Zoeken

Je veux vivre, libre et rire

Eindelijk zomer! Vakantie! Komende zaterdag vertrek ik met mijn vriendin op een weekendje us- time.Even weg van alle sleur, vrij zijn en vooral ons zelf zijn. Ons 2 daagse start in Nieuwpoort en we fietsen langs de ijzer via Diksmuide naar Ieper.Goed uitgekiende rustige route met bankjes aan het water.Waar we kunnen aperitieven met hapjes.Een picknick die 10 keer beter zal smaken dan ergens anders.Rijden in stilte, beetje praten en lachen en dan weer even stilte en dan zuchten.Een zucht van gelukzaligheid.Zalig die zaligheid met ons 2. De westhoek.Mijn lang leven geweest.Ik keer er zo graag naar terug.Fier dat ik dit met mijn vriendin kan delen.In de vooravond wil ik haar mijne picon laten proeven en genieten van de sfeer op de Grote markt aan de Hallen.Zalig.Zucht. Één nachtje zonder onze wederhelft..Een groot bed voor ons alleen.We worden niet gestoord door gesnurk of gebrabbel, tenzij het uit ons eigen mond komt.Maar daar slapen we door.Vrij om even us time te creëren. Stilte.Rust.Zalig.Zucht. Lekker ontbijt met ons 2 op zondagochtend.Onze boel verzamelen en on the road again.We fietsen vandaag via de mooiste dorpjes naar Veurne.West-Vleteren, Beauvoorde en Oeren.Zelfs wil ik tonen waar Willem Vermandere woont en waar zijn kunst tentoongesteld staat in de kerk van Steenkerke.En waar er zo een gezellig terrasje is..Ja! je raadt het al! Ook daar hebben ze lekkere picon 🙃We hebben tijd! En we doen het op het gemak.Is tenslotte 65 km.Fietsen.Zon.Genieten.Zucht. Veurne, grote markt.Mooie oude Vlaamsche gebouwen.Het straalt iets uit.Nog een mooi plaatsje "bachten de kupe"Onze mannen staan ons op te wachten.'T zijn schatjes.Straks samen terug naar huis.Eerst genieten van een Bourgondische maaltijd.65 km fietsen geeft je honger.Weekendje Westhoek zit erop.Wat was dit leuk.Us time is voorbij.Zucht. By NoNaSh

NoNaSh
0 0

Treasure Island

Het cliché van de ochtendstond en de mengeling van dat goud en Aquafresh in mijn mond is waar.Ik hou van het zien en voelen van een omgeving die wakker wordt.Hier dicht aan zee in Bretagne is vroeg opstaan een must.In Finistère ligt het vol met kleine eilandjes.Onze planning vandaag is om op avontuur te gaan naar de twee eilandjes voor onze Plage Iilia.Deze morgen worden we allebei aangetrokken door het getij van de zee.Welke schatten blijven er niet liggen als het water zich terugtrekt en het strand breed is?Het zeewier ligt er bij als 1 groot gazon.Schelpen liggen er voor het rapen en heel wat krabben hebben het niet overleefd.Een luxe ontbijt voor de meeuwen.Zeepieren laten met massa's hun sporen na en in de verte hoor je de tractor heen en weer rijden om de oesters binnen te halen.Deze ongerepte natuur is zo mooi en ruikt heerlijk!Gewapend met onze verrekijker en Google Lens (We zijn van die moderne ontdekkingsreizigers) stappen we verder naar de eilandjes.De vegetatie aldaar is enorm en uniek.Google Lens komt hier goed van pas.We leren namen als Scabiosa, Zandblauwtje, de Lotus Corniculatus, de zeewinde en Manoor kennen.Leuke namen met krachtige betekenissen.Op Île Wrac'h staat een vuurtoren uit 1845 waar er een oude muur met poort rond gebouwd is.Ik waan mij in een boek van de vijf, op Treasure Island.Het andere eiland met de naam Lec'h Wenn geeft mij dan het gevoel in het oude Ierland te zijn van 1900.Op dit piepkleine stukje land staat een vervallen huisje die zo kan meedingen als filmlocatie.De vloed komt vlugger opzetten dan je denkt in Bretagne.En een gedachte flitst door mijn hoofd.. "wat als" we de nacht moeten doorbrengen op Treasure Island?Alleen al denken aan het drinken van wilde gemberthee of kauwen op de mooie blaadjes van de zeewinde doet ons besluiten om terug te keren naar het vasteland en onze uitstap te beëindigen in onze crêperie om de hoek.En 't leukste van al is..Ik word getrakteerd door mijn eigenste Durkinson Crusoe!God! I love this man! By NoNaSh 

NoNaSh
0 0

Wolken

Ik kijk omhoog, Ik kijk omhoog en ik zie wolken.   Wat kijk ik graag naar wolken, het liefst naar die donzige witte die bewegen zonder haast; Ze doen me dromen van zachtheid; van een andere wereld.   Ik kijk omhoog, ik zie mijn lievelingswolken en ik ontspan.

Mama van A
2 0

(On)rust

De laatste tijd vind ik moeilijk rust. Ik ben dus een mama die wakker ligt, terwijl haar baby’tje flink aan het doorslapen is.   Ik zoek, ik zoek, maar ik vind geen rust. Misschien zoek ik wel op de verkeerde plek?   Mijn blik is naar buiten gericht; Eerst was ik op zoek naar inspiratie; Vervolgens op zoek naar redding; Ik eindigde met me slecht te voelen omdat ik me vergelijk met de ander.   Steeds weer leg ik mijn geluk in de toekomst; Ik maak mijn geluk voorwaardelijk. Wanneer zal ik inzien dat het hier en nu goed is?   Ik mag bouwen aan mijn toekomst, niet zozeer vanuit een tekort of een gemis, maar vanuit dankbaarheid voor wat er al is.

Mama van A
4 0

Kustliefde

Ik ben verliefd! Ze heet C. Een algoritme bracht ons bij elkaar. Eigenlijk had het algoritme zich vergist want we wonen nogal ver uit elkaar. De first date heb ik omwille van een concerttip van een vriend in allerijl een dag vervroegd. Die bewuste dag nog iets zots gedaan. Via Instagram liet Soma, het beste en sympathiekste restaurant van Antwerpen, weten dat er een tafeltje voor twee vrijkwam. Iets voor snelle beslissers want je moet daar 3 maanden op voorhand reserveren. Geboekt! In alle opzichten was het dus toeval dat ons samenbracht. En dat toeval zorgde ook voor de perfecte date.  Het beste tafelgezelschap – C. is een heel mooie en bevallige verschijning – voeg daarbij een subliem staaltje van gastronomie, gevolgd door een magisch clubconcert en je hebt de ingrediënten voor een super-date. De prachtige stem en songs van de harpiste Sophye Soliveau die avond deed onze harten smelten. Gooi daarbovenop nog DJ Boats en het feestje was helemaal compleet. Met een passionele eerste kus sloten we de nacht van 5 juni af. Die kus was “een test” waarop ik met brio geslaagd was, vertrouwde C. me later toe. C. woont al de helft van haar leven in Duitsland maar is geboren en getogen in Brussel. Haar kleur en krullen verraden haar gedeelde Belgisch-Senegalese roots. We zijn er nog steeds niet uit hoe we het best communiceren. Dat fluctueert nogal en hangt af van tijd, plaats en situatie. Engels is zowat onze eerste lingua franca maar het wordt doorspekt met de Franse, Duitse of Vlaamse uitdrukkingen die ons te binnenvallen. We verstaan mekaar perfect ook al spreken we momenteel het liefst dit koeterwaals. Ik had C. uitgenodigd voor een weekendje Nieuwpoort. We bleken een gedeelde liefde te hebben voor de Belgische kust. C. bracht in haar jeugd de vakantie steevast door in Oostende.  Ze had een paar jaar geleden met een Duitse Tinder date een uitstapje gemaakt naar de Belgische kust. Die man vond de gebetonneerde muur die onze kustlijn is heel lelijk. Hij had daar helemaal niets mee. Hij snapte het gewoon niet.Sommige buitenlanders hebben vaak een andere kijk op ons kusttoerisme. Zo vindt de Nederlandse architect Willem Jan Neutelings, bij ons beter bekend als ontwerper van het MAS, dat die betonnen kustlijn iets bijzonder democratisch heeft. Het geeft de massa de mogelijkheid om een uniek en betaalbaar zicht op zee te hebben. Mijmerend over kust en liefde moest ik plots denken aan een vies woord dat door velen misbruikt wordt om andere mensen uit te sluiten: identiteit. Ik en C. hebben beiden Belg op onze identiteitskaart staan. In mijn ogen is het kusttoerisme een van die monumenten die thuishoren in gevoelsmatige Belgische canon. Gedeelde waarden in verband met kusttoerisme zeg maar. Zo delen we samen herinneringen aan de kwistax op de dijk. Onze tanden hebben ongetwijfeld aan elkaar geplakt van de babelutten en we krijgen beiden ook water in de mond van een goede garnaalkroket of mosselen met frieten. Tot hier een korte bloemlezing van de geneugten van onze kust. In onze eerste summer of love brachten we ook een bezoekje aan Oostende. We zouden er tomate-crevettes gaan eten. Garnalen, het goud der Noordzee! Oostende, de stad omgebouwd tot badplaats door Leopold II met zijn rijkdommen die hij op bloedige wijze liet roven uit Congo. Zelf was de man niet zo een reiziger maar een verblijf in de goede zeelucht was toen wel de hype. Dat maakt dat deze niet-zo-koshere figuur wellicht mee aan de basis van het Belgische kusttoerisme ligt. Ik wilde C. in Oostende Lafayette laten zien een oud muziekcafé waar portretten van Marvin Gaye, Alain Delon en Serge Gainsbourgh stille getuigen zijn van het bruisende uitgangsleven van de stad. Onderweg vertelde C. me over een ander gedeeld stukje erfgoed. Toen ze als tiener in Oostende uitging ging ze vaak nog na middernacht een halve kip eten. Ik heb ook herinneringen aan het in Antwerpen teloor gegane Kiekeskot, waar je dag en nacht , kiek uit de poot kon eten. Een gebraden kippetje hoe lekker kan dat niet zijn! De simpele dingen des levens. Onderweg naar LaFayette slaakte C. plots een kreet van verrukking. Op de hoek van de straat stond zowaar Taverne Koekoek, haar verloren gewaande instituut, te blinken. We hebben die dag geen tomate-crevettes gegeten. Neen, het werd voor elk een halve kip. Ik wilde nog een vork vragen maar de kelner zei dat dat niet mocht. Kip eet je met je handen. Zalig. De Belgische kust is van iedereen!

kvb
33 0

Update

Mijn smartphone verzocht me al een tijdje om een update te installeren; Ik negeerde dit verzoek keer op keer, want “geen tijd” – “niet het juiste moment” – “niet nodig”. Plots begon het mij te dagen; Plots realiseerde ik me de parallel met mezelf, met ons. Jij en ik ontvangen ook updates, maar vaak hebben we het zogenaamd te druk om deze te installeren. We blijven in onze oude versie leven, ondanks de meerdere waarschuwingen, en we lopen meer en meer vast. Dus lieve jij, Update je smartphone en update jezelf, Neem even tijd voor jezelf, Ga na welke oude stukken van jezelf je mag herschrijven, om die nieuwe, meer authentieke versie van jezelf te omarmen. Je smartphone en je ziel zullen je dankbaar zijn.

Mama van A
17 0

Een draagdoek

Weet u welke dag het vandaag is? Naast zaterdag natuurlijk. Ik ga het u straks verklappen. Maar eerst iets over mijn voorval. Tijdens een spelletje padel voelde ik iets knappen in mijn linkerarm. Ik ben linkshandig moet u weten. Het zat niet goed. De radioloog in het ziekenhuis vertelde me dat ik aan een ramp was ontsnapt. Het drong eerst niet tot me door, want ik was in volle bewondering voor het feit dat hij op dat scherm überhaupt iets kon waarnemen. Het zag er eerder uit als een wolkenpartij op een grijze dag. Het bleken mijn armspieren te zijn. "Als het helemaal afscheurt heb je een serieuze operatie aan je been", zei hij nog. Ik kon de woorden 'aan mijn arm zeker' nog net inslikken. Het was niet om te lachen en de man heeft zoiets waarschijnlijk al vaak gehoord. Afwachtend op wat er nu staat te gebeuren moet ik de arm in een draagdoek laten rusten. En afwachtend op de officiële draagdoek stelde mijn vrouw voor om een sjaal van haar te gebruiken. Die moet achteraan wel samengehouden worden. Daar blijkt een clipje ideaal voor te zijn. U kent ze wel, de gekleurde klemmen van Ikea, geschikt om een geopende zak chips of M&M's dicht te houden. Of soepgroenten in de diepvries. En weet je wat straf is? Je gooit zo een klemmetje nooit weg, want als de chips opgepeuzeld is, leg je het clipje terug bij de anderen in de kast. Maar toch geraken ze ooit op en moet je een nieuw stel kopen. Goed gezien van die Zweden. Om terug te komen op vandaag. Laat het vandaag de internationale ‘Linkshandigendag’ zijn. Echt waar, jaarlijks op 13 augustus. Och, het is elke dag wat. Gelukkig ontwaar ik op de sjaal nog een beetje parfum van mijn vrouw. Het maakt het allemaal wat draaglijk.

Rudi Lavreysen
8 1

Kansloze ouwe-lullen-poststress

Ik ben niet meer de jongste, maar je moet mee met de tijd.  Dus wat doe je? Zegt Burbn u iets? Of Systrom? Waarschijnlijk niet, maar op opvolger Instagram gingen zo'n paar honderd miljoen mensen mij voor.Dus wat doe ik?Ik ben niet hip, kan niet fotograferen, maak niets mee. Dus: MCH schrijft een verhaaltje, een paar in de week. Volgens mijn kinderen (die dit medium jaren bevolken en wél begrijpen) is dit kansloos. Ben ík kansloos.En wat gebeurt er? Vrijwel niets, mijn kinderen hebben gelijk: papa is kansloos in de moderne wereld. 25 mei mijn eerste bericht en na de afgelopen maand of drie kan ik concluderen dat deze moderne wereld niet op een verhalenboek zit te wachten. Ik hou stug vol, maar waarom?Dat heb ik onderzocht: Ik noem het de "Kansloze-Post-Stress": de stress om iets te missen met een Post waar niemand op zit te wachten. Stel je voor dat er wél meer dan vier mensen liken? Stel je scoort met een Post 6 likes? Kansloos! Roepen mijn kinderen vanuit de kamer. Maar je weet maar nooit. Stel je voor dat iemand een reactie onder een verhaal schrijft? Kansloos! Roepen mijn kinderen, maar je weet maar nooit. Stel je voor dat iemand je een bericht stuurt (dan hoor je er een ietsieminiepietsie-beetje echtererder bij)? Kansloos! Roepen mijn kinderen, maar je weet maar nooit. Het lijkt op de Lotto: je wint nooit (mijn topper: 15 Euro), en elke keer zit je in spanning te wachten. (Ook hier roepen mijn kinderen, als ik bij de balie van de Primera een lot koop: Kansloos!)  Overigens, die sporadische likes zijn niet van mijn kinderen, stel hun vrienden komen erachter dat ze suffe tekst liken? Daar gaat je imago. Met zoveel bejaarden boven de 20 op Insta, is het al een duffe bedoening, daar hoeft je vader niet bij te komen. Een kansloze vader om precies te zijn.

MCH
16 0

Warm warmer warmst

'T is heet.Wat een pufferig weer.Zeg maar plakkerig.Al 3 maanden zon en warmte.Vitamine D in grote verpakking voor mijn lijf.Gratis en voor niets.Mijn winterprovisie. 'T is droog.Het is kurkdroog.Niet goed voor ons gras en het gewas.Dit betekent dure patatjes en groensels.Dat belooft voor de komende winter. T is nacht.Het is een warme nacht.We kamperen in de living.Alle vensters open.Het minste briesje doet deugd.Raar.Binnen paar maanden lig ik hier met mijn fleece lekker te cocoonen tijdens de donkere dagen. Mijn voorraad vitaminen die nu opgeslagen zijn zullen niet de gaaze vervangen.T wordt dan herfst en winter.Weg hitte en droogte.Chauffage aanslaan.Toch maar wat minder zetten.Zelfde met elektriciteit.Teller in de gaten houden. Ik vrees dat er heel wat heisa en paniek op ons afkomt de komende maanden.Als het niet de schuld is van de sossen dan zal het wel door oorlog en verraad zijn.Zo houden ze ons onder de knoet en lopen we netjes mee in de rij.We kunnen niet anders.Elk op zijn eigenste manier en met zijn eigen middelen.  Ik geniet nog even van de hitte en de droogte.En het plakkerig zijn.En het kamperen in de living en de fun erbij.Avontuur beleven in je eigen huis en tuin.Kost geen geld en 't heeft toch een grote waarde.Nog eventjes en er komt verkoeling.Keep the hot summer vipe!Want voor je het weet is het van dat. Nat natter natst!             

NoNaSh
35 1

Bretagne by night

   Neen. Geen wilde party by night. Of toch misschien wel in mijn hoofd. Hier lig ik te staren naar het vensterraam. Een licht briesje waait zachtjes binnen.   Naast mij ligt er iemand te ronken. Zalig jaloers ben ik op hem. Ik kan maar weer eens niet mijn rust en slaap vinden. Mijn gedachtengang is eindeloos.   Door het venster zie ik een lichtstraal passeren. Ik tel de seconden. het zijn er 15 en daar is het terug. Onze vuurtoren. Ik noem het van ons,  zo leuk die gedachte.   Ons avontuur in Bretagne. Zo leuk en zalig de tijd met ons twee. Nu voel ik mij alleen. Alleen met mijn gedachten. Jij bent ver weg, al lig je heel dichtbij.   Ik ga terug tellen.. Tot 15 en hopelijk meer. Adem in en adem uit. Geen focus op het licht. Ogen dicht.

NoNaSh
16 1

Burenliefde

Het is een late avond in mei. De voetgangersstraat achter ons huis staat vol stoelen en tafels die de buren daar vanuit hun achtertuintjes naartoe hebben gesleept. Een skyline aan glazen en flessen siert het samengestelde tafelblad, tussen de borden en het bestek staan kommen vol oubollige rotzooi zoals borrelnootjes en chips. De kinderen trekken samen met de honden in een grote bende door de wijk, passeren af en toe de tafels om rotzooi bij te tanken. Nuria heeft pizza gebakken, Jesús heeft (zoals zijn naamgenoot lang geleden) visjes geroosterd wier aantallen tijdens het barbecueën op wonderlijke wijze toegenomen lijken. Maar wie bovenal aanspraak maakt op een vergelijking met Onze Lieve Heer is mijn man Alfonso, hij die water in bier kan veranderen en met zijn blauwe ogen iedereen tot zich laat komen.  Veel grond voor bijbelse referenties blijft er echter niet over wanneer de avond overgaat in de nacht en in het licht van de straatlantaarns de diepte van ware burenliefde niet meer te peilen valt. Dan gaat de hand van Alfonso al eens speels over het scrotum van Jesús, of andersom. Tomás, die net in de buurt is komen wonen, lijkt even van zijn melk.  “Oh, dat is allemaal nog niets,” lacht Jesús –wat niet helpt. Maar dan worden de gitaren bovengehaald, en voor Tomás het goed en wel beseft, is hij het middelpunt van de feestvreugde. Hij zingt Spaanse ballades met veel te veel coupletten, en iedereen wiegt mee op zijn muziek. Hij brengt een steengoede imitatie van Joaquín Sabina, het idool van mijn man, en vanuit mijn ooghoeken zie ik Alfonso´s mooie ogen vochtig worden van ontroering. Zodra Tomás de gitaar laat zakken, staat mijn man klaar aan zijn zijde en kust hem vol op de mond.  “Ik zag dat hij het nodig had,” zou mijn man me de volgende dag zeggen. “Die kus. En beetje burenliefde.” En ik weet dat hij gelijk heeft, ik zag het gebeuren. Wie gekust wordt door de man met de blauwe ogen, kan zich onmogelijk nog een buitenstaander voelen. Dat is het wonder wat hier keer op keer geschiedt.

Kathleen Verbiest
45 0

Zitten en knikken

Je vindt ze in de stad, in het bos of op de begraafplaats. Daar zet ik me wel eens op een bankje, vlakbij mijn ouders. Er staan oudere banken met een leuning, waarbij het zitgedeelte ietwat naar beneden helt. De nieuwe hebben enkel een horizontaal zitgedeelte en geen rugleuning. Soms moet je in het leven zelf naar houvast zoeken. In musea zijn ze breder, zodat je rug aan rug met een andere bezoeker kan zitten. Misschien heeft iemand interesse voor het kunstwerk aan de andere muur. Het zitgedeelte is vaak van een zachte stof, zodat je lang kan blijven zitten. In het Museum Mayer van den Bergh in Antwerpen staat al een bankje bij het binnenkomen. Of bij het buitengaan, dat is hoe je het bekijkt. Het museum ligt vlakbij het standbeeld van Willem Elsschot. Hij zit met een boek op een stoel en kijkt over het Mechelseplein, in de richting van het café ‘In den boer van Tienen’. Na het museumbezoek zaten we op dat bankje. Onze vriendin was nog in het museum. Het was iets na de middag. Altijd een kwaad moment. Onze pa deed na het middageten ook altijd een dutje. “Efkes knikken”, zei hij dan. Twee minuten later sliep hij. Het is bij mij niet anders. “Jij kan overal slapen”, zegt mijn vrouw als ik het moeilijk krijg. Maar meestal hoor ik dat niet meer, omdat ik al slaap. “Ge hebt serieus gesnurkt”, zei mijn vrouw. Overdreven wellicht, maar het zal een zicht geweest zijn, met dat hoofd dat alsmaar naar beneden dreigt te vallen. Alsof het losstaat, zoals bij een pop aan een touwtje in een poppenkast. De man aan de balie werd net afgewisseld door een collega. Ik zag hem naar mij wijzen. Ik hoorde niet wat hij vertelde, maar ik heb vriendelijk geknikt.

Rudi Lavreysen
15 1

Knie

  In gedachten zink ik weg tussen een toast advocado met omelet/spek en rucola. Ik besluit m'n gedachten vorm te geven en stap een eetzaak bij me in de buurt binnen.   Een jong, vriendelijk meisje is snel bij me om m'n bestelling op te nemen. 'Doe mij maar zo'n bruine toast met rucola en spek/omelet', zeg ik tegen haar.   Lang wachten zal het niet worden, denk ik als ik even om me heen kijk. In afwachting van m'n toast neem ik even een vleugje krant erbij. Ik lees dat een Feyenoord supporter een crowdfunding heeft georganiseerd zodat de club een speler zou kunnen aankopen, maar volgens de regels mag je geen spelers aankopen met het geld van een crowdfunding. Regels, die zijn toch nergens makkelijker te omzeilen dan in het voetbal, toch? De man heeft 51.000€ ingezameld en de speler in kwestie moet 4miljoentjes kosten. Een voetbalspeler kost nu eenmaal het veelvoud van een huis. Ik weet ook niet wie die regel heeft bedacht. De voorzitters van de clubs beschikken ook niet altijd over de meest ethische normen en waarden. Maar goed, de man van de crowdfunding krijgt doodsbedreigingen van medesupporters die hem betichten van oplichting. In hun gedachten ligt de man met hun geld tussen blootwuivende palmbomen, omringd door alles wat z'n gulzige mond begeerd. 'Blootwuivende palmbomen', niet eens een bestaand begrip, maar de mens struikelt wel eens over zijn woorden als hij het gevoel krijgt dat er geld uit z'n zakken wordt geklopt.    Wat verder lees ik dat Johnny Depp z'n ex-vrouw heeft verkracht met een lege fles drank onder invloed van cocaïne en wijn. Goed om weten dat Johnny dusdanig ver van zichzelf verwijderd was om dergelijke daden te realiseren. Of wil z'n ex een miljoentje meer uit Johnny's krent nijpen met haar verhaal? Wie zal het zeggen. De media doet haar job, de rest lijkt bijzaak. Nu ik meester van al deze info ben, lijkt verlichting van geest me weer wat dichterbij.   Ondertussen stapt het jonge, vriendelijke meisje op me af met m'n toast. De krant leg ik wijselijk aan de kant zodat ik zeker niet op het idee kom om Johnny's gedrag te kopiëren met m'n toast, maar het meisje mag gerust zijn, ik heet niet Johnny, maar Seppe.   Terwijl ik geniet van m'n toast, stapt er een relatief kleine man binnen. Uiterst verzorgd, afgeborsteld tot in de puntjes. De veters van z'n schoenen zijn symetrisch geknoopt en z'n haar heeft veel weg van een perfect opzetstukje dat hij iedere avond ostentatief op z'n nachtkastje legt. Prominent begint hij te vertellen tegen de man achter de toog hoeveel last hij heeft van z'n knie. Over ontstekingsremmers die hij moet nemen, tot de last die z'n knie hem bezorgd tijdens het verorberen van een 4-gangenmenu. Even zie ik zelfs z'n hoofd in een knie veranderen, maar dat is pure schijn, m'n fantasie wordt meester over me.    In spirituele/oosterse denkwijzen gaat men vaak op zoek naar onderliggende oorzaken van bepaalde symptomen/ziektes. Ik las er al wat over en vond er wat waarheid in terug voor mezelf. Right, die vind je ook in horoscopen. Knieletsel zou staan voor 'koppige trots, arrogantie en onbuigzaamheid. Hard en onverzettelijk. Niet willen toegeven.' Ik heb zelf ook last van m'n knie en heb wel eens schuldig gepleit aan koppige trots en niet willen toegeven. Op de andere peilers scoor ik dan weer wat lager. Ik mag niet oordelen, maar als ik naar de de man z'n haar kijk en me bedenk hoe hij het s'avonds op z'n nachtkastje legt terwijl z'n vrouw zucht, schiet 'ombuigzaamheid' me door het hoofd. Nadat hij z'n verhaal tegen 3 mensen achter de toog heeft gedaan en 1 dame voor de toog, stapt hij naar buiten met z'n broodje préparé. In m'n ooghoek zie ik een ombuigzame trek rond zijn mond. Of slaat m'n fantasie weer op hol?   T'is vrijdag en de zon schijnt, da's ook al iets.

Sepschrift
6 1

Voorwaardelijk

"Maar ge zegt het toch!", riep ik naar de beeldbuis. Mijn huisgenoten keken zelfs niet meer op. Ze herkennen die specifieke toon als ik mijn stem verhef naar iemand op tv. Bovendien zagen ze me al wijzend aan het tv-toestel zitten. Ook dat scheelt in de perceptie. Het roepen gebeurt als iemand het antwoord op een eenvoudige vraag niet kent. Of een politicus met enerzijds, anderzijds en tenslotte niets. Of - zoals in dit geval - iemand die alweer dezelfde zin uitspreekt. Een zin waar ik me al enige tijd aan erger. Een bijzin van slechts drie woorden: 'Ik zou zeggen'.  Ze gaan telkens een zin vooraf waarin ze het gegeven dat ze 'zouden zeggen' daadwerkelijk uitspreken. Laat me de man op tv citeren. U kent hem ongetwijfeld. Het is een Nederlandse hoofdpersoon uit een realityreeks (nou ja) waarin een koppel (nou ja) een kasteel koopt of pretendeert geen cent te hebben, terwijl ze voor hetzelfde programma vet betaald worden. Nou ja. U kan zich het beeld en de stem ongetwijfeld voor de geest halen. "Ik zou zeggen lieve mensen, laten we er een feestje van maken." Beste vriend, je zegt het toch. Dus die 'ik zou zeggen' is volkomen overbodig. 'Ik zou' is voorwaardelijke wijs, maar als je het uitspreekt is het niet meer 'voor waar', maar 'waar'. U moet er eens op letten. 'Ik zou zeggen' is alomtegenwoordig. Zeker bij het gesproken woord. Op tv, bij feestjes, in toespraken. Telkens als tussenzin. Beeld je in wat een tijd we (zouden) kunnen besparen. De receptie kan sneller starten. Het programma is sneller afgelopen. Ik zou zeggen: doen! "Ge kunt ook niet kijken", zei een stemmetje in mijn hoofd. Het laat regelmatig van zich horen. "Of schrijf het van u af." "Daar zegt ge zoiets", zei ik. Zo gezegd, zo gedaan.

Rudi Lavreysen
9 0

Verloren

Dezer dagen hangen in Brussel Centrum halfgrote affiches, op alle hoeken en de meeste palen, soms met foto’s, soms alleen met tekst, in kleur of zwart wit zoals een goedkope print en waarop mensen hun wanhoop uiten omdat ze iets of iemand verloren hebben.             Of is het verloren zijn?              Snoopy, Punch, Lady en Mirza. Allemaal in de Schildknaapstraat. Verderop, bijna aan het Muntplein, Tijger, Spoetnik, Garfield en Catherine. Een hond, een kat, een viervoeter, een vrouw? Er worden beloningen uitgeschreven maar nergens vermelden de wanhopigen wat die beloning nu juist inhoudt. Het kan 50 euro zijn, dat is een beetje zoals de lotto winnen in een doorsnee gezin dat regelmatig een euro of twee inzet. Voor dezelfde moeite krijg je een doos pralines ‘Made in China’ of een fles goedkope wijn. Erger zijn de schouderklopjes, de ingeoefende tranen en de dank-je-wel-merci-beaucoup beloningen. Daar kan ik écht niet van leven.             Toch blijf ik het vreemd vinden dat mensen Brussel bekladden met zoveel vragen. Aan het Sint-Katelijneplein had ik er ook een tiental opgemerkt toen we afgelopen vrijdag in Restaurant de la Bourse, bij Adil en Sofiane, mosselen zijn gaan eten die er niet waren. Een huisdier, ik kan het nog begrijpen, maar een halsketting? Een portefeuille? Een boek? Een Delhaize boodschappentas? Of zoals vandaag nog: een zetel, een computer, een staanlamp en een paraplu – hartje zomer nota bene!             Het meest vreemde vind ik de hartrubriek in mijn stad van verloren voorwerpen. Een hart, zoals in: ik heb mijn hart aan haar verloren. Maar ook de tijd zoals in: ik verlies mijn tijd. Zichzelf: ik heb mezelf in deze relatie verloren. Het weekend zoals in: ik heb dit weekend niets gedaan, het is een verloren weekend geweest. Een ontmoeting zoals in: wat een tijdverspilling deze date. Een ziel zoals in: ik heb mijn ziel aan de duivel verloren. Een oog zoals in: ik ben hem uit het oog verloren. Een job zoals in: ik ben ontslagen, ik heb mijn werk verloren. Een moeder zoals in: ik heb mijn moeder tien jaar geleden verloren. Punten zoals in: ik heb flink wat punten verloren door mijn onoplettendheid in de klas. Geld zoals in: ik ben in deze weddenschap heel wat geld verloren. Maagdelijkheid zoals in: gisteren heb ik voor de eerste keer seks gehad en het was met die knappe buurjongen maar ik ben zijn naam vergeten. Bij hem heb ik mijn maagdelijkheid verloren. Het hang er allemaal en nog veel meer.             Waar hebben sommige mensen toch het hoofd? Zelfs het hoofd wordt verloren, zoals in: ik wist het niet meer, ik was compleet het hoofd verloren. Lopen die mensen dan verder in het leven zonder een hoofd op hun lichaam? Ik zie ze toch niet, tenzij ze natuurlijk binnenblijven en aan auto-bodyshaming doen.             Als we altijd alles voortdurend verliezen, wat hebben we dan nog over? Waarom dragen we niet meer zorg voor onszelf, waarom letten we niet beter op wat van ons is? Betekent het dat we alles altijd en overal bij anderen verliezen en domweg vergeten weer mee te nemen? Neem nu het meisje dat haar maagdelijkheid is verloren. Gaat ze de volgende dag terug om haar maagdelijkheid weer op te halen? Je ziet dat maagdelijkheid een illusie is, toch?             Gelukkig kan je in de meeste gevallen dat wat verloren is, weer terugvinden. Meestal in een andere vorm, zoals een andere job. Het blijft een job maar het is eens iets anders. Ook een hart kan je terugvinden door iemand anders te ontmoeten. Geld maakt schommelbewegingen en een overleden moeder komt nooit meer terug. Verloren jaren is pure nostalgie, heimwee naar je échte leven. De verloren jeugd behelst een volledige generatie die er wat fluïde en vervelend bijloopt. Saaie mensen, ik zeg het je!             De vergetelheid siert de mens. Vergetelheid vervolledigt de mens. Wat verloren is, is verloren. Wat weg is komt nimmer weer. Berusting heelt. Het is allemaal hernieuwen en herbronnen. Het is eens iets anders uitproberen. Het is leren leven met verlies, ook al is het maar maagdelijkheid.              Veel meer valt er niet over te filosoferen. Ik weet niet hoelang de affiches zullen blijven hangen, ze blijven maar komen en komen. Wat zeker is, is dat je het werkwoord kan vervoegen én met hebben én met zijn. Laten we ook taal koesteren.

Erwin Abbeloos
9 0

Parkeerflap

Ieder werkend mens krijgt er vroeg of laat mee te maken: een reorganisatie. Ook wel geïntroduceerd als organisatieverandering of vernieuwing. Welke versie je krijgt is afhankelijk van het budget en de mate van invloed van de ingevlogen verandermanager. Voorafgaand aan het hele proces wordt de werktitel zorgvuldig gekozen tijdens een denktank met pokebowl. Bij ons kwam de volgende parel uit de projectteam-koker: “de passende organisatie”. Daarbij gaan we naar een platte(re) organisatiestructuur met zelfsturende gebiedsteams. Zijn er nog vragen? In week 16 werd duidelijk dat de term “zelfsturend” teveel vragen opriep en werd er verder veranderd onder de noemer “zelforganisatie”. Ook die term bleek achteraf toch wat onhandig gekozen dus werd in week 33 van het (op de oorspronkelijke planning uitlopende) veranderproces het hoopvolle “optimale regelruimte” geïntroduceerd. Blijven we wel even allemaal aangehaakt? Iedereen aan boord? Out of the box denkend in je optimale regelruimte? Okay! Want zo verlopen verschillende werkprocessen lekker lean, zitten we dichter bij de klant die een fantastische customer journey heeft en kunnen we ontschottend gebruik maken van elkaars expertise. Juist. Vaak wordt het nieuwe werken begeleid door snelle corporate professionals in maatpak en gaatjesschoenen. Nog vaker hebben zij totaal geen idee hoe de praktijk van de mensen wiens werk zij op het punt staan te verbeteren, er dagelijks uit ziet. Dat weerhoudt ze er echter niet van om te overdonderen met hun baanbrekende knowhow. Met bijbehorende termen waar eigenlijk niemand, behalve zij zelf, van onder de indruk is. Onboarden is namelijk gewoon iemand inwerken, lean kun je ook best efficiënt noemen en met een quick win bedoel je een haalbaar korte termijn doel. Zeg dat gewoon. Vaak wordt zo’n term ook tussen neus en lippen door gedropt waardoor er altijd wel iemand vraagt “Ehm… dashboard? Wat bedoel je daar precies mee?” Dít is het moment waarop de verandermanager pas echt tot zijn recht komt. Gemoedelijk glimlachend verexcuseert hij de vraagsteller voor haar gebrek aan kennis. “Een dashboard is dus een online omgeving waarin we met visuals, facts en data je scherm vullen” knipoogt het pak met gaatjesschoenen. Een overzicht dus. Zeg dat dan!  Mijn opmerkingen over het zorgwekkend uitblijven van visie op zoiets basaals als de factor “tijd”, belandden op de parkeerflap. Die hing in een hoek.  Ik wordt er wel eens moe van. Iedere 10 jaar gooien we volledig het roer om; managementlagen eruit en nieuwe termen erin, gaan we van “vangnet naar springplank” en visualiseren we die stip op de horizon. Eerst ontstaat er dan een periode van volledige verwarring en chaos en als we daar dan net aan gewend zijn, beseffen we dat de oude werkwijze er om een goede reden was en we die niet zo radicaal overboord hadden moeten gooien. Dan gaan weer behouden wat goed is en hervormen wat moet. We houden met de benen op tafel sessies en heidagen om alle neuzen dezelfde kant op te krijgen. We doen mee aan klankbordgroep, werkgroep en vormen projectteams om enorm geïnspireerd de ontbijtsessie te verlaten met de valse hoop dat t nu dan echt anders wordt. Maar ach, valse hoop doet leven.

Marleenvandecamp
19 1

Over meditatie en constipatie

"Meditatie duwt je met de neus in de stront. Als het dat niet doet, dan is het louter zelfhypnose." Meditatie beloofde een kosmisch bewustzijn, maar leerde me slechts dat ik een rioolstelsel op pootjes ben. Toen ik twee jaar geleden een meditatie-app downloadde verwachtte ik nochtans dat mijn hoofd altijd zou uitdeinen. Die belofte werd immers geëvoceerd door de naam van de app – Headspace – en door de kalme stem van Andy Puddicombe – meditatiecoach, public speaker, voormalige Boeddhistische monnik en gewiekst zakenman. Voor Andy – zoals ik hem iets te vriendschappelijk noem – is meditatie een kwestie van wolken en blauwe lucht. De wolken zijn de gedachten, gevoelens en gewaarwordingen die opduiken in de geest. Ze zijn talrijk of schaars, vormen dikke stapels of uitgerekte slierten, ze zijn zwanger van regen of licht als linnen – maar ze zijn allemaal vergankelijk. Wat daarentegen blijft is de blauwe lucht, het hier en nu: onveranderlijk, onmetelijk en leeg.  Meditatie is concentratie, observatie, bewustwording en vrijheid – in die volgorde. De logica is volstrekt eenvoudig: Concentreer je op je ervaringen, zie hoe vergankelijk ze zijn en ze wegen vanzelf minder door. Meditatie toont de wolken in hun ware gedaante: vluchtige constellaties met een beperkte houdbaarheid.  "Het hier en nu waar Andy Puddicombe over doorboomt is geen blauwe hemel, maar een verstopte rioolpijp."  Vrijheid komt echter met een prijs: Hoe blauwer de hemel, hoe scherper de details van het ondermaanse. Dat merkte ik tijdens een zogeheten body scan, een techniek waarbij je in één vloeiende beweging van kop tot teen de gewaarwordingen in jouw lichaam observeert.  Op de avond van een zomerdag, waarop ik meer ijsjes had gegeten dan goed is voor mijn buik, had ik mezelf teruggetrokken voor mijn eerste meditatie, zogezegd om mijn geest te ruimen. De body scan passeerde vlot mijn hoofd, hals, schouders en borstkas, maar net ten zuiden van mijn middenrif werd mijn scanapparatuur gestokt door een obstructie in mijn darmen. Het hier en nu waar Andy over doorboomde bleek geen blauwe hemel te zijn, maar een verstopte rioolpijp.  "Is de Schepper van mijn disfunctionele darmstelsel geen kosmische Panamarenko - die even geniaal als verward is?"  Wat me benauwde was niet de gewaarwording van flatulentie, constipatie en darmkrampen. Daar had ik tenslotte al jaren last van. Wat echt pijn deed was het bewustzijn, en dus onvermijdelijk het bedrog. Headspace beloofde een venster dat uitkijkt op de kosmos, maar toonde slechts dat ik een complex leidingstelsel ben, een assemblage die is opgetrokken uit vlees, vet, huid, slijm en botten, en die dagelijks liters stront en urine produceert.  Mindfulness ‘fokte’ met mijn mind én met mijn God. Is de Schepper van dit disfunctionele darmstelsel immers geen kosmische Panamarankeo - die even geniaal als verward is? Mijn lichaam is zijn artistiek experiment, een installatie die zo inefficiënt functioneert, dat hij eerder gefabriceerd lijkt ter vermaak van de kunstenaar en zijn schare hoogopgeleide bewonderaars, dan als een gave Gods.  Geloof dus niet de goeroe die zegt dat meditatie je naar een hoger zielsniveau brengt of jouw kosmisch bewustzijn cultiveert. Meditatie duwt je met de neus in je eigen stront, en als het dat niet doet dan is het geen meditatie, maar zelfhypnose.  Juist daarom blijf ik mediteren. Meditatie verdrijft de wolken niet uit mijn leven, maar zorgt er voor dat ze niet langer mijn dag vergallen. De voorwaarde daartoe is het bewustzijn – tot in het meest banale lichaamsproces – dat alles vervloeit.1 In die zin schept Headspace wel degelijk ruimte in mijn hoofd. Voor ruimte in mijn darmen daarentegen blijf ik aangewezen op lactulose.  Pieter Van der Schoot  [1] Pun intended. Afbeelding: Jan Toorop, Public domain, via Wikimedia Commons  

Pieter Van der Schoot
19 0

Cursus

Column

Start op 5 jul 2022

Regio Oost-Vlaanderen

Cursus

Column

Start op 5 jul 2022

Regio Oost-Vlaanderen

Dirty money

Onze vakantiepot is een restant uit de periode dat onze mannen uitkeken naar het tellen van de 2 eurostukken die we door het jaar samen hadden verzameld, zodat ze leerden om te sparen. U kent ongetwijfeld het principe. Nog steeds verdwijnt er af en toe een stuk van 2 euro in de vakantiepot. Soms lijkt het alsof ze uit mijn portefeuille rechtstreeks hun weg naar de pot vinden. Ook dit jaar gaan de muntstukken uit de vakantiepot mee naar de kust. Na een verkwikkende, doch behoorlijk forse strandwandeling door de felle wind nestelen we ons op een terras. De ober is gelukkig snel bij ons, want de dorst is groot. Zijn Nederlands is nog niet perfect, excuseert hij zich meteen. "Francais? English?", vraag ik. "Nee, ik probeer Nederlands", antwoordt de jongeman. Onze bestelling wordt door hem netjes herhaald, alsof hij in de les Nederlands zit. Ik verduidelijk dat het voor mij drie garnaalkroketten mogen zijn. "Drie? Toe maar", zegt mijn vrouw. "Jawel", zeg ik. "Stel dat ze dit jaar kleiner zijn, dan ben ik zeker." "Met de kaart of cash?", vraagt de jongeman nadat we hebben verzekerd dat het eten voortreffelijk was. "Cash", zeg ik, waarna we een biljet en stapeltje 2 eurostukken op tafel leggen. "Dat is inderdaad cash", lacht hij. Ik meen iets te zeggen over de vakantiepot, maar besluit het niet te doen wegens allemaal te ingewikkeld. Met cash geld betalen wordt langzamerhand een curiosum. De jongeman kijkt ons aan alsof we net een lunapark hebben overvallen. We zien er na de wandeling door de zeebries dan ook behoorlijk verwilderd uit. "It’s dirty money", lach ik, wat de toestand niet meteen verbetert. Ik twijfel of ik de term 'zwart geld' correct heb vertaald (toch wel blijkt later). Het slaat trouwens nergens op en de jongeman moet de 'vuile' muntstukken nog meenemen. Misschien had ik hem toch het verhaal van onze vakantiepot moeten vertellen.

Rudi Lavreysen
15 1

Rijk der lichten

Het gebeurt wel eens dat de straatverlichting overdag blijft branden. Vooral bij bewolkt weer kan er dan een apart sfeertje ontstaan dat ik met een mooi Duits woord 'unheimlich' zou noemen. Bomen krijgen een bijzondere gloed terwijl ze zich verliezen in een spel van clair-obscur. Je hoeft René Magritte niet te kennen om je heel even een personage te voelen in zijn universum. Die paar seconden van onversneden surrealisme ben je de koning te rijk.    Beeld: René Magritte, L'empire des lumières, 1954 © Ch. Herscovici  

Ingemar Spelmans
47 0
Laad meer ...