Zoeken

Cursus

Schrijven is schrappen

Start op 24 jan. 2023

Regio Online

Cursus

Schrijven is schrappen

Start op 24 jan. 2023

Regio Online

Cursus

Workshop Storytelling: schrijf een persoonlijke blog

Start op 14 dec. 2022

Regio Buitenland

Cursus

Workshop Storytelling: schrijf een persoonlijke blog

Start op 14 dec. 2022

Regio Buitenland

Het verkeerde gesnaaid

Stef is een meester in het laten van stiekeme scheten. Dan ligt hij heerlijk bij je, of onder je bureau, en dan ineens, poeh. Het snijdt werkelijk de adem af. Dat vindt Stef zelf ook, hij zoekt dan snel een ander plekje op. De viespeuk. Hij maakt er echt helemaal geen geluid bij. Het viel me dus op dat hij ineens hoorbare scheten liet. De lucht was hetzelfde maar er was nu geluid bij. Dat was raar. En hij ging steeds naar buiten terwijl hij ’s nachts normaal gesproken niet van het bed te schoppen is. Ook dat was bijzonder.  Toen ik de dag erna buiten kwam, snapte ik het. Ah, dat was niet normaal. Verder leek er niks aan de hand. De brokjes gingen vlot naar binnen en Stef dronk ook gewoon. Maar naarmate de dag vorderde, werd hij steeds slomer. Niet dat hij nog vaak naar buiten moest, ik hoefde nog maar een enkele keer een emmer water te gebruiken. Het arme beest keek me ook heel treurig aan. Hij kwam zelfs niet meer met goed fatsoen op de bank geklommen. Door zijn onhandigheid ging hij ook nog eens mank lopen. Omdat het toch mijn Stefke is, heb ik de dierenarts maar gebeld en konden we snel komen. Ik weet het, maar ik ga liever een keer voor niks. Deze dierenarts was heel resoluut. Stef ging op streng regiem. Ieder uur een beetje eten, geen snoepjes, geen extra’s, helemaal niks. En dan maar opbouwen. En als hij niet hoefde, het uur er na niets extra. Een heel klein muizenhapje. Want ik moest er wel rekening mee houden dat Stef al wat ouder is. En dat mank lopen, dat moest ik ook goed in de gaten houden. In verband met zijn leeftijd. Poeh, ik voelde me toch behoorlijk aangesproken. Want ik weet het wel, hij is niet meer piep, maar ik doe toch altijd maar net of hij nog een jonge hond is. Trouwens, dat doet hij zelf ook. De dag er na ging het al wat beter met het mannetje. Hij stond alweer naar zijn snoepjes te kijken en vond het heel oneerlijk dat hij niks kreeg. Ook het lopen ging weer normaal. Wel gingen alle plaids en kussenslopen waar hij op gelegen had in de was. Dat was beter. Tja, die leverworst was denk ik toch niet helemaal goed gevallen. Volgende keer beter uitkijken als hij iets bietst.    

Machteld
3 0

Cursus

De kunst van het bezield schrijven

Start op 19 nov. 2022

Regio Antwerpen

Cursus

De kunst van het bezield schrijven

Start op 19 nov. 2022

Regio Antwerpen

Het onderweg zijn

Tussen hier en daar en later omgekeerd was ik onderweg Eerst, hoe kan het anders, de heenreis, van trein tot trein totBrugge station tot Ensor, en wat een ontvangst daar zeg!  De voorstelling waarvoor ik naar Brugge treinde, voor die ene keereen mens permitteert zich soms eerste klas en dat in dubbeldek Die elfde van de elfde, niet van hot naar her of kriskras, veel eerderdoelgericht en stapvaardig, hongerig, met goesting zonder omweg Vooraf de reden van mijn reizen, kuieren in verlichte straatjesen achteraf de na wandeling met een verse herinnering  Die nog nazinderde aan het ontbijt, mijn statische onderwegzo warm en uitgebreid, ik ben Rupsje nooit-genoeg zonder overleg De dag na de elfde, in Brugge de twee derde zussendagstraatjes verlicht door de zon al toen, de koffie en het buiten zijn De babbels en de winkels, de pretjes en de lunch en dan toch weermist treinend onderweg naar terug, tussen al dat volk in dubbeldek De zeurmadam, hoe durven ze toch, zo bomvol ook in eerste zittengelukkig niet ontspoord, wel vertraagd, ze staakte het gesprek De overstap was rustiger, eerder bomleeg, zelfs in tweede klassetot onderweg, de treinbegeleider, correct doende om zijn bestaan Van die jongeman, hij sliep zo diep, niet onderweg naar Isfahande trein bleef stil in Sint-Niklaas, er kwam politie aan te pas Weer een overstap naar een veel stoppende treinzouden er in elk station nog veel overstappers zijn? Die man, een beetje groezelig, verdwaasd of was hij verdwaald?zag hij iets wat wij niet zien? Werd hij bang? Had hij niet betaald? Ik zag hem later zwalpend lopen en ook blijven staanwaar ik uitstapte, over enkele vuilbakken, kijken, heel alleen En ik wist niet wat gedaan … tot hij weg was, waarheen?

Anemos
1 0

Reünie

Het was een op een zondag, na een periode die oneindig leekbij het focussen op dat ene wat we allemaal wilden Het was gisteren, die zondag, na een periode die korter konmaar u weet ook hoe dat was de afgelopen twee jaren Het was op 13 november, van dit jaar nog, de maanden nade afgelopen twee jaren en de periode er net voor Nog moeilijk voor hem en mede voor ons, dat appartement,hoe neemt iemand afscheid zo acuut van wat je laatste thuis was? Neemt men echt afscheid? Laten we missen voldoende toe?maar op een keer was het dit jaar, drie september, de grote stam Dat is deze familie, een grote stam, een stevige stam, genoeg plaats voor iedereen en dat vierden we toen bijna allen samen Als onze grootouders het nog eens konden zien, hoe we daar zatenhoe we dan afspraken hoe hij, die toen zo acuut elders moest wonen Hoe hij toch weer warm gemaakt kon worden voor zijn stamzijn generatie, er zijn er nog vier, en hij werd er warm voor Wat een plezier, wat een vreugde bij iedereen en al zei hij het niethij keek er vast en zeker ook naar uit, de dag, die gisteren was De reünie met zijn broer en zus, die hele weg naar hier afgelegdenkele nichten/neven en de gedachte aan haar die er niet kon zijn En toen was het paparazzi tijd en heel veel gebabbel, raken we daar ooit nog uit? AMK - 14 november 2022

Anemos
0 0

In de supermarkt.

In een vorig leven, werkte ik voor de GB-groep. Het was mijn eerste job, ik had er verantwoordelijkheden, ik was tweetalig, ik zag er best knap uit in dat uniformpje, presentabel zeg maar, in de lijn van wat verwacht werd van een GB-medewerker. Stiptheid was belangrijk, zeer zeker klantvriendelijkheid en ik heb nog steeds in gedachten de tien geboden naar de klant toe. Het was nog geen tijdperk van ‘de supermarkt beleven’ als in een ‘aah-Erlebnis’, als in een retail-orgasme. Klantvriendelijkheid werd verwacht maar je deed het ook omdat in contact zijn met elkaar des mensens is. Niet alleen tijden maar ook de wereld en de wereld van GB – Carrefour is veranderd en lijkt vandaag op niets meer op wat we vroeger zonder morren deden. De supermarkt heeft zijn mojo verloren en het personeel loopt er wat somber bij. Ik stelde me onlangs de vraag: waarom ga ik naar de kassa waar steevast een oudere kassierster zit? Waarom ga ik naar de kassa waar een vrouw van kleur zit? En waarom ga ik niet meer naar de kassa waar een blonde gespierde jongen of een Kardashian-lookalike werken? Ik ken de antwoorden. De oudere kassiersters hebben het nog. Het wat? Hét? Dat contact met de klant, oogcontact ook, die feeling, een woordje over een product dat je koopt – “lekker, die verse kip curry!”, de vraag of je zegels wil voor de potten en pannenactie, zorg dragen voor de te scannen producten, wachten met scannen als de boodschappen niet snel genoeg opgeborgen gaan, het prettig weekend wensen – mét oogcontact dat een glimlach achter het lichtblauwe masker in coronatijden verbergt. De vrouw van kleur is een oase van rust. Omdat ze tweetalig is, rust uitstraalt en altijd een vriendelijk woord heeft. Een gemeend vriendelijk woord. De blonde gespierde jongen spreekt alleen maar Frans (als hij al spreekt) en de Kardashian-lookalike is meer op de gsm/Whatsapp bezig dan me echt op te merken. Echt waar serieus, tokkelen op de gsm én scannen. Is dat een doorslaggevend op sollicitatiegesprekken? Beide profielen scannen aan een allure dat om snelheidsbeperking vraagt. Alles wordt gescand en gescand en gescand – en alles beland in sneltempo via de rolband tegen elkaar opgepropt aan de andere kant. Een kettingbotsing van eieren, spinazie, Sheeba en cava flessen. Allemaal in, op, over en soms door elkaar.  Het zijn tijden! Het gebeurt ook bij Delhaize, iets minder bij Colruyt, en bij Lidl en Aldi is het nog erger maar daar kom ik niet meer. Carrefour zit ergens in het midden. Ik zal er mijn koopgedrag niet naar aanpassen – hoewel ik wel gemerkt heb dat ik al wat meer naar Delhaize ben gegaan. Dan voel ik me de ontrouwe echtgenoot en hoop ik dat mijn lief me niet betrapt op dat ene slippertje.  We zijn het verloren. Enfin, een generatie heeft het niet meer. Wie een beetje sociologie van het werken studeert, begrijpt de veranderingen. Technologie bestaat ook in de supermarkt en zeker ook aan de kassa. Maar ik kan het niet nalaten te denken dat Carrefour en Delhaize nog weinig investeren in het menselijke dat klanten nog zijn, ondanks apps en boodschappen van op afstand te kunnen doen. Een goede vriend die consultant is bij grote namen, beaamt het. “Het is tijd- en winstverlies om te focussen op de klanten.” Nog nooit heeft hij zoveel medewerkers moeten overtuigen om zin in hun werk te geven, iets wat de supermarkt in huisopleidingen hoort te doen, maar niet meer doet. In situ, op de werkvloer en tijdens de werk- en openingsuren, niet in aftandse opleidingslokalen waar talentvolle orators het vuile werk mogen opknappen. Boodschappen doen is een ergernis. Het is een vervelende wekelijkse sleur die ik zo snel mogelijk afwerk. Als ik dat enkel en uniek moment van vriendelijkheid krijg, maakt het mijn ochtend goed. Ik schat nog een 30-tal jaren zelf mijn boodschappen te doen, dan is het aan mensen die vandaag nog niet geboren zijn om mijn boodschappen te doen. Ik heb een compromis met mezelf gemaakt. Ik zal naar de winkel blijven gaan tot de oude kassiersters op pensioen zijn en tot de vrouw van kleur een andere carrière najaagt. Stuur de blonde gespierde jongen naar de Nederlandse les en vraag aan Kardashian de gsm in de omkleedkamer te houden. Het is irriterend, contraproductief, afstandelijk, snobistisch en zéér onbeleefd.

Erwin Abbeloos
0 0

Prozen

Ik heb af en toe zwarte dagen, alsof de half opgepompte band letterlijk leegloopt en ik blij ben dat ik na een te vroeg ontwaken terug naar bed kan. Dan verstop ik me onder de lakens en kijkt m’n ego bang weg van wat de dagen nog brengen.Ik begrijp het zelf niet zo goed. Ik heb het gevoel dat ik nog maar aan de helft van mijn energie zit en er regelmatig met een voorhamer op m’n hoofd wordt geklopt. Ondertussen heb ik na mijn burn-out nieuwe uitdagingen gevonden die goed aansluiten en zijn er ideeën die concreter worden.Toch, een grote leegte blijft rondspoken. Het zoeken naar warmte, verbinding en uiteindelijk bevestiging staat ondanks alle processen en inzichten nog hoog op de agenda. Het is dat kleine kind wat zich ooit verlaten voelde en angstig wacht tot zijn moeder hem in de armen sluit en troost met zinnen als:‘Kom hier, huil maar. Vertel me waar ben je zo bang voor jongen?’ Dan, na een lange stilte antwoordt het jongetje van de volwassen man:‘Dat alles wat ik dacht te hebben en niet te hebben, niet echt is. Dat het allemaal een illusie is, en ik het pas zal inzien, wanneer ik verlies wat echt was.’   Waarna ze troost, zonder woorden, wiegend in haar armen. Het kleine kind dat dan opkijkt en vraagt, ‘wat is er met mij aan de hand mama?’En dan te horen krijgt: ‘Niets, lieverd. Je mag er zijn. Zoals wie jij bent. Welke keuzes je ook maakt. Ik ben bij je. Mijn hypergevoelige lieve schat.’  Ja zoiets. Niet dat mijn moeder me nooit vastnam toen ik kind was, maar als je volwassen bent is het alsof dat kind in je - en zeker tijdens je puberjaren - zich ver weg verstopt heeft van alle kleine en soms grote kwetsuren. Waarna je hard wegrent van je habitat en je verstopt in de grote wereld, die je afleidt, verleidt en als een lege bel aankijkt als je in je bed kruipt en denkt, wat was er vandaag aan de hand, wat heb ik - buiten die fastfood netflixemoties - nog echt gevoeld?  Het is een droom. Hoe kan ik zulke woorden verwachten van een moeder die ver weg is en ondertussen haar eigen zorgen heeft. Waarvan haar innerlijk kind te vaak klein werd gehouden, ook al is ze groots in wezen. Zoals vele moeders. Terwijl ik dat universum voor mezelf probeer te verbreden of net door mijn eigen bril verkeerd zie, en daardoor vernauw? Want wat is verdomme nog echt? Misschien is het enige dat telt, dat ik nog voel of toch, opnieuw leer voelen? Sorry. Het moet er uit. Af en toe heb ik tijd nodig heb om te prozen, schrijven en verpozen samen zeg maar. Het even afschrijven van me. Het zachtjes klagen in woorden die zoeken naar een waarom. Waarom ben ik wie ik nu ben en waarom ben ik zo bang geworden om te zijn wie ik ben en heb ik zo’n verdomde angst om te falen. Ik zoek verder, elke treinrit naar Brussel wroet ik en dreun hamerslagend op mijn klavier waar ik mijn gedachten met de woorden laat spelen… en proos.

Bart Vermeer
24 1

Afscheid van de Ardennen

Het was een weloverwogen beslissing, ik heb niet in een opwelling afscheid genomen van ons plekje in de Ardennen. Ik vond er gewoon niet meer wat het altijd betekend had. Het was een beslissing die door het jaar groeide. Ik ontdekte dat ik excuses aan het verzinnen was om niet naar de camping te hoeven. Dat is niet goed. Het gevoel van eenzaamheid dat ik daar had, werd alleen maar erger. Dus kwam de caravan te koop. Ach, wat was mijn maatje er trots op en blij mee geweest. Hij heeft dat gelukkig nog wel mee mogen maken. We zijn vorig jaar oktober ook nog vaak geweest. Het weer was mooi, de plek was weer prima, we hebben er heerlijke weekenden gehad. Maar nu is alles anders. En er kwam een koper. Die de caravan zelfs voor me ging ophalen in de Ardennen. Daar hoefde ik zelf helemaal niks aan te doen. Natuurlijk had ik er al wat zaken uitgehaald. Dingen die ik echt wilde bewaren. Maar verder kon ik alles achterlaten. Wat ik niet meer wilde, zou hij afvoeren. Ik was er echt heel blij mee. Het voelde ook als een geruststelling toen alles was geregeld. Ik had afscheid genomen op de camping, afgesproken om in ieder geval in het voorjaar weer terug te komen, om dan in het kasteel te slapen. De papierwinkel was geregeld, alle verantwoordelijkheid was voorbij. Als ik een auto met caravan zie rijden, denk ik alleen maar, pff, dat hoeft gelukkig niet meer.  En toch, ik heb er echt geen spijt van, het is goed zo, maar ik word bijna dagelijks herinnerd aan die plek. Als er een Frans liedje voorbij komt op de radio, als ik zie hoe de herfst de bladeren van de bomen kleurt, als ik de vochtige geur van vallend blad ruik. Het zal ook de tijd van het jaar wel zijn, dat het weer zo binnenkomt, maar ik heb het er eigenlijk best moeilijk mee. Nu is er weer een hoofdstuk definitief afgesloten. En er zijn heel veel mooie herinneringen, we waren daar altijd samen. Misschien dat dat ook de reden is dat ik het zo mis.          

Machteld
5 1

Haar ogen

Haar ogen spreken leugens. Haar leugens verzwijgen waarheden.Waarheden verschuilen zich op het perron. Correctie, haar perron.  Ze staat er zo vredelievend. Vredelievend door de manier waarop haar haar valt en haar tas hangt aan haar schouder. De schouder die haar te vaak heeft gepijnigd, haar lichaam. Het lichaam dat zich schuilhoudt in de kleding die ze al draagt sinds vorige zomer.  Vorige zomer, dé zomer. De zomer waarop ze zichzelf verloor. Verloor in de drukte van de wereld. De wereld die niet meer dezelfde als voorheen, als vroeger. Vroeger, zonder verplichtingen, zonder verantwoordelijkheden. Verantwoordelijkheden die haar niet afschrikken, wel wie ze haar heeft toegekend. Toegekend door mensen die haar niet kennen.  Niet kennen, zoals ik haar ken. Kennen, als in, een echte vriendschap. Vriendschap die niet vergaat door vorige zomer.  Vorige zomer, dé zomer.  De zomer waarin zij te weten kwam dat jij, niet ik, haar was verloren. Verloren aan zichzelf, verloren aan mezelf, verloren in de strijd. De strijd die ze elke dag op het perron voerde. Voerde, met haar tas om haar schouder.  Haar schouders die net iets meer last droegen. Haar schouders die net iets meer naar beneden hingen dan bij de ander. De ander die niets wist van haar ogen.  Haar ogen spreken leugens.

oranjepodium
6 0

Zon van de wereld

Jij, zon van de wereld.   Ik vraag me af, leef jij ook zoals de rest? Leef jij ook op automatische piloot, elke seconde, elke minuut, elke dag? Ik zit aan mijn bureau. Niet die in mijn kamer, maar die van het kleine bureautje beneden. Ik heb mijn gordijn helemaal open gedaan. Dat is lang geleden. De zon schijnt naar binnen en ik besef dat de dagen van warm weer en korte mouwen er eindelijk weer zijn. Het liefst zou ik de gordijnen gesloten houden. Ik vind het niet heel fijn dat anderen mij hier kunnen zien zitten. Ik zie er echt niet uit. Aan de ander kant is het ook wel aangenaam. Ik kijk over mijn linker schouder en heel mijn raam is gevuld met bomen. Tussen de bomen vallen de gouden stralen van de zon, de zon die vandaag sterker is dan de wolken. Om de paar seconden passeert er een groepje fietsers. Ik woon dicht bij een paar weides, dus daarom passeren er zoveel wandelaars en fietsers. Sommige groepjes praten zeer uitbundig tegen elkaar, andere voorbijgangers dragen een doodse stilte met zich mee. Er is een verschil. Zou jij de rustige wandelaar zijn? De wandelaar die even rust probeert te zoeken in dit als maar drukkere leven? Of zou jij voorbij komen in een groep en jezelf steeds meer verliezen? Normaal zou ik de gordijnen gesloten houden, dan heb ik deze prachtige afleiding niet.

oranjepodium
5 1

Dag 6: effe ni want ziek

Sorry mensen ik ben echt best zwaar ziek en aan't proberen elke dag iets te schrijven ma vandaag lukt da effe ni.

Tijs
6 0

Te nieuwsgierig geweest

Hij was inmiddels wel kind aan huis, op het werk van het vrouwtje. De meeste mensen kenden hem nu wel en hij wist ook precies waar hij moest zijn als hij met de bal wilde spelen. Er kwamen regelmatig nieuwe mensen maar ook die waren prima om mee om te gaan. Natuurlijk mocht hij van het vrouwtje niet overal mee naar toe en mocht hij niemand voor de voeten lopen maar over het algemeen deed hij toch wel waar hij zelf zin in had. Dat was ook regelmatig tukken, want dat is nu eenmaal ook wel heel lekker, maar hij kon toch wel vaak op ontdekkingstocht. Laatst had hij zich alleen wel een beetje vergist. Het vrouwtje zat met een collega in een grote kamer en ze waren samen druk bezig met iets dat op het scherm stond. Hij had wel even gekeken en een dutje gedaan maar op een gegeven moment was hij toch maar eens verder gaan kijken. Er waren best veel mensen dus misschien had er wel iemand zin om met de bal te spelen. Eerst maar eens kijken waar zijn bal eigenlijk lag, dat wist hij niet precies. Toen hij over de gang liep, kwam hij een meneer tegen met een grote tas bij zich. Hmm, die had hij nog niet eerder gezien. De man liep hem voorbij, het leek of hij een beetje haast had, maar hij was er toch maar achteraan gelopen. De man ging dat rare hok binnen, waar het altijd zo warm was. Ze kwamen er niet zo vaak, je kon er ook niet werken. Hij keek eens rond, de man was bij de grote installatie bezig en had helemaal geen interesse in hem. Nou ja. Dan niet hoor, hij kon zichzelf ook wel vermaken. Er was genoeg te onderzoeken in dat hok. Alleen, de man had waarschijnlijk ook helemaal niet in de gaten gehad dat hij er nog was, want toen hij klaar was met zijn klus ging hij weg en deed gewoon de deur dicht. Zonder naar hem te kijken. Daar zat hij nu, opgesloten. En het vrouwtje wist niet waar hij was. Ai, dat was niet handig. Het was wel te hopen dat ze hem zou vinden want het was helemaal niet gezellig in het hok. Stel je voor dat ze hem niet vond en dan alleen naar huis zou gaan. Dan moest hij hier vannacht blijven. En hoe moest dat dan met zijn brokjes, en zijn varkensoor. Tjee, hij had zich toch wel in de nesten gewerkt. Hij werd er toch wel een beetje paniekerig van. Als hij nou eens bij de deur ging staan en ging roepen? Pff, gelukkig, de deur ging open en het vrouwtje keek hem aan. Ze was niet blij, dat zag hij wel. Maar hij kreeg gelukkig niet op zijn kop, waarschijnlijk was ze ook wel blij dat ze hem gevonden had. De rest van de middag was hij heel dicht bij haar gebleven. Volgende keer zou hij toch wat beter uitkijken, dat wist hij wel.  

Machteld
0 0

Dag 4 Novembervers

Freewrite vandaag Sta op. Sta op komaan neen niet wachten tot exact de 10 minuten verzette 3e wekker afgaat terwijl u ogen wagenwijd open zijn STA OP drukke dag. Medicatie ga vista+cal D halen (I didn't) neem lecocentrizine tegen allergieën (I did) kleren aan croptop voor later vergeet u cursus Thermodynamica niet (proceeds to bring that but no noteblock to write in). Eten onbijt insta oh grappig focus eten oh een bericht op Messenger neen eten FOCUS tijd tikt tikt tikt terwijl ik mij haast en te weinig eet zodat ik een half uur te vroeg op school aankom.  Pyhton begint soms wat te knellen maar wurgt nog niet. Thermo is daarentegen een echte boa constrictor. Blijf focussen hou vol motivatie oh **** mijn leven **** thermo mijn neus zit vol met snot DIE GAST ACHTER MIJ MOET NI EERST ZAGEN DA IK NI MOET SNIFFEN TERWIJL SNUITEN MIJN NEUS ENKEL MEER VERSTOPT OM DAN OP DE FUCKING 5E RIJ VAN EEN GIGA AULA VROLIJK ALS EN DOM KALF DE HELE VERDERE LES STOREND LUID OVER ALLES EN IEDEREEN TE ZITTEN LOEIEN Hoe vol. Negeer da. Focus middagpauze eindelijk ETEN hey Zoë catch-up ik voel mij eindelijk eens een middag welkom aan en tafel voor het eerst in maanden. Ohja en ik ga naar Juliette haar optreden, tickets geboekt tijdens de les thermo daarstraks!  Daarna econo vreemd genoeg mijn favoriete vak als schakelende ingenieur in wording maar man kunnen die docenten nog wa leren van Mevr haar lesstijl. Einde lesdag snel vragen het was vlamio (niet vlamjo!) op de fiets met mijn mede student-ondernemer tot ziens ballonsvaartman ik ga mijzekf wat laten zakken in het bos met mijn generatie-genoten van vocals cadansen en tracks om u tegen te zeggen god eleonora is zo'n adhder and I love her for it en fuuuu NOOR GAAT DAAR EFFE UITHALEN waarom ik ni zingen ma ze hrbben gelijk ik ben er klaar voor nu rusten. Naar huis eten bestellen met kip cordon blue in de hand de verschillende visies op veganisme en vleesconsumptiereductie besprekend gaan we de geografisch vergelijkende tour op ik ben op in de zeten naar bed mijn bed nu insta oops afgeleid... bijna 1. Slaapwel

Tijs
3 0

Dag 1, 2 en 3 van Novembervers (2 voorbije dagen ziek geweest, vandaar inhaalmanoeuvre)

1 November: Slijm in mijn keel keel hebben is overweldigend op een sensorisch niveau wanneer ik een micro voor mijn neus zet. 2 November:  "-Hey man, gelukkige verjaardag hé. - Merci, gij ook ne gelukkige!" Conversatie tussen juist 23 jarige ik en juist 12-16 jarige jongen, die door puur toeval in hetzelfde restaurant zijn verjaardag kwam vieren als ik met wie ik samen ervoor gezorgd heb dat het hele restaurant niet 1 maar 2 keer heeft kunnen genieten van hetzelfde 3-delig verjaardagsdeuntje op 1 avond, toen zowel hij als ik tegelijk vertrokken. Comotapas us trouwens echt een aanrader 3 November : Soms heb ik van die momenten waarop ik besef/beredeneer dat sommige zaken in en taal wel/niet/potentieel bestaan, vooral tussen 2 talen (voornamelijk Engels en Nederlands). En dan kan ik gemakkelijk een half uur spenderen aan het uitdokteren hoe dit toch zou werken in beide talen.  2 voorbeelden die ik me vanochtend op de fiets bedacht: - De Engelse taal heeft geen woord dat voormiddag scheidt van ochtend (+ het uitdenken voor welke uren ochtend, vm, nm en av toepasselijk zijn in zowel Engels als Nederlands). Technisch gezien wel eigenlijk (before noon) ma dat is ni 1 woord zoals afternoon en wordt naar mijn weten zelden tot niet gebruikt. - Gekmakend is het Engels is "maddening". Bij gevolg bestaad ook iets met een gekmakkend gehalte (een zekere gekmakendheid) in "maddeningly". Da is al spicy and tickles me in my literary place. Maar wacht, het beste komt nog: gekmakend is het de bijvoegelijk naamwoord geworden vorm van gek maken, wat betekend dat in het engels ook "enmadden" mogelijk moet zijn. EN "enmaddening". EN ZELFS F'ING "ENMADDENINGLY".... en dan vragen mensen zich af waarom ik van taal hou.

Tijs
6 0

Cursus

Hoe word je een boektokker? - workshopreeks 2 (YA Booktok event)

Start op 30 okt. 2022

Regio Antwerpen

Cursus

Hoe word je een boektokker? - workshopreeks 2 (YA Booktok event)

Start op 30 okt. 2022

Regio Antwerpen

Cursus

Hoe word je een boektokker? - workshopreeks 1 (YA Booktok event)

Start op 30 okt. 2022

Regio Antwerpen

Cursus

Hoe word je een boektokker? - workshopreeks 1 (YA Booktok event)

Start op 30 okt. 2022

Regio Antwerpen

Gezelschap

Gezelschap is niet altijd een kwestie van vrije keuze. Een ziekenhuisopname is sowieso al niet iets waar mensen op zitten te wachten maar als je dan nog geconfronteerd wordt met het feit dat je met vier personen op een kamer komt te liggen, dan kun je in jezelf toch wel eens diep zuchten. Het overkwam een lieve vriendin van mij. In eerste instantie lag ze op een kamer alleen. Dat beviel eigenlijk prima. Zij is niet van het kaliber kletskous dus ze vond het niet erg dat ze naast de bezoekuren was teruggeworpen op haar boeken en haar iPad. Toen het, gelukkig, wat beter met haar ging, moest zij haar kamer afstaan aan een patiënt die net terugkwam van de IC. Tja, heel begrijpelijk natuurlijk, maar wel met een beetje schrik en beven. En ze trof het niet. Tegenover haar lag een dame die vanuit de hoek van de kamer het hele speelveld overheerste.  Als de Queen van Sheba zat ze rechtop in haar kussens en bemoeide zich overal mee. Ze ging met de zaalarts in discussie over de medicijnen van haar buurman, gaf de echtgenote van een vertrekkende patiënt goede adviezen mee en had overal een mening over. Het startte ’s ochtends vroeg en eindigde ’s avonds als het licht uit ging. Mijn vriendin probeerde zich stil te houden. Tenslotte wil je geen heisa op zo’n kamer. En zo’n mens verander je toch niet. Maar ze moest spreekwoordelijk gezien op haar handen zitten. Je vraagt je alleen af of het gebrek aan empathie of gebrek aan intelligentie is. Waarom bemoeit iemand zich overal mee. Ik kan me zo voorstellen dat haar bezoek zich af en toe wel geschaamd moest hebben. Ze wist zelfs iets te vertellen over de vele boeketten bloemen die mijn vriendin had gekregen. Terwijl haar eigen bloemen een beetje zieltogend over de rand van de vaas hingen. Op een avond kreeg de dame in kwestie een bananenshake. Dat soort drankjes zit normaal gesproken in een flesje waar je dan uit kunt drinken. Lekker praktisch, zeker in een ziekenhuis waar efficiency belangrijk is. Maar nee, daar was mevrouw niet van gediend. Zij riep de dame die de drankjes verzorgde terug. Zij wilde een beker, een rietje en ijsklontjes. Uiteraard. Tenslotte betaal je er genoeg voor. Waarop de verzorgende ad-rem reageerde, “gelukkig hebt u niet veel noten op uw zang”. Dat noemen ze gerechtigheid.        

Machteld
0 0

Op de vlucht naar utopie

Kies voor vrede Innige woorden die me diep rakenstemmen die beroerd wegkwijnenwaar kan ik mezelf in liefde verzettentussen deze denkbeeldige sierlijnenomkaderd door de roerige tijdenzie ik de betere verlichte wereldkunstig opgevoerd door vedettenwilt u het vredesvoorstel verspreiden?

Sana2u
0 0

Schrijf u in voor hoop

Een pluim voor jouEen ode aan hoopnaar m’n dierbaren toetroostende woordenin schoonschriftzorgvuldig gedooptin oosterse inktop een perkamentvan heimweestrijk ik over hartenmet m’n engelenveer

Sana2u
0 0
Laad meer ...