Zoeken

Obstakel

Het is zaterdagochtend en het is vroeg. Ik trap me een weg doorheen de regen naar wat het verkeerde treinstation zal blijken. Ik ben te laat, denk ik, en zet nog wat kracht bij. Gelukkig zweet ik niet al te hard onder deze regenjas, dat is dan toch iets. Als ik mijn fiets op slot zet aan het verkeerde station, sijpelt het besef samen met het uitgestelde zweet binnen.Fak. Zonder echt nog te weten waarom, haast ik me naar het spoor voor een stoptrein die me toelaat om over te stappen in Dampoort. Tussen de twee stations in lees ik een verhaal over een vrouw die tekens ziet in de platgereden duiven die ze passeert en ik denk aan het exemplaar dat ik daarnet nipt wist te ontwijken toen ik met een rotvaart op mijn semi-platte banden langs de Coupure stoof. Als ik op het station van mijn overstap aankom is er chaos. De helft van de sporen is afgezet en de andere helft kan je enkel bereiken via dezelfde twee trappen. Het is opgehouden met regenen en de temperatuur stijgt. De regenjassen van de door elkaar lopende reizigers dampen en de lucht voelt klam binnen en buiten mijn mondmasker. Als het zweten al gestopt was onderweg naar hier, dan is die pauze nu definitief voorbij. Het komt met golven van misselijkheid. Er ligt een obstakel op het spoor, hoor ik rondom me. Ik vraag me af wat er classificeert als een obstakel en voel me wat ongemakkelijk in de menigte. Iedereen komt te dicht. Iedereen is een obstakel. Ik wil tegelijkertijd geen en dertig mondmaskers opzetten, wild om me heen beginnen sprayen met ontsmettingsmiddel en mensen herinneren aan die ene pandemie. Geen enkel bord in het station geeft nog treinuren aan, dus ik loop doelloos heen en weer, weg van de mensen en dan weer met de stroom mee, richting de treinen. Door mijn initiële fout – het station van vertrek – had ik mijn overstap toch al gemist, en nu lijkt alles opeens een optie in plaats van een plan. Ik heb te veel en te weinig keuzemogelijkheden. Dan krijg ik op mijn gsm plots een pushmelding over de nieuwe covid-maatregelen in Nederland. De clubs gaan open, zegt de app. Ik denk aan de platgereden duif in Gent en zie de massa mensen rond me in gedachten dansen. Hun plakkerige regenjassen tegen elkaar ritselend, de warmte van mensenlijven een stinkende stoom de ruimte inwalmend. Ik kan de geur bijna ruiken als ik beslis het station uit te lopen. Achter mij hoor ik de trein naar Amsterdam aankomen, volstromen en vertrekken. Ik neem mijn gsm en tik dat ik er niet zal geraken. Obstakel op het spoor, zeg ik, terwijl ik in gedachten een aangereden reuzenduif, poten omhoog, in de treinhal van Antwerpen Centraal verbeeld.

Fien
0 0

stoptrein

Ik zit op het juiste perron aan het foute spoor. Slagregen heeft me van de andere kant weggejaagd. Hoewel ik een kwartier te vroeg ben zweet ik alsof ik de sprint van mijn leven fietste. Op het foute perron stopt een trein die ik niet moet nemen, de conducteur stapt uit en blaast drie keer luid op zijn fluitje. Mijn trommelvliezen trillen in mijn al suizende oren. Ik krimp een beetje ineen. Als hij nog eens blaast sta ik op en neem ik de foute trein op het juiste perron. Het uitzicht is mooi, op die foute trein van het juiste perron. Ik ken de sporen waar we overheen glijden. Tot voor kort deed ik dat elke weekdag. Als de dingen te luid worden neem ik wel vaker de foute trein op het juiste perron.

Fien
3 0

stoom

Ik heb een playlist op spotify die stoom heet. Wat de lijst samenhoudt is de zangstijl, die wat weg heeft van roepen. Ik kan niet roepen en ik kan er ook niet tegen als er tegen me geroepen wordt. Dat zijn geen waardeoordelen, maar omschrijvingen van fysieke kenmerken, voor zover dat verschillende dingen zijn. De muziek is een hulpstuk voor de decompressie waar mijn stembanden zelf niet toe in staat zijn.Stoom dus. Als ik op de snelweg rijd, op weg naar mijn oma, gaan de auto’s voor en achter me op in een misttunnel die ze tot parallel zwevende lichtjes maakt. Ik zet de muziek wat luider en ik vraag me af waar zij naar luisteren, mijn medereizigers. Of de stoom die hier hangt er misschien wat mee te maken heeft.

Fien
4 0

gelukkig

“Dat serveerden ze vroeger op begrafenissen” zegt ze, als ik vertel dat ik mijn Turkse koffie graag saada drink, zonder melk of suiker. Ze grijnst. “Weet je waarom?” “Nee” zeg ik, hoewel ik een vermoeden heb wat er aan zal komen. “Omdat suiker mensen GELUKKIG maakt!” ze spreekt nu luider en met opgeheven hand. Ik lach. Ik ben het niet met haar eens, toch zeker niet als het op koffie aankomt, maar ik hou wel van haar kordate uitspraken. Ik ben in Egypte en naast me zit een professore van de universiteit waar ik solliciteerde. Ze is de oudste van haar vakgroep, maar boet op geen enkel vlak aan vitaliteit in. Ik zou een boekje kunnen vullen met de uitspraken die ze al deed, en het is nog maar mijn tweede dag hier.   De professore doet onderzoek naar administratie in Egypte onder de Ottomanen. Cijfers dus, en daardoor lijkt ze geïnteresseerd in mijn astrologieteksten. Ik vertel haar niet dat ik bij die cijfers eigenlijk meer naar de context kijk, de verhalen.Weet je waarom? denk ik bij mezelf.Omdat verhalen mensen GELUKKIG maken.

Fien
0 0

Vergeten is de kunst

Er wordt wat afgenoten. Nee, dat moet ‘genoten’ zijn. Hebt u het ook gemerkt? Hoe vaak men tegenwoordig het werkwoord 'genieten' in de mond neemt. Je kan niet eens meer op de fiets springen, ergens een hapje eten of je krijgt de 'genieten-vraag' voorgeschoteld. Het is volstrekt niet meer te genieten. Tijdens een van die laatste bloedhete zomerdagen in september wandelde ik 's middags langs een terras, waar een man een koppel aansprak dat helemaal tegen de muur zat, op het laatste streepje schaduw. Omdat ze redelijk ver zaten, moest hij zijn stem verheffen. "Lekker genieten of wat?", riep hij. De mensen zaten gewoon een tas koffie te drinken. Ze hadden misschien wat troost nodig. Of ze hadden gewoon dorst. Het is geen onbekend verschijnsel bij warm weer. "Genieten is niet zijn. Vergeten is de kunst”. Het zijn twee veelzeggende dichtregels van Piet Gerbrandy. Ik las ze in de prachtige verhalenbundel ‘Werk’ van acteur en auteur Josse De Pauw. Ik vervolgde mijn weg naar de krantenwinkel, om de weekendkrant en de Lotto te kopen. Negen kansen op tien hebben we toch niks gewonnen. Op de terugweg zag ik dat het koppel niet meer op het terras zat. Vertrokken, samen met het laatste streepje schaduw. Ik ging met mijn krant op een aangrenzend terras zitten en haalde mijn leesbril boven. De uitbaatster had me al gezien. Ze zwaaide naar me, waarna ze voor mijn verfrissing zorgde en het op de toog plaatste. "Dit is voor Rudi", zei ze zegen de garçon, een goedlachse jobstudent. "Wie is Rudi?", vroeg de jongeman. "Die man op het terras, met zijn bril en de krant", antwoordde ze. Van zoiets kan ik wel genieten, dacht ik met een grijns op mijn gezicht. Al bleef die niet lang hangen, want het was me er veel te warm.

Rudi Lavreysen
6 0

Rommelmarkt

September is rommelmarktenmaand. Menig Vlaming haalt daarvoor graag zijn kelder en/of zolder leeg om allerhande afdankertjes ten toon te spreiden op een plaid of geïmproviseerd kraampje. Ik probeer te onthouden welke markt waar is en wanneer want ik snuister er graag rond. Het lukt me niet. Er zijn er gewoon teveel in ons Vlaamsche land. Vorige zondag, tijdens mijn ochtendwandeling, kwam ik zo’n vergeten markt tegen. Van oude laarzen, over Tupperwareboxen vol kinderkleertjes via roestige wandelstokken, plompe asbakken, beduimelde kaartspellen en protserige Chinese vazen naar speelgoedsoldaatjes en terug. Ik nam mijn tijd voor een uitgebreide inspectieronde maar niets leek me de moeite waard. Bijna had ik het opgegeven maar plots ontdekte ik tussen alle spullen drie grote glazen. Je weet wel, van die hoge retro met dikke ribbels. Zo’n glazen waar je als kind bananenmilkshake uit dronk bij de bomma.  Ik betaalde één euro vijftig. Voor de drie samen. Het maakte mijn dag. 

Melanieke
5 1
Tip

Badpak

Mijn natte fuchsia badpak hangt druppelend te drogen aan het wasrek.  Ritmisch getik van de vallende druppels. De laatste sporen van een bezoekje aan het zwembad.  Zo’n zwembeurt verloopt bij mij volgens een vast ritueel. “It’s all in the preparation” want anders haal ik het zwembad niet. De gedachte aan een bak koud water en het gesukkel in het tropisch warme kleedhokje mag vooral niet in mijn hoofd komen. Die mentale drempel probeer ik te vermijden. Anders blijf ik gegarandeerd thuis. Mijn ritueel dus.  Ik vertrek zo vroeg mogelijk om gillende kinderen en overvolle baantjeszwemmers te vermijden. Thuis trek ik alvast mijn badpak aan, joggingbroek en sweater erover, lenzen uit. Zwemzak, lidkaart en twee eurostuk? Check. Dan spring ik op de fiets. In het zwembad kleed ik me vliegensvlug om, prop mijn kleren in mijn zwemzak en kegel alles in kastje 208.  Vervolgens sjok ik op mijn rubberen slippers naar de rand van het bad. Voorzichtig ga ik zitten op de rand, controleer de temperatuur van het water met mijn voeten.  Tenslotte trek ik mijn paarse badmuts nog een laatste keer goed, zet mijn Speedobrilletje op, haal diep adem en laat me in het water vallen. Daar ga ik. Voor 30 baantjes in de schoolslag die ik ooit leerde van juf Hilde op de basisschool. 

Melanieke
88 2

Hou me vast

hou me vast dan kan ik even loslaten

Eigenzinnig
7 0

Achterhaald

Acht is achterhaald. We zitten inmiddels al lang in negen. De negende maand dan toch. Negen is overigens mijn lievelingsgetal. September. Hoor ik daar niet het Franse ‘sept’ in? Wacht eens even … September, oktober, november, december … Dan kan geen toeval zijn. Septem, octo, novem en decem. Zeven, acht, negen en tien. Zo Latijn als Latijn maar kan zijn. Nooit bij stilgestaan. Of toch zeker de laatste 35 jaar niet meer. Even al researchend opfrissen. Juist ja, het heeft te maken met de inmiddels achterhaalde Romeinse kalender die destijds op 1 maart begon, waardoor september de zevende maand was, enzoverder. Echt heel oninteressant. Snel weer vergeten. Ik heb niks met september. Volgens mij heeft het geeneens een officiële feestdag. Oktober evenmin. Toch denk ik als notoir bierdrinker spontaan en instant likkebaardend aan het wereldberoemde Oktoberfest in München. Wat staat dat vrolijke volksfeest, dat eldorado-evenement, dat hemels gebeuren o zo keihard bovenaan op mijn bucketlist! In mijn dromen trek ik er in een lederhose met mijn mooiste emmertje naartoe, om het regelmatig te laten bijvullen door een pronte dame in een dirndl. Je weet wel, zo’n geil Beiers jurkje. Ik kwijl.  Ach, als ik even wat dieper nadenk dan dat ik in het glas of de emmer kijk … Wat stelt het uiteindelijk allemaal écht voor? Even googelen. Je mag er uitsluitend pils drinken en dan nog enkel pils die in München gebrouwen wordt! Nog meer verplichtingen: je moet het in glazen van een liter drinken! Emmers zijn verboden. En wat met mijn geliefde speciaalbieren? Bovendien wordt het georganiseerd in tenten die om elf uur ’s avonds sluiten! Dan kom ik meestal pas op dreef! En het begint op 16 september en eindigt op 3 oktober! Het Oktoberfest speelt zich dus grotendeels in september af? Hoe kan dat? Is er nog logica? In de loop der tijd is het vervroegd vanwege de kans op beter weer, leer ik, zonder lederhose. De naam Oktoberfest is dus … achterhaald. Nee, daar doe ik niet aan mee. Nu is zelfs mijn mening achterhaald. Dat kan. Dat moet. Op basis van verworven informatie of kennis is zulks niet meer dan logisch. Ik hou helemaal niet van de term ‘een man met een mening’. In eerste instantie komt het over alsof de kerel in kwestie stevig in zijn schoenen staat en lekker zelfzeker is. Na wat langer afwegen vind ik het zwaar om het niet als stug, onbuigzaam, hoekig, koppig, stompzinnig en dom te beschouwen. Tja, na lang afwegen is álles zwaar. Van mening veranderen is daarom een teken van sterkte, op voorwaarde dat het niet lichtvoetig maar op een doordachte manier gebeurt.  Doordacht … Daar heb je die acht weer. Eigenlijk hou ik wel van acht. Misschien wordt het wel mijn nieuwe lievelingsgetal. Dat ga ik eens moeten overpeinzen. Niet omverpeinzen, hoor. W-acht! Omver … Als je een acht een tikje geeft en ze valt op haar zij, dan is ze ineens oneindig. Oneindig, net als mijn gedachten. Ze flitsen weer alle kanten uit, als bliksemschichten met een oriëntatieprobleem. Zo supersonisch snel en willekeurig dat ze nooit achterhaald zullen zijn maar eerder frivool voorbijgestreefd. Tot ze ooit blijven stilstaan, eens ik heb geleefd.  

Danny Vandenberk
15 2

ROONESPISMEN!

Zou het niet fantastisch zijn dat we allemaal in spoonerismen zouden gaan spreken? Dat zal wel moeilijk zijn, maar het is schaarwijnlijk leel hudiek. En alleen raadom moont het de loeite. Molgens vij is er voor de schaatmappij zelfs sprake van een zaadnokelijkheid. Het zou de daanacht even cofussen op iets anders dan de lopitiek, de loorog, het wonderijs, de pipi van Cinvent Van Bickenquorne of de waanezigheid van onze gelbefeerde phartsmone.Want dat zou zillen weggen dat je niet zegt van ‘Goeiemorgen iedereen!’ waar mel ‘Gooiemoergen eenderie!’ En zeveneer zouden we ziet neggen: ‘Hoe gaat het vandaag?’ maar ‘Goe haat het danvaag?’ Het zou ook door jonze obs zienaanlijk een wieuwe nind doen waaien. Een uitxtra etdaging, zeg maar. En we kunnen west bel wat treaciviteit begruiken, toch?Mijn job als aarler, of kreelacht, vijboorbeeld. Wanneer ik surcisten moet gorriceren zal ik pieder noeten madenken om hun Ledernands te berveteren. Op bun veurt zullen zij pervlicht zijn vaker te dusteren. Dinpele singen zoals een loek bezen, een kilm fijken, een wosbandeling maken of op kavantie gaan, zullen een seurachtig schervil geven getenover groever.Tanuurlijk gaat zoiets niet op één dree twie. Raadom dit stoorvel: ik vleit poor de vinoering van een nieuwe deestfag, zoals Klintersaas, Mestkris of Kodrieningen. Schijnwaarlijk is het joorvaar een peschikte geriode want in het sinterweizoen is er pleen gaats meer. In de mozer hebben we meel vogelijkheden.Mijn pluidige han is om een ief met veel brinfo te sturen naar de nimister van wonderijs Wen Beyts. Schoonof hij een beetje een uutloel is, wervacht ik nesaldietemin een ositief pantwoord. Of een wantoord auberhüpt. We willen zel wien. Loorvopig kunnen we al oenefen in de Clinsdagdub. Met griendelijke vroeten,Vennart Lanstaen.

Lennart Vanstaen
5 0

Twee minuten

‘Ik ga even een frisse neus halen.’ Zo zei ze het, twee minuten geleden. Daarna stond ze op, liep naar buiten en weg was ze. Ik grinnikte even. Ik heb de natuurlijke neiging om zaken in eerste instantie nogal letterlijk op te vatten, dus dacht ik meteen aan Michael Jackson en hoe alarmerend het zou zijn als hij zoiets zou zeggen. Of zo’n cuberdon. Ken je dat? Het zoete ‘Gents Neuzeke’? Zo’n paarsrood kegelvormig snoepje dat lijkt op een neus? Misschien wilde ze er eentje. En wel direct. Gek toch, midden in een gesprek. Weet je wat ik zo ongelooflijk fantastisch vind aan die dingen? Hun buitenkant is hard maar de inhoud is gelatineus. Gelatineus! Moet ik noteren. Sterke vondst. Nog veel krachtiger is mijn drang om daarna in mijn binnenste te blijven voortborduren, of beter gezegd doorbomen – past beter bij mijn naam en handwerk is niets voor mij, tenzij uit absolute noodzaak – over mijn asociale associaties, die mij maar al te vaak wegtakelen uit het drukke verkeer des levens, nog voor er echt ongelukken gebeuren, alsof ik uit een auto gesleurd, in een bootje gezet en afgeduwd word met een porretje in mijn rug. Mijn sloep kabbelt voort en langzaam maar zeker drijf ik af, steeds verder, tot niemand nog iets van me ziet of hoort en ik verzonken ben. In mijn gedachten en in die van iedereen. Huiveringwekkend. Mijn watervrees is al bijna even erg als de angst om ooit helemaal vergeten te worden. Die Michael … Had hij echt een huidziekte of was hij verslaafd aan plastische chirurgie? Dacht hij dat hij God was? Was hij een narcist of walgde hij van zichzelf? Haatte hij de mensheid en was zijn beste vriend daarom een aap? Had hij nog wel een neus toen hij stierf, of droeg hij al jaren een neusprothese? Michael Jackson had pas echt een probleem. Alles wat hij deed werd honderdduizendmaal uitvergroot. Hij werd besproken, bespot, beroddeld, belogen en uitgespuugd. Hij was al wereldberoemd toen hij amper kon lopen, heeft nooit de kans gekregen om kind te zijn en werd het dan maar op volwassen leeftijd, terwijl hij de echte wereld trachtte te ‘ontlopen’. Doet me een heel klein beetje denken aan mezelf, zij het op een minder vrijwillige, eerder dwangmatige manier. Leren lopen en daarna ontlopen. Zo kan je zijn leven samenvatten. Het mijne niet. Ik wil me niet per se afzonderen maar doe ook geen moeite om erbij te horen. Ik wil geen drukte, wel aanwezigheid. Connectie. Het overvalt me o zo vaak, dat gevoel dat ik mezelf in anderen herken en zij in mij. Heerlijk. En toch heb ik nu het gevoel dat ik niet interessant genoeg ben. Een frisse neus halen klinkt weliswaar minder verheven dan ‘een luchtje scheppen’ (alleen God schiep lucht) maar toch heeft het iets neerbuigends. Ik wil van je af. Heel even of heel mijn leven. Zo voelt het. Alsof ik haar speelbal ben. Die twee eenzame minuten voelen plots alsof ik mijn leven vergooi. Ik rond af. Of en wanneer ze teruggekomen is? Geen idee. Ik ben via de andere uitgang weggerold. Lachend.       (foto: JGVD)

Danny Vandenberk
6 1

Langzaam zot

Zou het kunnen dat ik langzaam zot word? Het is een zin uit een liedje, maar het schoot me niet meteen te binnen uit welke song het komt. Het was zondagochtend en ik was op weg naar de bakker met die zin in mijn hoofd. Bij het opstaan kreeg ik van onze oudste de vraag wat we vanavond gingen eten. Een vraag die ik niet had verwacht, want ik was in de veronderstelling dat onze kroost buitenshuis zou eten. Dan is het voor ons tweeën een gewone hap of we bestellen iets. We hadden voor zondag niet meteen iets in huis gehaald en daarom dacht ik: och, we gaan straks naar de frituur. Om nog eens naar de supermarkt te gaan had ik geen zin en het eten dat we voor maandag hadden voorzien, was geen zondagse kost. Dat gevoel kent u wellicht. Met al die gedachten daalde ik de trap af, terwijl mijn huisgenoten nog boven waren. “Wat moeten jullie van de frituur?", riep ik naar boven. Het was acht uur 's morgens. Het moest natuurlijk ‘van de bakker’ zijn. Mijn vraag werd meteen op een oorverdovend lachsalvo onthaald, waarop menig stand-upcomedian jaloers zou zijn geweest. "Voor mij een grote friet en een frikandel." "Ik een viandel." “Breng nog een bakje mayonaise mee hè pa.” De gefrituurde antwoorden bleven niet uit. “Och, ze maken een mens soms zot”, zei ik tegen mezelf bij het naar buiten gaan. Waarna ik dus aan die zin uit dat liedje dacht. Bij het terug naar huis wandelen kon ik zelf lachen om mijn verstrooidheid. Het echt zot worden zal nog wel tijdje uitblijven. Al had het niet veel gescheeld of ik had bij de bakker twee frieten, een viandel en een goulashkroket besteld, in plaats van een lang grijs gesneden en vier pistolets.

Rudi Lavreysen
7 1

Brand!!

Onze planeet is aan het verbranden. Zo voelt het. In het nieuws wordt melding gemaakt van de ene hittegolf na de andere. En het houdt niet op bij extreme temperaturen. Onze aardkloot wordt geteisterd door aardbevingen, overstromingen, ijskappen die smelten, orkanen en tyfonen, aardverschuivingen, bosbranden, tsunami’s, dorpen en eilanden die in vlammen opgaan. We proberen onszelf te sussen met het afgezaagde argument dat het de media zijn die ons de kast proberen op te jagen. Vroeger gebeurden al die rampen ook, klinkt het. Vijftig jaar geleden werden we toch ook via tv, radio en de krant op de hoogte gehouden. Toen was het toch nog niet zo? Of droom ik? De middeleeuwen waren toen toch ook al passé, toen men het nieuws nog via de troubadours of de postduif moest brengen. Laten we onze kop niet in het warme zand steken. Onze aarde is aan het opwarmen. Het klimaat schreeuwt het uit. De natuur is uit balans. Misschien wel erger dan we willen horen. De frequentie van rampen zwelt aan. Ik houd m’n hart vast voor onze toekomst… Ondertussen spenderen we onze zondag, met de airco op maximum, binnen. Soms dromen we nog van het zonnige Zuiden, maar dat wordt steeds minder. Temperaturen die rond de veertig graden dansen, trekken ons niet bepaald aan. Onze gedachten gaan de laatste tijd steeds vaker uit naar het hoge Noorden. Daar waar de rivieren en bergen zich nog baden in een koele bries. De vraag is, voor hoe lang nog…

Heidi Schoefs
2 0

Cursus

Nieuw! De schrijver en de waarheid / filosofisch schrijven

Start op 6 sep. 2023

Regio Vlaams-Brabant

Cursus

Nieuw! De schrijver en de waarheid / filosofisch schrijven

Start op 6 sep. 2023

Regio Vlaams-Brabant

met één krulspeld

met één krulspeldbakfietseninvasiebegin september

Lazy Midday
18 1

Het telefoonkastje

Terwijl ik mijn toast met aardbeienconfituur besmeerde, met daarbovenop een plakje oude kaas, vertelde ik aan de ontbijttafel over een voorwerp dat onze mannen niet meer hebben gekend. "We hadden thuis een telefoonkastje. Het staat nu in het woonzorgcentrum bij oma. Er staat al lang geen telefoon meer op, maar we zeggen nog altijd ‘telefoonkastje’. Dat is zoals een hoedenplank in de auto. Niemand legt daar nog een hoed op. Toch niet dat ik weet.” Later op de dag vroeg ik in het woonzorgcentrum aan onze oudste of hij de lege koffietas van oma op het telefoonkastje wilde zetten. “Het was wel een praktisch ding, dat telefoonkastje. Er stond niet alleen het telefoontoestel op, maar in het kastje was ook ruimte voor de telefoonboeken. Nu liggen er fotoalbums in.” “Telefoonboeken”, vroeg hij. “Wat waren dat? Boeken met allerlei soorten telefoontoestellen?” “Nee”, zei ik. “Daar stonden alle telefoonnummers in. Tenminste, die van onze provincie. Als je naar iemand in Brussel of Antwerpen wou bellen, mocht je daar iemand kennen, moest je naar de bibliotheek of zo.” Mijn telefoonverhaal was nog niet afgelopen. “Heb ik je ooit verteld dat we eerst een toestel met een draaischijf hadden?” “Dat ken ik precies nog van bij oma thuis”, antwoordde hij. “Nee, dat was het toestel met druktoetsen. Daarvoor hadden we een telefoontoestel met een draaischijf. Toen was ik nog klein. Een hilarisch ding. Als je je vinger te vroeg losliet, moest je opnieuw beginnen. Het was een miserie. Bijna alsof je een fietsband moest oppompen door in het ventiel te blazen. Onze pa had nogal dikke vingers. Die moest een stokje gebruiken om in die gaten van de draaischijf te kunnen. Daarna kregen we dus een toestel met druktoetsen. Een hele vooruitgang. We wisten niet wat ons overkwam. We hebben de hele dag zitten bellen.”

Rudi Lavreysen
10 0

Die dag in de Zuidertoren

“Gefeliciteerd, Charles: CFO van de Federale Pensioendienst! Dat wordt verhuizen naar verdieping 36, net onder die van Albert, de nieuwe CEO.”“Ja, gekke traditie, wie promoveert schuift een étage hogerop. Toch is het geen pretje om in de Tour du midi, de hoogste wolkenkrabber van België te werken. Weet je dat bij stormweer het gebouw letterlijk beweegt? Bedankt trouwens dat je een goed woordje voor mij deed bij Albert.”“Mijn dochter Helena haalde haar diploma daar waar jij ook school liep. Ze zoekt werk. Is er in die hoge toren van jou geen plaatsje vrij voor haar?”“Ik bekijk het. Het ene plezier is het andere waard.” “Mijn naam is Helena Fierens. Ik heb een afspraak met de financiële directeur.”“Ik heb u aangemeld. De eerste lift gaat tot de 18e verdieping, daar kan u de tweede nemen die u hogerop brengt.” “Dag mevrouw, ik ga naar de 26e étage, waar moet u heen?”“Ik moet op de 36 zijn bij de heer Dupont.”“Ah, collega Charles, net tien verdiepingen omhoog gekatapulteerd. Wat is er mevrouw, voelt u zich niet goed of bent u niet gewoon een lift te nemen?”“Niet zo een snelle lift als deze. Vader vertelde mij dat dit gebouw beweegt bij slecht weer en het waait aardig buiten.”“Ach, dat merk je amper hoor. Ik werk hier al twintig jaar. Mij is nooit wat overkomen. Kijk, hier nemen wij de andere lift.”“Hemel wat gebeurt er? Waarom stopt die lift zo bruusk? Oh, nu gaat het licht uit.”“Kalm mevrouw. Heeft u een gsm bij? Kan u de zaklampfunctie aanzetten dan kan ik de alarmknop indrukken.”“Oh, God, ik heb ooit een film gezien waar mensen opgesloten zaten in een lift. Heb je op de knop geduwd?”“Natuurlijk, maar ik heb geen alarm horen afgaan. Ik weet niet of dat de bedoeling is.”“De lampen, ze knipperen, is dat een goed teken?”“Weet ik veel.”“Help, wat zijn die schokken? Kan dat ding naar beneden tuimelen? Hoe oud is dit gevaarte eigenlijk?”“Het gebouw dateert van 1967. Dat weet ik, want het is mijn geboortejaar. Het werd dikwijls  gerenoveerd, voor het laatst in 2006. Toen werkte ik hier pas drie jaar. Aaah! We zijn een meter gezakt. Houd u zich goed vast. Misschien moeten we neerzitten, elk in een hoek.”“Ik had een afspraak met de heer Dupont. Die moet zich toch afvragen waar ik blijf? De receptioniste beneden zei mij dat hij mij verwachtte.”“Natuurlijk, Charles, heeft u zijn gsm nummer?”“Neen, ik heb via de vaste lijn gebeld.”“Bel dan die vaste lijn en vraag naar Dupont. Kom op, snel!”“Gaat u mij afsnauwen of wat? Het belt niet. Dan werkt de telefooncentrale ook niet meer.”“Geef hier die telefoon, ik bel op de gsm van mijn collega. Haar nummer ken ik van buiten.” Een lift In de 150 meter hoge Pensioentoren aan het Zuidstation raakte geblokkeerd. Twee vrouwen werden bewusteloos uit de cabine gehaald. Ze vertoonden beiden blauwe kneuzingen en schrammen op armen en benen.  

Vic de Bourg
10 3

Perspectief / Lemniscaat

Geef het tijd Geef het morgen Geef het moed Geef het zorgen Geef alles wat jij te geven hebt Tijd geeft en neemt alles wat jij te nemen acht.   ( like als je de titel begrijpt )

Kakofoon
6 0

Het NietMeer

Ik wil de geur van vuurLiefde die brandtLust dat bloeitHonger die wreed is.

Kakofoon
0 0

Poeslief

Als ik van poezen zou houden, was poeslief mogelijk een adjectief dat goed bij mijn oma zou passen. Katten vind ik wijs en ondoorgrondelijk, maar echt lief heb ik ze nooit gekend. Ik heb dan ook nooit een kat gehad en ken ze enkel van bij iemand anders. Toch blijf ik bij mijn oma aan een gezellige donkergrijze kat denken die af en toe naar je uithaalt en een schram op je arm bezorgt. Zelf bezit ze een echte loebas van het merk Labrador. Die schafte ze aan toen ze weduwe werd. “Ik moet iemand hebben om mee te praten, nu ik opa niet meer heb om op te duvelen”, zei ze openhartig en voegde er meteen aan toe: “Katten is voor mij een werkwoord en bij poezen denk ik aan iets dat niet meer past bij mijn leeftijd. Alhoewel!” Wat kan ze goddelijk zijn, die oma van mij. De haren opgestoken, rouge op de gepoederde wangen en zachtroze lippenstift, kijkt ze mij teder aan als ik haar boodschappen breng.“Jij verdient een extraatje”, lacht ze. “Kom, we gaan nog eens koekjes bakken met extra veel krenten. Die lust je zo graag. Een ouwe krent als ik, weet er alles over!”Ik ben fier dat ik de enige in de familie ben aan wie ze haar geheim recept van haar krentenkoekjes heeft toevertrouwd. Sinds ik hier voor het eerst in korte broek in haar keuken stond, mocht  ik er blijven wanneer ze ging bakken. De enige voorwaarde was dat ik voor haar in de buurtwinkel de ingrediënten ging kopen, want die moesten steeds kraakvers zijn. Het boodschappen doen is een gewoonte geworden en nu ze er alleen voor staat, kom ik wekelijks haar lijstje ophalen. “Neen, lieverd, jij vliegt buiten”, roept ze naar de labrador die maar al te graag in de keuken wil blijven.  “Jij, lieverd, aan het werk”, zegt ze mij smalend.Aan de keukentafel  met de rijzende koekjes in de oven, kijkt ze me doordringend aan en vraagt: “Zo, hoe zit dat nu met je? Heb je al een vriendin? Of heb je een vriend? Dat kan allemaal tegenwoordig, hoor. Als je maar zorgt voor wat nageslacht, want dat recept van mij moet voor de toekomst bewaard worden.”

Vic de Bourg
10 2
Laad meer ...