Zoeken

Activiteit

Literaire tattoos op Boelaerfeesten

Begint op 6 jul 2025

Activiteit

Literaire tattoos op Boelaerfeesten

Begint op 6 jul 2025

Overpoort

Intense blikken van masterstudenten aaien de platgestijlde haren van eerstejaars die naïef met hun armen in de lucht de frustraties uit hun lijf zingen. De spaghetti bandjes strijden om op de blote, bezwete schouders te blijven en worden vergezeld door een harde band dat een bijna leeg handtasje draagt. Getinte lippenbalsem, wat cash en de nieuwste iPhone zitten veilig achter een goedkope rits en zien enkel licht wanneer er gecheckt moet worden hoe laat het is. Waar zijn haar vriendinnen? Zijn ze naar huis? Zijn ze mee met een jongen? Zijn ze veilig? Zijn ze haar aan het zoeken? Waar is iedereen? Ze kan alleen maar swingen met haar heupen op de beats en meezingen met de foute lyrics, de muziek luid genoeg om het te verbergen. Melodieën weergalmen in haar hoofd dat meedanst met haar benen op het ritme van de alcohol. Ze hoopt dat de intensiteit van de geluidsgolven haar trommelvliezen spaart en waant zich onverstoord een weg doorheen de mensen. Een jongen kruist haar en laat zijn hand onschuldig en onnodig glijden over haar middel, ongevraagd, maar tegenwoordig sociaal acceptabel en genegeerd. Het blijft steken in haar hoofd, frustraties aangewakkerd door alcohol, maar gedoofd door inkomende prikkels. De warmte doet haar slagaders bonzen en wangen blozen. Ze weeft doorheen het web van groepjes en verloren zielen en ontwijkt gevaarlijk bewegende bekers met een inhoud dat de grond –en haar dreigt te dopen. De lucht wordt draaglijker en ze loopt in een casual kromme lijn naar de deur. De uitsmijter kijkt neutraal, zij lacht en huppelt succesvol de trapjes af naar buiten. Een sigarettenwalm slaat haar in het gezicht. Ze loopt de afgezette, plakkende straat op en haalt diep adem. Tijd om naar huis te gaan.

Elise Devos
7 0

het heelal eindigt nooit

het heelal eindigt nooit

Koen Vlerick
16 1

Zeker moet men zijn

  Zeker           Zeker moet men zijn   Iedere dag weer hetzelfde lied  Zeker  Zeker moet men zijn    Kan men nu  Dat geloven   Een geloof  Die zeker de kogels richtZekerHeel zeker Het enige dat ik zeker weetIs dat de poedelLangzaam bezwijkt Aan pralinesHem gegeven De mens ontnomen

verf ed: Contemporary interdisciplinair ArtTIST, nen tjolder, nen dommekloot
6 1

Twee verliefde asperges

Uit een stuk bewerkte grond in een dorp met meer koeienvlaaien dan inwoners groeiden 2 fluo gele asperges met een gedeelde liefde voor het fietswiel. Ze rukten hun wortels los en stalen de fietsjes van een paar tot bloedens toe knock-out geslagen kinderen om hun huwelijksreis te starten. Geen fietspad bleef onbereden, geen aardeweg vervreemd en als ze geen weg hadden om over te rijden dan bereden ze elkaar. De liefde was groot, hun haat voor compostvaten nog groter. Geen enkel vat bleef gespaard, overal werden compostvaten vol blutsen en builen gestampt en het land werd bezaaid met de assen van opgebrande groente resten en toxische plastiekdampen. De asperges bleken onoverwinnelijk. Sommigen vermoedden dat ze dit deden uit rebellie tegen hun eigen sterfelijkheid, als ze al hun potentiële laatste rustplaatsen zouden uitroeien dan zou de dood geen plaats meer hebben voor hen. Volgens anderen hadden ze gewoon een uit de hand gelopen agressieprobleem. Ze waren zich echter niet bewust van de vijanden die ze onderweg maakten. Wanneer ze hun honderd-en-zoveelste compostvat lieten smelten in de vlammen van een in de fik gestoken benzineplasje ontketenden ze de allesverwoestende woede van een vredelievende slagerszoon. Want wat ze niet wisten is dat de verborgen geliefde van de vredelievende maar ook uitgehuwelijkte slagerszoon zich in datzelfde opgebrande compostvat verborgen had om zijn moeder te ontvluchten toen zij haar zoon kwam vragen om haar nieuwste preparé recept eens te proeven. Ze was ingedommeld door de bedwelmende geur van bedorven pastinaakschillen en toen ze wakker werd was de huid al van haar halfnaakte lijf gebrand. De nietsvermoedende asperges vervolgden hun turbulente fietstocht tot ze oog in oog kwamen te staan met de slagerszoon en zijn angstaanjagende wapenarsenaal. Hij stal de scherpste hakmessen van zijn vader en decoreerde zijn lichaam ermee zoals kerstballen aan een boom worden gehangen. De pretlichtjes in zijn amberkleurige ogen waren vervangen door het verslindende vuur van een bosbrand in een langdurig droge zomer. Tussen de verkoolde velden werd de veldslag van de eeuw gevoerd wanneer de slagerszoon in een vlaag van woede de omgeving in stukken en mootjes begon te hakken en de 2 asperges fietsten voor hun leven. Ze lieten overal as, brokstukken en reepjes anoniem vlees na en wanneer de slagerszoon tot het besef kwam dat hij in zijn blinde uitbarsting zijn hele dorp uitgemoord had verhakselde hij zichzelf met het scherpste mes die hij hangen had. De asperges wierpen een laatste blik op de uitgedoofde bosbrand in zijn resterende linkeroog en vervolgden hun huwelijksreis. Ze leefden anderhalve dag gelukkig verder tot één van de asperges bezweek aan een verdoken aspergevlieg infectie. De wederhelft van de overleden asperge kreeg de tijd niet om te rouwen want de tot bloedens toe knock-out geslagen kinderen ontwaakten en kwamen hun fietsjes terughalen en stampten de asperge plat. De kinderen herstelden hun dorp en ter herdenking van de tragedie, alsook om andere asperges schrik aan te jagen, wordt tot op de dag van vandaag nog elke donderdagavond platgeslagen aspergepuree geserveerd.

Delphinus
28 0

Randgeval

Ik beeld me in dat de aardbol een platte schijf is en dat jij op het randje balanceert, je blik op oneindig gericht. Je flirt met mijn schoenen dus ze kussen je reet. Succes in het duister, minderwaardig randgeval! Je verdiende de grond onder je voeten niet. Ik beeld me in dat je onsterfelijk bent. Dan graaf ik een metersdiepe put, ik sluit je op in zo’n metalen haaienkooi en gooi je erin. De put gaat dicht en jij zal langzaam verteren tot er niks meer van je overblijft behalve de stront die de wormen uitscheiden en de herinneringen die je nalaat. Je werd gehaat en dat zal zo blijven ook. Die schijtpijp waarmee jij ademt stoot meer methaangas dan CO2 uit dus ik beeld me in dat ik je opsluit in een dichtgemetselde betonnen kubus. Daar laat ik je een tijdje inzitten en als de lucht vuil genoeg is boor ik een gaatje en gooi ik er een brandende lucifer in.  Ik beeld me in dat Prometheus jaloers is op de dingen die ik je aandoe.  Fantaseren is fantastisch dus ik beeld me in hoe ik je zou bereiden als je een gerechtje zou zijn. Misschien zou ik je fileren met een verroest keukenmes, misschien frituur ik je terwijl je nog leeft maar hou ik je hoofd boven de olie zodat je alles bewust kan meemaken. Ik kan je pekelen als een augurk, je laten verdrinken in azijn. Of ik maak gehakt van je ledematen en stop het er via je anus weer in.  Ik lees graag over marteltechnieken doorheen de geschiedenis en beeld me in dat men deze demonstreert met jou als proefkonijn. Ik denk hierover na terwijl jij achter een hoekje staat te fezelen, dat doet me deugd want ik hoor je liever schreeuwen dan fluisteren. Mijn verbeelding is me dierbaar. 

Delphinus
37 1

Punch needle

Ik neem een punch needle en perforeer de gevoelige huid van je onderbuik om er de gruwelijke beeltenis van jouw moord figuratief, narratief en letterlijk in de vereeuwigen vooraleer ik die zal uitvoeren zodat je op z’n minst dit nog bewust kan ervaren voor je aan de daad bezwijkt en het eeuwige licht omarmt want ik heb jou al mijn hele leven gehaat en heb jou nog nooit iets van plezier of geluk gegund omdat ik mij verrot erger aan hoe jij je voetstappen op deze aardse grond drukt maar ik word er zo gelukkig van om je vlees met je toekomst te decoreren omdat deze nog duisterder is dan het allesomvattende donker die zich tussen enkele aan elkaar getimmerde houten planken onder de grond situeert want jij verdient geen adem en geen kansen en mijn grootste geluk is om jou deze te ontnemen en je ziel regelrecht de vergetelheid in te zenden en alles van de malse spiermassa aan je dijen tot de meest minuscule partikels waaruit jouw lichaam opgebouwd is te voederen aan de hongerige bacteriën in de dampende composthoop die rechtsachter in mijn tuin ligt te rusten zodat je toch nog iets op deze bizarre draaigrage grondbol een pleziertje kan doen. Jouw dood is mijn favoriete hobby.

Delphinus
21 0

Pokkenwijf

Ik wil haar kop in een Berenklauw wrijven en haar opsluiten in een isolatiecel waar het enige vocht die ze kan drinken het vocht uit haar veretterde blaren is. Ze kan een rietje krijgen als ze dat wil. Ik wil haar zien wenen, een uit de hand gelopen waterlek in haar beide oogkassen. Ik neem een luchtmatras en dobber rond op de zilte tranen waarmee zij haar put vol jankt. Ze is een vuil serpent, een pokkenwijf. Ze zou één maal, twee maal, drie maal de waterpokken moeten krijgen. Ze zou haar vel eraf mogen krabben en zich rusteloos liggen wentelen in bloed en wondvocht. Ik wil dat ze eindeloze jeuk voelt. Pijn is niet voldoende, het moet ook nog op haar zenuwen werken. Ik wil dat ze haar mentale gezondheid verwerpt en de leegte die de losse vijs naliet omarmt. Ik wil haar met haar jeuk in een dwangbuis stoppen en genieten van de mensonterende tirades die ze uitkraamt terwijl haar verstand zich verenigt met het eindeloze niks. Het is een vuil pokkenwijf en ze verdient liefde noch compassie. 

Delphinus
25 1

Krijsend stil

Mijn woorden zijn als een scheet in een wervelwind, geen liefkozend oor die hen bemint. Ik ben een piepkonijn en het dondert zo luid. Je dondert over me heen en wist al mijn klanken uit. Ik ben een tuba met een krop in mijn keel. Momenteel. Wacht maar tot ik je omver blaas.

Delphinus
21 0

Kom me maar halen

Je loze dreigementen kloppen bij mij aan en ik open de deur en klop op hun muil. Wie denk je verdorie dat je bent? Je bent vuiligheid, de braakliggende grond die ik moeiteloos platwals om mijn imposante fort op te bouwen. Je ogen spuwen vuur maar ik blus de vlammen met de spuug die ik op je gezicht ga afschieten. Smeer het maar lekker open. Je wilt mijn naam? Mijn adres? Ik ben Delphine en ik daag je uit om aan mijn voordeur te komen staan. Neem je woede mee, put er al je krachten uit want je zal ze nodig hebben als ik jou tegen de stoeptegels plak. Kus het steen en kus mijn kloten. Je vraagt erom, je wilt geweld en ik kan je dat geven. Geven en nemen, ik geef jou een pak rammel en jij neemt die rotzooi aan. Je hebt geen keus. Je vroeg erom. Ik sla barsten in je oogkassen tot mijn knokkels bloeden en ik geniet van de tranen die je vermassacreerde gezicht verlaten. Denk de volgende keer maar goed na vooraleer je mijn grenzen komt opzoeken. Ik beloof plechtig dat ik resoluut ga weigeren als je me smeekt om je leven te sparen. Je bent een stap te ver gegaan, een schoenzool die van mijn erf had moeten blijven. Denk daar maar eens goed over na als je in je spoed bedje ligt straks. Kleingeestig stuk verspilling.

Delphinus
35 0

Hou uw muil

JE BAKKES STAAT VOL VETPUISTEN EN JE KAN FISHSTICKS FRITUREN MET DE OLIE IN JE HAAR, HOU UW MUIL! JE ZINLOOS GEKLETS OVERSTIJGT DE  VERRE GRENZEN VAN MIJN GEDULD EN MET KOLKENDE LAVA IN MIJN OGEN KIJK IK JE AAN! IK GRIJP MET MIJN LINKERHAND DE BOVENSTE RIJ SCHEVE TANDEN IN JOUW ONGEPOETSTE KNOFLOOKTEMPEL VAST EN MET MIJN RECHTERHAND PAK IK JE SCHEVE ONDERKAAK BEET! IK RUK ZE UIT ELKAAR! JE UIT DE HAND GELOPEN HENTAI VERSLAVING UIT ZICH ALS ZIENBAAR AFSTERVENDE HERSENCELLEN! DIE DOOIE BREI DRUPT UIT JE OREN! ALS JE ZO DOOR BLIJFT KRIJSEN MET JE WANSMAKELIJKE VARKENSKLANKEN DAN KNIP IK JE STEMBANDEN DOOR MET EEN BOTTE KINDERSCHAAR EN BID DAT JE TETANUS KRIJGT VAN HET ROEST DIE ZICH OP HET METAAL GEHUISVEST HEEFT! HOU UW MUIL!

Delphinus
64 0

Hoe durf je

Je blaast me van m’n sokken met je redeloze woede, jij maatschappelijk ongewenst misbaksel. SCHURFTWICHT. Ik bewerk je rug met scherp metaal want je gunt me de tijd voor je voorzijde niet maar de voldoening blijft evenzeer zalig. Je draait je om en ik ram twee verroeste vleeshaken door je borsten heen en rek die flappen over je schouders, je hebt je eigen gepersonaliseerde cape nu. Ik stamp je van het dak af en dan kan je rechtstreeks naar de grond vliegen. Het volk beneden juicht je toe als je de grond raakt en je bloed alle kanten opspat, wat een spektakel! Je oogballen liggen er voor het rapen dus ik raap ze op en stop ze in een blender zodat ze de wereld zien draaien wanneer hij voor jou komt stil te staan. Ik schraap je vormeloze, zachte vlees van de vloer en gooi het allemaal in een pot om in te koken tot het aanbrandt en wederom een vaste massa vormt want een papje kan je niet kapotslaan maar een krokante hoop zwartgebakken vlees wel. Ik neem een moker en beuk erop los tot de brokken in het rond schieten. Mijn vreugde kent geen grenzen! Jij dacht dat je mij aankon, jij dacht dat je mij kon raken. Het enige wat hier geraakt wordt ben jij door mijn mokerslagen jij onwijs arrogant klotewijf. En als jij denkt dat het hierbij stopt, wacht dan maar tot ik je terug vind in het hiernamaals waar de dood niet tot bewusteloosheid leidt en eeuwigheid de norm is. Afzien zal je doen, met of zonder lijf want je geest kan ik ook nog breken.  

Delphinus
30 0

Het onrijpe pompelmoezenvolk

Ze schieten uit de baarmoeder en kwakken tegen de grond maar wenen doen ze niet. Ze klagen omdat het mottig weer is buiten en dan pas weten de vroedvrouwen dat het kind zal leven. Hoera! Het heeft een kop zo rond als een pompelmoes en een even bitter gemoed. Het groeit op als een futloze zucht in de wind en klaagt want te veel wind is niet ideaal om terrasjes in te doen. Wanneer het begint te werken vergadert het rond de koffiemachine met de andere pompelmoezen om te klagen over de buitenlanders die hun jobs komen stelen. Dan klagen ze over hun lonen want die zijn te laag om elke buitenlander een vliegticket te kunnen schenken. De koffie wordt koud en hun Oosterse collega heeft alle paletten al deftig gestapeld dus keren de pompelmoezen huiswaarts om te klagen over de rust op het werk. De pompelmoezen zetten collectief hun smartphones aan en speuren HLN af om de reacties te vullen met hun doelloze onvrede. Opgekropte woede is zoals een vastlopende scheet, je krijgt er krampen van. Dus zetten ze hun rectum open om een gesprek te voeren en blazen je omver. Je schenkt je liefde aan een wonderschoon mens maar die zal je toch laten zitten en met de wens om een huisje te kopen zou je misschien drie bakstenen kunnen betalen. De profeten van het onheil hebben hun bloed vervangen door pompelmoes sap. Ze laten je leeg en verbitterd achter, jij komt thuis en klaagt over je dag want alle mensen zijn zo pessimistisch geworden. Er is ook niks op tv vanavond.

Delphinus
23 2

Dodelijke vrouw

Ze staat op de hoek van de straat te wachten op jou en het vallen van de avond. Rozen zijn cliché dus breng je haar een bloembol in een turkooizen pot en ze apprecieert je gevoel voor humor. Jullie lachen. Niemand weet wat voor bloem de bol brengen zal maar jullie weten dat ze vroeg of laat zal bloeien en dat het sowieso geen cactus is. Jullie verkennen elkaars donkerste plekjes maar zij lijkt overal straatlantaarns te hebben. Ze leeft alsof het leven een gemaskerd bal is en jij ziet enkel de verlichting op de hoek van de straat. Ze verft haar lippen met de vloeistof uit je aders. Nu wordt het donker voor jou.

Delphinus
17 0

De kinderen van de nacht

Ze zijn met drie en ze vinden jou in het donker. Het begint met getrappel, stilletjes en zacht. Daarna stampen ze je vloer volledig naar de kloten, de kwaliteit van je perfect geplaatste Quick-Step kan hen worst wezen! Huiverend zit je in een hoekje, getuige van de versplinterde planken alsof je slaapkamer een slagveld na de veldslag zou zijn. En jij bent geen soldaat, je bent een broekschijtertje. Troost jezelf want ik zou ook een broekschijtertje zijn, de drie kleine schaduwen met hun uitgeholde oogkasjes doch nieuwsgierige blikken op jou gericht. Ze vragen zich af of je botten even hard zouden splinteren als je vloer. De zon komt op, je alarmklok loopt af. De snooze knop blijft onberoerd en de kinderen van de nacht zijn niet nieuwsgierig meer.

Delphinus
7 1

De helleveeg

De helleveeg verzuurt mijn zicht, haar beeltenis brandmerkt mijn geheugen. Mijn oren verheerlijken de stilte in haar afwezigheid. Ze breekt de vliezen van menig zwangere vrouw en zij baren monsterlijke gedrochten, allen vervloekt en lelijk. Ze dweilt de vloer met zoute tranen van arme weldoeners een eeuwigheid lang gevangen in haar diabolische monoloog. Ze steelt de zuurstof van tot bedrust toe veroordeelde ziektelijders en steelt de levenslust van elke voorbijganger die haar trommelvliesverwoestende decibels niet kan ontsnappen. De helse klanken van de helleveeg weergalmen door de stenen gangen en niemand blijft gespaard. Mij zal ze niet krijgen, het beruchte wicht. Haar tirannie verdient een einde en ik zal het haar bezorgen. De helleveeg heeft haar laatste vloer geveegd, ik veeg de vloer met haar gezicht. Wat ooit over de stenen gangen geloofde te heersen vervult mijn geest nu met een eindeloos gekrijs waar geen bekroonde symfonie aan kan tippen, een varken tijdens die laatste luttele momenten van besef vlak voor het geslacht wordt. En slachten zal ik doen, bruusk en theatraal. Alles besmeurend. De helleveeg zal de pijn in haar laatste luttele momenten van besef aan mij te danken hebben en ik zal de rust vinden in de stilte tussen stenen muren en het bloed aan mijn doordrenkte schort. 

Delphinus
9 1

As ben jij nu en as zal je blijven

De geur van een ovengebakken knoflook baguette bevrijdt zichzelf uit je mond en rijst naar de hemel. Geloof jij dat je daar ook zal vertoeven straks? Je bloedeloze huid omhelst innig de keukenvloer alsof keramieken tegels de liefde verlangen maar ze zijn versteend, net zoals jij. Nu lig je daar voor mijn voeten, aan mijn voeten, aan mijn genade overgeleverd maar die heb ik niet. Toch niet meer voor jou. Doodgaan hoeft niet het einde te zijn. Je bent er nog hoewel je er niet meer bent. Misschien. Misschien kijk je toe? Misschien zweeft je stoffig gemanifesteerd toefje zielenwolk panikerend rond in de keuken waar je lijf nog ligt te stinken en de knoflook aan je tanden plakt en smeek je mij om je gewoon te begraven. Potgrond in je lichaamsgaten proppen en dahlia’s planten waar je vlees de bodem voedt. Dat kan ik doen, ik kan je ook in een loden kist stoppen want zo bespaar ik de wormen de buikpijn. Of ik kan je te rusten leggen bij de rest maar waar zit het plezier daarin? Wat win ik daarbij? Ik besliste lang geleden al wat ik met jou van plan ben, en ik speel graag met vuur. Hoe de vlammen je bleke huid knuffelen, je wordt eerst knapperig en ruikt naar gebakken spek dat de houdbaarheidsdatum al lang zien passeren heeft. Het vet drupt en moedigt het vuur aan. Alles overstijgend, reusachtig rood. Het enige oppermachtige die jij aanschouwen zal want de hemel wil jou en je zonden niet en je draagt te weinig betekenis voor de hel. Als religie een vuilbak had dan zou jij erin huizen want daar eindigt al wat te verwerpen valt. Al wat vergeten zal worden belandt in de vuilbak dus daar gooi ik je assen straks in. Je bent geen urne waardig, jij zielige verspilling van heilig vuur.

Delphinus
3 1

Arm schaap

Ik ben de wolf in schaapskleren Ik verslind uw lammetjes en vul mijn teddyberen met hun wol Ik stoof hun vlees en slurp hun stomend beenmerg met een glaasje moederlijke tranen erbij Ik tel hun lijkjes om vredig in slaap te vallen Ik vul de weide met kleine grafstenen Ik heb geen zwaar geweten maar jouw kroost ligt wel zwaar op mijn maag Ik steek je neer met de afgekloven botten van je kleintjes Ik zaai onheil tussen de grassprietjes op het veld waar jullie ooit gelukkig waren Ik ben dat ongekende waar jij schrik voor hebt Ik ontbloot mijn tanden en jouw gemoedsrust springt zonder pardon de doodskist in Ik grijns en stil mijn honger met jouw nageslacht Ik verlang nog een dessertje dus begin maar al te lopen Jij bent de volgende

Delphinus
15 1

Wat is het?

Slijmerig stuk kadaver. Glibberig, glad, niet te grijpen. Ranzig, gevild en bloedeloos. Plakkerig en vochtig. Zonder bot, zonder pees, zonder leven en zonder vrees. Lekker gebakken met rijst.  Rubber, de textuur van een gom. Kleine brokjes aarde, niet weg te schrobben. Glibberig, ze schieten tussen je tanden door als je erop kauwt. Occasioneel knabbel je op een dode kabouter. Slijm om te slurpen. Zeesnot in een schelpje. Onterecht veredeld, een afrodisiacum voor de verdoken blubberfetisjist.  Groene propjes fletse pus. Zachtgekookt tot ze moespap vormen. Voeding voor tandgebrekkigen.  Platgekookte flauwe zetmeelbrokken. Water om op te kauwen, voor zover dit nog nodig is. Smakeloos, vooral te danken aan de kookwijze.  Platte gesuikerde flappen. Rond. Wordt je hele kindertijd lang door je strot geramd tot je gelooft dat wafels, ijsjes en andere soorten desserts een mythe zijn. Onbereid, er zit precies nog een beetje leven in. Spartelend op je bord, neersteken met stokjes helpt niet. Er zwemt eentje weg, de rest ligt opgerold in zeewierpapier en rijst zoals men in een dwangbuis gedraaid kan worden. Pure horror voor zeemeerminnen.    Vloeibare prut vol feestende darmbacteriën, schijnt heel gezond te zijn. Men draait er regelmatig gemixte pillen in, soms wat zachte fruitbrokken. Overroepen ziekenvoeding.  Afvoersysteem van een zwijn, gereinigd maar nog steeds wansmakelijk wegens de herinnering aan de functie ervan. Wordt soms opgevuld met ander vlees wat het onherkenbaarder en appetijtelijker maakt. Op zich niet te vreten.  De voormalige eigenaar zal niet meer kunnen kauwen. Wordt in een stoofpot gegooid en zachtgekookt. ‘Inception’ tijdens het diner aan de eettafel.  Beroofde toekomsten in een blikje. Schijnt een delicatesse te zijn, lijkt me vooral een verbloemde manier om overbodig geld in het water te gooien als statussymbool.  Gestolen uit een vers opengesneden dierenschedel. Was oorspronkelijk nuttig maar het beest in kwestie heeft er in het hiernamaals toch niks meer aan, tenzij het richting de Duat zou vertrekken maar een beest met een specifieke religie moet ik nog steeds tegenkomen. 

Delphinus
11 1

Wanneer het niet vooruitgaat

Tijdens een update blijft het laptopscherm steken op 47%. De trein rijdt aan een snelheid van 20 kilometer per uur.  De klok is na 2 uur nog geen 5 minuten opgeschoven.  Een lange weg gewandeld, nog een lange weg te gaan. Wanneer het niet vooruitgaat, dan wil ik het forceren. Ik prop het in een raket en probeer het te lanceren. Ik wil wanhopig de traagheid kunnen weren maar weet dat te snel soms enkel schaden kan. Ik stamp en schreeuw en jank en vloek en sla en knuppel en stamp nog wat meer. De tijd lacht mij uit, ik spuug op alle klokken. Het moet vooruitgaan of het moet helemaal niet.  Die ene minuut op de prikklok passeert maar niet, alsook die ene minuut op de microgolfoven. De tijd vliegt vooruit maar mijn vooruitgang stagneert. De intimiderende stapel boeken op mijn kast blijft alleen maar groeien want ik lees veel te traag.  Ik wou iets borduren maar heb er het geduld niet voor.  En dan is er nog file.  Wanneer het niet vooruitgaat, dan wil ik het forceren. Ik drink liters koffie en ik skip de nacht. Ik koop een racewagen om mijn boodschappen te doen. Ik sla een voorraad Red Bull in en blijf duwen aan de kar.  Maar wanneer de traagheid me bij mijn nekvel grijpt en onze blikken elkaar vinden, dan zie ik hoe de puzzel gemaakt dient te worden. Samen drinken we kamillethee en omarmen we de nacht. Samen blijven we steken en het hoeft plots niet meer snel te gaan.  Wanneer het niet vooruitgaat, dan gaat het maar wat trager, en blijf ik lekker plakken waar de rust me vinden kan. 

Delphinus
10 1
Laad meer ...