Zoeken

Elke dag

“Ik kom al van Kerkhoven”, zegt Dré. Hij arriveert ’s morgens vroeg net na mij bij de krantenwinkel. Het is een donderdag in juni en al behoorlijk warm. Hij draagt een witte fietshelm. Zij lichtgrijze, bijna witte haren komen onder de helm uit. Zijn donkergrijze pantalon en wit hemd matchen helemaal met de helm en het haar. “Ik dacht dat ze om half zeven open deden”, zeg ik. “Nee nee, zeven uur. Nog vijf minuten”, zegt Dré. Het is mijn eerste gesprek van de dag. Mijn vrouw was al naar haar werk toen ik opstond. Hij moet nu bijna negentig jaar zijn. Ik ken hem al van mijn kinderjaren. Mijn ouders kochten er hun meubels. De slaapkamer waarvan ik pas onlangs de kleerkast heb weggedaan, was wellicht het laatste meubelstuk dat ze er kochten. “Van Kerkhoven? Dat is een half uur heen en een half uur terug”, zeg ik. “Met mijn elektrische fiets is dat iets minder”, antwoordt Dré. “Ik ben altijd voor zes uur wakker.” “Ge zijt weer te vroeg Dré”, roept een man vanop het terras van het aanpalende café. Het is me niet meteen duidelijk of het de eigenaar of een zeer vroege bezoeker is. Hij is ongeveer van mijn leeftijd, maar komt me niet bekend voor. “Het is ook elke dag hetzelfde met u.” “Nee, gij zijt te vroeg”, lacht Dré. Iets minder luid. Met zijn negentig jaren gaat roepen hem iets minder goed af. Een andere man voegt zich bij ons. Zijn linkerhand steekt in zijn broekzak. Ik hoor hem zenuwachtig met kleingeld rammelen. “Daar is ze weer”, zegt hij plots, terwijl hij naar het pleintje kijkt. “Elke dag opnieuw.” Het is duidelijk dat hij Dré vaker op dit ochtendlijk uur voor de deur van de krantenwinkel treft. Ook Dré kijkt naar het rode autootje dat er stopt. Op de schoot van de bestuurster zit een hond. Hij kwispelt uitgelaten met zijn staart. Klaar om uitgelaten te worden. Vanwaar wij staan lijkt het alsof het de ruitenwissers van de auto zijn die op en neer gaan. Maar het regent niet. “Elke morgen om klokslag zeven uur komt ze haar hondje uitlaten”, zegt Dré. “Met de auto”, voegt de andere man er aan toe. We horen een sleutel in een slot omdraaien. Het is zeven uur. De winkel gaat open. De man heeft het kleingeld ondertussen uit zijn broekzak gehaald en glipt als eerste naar binnen. Recht naar de ijskast met frisdrank en bier. “Gaat gij maar eerst”, zegt Dré tegen mij. “Gij moogt nog gaan werken.” Bij het buitenkomen hoor ik de mevrouw op het plein tegen haar hond praten. “Hij is braaf hè”, zegt ze alsof ze het tegen iemand anders over haar hondje heeft. Terwijl ik op mijn fiets spring, steekt Dré zijn krant in zijn fietstas. “Veel leesplezier”, zeg ik. “Och, het is toch elke dag van hetzelfde”, zegt hij.

Rudi Lavreysen
14 0

De mug en de krant

Regen op vakantie is zoals een mug in de slaapkamer. Vreselijk ambetant en in beide gevallen komt een krant van pas. Om boven je hoofd te houden zodat je minder nat wordt of om de mug naar de eeuwige zoemvelden te helpen. Een tablet is hiervoor minder geschikt. Ooit geprobeerd, maar de buren waren niet blij. Net als mijn tablet. Let wel, bij regenbuien is mijn krant niet meteen een standaard beschermingsmiddel. Het is zonde voor het werk dat al die journalisten er dagelijks aan besteden voor het leesvoer van morgen. In het stadje waar we vertoeven motregent het. De vervelendste onder de buien. De naam is niet afgeleid van het willen geven van een ‘mot’, maar van ‘modder’. We zien een terrasje waar het aangenaam schuilen is, als zoiets al bestaat, en waar een bord met een Belgisch streekbier de gevel opvrolijkt. “Binnen bestellen”, staat op de menukaart. Het geeft ons de tijd om rustig na te denken. Het wordt een cappuccino, een groene thee en een warme appelcrumble. De streekspecialiteit staat er. Al heb ik dat op meerdere plaatsen gezien. Het streekbier is voor de tweede ronde. Mijn vrouw is te snel terug buiten om iets besteld te kunnen hebben. “Hier is geen café”, zegt ze. “Het is een antiekwinkeltje.” De gelagzaal is blijkbaar verder in de zaak. We hadden het bord met ‘brocanterie en taverne’ niet gezien. Als we binnen afrekenen is het internet uitgevallen. De uitbaatster kan een dialectvloek niet onderdrukken. Met de bankkaart betalen is geen optie. “Ik kijk of ik nog een paar dukaten in mijn geldbuidel heb”, knipoog ik. “Daar had je vroeger inderdaad geen last van”, lacht ze met een blik op haar antiekspullen. Bij het buitenkomen heeft de motregen er ook de brui aan gegeven. “Heb jij het ook zo warm?”, zeg ik.

Rudi Lavreysen
5 0

Wedstrijd

Toekomst

Deadline 15 aug. 2020

Wedstrijd

Toekomst

Deadline 15 aug. 2020

Geposeerd

"Bij de grote boom of bij het tuinhuisje?" Dat moet de vraag ongeveer geweest zijn, net voor het nemen van de communiefoto na de mis. Ik moest in oktober van dat jaar nog twaalf worden. In de hoek van het gazon stond een hoge naaldboom. Onze bal verdween er wel eens achter. Bij de struiken iets verder was het nog erger als de bal erin terecht kwam. Dan haalden we de hark uit de barak. Iemand moest dan halfweg in het struikgewas kruipen om de bal eruit te harken. De spinnenwebben waren er altijd. De keuze voor de plechtige communiefoto viel op het tuinhuisje. "Kom Maria, dan moeten wij ook op de foto”, hoor ik de man van mijn meter nog zeggen. Als de peter en de meter met de communicant op de foto mochten, dan iedereen, grapte hij. Hij had altijd een frats of een zwans in huis, waardoor hij een situatie helemaal kon ombuigen. Je ziet het aan de spontaan lachende gezichten op de foto. Zes jaar eerder, bij mijn eerste communie, stond ik bij die grote naaldboom in de hoek van het grasveld te poseren. Iemand had me gezegd om een blaadje van de boom vast te nemen, om wat losser op de foto te staan. Het tegendeel gebeurde. “Wat was er met die boom aan de hand, dat je die vastpakt”, zeggen mensen als ze de foto zien. Mijn communiekostuum, dat mag je letterlijk nemen, was ook niet bevorderlijk voor de spontaniteit van de situatie. Het was een lichtblauw pak voor een volwassen man maar dan in miniformaat, met olifantenpijpen zo breed dat je er een voetbal in zou kunnen verstoppen en tevoorschijn halen. Zoals een goochelaar een konijn uit zijn hoed tovert. Het leven kan soms als de mode zijn. Alles komt terug, als je het maar lang genoeg laat liggen.

Rudi Lavreysen
3 0

De sirenes

“De sirenes waren het ergst”, zegt de Italiaanse man in de krant. Het geluid van de ambulances ging dag en nacht door in Bergamo, de Noord-Italiaanse stad die ontzettend hard getroffen werd door het genadeloze virus. Het moet geweest zijn zoals de sirenes in de Tweede Wereldoorlog. Het waarschuwingssignaal om te gaan schuilen. Dat geluid in hun hoofd zal wellicht nooit verdwijnen. Onverwachte geluiden kunnen je doen schrikken, zoals dat van een telefoontoestel in het midden van de nacht. Je schrikt wakker. Een sirene ervaren we altijd als onheilspellend. Het is een slechtnieuwsbrenger. We ontlenen het woord aan enkele halfgodinnen uit de Griekse mythologie. Half vrouwen en half vogels waren het. Met hun gezang brachten de sirenes de heren het hoofd op hol. Geen man kon er aan weerstaan. Volgens Homerus bond Oysseus zich vast aan de mast van het schip toen ze met hun gezang begonnen, zodat hij niet in de val van de verleidsters zou trappen. Zo moet het geweest zijn in Bergamo. Je hoort de sirene. Je kan het niet ‘niet’ horen. Maar je kan niets doen. Het voelt alsof je vastgebonden bent.

Rudi Lavreysen
9 0

Ben ik een aap?

Onze jongste heeft vrienden op bezoek. Of het niet stoort, vraagt hij vooraf. Natuurlijk niet. Het gezelschap zet zich aan de tafel in de woonkamer. De gezelschapsspellen liggen klaar. "Ben ik een aap?" is de naam van het eerste spel. Je zet een haarband op je hoofd waardoor je op een tennisser uit de jaren '70 en '80 lijkt. Al waren dat naast haarbanden ook zweetbanden. Ze werden niet voor niets bekend door de 'Zweed' Björn Borg. In die band steek je een kaartje met de naam van een dier of voorwerp dat je moet raden. Zoals een aap of een schroevendraaier. Het is lachen. Luid lachen. Het is niet de eerste keer hij deze vrienden op bezoek heeft. Mijn vrouw twijfelt een seconde, maar ze trekt toch gewoontegetrouw haar pyjama aan om op de bank naar tv te kijken. Pyjamas, zeggen ze in het Engels, omdat het uit twee stukken bestaat. Net zoals ze tegen een broek trousers zeggen, want het zijn twee broekspijpen. Een bril bestaat uit twee glasses. Zal ik dat weetje op de speeltafel gooien? Nee, best niet. Ik zou voor aap staan. Het tweede spel is zo mogelijk nog luidruchtiger. Gelukkig heeft onze tv-serie ondertitels. Maar we vinden het niet erg. Plezier zien is plezier hebben. Jenga heet het spel. Het jengelt ook een eind weg. Zeker als de blokken op tafel kletteren door de ongelukkige die een steunbalkje uit de toren haalt. Het is de kunst om het niet te laten gebeuren. Ik schrik me telkens een aap. Weeral die aap. Ze zijn vanavond precies alomtegenwoordig. Misschien moet ik zo rond slaaptijd mijn beste Tarzan-imitatie uit de kast halen. Ik kijk naar mijn Jane, maar die is door het spelplezier heen in slaap gevallen. Ook een kunst.

Rudi Lavreysen
5 0

Een verlofdag

Een collega stuurt me een mail met de vraag of ze op de 17e van deze maand een verlofdag kan inplannen. Ik geef ze geen ongelijk. Een mens heeft het nodig om er af en toe tussenuit te glippen. Op een weekdag toch je wekker zetten en dan beseffen dat je niet moet opstaan. Je voelt je dan als een koning te rijk. Al zal die ook regelmatig vroeg uit de vorstelijke veren moeten, als hij de opdracht heeft om aan de andere kant van het land een lintje door te knippen. In bed blijven liggen en in een boek lezen. Pas opstaan als je honger hebt. Tijd hebben voor een tweede tas koffie. Samen naar de bakker. Een derde tas koffie op een terras. Ik heb haar vraag dan ook zonder omkijken goedgekeurd. Maar mijn akkoord heeft geen belang. Ik heb er geen sikkepit aan te vertellen. Ze heeft zich van e-mailadres vergist. Het was een andere Rudi, die ze moest hebben. Dat heb je met automatische aanvulling in het e-mailprogramma. “Ik had het niet gezien”, antwoordt ze op mijn mail waarin ik haar vertel dat ze het maar best aan die andere Rudi vraagt. Ik zal Rudi maar een bericht sturen. Met de vraag of hij het goedkeurt. Ze kan die verlofdag goed gebruiken.

Rudi Lavreysen
9 0

De hond

Het is een vraag die er in mijn geval niet toe doet, omdat ik er geen heb, maar wat is een goede naam voor een hond? Ik vraag het me af. In een mooie reportage over een Nederlandse boekhandel lees ik dat de hond des huizes er naar de naam Tsjip luistert. Naar de titel en het personage uit de gelijknamige roman van Willem Elsschot. Tsjip was de koosnaam voor zijn kleinzoon. Het doet er me aan denken. Laat ik deze zomer nog wat werk van Alfons Jozef de Ridder herlezen. De tijd lijkt dan altijd wat langzamer te gaan. “Goed gekozen”, zeg ik luidop tegen de uitbaters van de boekhandel, die het niet horen want ik zit alleen in huis met de krant. “Tsjip. Tsjip.” Ik zeg het een paar keer luidop. Maar goed dat mijn huisgenoten er niet zijn. Ze zouden denken: ‘nu moeten we er toch iets aan doen, hij begint als een vogel te fluiten.’ Tsjip. Wat klinkt het goed. Ik zou mijn hond ook geen mensennaam geven. De naam moet trouwens ook bij de gestalte van de hond passen. Tsjip is een teckel, zo lees ik en zie ik op de foto in de krant. Een dobermann met dezelfde naam zou bespottelijk zijn. Een naam naar een personage uit een boek is ook een goed idee. Het springt me zo een-twee-drie niet te binnen welk personage ik zou kiezen, maar het is een klein onderzoek waard. ’s Avonds bij de tv, terwijl ik met mijn hoofd nog bij het onderzoek naar de hondennaam zit, betrap ik me erop dat er een ‘Tsjip’ uit mijn mond ontsnapt. Ik zie mijn vrouw met een half oog naar me kijken. ‘Tsjip Tsjip’, zeg ik.

Rudi Lavreysen
7 0

De foto

Mijn broer appt me een foto. Het is een familiefoto van minstens 35 jaar geleden met ouders, neven, nichten, nonkels, tantes en een aantal lieven en vrijers. Het is een tijdsdocument. Iedereen was er nog. Onze pa zit gehurkt achter ons. Hij had er duidelijk plezier in. Andere levens, die vandaag zo alomtegenwoordig zijn, waren nog niet voorbijgekomen. We hadden geen idee waar het naartoe zou gaan met ons leven. We waren er niet mee bezig. Zeker die dag niet. Het was een zomerse familie-uitstap, de korte broeken zijn het bewijs, met op het einde van de dag een groepsfoto. Wat er zich de rest van de dag afspeelde is na 35 jaar uit mijn hoofd verdwenen. Mijn broer probeert een bal in de lucht te houden, dus het zal vooral voetballen geweest zijn. Die bal ken ik nog goed. Het witte en zwarte leder was al snel van de bal, maar we hebben er jaren plezier aan gehad. De foto is een stille getuige van een tijd die voorbij is. Zelfs de bal hangt even stil. Na het nemen van de foto ging het wellicht verder naar de picknick, of naar een frituur. Of terug naar de auto. Ik weet het niet meer. De 35 jaren hebben het meegenomen. Wat ik wel zeker weet, is dat het een uitstap naar Bokrijk was, waar de tijd altijd een beetje stil staat. Wie de foto genomen heeft, kan ik me ook niet herinneren. Misschien was het een voorbijganger.

Rudi Lavreysen
16 2

Het antwoord

We fietsen langs de zaak waar we met ons ma ooit naartoe gingen voor een koffie na de middag. Niet ver van het appartement waar ze woonde. Voor het pand staan twee achtergelaten terraspanelen. Ze vormen samen een hoek en staan er ietwat verloren. Ze lijken de herinnering te bewaren van het café dat al jaren leeg staat. We zijn op weg naar het woonzorgcentrum. Het is opnieuw mooi weer, dus het coronabezoek kan buiten doorgaan. Ze zit al klaar aan haar zijde van de nadarhekken, die met slingers mooi versierd zijn. We zwaaien van ver. Ook staan er plastic windmolens, zoals op het strand. Ze doen goed hun best, alsof ze willen zeggen: zelfs dit waait wel over. Ik zet mijn linkervoet op de onderste richel van de nadar, anderhalve meter tegenover haar. “We staan hier precies alsof we naar de koers aan het kijken zijn,” zeg ik luid. In een glimp zie ik ons allemaal met een koerspetje op het hoofd. Ik heb er eentje van Roger De Vlaeminck. Vraag me niet waarom. De koers brengt verhalen mee. “Weet ge nog dat vroeger zich wel eens een coureur in de garage kwam omkleden,” zeg ik. “Bij de kermiskoers.” De renners kregen dan een stoel en een teil water om zich te wassen na de wedstrijd. Een basseng, zei grootvader. Niemand had een mobilhome om naar de kermiskoers te trekken. Terug thuis, in de keuken, valt mijn oog op de kaart die we in het begin van de lockdown van haar kregen. We hadden er ook eentje gestuurd. Ze schrijft niet meer zoveel, je ziet het aan haar geschrift. Het is een geruststellende kaart met slechts drie zinnen: “Ik krijg mijn tijd wel om. Het is hier goed. We hebben niets tekort.” Moeders weten meestal, ook ongevraagd, het antwoord.

Rudi Lavreysen
8 0

In de zetel ploffen met een essay over poëzie in je handen

1. In de zetel ploffen met een essay over poëzie in je handen. 2. Meteen rechtstaan om een glas te vullen met water. 3. In de zetel ploffen met een essay over poëzie in je handen en een glas water in je buurt. 4. Meteen weer rechtstaan om een stylo te nemen voor aantekeningen. 5. In de zetel ploffen met een essay over poëzie en een stylo in je handen en een glas water in je buurt. 6. Water drinken en beseffen dat de vaatwasser veel kabaal maakt. 7. Meteen weer rechtstaan om een plaat op te leggen. 8. In de zetel ploffen met een essay over poëzie in je handen en een glas water in je buurt. 9. Beseffen dat je stylo nu naast de platenspeler ligt. 10. Meteen weer rechtstaan om de stylo te nemen die naast de platenspeler ligt. 11. In de zetel ploffen met een essay over poëzie en een stylo in je handen en een glas water in je buurt. 12. Een bromvlieg horen met een essay over poëzie in je handen. 13. Beslissen om een tekst te schrijven.

Antony Samson
9 0

Apocalyps

De drukte aan de hemelpoort was erger dan  aan de toegang  van Tomorrowland. Hoe jolig het er op aarde ook aan toeging, wat er hoog boven de hoofden besproken werd, was heel andere koek. Iedereen was aanwezig: de oude Griekse , Romeinse, Noorse, Keltische,  Indische en Aziatische Oppergoden, de God van de moslims, Joden en  christenen. Deze laatste had de bijeenkomst georganiseerd.  Hij had ervoor plaats zat,  een beetje zoals zijn aardse vertegenwoordigers  in Vaticaanstad. Thema van deze ultieme topconferentie was de beslissing over het verloop van de Apocalyps. Onverwacht en als nooit tevoren kwam men snel tot een unaniem slotakkoord. Gezien de mensheid het  totaal  verknoeid  had en haar  lieflijke blauwe planeet tot één grote plastic vuilnisbelt had herschapen, moest ze door haar eigen dwaasheid vernietigd worden. Het besluit zou stante pede worden uitgevoerd, en zo geschiedde…. Het laatste koolwitje muteerde in een ordinaire witte wasknijper.

Vic de Bourg
12 0

Zwarte dagen

De wereld staat in brand. Nog maar eens. Het virus is nog niet afgekoeld of daar zijn de nieuwe brandhaarden. Zeker in de USA, waar de president het niet kan laten om stokebrand te spelen. Om nog wat olie op het vuur te gooien. Ik verdenk hem ervan dat hij vroeger graag met lucifers speelde. Dat hij ze stiekem uit de keukenschuif haalde. The Donald staat op de trappen van het Saint John Paul II National Shrine in Washington. Samen met zijn vrouw Melania. Ze draagt een pikzwarte zonnebril. Ook haar kleedje is zwart. Ze kijkt allesbehalve vrolijk. De president moet toch weten dat tegenwoordig alles op film staat. Zeker na de dood van George Floyd. De bewijzen staan op beeld en worden massaal gedeeld. Plots ziet de president het sombere gezicht van zijn geliefde. Hij vraagt haar om even te lachen. Melania geeft de fotografen en de cameralui een geforceerde smile. Alsof ze probeert te zeggen: “Nee jongen. Het is allemaal niet om mee te lachen, wat er nu gebeurt. Het zijn zwarte dagen. In alle betekenissen van het woord.” Melania. Een van oorsprong Griekse naam die letterlijk ‘zwart’ betekent. Hoe betekenisvol kan je naam vandaag zijn.

Rudi Lavreysen
12 0

Stilleven

Voor de tweede keer werd hij plots wakker.  En weer hoorde  hij de verpleegsters zachtjes praten.  Over al die sukkelaars hier, de comapatiënten.  Ja, corona ! Hij kon alleen maar staren naar die mottige grijze vloer.  Want hij lag op zijn buik. Zijn vrouw, zijn kinderen, de vrienden, kennissen, zelfs de kat … niemand had hij nog gezien sedert … ja hoe lang al ? Die stilte, de wanhoop … Wist er iemand eigenlijk dat hij nu wakker was ?   Trek het maar uit, die stekker, zei de dokter. ’t Is hopeloos. En alles werd zwart.          

Geert53
7 0

Een halve emmer water

Ik zie hem vanuit mijn kantoor, waar het al behoorlijk warm is, met sierlijke armbewegingen de ramen reinigen. Misschien heeft de glazenwasser wel het ultieme zomerberoep. Alleszins beter dan de ober die op een overvol terras iedereen een frisse consumptie mag overhandigen. De gasten drinken gulzig van hun biertje waarna ze een duidelijke hoorbare en verzadigde kreet uitstoten. De dorst is eindelijk gelest. De ober mag het aanschouwen. Een lauw watertje naast de spoelbak is zijn deel. Nee, dan de glazenwasser. Hij kan zichzelf af en toe een halve emmer water over het hoofd kiepen als het te broeierig wordt op zijn schedel. Zoals ik wel eens op mijn toetsenbord ratel alsof het een piano is. Maar dat helpt voor de rest geen zier. Al zeker niet tegen de warmte.

Rudi Lavreysen
5 0

Groots (2)

Thuisgekomen met mijn boodschappen, waarbij ik voor het hoogste schap van de keukenkast op de toppen van mijn tenen moest staan om een pakje koffie een vaste plek te geven, zit het me nog hoog. In de auto heb ik er verder over nagedacht. Vooral het feit dat de lengte van mensen afgeleiden kent in onze taal, die het een betekenis geven die niets met de grootte van diezelfde mensen te maken heeft. Neem Prince. Je kan hem met zijn 1 meter zestig bezwaarlijk een grote meneer noemen. Daarom droeg hij schoenen met hoge hakken, maar dat terzijde. Toch zal niemand ontkennen dat hij een grote meneer was, maar in die andere betekenis. Een groots muzikant. A great musician. Of neem het liedje van Randy Newman. Short People. Heel wat mensen dachten abusievelijk dat het over kleine mensen ging. “Short people got no reason to live.” Hij kreeg wat over zich heen. Maar de ironie droop ervan af. ‘Short people’ betekent ook zoveel als ‘kleintjes’ of bekrompen mensen. Of kleingeestige lui. Zie je het ook? Groots komt van groot en is positief. Kleintjes is een afgeleide van klein en dus negatief. Hoog tijd dat dit verandert. Ik ben al met een tegenoffensief gestart. In de supermarkt heb ik een aantal pakken met kleine flesjes mineraalwater op de grond gezet. Thuis is de koffie ook een schap naar beneden verhuisd. Zolang mijn vrouw het niet ziet natuurlijk.

Rudi Lavreysen
9 0

Groots (1)

Een vrouw spreekt me aan in de supermarkt. Of ik de kleine flesjes bronwater op het hoogste schap kan aangeven. “Natuurlijk, met plezier”, zeg ik. “Dat heb ik vaker aan de hand”, zegt ze. “Ik ben zelf ook niet de grootste”, lach ik nog. Op de klasfoto’s van de lagere school zie je me telkens op de eerste rij. De kleintjes moesten op hun gat zitten, in kleermakerszit op die koude tarmac. De grootste leerlingen mochten achteraan op de Zweedse bank staan, die tijdens de jaarlijkse klasfotodag uit de turnzaal werd gehaald. Opvallend op de foto’s is de jongen uit onze klas die al vroeg zijn scheut gekregen had. Op een gegeven moment was hij zelfs groter dan de meester die naast hem stond. Heel wat mensen die de foto zagen, hielden hem dan ook voor de meester.

Rudi Lavreysen
5 0

Aankomsttijd

Eindelijk! Na al die jaren mocht het.  Staat hier echt een spotlicht? Ze wachtte, onwennig prutsend aan de revers van haar jas. Het herkenningsteken was snel gekozen, zichtbaar voor diegene die ervan wist. Voor voorbijgangers gaf het, zo mogelijk, alleen een oubollige indruk, die broche van haar grootmoeder zaliger. De klok in de hal wees vijf over aan. Kleine vertraging, dat kan. Natte handpalmen verraadden haar. Ze zocht. Het zal toch wel doorgaan? Een nieuwsflits op een tv-scherm. Een flits in haar hoofd! Een onbeheerste vloek in de hal. Natuurlijk! Het laatste weekend van maart. Zomeruur! Haar aankomsttijd was vervallen.

Anemos
10 1

Florence, 39 jaar

1944Trein Oostende-BrusselEr zijn genoeg lege banken in deze wagon, maar ik ben toch maar tegenover die meneer gaan zitten. Hij ziet er vriendelijk en deftig uit. Welgemanierd is hij ook. Hij vraagt of ik er bezwaar tegen heb dat hij zijn pijp aansteekt. Ik schud mijn hoofd en geef hem mijn schoonste glimlach. Ge moet de mensen tegemoet komen, ik zit niet graag alleen. Het kan gemakkelijk een uur of vier duren eer we in Brussel zijn. Als er tenminste geen vertragingen zijn.  Hij haalt een boek uit zijn boekentas en begint te lezen. Spijtig, ik had graag een babbelke gedaan. Er zit een blauwe kaft rond zijn boek. Een zorgzame mens, dat ziet ge.  Er staan prentjes in van bloemen en planten. Curieus.  Zeker geen sukkelaar, aan zijn vest en zijn broek te zien. Zijn schoenen blinken. De mijne ook. Ik ben blij dat ik mijn beste jas en mijn visonkraag heb aangedaan. Ge kunt onderweg nooit weten wie ge tegen komt. Hij draagt een trouwring. Spijtig. Een fatsoenlijke man is moeilijk te vinden voor een weduwe gelijk ik. Ofwel zijn ze getrouwd, ofwel zijn ze in dienst. Van soldaten moet ik niets hebben. Die zijn hun zelve niet in deze tijd.  Als we Gent gepasseerd zijn, zal ik mijn boterhammen bovenhalen. Misschien wil hij er een.  ‘Een stutte?’ vraag ik.Ik steek een boterham met gebakken eieren in zijn richting. Er vallen wat kruimels op de bladzijden van zijn plantenboek. Hij blaast ze weg en kijkt op.  ‘Een stutte? Gij komt zeker van Bachten De Kupe?’ ‘Nee’, zeg ik, ‘van Watervliet’ ‘Watervliet, daar is geen station’, zegt hij.  Ik vraag hoe hij dat zo goed weet. Is hij al eens in Watervliet geweest, misschien?  Nee, hij werkt bij de Spoorwegen. Hij kent alle stations van Vlaanderen en Henegouwen uit zijn hoofd.  Ik vertel hem dat ik in Watervliet bij mijn moeder geweest ben en daarna bij een tante in Brugge. Nu ben ik onderweg naar Brussel want ik werk in de bakkerij van mijn nonkel. Morgenvroeg moet ik om zes uur de winkel opendoen.  Hij vraagt waar die bakkerij ergens is. Toch wel vlakbij zijn werk zeker! Is dat niet toevallig? Hij zegt dat hij bij mij eens koeken zal komen kopen. Tijdens de middag maakt hij soms een wandeling in de straten rond het Noordstation. Ik vraag of hij misschien naar zee is geweest. Hij steekt zijn boek in zijn boekentas. Veel van de zee heeft hij niet gezien, hij was daar voor zijn werk. Bij de spoorwegen moet ge nogal eens op zondag werken. Hij vindt dat niet erg, dan kan hij in de week soms een dag op zijn gemak thuisblijven en in de hof werken.  Of hij kinderen heeft, vraag ik, want dat hij getrouwd is, weet ik al. Een dochter van zeventien, op pensionaat in de Staatschool van Laken. En zijn vrouw dan? Zit die dan alleen thuis?  ‘Ze is schooljuffrouw in de gemeenteschool in ons dorp.’ En dan zwijgt hij. Ik ben misschien te nieuwsgierig geweest. We kijken wat door ’t venster en weten niet meer goed wat te zeggen. Het landschap wordt al heuvelachtiger en meer bebouwd. We naderen Brussel. Als hij in mijn richting kijkt, lach ik nog eens.  Hopelijk komt hij morgenmiddag naar de bakkerij. Dan zal ik hem eens goed bedienen. Ik kan hem laten proeven van onze frangipanekoeken. Het zijn de beste van Brussel en omstreken.

Christine Van den Hove
0 0

Stofzuigdilemma

Het zit zo. Ik maak een voorwaartse beweging met de stofzuigerstang en ik zie het mini legoblokje pas op enkele centimeters van de zuigmond. Nu heb ik nog de keuze: de actie onderbreken of niet. Ik ben mij ervan bewust dat doorglijden betekent dat het onfortuinlijke blokje nooit meer het daglicht zal zien. Maar op hetzelfde moment beseft mijn brein dat onderbreken een grotere inspanning vergt dan doorglijden. En tijdens het stofzuigen kies ik liever de weg van de minste weerstand. Mijn geweten komt zich ook moeien, maar door het kabaal van de stofzuiger begrijp ik er geen hol van.Floep.Het is gebeurd terwijl ik met mijn ogen knipperde. Niemand heeft het gezien, op enkele verbouwereerde legomannetjes na. Dit was nochtans niet de eerste keer. Ik heb tot nader order geen klachten ontvangen van de gedupeerden.

Antony Samson
0 1
Laad meer ...