Door wat nog binnenkwam
Dat wat er tussen mij en de ruimte zich schuilhieldt,is door wat nog binnenkwam even aangeraakt geweest, daarna vergeten; zonder sporen na te laten intern verstoord.
De rustposes van het ademend lichaam ik werden anders bekeken,toch is er niets anders dan hoe ik me verhoud tot dit ondenkbare stuk assemblage van toestanden, daar in de hoek van de kamer, zich af en toe op zijn zij rollend, de vloer opetend. Geen draagvlak hebben, was continu wegrennen.De staat van de dingen die je door de vingers glipt.Geluiden maken die vanbinnen komen, en de kamer verlaten,door wat nog binnenkwam.Het was jij, luidop afvragend wat een dag als deze in de maak hield, en niet tot zijn recht de kamer in liet rollen. En ik wist niet waar mijn gezicht was dus hield ik - met mijn handen - mijn handen vast, en toonde ik je iets wat achter de wereld zich verschool.
Het was een grimmig, gegenereerd stel kleuren, die zich tegen een horizon, of onze witte kamermuur aftekenden.
Met de stilstand der zaken reken ik later wel af.
Ik wist niet dat er geen basis bestond om op terug te kaatsen, dus tolde ik, mij geheel bewust hiervan, in jou. Alles stond in teken van een tussenrelatie: de relaties van de dingen met de andere dingen, zonder dat ze daarvoor gekozen hadden.
Zo ook de kleur wit; of de platenspeler; en zij met elkaar.
De ruimte speelt zich af in jou, waarna je erom heen probeert te gaan. Maar niets gaat, alles een tijdelijke stilstand, en ik werd er alleen maar beter van.
