Zoeken

Brievenpost van Dinges | Brief aan de mevrouw in de toiletten van het KMSKA

Geachte mevrouw Ik hoop dat u deze brief ergens oppikt, want ik wil onze onenigheid graag uit de wereld helpen. U bezocht net als ik het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten Antwerpen. We hebben in de toiletten van het KMSKA niet de kans gehad om beleefdheden uit te wisselen. Trouwens, van beleefdheid was van uwentwege niet veel sprake. Het eerste wat ik moet verduidelijken is een advies van mijn dokter. Hij zegt me dat ik voor een kleine boodschap best ga zitten op het toilet. Gezien mijn leeftijd is dat beter voor mijn prostaat, aldus mijn dokter. Nu ben ik al een paar keer op bezoek geweest in het KMSKA en de toiletten zijn er genderneutraal. Zo staat het ook op hun website. Maar toegegeven, duidelijk is het niet. Zo staan er nog urinoirs en die kan je bezwaarlijk genderneutraal noemen. Afijn, daar moet ik geen tekening bij maken.  Ook de symbolen boven de deuren zijn ietwat verwarrend. Er staat weliswaar geen mannetje of vrouwtje, wat dus betekent dat ze genderneutraal zijn. Mijn advies aan het museum: zorg voor enkel zittende toiletten, zoals bij jullie collega's van het fotomuseum iets verderop.  Ik begaf me voor alle zekerheid naar het lokaal waar de urinoirs staan. Daar is ook een zittend toilet, maar dat bleef de hele tijd bezet. Omdat ik een dringende boodschap had, ging ik naar de toiletten ernaast. Die zijn allemaal zittend.  Daar bevonden zich heel wat vrouwen, waarbij dus ook u. De hele groep keek me aan alsof ik de duivel in persoon was die bij Sint-Pieter komt vragen of hij welkom is. Toen sprak u me aan. "Gij moogt hier niet binnen meneer", zei u. U zei dat redelijk luid, waardoor de vrouwen nog meer naar me keken. Ik kreeg er zelfs een beetje schrik van.  "Daar moet u zijn", zei u opnieuw vrij fors. U nam me letterlijk terug mee naar de toiletten ernaast en u wees naar de urinoirs. "Kijk, die zijn voor u." Ik voelde me een beetje zoals een kleine die door de kleuterjuf naar zijn potje wordt gebracht. Ik zei nog iets over de genderneutrale symbolen boven de deur en murmelde nog wat over zitten, maar dat was water naar de zee brengen. Het had geen enkele zin, u luisterde al niet meer.  Ik besloot dan maar om mijn kleine boodschap al staande te doen. Het advies van mijn dokter sloeg ik noodgedwongen in de wind. Want de deur van het zittend toilet bleef gesloten.  Ik begrijp mevrouw, dat het tegenwoordig allemaal wat verwarrend is. Ik heb bijvoorbeeld nog meegemaakt dat er aan de gevel van café De Kiezel een urinoir stond, waarbij je tijdens het plassen met één hand naar de voorbijgangers kon zwaaien. En er zijn nog zo van die dinges. Het zijn andere tijden.  In de buurt hebben we er ook over gebabbeld. "Ik dacht altijd dat ze het over gember hadden", zei mijn buurman Gust. "Maar het is dus gender. Ze vinden toch wat uit." Mijn andere buurman Omer ("Het is Ömer", verbeterde hij me onlangs) heeft Turkse roots, maar hij heeft nog lang in West-Vlaanderen gewoond. Hij haalde er een beroemde quote uit een tv-serie bij: "Désiré, aje moe kakkn, moe je kakkn!". Och, ge moet hem kennen, Ömer. Maar het is wel een schone wijsheid dat hij zegt.  Ik wil niet langer rond de pot draaien mevrouw. Wat ik vooral wil zeggen is dit: ik had gelijk. Ik had daar naar het toilet gemogen, in tegenstelling tot wat u beweerde. Het is zeker niet mijn bedoeling om de azijnpisser uit te hangen, maar 'zjust is zjust'.  Ondertussen verblijf ik  Met de meeste hoogachting  Désiré Dinges

Désiré Dinges
9 0

Brievenpost van Dinges | Aan de verkeersredactie van VRT NWS

Beste redactie Ik dacht eerlijk gezegd dat het niet meer bestond, maar na even zoeken kwam ik het programma op jullie digitaal platform tegen. Blijkbaar wordt ‘Kijk Uit’ nog altijd uitgezonden, maar niet meer zoals vroeger, meteen na het journaal. Misschien moet u die uitzending in prime time toch heroverwegen, want in de maatschappij, met dat alsmaar drukker wordende verkeer, rijzen er heel wat mobiliteitsvragen.  In de kleedkamers van de VRT hangt wellicht nog een kostuum van oud-rijkswachter Gommar Vervust dat een jonge presenator kan aantrekken. In mijn jonge jaren zag ik hem steevast na het journaal van kwart voor acht een nieuwe verkeersregel verduidelijken.  Geen kwaad woord over de nieuwe presentatoren, maar u kan het ook Hajo Beeckman laten presenteren. Hij is toch jullie mobiliteitsdeskundige. Ik zag hem onlangs bij ‘VRT NWS Laat’ uitleggen waarom het voorstel om overdag maximaal 100 km per uur toe te laten op de autostrade toch geen slecht idee was, terwijl drie vierde van de parlementsleden het tegendeel beweerden. Hij kent er iets van.  Maar kijk, nu ‘Kijk Uit’ enkel nog op zaterdag pal op etenstijd wordt uitgezonden, namelijk om vijf voor zes op ‘VRT 1’, en ergens op ‘VRT MAX’, mis ik telkens de uitzending.  Wellicht daarom heb ik niet meegekregen dat er een nieuwe regel is voor wielertoeristen. Mijn vrouw en ik waren rechtstreeks getuige van de nieuwe maatregel, maar die kwam bij ons, als gewone fietsers, redelijk ingewikkeld over.  Blijkbaar moeten wielertoeristen niet meer bellen als ze in aantocht zijn. Of fluiten. Of 'hallo' en ‘dank u’ zeggen, zodat we braaf en beleefd opzij kunnen gaan. Nee, ze moeten nu roepen waar de andere mensen op rijbaan zich naartoe moeten begeven.  Wat is er gebeurd? Op het verhard en rustiek bospad waar we fietsten, en waar ook wel eens wandelaars te bespeuren zijn, riep een aankomende coureur plots heel luid 'RECHTS!', waarna hij ons meteen passeerde. Ik sprong van het verschieten recht omhoog van mijn zadel. Het kwam me ook ietwat verwarrend over. Moesten wij nu naar rechts? Of ging hij van rechts komen, wat geheel niet logisch zou zijn, want hij kwam natuurlijk van links.  Ik kon hem ook niet vragen wat hij bedoelde, want hij was al snel een paar honderd meter verder. Ik keek achterom of er nog andere coureurs in aantocht waren, want hij reed een pak sneller dan Wout van Aert. Voor hetzelfde geld zaten we in het midden van een wielerwedstrijd.  Nu weet ik niet of hij de nieuwe maatregel correct toepaste, want dat ‘RECHTS!” kwam er bij hem vrij agressief of manu militari uit. Afijn, we waren redelijk van ons melk. Iets verder zagen we twee oudere fietsers aan de kant staan. De fiets van de vrouw lag in de berm. Ik zag de man met zijn zakdoek over zijn voorhoofd wrijven, waarbij hij 'hoezo rechts' mompelde.  U ziet, beste redactie, dat er nog mensen zijn met vragen over deze nieuwe fietsmaatregel. En er zijn nog van die dinges.  Daarom zou ik het zeker appreciëren mocht u een uitzending van ‘Kijk Uit’ in prime time overwegen. Of u laat de nieuwe maatregel door mobiliteitsdeskundige Hajo Beeckman verduidelijken op het journaal, dat mag natuurlijk ook.  Ondertussen verblijf ik, met de meeste hoogachting,  Désiré Dinges

Désiré Dinges
3 0

Brievenpost van Dinges | Brief aan mijn krantenbezorger

Geachte krantenbezorger Laat me beginnen met een bekentenis. Deze brief voelt een beetje vreemd aan, want ik ken u niet persoonlijk. Noch van naam, noch van gezicht. U bent zo'n beetje als de onbekende soldaat in Brussel. Maar u leeft godzijdank nog en ik wens u vooral een lang en gelukkig leven.  Onze samenwerking is vanaf het begin stroef verlopen. Zeer stroef zelfs. Het begon allemaal begin dit jaar, toen het krantencontract naar een nieuwe speler op de markt ging. De krantenbezorging draaide vanaf toen vierkant.  Het was telkens het onderwerp van gesprek in de buurt. Ook mijn buurman Gust verscheen elke ochtend aan zijn brievenbus. "Heb jij de gazet gehad Gust?" "Nee, alleen de sport." Daarna kwam mijn andere buurman Omer naar buiten en die vertelde dat hij mijn krant had ontvangen. Waar zijn krant naartoe was, wist niemand.  Het zorgde wel voor gezellige babbels, dat moet ik toegeven. Zo kom je in de buurt nog eens bij elkaar. Maar ondanks al die gezelligheid kwam er voor de krantenbezorging geen oplossing uit de bus. In het weekend kreeg ik de bijlage niet en een andere keer ontving ik een Hollandse gazet. De ellende bleef duren.  Maar zoiets mag natuurlijk niet. We betalen er tenslotte voor. Wat heb ik liggen bellen met de abonnementendiensten van mijn kranten. Kranten, inderdaad, want in het weekend heb ik er twee. Afijn, als ze arriveren natuurlijk.  Telkens waren er heel wat wachtenden voor mij aan de telefoon. Waarbij wellicht Gust en Omer, want die zaten ook nog volop in de krantenellende.  "Weet je wat?", zei ik tegen mijn vrouw. "Ik ga de bezorger 's morgens opwachten. Dan is het zo geregeld." "Niks van", zei mijn vrouw. "Ik zie u daar al staan of zitten." Ik had inderdaad een klapstoeletje van zolder gehaald. Ook had ik een oude thermoskan gevonden, voor de koffie, want ik had mijn plannetje met Gust en Omer besproken. Zij deden mee. "Wat moeten de mensen wel niet denken, als gij daar om zes uur 's morgens bij de brievenbus zit. Ze gaan denken dat ge zot zijt."  Dat werd dus niks. Maar kijk, de aanhouder wint. Ik kreeg, al zeg ik het zelf, een geniaal idee. Mijn oog viel plots op de post-its die we wel eens op de koelkast plakken, als we iets niet mogen vergeten in de winkel.  Ik verklapte deze keer mijn plannetje niet, maar ik ging 's avonds, terwijl ik met onze Bobby nog wat ging wandelen, eerst naar de brievenbus. Daar kleefde ik een post-it op de brievenbus met de naam van de krant die in mijn brievenbus moest belanden. En op vrijdagavond schreef ik er twee titels op. Met telkens een 'bij voorbaat dank' erbij. Ik deed er nog wat plakband over, want je weet hier nooit met die wind.  De volgende ochtend ging ik blij als een kind in mijn pyjamabroek en met een verfrommeld T-shirt naar de brievenbus. Zo stilletjes mogelijk. Wat bleek? Het had gewerkt. Ik had de juiste en een volledige gazet in mijn brievenbus. Sindsdien is het niet meer fout gelopen. Onze samenwerking verloopt nu perfect. Post-its plakken is zelfs niet meer nodig.  Al snel namen Gust en Omer mijn tactiek over en sindsdien heeft iedereen terug zijn eigen gazet. Als ik ’s morgens aan de brievenbus sta, hoor ik Gust al vloeken op de president van Amerika, terwijl hij in de keuken over zijn krant gebogen zit. En Omer foetert op zijn voetbalploeg als ze weer eens hebben verloren. De tijden veranderen natuurlijk. Vroeger kende je de postbode persoonlijk. Bij mijn ouders kreeg hij met nieuwjaar nog een borrel. En er zijn nog van die dinges. Niets blijft hetzelfde.  Als ik tegenwoordig mijn krant lees, zie ik dat er in de wereld veel fout loopt. Dan is het goed dat er tenminste nog iets goed loopt, zoals de krantenbezorging.  Daarvoor wil ik u bedanken. Ook al ken ik u niet persoonlijk. Merci.  Ondertussen verblijf ik, met de meeste hoogachting,  Désiré Dinges  PS: ook een dikke merci van Gust en Omer.

Désiré Dinges
1 0

Obama Hip Hip

    Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,vvHoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera, ,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,vvHoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera,Hoera, Hip Hip? Opeens werden de leugenaars, SJOEMELAARS, bedriegers, OPKOPERS, omkopers, . Samen met de hypocriete christelijke verenigingen  die ook wel eens kinderverkrachters genoemd worden "we zijn tegen sex voor het huwelijk maar onze geliefde TRUMPIE  mag alles"  en andere religieuze verenigingen. De anti-abortus groepen ook wel eens vrouwen moordenaars genoemd. WAKKER. Ze werden 1 in de strijd.   ******************************************************* encyclopedische mens

verf ed: Contemporary interdisciplinair ArtTIST, nen tjolder, nen dommekloot
7 0