Zoeken

Pretentieloos amusement en entertainment

Er kan heel veel efficiënter en effectiever. Politiek bijvoorbeeld. Wat is in weze de essentie van politiek? In politiek draait het om de 'rede/ rederij/ redevoering ‘. Volgens de Dikke Van Dale betekent dit: ‘mooipraterij, lege holle woorden verkondigen gewoon omwille van het feit om te laten zien hoe rijk en machtig mensen hun taal wel zijn.’ Vrij vertaald zou je dus kunnen zeggen dat politici gewoon elkaar verbaal willen overtroeven voor de show, de schone schijn. Je zou het parlement kunnen beschouwen als een theater zoals in de tijd van Shakespeare waar je de meest adembenemende en ongelofelijke spektakelstukken kan bewonderen. De politici zijn de woordkunstenaars, de acteurs zou je kunnen zeggen die elke dag hun show opvoeren op televisie. Ik vind het geweldig soms, puur amusement en entertainment. Een mens zou er welhaast gelukkig en blij van worden.... Helaas,... Er is helaas niet veel gebeurd of vooruitgang geboekt sinds de tijd van Plato, Socrates of Aristoteles. Het is niet de bedoeling dat er iets verandert, het draait hem om de woorden, de mooipraterij, de rede. Veel politici nemen de woorden ‘politieke moed’ of ‘ inclusief beleid’ in de mond. Wordt het stilaan geen tijd dat er een einde komt aan dat gelanterfanter en gefilibuster en dat er effectief iets in gang wordt gezet? Ik denk dat enorm veel mensen het Belgische beleid en overheidssysteem dankbaar zullen zijn. Helaas zijn de meesten van onze politici geen grote uitblinkers in het ' practice what you preach principe '. P. Claes aka The Canniball  19/8/2025©  

Canniball
6 0

Is des duivels.

HOME VERF ED ************************************************************ Vlinders fladderenIn de wei Vlinders kussenBloemen rusten Vlinders fladderFlop flop flop Vlinders maskersKleurig leugenachtig Hoe schoonZegt de mens Vlinders fladderenNiet zij aan zij Vlinders fladderenIn chaosRond de brij Hoe vuilZegt de mensPeuteren in coconsDie vuilnisIs des duivels

verf ed: Contemporary interdisciplinair ArtTIST, nen tjolder, nen dommekloot
0 0

De psychiatrie in België

De psychiatrie is mijn redding geweest. Maar zoals de keerzijden van een muntstuk heeft de psychiatrie fouten gemaakt en had ik veel frustraties en ergernissen.  De psychiatrische patiënt bestaat niet. Je vindt in de geestelijke gezondheidszorg alle lagen van de bevolking terug. Het kan werkelijk iedereen overkomen.  Ik wil geen psychiater of therapeut zijn. Hoe moedeloos word je niet van mensen die geen progressie maken? Pillen en medicatie zorgen voor een verstoring van de neurochemie. Pillen houden mensen in hun rol van patiënt en ik ben er van overtuigd dat door deze verstoring mensen ziek blijven en van psychose naar psychose gaan.  Het is niet omdat je een opname in de psychiatrie achter de rug hebt dat je zot of gek bent. In de verste verte niet. Het kwetst mensen enorm dat dat stigma hardnekkig blijft kleven aan hen.   Veel mensen zien gewoon de kansen niet die de psychiatrie hen biedt. Velen blijven dwepen met hun drugsverleden, maken nauwelijks of geen vooruitgang of ploeteren maar wat doelloos aan.  De DSM is verantwoordelijk voor de medicalisering van mensen. Dat is gewoon een feit. Iedereen aan de pillen. Hoewel veel pilletjes meer kwaad dan goed doen. Dat ze door continue en chronische verstoring van hun neurochemie van psychose naar psychose gaan en zo ziek blijven. Letterlijk. Die mensen zijn echt niet zot of gek. Buitenstaanders hebben een totaal verkeerd beeld van de psychiatrie, hoewel velen er mee zullen geconfronteerd worden. De wachtlijsten worden langer en meer en meer mensen hebben nood aan hulp.  Hoe gaan we dan kijken naar zogezegd 'psychiatrische patiënten'?

Canniball
7 0

Een oprecht autobiografisch verhaal

Het is een hele goeie zaak dat jongens en meisjes gemengd zitten in de klas. Al van jongsaf aan leren ze zo hopelijk deftig te communiceren met elkaar. En op school en daarbuiten leren ze het tenslotte. In mijn tijd was het anders, ik behoorde tot de laatste generatie waar ik pas echt in contact kwam met vrouwen aan de universiteit. Zo gezond of ongezond was het toen pakweg 30 jaar geleden. En ik leerde een jaargenote kennen, ze heette Eva, stapelzot en stapelverliefd was ik op haar. Maar ik heb nooit deftig leren praten over mijn emoties en gevoelens. In ons ouderlijk gezin was dat precies not done. Dus u zal wel beseffen hoe moeilijk het voor mij geweest moest zijn om voor mijn verliefde gevoelens uit te komen en mijn nek uit te steken. Dat deed ik 5 jaar niet, heb alles opgekropt en onderdrukt met een psychose tot gevolg , een opname in de psychiatrie en een lijdensweg van ongeveer 20 jaar. Dit is een korte schets van mijn autobiografische verhaal. Als je niet deftig hebt leren communiceren over gevoelens en emoties, als je het gevoel hebt dat je nergens terecht kan bij iemand, als je niet gekwetst wil worden wanneer je je nek uitsteekt en je verliefdheid uitspreekt bij eender wie… Je zou er inderdaad radeloos en wanhopig van worden. Onze generatie, de ‘sandwichgeneratie’, de dertigers, veertigers en vijftigers zou je haast gaan beschouwen als reddeloos verloren en totaal verneukt. Gelukkig is het bij velen ook goed verlopen en goed gekomen. En gelukkig heb ik leren praten in de psychiatrie. Ik mocht mij gelukkig prijzen met een topteam van dokters, psychologen en therapeuten. Misschien is dat wel mijn redding geweest. En nu 20 jaar later kijk ik er anders op terug. Ja, Eva heeft mij gekwetst, fameus. Maar ik heb nu mijn kwaadheid en wrok laten varen. Ik spreek voor mezelf, ik weet niet hoe zij ermee omgaat, maar ik laat mezelf toe om andere vrouwen te leren kennen en te blijven spreken over wat mij bezig houdt en wat er op mijn lever ligt. Spreken houdt mij gezond en eventueel het opschrijven van dingen en zaken die mij grondig storen. Misschien was ik een slechte verliezer, ik was ook niet zonder fout. Maar wat ik eigenlijk wil zeggen: verdienen mensen écht om botweg gekwetst te worden als ze voor hun verliefde gevoelens uitkomen? Nee, integendeel. Je zou jezelf als man of vrouw in je ego gestreeld moeten voelen dat je er nog goed uitziet en dat er iemand interesse in je toont. Ik heb dezelfde fout gemaakt, ik heb sommige vrouwen ook echt gekwetst met mijn botte onbehouwen uitspraken terwijl ze het echt goed meenden met mij. Zo’n domme idioot was ik. Ik kan altijd bijleren en ik hoop dat de wijsheid inderdaad met de jaren komt. Ik heb een andere kijk en blik op de dingen gekregen. Ik heb mijn wrok en kwaadheid losgelaten en blijf niet vastklampen aan verbitterdheid en die tunnelvisie. Gaandeweg heeft de GGZ mij terug een breed spectrum laten zien met ongebreidelde kansen en mogelijkheden die een stad en het leven biedt. Laat jezelf toe om die kansen te zien en ze optimaal te benutten. Ik ben gelukkig, ik heb nieuwe mensen leren kennen en heb goede vrienden. Mijn ouders zijn ook geëvolueerd in hun zienswijze. Ze hebben ook een andere kijk gekregen op bepaalde dingen. Ik kan mijn ouders ook niets kwalijk nemen. Ik heb eigenlijk een zeer goede opvoeding genoten en bepaalde zaken zijn niet gelopen zoals gedacht dat mijn ouders voor ogen hadden voor hun kinderen. Maar tot besluit wil ik zeggen dat het goed is gekomen met mij. En daar hebben factoren van buitenaf als ikzelf, door mijn verkregen inzichten, voor gezorgd. Ik ben momenteel 47 jaar. Hopelijk word ik stokoud als het mij is gegund. Bovenstaand verhaal is maar een van de vele belevenissen die ik heb meegemaakt. Ik kan nog vele vele andere ongelofelijke, hilarische verhalen neerpennen of vertellen die echt zijn gebeurd. Maar die bewaar ik voor later.   

Canniball
0 0

Zie me graag, hou van mij....

Ik heb mezelf er al lang bij neergelegd dat ik niet door iedereen graag gezien en geliefd kan worden. Dat is heel normaal, want omgekeerd geldt hetzelfde. Sommige mensen heb ik ook niet zo graag. Dat is heel gezond want moest ik heel veel vrienden en vriendinnen hebben zou ik ten eerste heel veel tijd en geduld nodig hebben om ze allemaal voldoende aandacht te geven en ten tweede enorm veel geld om mijn drukke sociale leven te bekostigen. Dat heb ik niet. Gelukkig heb ik maar een handvol goeie vrienden bij wie ik écht mezelf kan zijn en die mij nemen zoals ik ben. En wees maar zeker dat ik deze lieve mensen, net als mijn familie, koester en een warm hart toe draag.  Ik ben geen pleaser in deze facebook tijden. Ik doe echt niet alles en ga zeker niet over lijken om zoveel mogelijk ‘likes’ te krijgen van mijn volgers of om bij mijn fans op een goed plaatje te staan. Ik doe gewoon waar ik goesting in heb en waarvan ik denk dat mijn werk getuigt van hoogwaardige kwaliteit. Daar sta ik voor. Geen platvloerse, laffe, goedkope ( online) haat voor mij op fora en sociale media waar ik – ook al heb ik geen verstand waarover ik spreek – mijn scherpe ongezouten mening moet en zal geven en diegene die de post heeft geplaatst meedogenloos met de grond gelijk maak. Waarom? Respect is soms heel ver te zoeken. Ik moet gaan geloven dat geweld en agressie inherent verbonden zijn aan de mens. Dat is jammer. Was communicatie vroeger veel eenvoudiger? Er zullen toen ook een paar mensen geweest zijn die enkel de taal van de vuist verstonden, maar als ik nu het radio journaal luister denk ik dat de helft van België gebaat is bij een cursus agressiebeheersing.  

Canniball
8 0

Nimmer.

VERF MOVIE friends, SERIE, Antwerpen kunstenaars 1994-97 Nooit nimmerZal ik meer Die scherpe sneeVan licht en donkerBeleven Die geurVerdampte regenOp een warme weg Nu dat ikWegkwijnAls zovelen In de grijsheidVan de tijd

verf ed: Contemporary interdisciplinair ArtTIST, nen tjolder, nen dommekloot
4 0

Cursus

Schrijfcafé in het Sprookjeshuis - 16/08

Start op 16 aug 2025

Regio Antwerpen

Cursus

Schrijfcafé in het Sprookjeshuis - 16/08

Start op 16 aug 2025

Regio Antwerpen

Tip

Levendig verleden

Marieke ligt muisstil op haar bed. Haar zacht raspende ademhaling bezorgt me kippenvel en er loopt een rilling over mijn rug. De kleine kamer met witte muren voelt klinisch en onpersoonlijk. Het is er leeg op enkele foto’s van familie na, die de vensterbank in beslag nemen. “Goeiemiddag Marieke,” fluister ik zacht en vriendelijk. “Het is etenstijd.” Het plateau met het gemixte eten en de tuitbeker met water zet ik op het kleine houten tafeltje tegenover haar bed neer en draai me langzaam naar haar om, maar ik ga niet dichterbij. Marieke begint onverstaanbaar te roepen, haar stem schor. Met het beetje kracht dat haar oude, tengere lijf nog bezit, wriemelt ze heen en weer. De omhooggetrokken bedspijlen zorgen ervoor dat ze niet kan vallen. ‘Baby’ is het enige woord dat ik uit haar woordenstroom kan opmaken. “De baby is in orde Marieke,” probeer ik haar te sussen en mijn hart breekt omdat ik zo tegen haar sta te liegen. “De baby slaapt, maar jij moet nu eerst eten.” Angst stroomt uit haar ogen, over haar wangen in de vorm van tranen. Ze vertrouwt me nog niet en mijn verpleeguniform helpt daar niet bij.  Deze honderdjarige vrouw leeft in haar eigen traumatische verleden. Een verleden waarin ze als zeventienjarig meisje zwanger werd en haar baby nooit te zien kreeg. Een klein onschuldig kindje, geboren in 1943 waarvan Marieke niet eens weet of het een jongen of een meisje was. Ik doe opnieuw een poging om haar te kalmeren door te zeggen dat de baby veilig in haar bedje ligt, maar dat zij sterk genoeg moet zijn voor ze het meisje in haar armen kan nemen. Ze mompelt wat en wenkt me dichterbij. Een stroom van opluchting loopt door mijn lichaam. “Ja Marieke, het is een meisje.” Er vormt zich een voorzichtige glimlach om haar mond. Als ik langzaam mijn hand naar haar uitreik, neemt ze hem in de hare terwijl ze haar andere hand er bovenop legt. Mijn duim streelt troostend haar rimpelige vel dat heen en weer danst onder de beweging.Enthousiast begint ze honderduit te brabbelen. Ik knik en glimlach, maar versta geen woord van wat ze zegt. Haar taal is ze al jaren kwijt, net zoals haar heden en haar toekomst. “We gaan eerst eten,” zeg ik zacht terwijl ik mijn hand zachtjes van tussen de hare wurm. Ik zet haar bed recht en doe haar een slab aan, waarbij ze tegensputtert. “Zo maken we je mooie kleren niet vuil.” Trots strijkt ze over haar lichtblauwe nachtjapon. “Mooi,” weet ze uit te brengen. Ik breng het lepeltje met vloeibare pap van aardappel, broccoli en kip naar haar mond en vraag me af of Marieke zelf beseft dat ze wordt gevoederd als een peuter terwijl ze zich zeventien jaar waant. Het brein is een merkwaardig iets, want hoewel ze ervan overtuigd is dat het 1943 is en ze net midden in de oorlog een kind heeft gebaard, is ze haar drie andere kinderen die later werden geboren, compleet vergeten. Wat moet het pijnlijk zijn, als je eigen moeder je niet meer herkent en je de kamer uit wil omdat ze denkt dat je de vijand bent.Marieke grijpt naar haar beker en brengt hem naar haar mond. Uit haar mondhoeken stromen kleine beetjes water naar haar kin, dus dep ik haar gezicht droog.  Nadat ik haar plateau weer heb weggezet, doe ik haar slap uit. Bruut grijpt ze me bij mijn pols beet. Marieke kijkt me woedend aan. “Baby!” roept ze nijdig terwijl ze haar grip versterkt. “Marieke, je doet me pijn.” Ze luistert niet. Haar woede en frustratie maken haar zo sterk. “Als je me loslaat, ga ik de baby halen.” Ik voel haar wantrouwen en kan haar geen ongelijk geven, want ik sta staalhard in haar gezicht te liegen. Waar zou ik in het woonzorgcentrum in godsnaam een baby kunnen vinden? Een pop zou me nog lukken, maar dat zou ze onmiddellijk doorhebben.Met mijn vrije hand streel ik zacht haar wang. “Ik beloof het.” Haar grip verzwakt en haastig zet ik een stap achteruit.  Spijt is het enige wat ik voel, schuld vormt een dikke krop in mijn keel en ik moet mijn tranen wegslikken. Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn als je meerdere keren per dag wordt belogen. Bij elke maaltijd, bij het verversen van een pamper, bij het wassen. Met een zwaar gemoed ga ik de kamer uit en hoor haar nog steeds roepen en smeken om haar baby. Nog even en ze is vergeten wat ik heb beloofd.

Joni Motmans
86 3

eén land mijn

    tanja rens ieder half uurwordt de stilteverschrikkelijk verbrokenmet een KNAL spat eénmensstuk eén landmijn mijn land betaald met onze handen ……voor diegenen die na de dood nog leven zien

verf ed: Contemporary interdisciplinair ArtTIST, nen tjolder, nen dommekloot
0 0

een mannenstem

een mannenstem vanuit mijn slaapkamerraam gerommel en hoest  al wakker weet ik de buurman en niet jij   foto: Kseniia Zapiatkina

Lazy Midday
4 0

Een dialoog tussen vreemden

Het was 8 augustus 2025, in de nacht van vrijdag op zaterdag. Ik had nood aan sigaretten en had zin in een Redbull. Ik was al een tijdje op zoek naar een nachtwinkel die open was, en bij mijn uiteindelijke bestemming aangekomen, ‘Nachtwinkel Leuven ‘, kreeg ik voor de zoveelste keer te maken met een casus van verbale agressie naar mijn mening. Alleszins, het kwam er toch op vrij agressieve manier uit bij die jongeman. Ik zal even de situatie schetsen: mijn plaats van bestemming lag op een kruispunt, met uiteraard verschillende zebrapaden. Ik nam ‘at random’ een zebrapad, het licht stond op groen voor mij en er stond een witte auto te wachten. Naar mijn hoge standaarden en kwaliteitseisen die ik persoonlijk hanteer, vond ik deze auto gewoon een aartslelijk model. Ik stak de straat over en halverwege hoorde ik een jongeman, met piepend stemmetje, een beginnende baard in de keel nogal op vrij agressieve toon zeggen: ‘ hé kerel, er zijn zebrapaden voor iets hé!? Ik zie u wel weglopen met uw spierwitte beentjes!’. Ik dacht, ik dacht veel bij mezelf. Tijd om anticomplementair gedrag te stellen, dacht ik. Op kordate, heldere duidelijke toon en goed geargumenteerd repliceerde ik die jongeman in zijn mottige schreeuw lelijke wagen: ‘ Kijk hé gast, dat kan ook op een vriendelijke beleefde manier gezegd worden. Heb jij geen opvoeding genoten? Respect is een schone deugd. Ten tweede, ik ben nog steeds in mijn recht, omdat ik dit zebrapad binnen een straal en actieradius van 20 m gebruik. Als het jou niet zint kan je beter bij de flikken gaan werken. Naar de letter van de wet. Je zou trouwens een hele goeie flik zijn, je kent je wetgeving niet eens tegoei. En ten derde, ik kom van de grootstad Antwerpen, daar doen ze hun eigen goesting. Dus kerel, kom me niet vertellen wat ik moet doen.’ Ik kon natuurlijk nog veel meer zeggen, maar je weet nooit. Je hoort zoveel verhalen van verkeersagressie. Wat een aap en domme mongool. Ik weet het toch niet maar in wat voor zieke opgefokte wereld leven we toch tegenwoordig? Ik vind dat veel studentjes een groot fars bakkes hebben heden ten dage. Generatie Z? De Millennials? Pampert ze zo niet en legt ze niet in de watten. Hebben ze wel een deftige opvoeding genoten vraag ik mij eerlijk gezegd af? Als je ’s avonds op de Oude Markt rondhangt zult u hopelijk wel weten en begrijpen wat ik bedoel. Ofwel was die domme aap heel zwaar gefrustreerd en wilde hij zich afreageren op onschuldige respectabele burgers. Ofwel had hij teveel gezopen en werd hij agressief ten gevolge van de alcohol. Ach ja, ik blijf in het ongewisse. Ik was gewoon op de verkeerde plek op het verkeerde moment. Maar ik had wel mijn sigaretten en Redbull. Ik was een content mens.  

Canniball
7 0

Mijn lijf heeft een kater

Zo voelt het nu, mijn lijf heeft een kater Een week onder de tent in de Duinpan Ik zoek troost in heet zwart bonenwater Ontspan nu! Ontspan toch! Luister, ontspan!  Het bindweefsel laat klaar van zich weten Tot aan de groef van mijn hemisferen van in de bodem van mijn twee voeten Was het niet slim zo lang te kamperen? Het massagekussen kapotgeknauwd Wat ga ik die missen tijdens de blok De poes heeft vast lang achter mij gemiauwd In mijn hand de nieuwe festivalmok  Een fleece deken op de bank; zacht en warm Zij troost mij met likjes onder mijn arm

Lazy Midday
17 0

Samenwonen

Samenwonen. De laatste tijd een veel gebruikt woord in mijn omgeving. De vraag wanneer ik ga samenwonen klinkt inmiddels ook niet nieuw meer. Sterker nog, het is bijna standaard. Net zoals mijn antwoord: wanneer de tijd daar rijp voor is. Tijd geeft alle antwoorden. De reacties die daar op volgen bestaan vaak uit een tijdslimiet die mensen ons geven. Ik geef jullie zes maanden, een jaar, twee jaar. Tijdslimieten die wij samen zonder schaamte verbreken. Wie bepaald wanneer wij er aan toe zijn? Wie weet beter wat wij aankunnen? Wat voor ons passend is? Is er een strak recept voor een gelukkig huwelijk? Als het enkel een recept opvolgen is, waarom gaan er dan zoveel mensen weer uit elkaar? Samenwonen, ja het klinkt heerlijk, romantisch. Fijn, gezellig, zakelijk gezien zelfs minder belastend. Alleen ook eng, beangstigend, beklemmend, nieuw. Nieuwe spannende dingen heb ik persoonlijk niks op tegen, vaak hou ik er zelfs van. Nieuwe dingen uitproberen, nieuw ervaringen op doen, gewoon een dotje doen, en zien wat er uitkomt. Ondanks dat een dotje doen een groot deel van mij karakter weerspiegeld, valt er in deze situatie te veel te verliezen, om op die schaal maar te zien waar het schip strand. Wat als wij er nog niet aan toe zijn? Wat als het daardoor fout loopt? Wat als… Als ik nu om mij heen kijk, zie ik een huis, een wereld, die ik zelf met blote handen heb weten op te bouwen. Een creatie begonnen vanaf het nulpunt, een gevolg van een strijd waar ik niet voor had gekozen. Het is mijn plek, mijn veilige plek. De plek waar ik op een vrije avond in mijn stoel neerplof, in mijn super comfortabele, maar onaantrekkelijke schapen hoodie, met een mok koffie in mijn hand, verdrink ik in de wonderenwereld van mijn boek. De plek waar ik tot rust kom, waar ik mij volledig kan afsluiten van de buitenwereld. De plek waarvan veel mensen niet zullen begrijpen dat ik er trots op ben, maar het is mijn trots, mijn steun en toeverlaat. Mijn tastbare overwinning die ik behaald heb, na hard vechten voor mijn bestaan. De plek waarvan ik bepaal wie er binnen komt en voor hoelang. De plek waar ik de regie in handen heb. Waar ik niet hoeft te vechten om mijn grenzen te bewaken. Nee, de voordeur is mijn grens. Van iedereen daarbinnen verwacht ik respect voor mijn grenzen, zonder ruzie, zonder woorden. Wederzijdse respect, dat is waar alles om draait. Misschien vraag je je nu af wat daaraan zal veranderen bij het samenwonen. Als het goed is niks. Gek genoeg heb ik daar ook alle vertrouwen in. Toch steekt nog regelmatig het gekwetste meisje in mij op. Het meisje wat alles wat ze bezat, in een oogwenk verloor. Door een keuze die niet het hare was. Mede door dat meisje, ben ik volgens sommige mensen, onmenselijk lang vrijgezel gebleven. Een volledig bewuste keuze. Een goeie relatie is gebouwd op vertrouwen. Iets wat ik behoorlijk wat jaren terug was verloren. Ik was op het punt beland dat ik niemand meer kon vertrouwen, mijn familie, mijn vrienden, mijn toekomstige partner. Tot zoverre dat het mij niet meer lukte om in de spiegel te kijken en te zeggen: Meid, ik vertrouw je. Doe wat goed voelt. Ik kon mezelf niet meer vertrouwen. Het was hun gelukt om mijn gevoelens en daden zo te beïnvloeden, dat ik keuzes maakte die niet bij mijn overtuigingen paste. Ik had gefaald om hun die kracht in handen te geven. Hoe kon ik een ander vertrouwen als ik mezelf niet meer vertrouwde. Hoe kon ik een buitenstaander binnenlaten, als ik het verschil niet meer zag tussen goed en fout. Hoe kon ik mezelf nog laten zien aan een ander, als ik het zelf niet eens meer zag. Jaren van vechten, puzzelen en bouwen, is dat meisje steeds verder op de achtergrond beland. Als ik nu in de spiegel kijk, zie ik een volwassen vrouw, die houdt van hetgeen wat ze ziet. Iets wat ik heb bereikt door hard te vechten voor mijn bestaan. Als ik nu verder kijk zie ik een groepje mensen, uniek allemaal op hun eigen manier. Waar ik op mijn manier weer allemaal verschillend van hou, hun aanwezigheid waardeer. Waaronder biologisch maar tegelijkertijd ook zelf uitgekozen familie. Een select groepje vrienden, die ongevraagd mijn metormofose meemaakte. Een punt wat af en toe best lastig zal zijn, gezien ik op best wat punten op het zicht heel veel ben veranderd. Ik ben nog steeds ik, alleen durf ik nu steeds meer te laten zien wie ik echt ben, en wat ik wil. Waar ik voorheen snel mijn woorden inslikte om de tegenpartij gelukkig te maken, of meedeed aan alle sociale verwachtingen, weeg ik het nu voor mezelf af. Hoe belangerijk is die sociale verwachting, hoeveel vraagt het van mij, hoeveel krijg ik er voor terug. Hoeveel is wat waard? Moet ik het mezelf echt ongemakkelijk maken om present te zijn bij alle sociale bijkomstigheden? Of moet ik het mezelf gewoon lekker comfortabel maken en genieten van mijn tijd in mijn schapenhoodie? Waar ik jaren terug braaf deed wat er van mij verwacht werd, probeer ik daar nu een selectie in te maken. Maakt mij dat een ander mens? Misschien wel voor de buitenwereld. Alleen voor mijn gevoel, ben ik eindelijk steeds meer ik. Een strijd die nog steeds niet is uitgestreden maar elk stap maakt mij gelukkiger en rustiger. Dat brengt mij terug op het punt, samenwonen. Na een jarenlange vrijgezelle tijd met volledig onthouding van welke vorm van romantiek, heb ik nu een partner naast mij staan waar ik mijn leven voor zou geven. Kan ik heerlijk weg fantaseren in het plaatje huisje, boompje, beestje. Trouwen, samenwonen. Het idealistische romantische sprookje, tot de dood ons scheid. Dromen zijn er om waar te maken, en je leeft maar een keer. Klopt! Ook helemaal mee eens. Het is ook mijn doel, om uiteindelijk al mijn (uitgestelde) dromen waar te maken. Stap voor stap. Dag voor dag. Alleen kan ik nu nog niet met volledige overtuiging zeggen dat ik klaar ben om samen te gaan wonen. Moet ik die stap dan zetten, met alle mogelijke gevolgen vandien, omdat de maatschappij dat van ons verwacht? Je leert toch ook niet rennen voordat je kan lopen? Ben ik iemand überhaupt verantwoording verschuldigd? Mij verantwoorden omdat ik dit goed wil doen, op onze manier, op ons tempo. En niet perse op de manier zoals gebruikelijk is. Maakt dat onze liefde naar elkaar, verkeerd, minder?

AngelSuenos
7 2

Een Maatschappij Kritische Analyse

Conservatisme en de opkomst van rechtse regimes.  We leven in onzekere onvoorspelbare tijden. Mensen worden nog altijd onderdrukt en opgejaagd door bepaalde regimes. Ik word er ziek van en het maakt mij mottig. We mogen blij zijn dat we in België leven, waar we nog een zekere vorm van vrijheid hebben.  Kerken en moskeeën lopen terug vol met 'verwarde' zieltjes die duidelijkheid en structuur en een houvast zoeken in deze onduidelijke tijd.  Trump is ziek, Poetin, Netanyahu en de Ayatolla van Iran zijn ziek, er zijn veel dictatoriale regimes in de wereld… Trump met zijn fratsen kan voor een recessie zorgen op zijn eentje. De Verenigde Staten van Amerika zijn allang geen democratie meer, mensen worden naar willekeur opgepakt en naar detentiecentra gebracht. Daar is geen sprake meer van vrijheid.  Opkomst van rechtse regimes. Houdt dit verband met het feit dat zoveel mensen terug hun houvast gaan zoeken in geloof en religie? De geschiedenis heeft het uitgewezen. We leren niet uit onze fouten en ik hou mijn hart vast dat we niet afstevenen op een derde wereldoorlog. Ik denk dat veel mensen dit niet met mij willen. De meeste mensen deugen echt en het zijn gewoon die zieke incompetente oorlogszuchtige idioten aan de top die precies uit zijn om alles terug te vernietigen en af te breken wat we hebben opgebouwd.  Is dit een vorm van bezigheidstherapie voor mensen? Waarom kunnen we gebouwen en infrastructuur niet gewoon laten bestaan? Ik heb nog altijd hoop, ik geloof in diplomatie en nuchtere redelijke diplomaten die met gezond verstand tot oplossingen kunnen komen. Het zijn idioten zoals Trump, Orban, Netanyahu enzovoort die voeding geven tot haat en onverdraagzaamheid naar anderen met een andere overtuiging. Dat is echt iets om te kotsen en te walgen. We hadden in een veel betere rechtvaardige wereld kunnen leven. Dat is mijn overtuiging. P. Claes aka The Canniball 2/8/2025©

Canniball
1 0

Waar is het lachende kind?

Het lachende kind woont overal  In elk hart van elke moeder en vader In elke glimlachin elke hoopin elk mens Het lachende kind woont overal  In elk land in elke eeuwin elke dagin elke nacht Het lachende kind woont overal In elke mens met een gewetenin elk ander kind in een spelin elke troost en zelfs pijnsoms door honger heenom toch even kind te zijn Het lachende kind woont overal In elke oorlogin elke armoedein elke doodin elk extreemin elke traanvan elk wenend meisje Anne-Mie (geïnspireerd door het lied 'To jèlasto pedí', een naar Grieks vertaald Iers gedicht van Brendan  Behan, muziek: Mikis Theodorakis en ook, helaas, door de actualiteit)

Anemos
6 1

De wereld brandt

het is grof zoals de genocides de pan uit durven swingen egotrippers elke plak zwaaien zoals narcisten annex psychopaten zichzelf god wanen  waar zelfs de duivel zwijgt bij hun – te veel – genoemde namen is hij er nog  die god  of radeloos  zoals de verschoppelingen  die  huis en haard verlaten als dat al niet vergruizeld beton is slechterik radeloze moedige wraaknemer struisvogel slachtoffer aanvaller vluchteling wie is nog wie wie kent hún namen nog ? wie kende hún naam ooit ?  De wereld brandt  AMK 

Anemos
13 1

Cursus

Zomerse retreat helend schrijven

Start op 20 jul 2025

Regio Wallonië

Cursus

Zomerse retreat helend schrijven

Start op 20 jul 2025

Regio Wallonië

oud ?

  voor wie 17 is, is 18 oud  voor wie 18 is, 20 stokoud wie 20 is, voelt zich oud  wie 25 is, kan zich niet voorstellen wat 30 betekend wie 30 is, beseft dat hij nooit meer 18 zal zijn  wie 40 is, denkt eens goed na wie 50 is, voelt zich 30 wie 60 is, zucht eens diep  wie 80 is, voelt vermoeidheid  wie 100 geraakt, voelt zich gekraakt  + + + + + + 120 + + + + + + + + + +  daar zegt iedereen "hij is er geraakt"  hi hi   *************************************** https://www.2dehands.be/q/+verf+ed+dag+na+zuiverheid/

verf ed: Contemporary interdisciplinair ArtTIST, nen tjolder, nen dommekloot
0 0

ZOMER

  deze morgen  moest ik schuilen  voor de reeds  hete zonnestralen  in mijn prieeltje  waar ik zat  zeer beduusd   +++++++++++++++++++++++++++++++ https://www.2dehands.be/q/graffiti+duck+antwerpen/

verf ed: Contemporary interdisciplinair ArtTIST, nen tjolder, nen dommekloot
2 0

De kat uit de boom kijken:

Zich overgeven aan stilstand en observatie.Wensen dat in deze gemoedstoestandeen huiskat zich uit een boom stort.(Uit de reeks: ik verveelde me in het ziekenhuis  )

Lightlives
6 0
Laad meer ...