Zoeken

Cursus

Column

Start op 3 jul. 2024

Regio Oost-Vlaanderen

Cursus

Column

Start op 3 jul. 2024

Regio Oost-Vlaanderen

Cursus

Column

Start op 30 apr. 2024

Regio Oost-Vlaanderen

Cursus

Column

Start op 30 apr. 2024

Regio Oost-Vlaanderen

Hoekjesmensen

Het aantal gelegenheden waar je nog vrij mag gaan zitten, daalt net zo sterk als de inhoud van een verfrissend glas op een snikhete zomerdag. In de meeste theaterzalen moest je al een stoel reserveren, maar nu heb je ook in de bioscoop prijs. Je boekt vooraf een zetel, waardoor de kans bestaat dat je naast een megagrote fan van megagrote popcornbakken zit. Ook in restaurants kan je beter vooraf reserveren of het is kin kloppen. Maar de kans bestaat dat ze je een tafeltje aanwijzen naast een uitgelaten groep feestvierders. Niets tegen feestvierders, maar als je zelf niet in de groep zit, voel je je als de belastingcontroleur die op een bedrijfsfeestje van de aandeelhouders van Google binnenkomt. Enkel in de kerk en in het café mag je nog vrij gaan zitten. Alhoewel, daar heb je ook charels die altijd op dezelfde kruk willen zitten en die je vies aankijken als je hun zogenaamde vaste plek inneemt. Daarom waren we content toen we in een theaterzaal voor een concert van een Belgische band met de naam van een Engelse voetbalclub vrij onze plek mochten kiezen. Nu moet u weten dat mijn vrouw en ik nogal hoekjesmensen zijn. We zitten graag op het uiteinde van een rij. Het nadeel is dat je telkens moet rechtstaan als er iemand passeert. Bij ons moest letterlijk iedereen passeren want we waren ontiegelijk vroeg om zeker te zijn van ons hoekje. Het eerste koppel excuseerde zich. Omdat ik goed geluimd was zei ik ‘Geen probleem. Wij zitten graag op het hoekje’. Achteraf bekeken inderdaad een onnozele uitspraak. Bij het tweede gezelschap meende ik dat te herhalen, maar de persoon naast me gaf me een veelzeggende blik van ‘Ik ken je, nu ga je dat opnieuw zeggen’, waarna ik ‘Geen probleem’ zei en vriendelijk lachte.

Rudi Lavreysen
19 2

Cursus

Column

Start op 22 apr. 2024

Regio Vlaams-Brabant

Cursus

Column

Start op 22 apr. 2024

Regio Vlaams-Brabant

AA*

  Drie weken voor de A.A. bijeenkomst begon ik te beseffen waar ik aan begonnen was. Ik stopte met joints, alcohol en andere versnaperingen. Drie weken later was mijn hoofd drie keer zo groot geworden van de ontbering. Vroeg in de ochtend stond ik te wachten op het perron van het treinstation in mijn kleine dorpje. Aangezien ik nog even moest wachten, besloot ik koffie te gaan drinken. Op zondagochtend in een klein dorp in West-Vlaanderen is er nu niet veel bedrijvigheid meer vergeleken met vroeger. Op zondagochtend was er vroeger een drukte van belang. Mensen gekleed in hun beste kleding stroomden de kerk in aan de ene kant van de straat en aan de andere kant van de straat stroomden mensen het café in. Maar nu niet meer. In het café zag ik alleen een paar andere mensen, zoals de voormalige burgemeester, die smekend naar me keek. Hij was ooit even beroemd geweest en wist inmiddels wat dat betekende. Naast de vriendelijke opmerkingen krijgen beroemde mensen ook vaak hatelijke opmerkingen naar hun hoofd geslingerd. Dat had de man niet verwacht. Ik knikte hem vriendelijk toe en hoorde hem opgelucht zuchten toen ik voorbij liep. Terwijl ik de vertrektijden bekeek, zag ik opeens een man van middelbare leeftijd in de richting van het station komen. Vanaf een afstand kon ik al horen dat hij binnensmonds aan het praten was, duidelijk nog de naweeën van de vorige nacht. Op zo'n moment is het belangrijk om iemand heel nadrukkelijk te negeren, dus ik keek zeer geconcentreerd naar het A4-velletje waarop de vertrektijden stonden aangegeven. Hij liep rakelings langs me heen terwijl hij in een onbekende taal mompelde. En toen deed hij iets wat niemand in ons dorp ooit deed: hij stak niet via het tunneltje de spoorweg over, maar liep over de rails, gewoon over de spoorweg heen. Na enig getreuzel kwam de trein die me naar Brugge bracht. Maar in het hele treinstation van Brugge kon ik nergens Mister Cach vinden. Pas drie kilometer verderop vond ik de eerste geldautomaat. Brugge, zo mooi en toch zo achterlijk. Na een paar uur reizen kwam ik aan in Antwerpen. Ik verliet het station via het Astridplein en werd overweldigd door het enorme plein dat door een of ander architectonisch trucje toch klein leek. Het hotel aan de overkant droeg daar waarschijnlijk aan bij. En na een paar stappen in de buurt waar ik jarenlange woonde kwam ik aan bij het ECO-huis. De knapste mannen die ik de laatste tijd had gezien liepen daar zomaar los, al die studs bleken de dichters en schrijvers te zijn.  Ik was enthousiast en mengde me in het gejoel. Eén van hen vertelde me dat hij ooit gestopt was met drugs en dat maakte indruk op me. Er waren ook enkele vrouwen aanwezig en na een paar uur kennismaken werden we uitgenodigd om het huis te betreden en kon de kennismaking formeler verlopen. Toen ik daar was, werd mijn dichtkunst met enorm applaus en toejuichingen begroet, wat me tranen van vreugde bezorgde. Na ongeveer een kwartier was het voorbij en verliet ik het ECO-huis. Ik kwam de beroemde schrijver VITALSKI tegen en we omhelsden elkaar en kusten. Hij noemde me "VERF ED, de beroemde fotograaf" en ik vertelde hem over mijn bezoek aan de A.A.* en gaf hem een dichtbundel van de geniale schrijver B.V. die bekend was bij Sabine Luipaerts. Hij was blij met het boek en vertelde me dat hij in één van de krotten in de buurt woonde. Voordat hij vertrok, vertelde hij me dat hij de website zou bezoeken en als er een onbekende fb opduikt, weet ik waar het vandaan komt. Maandag was de dag van de flauwte door de hitte. Het deed me denken aan wat me ooit overkwam in Barcelona. Mijn reizen naar Barcelona begonnen meestal in Figueres, eerst het DALI-museum en daarna de stad Barcelona. Tijdens mijn eerste reizen leefde de GROTE MEESTER nog. In Cadaqués, waar de grote meester woonde, keek ik met bewondering naar zijn modernistische huis. Plotseling zag ik een schaduw toen ik mijn blik omhoog richtte. Ik staarde sprakeloos naar het gezicht van de oude MEESTER. Na een angstaanjagende stilte sprak hij me aan met de woorden "Hoe gaat het met je?". Natuurlijk sprak hij in het Spaans, maar mijn Spaans is niet zo goed, dus ik verstond niet wat hij verder zei. De laatste woorden die hij tegen me sprak waren "een cervesa ?". Ondertussen wist ik ook wel dat het niets met worsten te maken had. In Spanje drink ik nooit bier, dus ik antwoordde "een carajillo". Zijn ogen lichtten op en hij riep uit "FLAMENCO". "Ja, Vlaams en zigeuner", antwoordde ik. De MEESTER had me niet gehoord en liep wild en enthousiast de weg op naar zijn huis, luidkeels roepend "FLAMENCO", "FLAMENCO", "FLAMENCO". Plotseling begreep ik dat hij het had over de vogel. Maandag was goed begonnen met een tocht door Antwerpen. Ik vertrok vanaf mijn verblijf op het Kiel en liep via de Nationalestraat en Aalmoezenierstraat naar De Boer op het Mechelseplein. Daarna ging ik via het Elisabethziekenhuis naar De Wapper, waar het al druk was. Op de Meir was het een stroom van mensen en op de Ossenmarkt zag ik lummelende studenten. Nadat ik de Leien was overgestoken, kocht ik een friet met drie sauzen en een koude lookworst bij de frituur op de hoek. Met deze lekkernij in mijn hand liep ik het De Coninckplein op. Tot mijn verbazing werd ik hongerig aangestaard door zwarte medemensen. Ze hadden nog niet vaak een blanke man gezien die rondliep met een dikke, vettige stapel friet. Ik liet me bewonderen, maar toen ik het Rozenveldplein opstapte, kreeg ik een appelflauwte. Het immense plein was vol met mensen en de drukte benam me even de adem. Gelukkig kon ik veilig terug naar mijn logeeradres met de tram. *A.A., Anonieme Auteur tekening Salvator Dali ----TE KOOP -----   FOTO GALLERY verf ed https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/

verf ed
10 0

Eindelijk een boek!

Na jaren van protest omdat ik een roman schrijven maar niks vond, is het er toch van gekomen. Een proces van twee jaar met vallen en opstaan. Met veel zelfkritiek en tegenargumenten omdat ik romans vaak inhoudsloze larie en apekool vond, kwam Lillyficatie ter wereld. Het werd gewist en in de prullenmand gegooid, om er dan twee dagen later weer uitgehaald te worden. Het werd verguisd en bemind en in een rollercoaster van emoties neergepend.  Het doorstond vlagen van twijfel en zelfspot, iets waar ik te lang en te veel op geoefend had. Worstelen en doorzetten waren sleutelwoorden. Een half jaar geleden was ik klaar om de knop om te draaien. De innerlijke criticus moest z’n kop maar eens houden. En ja, het stroomde eruit. De rups die zich ontpopte als een ‘pantser’, pur sang. Wat een ervaring. Wat een genot. Ik vergat me te wassen, verwaarloosde man en huis, en schreef tot het klaar was. Hallelujah!  'Lillyficatie' werd een volwaardig boek. Een beetje mager van formaat, maar gezond qua inhoud:  “Lilly heeft op het eerste zicht haar leven helemaal onder controle. Ze bereikt waar velen van dromen; maakt van een hobby haar beroep en bouwt een leuk leven uit in een hippe stad. Alles lijkt haar voor de wind te gaan. Een burn out steekt stokken in de wielen, maar blijkt uiteindelijk een verrijking te zijn; het dwingt haar om alles anders aan te pakken en het brengt verrijkende inzichten. Ze wordt beter, maar haar leven blijkt nog niet compleet. Als ze een groot verlies lijdt, valt ze opnieuw in een gat. Ze kruipt hier andermaal uit en herwint haar levensvreugde. Toch blijft er een leegte. Een spirituele ervaring helpt bij haar ultieme genezing, en het vinden van 'ware liefde', is de kers op de taart.“  'Essentiële zaken zoals ware liefde en spiritualiteit, ontbraken in het leven van het hoofdpersonage. Deze twee elementen werden uitgelicht om aan te tonen dat je alles kan hebben waar je van droomt, maar als ware liefde en de erkenning van spiritualiteit ontbreken, kan er een leegte blijven hangen.'    

Heidi Schoefs
17 0

Cursus

Column

Start op 15 apr. 2024

Regio Antwerpen

Cursus

Column

Start op 15 apr. 2024

Regio Antwerpen

Een vervelend fenomeen

Ik weet niet of u er last van hebt, maar ik wel. Hij zit behoorlijk in de weg. Maar zonder gaat niet, want dan is onze balans verstoord. Daarnaast is die grote teen, of dikke teen, ook een komisch ding. Samen met heel die voet waar hij aan vasthangt. U moet het maar eens proberen. Bekijk uw voeten even van nabij als u er de tijd voor vindt. Wat een raar spel is me dat toch. De truc is om met je voeten en tenen te wiebelen en dat een paar minuten vol te houden. Zo zat ik op een avond, terwijl de weerman op tv één dag mooi weer aankondigde, met mijn tenen te wiebelen. Na een tijdje kon ik een lach niet onderdrukken. Mijn vrouw keek van de weerman naar mij en zag me daar lachend zitten met mijn wiebelende tenen. “Scheelt er iets?”, zei ze. Toen ik daarna nog harder begon te lachen nam ze de telefoon om naar de dokter te bellen, want ze was ervan overtuigd dat er iets scheelde in mijn bovenkamer. Maar hij zit dus ook in de weg. Ik stoot er werkelijk overal mee tegen. Elke stoelpoot of tafelpoot in huis heeft al met mijn dikke tenen kennisgemaakt. Een vervelend fenomeen, die grote teen. En het kan altijd nog erger. Tijdens het verhuizen van het bureau van onze jongste viel het bureaublad op de dikke teen van mijn linkervoet. Het was duidelijk mijn eigen schuld zei de tegenpartij. Vloeken dat ik deed. Niet normaal. Dan maar naar de dokter. “Ik kan er niets aan doen”, zei ze. “Die grote teen is te klein om te spalken.” Enfin. Te klein om te spalken, maar groot genoeg om in de weg te zitten. Het is een teen van mijn voeten, als u het mij vraagt.

Rudi Lavreysen
15 0

Julien Schoenaerts die het dwaallicht leest van Willem Elschot 500.000 keer bekeken op internet.

In de beginne toen de eerste mogelijkheid bestond om video’s op internet te delen op google video, ondertussen verdwenen opgeslokt door YouTube, postte ik een video van Julien Schoenaerts die het dwaallicht leest van Willem Elschot. Onderaan kon men kernwoorden opgeven. Uit grap zocht ik iedere stad, gemeente, gehucht op in Nederland en schreef het er onder als kernwoord. Resultaat iedere keer dat in Nederland iemand zijn stad, gemeente, gehucht intikte verscheen het filmpje van Julien Schoenaerts. 500.000 keer.  ,https://www.youtube.com/watch?v=oMkhBpFdfZc&t=2s https://www.youtube.com/watch?v=Ebg9ZI1IF20 Met een ander filmpje LION eat DUCK antwerpen, probeerde ik een andere grap uit, DE LEEUW EET DE EEND NIET OP. Het grappige zijn de commentaren eronder.  https://www.youtube.com/watch?v=_6EvytFvavA&t=6s Tijdens de jaren 90tig hielp ik in een gallerij op het mechelseplein in Anwerpen. Een graffiti spuiter vroeg mij om zijn werk te filmen want ik had een H8 camera. Eerst was ik niet zo enthousiast u weet wel jong, agressie Maar toen ik zijn werk zag ging ik overstag. Ik wist dat het werk geen eeuwigheid had en zijn werk was zo fantastisch een geniale  3D afbeelding en dat in de jaren 90tig. Ik heb toen al zijn werk tussen 93 en 97 gefilmd. Wanneer hij nieuw werkt maakte telefoneerde hij mij en kwam ik filmen. Wat die agressie betrof er was assertiviteit, geen agressie. Die generatie liet zich de kaas van het brood niet eten.  De grafiti spuiter was ook de leraar van Matthias Schoenaerts.  https://www.youtube.com/playlist?list=PL9PnF5M5bSl0gESnQpHbE5o_4APNvImfE   FOTO GALLERY verf ed https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/  

verf ed
20 1

VRIENDJES. In het barre land.

  Ik woon samen met mijn spinnen. In het barre land, in het vlakke land aan de Noordzee. Ik woon samen met mijn spinnen die spinnenwebben weven. In de hoek van mijn barre kamer. In het brakke land aan de Noordzee. Ik woon samen met mijn spinnen die vliegen en andere ongedierte vangen. Voor mij.   FOTO GALLERY verf ed https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/

verf ed
9 1

Er was eens.

  Er was eens een landje waar herders en schapen leefden. De schapen moesten op eigen kracht, tussen takken en doornen, hun eigen voedsel bij elkaar grazen. Zodra ze dit hadden gedaan, kwamen de herders om hun melk op te eisen, waarmee ze herders samen meerdere feesten aanrichten. Plotseling werd hun stille bestaan verstoord door gasten die op de plek waar ze woonden een spoorweg wilden aanleggen. Een van de herders, genaamd Klein Lowieke uit L. zei toen dat dit niet zou gebeuren, omdat hij zich op de spoorrails zou leggen. Zijn vijanden dachten "daar zijn we snel vanaf" en zijn bewonderaars zeiden "wat een krachtige man die ons zal redden van die moderne indringers." Klein Lowieke uit L. wist precies hoe hij dit spel moest spelen en stond een paar jaar later op de eerste rij om het lintje door te knippen. "Wat een krachtige man," zeiden de schapen, "zo innovatief." Zijn vijanden zeiden niets meer, maar gingen snel schuilen om dezelfde technieken te leren. En al snel ontstond er een bondgenootschap dat dezelfde technieken gebruikte. Toen dacht leugenachtige Lowieke uit L., "het wordt tijd dat ik wat angst ga zaaien" en overal verscheen zijn kop met de leuze "UW SPAARPOTJE" op weilanden, velden en straatbeelden, wat voor de schapen duidelijk was. Wie niet voor hem was, dreigde zijn zure opgespaarde melkpotje te verliezen dat bedoeld was voor kinderen en ouderen. En weer kreeg hij de hele kudde achter zich. Ze marcheerden in rijen met vlaggen en wimpels achter de herder aan, terwijl sommigen paars werden. De nieuwe kleur was populair bij de schapen die al jaren werden bedrogen. Met de spoorweg waren veel nieuwe weilanden bereikbaar en zelfs schapen uit verre streken kwamen om het gras hier te proeven. De vijanden van Lowieke, die het trucje hadden geleerd, begonnen met zwarte vlaggen van verdoemenis te zwaaien. Zij die dit paarse gezelschap niet zagen zitten, spraken samen met Lowieke uit L. de beroemde woorden "paars eindigt in bont en blauw". Maar zijn woorden waren nog niet uitgesproken of Lowieke stond alweer op de eerste rij. FOTO GALLERY verf ed https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/      

verf ed
7 0

Vernedering is de olie waar we de machine mee smeren

Je bent een kind met een glimlach die ijskappen doet smelten. Je trekt je mondhoeken op als lokaas en haakt onze zielen eraan vast. Aandachtig luisteren we naar je eerste woorden: mini-orakels, hapklare soundbites. Zo bondig dat ze op een tegel passen. Je rent ongeremd de wereld in en maakt zo'n grote sprongen dat wij je enkel kunnen nastaren als koeien met veel te korte poten. Je bent een snelgroeiende boom. In jouw kruin groeien veel vruchten. Maar hoe hoog we ook springen, hoe lang we ons ook uitstrekken, ze werkelijk plukken lukt ons nooit. We zien hoe je in een hoek van het speelplein zit, met opgetrokken knieën en een blik gericht op een punt van het asfalt. In je voorhoofd ligt een rimpel die niet bij jouw leeftijd past - alsof die snelle groei je in aanraking brengt met windstromen waartegen jouw jonge stam niet bestand is. We zien hoe je piekert en maalt, en zo je eerste zonde begaat. Je denkt na en stelt vragen. Waarom we honden beter vinden dan varkens? Waarom we met mes en vork eten? Waarom Zwarte Piet zo'n mooie kleren heeft, terwijl zijn gezicht zwart ziet van het roet? Waarom het paard van de Sint niet van de daken valt? Waarom geen priester zich ooit zorgen maakt over de overbevolking van het hiernamaals? We kijken naar je kruin en krijgen er nekpijn van. Misschien ben je te snel gegroeid. Je werpt een schaduw op waarin geen andere kinderen kunnen groeien. Jij pretentieuze Socrates. Je wekt afgunst en vergiftigt de jeugd. Je bent een woekerplant en je hebt een snoeibeurt nodig. Je bestaan is een syndroom en wij zijn de genezing. We sturen je naar een instelling met een onbegrijpelijke naam, waar een dokter zit met een onbegrijpelijke smoel. Hij geeft je een lolly die al een beetje gesmolten is en door de plastic verpakking druipt. Hij smaakt zuur en je krijgt er plakkerige vingers van. De dokter plakt een label op je hoofd, waar niemand iets van begrijpt en jij nog het minst van al. Daar sta je dan met die overrijpe vruchten in jouw kruin. We binden je in een sloep. We duwen je in een kolkende rivier, waar enkel vissen zwemmen die meedrijven met de stroom. Je zakt af, waterval na waterval, tot je aankomt waar we je hebben willen: de laagste gemene deler - het laatste restje menselijkheid - de wrok die je deelt met de planten die eertijds in je schaduw groeiden. Pieter Van der Schoot Eerst gepubliceerd op Observaties uit het ondermaanse.

Pieter Van der Schoot
10 1

Slimme junk die de wereld redde.

  Nu weten we dat John F. KennedyVoormalig President van de Verenigde Staten verslaafd was aan drugs. Amfetamine of in straattaal speed en nog een cocktail andere drugs. Pillen spuiten, het kon niet op.Tijdens de Cubacrisis was hij degene die de beslissing nam die de wereld redde. Zijn gevolg, zeer nuchtere sportieve gezondheidsfreaks, zuiverheid freaks, vooral militairen wilden geheel Cuba bombarderen. Wat tot een nucleaire, wereld vernietigende, oorlog had geleid.John F. KennedyVoormalig President van de Verenigde Staten stond niet onder invloed van het zuiverheid fanatisme van de protestanten.Hij was rooms-katholiek.De protestanten zijn ook bekend om de apartheid in Zuid-Afrika het racisme in Amerika.  Volgens een historicus die het boek schreef 'Pius Xii En De Vernietiging Van De Joden' waren de protestanten de eersten die zich aansloten bij de nazi's.De bekende zin ARBEIT MACHT FREI  is hoogstwaarschijnlijk een vertaling uit de bijbel IN HET ZWEET UWER AANSCHIJN ZULT GE UW BROOD VERDIENEN. Uit het oude testament. In 1866 wordt in Amerika  de ku klux klan opgericht. Hun doel: het verdedigen van de blanke superioriteit en het “weer op hun plaats zetten van de voormalige zwarte slaven.”  In 1919 verwelkomt de ku klux klan  voornamelijk blanke protestanten.  Protestanten zijn ook verantwoordelijk voor de oorlog in Vietnam, Grenada, Irak, Afghanistan.Of waar zuiverheid kan toe leiden.In de protestantse beginfase verkrachten ze roomse nonnen, paters, vernielden eeuwenoude kunstschatten. Ze zijn de machtigste sekte in de wereld.Vlaams-nationalisten willen rooms Vlaanderen samen voegen met protestants Nederland.Maar het zal hun niet lukken.Hi hi hi.De protestantse werkethiek van nutteloos werken zorgt ervoor dat de wereld vernietigd wordt.De arbeider van het rooms Frankrijk is veel productiever dan de arbeiders van het protestantse Amerika. Protestanten vinden genot zoals lekker eten zondig, daarom zijn protestants Amerika obees. De  Franse Italiaanse roomsen eten zeer veel eten van goede kwaliteit die worden niet obees. Het protestants  *predestinateleer  bepaalt wie de eeuwigdurende meesters zijn, de rest zijn slaven die voor de meester moeten werken. De protestanten belijden het oude testament daarin is de enige zwarte mens SAM Cham De vloek van Noach wordt een dubbele: Cham wordt zwart én slaaf. En deze vloek loopt door naar zijn nageslacht, de zwarte slaven van Afrika. De 'Cham-theorie' werd eeuwenlang door Nederlanders gebruikt om slavernij goed te praten, vertelt literatuurhistoricus Bert Paasman. 'Vooral kooplieden vonden het prachtige theologie. ' Zwarte mensen zouden volgens deze theorie afstammen van de bijbelse figuur Cham, een van de zonen van Noach. Deze versie van de Cham-theorie heeft diepe wortels. Augustinus bracht ‘de vloek van Cham’ in verband met zowel ketterij als slavernij. Cham woonde volgens hem in het hete Afrika, waar de hitte hem en zijn nakomelingen vatbaarder maakte voor ketterse ideeën. De slavernij beschouwde hij als het gevolg van Chams zonde.   Een slechte mens, wat de basis vormt voor het racisme in onder andere Amerika Protestanten DE VERNIETIGERS VAN DE WERELDEN. * predestinatieleer: het geloof dat de toekomst geheel door Gods wil bepaald wordt (en de mens daar geen invloed op heeft) De protestanten zijn meedogenloos zonder medelijden: vaccinaties van hun kinderen zijn verboden als hun kinderen dood gaan, beschouwen ze dat als een ingreep van god. En dan was er nog de drooglegging. Protestanten verboden alcohol die zorgde voor de nu nog bestaande misdaadsyndicaten, de maffia.  Gay-, trans-, vrouwen-, emancipatie voor hen hangt de protestantse strop nog altijd klaar.        Het grote succes van de belijders van het nieuwe testament is dat niemand wordt uitgesloten; Het gaat over liefde voor anderen, voor jezelf, voor de wereld. De belijders van het oude testament sluiten anderen uit.     -------------------------------------------------------------------    Het oude testament.  Dat is een idioot boek, hoor. Die god een misogyne sadist met smetvrees en een voorliefde voor bloederige offers. Alles moet rein zijn en wie dat  niet is, moet dood - daar komt het op neer. Hele volkeren roeit hij uit. Afgrijselijk. A.H.J. Dautzenberg                                          ----------------------------------------------------------------------                                                Die zuiverheid heeft uiteraard ook voor goede dingen gezorgd. Men is er in geslaagd om met een minimum aan voedingsstoffen het heelal te verkennen. Een genietende roomse was nooit in een raket gestapt zonder een gebraden kip en een fles wijn.  Foto VERF ED "dag na zuiverheid" FOTO GALLERY verf ed https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/

verf ed
33 0

Wil de razzia's

'Wil' de prachtige film over de razzia's in de de oorlogsjaren 40-45  die in samenwerking met de Antwerpse politie werden  uitgevoerd  in de Antwerpse joden buurt.  Daar wil ik het niet over hebben.Maar wel over de razzia's die door de Antwerpse politie werden uitgevoerd in de Antwerpse homo cafés / bars. Onder invloed van het dominante socialistische  stadsbestuur. Tot ongeveer de jaren 1975. Ik heb er enkelen meegemaakt in populaire homo cafés.Met veel agressie en arrogantie werden volwassen mannen, door vooral de toenmalige BOB, in samenwerking met de Antwerpse politie, geslagen en vernedert. Men werd behandeld als criminelen. Op het sint jansplein werden het openbare wc gesloten, in de openbare wc in het stadspark schuilden politieagenten in de gesloten wc hokjes om iedere homo beweging te bestraffen. De befaamde gentse socialistische advocaat piet van eeckhaut verhinderde bijna de   eerste openbare homomanifestatie georganiseerd door "de rooie vlinder" in het Floraliapaleis Gent. De sosialistische burgemester bob cools stuurde de rijkswacht naar een vreedzame alternatieve radio centrale.  De organisatoren van die mensonwaardige razzia's zijn nog altijd in leven, nog nooit aangeklaagd. MISSCHIEN KAN DAAR WEL EENS EEN FILM OVER GEMAAKT WORDEN.Het was een van de redenen waarom ik eind de jaren 70tig een militante  sociale ontmoetingsplek heb gecreëerd café CRISTOPERSTREET vanschoonhovenstraat.Het belangrijkste was, niemand werd uitgesloten.     * Tegenwoordig slaat een Leuvens socialistische top politicus regelmatig nationalistische praat uit. Een zatlap die tegen drugs is. Een nationalistische socialist. Hoe ongeloofwaardig  kan men zijn.   FOTO GALLERY verf ed https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/  

verf ed
9 0

We zijn er nog niet.

Internationale Vrouwendag 2024. Hier in onze relatief veilige Westerse cocon schudden we verbijsterd het hoofd als we zien hoe vrouwen in de wijde wereld nog altijd als vierderangsburgers worden behandeld en monddood worden gemaakt. Als ze opkomen voor hun rechten staat hun fysieke integriteit op het spel, vaak zelfs hun leven. In oorlogszones worden ze door horden Rambonobo’s verkracht, vernederd, verminkt, vermoord. Flashback naar mijn jeugd. Mijn beide (oudere) zussen stapten op hun veertiende de fabriekspoort binnen. Over de mogelijkheid om verder naar school te gaan werd niet eens gesproken: het kwam niet in de hoofden op, daar midden tot eind jaren zestig. Al zeker niet in het arbeidersmilieu waarin ik opgroeide. Dik tien jaar later ging ik, mannelijk nakomertje, naar de universiteit. Ook dat stond niet ter discussie. Zoiets is nu gelukkig ondenkbaar. Maar we zijn er nog niet. Ik keek de voorbije dagen naar ‘Het Onbekende’. Ook nu verbijsterd. Hoe grote mannelijke ego’s het laken naar zich toetrekken. Hoe ze denken alles onder controle te hebben, het varkentje wel even te zullen wassen, om vervolgens met de staart tussen de benen het spel te moeten verlaten. Het bezorgde me enig leedvermaak, moet ik toegeven. Wat me nog het meeste stoorde, was hoe die getypecaste mannetjesputters (een ex-militair docent, een politieman) de ‘gesprekken’ in de auto domineerden met stoere machopraat en dito grappen, en dat de vrouwen op de achterbank dit in stilte lieten gebeuren en op de duur — ietwat onwennig, dat wel — zelfs meegingen in dat gedrag. Ik hoop zo hard dat ze zich daar bewust van waren, of achteraf zijn geworden. Dat ze zich hebben voorgenomen een volgende keer sterker te zijn. En misschien die spierbundels eens aan te spreken op hun toxische masculiniteit. We zijn er nog niet, nee. Ook niet in het Westen. Zelfs niet in de hoofden van onze geëmancipeerde jaren twintig.

Marc Terreur
23 2

Cursus

Column

Start op 6 mrt. 2024

Regio Online

Cursus

Column

Start op 6 mrt. 2024

Regio Online

Maar chips zeg (200 woorden)

We gingen naar Wonka kijken. Maar chips zeg, wat was dat? (Je weet wel, in sommige gezinnen vervangen ze 'shit' door 'chips', anders moet er een cent in de spaarpot). Maar shit zeg, het was de chips. Ik was niet vergeten dat ze in een bioscoop chips eten, maar ik had er niet bij stilgestaan hoe verschrikkelijk dat gekraak is. “Wat staat het geluid hard”, zei mijn vrouw. “Dat is om het geluid van de chipseters te overstemmen”, antwoordde ik. Voor ons ging een mama met haar zoon en dochter zitten. De zoon had zo’n berg snoep vast dat hij tegen de zetels aanliep. Hij zag niet meer waar lopen. “Als ik eenmaal begin te vreten, kan ik niet meer ophouden”, zei de mama. Echt waar, ze zei ‘vreten’. Er was geen woord van gelogen. Het is toch niet omdat een film over snoep gaat, dat de mensen zich moeten volproppen zodat ze drie dagen geen honger meer hebben. Het gekraak van de chipszakken en de chips in de mond, het gegraai in metershoge popcornbakken, ik werd er zot van. Oordopjes helpen niet. Die misofonie zit tussen mijn oren. Er zijn geen geneesmiddelen. Enkel thuisblijven en daar de chips verstoppen.   

Rudi Lavreysen
17 0

De man van 1 miljard (200 woorden)

De uitbater van frituur Het Brakske is van Chinese afkomst. Ik weet nog dat het een echt brakske was. Toen lag het op een andere plek, iets verderop. Het was ook niet echt een barak, maar wel een houten gebouw. Sus, de uitbater van toen, is er al niet meer. Deze man weet misschien niet waarom zijn frituur Het Brakske heet. Misschien hebben ze hem dat verteld bij de overname, maar ik betwijfel het. De friturist draagt een pet van de New York Yankees. In de krant las ik dat er wereldwijd 1 miljard petten van in omloop zijn. “Jij bent de man van één miljard”, zeg ik. “Hoezo?”, vraagt hij. Ik vertel hem het gegeven van de 1 miljard petten. “Dat is veel”, zegt hij.  Zelf ben ik nooit een pettenman geweest. Alleen in de koers, met de jongens van de buurt. Het zei niets over je rennerskwaliteiten, maar als je met een petje van een echte coureur aan de start verscheen, kreeg je aanzien. Toen ik met een petje van Lucien Van Impe tevoorschijn kwam, werd er zelfs gefloten. Gedaan met lachen, want ik was het beu om dat petje van de Boerenbond te dragen tijdens de koers.   

Rudi Lavreysen
15 0

Valentijnshart (200 woorden)

Je struikelt er bijna over. De reuzenharten in dorpen en steden waar verliefde koppels met Valentijn een selfie horen te maken. Mijn vrouw moet er niet mee afkomen. Ik zie ze dolgraag, mijn hart klopt nog altijd voor al dat moois. Maar een selfie? Nee. Gelukkig ben ik niet alleen. Ze denkt er hetzelfde over. Stel je voor dat ze ons daar zien staan. Op die leeftijd. Mijn hart gaat trouwens niet alleen naar mijn vrouw. Pas op, versta me niet verkeerd schat. Niet naar een andere vrouw, maar ook naar mijn boekenverzameling. Ik zie me daar al staan met al die dozen vol met boeken. Mijn hart gaat ook uit naar de muziek van Wilco. Ik zie me daar al staan met Jeff Tweedy, de zanger. Gesteld dat ik hem tot hier krijg natuurlijk. Hij zal zeggen ‘met wat komt gij af’.  Mijn hart gaat ook uit de mosselen van mijn favoriete restaurant. Opnieuw: ik zie me daar al staan met die kastrol mosselen. Alhoewel, met mosselen is het perfect mogelijk om een kunstwerk te maken. Mijn hart gaat naar zoveel zaken uit. Ik heb een groot hart (zegt hij in alle bescheidenheid). Dat is ruimschoots voldoende qua selfiegehalte.  

Rudi Lavreysen
11 0

Het oma-effect

In de stad was ik getuige van het oma-effect. Achteraf besefte ik dat het wellicht een universeel effect is, maar net zoals met veel zaken in het leven moet je ermee geconfronteerd worden om het klaar en duidelijk te zien. We zaten in een koffiezaak waar ook verse soep op het menu stond. We zagen een dampende kom soep passeren. Het rook zoals de soepgeur die in mijn neus drong als ik vroeger over de grote kiezel met de fiets naar school reed. In heel wat huishoudens werd de soep ’s morgens vroeg al bereid. Je geraakte die soepgeur niet snel kwijt. Zeker tot het middag was. Een jonge medewerker gaf hoorbaar onze bestelling door aan de keuken. "Oma, één wortel- en courgettesoep en één tomatensoep", zei hij. De soep die oma aan de medewerker gaf en daarna op onze tafel belandde smaakte voortreffelijk. "Zeg maar aan je oma dat het heerlijk smaakt", zei ik. "Oké, maar dat is mijn oma niet", lachte de jongeman. "Het is de oma van de vorige uitbaatster, maar omdat haar soep zo in de smaak viel, hebben we haar gevraagd of ze een flexi-job wil doen. Ik werkte hier toen ook al. Ik zei net als de uitbaatster altijd 'oma' en ondertussen doet iedereen dat hier." In de koffie- en soepzaak weten weinigen wellicht van haar naambestaan. Is het nu Julia, Maria of Irène? Niemand kan het zeggen, want het is voor iedereen 'oma'. Het lijkt me geen straf om als oma door het leven te gaan. Maar wat is nu dat oma-effect? Volgens mij is het dit. Een naam, die heb je. Maar een oma, dat ben je. En als je dat naar ieders tevredenheid uitoefent mag je die aanspreking houden. En iedereen mag die gebruiken. Het lijkt me een gezonde overeenkomst.

Rudi Lavreysen
33 1
Laad meer ...