“It's a bad lucky day”
Throwback to 22 juli 2006 in Arizona.
Die dag willen wij Monument Valley verkennen maar niet de klassieke "17 mile scenic drive" zoals de meeste toeristen doen. Back to the roots is ons beweeggrond. Het authentieke karakter van het land van de Navajo exploreren. Weg van het massa toerisme en bij voorkeur… met een Navajo-gids.
Wij kiezen voor de Navajo Mystery Valley Tour. De naam alleen al doe je dromen over “The Far West”, over indianen en cowboys. Voor mij zie ik het beeld van indianen op een Buffalo-jacht die te paard – beschilderd met gele, blauwe, witte en rode symbolen - tussen de grillige rode rotsformaties en de omringende woestijn galopperen. Zittend in blote torso op hun paarden met boog in linkerhand, met vijf of zes pijlen uit pijlkoker, klaar voor onmiddellijk gebruik. De teneur voor het bezoek is duidelijk.
Even terug in de realiteit.
Mystery Valley, de minst bekende vallei rond Monument Valley, is alleen toegankelijk voor bezoekers die een Navajo-gids hebben. Dit is waarschijnlijk het beste omdat er verschillende gevoelige archeologische vindplaatsen zijn, verschillende Navajo-families wier huizen zich in het gebied bevinden en niet gestoord willen worden, en misschien wel het allerbelangrijkste: de wegen zijn erg slecht met diep zand en helemaal geen bewegwijzering. Het zou heel gemakkelijk zijn om hier te verdwalen. Avontuur is gegarandeerd!
We rijden vanuit Blanding met de Suzuki Grand Vitara 119km verder richting Oljato in Monument Valley.
“You are entering Navajoland”
Aangekomen op de plaats Oljato begeven wij ons naar de kiosk van “Black's Hiking, Jeep Tours and Trail Rides”.
De zon staat hoog aan de blauwe hemel, het is windstil en de temperatuur flirt met de 37 graden grens. Een vriendelijke squaw valideert onze tour tickets en wijst ons – in afwachting dat een Navajo-gids komt - naar een open safaritruck met drie rijen zitbanken en een canvas bovenblad voor bescherming tegen de zon.
In de verte, een lang en bruin getinte persoon in jeans met witte cowboyhoed en donkere sunglasses stapt heel gemoedelijk, vastberaden, hoofd fier rechtop naar de truck.
Wij kijken elkaar vragend aan, bijna bevestigend “hij zal onze gids zijn”.
“Get in”
Wij klimmen in de truck en nemen plaats op de bruine, hete zitbanken. De gids start de motor en zegt “Welcome, I’m Howard”. Terloops, Howard is niet zijn echte naam. Zijn Navajo naam zijn wij helaas niet te weten gekomen. Het vehicle bolt langzaam weg van de parking richting het onbekende.
De 4x4 zoekt zijn weg door het diepe mulle zand. Wij genieten van “the scenery”. Geen beschaving mijlenver te bespeuren. Regelmatig stopt de gids en laat ons genieten van prachtige uitzichten, natuurlijke bogen en rotstekeningen.
Bij de zoveelste stop zegt Howard "follow me". Een pad op de rode rotsberg brengt ons naar een prachtig “viewpoint”. “Take pictures” zegt hij. Terwijl wij van de omgeving genieten trekt hij zich wat verder verschuilend terug om op een rots te zitten. Heel nieuwsgierig hou ik hem, niet opvallend, in het oog. Plots begint hij – kijkend naar de horizon - in het Navajo te zingen. Het lijkt een heilige zang te zijn. Monument Valley wordt beschouwd als een goddelijk landschap dat de Navajo-bevolking verbindt met hun spirituele tradities en ceremonies. Het is een uniek tafereel. Hierbij maak ik mij de volgende bedenking “indianen hebben een natuurgeloof. Zij tonen dankbaarheid en respect voor Moeder Aarde, zij zijn de echte "groene jongens".
Na zijn ritueel staat Howard recht en vervolgen wij onze weg. Three Pine Ruins, Square House, House of Many Hands - een kloofmuur met handgeschilderde pictogrammen, en Full Moon Arch passeren de revue.
Plots versneld de 4x4, de truck maakt gekke bewegingen in het mulle zand, wij worden dooreengeschud. Is dit een deel van de attractie? Wil Howard even die “bleekgezichten” bang maken? De wilde rit blijft aanhouden, het wordt nog spannender. In de verte doemt een stalen kabel op die schuin gespannen is naar een paal. De wagen rijdt in volle snelheid recht naar het doel, eronderdoor. Een gekraak van jewelste, trillingen en schreeuwen volgen. De wagen stopt. Howard en het gezelschap stapt uit de wagen om te bekomen. Gelukkig is niemand gewond. Wat blijkt? Het canvas bovenblad haakte tegen de stalen kabel en werd volledig naar achter geduwd. Een verwrongen uitzicht. Howard had zich mispakt.
Een groot probleem stelde zich. De truck terugbrengen in de huidige toestand is not done. Toekomen op het einde van de rit zou hem belachelijk maken bij zijn broeders. Wat nu?
Algauw had Howard een oplossing. Hij zou ons ergens in de woestijn deponeren en verder rijden naar een vriend die het dak zou rechttrekken. Het voorstel werd door het gezelschap goedgekeurd.
We rijden een eindje verder en bij een eenzame boom laat hij ons uitstappen. Hij vervolgt zijn rit naar de vriend. Het is snikheet, we zitten – gelukkig maar - in de schaduw van de enige boom. Nog steeds in the mood van een toerist genieten we volop van de wondermooie omgeving. Een uniek schouwspel. We wachten geduldig maar geleidelijk aan krijgen we te maken met de dorst. Geen water, de flesjes water zijn in de truck gebleven. Wat stom! We blijven rustig zitten om niet te veel te zweten en vocht te verliezen. Na 2 uur wachten, nog steeds geen Howard. De stemming is reeds gezakt. Onzekerheid neemt de bovenhand. Is hij ons niet vergeten? Is er onderweg iets gebeurd? Met een cell phone heb je hier geen verbinding. Iemand contacteren is dus uitgesloten. We zijn volledig van de buitenwereld afgesloten. Je zou het maar moeten meemaken… omkomen van de dorst in the middle of nowhere en niemand die weet waar wij zijn. Het zou niet de eerste keer zijn dat toeristen in een woestijn omkomen. De mooie omgeving kreeg stilaan een andere dimensie. Zou dit hier nu onze eindbestemming zijn?
Opluchting. Na 3u wachten, het leek bijna eindeloos, doemde in de verte een bekend voertuig op.
Wij waren zo blij om onze Navajo-gids weer te zien. Hij leek niet zo blij te zijn. Kijkend naar het voertuig begrepen wij onmiddellijk waarom. Het gestel was niet volledig rechtgetrokken. Wij toonden compassie.
Zijn antwoord hierop “it’s a bad lucky day”.
