Zoeken - Creatief Schrijven

Afscheid

Ga je braaf zijn bij je nieuwe baasje? Een lik als antwoord. de tranen komen pas na een paar dagen - afscheidsverdriet steeds opspringend bij elk geluidje buiten - je geest miauwt nog Een aardbeving deed me wakker schrikken. Het was niet jij! Je bal in de hoek ligt stil op jou te wachten. Hij weet het nog niet. Tussen de wolken zoek ik naar jou, verre poes. Zie ik daar je staart?

Margaretha Juta

2 1

De overtocht (1)

my mother is a fish de vader bijtend slijm dat haar altijd bekladt troebel is zijn zicht die oogbollen zij zien de boel lelijk verkeerd het pad die gladde reis naar zoet en reiner sop wie leidt ons onderweg de wintertijd hij denkt dat niets zal loslaten er komt nooit opluchting intussen wordt het vocht grondeloos gelost en hij die snoodaard snottermuil hij houdt niet op terwijl het einde lacht spartelt lijdt opnieuw het waterdier aarzel niet maak die kist ik wil dit huis verlaten nagel alles proper dicht laadt het ding op de kar die lijdenswegen vindt het is genoeg geweest uit de reeks 'Schrijfoefeningen voor de dood' 'De overtocht' is een kortverhaal bestaande uit een reeks gedichten. Het is een bizar eerbetoon aan William Faulkner (1897-1962)

Bernd Vanderbilt

5 0

Het stenen lichaam

Het stenen lichaam verstijft niet Geeft geen krimp Bevriest niet Is voor altijd onaantastbaar In verstilde marmeren schoonheid

Elle Hart

7 0

Rouwnatuur

hoe kan ik een landschap troosten kan ik ietsmet mijn tranenmijn ogen wassen meetrillen als ze droef isverdriet verwelkomenhet zien opwellen, het zien verwelken het mag een plek krijgenin onze woudenmildwildin een cirkel van rouwgenotenwaar ik stil mag zijnwaar wij dat kunnen, samen rouwenhet zit in onze natuuraan de rand van een stijgende oceaan ik heb het aan een boom gevraagdhoe winter isof hij zijn leven mist een deel van mij sterft als ik leven loslaat laat het mij ook loswe zingen samen dankom natuurverbonden verder te gaanen dat de nieuwe zon komtmet bloesemsde rozen met fluweelmet glans de sapstroomnaar de hemellente winterslaap openbreekthet leven ons tot zich neemt wat nog leeft weet wat dood is gegaanwat dood is blijftrouwverteert als je het eenmaal herkentherken je het telkens weerin onze zoektocht naar troostkruisen onze wegenkomen we elkaar tegen in onze rouwnatuur bloeit inherentdat we op een momentklaar zijnmet onze tranenom verder te leven

Jill Marchant

10 0

Zeepijn

zwartwater in de zeespiegelmoeras langs de waterlijneen zondvloed van plastic golvendoet de zee pijn nuestra culpa, wijpuilen uit, werpenin het wild wegzonder gewetenverstoren de elegante fragiliteit van de kringloopde subtiliteit van de materia primabevlekken onze longen en ingewanden met ultrafijn stofde helende likeur die water isdraagt rotte sporenbloedvergifvoelen we dan gezonde schaamtewalging?zwarte gedachten bij de grootste verspilling van onze tijdbij vermoorde bossenverloren verwonderinguitdovend vuurdoodgraag vooruitgang maar lang geen bekroning voor onsaapachtigen, menselijk potentieel tot wij onszelf weer onder ogen durven zienstuwt de impuls even nietsom alles te laten composterenin harmonie met alle naturende aarde de hand reikenals medestaander met bloed, zweet en tranentot tranenden en pijnboomtot het altijdgroene levenons als bondgenoot herkenten wij onszelf weer onder ogen zien het neemt tijdnaar een zuiver evenbeeld strevenzegeningen in de zeespiegel zienhet geschenk is een zee van tijd te hebben

Jill Marchant

7 0

Het leeft nog

het blad op de grond dat daar ademt het is gevallen maar het leeft nog weggelopen ben ik nietverder getrokken, jaik weet niet meer hoe het kwam op het aardoppervlak onderweg door holtes en ontworteld merg door harsaders van bomendoor ogen van mos door balsem voor onze wondendat het leven zelf kracht heeftkan ik hier voeleneen thuisloze westerling tussen bloemenweidenop zoek naar iets groter dande hemel plots een herinnering, een stem ik fluister ja, dat zou kunnenik voel een steen slepen in mijn keelschrapen aan de wandeeuwigheid echoot langs mijn binnenkant het is pas later dat ik er woorden voor leerde en zei:inwateringenelke kassei zat ooit in een bergstenen kennen levensverhalenvan standbeelden, van hoogvlaktenmineralen dragen kristallijnen in hun weerbaarheidivoor verlangt naar de gerimpelde huid van olifanten hout kent het hart van de stamerts kent goud en diepzees geheimen parelmoer herinnert zich haar schelpenrijsthalmen ruiken naar vrijheid van veldenzaden zullen over onze toekomst vertellen maak iets dat langer houdt dan je bestaan languit aardeuit groter dan jezelfmaak er met ons een leven van

Jill Marchant

0 0

We lichten op

wanneer vuurhout brandt na al die tijd water uit natte takken van de fijnspar sissend verdampt blauw loof van de zilversparzwart fluweel blakert een twijg een vlameen gebed zijn de bossen in mijn vuurhaardvrienden gewordenik zie ze dienendansen rond hun opbrandende as dank ik deze kompanenvoor de tijd in het bosvoor de tijd in het vuurwaar ze oplichten het donkerhet donkerthet licht op het lichtverlichtde aarde leeft willen we bij vlammen biddenvoor onze planeetze voelt dat dansen rond haar aswanneer vurenhout brandtlichten we op ze voelt dat

Jill Marchant

0 0

Planeetpijn

zonder aardegeen mens zonder mensgeen planeetpijn een planeet met haar bevingeneen aarde met haar groeipijnmaar geen planeetpijn – dat hebben wij gedaan thuis aan teveel oeverswe willen zelfs het weer voorspellende natuurkrachten en elementen temmenmaar zonder aarde geen mens wind zie je niet komenniet langs achter, van voren, of bovenwat stil ligt, beweegt inertondergronds is mos op komstom vlechten van verdriet op te vangeneen kussen te vormenin een tranendal met ruimte voor rivieren een vlindereffect raakt ons levener is niets dat we op voorhand kunnen wetenenkel achterafna de vleugelslag we kunnen enkel hopenin uiterst duistertussen moddersluiers van aarde en waterland dat de planeet zich herstelt, uit zichzelf vervelten wijverbinden met wat ons hart verteltmeer waarde aan de aarde gevenhaar waardig dragen, zoals zij onssamen sterker wordenwaar het pijn doet

Jill Marchant

0 0

Liefst op deze aarde

ik speur naar jouw voetsporenleer van alle gemaakte stappenen kies graag zelf mijn diepmenselijkevoetafdruk het liefst kom ik naar je toemet mijn zoon, jouw kleinkindliefst op deze aarde we delen haar met elkaargemeenschappelijke grond met te veel te weinig met te weinig te veel de grote eik in het eeuwenoude boslaat met zijn sterven nieuw leven los huil je met de natuur als een wolf naar de maan omdat je wil dat wat leeft blijft bestaan soms is het tijd om verder te gaantussen alle puin zullen we een nesttussen levend verlies een toeverlaat maken verzorg elkaar als een huis komen we nog steeds ergens samen thuisliefst op deze aarde

Jill Marchant

0 0

Verwant

ik voel me verwantmet joubestaat daarin een afstandvraagt zij geen verte slechts kleine wijdteeen ademruimte verder sta jij me nabijmijn clanstam boomstamhuisbinnenwachtgelijk gezinde aantrekkingskracht zonder bloedverwantverbonden vormen we geen maagschap maar we mogen elkaar liefde door de maaghet merg en het been een onbestorven licht schijnt achter een silhouetcontourvergezicht dat nadert, afstand gedicht

Jill Marchant

5 0

Moederwater

ik wacht op je ademhalingna de middag begint de zon aan haar daling ze zal ondergaanomdat er geen omkeren meer aan isgaan die laatste seconden het snelst in een zucht ik denk aan de oceaanwaar ik deze zomer in, meegesleept waar ik in ging zitten zoals in jouw moederwater golven bleven stromen, één voor één raakten ze mevoor ik van de ene streling bekomen was, voelde ik de volgende tegen me aanik hoefde niets te doen, het water kwamhoe vaak gebeurt datdat je niets hoeft te doeniets of iemand naar je toe blijft komen ik wacht maar je blijft stilwe houden onze adem iner volgt nietssoms is iets, zonder dat je het weet, de laatste keer gaan die laatste seconden het snelst volgt daarop een onsterfelijke eeuwigheid ik loop je laatste ademhaling nog achternawat van jou nog leefde, nog bewoogniet wetend wat ik er mee wilde doenbotten van vogels zijn gevuld met lucht welke adem in de hemel was de jouwewelke was al van iemand geweest welke was onderweg welke was verlorenwelke was voorbestemdwelke was de volgendewelke mocht ik houdenwelke was de jouwe omdat er geen omkeren meer aan is laat ik je slotadem loshoe vaak gebeurt dat eerlijkhet gebeurt in golven, meerdere kerenin de zucht van de zon, soms of al om kwart na twee ‘s middags, wanneer ik net bij je was en jij vertrokin een laatste keer met iets of iemandin een eerste keer met iemand met dezelfde naam als jijin golven, in moederwatertot mijn botten, mama tot in de botten van vogels

Jill Marchant

4 0

Steenhoop

nu leefde je nog nu leefde je nog de dagen en uren voor je dood leef je nog kan ik me je voorstelleninleven ongerept kunnen we iets zo houdenin leven daarna is er alleengeen kans meer dat het anders had kunnen gaandie dagenlange nacht je sterfdag is een lastige datum, papaik herinner liever je leven maar ik kan om dit in steen gegrift moment niet heen elke minuut teltelke minuut dat je hart nog klopt wordt de beitel waarmee ik graveringen wil uitwissen, botter ik heb iets nodig dat niet kan zijn: een soort van vat op onmachtik blijf kloppen tot ik iets heb kunnen herschrijven:sterdag dagen voordien wroet ik toegewijd wegen naar tempelbergen dat zie ik pas nadien in ik doe mijn bestalsof dat iets verandert in retrospect stof ik de zolder oplaat enkele van jullie spullen die ik wel kon redden door mijn handen glijdenblaas er leven in, alsof dat iets verandert en voel me een magneet, verbonden met jullieje naaiset met allegaren, een gouden schaarhet telraam uit je kledingwinkel en je blauwe sjaal, mamaje kerstversiering, fonduegerief, je regisseursstoel en je Ricardglas, papajullie cd's die ik wou wegdoen, nemen me terug mee naar huis ik veeg vlaktes tussen bergen steengruis een lichtbundel priemt door het dense poeder dat boven stoffelijke overschotten zweeft schachten naar de hemel openbaren sterrenstanden ik kruip zacht hellend de piramide uit maak nog meer reliëf gelijk met de aardemet een roterende as bosmaaier ik uren aan een stukin volle concentratie negatie meditatie leg ik rijen kasseien en zwerfstenen waaruit ik besta, vrij mijn blootgelegde bouwstenen, breukstenen met aderskeienvelden daaronder een kristalvallei een naar binnen gekeerde steenhoopik leg er nog een bovenop de hoop valt niet om soms: hoe meer hoe sterker ook na erosie kan een landschap groeieneen fata morgana op dorre rotsenik wil zo graag met jullie praten nueen pad over een gletsjer een gang naar een grot als we graven vinden we schelpen ondergrondse watertunnels onderaardse piramides een plek waar overleden voorouders te rusten zijn gelegd en door de stenen de hoop nog kunnen zien:tot er bloemen groeien tussen de ruwe randen waar ze elkaar rakenwanneer huilen zachter wordt en ik jouw beeld in steen kan houwenik blijf jou ongerept houden hoop in steen gekerfd nu leefde je nog en binnen een enkele minuut starten jouw lange nachten, de dode dagen daaronder een kristalvallei

Jill Marchant

4 0

Silhouetten in de Nijl

Hoe zouden we nu naar elkaar kijken, papa?En wij, mama? Bijna vier jaar zonder steunpilaar. En drie jaar dat ik jouw helder blauwe ogen mis. Jullie vertrokken op een reis.Als twee druppels water verschillend van elkaar. Zoals de Blauwe en de Witte Nijl. Ik hield me lang sterk om het woord verweesd te ontwijken.Maar het is waar dat het onwezenlijk was. Vlagen van grote vragen en van verdriet. Een dokter zei me dat ik een wees ben.Ik oefen wel nog steeds in thuiskomen … Toch weet ik nog niet goed wat ik er van denk.Werd ik dan iets anders dan jullie kind? Jullie zullen in elk geval altijd mijn ouders zijn. De keer daarop vroeg een arts waar jullie nu staan ten opzichte van mij.Ik keek omhoog.Een keer dacht ik je te zien op de trein, mama. Ik voelde een groot verlangen. dat voelen was sterker dan alles wat ik weet dat waar is. Over ons.Over jullie. Al een paar jaar. En dat mijn broer en ik nu verder leven. We verjaren verder binnenkort.God ja, ik verlangde. Het zou zo lang kunnen duren dat het pijn zou gaan doen.Daarop volgde dan toch wat waar is. Toch. De volgende keer dat iemand vraagt waar jullie staan, zal ik zeggen: Naast mij. Ik heb met jullie gesproken. Ook al waren jullie er niet. Ook al zag ik twee schaduwen in het maanlicht. Ik heb in mijn bed gehuild als ik jullie stemmen nog eens probeerde te horen.Zo stil was het al lang niet meer geweest. Zo naast elkaar. Deze keer vertrek ik op een reis.Naar Egypte. Ik geloof dat daar heel wat oorsprong te vinden is.Een lichtzee. Opgewarmd water, opgewarmde sterren. Piramiden op het middelpunt van de Aarde. Wij waren al eens. Vruchtbaar. De Blauwe Nijl en de Witte Nijl worden één rivier in Soedan. Samen vormen zij het water dat in Egypte de Nijloever laat overstromen. Het water dat de akkers bevrucht. Ik zal vanop onze boot in het water kijken. Naar wortels van de Blauwe Lotus bloem. Zaden van oorsprong, echoes van oersprong. Kiemen van Licht.Wij waren al eens. Misschien zie ik wel twee silhouetten in het schitterende zonlicht. Naast mij. Misschien hoor ik jullie stemmen nog een keer. Misschien zal het kijken naar elkaar wel vanzelf gaan.

Jill Marchant

0 0

Tussen de werelden

laat eerst de wind in de luchtje waardig uitkledenwater zal je helder makenen vuur verwarmt je innig trek dan de huid aan die je wiltmeetrillend met het momentgeef je natuur een vormwaarmee je uitreikt naar het universum geef jezelf een plekin een andere huid, een ander huisin een andere ruimtetussen de werelden als dromen, maar dan echtbreng de bovenwereld aan het lichtdiep de onderwereld opin de tussenwereld komen we samen laat de aardeje dan even waardig en teder kleden gidsen zullen je sierenje wordt uitgekozendoor krachten en boodschappersop het ritme van een drum als je het kan dromen, kan je het doen:schep je verschijningsvormvolg daarbij de beelden die rijzenga ver kom thuis in een verlangenlaat het vuur innighet water helderde wind hoe ze waait en laat de aarde tussen de wereldenje dan even waardig en teder belichamen

Jill Marchant

7 1

Joggers

Voorbijsnellende joggers dragen al minder - lente in aantocht

Bert Depoorter

6 2

Sneeuw

geen stoeprand meer, geen lijn die nog leidt, alleen sporen in de sneeuw geen stoepranden meer, geen lijnen om te volgen - stappen in de sneeuw

Margaretha Juta

3 2

Oorlog

Stop allemaal, met ruzie en babaal. Bommen hier, en bommen daar. Met oorlog voeren zijn ze nog lang niet klaar! Zoveel mensen "groot en klein". Allemaal met verdriet en pijn. Macht daar draait het allemaal om. Machtstrijders zijn "zo dom". Met als bom, der dommigheid. Heel veel woorden van rouw en spijt. Als dit dan echt gemeent zou zijn; dan deden ze de mensheid niet zoveel pijn. Daarom wil ik een nieuwe wetgeving bepleiten. Die oorlog uit het leven kan mijden. Vernietig de wet dat oorlog maken mag. En voer op een andere manier gezag. Een mensengroep leiden naar vrede op aard. Is veel meer dan de moeite waard. Voor u geschreven door de kleine rijmelaar Virenza Gregoir

Virenza Gregoir

5 1

Cursus

Shut Up & Write Gent #4

Start op 20 feb 2025

Regio Oost-Vlaanderen

Cursus

Shut Up & Write Gent #4

Start op 20 feb 2025

Regio Oost-Vlaanderen

Brieven aan Layla (7)

ik ben gelijk een sombere kastanje slapend in een bolster die mij amper kent bleek ben ik gebleven er was geen zon geen blik die mij hier zag die wereld echo's dat gelach zijn weggeēbd er was geen moer die mij begreep Layla schat, hier kruipt mijn zijn hopeloos voort moed diep in mijn ziel vergaat misschien komt straks jouw hart dat mij ontwaart dit bloed zomaar verdraagt binnenkort omdat kiemen dat zo vroegen groeit het koren torenhoog ik zal jouw ogen moeten missen het is een kwakkelboer met varkens roze zwijnen die alles heeft verpest was dit ook land maar overgroeid door planten het verlangen zoekt ergens een broedplaats weg van haar die wrede stad te laat allicht, mijn lieveling die zon zij heeft je nooit verteld waarom zij op de wangen van de onschuld scheen gauw en heel misschien verwent een zomer al wat diepgevroren slaapt ik loop alweer gelijk altijd te dolen aan de overkant van de verlegen stroom terwijl die droom mij weer verlaat niets meer verwacht is er bij nacht een maan die hoopt dat warmte echt bestaat uit de reeks 'Majnun, het gebrabbel van een gek'

Bernd Vanderbilt

3 0

Ijsprinses in hete short

is er nog iets dat smelten kan weerstand zekering een hart misschien een ijsprinses in hete short een lavamond vermomd als frisse grond twee poolkappen die iets verbergen ik ken ze wel die dwergen uit het noorden echt mijn longen voelen goed dat warmtefront ze zeggen dat een lente komt is er nog iets dat overblijft zich niet zomaar gewonnen geeft de hemel grolt de aarde beeft wat in mij leeft geeft nog niet op de grap die mij ooit werd verkocht betrof een grof bestaan met zuur straks komt hij aangewaaid de gier met blote kop en roze vel overal zal het vergaan zoals verwacht wie dacht dat iets niet plooien zou is hard als sneeuw die zo van ijzel houdt mijn schat, ik weet nog niet hoe heet jouw tong aanvoelt en toch ik wacht ik weet dat alles wat ik proeven zou mij veel te snel verlaat uit de reeks 'Over eelt en zurkelteelt'

Bernd Vanderbilt

0 0