Zoeken

27 1

we will always be there don't forget us

24 1

o dwaze stomme dictators van de wereld hoe jullie samen zo de boom in kunnen echt waar echt

40 1

we are on our way together to the Ghent Festivities 2025 also known as de Gentse Feesten 2025

80 1

Gevouwen geluiden (Hoofdstuk 10/10)

De nacht viel als sneeuw. Niet bruusk, niet volledig. Maar in vlokken.Vlokje duister na vlokje duister.Traag dwarrelend — het donker wilde zich niet opdringen, maar verlegen zichzelf uitnodigen. Een zachte val. In de woonkamer, waar boeken half geopend op planken lagen, nauwelijks hoorbaar nagalmend van hun eigen woorden, bracht kaarslicht de sfeer in de juiste stemming. De kaarsen weerstonden het donker niet heroïsch, wel koppig, elk omsingeld door hun eigen kleine kring van licht. Het was geen strijd, eerder een soort van verdrag tussen licht en nacht. Lys en Mauro zaten verstopt in een sofa die duidelijk niet gewend was aan dramatiek. Een blozende sofa. Met ervaren plooien en zachte kussens die zich graag stilhielden. De sofa wist: Dit is niet mijn scène, ik ben slechts de omarming. Ze zaten dicht. Nog net niet tegen elkaar. Via de geringe lucht tussen hen in voelden ze elkaars temperatuur. Hun schouders: dichte buren. Hun knieën: toevallige passanten. De stilte tussen hen was geen leegte. Ze was geladen, net als de wolken voor een zomers onweer dat nooit echt losbarst. “Het is vreemd,” fluisterde Lys, zonder te weten waarom ze precies fluisterde. Misschien wilde ze met haar stem de kaarsen niet laten uitdoven. Mauro keek haar aan. Niet rechtstreeks. Diagonaal. In een poging haar dubbel te zien. Een hartendame. “We zijn een beetje…” Hij zocht het juiste woord. “…heel zwakke magneten.”Ze knikte traag, overtuigd van het feit dat ze haar hoofd nog maar pas kon bewegen.“Zwakke magneten… zonder pool.” De sofa, zijn discrete zelf, haalde diep adem, werd een fractie zachter. Een verre herinnering ophalend aan hoe het voelt om geliefden te dragen. Toen gebeurde het.Niet gepland.Niet als besluit.Wel als nachtvlinder. Een eerste kus.Hij fladderde binnen.Werd niet gezocht.Werd niet gevangen.Maar vond een plek. Op haar lippen, tegen zijn bovenlip. Een aanraking die zachter was dan elke stof. Minder tastbaar dan een droom, veel duidelijker dan welke taal dan ook. Een stoel keek beschaamd weg. De plant naast de sofa begon iets sneller te ademen. Een boek viel dicht, zonder wind. Ze bleven daar, hun voorhoofden tegen elkaar, in het midden van iets wat nog geen naam had. De ademhaling synchroon, handen als nieuwsgierige diertjes op zoek naar een plek om te rusten. De sneeuw van de nacht bleef vallen.Onhoorbaar.Onmerkbaar.Bescheiden echt.En in die langzaam dichtvallende wereld waren Lys en Mauro een kleine stille vlam, omsingeld door elke mogelijke toekomst.

150 2

Gevouwen geluiden (Hoofdstuk 9/10)

De afwas begon halfhartig. In het oranje licht van de ondergaande zon leek de keuken van Mauro zich te transformeren. Alles kreeg een zachte gloed, omdat er niets meer te bewijzen viel. De besmeurde pan, de vuile borden, de druipende kraan — ze werden plots geen taken meer, maar decorstukken. Alles was doordrenkt met dat melancholische licht dat niet verdrietig was, maar wel zachtjes afscheid nam. Zacht zuchtend: Ik was hier graag, maar moet nu echt weg. Lys stond aan de wasbak, haar handen in het warme water, haar armen glinsterend van spetters. Mauro droogde af. Hij hield de vaatdoek meer vast als een vergeten accessoire dan als iets functioneels. Er waren nog borden, er waren nog glazen, bestek. Maar de tijd had zich ergens tussen hen opgerold en lag nu te slapen op het aanrecht. Toen klonk er geen muziek, maar wel iets anders. Een geluid dat je eerder voelt dan hoort: het schrapen van voeten op tegels, het zachte glijden van een ademhaling langs een nek, het magnetisch klikken van blikken die blijven hangen. Mauro legde de vaatdoek neer op een stoel. Lys veegde haar handen af aan haar broek, haar ogen op zijn borst gericht, alsof ze daar iets wilde lezen dat ze niet hoefde te onthouden. Ze begonnen te bewegen. Niet synchroon, wel als twee kinderen die vergeten waren hoe gêne werkte. Eerst was er een halve draai.Dan een stap achteruit.Mauro stak zijn hand uit, zonder verwachting.Lys legde haar vingers erin, alsof ze water proefde met haar vingertoppen. Een soort wals vormde zich, maar alleen in hun knieën. Een tango, alleen in hun blikken. Zijn rechtervoet streelde haar linker scheenbeen. Zij excuseerde zich door hem dichter naar zich toe te draaien. Haar haar raakte zijn kin. Zijn neus haar slaap. Ze dansten niet op ritme, maar op herinnering. En dan… in één beweging die nergens op leek, maar alles betekende, tilde Mauro haar hand op en draaide haar langzaam rond. Ze lachte. Niet luid. Diep. Verankerd in haar borst. Lys begreep op dat moment exact wat zijn grootmoeder bedoelde met 'portulana'. Terwijl ze draaide, haperde het zonlicht even. Het strekte zich languit voor een laatste zucht. De keuken vulde zich met lange schaduwen die niet donker waren, eerder zacht als kussens. Tussen een halve afwas en een halve dans bestond niets meer buiten wat hun voeten, hun vingers en hun adem besloten samen te doen. Buiten stond de wereld op pauze. Binnen was er alleen het geritsel van warmte die langzaam haar plaats vond in twee lichamen die elkaar voorzichtig begonnen te raken.

77 1

Gevouwen geluiden (Hoofdstuk 8/10)

In het schemerlicht van Mauro’s keuken, waar de muren net niet wit genoeg waren om steriliteit uit te stralen en de vloer zachtjes kraakte bij elke stap, stonden Lys en Mauro tegenover elkaar. Tussen hen in lag een houten snijplank waarop tomaten, basilicum en een handvol bonen lagen als schuchtere figuranten in een scène die nog niet geschreven was. “Wat dacht je van iets eenvoudigs?” stelde Lys voor terwijl ze een tomaat doormidden sneed. “Zo’n gerecht waar je achteraf niet van weet of het ontbijt of avondmaal was.” Mauro knikte. “Perfect. Tijdloos voedsel.” Hij trok een kleine, vierkante tinnen doos uit een kastje boven zijn hoofd. Op het deksel stond niets. Geen merk, geen opschrift. Alleen een lichte deuk in een hoekje. Hij opende het met een soort voorzichtigheid die men normaal voorbehoudt aan oude brieven of libellen met fragiele vleugels. Binnenin lag een stof, korrelig en okergeel. Schijnbaar een samenvloeiing van tedere kurkuma en zachte kaneel. Mauro schepte een halve theelepel op en liet het poeder haast achteloos in de pan glijden waarin de bonen al zachtjes sisten. Lys keek op. “Wat is dat?” Hij glimlachte. Zijn mondhoeken één halve graad hoger dan gewoonlijk. “Een familieding. Mijn grootmoeder noemde het ‘portulana’.” Ze liet haar mes even rusten. “Is het… pittig?” “Niet op je tong,” sprak Mauro zacht. “Meer… in je hoofd. Het opent dingen.” Lys lachte, maar voelde een lichte spanning achter haar ogen. Net alsof haar pupillen zich wilden uitstrekken als kattenpoten in zonlicht. “Wat voor dingen opent het?” “Soms ramen. Soms deuren. Soms hele gangen waarvan je niet wist dat ze bestonden,” haalde Mauro zijn schouders op terwijl hij de pan televisiekok-gewijs even opschudde. Toen ze even later samen op de vloer zaten, hun bord balancerend op hun knieën, stoelen ongebruikt, proefden ze samen hun creatie. Het gerecht was warm en aards, met een onbestemde diepte. Smaken die zich heel ver uitstrekten naar vroeger, naar hun kindertijd. Traag glimlachte Lys. “Mauro… ik herinner me ineens hoe mijn moeder vroeger haar vingers aflikte na het snijden van sappige perziken. Ik proef die perziken. Hoe kan dat?” Mauro keek haar aan, zijn ogen een seconde langer rustend op haar gezicht dan zijn woorden. “Soms liggen herinneringen verborgen achter deuren die nooit open gaan. Tenzij je niet probeert ze te openen.” “En jij probeert niet?” “Soms weet ik hoe ik niet moet proberen,” prevelde Mauro. Ze keken elkaar aan. Er klonk een zacht ‘klikje’ van het raam boven de gootsteen. Het stond nu op een kier. Niemand had nochtans iets aangeraakt. Niets geprobeerd.

70 1

Gevouwen geluiden (Hoofdstuk 7/10)

Zo stonden ze ineens weer op vaste grond. Een flard vislucht was het enige dat deed doorschemeren dat er net iets onverklaarbaars gebeurd was. Het stoepkrijt was verdwenen. De cirkels opgelost in het vloerpatroon van wat nu onmiskenbaar was: Mauro’s appartement. Of toch een versie ervan. Want niets was exact zoals het hoorde. De planten leken net iets te aandachtig te luisteren. Het raam open, alleen maar stilte binnenlatend. Uit de koffiezet ruiste een kabbelend beekje, alsof Mauro ooit vergeten was de instellingen van zijn realiteit aan te passen. Lys keek rond. Schijnbaar een kamer binnenglijdend die ze nog niet kende, maar waarvan ze op de een of andere manier de geur herkende. “Is dit … je huis?” vroeg ze. Mauro knikte. “Min of meer toch.” Ze dwaalde naar de boekenkast. Haar hoofd schuin. “Je boeken staan niet alfabetisch,” fluisterde ze. “Ze staan op geur. Wil je ruiken?” Hij reikte haar een boek aan. De kaft was oudroze, met een titel die zich weigerde te tonen. Lys opende het, rook eraan. Een mengeling van asfalt, sinaasappel en lichte melancholie. “Dit ruikt naar oktober,” ademde ze met woorden. Mauro glimlachte. “Exact.” Ze namen plaats, zittend, op de vloer. Tussen een verzameling aan vinylplaten en cassettebandjes die zich langzaam groepeerden, als waren ze ook nieuwsgierig naar het vervolg. En daar, zonder veel ceremonie, begonnen ze samen iets te doen wat ze nog nooit eerder samen deden: zwijgen. Geen lege stilte. Vol. Zwijgen als een bord soep op een koude dag. Als kruimels op de grond en niemand in de buurt om ze op te ruimen. Mauro stond op. Bewoog door de stilte naar een kast. Hij nam een grote jampot en opende die. Zacht gefluit ontsnapte. Een melodie van ergens ver weg. “Wat is dat?” vroeg Lys zacht. “Een herinnering die ik had gevangen. Ik weet alleen niet meer van wie.” Ze luisterden. Aandachtig. Dit was het moment waarop de vis, die al die tijd als stille getuige op de vensterbank had gelegen, de lucht in dook, door het open raam. Zonder geluid. Zonder afscheid. Hun blikken kruisten en raakten elkaar. “Hij vindt ons wel terug,” zuchtte Lys. Mauro knikte. “Of wij hem.” De lucht in de kamer vergeelde tot een oude foto van zachte wolken. Lys stond op en begon de boeken te herschikken. Niet op geur. Niet op kleur. Op het geluid dat ze maakten als je ze opensloeg. Ergens wist ze, voelde ze: dit is misschien nog niet het echte begin, maar het was een hoofdstuk dat zichzelf heel graag zelf wilde voorlezen. Opnieuw en opnieuw.

52 1

Gevouwen geluiden (Hoofdstuk 6/10)

Het visje lag tussen hen in. Zonder water. Levend. Teder spartelend. Alsof het geen water nodig had, maar herinnering. Mauro bukte zich, nam het voorzichtig in zijn hand. Iets in zijn blik trilde. Lys keek hoe hij het visje op zijn vlakke hand legde. Zij wist het. Het was een kompas. Niet gericht naar het noorden, maar naar iets wat ze samen konden bereiken. De krijtman stond stil nu. Zat zijn taak erop? Hij draaide zich om zonder een woord en liep de trap op, achterwaarts. Alsof hij terugkeerde naar een verleden dat hem ter verantwoording riep. Mauro en Lys bleven achter. De lucht voelde intenser. Zachter. Zwaar van mogelijkheden. Lys boog zich naar de grond, raapte het stoepkrijt op dat was blijven liggen. Ze keek Mauro aan. “Zullen we?” Hij knikte. Niet als antwoord op de vraag. Gewoon, voelend wat reeds in de lucht hing. Samen knielden ze opnieuw. Lys tekende een cirkel op de vloer. Groot genoeg voor hen beiden. Mauro nam het krijt over. Zijn hand tekende symbolen in de cirkel. Golven, spiraaltjes, onbestaande woorden. De hand werkte onafhankelijk van Mauro’s kennis. Een halve klok. Een gesloten deur. Appel met vergezicht. Het visje gleed van Mauro’s hand af, en begon traag de lijn van de cirkel te volgen. Eén keer. Twee keer. Bij de derde ronde klonk een geluid alsof iemand een dik, belangrijk boek opensloeg in een kamer die eeuwen leeg was gebleven. De ruimte scheurde.Niet in twee.Maar in véél meer. Elke keuze, elke variatie, van dit moment evenwaardig. Alleen anders afgekruid. Lys en Mauro kozen dezelfde kruiding: tijm en honing. Alsof hun zielen door de catalogus scrolden en in koor “Die!” riepen. Ze stonden samen op. In een ander landschap. Nog altijd in het gebouw, maar het gebouw was nu een bos. Of eerder een ruimte die zich voordeed als bos. Een illusie van stammen, takken en bladeren. Zonlicht als plafond. Levend behang van insecten en zacht zingende vogels. De vis zweefde boven hen alsof hij nooit iets anders deed: zweven.“Dus…,” zei Mauro, “volgen we hem?” Lys knikte en nam zijn hand weer vast. De lucht rook naar karton. Oude dozen met geheimen. Naar het begin van iets dat nog geen naam heeft. En het visje? Het begon te zwemmen. Vooruit, de lucht in, een kronkelend pad volgend tussen schijnbomen en herinneringen.

verf ed: Contemporary interdisciplinair ArtTIST, nen tjolder, nen dommekloot

70 1

Cursus

Schrijfwandeling – Laat je creativiteit stromen! (voorjaar 2025)

Start op 22 jun 2025

Regio Antwerpen

Cursus

Schrijfwandeling – Laat je creativiteit stromen! (voorjaar 2025)

Start op 22 jun 2025

Regio Antwerpen

deze nacht

Jij schoot deze nacht in mijn mond deze nacht met volle macht deze nacht het was deze nacht geen leffe deze nacht het was deze nacht ietsdeze nachtmet pindanoten smaak jijdeze nachtlikkenddeze nachtslokkenddeze nachtleefdedeze nachtop

9 0

ons levensgeluk

die van morgen liggenin onze dromen verscholende windblaast er ons naartoe morgenwat een eeuwigheidkan wezen de eeuwigheidin ons dromen we hoeven niet te lopenzelf niet te gaan de toekomstmet wat gelukis dicht bij onsvandaan

verf ed: Contemporary interdisciplinair ArtTIST, nen tjolder, nen dommekloot

3 0

…MedeLIJDEN LEIDEN

Hoe kan ik pretenderen ......UTe kennen ontkennen Uw unieke zijnweigerenTe erkennen Uw geurUw kleurUw lichtUw uitstallingUw unieke leven Iedere MENS die sterftIs een bibliotheek die verdwijnt Hoe kan ik die volledige bibliotheek kenenAls ik grootste gedeelte van mijn bibliotheek al vergeten ben HoeKanIkmedelijdenuw pijn voelen Mede leidenKan ik welVer wegVan allepijn Uw leven die mij vergezeldWaar voor mijn grootste dankMijn medemens Voor Uw geurUw kleurUw lichtuw uitstallingUw unieke leven Mijn grootste DANKOMensOMedemens

verf ed: Contemporary interdisciplinair ArtTIST, nen tjolder, nen dommekloot

6 1

Twee verliefde asperges

Uit een stuk bewerkte grond in een dorp met meer koeienvlaaien dan inwoners groeiden 2 fluo gele asperges met een gedeelde liefde voor het fietswiel. Ze rukten hun wortels los en stalen de fietsjes van een paar tot bloedens toe knock-out geslagen kinderen om hun huwelijksreis te starten. Geen fietspad bleef onbereden, geen aardeweg vervreemd en als ze geen weg hadden om over te rijden dan bereden ze elkaar. De liefde was groot, hun haat voor compostvaten nog groter. Geen enkel vat bleef gespaard, overal werden compostvaten vol blutsen en builen gestampt en het land werd bezaaid met de assen van opgebrande groente resten en toxische plastiekdampen. De asperges bleken onoverwinnelijk. Sommigen vermoedden dat ze dit deden uit rebellie tegen hun eigen sterfelijkheid, als ze al hun potentiële laatste rustplaatsen zouden uitroeien dan zou de dood geen plaats meer hebben voor hen. Volgens anderen hadden ze gewoon een uit de hand gelopen agressieprobleem. Ze waren zich echter niet bewust van de vijanden die ze onderweg maakten. Wanneer ze hun honderd-en-zoveelste compostvat lieten smelten in de vlammen van een in de fik gestoken benzineplasje ontketenden ze de allesverwoestende woede van een vredelievende slagerszoon. Want wat ze niet wisten is dat de verborgen geliefde van de vredelievende maar ook uitgehuwelijkte slagerszoon zich in datzelfde opgebrande compostvat verborgen had om zijn moeder te ontvluchten toen zij haar zoon kwam vragen om haar nieuwste preparé recept eens te proeven. Ze was ingedommeld door de bedwelmende geur van bedorven pastinaakschillen en toen ze wakker werd was de huid al van haar halfnaakte lijf gebrand. De nietsvermoedende asperges vervolgden hun turbulente fietstocht tot ze oog in oog kwamen te staan met de slagerszoon en zijn angstaanjagende wapenarsenaal. Hij stal de scherpste hakmessen van zijn vader en decoreerde zijn lichaam ermee zoals kerstballen aan een boom worden gehangen. De pretlichtjes in zijn amberkleurige ogen waren vervangen door het verslindende vuur van een bosbrand in een langdurig droge zomer. Tussen de verkoolde velden werd de veldslag van de eeuw gevoerd wanneer de slagerszoon in een vlaag van woede de omgeving in stukken en mootjes begon te hakken en de 2 asperges fietsten voor hun leven. Ze lieten overal as, brokstukken en reepjes anoniem vlees na en wanneer de slagerszoon tot het besef kwam dat hij in zijn blinde uitbarsting zijn hele dorp uitgemoord had verhakselde hij zichzelf met het scherpste mes die hij hangen had. De asperges wierpen een laatste blik op de uitgedoofde bosbrand in zijn resterende linkeroog en vervolgden hun huwelijksreis. Ze leefden anderhalve dag gelukkig verder tot één van de asperges bezweek aan een verdoken aspergevlieg infectie. De wederhelft van de overleden asperge kreeg de tijd niet om te rouwen want de tot bloedens toe knock-out geslagen kinderen ontwaakten en kwamen hun fietsjes terughalen en stampten de asperge plat. De kinderen herstelden hun dorp en ter herdenking van de tragedie, alsook om andere asperges schrik aan te jagen, wordt tot op de dag van vandaag nog elke donderdagavond platgeslagen aspergepuree geserveerd.

28 0

Punch needle

Ik neem een punch needle en perforeer de gevoelige huid van je onderbuik om er de gruwelijke beeltenis van jouw moord figuratief, narratief en letterlijk in de vereeuwigen vooraleer ik die zal uitvoeren zodat je op z’n minst dit nog bewust kan ervaren voor je aan de daad bezwijkt en het eeuwige licht omarmt want ik heb jou al mijn hele leven gehaat en heb jou nog nooit iets van plezier of geluk gegund omdat ik mij verrot erger aan hoe jij je voetstappen op deze aardse grond drukt maar ik word er zo gelukkig van om je vlees met je toekomst te decoreren omdat deze nog duisterder is dan het allesomvattende donker die zich tussen enkele aan elkaar getimmerde houten planken onder de grond situeert want jij verdient geen adem en geen kansen en mijn grootste geluk is om jou deze te ontnemen en je ziel regelrecht de vergetelheid in te zenden en alles van de malse spiermassa aan je dijen tot de meest minuscule partikels waaruit jouw lichaam opgebouwd is te voederen aan de hongerige bacteriën in de dampende composthoop die rechtsachter in mijn tuin ligt te rusten zodat je toch nog iets op deze bizarre draaigrage grondbol een pleziertje kan doen. Jouw dood is mijn favoriete hobby.

21 0

Krijsend stil

Mijn woorden zijn als een scheet in een wervelwind, geen liefkozend oor die hen bemint. Ik ben een piepkonijn en het dondert zo luid. Je dondert over me heen en wist al mijn klanken uit. Ik ben een tuba met een krop in mijn keel. Momenteel. Wacht maar tot ik je omver blaas.

21 0

Kom me maar halen

Je loze dreigementen kloppen bij mij aan en ik open de deur en klop op hun muil. Wie denk je verdorie dat je bent? Je bent vuiligheid, de braakliggende grond die ik moeiteloos platwals om mijn imposante fort op te bouwen. Je ogen spuwen vuur maar ik blus de vlammen met de spuug die ik op je gezicht ga afschieten. Smeer het maar lekker open. Je wilt mijn naam? Mijn adres? Ik ben Delphine en ik daag je uit om aan mijn voordeur te komen staan. Neem je woede mee, put er al je krachten uit want je zal ze nodig hebben als ik jou tegen de stoeptegels plak. Kus het steen en kus mijn kloten. Je vraagt erom, je wilt geweld en ik kan je dat geven. Geven en nemen, ik geef jou een pak rammel en jij neemt die rotzooi aan. Je hebt geen keus. Je vroeg erom. Ik sla barsten in je oogkassen tot mijn knokkels bloeden en ik geniet van de tranen die je vermassacreerde gezicht verlaten. Denk de volgende keer maar goed na vooraleer je mijn grenzen komt opzoeken. Ik beloof plechtig dat ik resoluut ga weigeren als je me smeekt om je leven te sparen. Je bent een stap te ver gegaan, een schoenzool die van mijn erf had moeten blijven. Denk daar maar eens goed over na als je in je spoed bedje ligt straks. Kleingeestig stuk verspilling.

35 0

Hou uw muil

JE BAKKES STAAT VOL VETPUISTEN EN JE KAN FISHSTICKS FRITUREN MET DE OLIE IN JE HAAR, HOU UW MUIL! JE ZINLOOS GEKLETS OVERSTIJGT DE VERRE GRENZEN VAN MIJN GEDULD EN MET KOLKENDE LAVA IN MIJN OGEN KIJK IK JE AAN! IK GRIJP MET MIJN LINKERHAND DE BOVENSTE RIJ SCHEVE TANDEN IN JOUW ONGEPOETSTE KNOFLOOKTEMPEL VAST EN MET MIJN RECHTERHAND PAK IK JE SCHEVE ONDERKAAK BEET! IK RUK ZE UIT ELKAAR! JE UIT DE HAND GELOPEN HENTAI VERSLAVING UIT ZICH ALS ZIENBAAR AFSTERVENDE HERSENCELLEN! DIE DOOIE BREI DRUPT UIT JE OREN! ALS JE ZO DOOR BLIJFT KRIJSEN MET JE WANSMAKELIJKE VARKENSKLANKEN DAN KNIP IK JE STEMBANDEN DOOR MET EEN BOTTE KINDERSCHAAR EN BID DAT JE TETANUS KRIJGT VAN HET ROEST DIE ZICH OP HET METAAL GEHUISVEST HEEFT! HOU UW MUIL!

64 0

Hoe durf je

Je blaast me van m’n sokken met je redeloze woede, jij maatschappelijk ongewenst misbaksel. SCHURFTWICHT. Ik bewerk je rug met scherp metaal want je gunt me de tijd voor je voorzijde niet maar de voldoening blijft evenzeer zalig. Je draait je om en ik ram twee verroeste vleeshaken door je borsten heen en rek die flappen over je schouders, je hebt je eigen gepersonaliseerde cape nu. Ik stamp je van het dak af en dan kan je rechtstreeks naar de grond vliegen. Het volk beneden juicht je toe als je de grond raakt en je bloed alle kanten opspat, wat een spektakel! Je oogballen liggen er voor het rapen dus ik raap ze op en stop ze in een blender zodat ze de wereld zien draaien wanneer hij voor jou komt stil te staan. Ik schraap je vormeloze, zachte vlees van de vloer en gooi het allemaal in een pot om in te koken tot het aanbrandt en wederom een vaste massa vormt want een papje kan je niet kapotslaan maar een krokante hoop zwartgebakken vlees wel. Ik neem een moker en beuk erop los tot de brokken in het rond schieten. Mijn vreugde kent geen grenzen! Jij dacht dat je mij aankon, jij dacht dat je mij kon raken. Het enige wat hier geraakt wordt ben jij door mijn mokerslagen jij onwijs arrogant klotewijf. En als jij denkt dat het hierbij stopt, wacht dan maar tot ik je terug vind in het hiernamaals waar de dood niet tot bewusteloosheid leidt en eeuwigheid de norm is. Afzien zal je doen, met of zonder lijf want je geest kan ik ook nog breken.