Column van een niet-roker
Column van een niet-roker
Met meer wallen dan waarvan men kan eten en schoenen zo zwaar dat zelfs een loodgieter er niets van gieten kan trek ik de deur achter me dicht. Bah, bijna winter, dat ook nog eens. Ik zet de looppas erin en begin na twee jaar geheel onthouding aan mijn ronde van zeven kilometer. We zien wel hoe ver ik geraak, vandaag moet niets en mag alles. Behalve roken…
Het is vandaag dag twee van mijn nieuwe leven als niet-roker en ik moet zeggen dat het beter meevalt dan ik had gedacht. Uitgezonderd dan die verdomde zenuwen! Het zijn diezelfde zenuwen die me nu tot lopen hebben gedreven, anders zou ik de kassierster deze avond zeker een flinke rechter verkocht hebben. Tijdens het lopen beeld ik me in dat ik een ex-heroïne junk ben die probeert af te kicken. Spontaan trek ik mijn capuchon over mijn hoofd en begin ik harder te rennen. Die verdomde zenuwen!
Door mijn hoofd waaien één voor één alle voordelen van het roken en ik begin me af te vragen of stoppen wel zo’n goed idee is. Zo ben ik bijvoorbeeld altijd iemand geweest die heel vlot uit bed geraakt. Nog voor mijn oogleden zich helemaal naar boven hebben gewerkt hebben mijn beide mondhoeken hun weg richting mijn oorlellen al gevonden: ‘Ha! Een nieuwe dag! De opkomende zon vergezeld van een goede straffe koffie en die eerste sigaret, dàt is nu eens de dag goed beginnen.’
Het contrast met vandaag kan niet groter zijn. Zie me hier nu lopen, capuchon over het hoofd, wallen die getuigen over een niet meer in te halen slaaptekort en een conditie die niet beter of slechter is dan toen ik elke dag met een sigaret liep te pronken. En vooral dat opstaan. Het klinkt werkelijk belachelijk, dat weet ik wel, maar waarom staan niet-rokers op? Je kan me toch echt niet vertellen dat de gemiddelde niet-roker glimlachend zijn bed uit rolt omdat hij of zij (of het, maar dat is taalkundig nog even wennen) mag gaan werken? Het lijkt erop dat ik zonder mijn dagelijkse portie nicotine los in een ware existentiële crisis ben terechtgekomen. Is dit waarom zo weinig mensen zonder medicatie stoppen? Als ik al niet weet waarvoor ik opsta terwijl ik één van de weinige mensen in ons Belgenlandje ben die haar job met passie uitvoert?
Goed, we waren bij de voordelen van roken gebleven. De laatste nachten ben ik al bij al aan 2 uur slaap (en heel veel zweet) gekomen per nacht, enkel door het idee te moeten opstaan zonder sigaret. Ook de werkdagen gingen lekker vlot vooruit. Wanneer een niet-rokende collega ’s ochtends de leefgroep binnen wandelt om zijn 11 uur durende werkdag aan te vatten, wordt er hem meteen een to-do lijstje in de handen geschoven door de collega die de nachtdienst heeft gehad. Nog voor hij twee letters heeft kunnen lezen staan de puberjongens al voor zijn neus, tot hun licht vettige hoofdharen gevuld met levensbelangrijke vragen: ‘Is mijn zakgeld er al?, Mag ik op de Playstation?, Ga je mijn ouders vertellen dat ik niet naar school ben vertrokken?, Mag ik op weekend?, Er is niets van beleg dat ik lust als ontbijt, kan je naar de winkel gaan?, …’ Als ìk de leefgroep binnen kom gaat het er lichtjes anders aan toe. Alle jongeren weten wat er volgt en wachten geduldig hun moment af, want een vraag stellen als puber, dat moet je op het juiste moment doen. Je kan het vergelijken met wanneer je als kind je slechte rapport door je ouders moest laten tekenen en je het niet op vrijdag, maar op maandag deed zodat je nog naar het verjaardagsfeestje van je beste vriendinnetje mocht.
Ik plof mijn handtas naast het bureau, wenk mijn collega dat de briefing buiten zal gebeuren, neem me een vers gezette koffie en zet me op het terras. We overlopen de briefing en ik blijf nog even buiten staan. Eén voor één en enkel met vragen die het waard zijn om er de koude voor te trotseren in hun boxershort komen ze naar buiten geschoffeld. Het doet me telkens opnieuw lachen: ‘Ha, de werkdag is begonnen.’
Op diezelfde manier is het in vele sociale situaties, zowel op het werk als in privésituaties, aangeraden een rasechte roker te zijn. Dan heb ik het bijvoorbeeld over wanneer die knappe man buiten met zijn vrienden staat te praten en jij toch wel net toevallig een nicotineshot kan gebruiken. Of wanneer nonkel Jos op het familiefeest zijn handen niet van Rita kan houden en je kan kiezen tussen je mond open trekken of om de hoek rustig een sigaretje gaan roken met de neefjes die blij zijn dat ze stiekem een sigaret krijgen van hun tante. Of wanneer je met vrienden op een barbecue bent en Lana haar verlovingsring tentoon spreid, Lore klaagt over de notaris die maar op zich laat wachten terwijl ze zo graag haar nieuwe thuis wil intrekken, Marthe die trots de foto’s van haar Bordercollie pups boven haalt en Janthe die klaagt over de achterstand die haar kleine Louise heeft op school. Dàn verwijder ik me met gratie van de groep (want Marthe moet kuchen van sigarettenrook) en steek met grote dankbaarheid voor de uitvinder van sigaretten een peuk op. Ik heb misschien geen man, geen geld voor een woning waar een hond in past, geen kinderen en geen grote familie, maar ook ik heb elke dag een reden om vrolijk op te staan.
En plots, 7 kilometer, 44 minuten en 56 seconden later sta ik voor mijn huurappartement. Het is alsof mijn zweet me verdrinkt in besef. Stond elke peuk werkelijk voor een moment van ondraaglijke eenzaamheid?
De junk in mij heeft intussen de strijdbijl begraven, haar volgende shot zal alvast niet meer vandaag komen. En ook de kassierster kan vanavond op haar beide oren slapen.
