Liefde zonder taal
Een van de mooiste dingen die ik vandaag de dag heb.
Waarschijnlijk het dichtste bij mijn hart.
Het diepst onder mijn vel gekropen.
Mijn gewoontes binnengedrongen.
Mijn dromen in gedoken.
Mijn huis ingepalmd.
Net als mijn digitale filmrol.
Een liefde zonder taal, of in elk geval niet dezelfde.
Hij zegt niet zoveel, lijkt wel te begrijpen welke onzin ik uitkraam.
Hij neemt de moeite om mij te leren kennen en past zijn gedrag eraan aan.
Soms dik tegen zijn zin.
Meestal probeert hij de rollen zelfs om te draaien.
Want wat is overgaan naar het winteruur meer dan je aanpassen aan de meute?
En dat terwijl hij honger heeft.
Zijn liefde, die het meeste betekent.
Want hij heeft geen andere motieven.
Zijn vriendschap, aanwezigheid, vertrouwen in mij.
Twee grote ogen die me aan blijven staren, terwijl ik hem een liefdesbrief schrijf.
Want, vrouwmens, mag dat scherm nu dan eindelijk weg?
[Hij wilt aluminiumfolie-voetbal gaan spelen, ik gehoorzaam].
