Zoeken

Een nieuwe sport

Ik heb een nieuwe sport ontdekt. U zal denken, de aanhoudende hitte heeft hem geen goed gedaan. Hij heeft een zonnesteek en hij kan voortaan best een petje dragen. Het klopt, het was warm de afgelopen weken, maar dat van die nieuwe sport is ook niet gelogen. Ik zeg nu wel dat ik ze heb uitgevonden, maar dat is slechts gedeeltelijk waar, want een man in Brussel bracht me op het idee. We wandelden op een bloedhete dag door de hoofdstad en passeerden een tweedehandsmarktje. Mijn vrouw hield me stevig vast, zodat ik niet naar een boekenkraampje kon gaan. Een beetje zoals een hond die ze tegenhouden om ergens te gaan snuffelen.  Maar terug naar de man. Aan een fietsenrek was hij fitnessoefeningen aan het doen. U kent het wel, aan van die fietsbeugels. Ze stonden op een ideale afstand van elkaar. Vergelijk het met een brug met gelijke leggers bij het turnen. Telkens de armen buigen en terug strekken.  “Ik snap het”, zei ik tegen mijn vrouw. “Fitness kost handenvol geld. Terwijl je die toestellen ook in de openbare ruimte vindt. In de stad is er geen fit-o-meter. Maar wat een mogelijkheden biedt dat. Als er een goede afstand tussen de fietsrekken zit kan je ze gebruiken voor hordelopen. Combineer het met trappenlopen die je overal in de stad vindt en je hebt een volledig parcours. Zoals de 3000 meter steeple in de atletiek. Er ligt altijd wel ergens een plas of een fontein. Kijk eens aan, we hebben een nieuwe sport ontdekt. Nu nog een naam bedenken.”  We hadden de man en het marktje ondertussen achter ons gelaten en kwamen in een winkelstraat terecht. Mijn vrouw stopte bij een winkel waar ze in de vitrine naar een collectie met petten keek. “Is dat niets voor jou?”, zei ze.

Rudi Lavreysen
2 0

UW SOCIALE ZEKERHEID.

  Een arbeider wordt 50 % afgehouden van zijn inkomsten voor zijn deelname aan de sociale zekerheid.Een ambtenaar wordt 40 % afgehouden.Een zelfstandige 4 % .De arbeider krijgt het allerlaagste pensioen van West-Europa.De zelfstandige krijgt daarnaast een onbeperkte mogelijkheid om via zwart geld en buitenlandse rekeningen, waarop weinig of niks controle is, een fortuin te bezitten.Daarbij weigeren Vlaams-nationalisten meer sociale woningen te bouwen.  Vlaanderen bezit 4% sociale woningen,  Nederland, Duitsland, Frankrijk, hebben 25 % sociale woningen.Zodat de geplunderde arbeider verplicht wordt in woningen te wonen in het bezit van zelfstandige en vrije beroepen. Die 4% betalen aan de sociale zekerheid. De Vlaams-nationalisten zijn daaronder huisjesmelkers geworden in dienst van corrupt Vlaanderen.Mijn vraag: Waar zijn de vakbonden?De zwart belastingvrije inkomsten gingen vroeger naar Luxemburg.  Nu gaan ze naar het eiland MAN. Dit eiland staat onder de bescherming van de Londense city zoals u weet is de city een apart identiteit met een eigen operette legertje die jaarlijks in Londen paradeert maar belangrijk MET EIGEN WETTEN. De belastingvrije gelden zijn zeer goed beschermd. Die gelden worden gebruikt om krijgsheren in Afrika te ondersteunen als die aan de macht komen krijgen de Londense city   contracten om het Afrikaanse land te plunderen. Daarnaast krijgt dat Afrikaanse land officiële leningen om nutteloze projecten te financieren, leningen die het Afrikaanse land nooit kan afbetalen. Enige jaren terug zei een kopstuk van de socialisten op het middagnieuws op de radio: "In Deurne staat een stampvol vliegtuig van de Vlaamsche luchtvaartmaatschappij V.L.M. klaar om naar het eiland MAN te vliegen". Een wekelijkse vlucht. Op het eiland MAN is er niks, alleen stampvol banken. Op het avondnieuws was daarvan niks te horen. https://www.youtube.com/watch?v=ODlAf_6mHRs

verf ed: Contemporary interdisciplinair ArtTIST, nen tjolder, nen dommekloot
10 0

Zomaar.

Ik ben gewoon zomaar iemand. Gewoon. Zo zomaar als iemand die pakweg om de hoek van de straat woont. Ik woon altijd om de hoek van iemands straat.Ik hou van suikerwafels, zo lang je de pareltjes kan zien, en dan ga ik op schattenjacht. Doe ik alsof, natuurlijk.Ik hou van woensdag. Als de week een speeltuin is, dan is woensdag het midden van de wip. Precies. Het midden. Waar je niet kan vallen, als je maar stil genoeg zit. Niet omhoog. Niet omlaag. Niet. Veel heb ik niet. Ik draag mijn schoenen tot er gaten in de zolen komen en dan nog loop ik vaak verder, om te voelen hoe de gaten groeien. Soms kan het snel gaan. Zeker op trage wegen.Drie jassen heb ik ook nog. Een lange voor de regen. Nog een lange voor de kou. Een korte voor ik weet niet goed, of de avonden, de nachten. Veel stof om over na te denken. Oh ja, en muziek. Ik hou zo van muziek. Daar heb ik wel veel van. Mooie platen. Vele mooie platen.Ik draai ze altijd op een lager toerental. Dan ga ik liggen in de zetel in mijn kamerjas (heb ik ook nog), maak ik dingen donker en dan zing ik zachtjes mee tot ik moe word, ga ik neuriën tot er enkel nog iets overblijft dat enkel ik kan horen.Ik heb een zware stem. Ik heb een zware kast met heel veel trage platen. Denk ik. (Mijn taal is het zwaarst op lange dagen.) Ik maak mezelf moe, slaap vaak al in mijn hoofd lang voor mijn lijf gaat liggen, word vaak al heel snel donker. Dan denk ik mezelf een melodie waarop het heerlijk dromen is. Dan kijk ik hoe de gaten groeien. Ga ik op schattenjacht. Wacht ik tot je naast me komt. (Kom je?)

Jürgen NaKielski
18 1

Stationnetje

In een klein stationnetje, 's morgens in de vroegte Stonden zeven wagentjes netjes op een rij En het machinistje draaide aan het wieletje Akke akke tuut tuut, weg zijn wij   Waarom, vraag je je af, waarom pruttelt dit kinderliedje al wekenlang in mijn altijd broeierige en smoezelige hersenpan? Het voorbije decennium heb ik immers geen treinwagon van de binnenkant gezien, laat staan zeven. Interpreteer het zoals je wil, of vertel het rond zoals zovele anderen, maar ik spoor helemaal niet. Intussen ben ik erachter. Sinds een paar weken staat er in onze keuken, ergens tussen de plantjes bij het venster, kwansuis een stationnetje. Een weerstationnetje dan wel. Eigenlijk een geinig ding, want het zit vol parametertjes, zoals binnen- en buitentemperatuur, luchtvochtigheid, windsnelheid en -richting, neerslaghoeveelheid en luchtdruk. Ons eigen klein stationnetje dus, dat ik 's morgens in de vroegte steevast een tijdje aandachtig bestudeer. Koddig is in mijn beleving ook het woord 'kwansuis' dat ik zonet zo gretig gebruikte. Zelf beschouw ik het als 'onopvallend', maar het is tezelfdertijd een synoniem van 'schijnbaar' en 'ogenschijnlijk'.  Ogenschijnlijk wordt vandaag alleen de zon. Ze gaat schijnen, zoveel is zeker, want ze staat lekker groot te stralen op de display. Wat je nog niet wist, beste lezer, is dat er in ons stationnetje een voorspellertje zit in plaats van een machinistje. Ik weet niet precies aan welk wieletje hij draait, maar hij slaagt er wel in om 's morgens te zeggen welk weer het de rest van de dag wordt. Telkens doet het me denken aan zo'n ouderwets weerhuisje dat iedereen vroeger in de woonkamer had staan, zeker de oma's en de opa's. Je weet wel, meestal was het zo'n miniatuurchalet die eruit zag als een Alpenhuisje of een Tirolerwoning. Bij mooi weer verscheen er een pronte dame in een dirndl en als het ging regenen een struise man in lederhosen. Er bestonden ook versies met dure herenhuizen. De bewoners waren dan een stuk verfijnder, met bijzonder elegante en prachtig geklede dames en gedistingeerde heren in kostuum, inclusief hoge hoed en zwarte paraplu. Misschien zit er helemaal geen voorspellertje in ons weerstation, heeft het toestelletje eigen gevoelens en volgt het zijn intuïtie en instinct. De techniek staat voor niets tegenwoordig, met intelligentie die hoe langer hoe minder artificieel dreigt te worden. Zo beschikt het zelfs over een fantastische functie, een fonkelend nieuwe feature, zoals de handleiding het zelf omschrijft: de gevoelstemperatuur. Een term die intussen al vele jaren is ingeburgerd bij weermannen en -vrouwen, maar toch enigszins vreemd om zoiets te vernemen van een apparaatje.  Samen met mijn vrouw, de verantwoordelijke aankoopster van dit hebbeding, had ik zo mijn twijfels en dachten we aanvankelijk dat het stationnetje kapot was. We stelden immers vast dat de werkelijke temperatuur en de gevoelstemperatuur dagelijks identiek waren. 'Het is buiten 18,3°C en het voelt aan als 18,3°C. Wow! Wat een nieuws! Prima aankoop!' riep ik dan, opzettelijk belabberd acterend dat ik bijna omviel van verbazing. Maar daar ben ik eergisteren mee gestopt toen ik daadwerkelijk bijna omviel omdat er een koffielepeltje tegen mijn voorhoofd gegooid werd én omdat het buiten 21,2°C was, terwijl de gevoelstemperatuur, hou je vast, amper 19,6°C bedroeg!  Ons weerstationnetje heeft dus wel degelijk gevoelens, net als ik. Over de betrouwbaarheid ervan gaan we niet discussiëren. Zeker niet zolang mijn vrouw 's ochtends diverse koppen koffie nuttigt en mijn persoonlijke kop het doelwit is tijdens haar driftbuien. Ik zou in elk geval een heel slecht weerstation zijn, want ik wijk constant af, ben te weinig objectief en veel te gevoelig. Het enige wat er aan mij klopt is mijn hart. Bovendien is mijn werkelijke leeftijd 53 en mijn gevoelsleeftijd al decennialang 23.  Wat maakt het ook allemaal uit? Ik voorspel dat over honderd jaar ongeveer alle mensen die nu leven hun eindstation al lang bereikt hebben en vervangen zijn door andere mensen, of door robots met of zonder gevoelens. Akke akke tuut tuut, weg zijn wij.      

Danny Vandenberk
117 1

Zelfportret met luchtfilter

Jezelf tegenkomen. Mensen zeggen dat op tv en in de krant, bekende mensen die weten waarover ze praten. Ik wil dat ook. De bekende mensen doen dat natuurlijk op spectaculaire wijze: ze beklimmen vulkanen of verdwalen in woestijnen. Ja, zo is het gemakkelijk. Maar daar heb ik geen tijd voor. Ook geen geld. En eigenlijk gewoon geen zin. Kan dat niet simpeler, dat jezelf tegenkomen? Je loopt bijvoorbeeld naar de winkel voor koffie en brood en plots, net het hoekje om, staat-ie daar: jezelf. Hallo, mezelf. Lang niet gezien, makker… Zoiets kan snel gênant worden, je weet hoe dat gaat wanneer je oude kennissen ontmoet. Na de handvol gezamenlijke herinneringen bloedt het gesprek dood. Tja, er is meestal een reden dat je elkaar zo weinig ziet. Maar jezelf? Jezelf! Daar moet je toch wat langer mee aan de praat kunnen. Al is het probleem hier andersom: wat vertel je aan iemand die alles al weet?  Hoe doen die bekende mensen dat op tv en in de krant? Ze worden geconfronteerd met fouten, misstappen, onverwerkt trauma. Daarvoor moet ik zelfs het huis niet verlaten. Gewoon de spiegel in de badkamer schoonvegen. Die dampt altijd te snel aan, ik zou eens naar de Hubo moeten om de luchtfilter te vervangen, maar dat doe ik niet. Stel je voor dat je jezelf tegenkomt tussen de afvoerpijpen en de gordijnkoorden.  Maar misschien, misschien, kan het ook anders. Dat je jezelf tegenkomt, maar niet helemaal jezelf. Een andere versie. Zoals men zegt dat er een oneindig aantal parallelle universa bestaat, zo moeten er toch ook wat B-, C- en D-versies van jezelf rondlopen.  Dan toch maar de straat op, ik ga de confrontatie aan. Op zoek naar mezelf. Wie is het? Die kromgebogen grijsaard met zijn looprek? Nee toch? Dat is eerder mijn toekomst. Oei. Die vlotte kerel met getrimde baard en maatpak. Ja, dat had ik kunnen zijn… als ik op 22 april 2016 niet in de BMW van mijn baas gekotst had. Of die stakker met muts en lompen die net uit een kartonnen doos klautert – ook dat zou een van mijn alter ego’s kunnen zijn. Stel je voor dat ik die kots toen niet had opgekuist maar weg was gerend, ver weg, heel ver weg… tot in het steegje achter het station, om daar tussen twee vuilniscontainers mezelf te liggen wezen.  Ik loop verder, verdoe mijn tijd niet met die neppers. Ik ben de enige echte. Ik heb op elke vork in de weg de juiste keuze gemaakt. Toen het meisje vroeg of ik mee ging naar haar studentenkamer, heb ik lang getwijfeld, maar toen het ochtendnieuws vertelde over de brand zonder overlevenden, wist ik dat ik juist gekozen had. Geen liefde, geen vuur. Zo hoort het. Of die keer dat ik het winnende loterijbiljet in mijn jeansbroek had laten zitten toen die in de kookwas ging. Een ramp, verloren miljoenen! Had je gedacht, maar enkele jaren later won een vrouw die daarna door haar minnaar gewurgd werd. Zo zie je maar weer. Geld maakt niet gelukkig. Ik loop verder, ja, maar waarheen? Toch maar die luchtfilter in de Hubo of wat was het ook weer? Koffie! Dat was het – en brood! Wat een dolle dag vol avonturen alweer, ik mag me gelukkig prijzen dat ik mezelf niet ben tegengekomen. Geen tijd voor die onzin vandaag. Niet vergeten straks de vuilnisbak buiten te zetten.  

R.F.G. Vandenhoeck
50 1

Het olifantenpaadje

Tijdens een zomerse wandeling passeer ik een huis met aan de rechtste kant een tuinhuisje. In de voortuin dus. Dat zie je niet vaak. Is het dan een voortuinhuisje? Of blijft het gewoon een tuinhuisje? Wellicht wel. We spreken ook niet over een achtertuinhuisje.  Misschien hebben de mensen geen achtertuin. Enkel een voortuin. Dan is het logisch dat het huisje daar staat. De podcast die ik tijdens het wandelen beluister begint plots te kraken. De journaliste die smakelijk lacht en het over haar drie favoriete boeken heeft, kan ik bijna niet meer verstaan. Bij het uitdoen van mijn oortjes zie ik dat het geen storing is, maar een man die met zijn bosmaaier in de weer is.  Ook dat moet gebeuren in de zomer. In parken dragen groenwerkers soms een plastic pak bij het graskantmaaien. Bijna zoals een pak dat dakwerkers dragen als ze met asbest in aanraking komen.  Waarom de groenwerkers dat pak dragen? Omdat de uitwerpselen van honden naar alle kanten spatten bij het graskantmaaien. Tenminste, de honden waarvan de vermaledijde baasjes geen poepzakjes bij zich hebben. Als ik buiten gehoorsafstand van de graskantmaaier ben en de journaliste op de podcast opnieuw smakelijk lacht, betreed ik een olifantenpaadje. De officiële omschrijving is een afsnijding van een officieel pad. De kortste weg. Wat een mooi woord is me dat toch. Olifanten nemen altijd de kortste weg. De Nederlandse fotograaf Jan Dirk van der Burg ging in heel Nederland op zoek naar olifantenpaadjes. Zijn boek is nog altijd te koop. Maar het is zeldzaam, bijna net zoals de olifanten. Niet alleen een olifant, maar ook een mens bepaalt zelf wat het kortste pad is. Tijdens een wandeling, maar ook in het leven.  Maar is het kortste pad in het leven altijd het beste pad? Er valt iets over te zeggen.

Rudi Lavreysen
20 1

Hasta luego

In de periode tussen de twee ambtstermijnen van Donald Trump werd er gegekscheerd over de keer dat hij zich moest aanbieden in de gevangenis van Fulton County. Zowel over zijn lengte als zijn gewicht werden de wildste verhalen verteld. Over documenten uit de nor in kwestie was geweten dat ze het niet zo nauw namen met geregistreerde gegevens. Tijdens zijn eerste presidentschap kwam het Spaanse koningspaar al eens op het Witte Huis voor een officieel staatsbezoek. De Spaanse koning is nu met een zakendelegatie op weg naar landen in Zuid-Amerika en gaat eerst bij Trump langs om hem vragen te stellen over diens aangekondigde importtarieven.  Het is geen staatsbezoek, doch ere aan wie ere toekomt, ontvangt Trump de koning in het Oval Office. Eens de deur van zijn kantoor dicht is, haalt Trump een foto uit de lade van zijn bureau. Het is een recente foto waarop hij en de first lady  naast de Spaanse koning en koningin staan tijdens de begrafenis van wijlen paus Franciscus. “Kijk Felipe”, zegt Trump: “Ze zeggen dat ik een fout kostuum aan had, maar dat terzijde. Ik word verondersteld één meter tweeënnegentig te zijn en Melania meet precies één meter tachtig. Toch lijken we even groot op deze foto. Dat kan want de Louboutins van Melania zijn inderdaad twaalf centimeter hoog.”“Vale, wat wil je daarmee zeggen, Donald”, vraagt de koning verbijsterd.“Als ik naar jouw schattige echtgenote kijk, is ze op de foto haast even groot als Melania. Draagt Letizia ook van die duizelingwekkende hakken? Maar jij man, je bent een kop groter dan mezelf, hoe lang ben je wel?”“Ik wist niet dat we het daarover zouden hebben. Mijn lengte bedraagt één meter zevenennegentig, dat is dan inderdaad groter dan jij Donald.”“Ja, maar toch nog kleiner dan onze Baron, die jongen is inmiddels net iets meer dan twee meter en hij zit nog volop in de groei. Hij heeft dat van de moeder of de grootmoeder van Melania.”“Kunnen wij ter zake komen, Donald. Hoe zit dat nu met die invoerrechten? Waar haal je die cijfers vandaan?”“Ach eerst dacht ik wij rekenen een percentage aan dat gelijk evenredig is met de lengte boven één meter van de lokale heerser in een land. Dan zou Spanje echter 97 % moeten betalen en zou mijn vriend Zelenski veel beter af zijn.”“Donald, meen je dat nu?”“Grapje, Felipe. Je beseft toch dat ik je mooie land nooit zoiets zou aandoen, jullie zijn echter lid van dat clubje in Europa en met jouw Europese vrienden ben ik nog niet klaar. Misschien moeten jullie zelf een systeem uitwerken wie wat gaat betalen.”“Het spijt mij Donald, mijn delegatie wacht op mij, wij worden vanavond verwacht in Panama. Ik kom later nog wel eens langs.”“Naar Panama, Felipe? Daar spreken ze natuurlijk dezelfde taal als jij. Herinner ze vooral aan het feit dat wij hun dat kanaal geschonken hebben en dat ze hun onafhankelijkheid aan de V.S. te danken hebben. Adios, amigo.”“Bye, Donald, tot binnenkort.”

Vic de Bourg
28 2

Een toevallig voorval

Is niets toeval, of net alles? De meningen zijn verdeeld. Als we succesvol zijn, schrijven we dat toe aan onze kwaliteiten en bekwaamheden. Falen we, dan is dat te wijten aan onverwachte omstandigheden of het toeval.  De waarheid zal, zoals zo vaak, ergens in het midden liggen. Als toeval niet zou bestaan, waarom is er dan een woord voor? Je kan het je afvragen.  Toeval is overal, ook in de wetenschap. Tijdens WO II wilden de Britten radars met microgolven ontwikkelen om het bombarderen van Londen te beperken. Op een dag stond wetenschapper Percy Spencer met een chocoladereep in zijn zak voor een microgolfsysteem. Die smolt. Of het pure chocolade was, weet ik niet, maar puur toeval was het zeker, het idee om met microgolven eten te bereiden.  In 1904 stegen de prijzen van tinnen blikken fors, daarom besloot Thomas Sullivan, een New Yorkse groothandelaar, om zijn theestaaltjes in kleine zijden zakjes naar zijn klanten te sturen. Die hadden niet in de gaten dat ze de thee uit het zakje moesten halen en pleurden de thee met zakje en al in het water. Bleek prima te werken. De uitvinding van het theezakje was een feit en veranderde de theecultuur wereldwijd. Je voelt het hoogstwaarschijnlijk al aan je eigen theewater, beste lezer, het is geen toeval dat ik bovenstaande weetjes hier allemaal fris en vrolijk te berde breng. Gisteren was ik op zoek naar (gemoeds)rust en kalmte, zowel in mijn leven als in onze taal en dan liefst in een allesomvattende term. Ik kende het woord, maar kon er niet meteen opkomen, waardoor ik nog gejaagder werd. In mijn doen en laten heb ik het nog steeds niet gevonden, maar in mijn digitale woordenboek vond ik 'sereniteit'.  Er zijn overigens niet bijster veel woorden die met 'seren' beginnen. Een serenade van mijnentwege ga ik je alvast besparen. Zo'n getalenteerde tenberdebrenger ben ik nu ook weer niet. Veel interessanter is het woord 'serendipiteit', het ontdekken van iets waardevols, onverwachts en bruikbaars, terwijl je eigenlijk naar iets anders zocht. Een ongeplande, gelukkige ontdekking. Een toevalstreffer. Zoals de uitvinding van de magnetron en het theezakje, maar ook o.a. röntgenstraling, champagne, vloeipapier en Viagra (dat laatste ken ik uiteraard niet). Allemaal voorbeelden van serendipiteit. Het leven zit er vol mee.  Kijk, naast me staat een glas cola. Ook al een voorbeeld van serendipiteit, want het zoete zwarte spul was oorspronkelijk groen en bedoeld als medicijn tegen vermoeidheid, hoofdpijn, indigestie, morfineverslaving, zenuwaandoeningen en impotentie (dat laatste ken ik uiteraard niet).  Een zoet medicijn, zei ik? Bruisend en prikkelend, zoals mijn brein? Dat katapulteert me enkele decennia terug in de tijd, naar de plaats waar ik geboren ben. Het Maria Middelares Ziekenhuis in de Lommelse Stationsstraat. Of zit ik ernaast? Ja. In het eethuis ernaast, 'Het Zoete Medicijn' genaamd, daar moet het geweest zijn.  We vierden er de verjaardag van mijn vader. Hij trakteerde, dus werden er, mede en vooral onder impuls van mezelf, diverse aperitieven genuttigd, hetgeen de authenticiteit van de weergave der feiten enigermate hypothekeert. Enfin, het was plezant. Ik zat zat naast mijn broer (geen schrijffout). Zoals ik het me herinner, bestelden de tegenover ons gezeten mee-eters een grote spaghetti of steak met Provençaalse saus. Een Martini later kwam het bedienend personeel (in mijn beleving twee knappe dienstertjes, piekfijn uitgedost in mooie hagelwitte hemdjes en gitzwarte rokjes) aanzetten met de bestelde schotels. De donkerste van de twee hield twee grote borden met de gerechten in rode saus vast en zette ze op tafel neer. Ik beschrijf het nu heel gedecideerd en snel, maar toentertijd leek het allemaal in slow motion te gebeuren. Haar geconcentreerde blik, haar lichtroze tongetje dat heel even haar volle lippen streelde bij het doorbuigen, haar hemdje dat net niet genoeg open stond naar ons gevoel (ik wist uit ervaring dat mijn broer lustig meekeek in dit soort situaties) maar wel ver genoeg om een glimp van haar in lichtgele lingerie gehulde borstjes op te vangen, hoe ze haar rug weer rechtte en vervolgens haar glimlach van opluchting dat ze het balanceerwerk tot een goed einde had gebracht. En toen stokte onze adem en vielen onze monden open. Op haar witte hemdje stonden ineens twee rondjes. Pal in het midden van haar meest vooruitstekende delen. Juist, die borstjes van daarnet. Als twee vissen op het droge dronken we snel van ons drankje. Toen we elkaar daarna aankeken, kregen we de slappe lach. Niemand vond dat raar, gezien onze alcoholinname en onze lange geschiedenis van mompelend en voor anderen onverstaanbare opmerkingen geven en grapjes maken.  'We gaan ook opnieuw wat te drinken bestellen,' riep onze pa enkele tellen later, zich van geen kwaad bewust en zoals steeds gul in zijn traktaties, 'ik zal die meisjes nog eens roepen.' Toen ik zag dat het meisje met de rode borstpunten in aantocht was om de bestellingen op te nemen, stond ik recht, hield heel even halt achter onze pa, legde mijn handen op zijn schouders en fluisterde in zijn oor dat ik dringend moest gaan plassen en dat hij voor mij een tomatensap mocht bestellen.' 'Een tomatensap? Jij?' Ik deed net alsof ik hem niet hoorde en haastte me naar de toiletten.  Arme pa. Ik heb het niet live meegemaakt, maar hij zou zich een bult verschoten hebben toen hij dat serveerstertje bekeek. Twee misschien zelfs. Die tomatensap had hij gelukkig niet durven te bestellen. Wel stond er een Duvel voor me klaar. Dat lijkt me geen toeval.  

Danny Vandenberk
25 1

Het dekentje

Het verschil tussen een ‘boulanger’ en een ‘boucher’, of de vertaling ervan, daar heb ik altijd mee geworsteld. Wie is de bakker en wie is de slager? Ik had voor mezelf een ezelsbruggetje gemaakt. ‘Bij de boulanger koop je geen boulette.’ Dus de boulanger is de bakker. Maar dat is te ingewikkeld, want als je die ‘geen’ vervangt door ‘een’, klopt het natuurlijk niet.  Daarom twijfelde ik in Parijs opnieuw, toen we aan de overkant van het kruispunt op de Rue La Fayette een winkeltje zagen met ‘Boulanger’ op het uitstalraam. “We wachten tot er iemand buiten komt”, zei ik. “Als die een stokbrood bij zich heeft is het een bakker. In Frankrijk eten ze niets dan stokbrood.”  Maar je zal dat altijd zien. Iedereen die buitenkwam had een klein zakje vast. Daar paste geen stokbrood in. Voor hetzelfde geld zaten er een paar bouletten in.  “Laat ons gewoon tot daar gaan”, zei mijn vrouw. Even later zaten we op het terras met een koffie en twee voortreffelijke chaussons aux pommes. Appelflappen op zijn Frans.  We keken naar het Parijse straatleven. Aan het kruispunt sprak een man stilstaande chauffeurs aan. We zagen dat hij vuur vroeg voor zijn sigaret. Na vier auto’s had hij een roker getroffen.  Vlakbij hem lag een jongeman op het trottoir te slapen. Hij had zich gelukkig al eens omgedraaid. Hij kon ook vuur gebruiken.  Wat verschilt het leven toch op elke vierkante kilometer. In de grootstad is dat zelfs een vierkante meter. Iets verder was het een en al glamour bij de Olympische Spelen.  Een buurvrouw bracht samen met haar zoon een dekentje naar de jongeman. Samen legden ze het dekentje over de jongeman. We zagen dat hij naar de mevrouw en haar zoon keek. Hij trok het dekentje nog wat verder over zich.

Rudi Lavreysen
17 1

Wat is jouw droom?

Heb jij een droom? Ja. Wil je die delen? Ja. Ik wil hem in tekstvorm gieten. Dat is, als de droom nog vloeibaar genoeg is. Ik test het even… We leven in een tijd dat mensen meer dan ooit bezig zijn met het kraken van de magische code om dromen (snel) waar te maken. De social media staan bol van. Al scrollend struikel je over advertenties voor magische app’s die de deur zullen openen naar de heilige graal. Zolang je maar op tijd betaalt. Je leert er ‘manifesteren’, visualiseren en in ingewikkelde houdingen mantra’s opzeggen. Des avonds val je dan ook nog best in slaap met de sensuele stem van AI. Zij of hij hypnotiseert je, herprogrammeert je, en zorgt ervoor dat morgen het grote wonder geschiedt.De hondenrace met de konijnenpoot. Blijven rennen, harder rennen. Been there, done that. Stierenstront. Dit werkt niet. Geloof me. Ik heb menige droom waargemaakt en voor elk stukje van die droom heb ik keihard moeten werken. Ik heb moeten plannen, discipline hebben en flexibel als een elastiek zijn. Elke dag consistent bezig zijn met het doel. Pragmatisch en nuchter. Het zwaartepunt méér op cognitief dan op fantasie. En dan kwam de verwezenlijking van de lang gedroomde droom. En dan drong de vraag zich op: is dit alles? Was dit al het zwoegen waard? Eén droom verwezenlijkt, opent onmiddellijk de honger naar een nieuwe. En daar ga je dan weer. Zelfde oefening. Begrijp me niet verkeerd. Er was geen gebrek aan waardering of dankbaarheid. Misschien waren de dromen niet genoeg afgestemd op m’n ware kern? Al die verwezenlijkte- en verloren dromen, deden me beseffen dat alles relatief is. Belangrijk en onbelangrijk. Na de afrekening met ego en hebzucht, stuitte ik op de kern. Waarden zoals liefde, verbinding, rust, natuur, vrijheid, flexibiliteit, de kunst van loslaten, etc bleken belangrijker dan dromen waarmaken. Maar toch… In die kern brandt het verlangen naar het ruisen van de zee, het knetteren van een haardvuur, in een omgeving waar je onlosmakelijk verbonden bent met de natuur, financieel en geografisch vrij. De dagen indelen naar eigen believen. Schrijven en schilderen. Vrijheid. Eenvoudig, niet? Of niet? Oh jee…!! hier heb je ook weer een plan, planning en tijd voor nodig… De cirkel van het leven. Met m’n neus in de wind droom ik daarom verder. Werk ik verder. Pas ik me aan. Opnieuw en opnieuw. Tot de wind me iets anders influistert…

Heidi Schoefs
12 0

Willy heeft gelijk

'Ik negeer je straal!' roep ik naar de zon. Ze lacht. Natuurlijk doet ze dat. Alsof zo'n zon het zich aantrekt dat ik haar negeer. Het lijkt alsof ze plots nog wat feller begint te schijnen. Ze heeft macht, zeker vandaag, want volgens de voorspellingen wordt het drieëndertig graden. Of meer. Meestal is het meer. Trouwens, als je iemand aanspreekt, zeggende dat je hem of haar negeert, maak je jezelf belachelijk. Het hele punt van het negeren is namelijk ontkennen dat iemand bestaat of aanwezig is, net doen alsof hij of zij er niet is.  Wist je dat je ook iemand kan négeren (iemand slecht behandelen of kwellen als een negerslaaf), met de klemtoon op de eerste lettergreep? Ik vond het tijdens een slapeloze nacht in een of ander oud woordenboek, toen blijkbaar niemand al woke of awake was. Ik verzin het niet, of beter: ik verzon het niet. De zon. Iedereen houdt van haar. Ze heeft haar eigen dag en wordt bezongen door The Beatles, The Doors, The Stranglers, Katrina & The Waves, Rammstein, George Michael, Elton John en Willy Sommers. We kunnen niet om haar heen. Of jawel, maar daar hebben we dan met z'n allen 365 dagen voor nodig. Een volledig jaar uit ons miezerige mensenleven en dan nog dankzij de aarde, die er eigenlijk met een rotvaart omheen cirkelt, al merken we daar niks van, ignorant als we zijn. Voor de rest weet ik niet zo gek veel over de zon. Ah ja, ik kan je ook nog vertellen dat ze is opgebouwd uit zeer heet plasma. Haha! Sorry. Binnenpretje. Ik houd het beter voor mezelf. Ach, te laat zeker? Het is allemaal de schuld van dat plasma. Er schoot me een raadseltje te binnen. Wat zegt iemand die ongeïnteresseerde plasseks heeft? Antwoord: ik negeer je straal.  Weet je wat? Ik ga naar binnen. Daar is het lekker fris, beeld ik me in. Lang gaat die binnenshuise koelte overigens niet duren, want ik ga broccolipuree maken. Lekker koken in de tropische hitte. Ik had als inspiratieloze huiskok maar niet zo stom moeten zijn om het weekmenu door mijn vijf huisgenoten te laten bepalen. Elke dag iets anders. Gevarieerd en gezond genoeg, dat was de voorwaarde. Spaghetti op zaterdag en frietjes op zondag zijn vaste waarden. Daaraan mocht niet worden getornd. Jongste zoon schreef bij donderdag: broccolipuree met spekburgers. Zijn lievelingskost. Altijd en overal. Zomer en winter. Eergisteren, toen het amper vijftien graden was, vraten we verdomme nog koude schotel. Met veel liefde, zout, peper en een vleugje satékruiden bereid ik het bestelde gerecht. Net voor ze van school komen, serveer ik de gevraagde prak op hun borden. Als extraatje pleur ik er nog een spiegelei overheen. Sunny side up. Ik word er helemaal vrolijk van, zeker als ik die lachende gezichtjes zie en ongeveer zes en een halve minuut later, na wat geboer en goedkeurend geknik, een half dozijn keurig afgelikte borden in de vaatwasser kan opbergen.  De thermometer duidt ondertussen 30,6 °C aan. Dat valt nog mee. Zo zie je maar, de soep (en de broccolipuree) wordt nooit zo heet gegeten als ze wordt opgediend. Alles valt altijd mee.  Laat de zon in je hart. Geniet van het leven. Willy heeft gelijk.   

Danny Vandenberk
13 0