Zoeken

Cursus

Workshop werve(le)nd schrijven

Start op 24 jun. 2020

Regio Oost-Vlaanderen

Cursus

Workshop werve(le)nd schrijven

Start op 24 jun. 2020

Regio Oost-Vlaanderen

Cursus

Beklijvend bloggen

Start op 13 jun. 2020

Regio Oost-Vlaanderen

Cursus

Beklijvend bloggen

Start op 13 jun. 2020

Regio Oost-Vlaanderen

Vergeven...

Wat is vergeving ? Waarom vergeven ? Wie moet ik vergeven ? Hoe moet ik vergeven ? Wie gaat mij vergeven?   Allemaal vragen die mij doen stilstaan, bij wat er nog vast zit in mijn hoofd, mijn hart, mijn keel, mijn maag,… Vragen als ·      Wat ligt er op mijn maag? ·      Wat ligt er op mijn lever? ·      Waar loopt mijn hart van over? ·      Wat blijft er tussen mijn oren hangen? ·      Waarom die hoofdpijn? Wat zegt die hoofdpijn me? ·      …   Hoe ga ik daar mee om? Wat doet het met mij?   Mijn hart loopt over als ik aan mijn kinderen denk, hoe goed ze het doen, welke mooie en aandachtige volwassenen ze zijn geworden. Mijn hart loopt over van trots als ik zie wat zij al bereikt hebben in dit leven, hoe hard zij gevochten hebben om te zijn wie ze zijn, waar ze zijn, elk op hun eigen unieke manier.   Mijn maag keert nog altijd als ik denk aan dingen die mij emotioneel schade hebben toegebracht, door mensen die bewust of onbewust geen rekening hielden met mijn gevoelens, die mij geen kans gaven, geen tijd gaven om die gevoelens te bekijken, afstand te nemen en een gepaste reactie te vinden.  Natuurlijk zit daar een stuk van mezelf tussen; nàm ik wel de tijd, gaf ik mezélf wel die kans?   Op mijn lever ligt nog steeds de onmacht op alle mogelijke manieren, de onmacht om met lede ogen toe te kijken hoe onrechtvaardig er werd gesproken, hoe onrechtvaardig zaken werden verdeeld, hoeveel er op onrechtmatige wijze werd toegeëigend, hoeveel onterecht er werd geoordeeld en veroordeeld…   Ik krijg hoofdpijn telkens ik iets wil vertellen maar de woorden niet vind of het lastig vind om mijn gedachten te verwoorden. Ik kan mijn enthousiasme niet kanaliseren, ik wil mensen vertellen dat een positieve ervaring binnen handbereik ligt. Iedereen kan ervaren wat goed is voor hen. Tegelijkertijd zie ik weer datzelfde zinnetje: ik zie/weet wat goed is voor jou, probeer het eens en dan zal je het wel voelen…   Mensen die tóch doen wat ik hen vraag, en dit niet echt doen omdat ze het zélf willen, maar omdat ik het zo graag wil, om mij te plezieren, of omdat ze geen weerwerk hebben tegen mijn ‘beterweterij’, geven me nadien meestal gelijk, ‘dat ik weet wat goed is voor hen’. Dat geeft me niet de juiste stimulans om het anders te leren doen, dat versterkt enkel mijn weten dat ik ‘weet wat goed is, wat beter is voor anderen’ Van mijn partner krijg ik lik op stuk, hij is als geen ander ooit was, hij is mentaal zeker zo sterk als ik en spiegelt me zeer bewust en dikwijls kort door de bocht dat ik anders moet leren verwoorden. Zeker naar hem toe, hij eist duidelijkheid, op een zeer rationele manier, niet echt makkelijk voor mij…   Tussen mijn oren zweeft altijd het stuk: het is goed zoals het is, alles komt goed, vertrouwen blijven hebben, in jezelf, je intentie, je doelen voor ogen houden en de weg bewandelen… Yoga blijven doen, elke dag, op en naast de mat, balans zoeken in het geheel, balans behouden, opnieuw zoeken, vinden, behouden,… En dan blijft de vraag; waarom zou je vergeven, wat doel heeft vergeven voor jou? Als alles goed is zoals het is, moet je dan nog verder groeien? Ben je er dan al niet…? Nee dus!! Als je alles gelaten aanneemt omdat het is zoals het is ga je voorbij aan jouw gevoelens.   Waar zit nu het vergeven in?   Mijn kinderen zouden mijn kinderen niet zijn als ze me niet een hoop zaken zouden verwijten; ik deed teveel van dit, gaf teveel zus, en te weinig zo. Mijn aanwezigheid werd verstikkend, maar ik was op dat éne, grote moment (toen ze me echt nodig hadden) onbereikbaar. Vergeef me, dat ik de kracht niet had om jullie te kunnen begeleiden wanneer jullie hele wereld instortte. Misschien bracht ik mezelf emotionele schade toe door toe te laten dat anderen mijn zwakke plekken keer op keer triggerden tot ik de nodige lessen geleerd had… Vergeef me dat ik niet sterk genoeg was en ik mezelf tijd noch aandacht genoeg kon geven wanneer ik het nodig had, ik me tot de verkeerde mensen heb gericht met mijn hulpvraag. Vergeef hen dat die mensen mij niet konden helpen op die momenten, toen ik hulp nodig had. Vergeef hen dat ze nooit hebben gezien wie ik was, dat zij daar in al hun wijsheid nooit aan dachten dat ik misschien anders was dan zij hadden gewild of hadden verwacht. Ik had andere noden, die anderen zagen mijn noden niet. Vergeef hen ook omdat mijn gedachtengangen evolueerden in een andere richting dan die van hen, en dat zij zich daar moeilijk iets bij konden voorstellen. Het was voor hen ‘buiten het normale’ en het was  bijgevolg niet ‘wat het moest zijn’, en dus ‘fout’. Dus moest men er voor zorgen dat mijn gedachten zich opnieuw keerden naar het ‘normale’ gedachtenpatroon van het meisje, de jonge vrouw, zelfs de volwassen vrouw die ik was. 'Dat was zeker beter voor haarzelf, dan brengt zij zich niet meer zo in moeilijkheden zoals nu. ’  (Oei, heb ik daar iets meegekregen dat niet werkt??) Ik probeer sinds enige tijd alle emotionele schade om te buigen naar dankbaarheid, dankbaarheid dat ik heb mogen leren van ‘de besten’. Wat bedoel ik met ‘de besten’? Mensen rondom mij die het meest rigide zijn of waren,  en mij vertelden hoe het wél moest. De mensen die mijn koppige hoofd leerden buigen voor wat ik niet kan veranderen. Zij die mij leerden andere wegen te zoeken, en te blijven zoeken omdat ze niet begrepen waar ik het over had, maar dat niet wisten en alles afscheepten als dromerijen. Dat deden ze zolang tot ik éindelijk mijn eigen weg vond en zo op mijn eigen manier leerde in te zien dat het goed is zoals het is. Dat ik leerde vertrouwen op het Universum dat voor mij zorgt, dat mij gaandeweg mijn pad laat zien. Dat Universum dat me doet wachten op mijn tijd (véééél te traag!). Dat me doet wachten op de tijd dat ik er écht klaar voor ben, op de tijd dat ik stop met strijden tegen wat ik niet kan veranderen. Dan pas ben ik klaar om ook te aanvaarden dat het is wat het is. Dan pas kan ik zien dat er een tijd is om te aanvaarden dat de wereld niet altijd is zoals ik ze graag zou willen zien, dat ik enkel kan veranderen wat er beweegt. Zo leer ik voorbijgaan aan dingen die teveel vast zitten zodat ik ze kan leren loslaten,  zo leer ik dat ík de wereld niet moet redden… Het brengt emotionele rust… én vrijheid in je lijf… en openingen naar nieuwe dingen… en tijd… De boosheid die op mijn lever vast zit is een moeilijke: ik kan wel zeggen dat ik hen dankbaar ben, dat ik hen vergeef op dezelfde manier als hierboven, maar dit zijn diepe wonden, die helen niet zo snel. Diepe wonden die geslagen werden in een intieme wereld van jij en ik, van ons, van blindelings vertrouwen, van 1 op 1 relaties, … Hier werd mijn hart gebroken, op zoveel verschillende manieren, op zoveel verschillende plekken, dat er naast de boosheid ook heel veel verdriet vast blijft zitten. Verdriet om die onmacht, om het gebrek aan woorden, verwoorden, de juiste hulp, de afwijzing, de eenzaamheid, alles komt hier samen. Hoe kan ik dit ooit vergeven? Hoe kan ik mezelf dit ooit vergeven? Dat alles zo ver is moeten komen? Dat ik niet jaren eerder duidelijke grenzen kon aangeven, en niet kon communiceren op een gezondere manier? Wat is communiceren op een gezonde manier? In rust, met respect, luisteren en reageren vanuit je hart, of vanuit je denken met de intentie van oplossingen te zoeken. Respect voor de andere, maar ook en vooral voor jezelf, jouw grens, jouw gevoel. Hoe kan ik hen die complete en plotse afwijzing naar mijn persoon ooit vergeven? Het is een proces in actie, ik voel dat ik dit al kan neerschrijven zonder allerlei emoties.. Het is een eerste stap, die vele jaren op zich heeft laten wachten, maar zie, het kan! Ik voel me dankbaar dat jullie die stappen hebben gezet die nodig waren zodat ik uit mijn kring kon stappen. Een kring waarin ik me hoe langer hoe minder goed voelde, waarin ik me had gezet omdat ‘het zo hoorde’, maar waarin ik mezelf beetje bij beetje verloor. Ik heb geen spijt van mijn keuzes, ik ben heel gelukkig geweest vele jaren, maar op een bepaald moment werd de ’berg van beetjes’ te groot en moest ik mezelf stukje bij beetje terugdraaien in een richting waar ik mijn ziel terug voelde, voedde. Dat was voor velen een brug te ver. Na al die jaren ben ik opnieuw bij mezelf gekomen, zie ik mijn pad weer helder en leef ik mijn leven op een totaal andere manier, op een totaal ander energieniveau, en dat is me mogelijk gemaakt onder andere door die totale afwijzing van een groep mensen uit mijn verleden. Na dankbaarheid komt vergeving, daarvan ben ik overtuigd. Dat is de brug, dankbaarheid, daar wil ik naartoe.   Geef me nog even… IK BEN…    

Lydinhu
7 0

Corona eetclub

Vrienden zijn belangrijk, iedereen is daar wel van overtuigd. Je leert je echte vrienden ook pas kennen in tijden van crisis. We kennen allemaal wel de mensen die roepen “als ik je kan helpen, moet je het laten weten”. Maar o wee als je dan inderdaad een keer hulp nodig hebt, dan hebben ze heel dringende andere dingen te doen. “Ik wil je heel graag helpen maar het kan niet, dan snap je toch wel?” Jij knikt, je snapt dat die persoon toch geen echte vriend blijkt te zijn. Echte vrienden heb je maar heel weinig. Nu wil het feit dat wij gezegend zijn met echte vrienden. Mensen waar we altijd terecht kunnen, die geen vragen stellen maar helpen en steunen. Andersom proberen wij dat ook te doen. Geen vragen stellen maar steun bieden. In de winterperiode gaan we, naast de andere keren dat we elkaar zien, eenmaal per maand samen uit eten. Iedere keer een ander restaurant. De ene keer gaan we heel sjiek, de andere keer naar een schnitzelparadijs, waar we ook heel veel plezier hebben. Het zijn hoogtepunten in de donkere maanden. In januari en februari van dit jaar zijn we ook nog op pad geweest. In maart hadden we het laatste restaurantbezoek gepland. Traditioneel in een mooi restaurant waar we heerlijk zes gangen kunnen eten. Helaas, het liep anders. Een dom virus zorgde er voor dat de hele wereld op slot ging en iedereen aan huis gekluisterd werd. Wat nu? Ik weet niet wie het idee opperde maar we besloten iedere zaterdag samen te eten. De ene week zijn we bij hen, de andere week komen zij naar ons. Een soort van Corona-eetclub. De ene week bestellen we bij een restaurant dat thuis bezorgt, de andere keer koken we zelf. Het menu is net zo verschillend als onze restaurant-keuze in de winter. We hebben pizza gegeten, heerlijke pilav, Limburgs zoervleis, geweldige huisgemaakte Chinese rijsttafel. Ach, eigenlijk zou een bruine boterham met kaas net zo goed gezorgd hebben voor een gezellige avond. We raken nooit uitgepraat en als we in herhaling vallen, lachen we elkaar gemoedelijk uit. Er komt straks een tijd dat alles weer ‘normaal’ is. Dat we weer op pad kunnen, dat alle kroegen en restaurants weer geopend zijn. Dat mijn maatje en ik weer naar de camping in Aywaille kunnen. En dat is goed. Misschien zullen er wel dingen veranderen, maar daar wennen we wel aan. In ieder geval zal de noodzaak om thuis te blijven dan niet meer zo groot zijn. En hoezeer ik ook verlang naar die ‘normale’ situatie, ik zal onze zaterdagavonden gaan missen. Dat weet ik nu al. Natuurlijk blijven we vrienden en blijft onze geplande vakantie naar Engeland gewoon staan, maar toch, het gevoel van schuilen bij elkaar wordt minder. Maar je hebt geen crisis nodig om te weten wie echt je vrienden zijn.

Machteld
7 0

Huidhonger

Ik pak er niet graag mee uit, zeker niet nu ze zich alle drie in de annalen (gaaay!) der Bekende Vlamingschap hebben laten optekenen, maar het is zo dat Marc Van Ranst, Erika Vlieghe en Steven Van Gucht al jaren goede makkers van me zijn. En wat dan nog, denk je nu. Zo’n saaie expertjes, daar beleef je toch in geen honderd jaar wat noemenswaardigs mee. Het wildste wat die al gedaan hebben is een boek te laat binnenbrengen in de bib. In dat geval kan ik alleen maar zeggen dat jij duidelijk de Ranstbeer, Vliegerke en de Van Gucht niet kent zoals ik. Marcus Auransius, Homo Sapiens Sapiens Sapiens Vanransticus (gaaay!), Maurice Van Ranzigem ... Vlaanderens meest geliefde virusvirtuoos verwierf al vele bijnamen tijdens onze vriendschap. De heerser slaagt er dan ook in om zichzelf om de paar jaar volledig heruit te vinden én te excelleren in alles waar hij z’n zinnen op zet. Zo leerde ik hem kennen in '98 toen hij McBlaffy, onze hond, een beurt gaf in De Woeffalize, zijn razend populaire hondenkapsalon in Houffalize. Amper 2 jaar later stond ik in de tribunes te applaudisseren toen hij het Belgisch Kampioenschap Ritmische Gymnastiek verpúlverde met zijn Titanic-act. Daarna trok hij naar Zweden om er de eerste vegan slagerij van Europa te openen. En ook nu weer gaat hij – excuses – viraal met zijn carrière als viroloog. De Ranstbeer is de Beyoncé van België en mag daar trots op zijn. Maar Erika is me der ook eentje, hoor. Weinig mensen herinneren het zich nog, maar onze Chef Experts deed al eerder een worp naar de bekendheid toen ze in 2003 met haar partner Jordy deelnam aan Temptation Island. Vanaf dag 1 hadden de mannelijke verleiders hun pijlen gericht op de charismatische Erika, maar dat was buiten haar Bijbelse loyaliteit gerekend. Elke avond lagen de roofdieren geduldig te wachten tot Vliegerke voldoende lazarus zou zijn om er diep onkuise dingen mee te doen. Een slimme tactiek, ware het niet dat Erika de lever heeft van een neushoorn en iedereen met gemak onder tafel zuipt. Nooit liet de crew meer helikopters met kisten Bacardi Breezer, Smirnoff Ice en Vodka Rouge aanrukken dan toen. En na een week werden de weinige verleiders die zich nog niet aan elkaar hadden vergrepen afgevoerd terwijl het teelvocht onophoudelijk uit hun ogen spoot. Het andere eiland was andere koek. Tijdens de finale bleek dat de West-Vlaamse Jordy gewuun etwa onskuldig ‘ad lihh’n veuhel’n met alles van verleidsters tot resortpersoneel en cameraploeg toe. En zo werd Vliegerke op slag single en leerde ik haar kennen in de Carré, waar zij de laatste acte de présence van haar contract afrondde en waar ik en Flashdance Van Ranst destijds in een kooi stonden te dansen voor grof geld. En dan is er nog het alfamannetje van ons kwartet. De Van Gucht is het type dat een café binnenkomt, na 20 minuten iedereen bij naam kent en voor de rest van de avond high fivend de polonaise trekt. En een macho dat het geen naam heeft. Als je tegen de Van Gucht zegt: wedden dat jij de eigenares van die D-cup haar nummer niet kan scoren voor middernacht, dan mag je er zeker van zijn dat hij ze om half elf in grand écart op z’n capot ligt suf te pompen terwijl haar minder knappe vriendin hem tussendoor gulzig van fellatio voorziet. Elke keer weer lachen we ons kreupel met Don Juan Van Gucci. Vliegerke vaak wat groener, omdat ze net als alle vrouwen in zijn omgeving vroeger nog iets met Steven gehad heeft. Gisteren zaten we met vier in een Brusselse kroeg – privileges voor experten en hun vrienden, neem het mij niet kwalijk – aan een schuimende La Chouffe van ’t vat te lurken, wanneer de Van Gucht plots zegt: Godverdomme, mannen, huidhonger! Huidhonger dat ik heb tegenwoordig! Ik zweer het, op weg naar hier zag ik een twintigjarige in tennisoutfit voorbijlopen en voor ik het wist, had ik al geroepen: ‘Hey, sappig kutje! Kom maar trainen met de ballen van papa Gucci hier. Ik zie wel dat het handvat van je racket nog nat is, hoor. Kleine hoer!’ Erika schuifelt wat ongemakkelijk over haar stoel en giechelt. ‘Da’s perfect begrijpbaar, hè Steven,’ zegt Marc, ‘je moet je daar niet slecht over voelen. Zo'n goeie knuffel geven, mensen missen dat.’ ‘Ja, maar knuffelen is het niet’, antwoordt Steven. ‘Ik wil echt iemand hersendood penetreren. Gisteren kreeg ik een joekel van een stijve toen ik in het 7 uur journaal tegenover Martine Tanghe zat en haar druk in de weer zag met het scrolwiel van haar muis. En normaal walg ik van muizen. Die dingen zijn als Bobbejaanland voor bacterieën.’ Even is het stil, alsof iedereen de woorden van Steven wil laten bezinken. Tot de Ranstbeer dat vermoeden volledig van tafel veegt door een surreëel luide boer te laten. Erika verslikt zich bijna van het lachen en gaat er vervolgens over met een driedubbele knaller. De Van Gucht lijkt even teleurgesteld, maar de macho in hem neemt het al snel over en brengt dan een exemplaar ten berde dat de enkele beglazing van het café secondelang doet nadaveren. Ik laat met moeite een miniboertje, want ik ben geen fan van makkelijke, platvloerse humor en we lachen er allemaal om, al lees ik in de ogen van Steven dat hij zich afvraagt of z'n vrienden hem eigenlijk serieus nemen. En zo zie je maar, onze experten zijn ook gewoon mensen zoals jij en ik. Het zijn schepsels die, naast de nadelen van de crisis die iedereen ervaart, permanent onder stress staan omdat ze knopen doorhakken die de dood van duizenden tot gevolg kunnen hebben. Denk daar alsjeblief even aan de volgende keer dat m'n kameraad Steven je wild gesticulerend uitnodigt om op z'n gezicht te komen zitten, omdat hij 'hetzelfde wil doen met jou als jij met dat smeltende ijsje in je hand'.

Hans Verhaegen
14 0

Applaus!

Applaus, dagboek! Of toch niet… De krantenkoppen schreeuwen het! De minister is fier! De scholen gaan terug open….Of toch niet… Want er is iets mis met dit compromis. Mijn afgelopen maanden kan je vergelijken met een kleine rollercoaster: constante reorganisatie, ongeruste ouders, enthousiaste en vermoeide collega’s en vooral veel WIFI-problemen. Ik had, samen met 16 000 artsen https://bit.ly/36lTtaR, gehoopt dat het basisonderwijs zijn deuren ging openzetten met als motto “Het nieuwe normaal: kinderen mogen meer dan volwassenen”. Weg met de bubbels en de anderhalve meter! Voor kinderen althans. Maar de logica van 16 000 artsen werd niet gevolgd door de minister en de onderwijspartners. Ik hoor minister Weyts graag zeggen: “Die drie leerjaren komen de ene dag en die drie de andere dag.” of “Er mogen nu tot 20 lagereschoolkinderen in een lokaal zitten (als ze wel elk hun 4 vierkante meter hebben).” 🦠Het feit is, meneer de minister, dat het nu al zeer krap was om al uw bubbels een momentje speeltijd te geven in een van de verschillende vakjes op de speelplaats. Wat als 12 kleuterbubbels nu ook nog eens speeltijd moeten hebben?🦠Het feit is, meneer de minister, dat niet al mijn lokalen groot genoeg zijn om volgens de normen een klas van 25 leerlingen te ontdubbelen. Als ik ze in drie moet splitsen, kan ik nog minder kinderen naar school laten komen en heb ik nog meer leerkrachten nodig. Welke school heeft trouwens lokalen van 88 vierkante meter om een leerkracht en 20 kinderen in onder te brengen?🦠Het feit is, meneer de minister, dat als de helft in de voormiddag komt en de helft in de namiddag, mijn leerkrachten en mijn onderhoudspersoneel ’s middags alles moeten poetsen. Gaat het niet heel druk zijn aan de schoolpoort als alle ouders ’s middags hun kinderen brengen én komen halen? Ik hoop dat de Veiligheidsraad wél naar die 16 000 artsen gaat luisteren en komaf maakt met dit kladwerk, want ik krijg er een een punthoofd van. O ja, lieve ouders, wij willen heeeeeeeeeeeeel graag dat jullie kind morgen weer naar school komt. De mooie woorden van de minister hebben jullie zeker al doen dromen. Sorry dat vele scholen deze droom zullen moeten doorprikken, want alle kleuters (voltijds) en alle lagere schoolkinderen (halftijds) naar school laten komen én daarnaast opvang voorzien is een utopie. Daarvoor hebben we te weinig plaats, tijd en personeel.Dàt, meneer de minister, had u mogen vertellen in het journaal. Want nu ben ik de pineut die vanaf maandag iedereen mag wakkerschudden! Gegroet! Veva, directeur uit Vlaams-Brabant

Dagboek van een leerkracht
13 0

Duidelijke taal

Hey dagboek, Op dit moment zie ik een zee van suggesties voor digitale platformen en afstandsonderwijs. We verdrinken er een beetje in.Maar we dreigen het belangrijkste uit het oog te verliezen... We moeten al deze informatie duidelijk naar ouders kunnen overbrengen, want zij nemen deels de rol van leerkracht over. Communicatie is altijd een grote uitdaging geweest voor onze scholen. Tot vrijdag 13 maart steunden we vooral op onze leerlingen om ouders te briefen. Wat ik nu mis, is duidelijke taal! Het zou fijn zijn, mochten de overheid en de koepels ons hierbij helpen, zodat we zoveel mogelijk ouders bereiken. Een aantal voorbeelden: ➡️ Modelbrieven voor scholen met picto’s en korte, duidelijke boodschappen. Verstaanbaar voor elke ouder. ➡️ Eenvoudige en duidelijke stappenplannen rond dagplanning, gebruik van digitale platformen ... We moeten ouders helpen en voorkomen dat ook zij verdrinken in een overaanbod. Bart uit Antwerpen

Dagboek van een leerkracht
2 0

Fietsen door de tijd

Vroeger, toen vrouwen nog naar hun mannen luisterden was alles anders. Anders, maar toch hetzelfde. Het verschil zit ’m nu in de creativiteit van de man om zijn vrijheid te kunnen claimen. Zeventig jaar geleden hoefde dat niet zo. In doorsnee Vlaamse dorpen was het bijvoorbeeld traditie dat men op zondagochtend naar de kerk ging. Zondagse kleren aan en hup, braaf naar de mis. Na deze wekelijkse vromelijkheid pleegde manlief het café in te duiken voor een frisse pint en een babbel. Moeder de vrouw knoopte dan haar schort van noeste ijver voor om de zondagsnoen voor te bereiden. Tegen de tijd dat het hele dorp naar gekookte patatten en gebakken vlees rook, was het voor manlief tijd om heim te keren. Wellicht kreeg hij dan z’n wekelijkse saus; dat zijn adem naar bier stonk en hoe hij aan dat blauw oog kwam. Daarna werd het middagmaal in rust en vrede verorberd. Namiddag was er vlaai en koers op tv. Een nieuwe werkweek kon beginnen. Vreemdgaan deed men achter hoek en kant, in het veld of in de schuur. Er was altijd wel een deerne te vinden voor een pleziertje in het hooi. Moeder de vrouw wist zogenaamd van niets. Ze zweeg. Ze negeerde de weeë geur in zijn kleren en hield haar mond over de roddels in het dorp. Wat kon ze ook anders. Scheiden was uit den boze en protest aantekenen stond voor velen gelijk aan een pak slaag. Zij had de zorg voor de kindjes en het huishouden, dus zweeg ze. Voor haar was er altijd nog de melkboer. Anno 2020 hijst de gemiddelde Vlaming zich op zondagochtend in een strak pak om vol passie zijn hangbuikje over de stang van z’n racefiets te buigen. Meestal doet hij dit niet alleen. Hij doet het in groepjes van 3 tot 50. Stoer en sportief manvolk siert de straten van het Vlaamse land. 90% overleeft deze ritten, 10% helaas niet. Hartfalen of ongeluk worden als oorzakelijk getipt. Teveel bier en spierballen rollen zitten hier wellicht voor iets tussen. De kerk maakte plaats voor 80km doortrappen en het café verplaatste zich naar een paar dorpen verder. De grieten in het hooi maakten plaats voor de digitale fantasie, de pornhubs en de online dates. Het boerenwerk ruilde men in voor het kantoor in de stad en in plaats van op de traktor, zit men nu in de file. Vrijheid kan enkel nog geclaimd worden met creativiteit. Mannen van nu moeten multitasken gelijk een vrouw; denken aan de vergrendeling van de smartphone, het ingewikkelde paswoord op de computer, het leegmaken van de cache en het verbergen van de Whatsapp berichten. In de evolutie van toen tot nu werden mannen creatiever en vrouwen slimmer. Geëmancipeerde gelijkheid? Op vrijheid staat nu een hoge prijs voor de hedendaagse man. Als hij niet sportief en creatief genoeg is, en zij te slim, mag hij zijn zondagse noen zelf maken en in alle eenzaamheid verder fantaseren over zijn digitale droomgriet die sowieso nooit zou slikken waar hij van droomt, terwijl zijn ex met haar nieuwe adonis de geschiedenis herhaalt. Hoe schoon en ongecompliceerd het toch was in die goede oude tijd… 

Heidi Schoefs
0 0

Emotionele en communicatievalkuilen bij autisme

EIGEN BERICHTGEVING – BRUSSEL – 21 mei 2020 – Waarom lukt het niet-autisten zo moeilijk om zich in te leven in de wereld van mensen met een autisme spectrum stoornis (ASS)? Leven autisten nu eenmaal op een andere planeet of zijn het de niet-autisten die daar vertoeven? In elk geval lost het niets op betreffende een betere verstandhouding en begrip als je niet in elkaars leefwereld kan en durft kijken. Andere informatieverwerking De informatiestroom loopt bij mensen met autisme nu eenmaal gans anders. Een verzender stuurt een boodschap naar de ontvanger. Deze ontvangt en stuur zijn antwoord terug. Zo eenvoudig is het op school, maar is praktijk loopt dit scenario heel anders voor mensen met een aangeboren ASS-aandoening, waarvoor geen medicatie bestaat. Alleen het inleven in de wereld van autisten en het bespreekbaar maken kan zorgen voor een beter begrip, aanvaarding en het rekening houden met de andere partij. Autisten ontvangen inderdaad een boodschap van een gesprekspartner of een ander medium of gewoon als ze levensmiddelen zien staan in de supermarkt, mensen zien passeren in de straat en de dagelijkse handelingen doen zoals niet-autisten. Vijf keer meer prikkels Echter het belangrijkste adertje bij autisten is dat ze prikkelgevoelig en vaak ook hoogsensitief zijn. Ze ontvangen dus vijf keer meer prikkels dan niet-autisten. Naast de boodschap van de gesprekspartner of tijdens een ander gebeuren krijgen ze ook vier boodschappen in de marge die ze eruit moeten filteren. Die vier schemerboodschappen hebben geen belang of toegevoegde waarde en hiermee moet geen rekening mee worden gehouden. Toch slaan mensen met autisme ook deze boodschappen in de schemerzone op. Bijvoorbeeld: het geluid op de achtergrond van een ijskast, een voorbijrijdende auto, een fluitende vogel, een bijzondere wolk die voorbij drijft, wat er is de kast ligt achter de gesprekspartner, welke behangpapier er is, enz. Allemaal schemerboodschappen die totaal geen nut hebben. Maar als verdedigingsmechanisme dat te sterk is ontwikkeld, komen die boodschappen in de marge ook tot bij hen. Kernboodschap filteren Het kost voor mensen met autisme veel tijd en energie om de kernboodschap te filteren uit de vijf prikkels en de andere vier nepboodschappen los te laten. Daarna moet een autist beslissen wat hij of zij met die boodschap gaat doen : Ik reageer niet, want het is niet nodig.Ik reageer niet, want ik denk dat er nog bijkomende informatie komt met nieuwe boodschappen.Ik reageer, want ik denk dat het nodig is en ik alle informatie heb gekregen.Oogcontact Bij die beslissingen kan iemand met autisme geen rekening houden met het oogcontact met de gesprekspartner, want oogcontact is een zeldzaam toegepaste en bijzonder moeilijk in te schatten vorm van communicatie bij mensen met ASS. Ze schatten dit talrijke malen, beslist goedbedoeld, totaal verkeerd in. Voor iemand met autisme is het bijzonder onwennig om oogcontact te hebben met andere mensen. Dit voelt raar en heel onnatuurlijk aan. Het is zoals in je blote in de auto rondrijden en iedereen je aankijkt. Dit soort gevoel krijgen autisten als je hen verplicht tot oogcontact. Het blijft altijd een onnatuurlijke houding en een ingestudeerd nummertje voor hen. Veel tijd en energie Door het vele tijd om de kernboodschap te filteren uit een vijfvoud van prikkels, kost dit voor iemand met ASS bijzonder veel energie en tijd. Daarom zijn autisten ook sneller en vaker uitgeput en vermoeid dan niet-autisten. Door het lange tijdsverloop gaat de boodschap bovendien soms de mist in of zit de andere gesprekspartner al vier zinnen verder – en gaan die mededelingen verloren – want vlotte communicatie tussen beide partijen niet zal bevorderen. Inlevingsvermogen en emoties Inlevingsvermogen en emoties liggen moeilijk bij autisten omdat het verwerken van een overvloed aan informatie en communicatie veel tijd kost. Vaak komt de boodschap later die dag of dagen nadien opeens terug vooraleer ze verder kan worden ontleed en in een juiste context geplaatst. Daar waar emotie een rechtstreekse onmiddellijke reactie is bij niet-autisten, kan hier een periode overgaan bij mensen met ASS. Waarom ze dan opeens blij of droevig zijn op een ogenblik dat je het niet verwacht, heeft dus te maken met die langere tijd die ze nodig hebben om eenzelfde boodschap goed te begrijpen en te verwerken. Emotie en gebeurtenis niet gelijklopend Autisten hebben niet meer of minder emotie dan niet-autisten, alleen loopt de emotie niet altijd samen met het tijdstip van de gebeurtenis. Autisten hebben ook nood aan planning, structuur, duidelijkheid en houden zich vast aan kleine en grote gewoontes waarvan bijzonder moeilijk kan worden afgeweken. Plotse veranderingen in planning, structuur en regelmaat verstoren het hele denk- en communicatieproces bij autisten. Zij raken dan in paniek en voelen hun omgeving aan als een “boze buitenwereld” die hen niet begrijpt of hen niet wil begrijpen. Ze hebben het gevoel dat ze worden geleefd en niet tot rust kunnen komen in een omgeving om alle informatie rustig te kunnen verwerken. Overprikkeling Autisten worden door de drukke buitenwereld regelmatig overprikkelt en moeten dan tot rust komen in een vertrouwde leefwereld met een favoriete hobby of bezigheid. Ze moeten hun hoofd leeg kunnen maken door iets te doen wat ze graag doen en waarmee ze de schemerboodschappen kunnen loslaten: schrijven, tekenen, lezen, wandelen, fietsen, sporten, muziek, huisdier, … Tot rust laten komen Het heeft geen zin om autisten die overprikkelt zijn nog verder te belasten met allerlei vragen, communicatie en interacties. Het best is om hen de tijd te gunnen om weer tot zichzelf te komen en hun prikkels te verwerken en los te laten. Op dat moment zal iemand met ASS beslist niet de meest geliefde huisgenoot, partner of vriend zijn. Hij is immers drukdoende te vechten tegen de omgeving die hem vijandig aanvoelt en gaat op zijn of haar achterste poten staan. Hij begrijpt heel moeilijk dat andere mensen constant sociaal willen zijn, agenda’s boordevol plannen hebben, plannen willen wijzigen en in de verre toekomst plannen maken. Planning en structuur noodzakelijk Een duidelijke weekplanning en bespreking is absoluut aangewezen om iemand met ASS te integreren en zich thuis te laten voelen in een voor hem of haar bijzonder ingewikkelde leefwereld. Wijzigingen moeten duidelijk worden doorgesproken, rekening houdende met de autist, en men houdt zich het liefst aan een planning zonder al te veel wijzigingen en onduidelijkheden. Ook moet voldoende tijd worden voorzien om iemand met ASS tot rust te laten komen in een rustige vertrouwde omgeving. Het aantal activiteiten per dag en in het weekend moet worden beperkt om overprikkeling te vermijden. Activiteiten beperken Iemand met autisme vindt het helemaal niet erg als zijn partner of huisgenoten bijkomende activiteiten doen en hij of zij op dat ogenblik zich kan terugtrekken in de eigen leefwereld en cocoon om tot rust te komen. Nooit roepen en ruzie maken Verder zijn er nog enkele tips die je absoluut moet vermijden : begin nooit te roepen en ruzie te maken met mensen met ASS of hen met communicatie te bestoken wanneer ze overprikkelt zijn, want dit komt bijzonder confronterend over omdat zij sowiezo veel meer prikkels opvangen, het hen angstig maakt en zij uit verdediging kunnen beginnen gooien met voorwerpen en wegvluchtverdrag vertonen. Eenvoudige communicatie Probeer communicatie zo eenvoudig mogelijk te doen : Vermijd lange en ingewikkelde zinnen.Gebruik slechts één boodschap per zin.Ga na elke zin na of de autist het heeft begrepen.Gebruik geen figuurlijke taal. Autisten vatten alles letterlijk op.Vermijd communicatie waar de autist geen interesse of boodschap aan heeft omdat ze dit zelf kunnen vaststellen, bijvoorbeeld “De zon schijnt vandaag.” of omdat de boodschap tegenover iemand anders gericht is zonder toegevoegde waarde voor henzelf.Het begrip om zich in te leven in de andere leefwereld moet zowel van de autist als de niet-autist komen. Daarom is het respect voor die andere leefwereld bijzonder belangrijk en mag men nooit de eigen interpretatie van het leven opdringen aan de andere partij. Alleen zo kan er meer begrip ontstaan tussen autisten en niet-autisten.

Autisme Storm
3 0

COVID-19 slaat hard toe in Turkse gevangenissen

EIGEN BERICHTGEVING – ANKARA – 21 mei 2020 – Terwijl de Turkse regering nog positief nieuws kon brengen over een kindje van 37 dagen oud dat werd ontslagen uit het ziekenhuis na genezen te zijn van het Coronavirus, is de werkelijkheid gans anders. De epidemie van COVID-19 slaat bijzonder hard toe in de gevangenissen in Turkije met gigantische aantallen besmettingen. Zowat elke gevangene die wordt getest, blijkt besmet te zijn. Maar de meeste gevangenen worden niet eens getest. Besmette gevangenen worden samen gezet met gezonde gedetineerden. Medicijnen zijn er nauwelijks en er is ook te weinig eten voor alle gevangenen. 300.000 mensen verblijven in Turkse gevangenissen. De overbevolking zorgt voor onhygiënische en gevaarlijke omstandigheden waarschuwen mensenrechtenorganisaties, de Verenigde Naties en de Wereldgezondheidsorganisatie. 166 journalisten worden eveneens opgesloten in Turkse gevangenissen. Turkije geeft 160.000 besmettingen met het Coronavirus en 4.500 doden toe, maar in werkelijkheid zullen dit er veel meer zijn. De Ottomaanse droom van president Erdogan blijft een nachtmerrie op het vlak van volksgezondheid, mensenrechten en democratie in Turkije voor diegenen die een afwijkende mening hebben of in de armoede terecht zijn gekomen.

Autisme Storm
1 0

Wat een rare wereld

Wat er nou precies aan de hand is, weet hij niet helemaal zeker. Het vrouwtje is de hele dag thuis maar zit wel achter dat rare kastje waar steeds andere dingen op verschijnen. En een paar keer per dag gaat ze naar haar kamertje boven, dan mag hij niet mee. “Overleg”, zegt ze dan tegen het baasje. Die knikt begrijpend. Hij snapt er niet veel van. Hij heeft eens meegekeken toen het vrouwtje “overleg” had met iemand, maar die moest alleen maar heel hard lachen. En wat er nou zo lachwekkend was aan het feit dat hij bij het vrouwtje op schoot zat, dat weet hij nog steeds niet. Wat ook wel raar is, is dat ze met dit mooie weer niet naar de camping gaan. Hij heeft Yana en Luna al lang niet meer gezien. En wat te denken van Indy, die zal wel flink gegroeid zijn sinds vorig jaar. Toen was ze nog zo’n slungelige puberhond. Hij is benieuwd of ze een mooie dame is geworden. Ook zijn vriendjes Eggy en Monique heeft hij al lang niet meer kunnen knuffelen. Hij hoort het baasje en het vrouwtje er soms wel over praten maar ze gaan er nog steeds niet naar toe. Dat gekke woord, corona, wordt nog steeds genoemd als de oorzaak. Mensen zijn toch eigenlijk wel zwakke wezens hoor. Het is toch wel te hopen dat ze deze zomer nog naar de camping gaan. Hij moet toch wel gaan kijken hoe het met iedereen is. En bovendien, het is ook gewoon gezellig. Lekker ’s morgens met het vrouwtje naar het bos, achter de bal aan rennen met het baasje en ’s avonds naar het vuur kijken dat het vrouwtje zo graag stookt. En weet je wat ook zo raar is, als hij nu met het vrouwtje gaat wandelen, tussen de middag, dan komen ze ook helemaal niemand tegen. Ja, die gekke Husky, die altijd naar iedereen grauwt omdat zijn baasje hem al superkort houdt als er 100 meter verder op een andere hond aan komt. Arm beest, hij wordt bijna gewurgd. Dan zou hij zelf ook wel lelijk gaan doen tegen anderen. Maar verder bijna niemand, het is maar een enkele keer dat het vrouwtje een praatje kan maken. Hij heeft gehoord dat de kinderen inmiddels weer naar school mogen. Dat schijnt voor veel vaders en moeders goed nieuws te zijn. Geen idee waarom, maar het zal wel. Hij vindt het alleen maar fijn als iedereen bij elkaar is. En met kinderen kun je vaak lekker spelen. Ook dat mist hij van de camping. Nou ja, het voordeel is wel dat hij van het vrouwtje wat meer snoepjes krijgt. Maar als hij dat moet inleveren om weer “normaal” op pad te kunnen, dan doet hij dat graag. Zo is het ook allemaal maar saai.  

Machteld
0 0

De schrijfgeest

Op een dag verscheen hij. En ik zat net verwoed mijn cv uit te typen op een oude pc die al eens tegenpruttelde. Ik had het nu wel gehad met mijn voorbije 3 jobs die net geen 12 jobs en 13 ongelukken waren geweest. Het zat me hoog. Ik voelde me telkens verdrinken in professionele keuzes. Ik kreeg het waas voor de ogen wanneer een jobadvertentie begon te dansen en te springen om aandacht want mijn spaarrekening had verstek gegeven om vanzelf te groeien (eigenlijk had die er nooit zin in gehad). Ik kreeg het benauwd zodra het woord "jobkeuze" viel, en ik steevast het zinnetje "wat wilt u gaan doen" om de oren gezwierd kreeg door een goedgezinde commerciële consulente (dat zij ze allemaal, goedgezind) in het zoveelse uitzendkantoor dat ik aandeed. Het zweet brak mij uit in mijn cv-schrijfspinsels toen de schrijfgeest een tikkeltje tegen mijn buik duwde. Ik voelde een kriebel, een tintelend gevoel, een heftige emotie van verwardheid. Ik was toch een cv aan het uitschrijven, geen roman, geen gedicht, geen verhaal, geen andere krabbels...nee, het was een sec cv, droog, to the point en niets meer. De schrijfgeest maakte het toch wat te gortig. Ik voelde me in alle staten overvallen door dat gevoel. Terwijl ik zo mijn best deed om al mijn professionele prestaties uit te persen in 2 A4'tjes. Dat ging helemaal niet. Ik liet me neerglijden in mijn stoel. Ging dan weer helemaal mooi achteruit gaan zitten. Ik haalde diep adem. Zuchtte zo fel dat de muur dampig werd. Bleef onverroerd voor me uit staren. Jij kleine duivel, dacht ik, wat voor een moment heb jij uitgekozen om mij zo te kwellen. Dit gaat niet. Nee, ik moet dit cv uittypen. Ik kan geen roman, verhaal, column of eender wat uitschrijven enkel en alleen opdat jij je zin zou krijgen. Dit gaat helemaal niet. De schrijfgeest bleef aandringen. Ik werd kalm en toch ging ik ook bijna door de rooie. En toen kwam het eruit. Ik schreef in mijn cv: ik ben een woordkunstenaar, een creatief schrijversbeestje. Ik heb een blog. Een ware passie voor schrijven. Ik werd bijna vuurrood en het was een gloed van geluk. Het was duidelijk: hij had zijn zin gekregen, die kwellende schrijfgeest.

Maïté L.
5 0

Wat een stervend vogeltje mij leerde

Als kind ging ik vertrouwd om met de subtiele magie des levens. Ik hanteerde mijn hooggevoeligheid constructief en speels. Maar ergens in mijn groeiproces ben ik gaan denken dat mijn gevoelige aard een last was in plaats van een zegen. Hoe vaak heb ik er wel niet naar verlangd om onverschilliger te zijn. Er werd mij dan ook dikwijls gezegd dat ik het mij allemaal niet zo erg moest aantrekken. En ik wou dat ook echt kunnen. Het overweldigende voelen probeerde ik te vervangen door te overdenken. Ik dacht afstand te kunnen nemen van de dingen door ze te analyseren. Maar in feite nam ik alleen maar afstand van mijn authentieke zelf. Op een bepaald moment wees alles erop dat ik te ver was afgedwaald. Ziekte bracht me tot stilstand. Ik ben zo vaak kwaad geweest omdat ik het niet begreep. De verantwoordelijkheid voor mijn lijden lag natuurlijk bij mezelf. Ik werd streng voor mezelf. Ik deed altijd wel iets verkeerd. Het was nooit goed genoeg. Het kleine meisje in mij moest niet huilen, ze moest flink zijn. Ze moest diëten, sporten, mediteren, minder denken en beter ademen. En als ze haar best niet deed, dan was het haar eigen schuld dat ze gebukt ging onder de pijn. Dan moest ze het maar opnieuw proberen en nog meer haar best doen. Ik ben nu op een punt gekomen dat ik niet meer mijn best wil doen. Het is mooi wat ik allemaal geleerd en bereikt heb, maar ik besef dat ik gerust wat milder kan zijn voor mezelf. Dat ik mezelf graag kan zien te midden van mijn geploeter. Ik wil mijn eigenliefde niet sparen voor wanneer ik zogezegd iets bereikt heb. Hier en nu is alles meer dan goed. Het is perfect zelfs. Dat besef komt in verschillende gedaantes bij mij binnen gesijpeld. Kleine dingen met grote symboliek openbaren zich aan mij. Ik zie ongetwijfeld veel over het hoofd, maar wat ik zie maakt echt indruk. Die indruk wil ik in deze tekst vastleggen. De dingen en situaties rondom mij, weerspiegelen wie ik ben. Als ik ergens ongevoelig en oppervlakkig mee omga, dan is dat tevens de manier waarop ik mezelf behandel. Het was een stervend vogeltje dat me hier onlangs aan herinnerde. Al te vaak heb ik me uit zelfbescherming verscholen achter negatie en ontkenning. Uit angst natuurlijk. Angst om diepgaand te voelen en ingenomen te worden door dat gevoel. Zo draaide ik ook mijn rug toen ik zag dat mijn zachte vriend Loki zichzelf aankondigde met een vogeltje in zijn bek. In een oogopslag zag ik dat het nog leefde, maar de dood nabij was. Ik wenste dat hij het snel zou doden, wat hij niet deed. Terwijl Loki afgeleid werd door een snack uit de keukenkast, bedacht ik wat te doen met het weerloze wezen op mijn tapijt. Ik wou dat ik op mijn knieën was gaan zitten en het vogeltje in mijn handen had genomen. In de plaats daarvan greep ik naar het vuilblik waar ik het naar adem snakkende diertje voorzichtig op veegde. Ondanks mijn afkeer en tegenzin, bekeek ik het in detail. De verwondingen moesten intern zijn, aangezien er langs de buitenkant niets te zien was. Het hield zijn oogjes gesloten en het kleine bekje ging langzaam open en dicht. Misschien moest ik het uit zijn lijden verlossen en op één of andere manier doden? Een mogelijkheid die ik snel weer liet varen. Uiteindelijk legde ik het vuilblik met het vogeltje in een doos die ik met een handdoek bedekte en ergens in een verre hoek plaatste. Pas laat op de avond dacht ik terug aan het vogeltje. Zou het nog leven? Maar ik ging niet kijken. Ik liet het kleine dier aan zijn lot over, mezelf sussend dat dit de natuurlijke gang van zaken was. Het vogeltje stierf moederziel alleen. Wanneer ik de handdoek van de doos haalde, bewogen er enkele donsveren op zijn hoofdje door de luchtverplaatsing, wat me op een confronterende manier vertederde. Het was pas de dag nadien dat er een opening kwam in mijn gevoelswereld. Opeens herkende ik mezelf in het vogeltje. Gewikkeld in het nieuwe deken dat mijn moeder mij had gegeven, ging ik tussen de bomen zitten. Het deken pluisde enorm en al gauw hingen er overal losse stukjes wol. De manier waarop de wol in de wind flapperde, deed me denken aan de donsveren van het vogeltje. Het besef dat ik met mezelf omging zoals ik het vogeltje had behandeld, schoot als een bliksemschicht door mijn lijf. Het verdriet begon te stromen en ik voelde zoveel spijt. Ik weet en voel al langer dat kleine handelingen een grote energetische waarde kunnen bevatten. Ik wou dat ik me over mijn angst heen had gezet en het vogeltje liefdevol in mijn handen had genomen toen het lag te sterven. Ik wou dat ik het lieve geruststellende woorden had toegefluisterd. Ik wou dat ik meer compassie en liefde had getoond. Al was het maar heel even. Fysiek gezien had dit alles geen verschil gemaakt, maar gevoelsmatig (en dat is waar het allemaal om draait) zou ik authentieker gehandeld hebben. In zulke kleine subtiele dingen huist spiritualiteit en verbondenheid. De schoonheid van mystieke ervaringen komt je nooit recht in het gezicht gevlogen, ze vraagt om een fijngevoelige kijk op de dingen. En de fijngevoeligheid die mij eigen is, wil ik niet verloochenen. Ik wil (mijn) kwetsbaarheid niet langer de rug toekeren. Voortaan ga ik op mijn knieën en zet ik de tijd stil voor de broze dingen van het leven. Ik wil mijn innerlijk kind niet aan haar lot overlaten en uit zelfbescherming veinzen dat ik een harde tante ben. Ik vergeef mezelf voor de hardheid tegenover mezelf en het vogeltje. Eigenliefde laaft zich sowieso aan een oneindige bron van vergiffenis. Uit respect en dankbaarheid wil ik de inzichten en bijbehorende gevoelens die het vogeltje mij bracht niet weg rationaliseren of vergeten. Want niets dat gevoel opwekt is onbenullig. Ps: En ja, ik overweeg om Loki een kattebelletje om te doen ;)

KarolienDeman
1 0

Het brein en ik

Vanaf het moment dat het tot mij doordrong dat er een wezenlijk verschil bestaat tussen mijn brein en mijn ware ik, begon er veel te veranderen. Het was een cruciaal inzicht dat nodig was om de oneindigheid van mijn mogelijkheden te kunnen vatten. Ik zag in dat mijn ware ik uit een oneindig creatief bewustzijn bestaat, dat vanuit liefde handelt. Mijn brein daarentegen, staat in voor mijn fysiek zelfbehoud en klampt zich daarom graag vast aan gewoonte en routine. Alles wat het brein herkent als veilig of plezierig, wil het zich eigen maken. Uitdagingen buiten de comfortzone zijn voor het brein alles behalve aanlokkelijk. Het neemt niet graag risico’s en blinkt uit in het overdrijven en panikeren. Veel mensen zijn slaaf van hun brein, zonder dat ze het beseffen. Dat komt dan ook omdat ze zichzelf identificeren met hun brein. Ze denken dat zijzelf de impulsen van hun brein zijn en dat ze handelen vanuit keuze. Over het al dan niet hebben van een vrije wil, is doorheen de geschiedenis al veel gezegd geweest. Voor mij het is het alleszins duidelijk dat ik, het bewustzijn of de wilskracht achter het brein, de gewoontes en patronen van mijn brein kan veranderen. Ik kan mijn brein dingen afleren en aanleren. Dit gaat vaak gepaard met weerstand. Soms drama. En vooral het begin is moeilijk. Maar als ik écht iets wil en blijf volharden, dan komt er gegarandeerd resultaat. En dat zet dan deuren open naar nog meer mogelijkheden. Zelfvertrouwen is onontbeerlijk in het proces der zelfontwikkeling. Als ik geen vertrouwen heb in mezelf, in mijn kracht en transformatie, dan saboteer ik mezelf. Enkel een vanzelfsprekend vertrouwen in het tot stand komen van mijn visualisaties, is de brandstof waarop mijn creatieve vermogens draaien. Het zogezegde ‘boetseren’ van het brein en van de identiteit is wat ik als zelfontwikkeling zou omschrijven. Je ontwikkelt jezelf tot de best mogelijke versie van jezelf. Het bewustzijn kan creëren, maar kan evengoed loslaten en enkel observeren. In beide gevallen wordt er ervaring opgedaan. En dat is uiteindelijk het enige dat telt. De aard van de ervaring krijgt geen oordeel toegeschreven. Niets is ‘goed’ of ‘slecht’. Het ‘is’ gewoon. Maar wie in de mogelijkheid is om het bewustzijn aan te spreken, kan zijn realiteit scheppen. Als jij nu deze tekst aan het lezen ben, dan is dat omdat je jezelf eraan herinnert dat dit mogelijk is. Dat jij de creator bent van jouw levensverhaal. Het individu dat je denkt te zijn, heeft geen vaste vorm. Je kan zijn wat of wie je wil zijn. Maar weet dat het scheppingsproces, net als een geboorte, niet altijd even pijnloos verloopt. De beloning is echter groot.

KarolienDeman
2 0

Wat is de realiteit?

Het is een uitdaging om concepten te definiëren die als vanzelfsprekend worden beschouwd. Want eenmaal je een sluitende definitie probeert te vormen, merk je al snel dat de dingen vaak niet zijn wat ze lijken. Wat verstaan we bijvoorbeeld onder het begrip ‘realiteit’? Wat bedoelen we precies als we zeggen dat we ‘realistisch’ moeten zijn? Stilzwijgend en quasi unaniem nemen we aan dat de realiteit een vaststaand gegeven is. Iets waar we niet omheen kunnen. Vanuit die veronderstelling voelen we ons vaak geworpen in de realiteit, als een toevalligheid dat onderhevig is aan externe wetten. De realiteit wordt dan als positief of negatief geïnterpreteerd. Gunstig of ongunstig. Als iets waar we dienen mee rekening te houden. We beperken onszelf ook door te stellen dat het ‘onrealistisch’ is om bepaalde dingen te denken of verwachten. Want we gaan ervan uit dat we ons moeten aanpassen aan de realiteit rondom ons. Maar wat als de realiteit geen op zichzelf staand fenomeen is? Wat als de realiteit een product is van onze gedachten en interne leefwereld? Het interessante aan deze stelling is dat ze wetenschappelijk onderbouwd kan worden, gestaafd op zogenaamde harde feiten. Het is namelijk een feit dat de manier waarop wij onze realiteit ervaren afhankelijk is van ons perceptievermogen. En dat perceptievermogen bestaat uit onze hersenen die externe prikkels omzetten naar een verstaanbaar en gemakkelijk hanteerbaar geheel. Verstoorde hersenfuncties of psychische aandoeningen tonen aan dat de realiteit veranderlijk is. Kortom: wat je ervaart, is wat je zelf maakt. De hersenen creëren een logica die gericht is op zelfbehoud en overleving. Het is niet te bewijzen, maar we gaan ervan uit dat iedereen met ‘normaal’ functionerende hersenen min of meer hetzelfde ervaart. Als er iemand iets beweert dat niet strookt met het algemeen aanvaarde idee over wat de realiteit is of niet is, dan twijfelen we aan de functies van het perceptievermogen van die persoon. Stel dat de realiteit inderdaad iets is dat buiten onszelf bestaat, iets dat zonder bewustzijn of perceptie voort blijft bestaan. Wat als de realiteit geen levend wezen nodig heeft om te kunnen zijn? Wat voor iets is de realiteit dan? Hoe zou je dit omschrijven? Dit is een vraag die zich zeer moeilijk laat beantwoorden omdat het onmogelijk is om ons voor te stellen wat de realiteit is zonder ons bewustzijn. We zitten als het ware gevangen in ons perceptievermogen en kunnen daarom de realiteit niet interpreteren of omschrijven als iets dat los van onszelf bestaat. Het concept realiteit is eveneens iets dat we zelf bedacht hebben, zonder menselijke interactie is er niets dat als dusdanig wordt aangeduid of gecategoriseerd. Wanneer de realiteit als een fenomeen wordt afgebakend, dan impliceert dit dat het tegengestelde van de realiteit ook moet bestaan. We denken te weten wat de realiteit is en wat ze niet is. Maar we kunnen dit slechts beoordelen binnen de beperkte grenzen van ons perceptievermogen. Dus eigenlijk kunnen we onszelf alleen maar iets wijsmaken en binnen het kader van die illusie afspraken maken. Dat de realiteit veranderlijk is en onderhevig aan het perceptievermogen is een feit. Want elk levend wezen op aarde ervaart de realiteit op een andere manier. Zo zal de realiteit van een bacterie er anders uitzien dan de realiteit van een dolfijn. Er zullen ongetwijfeld wel mensen zijn die ervan overtuigd zijn dat het perceptievermogen van de mens superieur is ten opzichte van dat van andere wezens. En dat daarom de realiteit die een mens ervaart de ‘juiste’ perceptie is. Zulke denkwijze functioneert zeer nauw binnen de beperking van de eigen vermogens. Een denkwijze die mij interessanter lijkt, gaat ervan uit dat de perceptie van elk levend wezen een bijdrage levert aan het concept realiteit. Dat elke visie, elke bewustzijnsvorm, een elementair en evenwaardig deeltje vormt van de algemene ervaring van het leven. En we kunnen het denkveld zelfs nog breder open trekken door niet alleen levende wezens capabel te achten om een realiteit te ervaren. Want wie zegt dat planten geen realiteit ervaren? Of rotsen? Of de tafel waarop ik nu aan het schrijven ben? Misschien ben ik ondertussen de aandacht van een deel van mijn lezers verloren. Het stellen dat een tafel een vorm van bewustzijn heeft, is voor veel mensen dan ook een brug te ver. En ik kan dat begrijpen. Maar anderzijds vraag ik me ook af waar de grens dan precies getrokken wordt? Moeten we het concept realiteit linken aan het hebben van een zenuwstelsel en hersenen? Of nemen we de percepties van de plantenwereld er ook nog bij als willen weten waar het ervaren van de realiteit precies eindigt en begint? Het lijkt me alleszins wel duidelijk dat de realiteit zich minder gemakkelijk en afgelijnd laat definiëren dan dat veel mensen denken. Als men mij dan ook het advies geeft om ‘realistisch’ te zijn, dan kan ik daar weinig betekenis aan geven. Of toch niet de betekenis die het gros van de mensen voor ogen heeft bij het horen van die woorden. Ik leef volgens de wetenschap die zegt dat ikzelf verantwoordelijk ben voor mijn realiteit. Alles wat ik als realistisch beschouw, kan zich manifesteren in mijn realiteit. Ik wacht niet op gunstige omstandigheden, maar ik creëer zelf mijn omstandigheden. En daarmee bedoel ik dat de keuze om op een bepaalde manier ergens op te reageren geheel bij mezelf ligt. Wat ik denk, ervaar en voel is het product van mijn perceptievermogen. Het is aan mij om dat perceptievermogen zodanig af te stellen dat ik er baat bij heb. Ik ben ook kritisch als het gaat over de percepties waarmee mijn hersenen komen aandraven. Want ik weet dat ze vaak veiligheidshalve vanuit gewoonte ontstaan. Mijn ingebakken, aangeleerde responsen en interpretaties zijn niet altijd de meest gunstige of slimste. Mijn tekst genaamd ‘Het brein en ik’ sluit naadloos aan bij deze slotwoorden.

KarolienDeman
0 0

Authenticiteit

Authentiek zijn wil zeggen dat je geheel jezelf bent. Dat je ondanks de invloed van externe elementen trouw blijft aan jezelf. Hiermee heb ik eigenlijk niets concreet gezegd. Want wat houdt jezelf zijn in? En kan die zelf überhaupt afzonderlijk gezien worden van omgevingsfactoren? Zijn wij niet de som van alle ervaringen die we opdoen? Bij deze laatste stelling wordt er vanuit gegaan dat we als een onbeschreven blad geboren worden en dat alle externe elementen ons vormen. Anderzijds ben ik er ook van overtuigd dat we geboren worden met een zekere uniciteit. Met een persoonlijkheid. Als ik bijvoorbeeld kijk naar een nest pasgeboren katjes, dan valt het op dat sommige katjes nieuwsgieriger of banger zijn dan andere. Ze lijken elk reeds over een uniek karakter te beschikken. Ondanks dat alle katjes van dat nest onderhevig zijn aan dezelfde omgevingsfactoren, zijn ze toch allemaal verschillend. Je authentieke zelf is meer dan de som van externe factoren. Alvorens er enige ervaring op je heeft kunnen inwerken, heb je van bij de geboorte al een ‘aanleg’ voor bepaalde eigenschappen. Zo kun je bijvoorbeeld een aanleg hebben voor hoogsensitiviteit. Het verloochenen van die aanleg brengt heel wat moeilijkheden met zich mee. Authenticiteit is een uniek standpunt of perspectief van waaruit het leven ervaren wordt. Om dat specifieke perspectief optimaal te exploreren, is het van belang dat je jezelf kent en aanvaardt. Authenticiteit openbaart zich via de gevoelswereld. Zelfkennis kan niet rusten op louter ratio. Waar je je gevoelsmatig tot toe aangetrokken voelt, dat is waar de authenticiteit ligt. En het kan goed zijn dat je daar rationeel gezien niet mee akkoord gaat. Want misschien ben je wel opgegroeid met het idee dat jouw authentieke verlangens ongehoord zijn. Of misschien lijkt jouw unieke persoonlijkheid niet te rijmen met de wereld waarin je je bevindt. En dan is de kans groot dat je uit zelfbehoud voor een leven kiest dat in essentie niet strookt met je authenticiteit. Wat interne spanning veroorzaakt en je ongelukkig maakt. Om van het leven te kunnen genieten, om zogenaamd gelukkig te zijn, moet je authentiek kunnen zijn. En handelen naar je unieke gevoelswereld vraagt vaak om enige durf. Uit een natuurlijk soort zelfbehoud willen we graag aanvaard en geliefd zijn door zoveel mogelijk mensen. We zitten er dus mee in wat anderen over ons denken. Resoluut voor jezelf kiezen impliceert de kans op afwijzing. Een authentiek leven dat afwijkt van de norm brengt risico’s met zich mee. Jezelf authentiek opstellen wordt daarom gelinkt aan kwetsbaarheid. Maar het alternatief waarbij je jezelf zoveel mogelijk probeert te conformeren met externe verwachtingen is in feite nog veel slopender en pijnlijker dan afgewezen worden door anderen. Wie niet authentiek durft te zijn, stelt zichzelf teleur. En als je dat minder erg vindt dan anderen teleurstellen, dan is er sprake van een gebrek aan eigenliefde. Eigenliefde en authenticiteit gaan hand in hand. Dit is het fundament van een verzadigend leven. Eigenliefde is de brandstof die je nodig hebt om je vruchtbaar door het leven te bewegen. Specifieke keuzes gemaakt vanuit eigenliefde, met andere woorden authentieke keuzes, werken als het ware magnetisch op externe liefde. Daarmee wil ik zeggen dat authenticiteit aantrekkelijk is. Een authentiek iemand is veel aantrekkelijker dan iemand die zichzelf niet durft te zijn en vanuit angst anderen probeert tevreden te stellen. Daarom is het juist zo paradoxaal dat velen authenticiteit denken te kunnen inruilen voor de liefde van anderen. De meest constructieve beweging is die van binnen naar buiten. Van eigenliefde naar naastenliefde. En niet omgekeerd. Dat de kern en oorsprong van liefde in onszelf terug te vinden is, neemt niet weg dat er een fundamenteel verlangen bestaat naar connectie met anderen. Een diepe en oprechte connectie kan alleen bestaan wanneer er ruimte en appreciatie is voor authenticiteit. Schaamte en schuldgevoelens zijn giftig en doet authenticiteit en eigenliefde verschrompelen. Je authentieke zelf volledig ontplooien is een leerproces en gaat zodus met vallen en opstaan. Zo beschouw ik het opflakkeren van bepaalde ziektesymptomen als een teken dat er ergens iets niet strookt met mijn authenticiteit. Door de jaren heen heb ik geleerd dat er soms een verschil bestaat tussen wat ik denk te willen en wat ik gevoelsmatig eigenlijk écht wil maar niet meteen wil aanvaarden of durf te benaderen. ‘Gelukkig’ slagen de moeilijkheden des levens mij telkens weer op het juiste spoor als ik te ver dreig af te dwalen van mijn authentieke pad.

KarolienDeman
1 0

Afscheid in deze tijd

Eigenlijk paste er maar één woord bij, respect. Respect voor hoe ze haar hele leven alles gedaan had wat in haar vermogen lag om mensen zich welkom te laten voelen. Ze zorgde niet omdat het moest maar omdat het een deel van haar zelf was. Ze genoot van de kleinste dingen, gezelligheid, mensen om haar heen, maar ook haar gezin, of als de kleinkinderen kwamen, als mensen iets voor haar mee brachten, of gewoon, als ze even heerlijk in het zonnetje kon zitten. Ik kende haar nog niet mijn hele leven maar als ik aan haar denk komt direct die gulle lach weer in mijn gedachten. Met haar zus verhalen ophalen over vroeger, tranen van het lachen. Aan een lange tafel, vol met hapjes en drankjes, pas tevreden al niemand iets tekort kwam. Als je op zondagmiddag even aanging voor een kopje koffie ging je pas na het eten weer naar huis. Met het gevoel dat je in een echt warm nest was geweest. Zelfs toen ze na een lang en hecht huwelijk haar man verloor, wist ze nog positief te blijven. Ze bleef achter in het zo vertrouwde huis, dankbaar voor alle hulp die ze kreeg. De omgeving die ze al zo lang kende, hielp haar in de dagelijkse gang van zaken. Tot ook voor haar het moment kwam om los te laten. Wat volgde was de wens van de kinderen om hun moeder een waardig afscheid te geven. Respectvol. In de ‘Corona-tijd’ een hele uitdaging. Uiteindelijk konden er dertig personen afscheid nemen, dan zouden de regels in acht genomen kunnen worden. Dertig mensen, een handjevol. Het bleek echter niet makkelijk dit aantal gevuld te krijgen. Oude mensen waren bang voor zichzelf, jonge mensen waren bang de oude mensen te besmetten. Het leek erop dat alleen de kinderen bij de kist zouden staan. Ze begrepen het wel. Maar daardoor deed het niet minder zeer. Dit was niet hoe het zou moeten zijn. Het was mooi weer, die dag. Stralende zon, prettige temperatuur. In het kleine zaaltje stonden de dertig stoelen klaar, op veilige afstand van elkaar. Met hun gezinnen hadden ze nog niet de helft van de stoelen nodig. Er waren wat gasten binnen gedruppeld, een handjevol. Zij hadden bescheiden de achterste rijen bezet. In afwachting van eventuele andere gasten. Het werd een sobere plechtigheid. Ze herdachten hun moeder met respect en met liefde. Het maakte op de gasten daardoor een verpletterende indruk. Afscheid van een vrouw die hare hele leven zo had klaar gestaan voor iedereen, waar gastvrijheid zo hoog in het vaandel had gestaan. En nu, nu waren er zo weinig mensen om afscheid te nemen. Het was schrijnend. Mijn maatje en ik waren getuige van het afscheid. Ook wij waren diep onder de indruk. Er zullen zoveel mensen zijn die haar gaan missen. En dat die nu niet aanwezig konden of durfden te zijn bij haar afscheid, het voelde als heel oneerlijk. Dat wij er wel waren, gaf ons een goed gevoel. En ook wij zullen haar, haar gulle lach en haar warme hart gaan missen.    

Machteld
0 1

VERZIN

Colson Whitehead: "Ik werd schrijver toen ik besefte dat niemand mijn werk goed vond."

VERZIN

Colson Whitehead: "Ik werd schrijver toen ik besefte dat niemand mijn werk goed vond."

Inspiratie is een diva

Inspiratie beschouw ik als iets extern, als iets dat buiten mezelf bestaat in een efemere toestand, zoekend naar een drager of ontvanger. Zoekend is misschien niet het juiste woord, inspiratie wordt eerder aangetrokken door de meest geschikte voedingsbodem vanwaar ze kan uitgroeien tot een vaste vorm. Als een dwarrelend zaadje in de wind dat uiteindelijk een plekje in de grond opeist. De voedingsbodem waartoe inspiratie zich aangetrokken voelt, moet een zekere rijkdom bevatten. Dat wil zeggen dat inspiratie enkel een toevoeging kan zijn aan iets dat reeds van waarde is. Ze kan zich niet manifesteren in een vacuüm. Om zich te materialiseren is inspiratie afhankelijk van een welwillende ontvanger. Er zijn gelukkig meerdere potentiële ontvangers waar inspiratie zich bij kan aandienen. Inspiratie is ontembaar, niet te dwingen of te regelen. Ze wil het liefst spontaan in een open geest ontvangen worden. Er zijn wel enkele dingen die je kunt doen om jezelf aantrekkelijk te maken voor inspiratie. Bijvoorbeeld door simpelweg luidop of in gedachten te spreken tot inspiratie en te zeggen dat je jezelf openstelt voor haar. Rust is ook een vereiste, al is het alleen intern. Een hoofd vol gedachten blokkeert inspiratie. Je kunt een band opbouwen met inspiratie en haar een vaste plaats in je leven geven. Een meesterlijke creator voorziet steeds voldoende tijd en ruimte waarin ze kan floreren. En heeft er vertrouwen in dat ze er zal zijn. De uitwisseling gebeurt gevoelsmatig en moeiteloos. Inspiratie kan je overvallen en je treffen op een moment dat je even de middelen niet hebt om haar te ontvangen. Maar wie inspiratie echt naar waarde schat, geeft haar met plezier en vanuit dankbaarheid voorrang. Inspiratie is als een diva die erop staat om op haar wenken bediend te worden. Maar ze kan ook geduldig zijn. Ze heeft begrip voor de drukke dagdagelijksheid van haar ontvangers en voor onverwachte omstandigheden. Als het moet, dan blijft ze wel even in de buurt wachten tot de omstandigheden gunstig zijn. Maar als de respons uitblijft, dan zal ze zich tot andere ontvangers wenden. Inspiratie is dus niet persoonsgebonden, noch kan ze iemand toegeëigend worden. We kunnen onszelf wel wijsmaken dat bepaalde lumineuze ideeën zomaar vanuit onszelf zijn opgeborreld, maar in wezen zijn ze ons binnengevallen. Inspiratie hoeft geen erkenning, haar ontvangers mogen gerust in de waan verkeren dat ze alles zelf bedenken, zolang zij maar tot uiting komt. Ze heeft geen ego, ze is enkel een potentieel, een energie die een vorm wil zijn. Als haar aanwezigheid het halsstarrig laat afweten, dan moet je de reden bij jezelf zoeken. Want elk ontvankelijk open kanaal zuigt inspiratie aan. Indien dit niet het geval is, dan is er iets dat de ontvangst blokkeert. Dat kunnen gedachten en overtuigingen zijn. Onrust. Een gebrek aan zelfvertrouwen. Of iets anders. Te hard willen werkt ook niet, op geen enkel vlak trouwens. Het is beter om iets hartstochtelijk te willen, ernaar te handelen en het dan in volle vertrouwen weer los te laten. Zit niet te wachten op inspiratie, maar vertrouw erop dat ze wel zal komen. Speel, leer en experimenteer ondertussen gewoon verder. Onverwacht zal zij plots opduiken en jou doen glimlachen. Mijn relatie met inspiratie is redelijk hecht. Ik maak bewust tijd voor rustige momenten op mezelf, wat ruimte schept voor spontane creativiteit. En in zulke omstandigheden bezoekt inspiratie mij graag. Ze fluistert mij een idee of een paar sterke zinnen toe. Ik neem vervolgens een notitieboekje of klap mijn laptop open. En dan laat haar stromen, via mijn vingers het leven in.

KarolienDeman
7 0

Anderhalve meter dans

Het is bijna bizar, hoe mensen op dit moment om elkaar heen dansen om maar anderhalve meter afstand te houden. Bij de supermarkt staan de karretjes in de bekende rijen, normaal gesproken trek je een exemplaar naar je toe en groet je de man of vrouw naast je met een knik. Nu wacht je op een afstand tot de klant voor je zijn of haar karretje heeft gepakt of in ontvangst heeft genomen van de behulpzame winkelmedewerker die de handvatten heeft ontsmet. In de supermarkt wachten mensen aan het begin van een gangpad tot een andere klant een andere kant uit gaat. Even wachten met het uitzoeken van een stuk kaas tot de andere klant is opgeschoven naar de vleeswaren. Een groot voordeel is dat je bij de kassa niet tegen je enkels wordt gereden door het winkelwagentje van een ongeduldige klant die niet kan wachten tot hij (en heel vaak zij) de spullen op de band kan gooien. Net of de hardwerkende kassière kan toveren. Onlangs was ik in ons dorp bij de bakker op het dorpsplein. Een kleine winkel maar met heel veel lekkere en eerlijke producten. Normaal sta je hutjemutje in de winkel en erger je je aan die dame met haar handtas als een hutkoffer, waarmee ze in je ribben staat te porren. Nu is het anders, er zijn 3 klanten tegelijk in de winkel toegestaan en de andere wachten buiten onder de overkapping. En, afhankelijk van het weer inderdaad, dat is best gezellig. Waar iedereen binnen staat te kijken wat we dit weekend bij het ontbijt gaan eten, komen nu de verhalen los. De meeste mensen ondergaan de maatregelen gelaten en vinden sommige dingen zelfs wel leuk. Ik vind het ook helemaal prima om gesprekken aan te knopen met onbekende mensen. Tenslotte zitten we allemaal in hetzelfde schuitje en moeten we allemaal wachten. Het is mooi om te zien hoe creatief iedereen omgaat met deze nieuwe situatie. Ook bij de apotheek moest ik buiten wachten. Voor me was een dame die me vertelde dat ze de medicijnen voor haar moeder kwam halen. Die durfde zelf niet meer naar buiten en was al weken afhankelijk van haar kinderen. Nog een geluk dat het mooi weer was en dat het dus niet erg was om boodschappen te doen. Natuurlijk voelde ik me direct schuldig omdat ik altijd in mijn auto stap en het weer mij dus niet zo veel deert. Op weg naar huis belde ik gelijk naar mijn moeder. Hoe gaat het mam? Nou, het gaat op zich best goed. Natuurlijk vindt ze het saai, ze kan (en mag van ons) niet naar buiten en de meeste sociale contacten liggen stil. Dus heeft ze haar oude hobby weer opgepakt en is ze begonnen met het breien van een vest. Ik hoop van harte dat deze crisis snel voorbijgaat. Stel dat ze ook voor mij een vest wil breien. Ach, ik voel mijn oude jeugdtrauma alweer de kop opsteken.

Machteld
10 0
Laad meer ...