Akkefrietjes
De koeien kennen het. Dat groen met zijn gradaties. Het goud van boterbloemen dat de tong zo heerlijk prikkelt en er zijn ginds in de stroom felrode forellen die het durven, die sneller groeien dan tomaten. Heb bovenal veel leefplezier! Kom eens langs bij Alfred! Hij heeft een frietkot. Daar aan de rand. Bij het bos.
Zijn tijdelijk bestaan, zijn job, het is op minder, helemaal op niets, een akkefietje uitgedraaid. Ingace heeft geprobeerd. Te leven. Te bestaan en vóór zijn opname heeft hij nog gewerkt. Bij Doe-Het-Zelf Noël De Beule. De tank van een zitmaaier volgezeikt, want die dingen zijn vreselijk. Ze boren gaten in je brein. Maken kabaal en geluid. Geen uil die het verdraagt.
Het frietkot is nu nog niet afgebrand. Je kan er alsnog komen. Frikandellen, meisjesbillen die wat warmte, die kroketten willen, zo krokant als zand tussen de tanden van een zeemeermin. Weet je wat het is. Ik mis je. Ook dat leefplezier, mijn schat.
Als de rug van de wellust zich krult, dan weet ik het. Ik heb te veel gegeten. Slang met schubben. Het kan ook zijn dat liefde weer meandert en verandert naargelang de maan haar ziel laat zien. Bestel nog iets, mijn liefde, want ik wil het voelen.
Straks. Dan loeien de sirenes, raden we de oplossing en groeien er weer dromen in mijn linkernier. Mi amor, ik ben te zot. Ik heb het verteld. Aan alleman. Ook aan Ignace. Dat werelden vergaan, nog sneller dan de kleuren, dan de vleugels van een vlinder die geen water vond.
Mijn keel is droog en als ik traag vooroverbuig, terugdenk aan de bodem van die frietketel. Ja. Daar leeft het zwarte gruis. Laat ons nog eens samenkomen. Wij. Met zijn allen. De onderkant, onbemind gespuis, het uitschot van de zwarte stad.
Ignace Somers, bijgenaamd 'de kameraad'. Op welgezinde dagen kon hij nog verdoken leven aan de rand. Nu is het tijd gekeerd, de maan is leeg, het laatste bloed dat in de tenen leeft, het wordt gebruikt voor voetsporen, twee lauwe stapjes richting ondergang.
Ze loeien nog een keer, de koeien, de sirenes. In zijn eerste afscheidsbrief stond dat Ignace zijn have en goed wilde schenken aan een gek uit Niemendal, aan een bevertje uit Wezembeek.
Alfred lacht. Hij is doorgaans zacht en bezadigd. En toch. Hij durft wel eens een kikker levend in de olie laten zakken. Voor die billen. Voor wie ze wilt en alle meisjes eten vandaag met hun lange nagels korte frietjes. Echt. Ik zie het en ik zit. Hier. Op mijn vaste plaats en straks, dan komt hij weer. Ignace. Diens eenzaamheid leeft in de wolken.
Toe te dekken is de dag met een hemel, grijs gewelf en straks, als het alweder regent, Madelief, mijn Zonnestraal, dan zal ik denken aan die keer, toen onschuld van mij hield.
uit de reeks 'Alfred Frietkabouter'
