Silva
Er leeft een schaduw in mij, een geur en een drang. Ik voel het mijn voetstappen volgen, toch is er geen weerstand, geen bedwang.
Alsof er iets ademt wanneer ik de stammen poorten van de bossen betreed.
In de grond en in de bladeren en eens weg, leeft het verder, in mij en het begeert.
Een soort heimwee, nostalgie.Een roep voor meer.En je voelt,het is van iemand,maar je weet niet van wie.
En toch is ze daar,zacht en sluipend.Je hoort haar ademen in de winden haar fluisteren in het grasen in het gefladder van de bladerenen je ruikt haar vacht,in de toon van mos.
Een allesbewegelijke macht,een oeroude kracht,even mysterieus als de tijd.
En wanneer ik buiten slaap,omarmt het mijen met vreugde,niet met spijt.