Het Antinomisch Laberinte
(Ridderlied voor één stem en luit)
I
In d’ nevel van den vroegen dagh,
reed ick alleen, vol vreeze en vragh.
Mijn ziele wrong van storm en strijd,
‘t Dasein riep in onstuymigheid.
De starre spraken zonder klank,
en ‘k volgde ‘t pad, noch recht, noch slank.
Refrein:
O wondere weg, o dwaesche geest,
waer leyt de zin, waer ‘t waer ghewrocht geweest?
II
De metaxy, het tusschen-zijn,
spleet hart en hooft, maer bleef van mijn.
‘t Telos lag in den nevel schoên,
en onder ‘t licht kroop ‘k gans alleen.
De ousia week, de droom verdween,
mijn ros struikelde over steen.
Refrein:
O wondere weg, o dwaesche geest,
waer leyt de zin, waer ‘t waer ghewrocht geweest?
III
‘t Noumenon sloot zich als een slot,
gheschapen sonder sleutel, sonder god.
Een apeiron, onbegrensd van aard,
waer existentie wortel vaert.
De cogito brak in zijnen tocht,
het pathos zong, doch zonder bocht.
Refrein:
O wondere weg, o dwaesche geest,
waer leyt de zin, waer ‘t waer ghewrocht geweest?
IV
Doch in den abgrund, stil en diep,
fluystert een stem, als dauw die sliep:
“Niet ‘t wat, maer ‘t hoe zijt uwe kroon,
geen slot, maer zang, geen troon, maer doôn.
Een katharsis zijt ghy zelf, o vriend,
die in den cirkel zijn begin bemint.”
Refrein:
O wondere weg, o dwaesche geest,
waer leyt de zin, waer ‘t waer ghewrocht geweest?
V
So keer ick weder, homo ludens klein,
een spelende schim in ‘t al-eenzijn.
Gheen significaat en blijft mi meer,
maer in ‘t nu voel ick ‘t woort terneer:
De zin en zijt ghy zelf, ontdaan—
een lied, een zucht, een open laan.
Laat refrein:
O wondere weg, ick weet u niet,
maer zing u voort in iedren riet.
