Zoeken

Niet russen

Het is 8 uur in de ochtend en de bakker stelt mijn karakter en mijn nuchtere maag serieus op de proef. Als proevertje serveren ze stukjes frangipane en appel nougatine taart met slagroom. Ik ben niet de enige in de rij met een gebrek aan weerstand. Een jongen heeft vooral oog voor de slagroomtaart. Zijn oma glimlacht. "Nee, die niet", zegt zijn mama. "Ge gaat smossen op uw nieuwe jas."   Het lijkt alsof kinderen tegenwoordig altijd een nieuwe jas dragen. Vroeger hadden we vesten waarop morsen toegelaten was. Tegenwoordig hangen er geen smosjassen meer in de kleerkast. Zonder dat zijn mama het ziet, kijkt de jongen heimelijk naar zijn oma, die al glimlachend haar goedkeuring voor het stuk slagroomtaart geeft.   Och, wie morst er nooit? In onze familie zit het in ons DNA. Dat hebben we officieel vastgesteld. Ik herinner me een familie-uitstap naar een steakrestaurant. De soep was amper geserveerd of alle familieleden hadden hun hemd met tomatensoep geverfd. "Nee, niet russen" (uit te spreken met een doffe 'eu', niet zoals de mensen in het land van Vladimir Poetin), zei mijn vrouw, terwijl ik aanstalten maakte om met mijn zakdoek over de grote vlek te wrijven, die eruitzag als de wijnvlek op het hoofd van de Russische oud-president Gorbatsjov. "Anders blijft het een plek."   Ze had natuurlijk volkomen gelijk, maar je probeert te vermijden om met die plek aan de saladebar te verschijnen. Wat uiteindelijk toch gebeurt, want hoe hard je 'rust' of de vlek nat maakt, het helpt geen zier.    Het jongetje staat ondertussen buiten bij de bakker en heeft warempel een toef slagroom op zijn nieuwe jas gemorst. "Wat heb ik nu gezegd?", vraagt zijn mama. "Vooral niet russen", fluister ik.   

Rudi Lavreysen
0 0

Wedstrijd

Alles is moGELIJK schrijfles 2: Katrijn Van Bouwel

Deadline 28 okt 2019

Wedstrijd

Alles is moGELIJK schrijfles 2: Katrijn Van Bouwel

Deadline 28 okt 2019

Tweestrijd

Ze voelde veel meer voor de vijand dan voor hem. Zijn stem, zijn houding, zijn ogen die subtiel andere hoeken opzochten als ze hem vragen stelde. Ze had haar angst afgedragen als oude kleding en was moe geworden van haar eigen zelfbeklag. Over hoe ze vorige zaterdagmiddag tijdens het routineuze volproppen van haar wasmachine zachtroze lippenstift had gevonden op een van zijn T-shirtkragen. Hoe zijn lichaamsgeur net dat tikje anders rook dan voorheen. Of was het die van haar, de tengere vrouw met het zwartlederen jasje wiens sierlijk gespierde kuiten ze in een flits in zijn wagen zag stappen? De geur nam beetje bij beetje bezit van haar: ze ging ervan houden, ontwikkelde er een prikkelende fascinatie voor. Voor zijn geur. Voor haar geur. De geur van zwart leder en roze lippenstift. 

Liesbeth Swolfs
0 1

Ontegensprekelijk nep, toch?

"De school mag dan wel inzetten op het beste antipestactieplan ooit, haar leerlingen verplichten om in een bibliotheek informatie te zoeken, is ontegensprekelijk pestgedrag in de hoogste hiërarchische classificatie, " dacht Neel Van de Wall, terwijl ze verveeld de zoekterm "fake news" intypt in de zoekmachine van de laptop in de bib. "Een spreekbeurt over sociale media starten in een aftands volksarchief. Enkel een tiranniserende wreedaard kan het bedenken of … een leerkracht." Ze glimlacht, en bekijkt haast op hetzelfde moment het interieur met argusogen… Ze had stoffige houten rekken verwacht, maar zag een tablet waar een twaalf- tot veertienjarige jongen naarstig kwartssteen in Minecraft opgroef, headsets, bakken vol schreeuwerige titels van kinderfilms op DVD, touchscreens in een speelhoek voor baby's van de 21ste eeuw en … Maar goed, focus management: die boeken. Op het scherm verschijnt slechts een handvol  exemplaren. Dat heb je met die vermaledijde zoekmodules… SISO-taxonomie.  Ze probeert een déjà-vu of eigenlijk meer aha-erlebnis van haar lagere schoolcarrière te onderdrukken. Ze glimlacht, passeert een filosofische beschouwing over sumoworstelaars,  non-fictie over Pyrenese berghonden en arriveert uiteindelijk op de plek waar een boek over fake news zou moeten staan. Daar staat echter een indigoblauw  notaboekje zonder titel op de kaft. Haaar nieuwsgierigheid wint het van haar doemdenkend puberbrein en ze slaat de kaft om. Er valt een vale krantenfoto uit: een man met blond grijzend haar, vermoeide ogen, een en al au sérieux.  Stevent vast op een midlife-crisis af. Ze glimlacht niet meer. Ze onderzoekt het hele schrift en de foto… Op de achterkant praalt promotie voor een stel cosmeticaproducten. Vreemd. Nu zou zo'n app met gezichtsherkenning best handig zijn… Met haar Shazam-account was ze niets nu… ze neemt een foto, post hem in enkele van haar favoriete whatsapp-groepen van vrienden met de vraag: "OMG, iemand een idee wie deze man is? Heb ik iets gemist?" en stopt haar smartphone weer weg. Vast een flauwe grap van iemand… Hier wordt ze niets wijzer van. Neel gaat opnieuw naar de pc en geeft als zoekterm "nepnieuws" in plaats van "fake nieuws" in. Op het scherm verschijnt een hele reeks. Het vraagt tijd om te selecteren, maar uiteindelijk vertrekt ze - hoogst gedesillusioneerd door het ganse proces- maar gewapend met een aantal SISO-nummers en boekentitels op pad.  Terwijl ze de boekentitels in het rek afgaat, merkt ze dat ook aan de andere kant van het rek iemand zoekende is… Wanneer ze doorheen het rek kan kijken, spot ze in een flits een man, die als twee druppels water op de midlifer van het boek lijkt… Ze knippert met haar ogen. Wanneer ze opnieuw kijkt, is de man verdwenen. Helemaal in de war spot ze in de daarop volgende seconde het boek dat ze zocht:  "nepnieuws door de eeuwen heen". Het boek lijkt wel een storyboard met verhalen over Caesar die de Romeinse burgers verblufte met zijn "Gallische oorlog", over een eetkraam met een gevilde, onthoofde gorilla ernaast… en alle insinuaties over de inhoud van de hotdogworsten aldaar. Maar bon, hoeveel "broodje aap" bevat haar smartphone op dit moment… ? Gepakt en gezakt met een handvol boeken over nepnieuws stapt ze gezwind buiten. Misschien heeft ze al nieuws van haar immer bereikbare whatsapp-community. Op haar gsm verschenen geen antwoorden, enkel wat geamuseerde emoticons en suggestieve emoji's, maar slechts een push-bericht trekt haar aandacht… "Je bent getagd in een foto op Instagram" 100 likes, 2 minuten geleden gepost… Op haar  scherm verschijnt een foto van haarzelve tussen de boekenrekken: "YOLO tieners huiveren van boeken." Een onthutste Neel... What the heck… Wat een engerd… Hoe gemeen kan je zijn? Hoe nep is dat beeld? En echt... ze begon hier nu net van te houden… van dat aftands archief, toch?

emma
0 0

De niezende nietsnut

Een niezende nietsnut zit te niezen alsof zijn leven aan snottebellen vasthangt Een door het leven doorweekte man Met een falus en een status Omdat ze zeggen dat het moet De complimentjes smaken zoet Zoals suikerbrood met bruine suiker en speculoospasta Zijn falus en status gaan nog meer stijgen Snottebellen van zijde die een oude geliefde opvrijen Omdat de waarheid een leugen is Die ’s morgens komt gluren en ’s avonds het licht uit doet Zijn zoute lichaam hijst zich omhoog naar de bovenstad van de binnenstad Om te perkamenten tussen vergeelde exploten uit vervlogen dagen Om nietsnutten te verkopen twee voor de prijs van één Toen dat nog kon en mocht Maar de tijden veranderen En alleen thuis speelt een andere ruis Van snottebellen tussen de lenden En het onnuttig noodzakelijke aan het aangename te combineren In een wereld die alleen hij kent En voor geen andere ogen bestemd Waar de waarheid het haalt boven de alledaagse leugen En hij het hef in eigen handen kan nemen   https://autismestorm.home.blog

Autisme Storm
0 0

Den Tommy

Maak je dat ooit mee? Dat ze je naam verkeerd schrijven? Waarschijnlijk wel. Alles is natuurlijk afhankelijk van de moeilijkheidsgraad die in je naam verscholen zit. Op dat gebied heb ik echt alles mee. Van de i in mijn voornaam maken ze acht keer op tien een ypsilon. En de ypsilon in onze familienaam wordt meestal een lange ij. Ze schrijven het zo vaak fout, dat ik het op de duur zelf niet meer weet.  Maar weet je wat nog erger is? Dat mensen je aanspreken met een andere voornaam. Ken je dat? Of maak ik dat alleen mee? Echt waar, niet gelogen, een oude kennis lapt het elke keer. Het straffe is, ik kom hem alleen maar tegen als hij op de fiets zit. “Hey Tommy”, roept hij dan. Tommy begot. Echt ongelofelijk. De laatste keer was mijn vrouw getuige van het Tommy verschijnsel. "Waarom zeg je niet dat het Rudi is”, zei ze. "Het gaat niet”, antwoordde ik. “Je ziet dat toch. Het gaat te snel. Hij is zo gepasseerd. Ik heb geen tijd om te zeggen dat het Rudi is. En niet Tommy.” Het gevolg is natuurlijk dat hij me met Tommy blijft aanspreken. Ik moet er toch iets aan doen, anders begint het een eigen leven te leiden, met die naamsverwarring. Ik kan me al een gesprek voorstellen waar hij bij aanwezig is. “Heb je het gehoord van dinges van Lavreysen?” “Van wie? De Rudi?” “Nee nee, niet de Rudi. Den Tommy.” “Den Tommy, die ken ik niet. Is er dat ook ene van die familie?” “Tja, dat weet ik ook niet. Ik ken alleen den Tommy. De Rudi ken ik niet zo goed.” Afijn, ik ga hem tegenhouden als hij de volgende keer op de fiets passeert. Dinges, dju, hoe heet hij toch ook al weer?  

Rudi Lavreysen
20 1

De boekenwinkel

Het was een ijskoude decemberdag en Raf liep al enige tijd rond in de bijna verlaten winkelstraat. Hij zocht een plek om zich op te warmen. Plots viel zijn oog op een kleine boekenwinkel: “Het leeshoekje”. Hij besloot om er naar binnen te gaan. Het was een authentiek winkeltje met goed gevulde boekenrekken. Achteraan zag Raf een gezellige koffiehoek, waar hij onmiddellijk een warme drank bestelde bij de vriendelijke en hartelijke uitbaatster. Het heerlijke aroma verwarmde zijn hart terwijl de koffie de rest van zijn lichaam ontdooide. Ondertussen snuisterde hij tussen de boeken, waarbij hij zich verbaasde over het uitgebreide aanbod. Even later kwam een nieuwe klant binnen, een mooie vrouw die Rafs aandacht trok. Hij kon zijn ogen niet van haar afhouden. Tegen zijn gewoonte in bood hij haar een koffie aan. Ze aanvaardde het met plezier en stelde zichzelf voor als Silke. Het kennismakingsgesprek verliep erg vlot. Ook al was Raf al lang opgewarmd, het klikte zo goed met Silke dat ze tot sluitingstijd bleven zitten. Het duo maakte gelijk een nieuwe afspraak voor de volgende week. Julia, de uitbaatster op leeftijd, aanschouwde dit lieflijke tafereel met een grote glimlach.   De vrijdag erop zaten Raf en Silke opnieuw aan hetzelfde tafeltje, op hetzelfde tijdstip. Ze keuvelden over van alles en nog wat, het leek alsof ze elkaar al jaren kenden. Elke week spraken ze af in Julia’s boekenwinkeltje, waar ze genoten van een lekkere kop koffie terwijl ze praatten over hun dagelijkse leven of een interessant boek. Inmiddels beschouwden Raf en Silke Julia als hun vriendin. Wanneer het rustig was, voegde zij zich soms bij hen en maakten ze het samen gezellig. Voor Raf voelde het als thuiskomen. Gedurende de hele week keek hij het meest uit naar dit moment. Na een paar maanden vormden hij en Silke dan ook een koppel. Ze waren dolgelukkig en hadden plannen om te gaan samenwonen. Het leven kon niet beter worden, dachten ze.   Helaas kregen ze geheel onverwachts het verschrikkelijke nieuws dat Julia overleden was aan een hartaanval. Ze waren er allebei kapot van, Silke huilde dagen aan een stuk. Ze misten hun lieve vriendin nu al. De koffiemomenten zouden nooit meer hetzelfde zijn. Tot overmaat van ramp wilde Mieke, Julia’s dochter, de winkel verkopen. Dit konden Raf en Silke niet laten gebeuren en na overleg stelden ze voor om de zaak over te nemen. Mieke ging akkoord, ze wist dat haar moeder hier blij mee zou geweest zijn. een paar weken later startte het koppel met renovatiewerken, maar ze zorgden er wel voor dat er voldoende originele toetsen behouden bleven. Zo behield het winkeltje haar authentieke uitstraling. En natuurlijk bleef de koffiehoek ook bestaan, deels ter nagedachtenis aan Julia.   De tijd verstreek en de vernieuwde boekenwinkel werd een succes. Het verlies van Julia viel Raf en Silke nog zwaar, maar de omgeving verzachtte enigszins de pijn. Mieke bezocht hen regelmatig en dan haalden ze herinneringen op met een kop koffie erbij. Stilaan lieten ze het geluk weer toe in hun bestaan. Op een dag in december, het was bijna Kerstmis, kwam er een spontane jongedame binnen. Ze zei dat ze snakte naar een lekkere cappuccino. Plots verscheen een man naast haar die aanbood om haar drankje te betalen. Zij aanvaardde het en even later zaten ze samen aan het gekende tafeltje in de hoek honderduit te praten. Raf en Silke hadden het in de gaten en keken elkaar liefdevol aan. Ze dachten allebei terug aan hoe het voor hen begonnen was. Het gaf het koppel een nostalgisch gevoel. Hierop schonken ze een glas glühwein in, gingen ze naar buiten en klonken ze op Julia. Ontroerd, maar tevreden bekeken ze het nieuwe uithangbord:                                                        JULIA’S HOEKJE                                                boeken, koffie en liefde

Neru
0 0
Tip

Stilleven

Ze woonde al vijf jaar in Europa, maar begreep nog steeds niet hoe Europeanen nieuwjaar vieren. Dus had ze, in plaats van een met lichtjes en slingers versierde kerstboom, een tafeltje met fruit, zaden en kruiden naast de schouw in haar kamer geïnstalleerd. Zoals dat in haar land gebruikelijk is naar aanleiding van het Perzische nieuwjaar. De knoflook en ajuinen had ze vervangen door twee overrijpe peren. Ze vond die beter passen bij het doorleefde land met haar vergrijzende bevolking waarin ze nu woonde. Het goudrode saffraan had ze dan weer ingeruild voor grauwgrijze zonnebloempitten. Verder twee geurloze, gele veldbloemen; want de zoete geur van irissen en hyacinten die langs de bergrivieren in haar thuisland bloeien had ze in geen eeuwigheid meer geroken. Ook een bundeltje laurier als symbool voor haar pyrrhusoverwinning: vijf jaar in België, maar nog steeds geen permanente verblijfsvergunning. En tot slot een bosje pikante pepers en twee ruwe puimstenen. Want ze was nog strijdvaardig. De migratie naar het westen had haar ziel verhard en ze zou de ambtenaren van de Dienst Bevolking nog het vuur aan de schenen leggen. Het komende jaar.

Roger Martin
31 1

Bij de bakker

Er staat een lange rij wachtenden bij de bakker. Exact 15 gele hesjes. Ik heb tijd om ze te tellen, want ze rekenen elk afzonderlijk af. Mocht u zich afvragen wat de gele protestbeweging bij de bakker doet, kan ik u geruststellen. Het is een groep met verkeersveilige meisjes van de jeugdbeweging.  Een van de meiden heeft een oude fietspet op haar hoofd. Ze lijkt op een wielersupporter uit mijn jonge jaren. Misschien is de pet nog van haar vader geweest. De klep van haar petje staat omhoog, zoals de echte wielerfans dat deden. De naam van de renner, die ook op de onderkant van de klep staat, komt dan beter in beeld. Ik had er vroeger eentje van Lucien Van Impe en een van de Boerenbond, maar dat was eigenlijk geen echte wielerpet. Die durfde ik tijdens officiële wedstrijden met de jongens uit de buurt niet opzetten. Op de toonbank staat een schotel met proevertjes. In stukken gesneden koffiekoeken. Een slimme zet van de bakker om het hongerig gevoel van de klant te versterken. Vandaag zijn het stukjes van een eclair, van een rozijnenkoek en van een glaceeke. Genoeg voor alle gele hesjes. Al maken ze geen aanstalten om er eentje te proeven. Misschien durven ze niet. Een van de meisjes wel. "Is dat om te proeven?", vraagt ze. "Zeker", lacht de bakkersvrouw. "Neem maar. Het staat ervoor."  Die komt er later wel. In de school vertelde een leraar vroeger dat we een mond hadden gekregen om vragen te stellen. "En om te eten", antwoordde ik ooit. Het waren de jaren waarin je altijd honger leek te hebben.    Ondertussen hebben de gele hesjes afgerekend en ben ik aan de beurt. Er liggen nog een paar stukjes. Och, waarom niet?  

Rudi Lavreysen
0 0

De heksenverbranding

“Komt allen naar de heksenverbranding!” Het pamflet hing te lezen op een lantaarnpaal midden in een kring van duivenpoep. Het was midden juni in het jaar 2019 en een zwoele zomeravond. De achterdeur van haar Fiat klapte welwillend omhoog en spuugde twee knokige enkels in goedkope schoenen uit. De parkeerplaats was half bezet en er was nog niet veel volk. Slepend met in elke hand een dun been trok ze een spoor door het pad tussen brandnetels en kabouters. Het vuur knapperde al. De organisator had dit vaker gedaan; mensen opgestookt voor het jaarlijks vreugdevuur. De inspanning had haar het laatste restje energie gekost. Ze was leeg.  “Hier is mijn bijdrage” riep ze ferm terwijl ze met haar laatste kracht de vleesgeworden zoutpilaar in het vuur wierp. Langs het bier, langs de artistiekelingen, langs de plaatselijke hoeren trok ze zich terug en vond haar overspelig lief aan het eind van het pad.    

Susanna
30 0

De veiligheidscontrole

U kent ze wel. De vrienden die tijdens een zomerse barbecue met hun verhalen en anekdotes de avond nog smakelijker maken. Ze zijn zoals de barbecuesaus die voor wat pittigheid zorgt. Ergens hebben ze het talent van een echte acteur. Ze spelen een rol, maar toch blijven ze zichzelf. Het is de gave van geloofwaardigheid. Tijdens een verblijf aan het stukje kust in Frankrijk, waar 75 jaar geleden de bevrijding van Europa werd ingezet door de geallieerden, kwam ik een dergelijke acteur tegen. De Nederlandse man van middelbare leeftijd stond voor me in de rij bij een Normandisch oorlogsmuseum, waar we een veiligheidscontrole kregen die zo scherp was als op de luchthaven. Portefeuille, horloge en telefoon moesten in een bakje dat achter de scanner mocht passeren. Vervolgens ging de veiligheidsman met een scantoestel zorgvuldig aan de slag. De handscanner had veel weg van een stofborstel, maar dan eentje die piepende geluiden maakt. Hij begon bovenaan ter hoogte van de schouder, waarna er meteen een luide 'bliep' weerklonk. "Hebt u daar metaal zitten?" vroeg de veiligheidsbeambte vriendelijk. "Ja, daar zit inderdaad wat metaal na een operatie", lachte de Nederlander. Aan zijn andere schouder klonk dezelfde bliep. "Ook daar ben ik geopereerd." Bij het scannen van zowel zijn linker- als rechterknie ging het toestel opnieuw af. "Ja, ook daar zitten stukjes metaal." De brave man was een attractie voor de rij wachtenden. Hij piepte zoals een videogame uit de jaren 80. Hij onderging het geduldig. Zijn vrouw die even verder stond te wachten, had een rode kleur gekregen die duidelijk niet van de zon was. Toen er ter hoogte van zijn onderbuik opnieuw een piepend geluid weerklonk, keek de veiligheidsman bezorgd. "Daar heb je toch geen metaal zitten?" "Nee," lachte de man, "dat is gelukkig mijn riem maar." Toen hij eindelijk binnen was, zei hij iets tegen zijn vrouw dat ik niet kon verstaan, omdat ik zelf onder de CT-scan moest. Wellicht was het zoiets als: "Dit verhaal wordt straks een knaller op de camping."  

Rudi Lavreysen
0 0

In een tekst niet ver van hier.

In een tekst niet ver van hier, wandelt Valerie door het bos. Het is er kil. De grond is nat. Ze is op zoek naar stilte, ze wil herbronnen. Zo heet dat tegenwoordig. Herbronnen. Detoxen. Resourcer. Ze weet niet zo goed welke richting ze uitgaat. Door de bomen ziet ze de zon niet. Waar is het noorden, waar is het oosten. Dat weet ze niet. Ze probeert gewoon te zijn. Daar, in het midden van het bos. Verdwaald en eenzaam. Ze is niet bang van wilde dieren of ongekende wezens. Het gezoem van insecten kleurt de stilte die ze zo lang zocht. Zo lang al.. en eindelijk is ze in stilte. Ze is de stilte. Ze ademt in en uit, ze zucht en er gaat een kille ril over haar lijf. Alsof een geest haar ziel uit haar lichaam trekt. Ze ademt steeds dieper en dieper. Ze voelt zich gelukkig, voldaan en rustig. Ze voelt zich puur. Ze voelt dat alle lawaai en alle herrie waarmee de stad haar elke dag opnieuw mee vult, verdoofd en verlamd is. Hier wil ze zijn, hier wil haar lichaam zijn. Haar hoofd draait lichtjes omdat ze te diep adem heeft gehaald. Ze wrijft over haar volle borsten en buik als om zich houvast te geven. Het is mooi, het is goed, het is berusting. De natte geur van de bomen en het gras, de dode bladen en het donkergroene mos bedwelmt haar geest. De stilte wordt doorbroken wanneer ze in de verte haar vriendin Sam ziet. Sam wuift naar haar, joehoet en struikelt haar richting uit. Het beeld is verstoord, er is ruis. Waarom.. waarom toch, vraagt Valerie zich af. Valerie doet alsof ze haar vriendin niet gezien heeft maar dat maakt het lawaai alleen maar heftiger. Ze wendt haar gezicht af, kijkt of er een andere richting in het bos is, een schuiloord, ergens waar ze onzichtbaar is. Waar niemand haar ziet, waar niemand haar komt halen, waar niemand om haar geeft. Niemand. Ze loopt tussen het gebladerte door, houdt zich vast aan zware taken van de bomen, ze hijgt, ze verliest af en toe het evenwicht maar snel komt ze weer in het ritme van haar vlucht. Want dat wil ze. Ze wil vluchten. Ze wil weg. Gewoon weg zijn. Ze wil met rust gelaten worden. Het getier van haar vriendin wordt minder regelmatig tot het uitsterft en er alleen de longen van het bos te horen zijn. Het bos heeft Sam tot zwijgen gebracht. Vanachter een zware boom ziet ze hoe haar vriendin ontmoedigd rechtsomkeer maakt. Valerie hoopt opnieuw op rust en verbondenheid met de bomen. Ze zet zich neer op de knieën van de dikke eik en kijkt rond. http://erwinabbeloos.over-blog.com/2019/07/valerie-en-het-bos.html

Erwin Abbeloos
23 0

De supporter

Sommige mensen vergeet je niet snel. Ook al heb je ze maar een half uur gekend. Hij is een gast, net als wij, voor een bed en een ontbijt in de stad. De gastvrouw geeft hem ’s morgens een vriendelijke ‘goodmorning’, die wij even voordien ook hebben ontvangen. “Oh, het is in het Engels vandaag”, zegt hij. “Geen probleem.” Waarna hij zich naast ons aan de ontbijttafel zet.   Het is opvallend, niet alleen onze woordenschat, zoals de afkorting B&B, maar ook de gesproken taal in het hotel- en logeerwezen vertoont alsmaar meer sporen van verengelsing. Hij is een voetbal- en wielerfan. Voor het tweede is hij nu in de stad. “Ze rijden vandaag een belangrijke wedstrijd. Het is de koers voor de tricolore trui”, verduidelijkt hij. “De nationale titel. Ik ben altijd grote supporter van Claude Criquelion geweest. In 1990 werd hij Belgisch kampioen. Daar was ik bij.” “Hij heeft in de Tour heel wat top 10-plaatsen behaald”, zeg ik. “Klopt”, zegt hij. “Vijf keer, met een vijfde plaats in 1986. Veel ritten gezien in Frankrijk. Eigenlijk had hij twee keer wereldkampioen moeten worden. Ik was erbij in 1988, in Ronse, toen die Canadees hem dat lapte in de sprint.”  De naam van de winnaar krijgt hij nog altijd niet over zijn lippen. Hij vertelt het zichtbaar ontroerd. Als hij vermeldt dat zijn held veel te vroeg overleden is, klinkt het alsof hij ook daar bij aanwezig was. Toevallig net op dat moment veegt hij een kruimel uit zijn mondhoek en meteen snel iets uit zijn oog.   Ondertussen supportert hij al jaren voor een andere coureur. Alsof een mens zonder helden toch maar alleen is. Net als de renner zonder supporters. “Je hebt zijn naam niet gevraagd”, zegt mijn vrouw achteraf. “Klopt”, antwoord ik. “Maar misschien vindt hij het niet erg dat we hem herinneren als Claude.”

Rudi Lavreysen
0 0

Aquarapid

Ik heb het oneerlijk gespeeld. Een zwembril van het merk aquarapid is nu de mijne hoewel het niet de mijne was. Ik hou van zwemmen. In de naburige gemeente kunnen inwoners gebruik maken van de faciliteiten van het zwemparadijs op aarde. Ook wij, inwoners van de buurgemeente kunnen zwemmen aan een verlaagde inkomprijs, en dat probeer ik twee keer per week te doen. Zwemmen met een zwembril heeft een aantal voordelen maar het belangrijkste gevolg is dat de ogen minder snel vermoeid geraken. Kijken onder water is niet nodig hoewel het een zekere continuïteit verschaft; de onderwaterwereld en de bovenwaterwereld blijven droog. Vervelend is dat ik mijn zwembril steevast verlies tijdens het douchen omdat ik de bril even te drogen hang aan een haakje en vervolgens vergeet mee te nemen. Geen erg, er zijn talloze zwemmers met eenzelfde gebrek. Te gek is de eenvoudige gedachte die me te binnen schoot. Ik vraag naar de verloren voorwerpen en kies een bril, lieg dat het exemplaar mij toebehoort. Zo gezegd, zo gedaan. Sinds ik de bril van een onbekende draag lijk ik sneller te zwemmen. Niet omwille van de merknaam 'aquarapid' maar omdat ik vrees dat de rechtmatige eigenaar zijn of haar bril zal herkennen, me zal aanspreken, me zal beschuldigen van diefstal, me kopje onder zal duwen tot ik niet meer adem, me op de bodem zal laten liggen en toedekken met zijn gevoel voor rechtvaardigheid. Ik heb het gespeeld, eerlijk.

Ingrid Strobbe
0 0

Galabal

Vanavond gaat hij uit. Gewassen, gecoiffeerd en keurig in het pak, met in de das een perfecte Windsor-knoop die geen vader hem ooit leerde leggen. Een glimlach van steelse trots. Zo'n glimlach die alleen achttienjarigen hebben, geboren uit de wetenschap dat ze jong zijn, en knap en dat de avond, de wereld en het leven voor hen gemaakt zijn. Zijn vriendin komt hem halen, ze straalt, een wilde roos: teer en glamoureus, maar vooral mooi zoals alle ontluiken mooi is. Ze gaan naar het feest dat hun jeugd is. Enfin, ze gaan naar hun allereerste galabal.'Waar is het?' vraag ik.Ik verwacht halvelings dat ze 'Romi Goldmuntz Center' zullen antwoorden, want daar zweefde ik over de dansvloer, gisteren nog, met hun sterren in mijn ogen.'Bar Helder' zeggen ze. Het antwoord katapulteert me naar het nu. Een galabal in een bar? Ze tonen me de plek: een opgeleukte hangar. Geen rode loper, geen barok, zaalbreed tapijt, fonkelende lusters en mahoniehouten dansvloer. Een bar slash nachtclub. 'Doei,' roepen ze en lopen de oprit af als over een rode loper. Fonkelend.De tijden veranderen. En toch ook helemaal niet.Ik ben gewoon een mens die ouder geworden is.

Femke D
3 0

Avondzoen

'Knuffel,' vraagt hij die al lang slapen moest, maar wacht op mijn trage stappen op de trap, mijn stem, het laatste ritueel van de avond: 'Vooruit, jongen, slapen nu, het is al laat.' 'Knuffel,' zegt hij die weet wat komen zal. Ik loop naar de kleine beer - kort, geblokt, een nek die de hemel kan stutten, zo kind en toch zo groot - zet me naast hem neer, geef hem een zoen. Hij, een firmament gehuld in lakens, schitterend, kijkt me aan. Ik kijk terug, zie mezelf, zie oneindigheid, een universum van gelijkenissen en generaties die ons voorgingen. In de ik-wij-spiegel, synchroon, kriebelen giechels, krullen mondhoeken, koepelen wenkbrauwen steeds hoger de sterren en we schateren. Om zoveel herkenning. Om niets, om alles, om samen.

Femke D
0 0

gulzige gluiperds

Ze had vals blond haar en ogen als donkere gaten waarin saffieren verstopt zaten. Ik had een blik dat een maagd zou doen weglopen. Maar ik kon haar niet ontwijken, het was alsof je een hand voor je ogen hield en naar de oerknal keek. Tenslotte vroeg ik haar of ze het bizar of storend vond. En ik beloofde haar meteen op te houden, als het zo was. 'Nee,' zei ze. Dus ik keek haar nog langer aan. Geen van ons bewoog.'Nee,' zei ze opnieuw. Het was één van de mooiste woorden, vond ik. Wie nee kon zeggen, kon alles zeggen. Ik was verstomd en bevroren. Bovenal alert als een jagende wolf, want in mijn hoofd kon ik rennen, springen en duiken. 'Jij mag me aankijken wanneer je maar wil,' zei ze toen. Ik beloofde het haar in gedachten.Ze glimlachte en er verscheen kleur op haar wangen. Iets wat ik nog nooit eerder bij haar zag. Ze was een lijkwade van een koningin, en die blozen meestal niet. Behalve dan vandaag. 'Ik vind je mooi,' zei ik maar na een pijnlijke stilte. En ik hoopte dat ik niets verkeerds zei. 'Nee,' zei ze. Ik probeerde opnieuw. 'Je bent zonlicht, en ik verbrand mijn ogen al starend naar jou. Toch heb ik geen spijt. Al ben je het laatste wat ik ooit zal zien en het enige wat ik me nog zal herinneren.Eigenlijk kan ik me niets mooiers bedenken.'   Als er nu een taal bestond waarin ik jou kon beschrijven, bedacht ik. Maar nee, daar ben ik niets mee. Want beschrijven betekent iets zeker weten. En ik kan jou nooit zeker weten, omdat ik je niet begrijp. Ik zou een levenlang bij je moeten zijn. Je compleet moeten ervaren. Je moet je aan me geven, elke dag opnieuw. En elke dag zal ik het verdienen dat je aan me gegeven wordt.   Ze las dit alles in mijn ogen, doorheen de memos van rook en vuur.'Nee,' zei ze opnieuw. En ik slikte. Ik dacht aan regen. En messen waar bloed vanaf droop. Maar wat ik ook dacht, ik zweeg.'Zeg maar niets meer,' zei ze. 'Ik weet al lang wie je bent.''Ja?' Ik was goed in ja zeggen. Ik schoot als een raket de ruimte in. Misschien kon ik nog landen op haar planeet. 'Helaas,' zei ze toen. 'Ik kan geen ja zeggen.''En ik kan helaas geen nee zeggen.'We zwegen beide een tijd. Terwijl haar ogen als zoeklichten mijn ziel doorgrondden. Geen idee wat ze kon vinden, ik ging zelden naar mijn afgrond toe.   'Nee,' zei ze toen nog eens. En toen kuste ze me en hield me vast. Steeds vaster en vaster hield ze me vast. Toen keek ik haar aan en liet haar nooit meer los.

Stelselmatig
0 0

Maagdelijk wit

De urn valt bijna uit Gerards handen als hij een vrouw met haar voorhoofd tegen zijn raam gedrukt ziet staan. Ze gluurt naar binnen en loopt dan naar de bel. 'Goedemorgen, ik ben de overbuurvrouw en ik woon dáárzo. Ik dacht, laat ik eens gaan kennismaken met onze nieuwe buurtgenoot!' Ze kijkt langs hem heen de gang in. 'Uw dochter heeft het mooi opgeknapt. Toevallig kwam ik haar gisteren op de stoep tegen, een leuke meid. Zullen we maar gewoon 'je' tegen elkaar zeggen? Op dit tijdstip van de dag smaakt koffie het allerlekkerst, vind je niet?' Ze maakt aanstalten om naar binnen te stappen, maar hij blijft in de deuropening staan. Een ogenblik lijkt ze haar evenwicht te verliezen. 'Het komt wat ongelegen. Een andere keer als u het niet erg vindt.' Hij beantwoordt haar verbouwereerdheid met een vriendelijk knikje, doet de deur dicht en leunt ertegenaan. De muren zijn glad en wit. Marijke heeft zonder meer haar best gedaan. Hij mag van geluk spreken dat er zo snel een seniorenwoning vrijkwam. Op een hoek nog wel en met een tuintje bij de voordeur. Iedereen was het erover eens: een mooi licht huis. Maar wat is het verdomd wit allemaal. En kaal. Zelfs zijn slechte ogen doen daar niets aan af. In zijn oude huis was hij omringd door al hun spullen en een kapstok vol hoeden. Hij zag dan zo Anne weer voor zich, struinend tussen de kramen. Hoeveel markten zouden ze bezocht hebben tijdens hun reizen? Nooit bleef het bij één souvenir. Hij hield ervan haar te bekijken, terwijl ze aandachtig alles vastpakte. Hoe ze de ene na de andere hoed opzette en zijn blik haar spiegel was. Op het aanrecht blinkt Marijkes cadeau hem tegemoet. Haar instructie ligt er bovenop: waterreservoir vullen en één koffiepad per keer gebruiken. Waar is in godsnaam zijn eigen koffiezetapparaat gebleven? Vermoeid sluit hij zijn ogen. De oude keuken verschijnt met de ingekerfde centimeters op de lambrisering, waar hij automatisch zijn handen overheen liet gaan iedere keer als hij binnenkwam. De trotse blik van Marijke wanneer ze zag dat ze weer gegroeid was.  Een avontuur zonder Anne. Hij drukt zijn trillende handen stevig tegen de urn, voordat hij haar naar het midden van de dressoir schuift. 'Het kost gewoon tijd,' mompelt hij. En tijd heeft hij. Meer dan hem lief is.  

Monique Cunnen
7 0

Boet Kemp

Crunches, burpees, push-ups, planks… Snoeihard gaan de Engelse termen door haar kreunende lijf. Wat haat ze de nieuwe sportcoach. Hij is een stereotiepe macho en een kemphaantje, maar wel knap. Hij staat daar te roepen en te brullen als een leeuw zonder tanden. Ze voert een gevecht met haar eigen gefrustreerde lichaam en ziel. Ze zal lijden. Ze heeft van alles geprobeerd, maar zo’n slechte sportcoach is waar ze al lang van droomt. De martelsessie doet haar spieren en geest kreunen en afzien, maar boeten zal ze. Boeten voor het feit dat ze geen kinderen kan krijgen. Dit is pas straf.  

Linde Verlat
27 0

Fridge Poetry

De dronken kok boetseerde van kaas een huilende vrouw. Jij bent mijn diamant, fluisterde hij. Ik ben gek, dacht hij koel. Mijn enige en eeuwige ruikt toch iets te veel naar melk. Hij sloeg het beeld naar achter en voelde zich weer vrij als een vogel.

MiMa
0 0
Laad meer ...