Zoeken

Het dunne laagje

Wat mij ondertussen ook helder is geworden, is hoe futiel de materiële illusie in feite is. De schijnbaar zwaar doorwegende materie op deze realiteit is niet meer dan een flinterdun laagje. De materiële wereld is een artificiële laag, soms ook wel een ‘sluier’ genoemd, die bovenop de ‘echte’ wereld ligt. Het menselijk perspectief is specifiek ‘ontworpen’ voor deze laag. Onze zintuigen zijn erop afgestemd. Vanuit een materieel of fysiek perspectief gezien, kan het lijken alsof er niets anders bestaat dan de materiële wereld.Iemand die zegt ‘ik moet het zien om het te geloven’ zegt eigenlijk: ‘alleen wat ik in de beperkte laag van mijn perceptie kan capteren, neem ik voor werkelijk’. Wetenschap, het stokpaardje van rationele materialisten, toont nochtans aan dat er een heel spectrum aan frequenties bestaat die buiten het zintuiglijk veld liggen. Er wordt geschat dat we minder dan 1% van alle frequenties en energieën die bestaan kunnen waarnemen of meten. En die 1% is nog serieus overschat.Enfin, het is zo klaar als een klontje dat er veel meer in onze wereld speelt dan onze zintuigen doen vermoeden. Vanwaar komt dan die collectieve ontkenning van alles dat zich niet in de materiële laag afspeelt? Ik merk bij het gros van de mensen een (cultureel ingebedde?) desinteresse naar de immateriële essentie achter de fysieke verschijningen. De minderheid die zich daar wel mee bezighoudt, botst vaak op ridiculisering van hun onderzoek. Zogenaamde ‘spirituele praktijken’ worden door de ongeïnteresseerde massa gemarginaliseerd, gecategoriseerd als naïeve hobby en gecommercialiseerd.Het is die hardnekkige alomtegenwoordige ontkenning en desinteresse die mij vroeger wel eens deed twijfelen. Misschien maakte ik mezelf iets wijs? Het lijkt immers waanzin om tegen de stroom in te roeien, om naar boven te kijken als iedereen naar beneden kijkt. Maar ik kan nu niet anders meer dan concluderen dat de massa de sluier van materie vrijwillig rond het hoofd gewikkeld heeft en bovendien ook nog het bestaan van die sluier ontkent. En uiteraard ook alles dat ermee aan het zicht onttrokken wordt. Dàt noem ik juist waanzin. Er is zelfvertrouwen nodig, gestoeld op persoonlijke ervaringen en gevoelens die het materiële veld overstijgen, om de gesluierde visie van de massa langs je heen te laten gaan. Om niet te gaan wankelen als er, soms dwingend en dreigend, waanzin naar je hoofd gegooid wordt. (Denk maar aan de coronagekte)De materiële wereld lijkt een harde ondoordringbare laag te zijn, één die een mens volledig omsluit. Het is een illusie die zich zo totalitair en immersief aandient, dat ze motiveert om elk subtiel intuïtief gevoel te negeren en uiteindelijk zelfs te vergeten dat er zoiets als intuïtie bestaat. Of dat er überhaupt gewaarwordingen buiten het materiële ervaringsveld bestaan. De materiële wereld is een gigantisch ego dat elke dag in ons gezicht om aandacht schreeuwt. Het klasseert elke vraag naar wat er zich achter haar schermen afspeelt als zinloze bezigheidstherapie. Het leidt ons op talloze manieren af van ons essentiële wezen en helpt ons om te vergeten dat we in essentie geen fysiek lichaam zijn.Hoe uitdrukkelijk aanwezig de materiële wereld ook mag lijken, het blijft een illusie die kan doorzien worden. Een shift in perceptie is de enige ‘actie’ die men kan ondernemen om de illusoire laag te doorprikken. We hoeven met andere woorden niets te ‘doen’ of te ‘worden’ om onszelf te bevrijden uit de zwaarte van de materiële klei. Het loslaten van materiële overtuigingen is een inwendig proces dat geen materie vereist. De sleutel ligt bij het bewustzijn dat zich niet vereenzelvigt met materie.Het is niet mijn bedoeling om de materiële ervaring volledig te reduceren tot een verblindende laag die we dienen af te schudden. Het ervaren van bewustzijn binnen de grenzen van een sensitief lichaam, in een veelzijdige onvoorspelbare tastbare omgeving, is immers iets wonderlijks. Het is een tijdelijke persoonlijke ervaring voor oneindig onpersoonlijk bewustzijn. De intentie van deze tekst is om te wijzen op het onevenwicht en de verwarring die tijdens deze ervaring ingeprent, aangeleerd en opgedrongen wordt. Deze materiële ervaring lijkt gecreëerd of gekaapt (één van beide schokkende mogelijkheden lijkt me plausibel) te zijn door duistere krachten die er alles aan doen om helder bewustzijn te vertroebelen. Om ons af te leiden en weg te houden van onze ware natuur.Zo richt de medische wereld zich uitsluitend op het lichaam, doet alsof er geen immaterieel bewustzijn bestaat en zit daarmee met tal van hiaten in haar systeem. Hiaten die veel leed veroorzaken. De zogenaamde ‘body-mind connectie’ is echter een bekend gegeven, maar wordt door tal van symptoom bestrijdende middelen naar de achtergrond gedrukt. Ik heb nog lang gedacht dat onwetendheid, een eigenschap die je niet kwalijk kan nemen, aan de basis lag. Ondertussen ben ik eraan uit dat er ook een duistere onwilligheid dat systeem orkestreert.Mensen die mij kennen weten dat ik het medisch systeem als voorbeeld neem omdat ik uit diepgaande ervaring spreek. Maar ook tal van andere systemen in deze westerse mensenwereld prediken de materie als enige echte wereld. Allemaal om het immateriële bewustzijn te laten geloven dat het niet verder reikt dan wat de zintuigen aangeven. Beperking is hier norm.Toen de materiële laag zich nog niet zo manipulatief en luidruchtig als vandaag gedroeg en zich uitsluitend als ‘wilde natuur’ vertoonde, leken onze voorouders nog enige bewuste connectie te hebben met wat er achter de tastbare werkelijkheid speelt. Er was de notie dat er nog ‘iets anders’ was dan de materiële wereld, een notie die vandaag grotendeels verloren is gegaan. Wat nu als ‘primitief’ wordt afgedaan, zoals men natuurvolkeren omschrijft, omvat in feite een ruimer perspectief op het bestaan dan wat de gemiddelde westerse mens zich kan voorstellen.Ik heb zelf ervaren hoe de prominente hardheid van de materiële laag kan variëren en verzachten naargelang mijn locatie en bewustzijnstoestand. Op krachtplaatsen die we over heel de wereld vinden, plaatsen waar leylijnen kruisen of waar er bewust een sterk energetisch veld werd neergezet, voelt de materiële laag veel dunner. Niet toevallig werden veel krachtplaatsen doorheen de geschiedenis vernietigd, geclaimd of verdoezeld. Onze voorouders lieten in de vorm van megalithische structuren sporen na die getuigen van een bewust contact met wat zich buiten de tastbare laag bevindt. Het is informatie die vandaag verpakt en verkocht wordt als ‘entertainment’ en toerisme.Een altaar is voor mij een plekje dat symbool staat voor de oneindige mysterieuze wereld achter alle verschijningen. Niet alleen mijn altaar herinnert me aan deze wereld, maar ook tal van andere elementen in mijn leefomgeving. Er is uiteraard helemaal geen materie vereist om bewust contact te maken met de wereld buiten de materiële laag, maar materie kan wel op een rituele of ceremoniële wijze benaderd worden zodat de tastbare laag wat transparanter en lichter voelt. Het draait natuurlijk allemaal om het bewustzijn dat de materie hanteert. De perceptie van het bewustzijn is de sleutel om doorheen lagen te kijken, om zelfs gaten of vortexen te creëren.Het paradoxale is dat de materiële illusie in feite ‘gemaakt’ is uit ‘iets immaterieels’ en dus eigenlijk deel uitmaakt van dat wat het aan het zicht onttrekt. Daarmee ontkent het een deel van zichzelf. Net zoals de menselijke psyché uit diverse en tegenstrijdige delen bestaat, het ene deel al prominenter aan de oppervlakte dan het ander. Het onderbewustzijn is de wereld achter de laag die we ‘ik’ noemen. De wereld achter de grenzen van die ‘ik’ exploreren, ontdekken wat er zich onderhuids en nog verder daaronder afspeelt, is de meest diepgaande en verrijkende reis die een mens kan ondernemen. Er moet natuurlijk wel de notie zijn dat die wereld bestaat, en dat die groter is dan we ons kunnen voorstellen.Logischerwijs kom ik erop uit dat er geen ‘externe’ lagen te doorprikken zijn. Ik kan enkel de lagen in mezelf transparanter maken. Ik kan vortexen in mezelf neerzetten. De mechanismen die me verhinderen om verder te kijken dan bepaalde lagen zijn gezeteld in mijn eigen bewustzijn. Er valt niets extern te wijzigen, voorkomen of te bestrijden, maar ook niets intern. Want het gaat over bewustzijn dat ‘ziet’, maar niets hoeft te ondernemen. Dat ‘beter leren zien’ neemt op zich, tenminste bij diepgaande exploratie, al een heel mensenleven (en waarschijnlijk nog veel langer) in beslag. Het is een reis die we binnen de grenzen van bepaalde lagen met elkaar kunnen delen, maar voornamelijk alleen afleggen.Karolien DemanFoto door Toni Meert

Gevangenis(afge)wezen

Een vrouw en haar kind werden de dood in gejaagd Door een man die eerder al was aangeklaagd Bloed vergoten Door iemand die had moeten zijn opgesloten Het is niet de eerste keer en het blijft gebeuren Niet enkel de verloren levens maar het beleid is ook te betreuren En het is eigenlijk te zot voor woorden Want we weten dat ze het beter doen in het noorden En toch ploeteren we ongeorganiseerd voort Met als uitkomst regelmatig een overbodige moord Waarom zijn mensenlevens ons niet kostbaarder Waarom is er niet meer bescherming voor de aanklager Niet veilig zijn in je eigen huis en huwelijk Klinkt dat dan niet voor iedereen even gruwelijk Je kind verliezen door de persoon die het mee op aarde zette Elke dag over je schouder kijken en opletten Wat je zegt, wat je doet, met wie en hoe je kijkt En dat dan - na je dappere bekentenis blijkt Dat je gelijk had, dat hij een gevaar is Oh, was er maar plaats in de gevangenis…

Ongeïnspireerd

Ongewassen. Ongekamd. Ongeïnspireerd. (Vandaag) Laat aan de koffie. Laat aan het ontbijt. Laat me ook maar eens gewoon met rust. Gefrustreerd. Gedegouteerd. Gedemotiveerd. (Vanmorgen) Want de wereld bloedt. Want de ivoren toren doet niks. Wand beschadigd vanwege een futiliteit. Huis gekocht. Huis geschilderd. Huis beschadigd. (Vanaf nu altijd?) Volgorde moet kloppen. Volgorde huisje - tuintje - boompje - kindje. Volg-de-(pik)orde in je omgeving. Verenigd. Verdeeld. Verkeerd. (Al een tijdje) Eerst werk en geld. Eerst verbouwd. Heerst spanning en ongeduld en miscommunicatie. Geforceerd. In een vorm geramd. Onnatuurlijk binnen de lijntjes kleuren. Mijn gedachten horen niet in deze hokjesmentaliteit. Mijn gedichten laten zich niet kneden in jouw ritme. Ze bestaan niet louter om melodisch te klinken. Ze razen rond door mijn hoofd en zoeken een uitgang die mijn stembanden niet belast. (Of betrekt, want we weten dat het daar mis zou kunnen lopen). Die me niet in de spotlight zet, tussen mensen die hun meningen op hun gezicht uitdragen. In het tweede middelbaar vertelde een leerkracht dat we vanaf 2001 spreken van het terroristische tijdperk. En deze week loopt die zin rondjes door mijn hersenpan. En nog een. En nog een. En nog een. Stop. Stop met verdelen. Stop met de hokjes. Stop met het zoeken naar vijanden in plaats van bondgenoten. Stop met het normaliseren van het radicaliseren. Stop met het collectief vergeten van de geschiedenis, alsof we niet al tot over onze knieën in een nieuwe censuurgolf zitten. Stop met slimme telefoons en domme mensen kweken. Stop met het niet luisteren naar kinderen, alsof zij niet degene zijn die met alle gevolgen opgezadeld zullen zitten. Stop sokken, stop je kinderen onder na een hoopvol voorleesverhaal. Stop op de fles van Pandora, die nu ook geen hoop meer bevat, me dunkt? Wring me in het knusse hoekje tussen je kin en schouder. Wring me uit tot de bittere nasmaak van het wereldnieuws wegvloeit. Wrik me los van het scherm. Wrijf me weer warm. Geef me weer vlam.

Mens(elijk)heid

Het is maandag 15 september, 3 voor 6, en ik ben mijn vertrouwen in de mensheid een beetje verloren. Ik heb het laatst gezien ergens tussen de plooien van de moord op de jonge Lisa op haar elektrische fiets. Soms, tijdens het wandelen, overvalt me even de geur, alsof ik door een wolk heen loop en net dat stukje lucht had beslist om nostalgischer te ruiken dan de rest. Een geur die zoveel gevoelens terug naar de oppervlakte kan brengen, die soms sterker lijkt dan het menselijke brein of foto’s en filmpjes, dan gelijk welke andere zintuiglijke herinnering. Het ruikt naar betere tijden, solidariteit, luistervaardigheden en vertrouwen. Ik vind het in de resterende kruimeltjes, reacties onder het zoveelste slechte nieuws van de week. Mensen die hun nek nog durven uitsteken, en dat niet enkel doen als er een groen kadertje rond hun profielfoto komt te staan, zoals ik, die enkel virtueel roept tegen goede vrienden, die allemaal sowieso al aan hetzelfde zeel trekken als ik. Onlangs dacht ik het teruggevonden te hebben. Zoals ik vroeger kledingstukken kwijt kon spelen op mijn slaapkamervloer, en die dan herkende aan hun kleur, dat ene hoekje dat buiten de rest uit kwam, naar adem snakkend, en zo z’n positie verraadde - waardoor ik dan vond dat ik tegen mijn moeder mocht zeggen dat ik orde in de chaos zag. Het was van korte duur, want naast de genocide in Gaza die intussen al zo lang onbestraft door kan gaan - word ik nu ook bestookt met beelden uit Soedan, die we al zo lang negeren. En ik denk even terug aan hoe snel mensen hun deuren openden voor de vluchtelingen uit Oekraïne, en ik aan die sterke, Afrikaanse vrouwen die ik al 2 jaar begeleidde in Brussel, moest uitleggen dat dat niet voor hen was, dat zij goed zaten in hun asielcentrum in Jette. Er komt nog een zwarte bladzijde bij in mijn mentale krant - burn-outcijfers lagen nog nooit zo hoog, iets dat mijn generatie treft, in eigen land deze keer. Zou het misschien iets te maken hebben met het kleine schermpje dat ik vasthoud en waarop ik dit bericht lees? Het feit dat er geen uitknop meer is voor de miserie van de wereld - waar altijd iemand wakker is om een mes te trekken in de bus, in te rijden op een massa mensen, de loop van z’n geweer te richten op een (vriend van een) president, of een school vol kinderen? Zouden we pepperspray legaliseren - lost dat niet alles op? Op ‘t moment dat ik die vraag kan lezen op datzelfde schermpje, verblijft de zoekopdracht “pepperspray kopen België” al enkele dagen in mijn zoekgeschiedenis. In de woorden van die ene vrouw in de comments: “Liever illegaal bezig dan dood, niet waar?!”. We kochten dit jaar een huis, een mooie fietsroute verwijderd van het station. Ideaal! Geen al te drukke baan, in ‘t groen fietsen, tof, toch? De eerste goedbedoelde opmerking kwam al enkele dagen na de verhuis: “Ga je daar nooit fietsen als het donker is?”, het is dan beter om langs de drukke baan te komen, waar vrachtwagens rakelings langs het fietspad voorbij razen. Het was pas enkele dagen later dat ik mijn tegenvraag gevonden had: “Hebt gij voor uzelf ook schrik op dat pad, of is dat enkel voor mij dat dat geldt?” (en je mag van mij nu zelf eens raden wat het antwoord was). Het is maandagavond, 12 na 6, en ik ben mijn vertrouwen in de mensheid een beetje verloren. De laatste keer dat ik het gezien had, was het volgens mij in ‘t rood gekleed. Op weg naar Brussel, met de Palestijnse vlag vast, omringd door een rode zee, deinend op de golven van hun gemeenschappelijke empathie. Is ‘t niet vermoeiend om altijd voor alles en iedereen empathie te hebben? En hoe ver zou die empathie moeten reiken? Gaat het dan over afstand (dus ik geef wel om Europese problemen, maar that’s it!) of is het eerder leeftijdsgebonden (ah, het slachtoffer was geen kind, tant pis!), of gaat het over andere getallen (‘t was gelukkig maar 1 slachtoffer, morgen zijn we dat alweer vergeten). Is ‘t politiek gekleurd (‘t was een Republikein, pro-life, hij zei zelf letterlijk dat er soms slachtoffers zullen moeten vallen om het Second Amendment in stand te kunnen houden, but that’s the price we pay). Is ‘t dan goed te praten omdat het zo ironisch is, of toch niet? Het is maandagavond, 15 september. Er zit een baksteen in mijn maag. Ik leef snel mee met mensen, heb graag diepgaandere gesprekken met mensen. Ik heb intussen al een paar dagen schrik om gesprekken de politieke toer op te laten gaan. Ik ben van mijn instagram verslaving af aan het geraken, en de reden is gewoon de wereld zelf. Mag ik alstublieft nog eens een kattenfilmpje zien? Of een recept opslaan dat ik nooit klaar ga maken? Een koppel dat een bus ombouwt tot een huis op wielen, terwijl ik niet eens een rijbewijs heb. Een filmpje met tips om speelgoed voor baby’s zelf te maken - ook al heb ik geen kinderen? Hoe komt het dat ik mij nu al druk moet maken over het feit dat als ik er ooit een zou hebben, die ongevraagd filmpjes zullen zien van steekpartijen, shootings en verkrachtingen? (om nog maar te zwijgen van de optie dat ze één van de sterren van het filmpje zijn!) Waarom heb ik mijn hypothetische kinderen nu al het recht op een smartphone moeten ontzeggen, zonder ze ooit de kans te geven er verantwoord mee om te springen? Of zijn smartphones tegen dan zó 2025 en keren ze terug naar de eenvoud? Zouden ze mij vragen om hier samen een moestuin te beginnen en zelf alles van scratch te maken (ik heb daar al heel wat filmpjes voor opgeslagen, dus ik ben er wel klaar voor!)?

Open Letter

People easily and quickly forget the responsibility they carry when walking into a voting booth. And with that comes the fact that no one realizes the consequences of their votes. Depending on how you vote, there are always victims. More often than not, those victims are the weakest members of society. Graduates, the elderly, the unemployed, the sick, the poor, the homeless and immigrants. Now, imagine you voted for someone who hates those groups. Because you hate those groups. You have no idea why you hate those groups, you were just told to do so, and you never questioned it in your entire life. Now imagine that the person you voted for won whichever election they were running for. Victims start to fall left, right and center. Money taken away from the poor, by using cheats, lies and misinformation. YOU took that money away. Lives lost due to insufficient help for the homeless. YOU took those lives away. People forget this so quickly. But we all have blood on our hands, one way or another. Regardless of who we vote for. There are always victims. Whether those victims fall during a war, or during the persecution of the poor: they always fall. And WE are responsible for that. Because we keep voting for these power hungry heartless tools in office. It doesn’t matter which country you live in, or moved to. It’s the same everywhere. The middle class vote for the rich, the rich then hunt down the poor, the middle class cheers it on, the poor lose what little they had left, the rich still aren’t happy and then the poor start to pay with lives. With human lives, people. You voted for that. You ended their lives. I want you to think about that long, and hard. About the responsibilities, and consequences, of your vote. About the lives you could destroy, even end, with your vote. And about the “why, who and what for”, because I think most of you seriously lack the understanding of the severity of the political situation/landscape. In fact, I believe most of you, if not well over 80% of humanity, vote for brands. You vote for political parties, regardless of who leads them and how their view has changed over time. We are greatly responsible for the messes we live in because we keep voting for the same type of politicians who keep putting us in these messes, and then blame the poor for it. And you’re all so stupid, or so uninvested, that you believe it. You genuinely believe that people with no say, barely a human right to their name, are responsible for all the bad things that befall your countries, as well as the debts they’re in. It’s totally not the fault of politicians overselling their own capabilities and then failing to adhere to them. The sense of shame I feel from being part of the human race is indescribable. It feels like being a spoon in a room of forks trying to eat cereal and blaming the bowl it comes in when they fail.

Accepteren

Zes jaar, dat is één derde van mijn leven. En al bijna één derde leef ik zonder papa. Eenzaamheid voel je niet in de weken na zijn vertrek, maar in de maanden en jaren die volgen, wanneer je realiseert dat hij niet terugkomen zal. En hij zal niet terugkomen. En ik zal hem nooit meer zien. Dat is moeilijk om te zeggen, omdat ik daar zelf niet in wil geloven. Maar ik kan de dingen niet naar mijn hand zetten, enkel omdat ik wou dat ze anders waren. Als ik in het hiernamaals geloofde dan zou ik tegen de hogere macht spreken. Wat ik voor lange tijd heb gedaan. Maar het werkte niet, omdat ik niet in haar geloof. Als een kat je kat niet is moet ze niet verwachten dat je haar voedt. Met een beetje moeite zou ik opnieuw geloven, zoals ik mezelf met een beetje moeite een atheïst noem. En daar is niets mis mee. Ik moet me dan ook niet slecht voelen, dat ik zogenaamd het contact met mijn papa verbreek door te geloven dat ik hem niet meer zal zien. Want ik voel en zie hem overal. In muziek en anderen die ik ontmoet. Soms zie ik hem op straat of is hij mee op vakantie. Dan kijk ik eens goed, en blijkt het iemand anders te zijn. Dan denk ik dat hij een spelletje met mij speelt. En dat hij blijft bestaan in de herkenning die ik in de wereld vind. Hij is daar, wanneer ik hem wil zien. Enkel hij-zelf is er niet meer. Hij IS niet meer. Murakami zegt dat het geen kwestie is van leven of dood. Ik dacht over de dood, tegenover het leven, als iets toevalligs. Alsof het toevallig was dat papa zelfmoord gepleegd heeft en het evengoed de volgende had kunnen zijn. Maar alles om me heen bloeit uit pure toeval. Terwijl zijn dood altijd al een zekerheid is geweest. En dat stelt me gerust. Dat hij in zekerheid’s handen zit. ‘Vandaag sterven is net zo goed als eender welke volgende dag’. Ik wil zijn pijn niet kennen. Ik hoop dat zijn vertrek mijn pijn waard was. Ik vroeg hem of hij spijt had. Maar hij was niet meer.

Dit is een verhaal over de verhalen van deze wereld.

De realiteit waarin ik mij lijk te bevinden, hangt aan elkaar van de verhalen. De meeste verhalen vertellen hetzelfde, maar gebruiken andere woorden. We zijn allemaal personages in een verhaal, verzonnen door onszelf en onze omgeving. Mensen vinden het een reden om zich op te winden wanneer hun een verhaal ter ore komt waar ze niet achter staan. Het zijn verhalen die oorlogen motiveren. Er heerst veel gehechtheid aan verhalen, alsof verhalen drijfhout zijn in de oneindige lege uitgestrektheid van het bestaan.Om te kunnen bestaan als mens, lijken we verhalen nodig te hebben. We bevinden ons immers altijd in een context die kan benoemd en verklaard worden, wat automatisch een verhaal vormt. Zelfreflectie is een proces van zich bewust worden van wat voor verhaal er wordt gespeeld en nog belangrijker: wie de ‘ik’ is die het verhaal interpreteert. Diepgaande contemplatie over het ‘zelf’ dat verhalen verzint, mondt uit in de conclusie dat het verhaal ondergeschikt is aan de bewustzijnstoestand van de verteller of interpretator. En wie nog een stap verder gaat, kan besluiten dat ook het hoofdpersonage in ons eigen levensverhaal een illusie is.Internet en sociale media zijn op niets anders gestoeld dan het uitwisselen en exploreren van verhalen. We schenken ons bewustzijn aan de oneindige verhalenstroom die op een scherm verschijnt. Via onze ogen, de zogenoemde spiegels van de ziel, glijdt aandacht en vrije wil in deze bodemloze verhalenput.Soms liggen we wakker van verhalen over mensen die we niet kennen. We vormen een standpunt en mening over verhalen die zich letterlijk mijlenver van ons bed bevinden. We zouden voor ongevoelig kunnen doorgaan als we dat niet deden. Met voorgekauwde signalen van empathie, bijvoorbeeld in de vorm van een aangepaste profielfoto met slogan, wordt het leed van andermans verhalen erkend en moreel ondersteund. Er is ons geleerd om te huilen en juichen voor elkaars verhalen. Kortstondig echter, want er staat altijd een ander verhaal dat aandacht ‘verdient’ klaar in de rij.Het inzicht dat het zinloos en uitputtend is om externe of collectieve verhalen te proberen te veranderen en dat het in de eerste plaats constructiever is om zich te richten op een verrijkende transformatie van het individuele verhaal, is ook een mijlpaal in het proces van zelfontwikkeling en -reflectie. Dit gaat vaak samen met het besef dat de externe verhalen die we opvangen en interpreteren ons eigen verhaal op één of andere manier reflecteren. Want wat een verhaal met ons doet, vertelt uiteraard iets over onszelf. Aan de hand van hoe we reageren op verhalen krijgen we een inkijk in onze mechanismen. Weinig mensen lijken echter bereid om hier dieper op in te gaan. In onze samenleving ligt er een veel grotere focus op de inhoud van verhalen dan op de inhoud of aard van het bewustzijn dat die verhalen interpreteert. Er heerst een hardnekkige afleiding die ons collectief in z’n greep houdt. Althans volgens mijn verhaal.Omdat mijn personage in dit levensverhaal zoekend blijkt te zijn, gaat mijn interesse uit naar het Verhaal achter alle verhalen, ook wel de waarheid genoemd. Het definiëren en ontmantelen van wat waarheid is, of zou kunnen zijn, is een queeste die een aanzienlijk deel van mijn verhaal beschrijft. Ik speel de grotendeels onzichtbare rol van een realiteitsonderzoeker; iemand die niet omheen de leemtes van het niet-weten kan leven.Het is voornamelijk ongemak, in diverse vormen, kleuren en maten, dat een mens uiteindelijk motiveert om achter de sluiers van gewoonte en veronderstelling te kijken. Afhankelijk van de aard van het interpreterende bewustzijn, kan het duister een brenger van helderheid zijn. Het verwerven van inzichten en het daaropvolgende gevoel van een iets meer verruimd bewustzijn, kan enthousiasme en zelfs euforie opwekken. Er worden bijeenkomsten georganiseerd voor mensen die dit ervaren, waar dan een veld met een ‘hoge frequentie’ wordt gecreëerd. Ze hopen hiermee niet alleen zichzelf maar ook hun omgeving te ‘helen’.En ja, ik spreek uit ervaring, het voelt goed om omringd te zijn door gelijkgestemden en samen te vieren wat we met vallen en opstaan weer hebben kunnen (mogen?) herinneren. Het voelt als een opluchting om anderen te ontmoeten die vanuit een herkenbare helderheid communiceren, of alleszins die intentie hebben. Maar het neemt niet weg dat ik mezelf nog steeds identificeer met een verhaal. Een verhaal dat nu veel beter lijkt te passen bij wat voor mij als authentiek voelt, maar uiteindelijk toch ook weer zijn beperkingen prijsgeeft.Kan ik niet ‘gewoon tevreden’ zijn met wat zich voordoet? Is het dan nooit ‘goed genoeg’? Ik voel een onrust die uit verhalen wil breken, maar geen idee heeft wat het alternatief (of origineel) dan juist inhoudt. Vanuit dit beperkt menselijke perspectief kan ik mij niet voorstellen hoe een bestaan zonder verhalen eruitziet. Er zou dan ook niets te zien of ervaren zijn. Het absolute niets kennen we enkel als concept. Een iets minder extreem idee dan een bestaan zonder verhalen is het zich onthechten van verhalen, of zonder weerstand of oordeel het verhaal ‘spelen’. Ervaren zonder de ervaring toe te eigenen. Een personage spelen zonder het personage te ‘zijn’. Ik heb een bibliotheekkast vol boeken die vertellen hoe je zo’n meditatieve bewustzijnstoestand kan bereiken. Ik heb glimpen mogen opvangen van zo’n toestand, maar op momenten dat ik er het meest nood aan heb, blijft het eveneens bij een concept.Ik zou kunnen stellen dat ik gewoon wat meer mijn best moet doen als ik mezelf wil verlossen van mezelf. Beter worden in mediteren en observeren zonder te reageren. Nog meer de ‘stilte in mezelf’ opzoeken. Oefenen, leren, bijsturen and repeat. Tot ik bij een vredige versie van mezelf uitkom? Tot er een verhaal gecreëerd is met een van het verhaal onthecht personage? Wel, ik heb het gevoel dat ik het gehad heb met het nastreven van zulk verhaal. De vraag is dan weer: welk verhaal komt ervoor in de plaats? De focus op het doorzien van verhalen is ook niet meer dan een verhaal dat mij afleidt van iets essentieels. Wat die essentie dan juist is, is het onderwerp van vele verschillende spirituele verhalen. Zo blijven we ter plaatse trappelen.Ik voel vaak weerstand tegen de vorm en toestand waarin ik mij schijnbaar bevind. Ik zeg bewust ‘schijnbaar’ omdat niets zeker is, zelfs niet mijn eigen bestaan. Vanuit die fundamentele bestaansonzekerheid zijn we als mens genoodzaakt om verhalen te verzinnen. En zolang iets een verhaal is, is het geen waarheid. Absolute waarheid vindt geen bodem noch zuurstof in een duale realiteit. Van het moment dat iets bestaat, is het niet langer absoluut waar. In de dualiteit kan bewustzijn enkel onwaarheden beleven en belichamen.Het enige constante en waarachtige in de immer transformerende verhalenstroom is het bewustzijn zelf dat dit alles verzint en ervaart. Ik zou mijn leven tot nog toe kunnen omschrijven als een exploratie van bewustzijn in een werkomgeving die niet stabiel of betrouwbaar is. Het is een vorm van zelfonderzoek zonder dat ‘zelf’ te kunnen zien of aanraken. De ware Zelf ligt bedolven onder geconstrueerde illusies. Het bevrijden van die Zelf vraagt geen actie, noch een verhaal. Maar om een specifieke perceptie.Hier sprekend vanuit deze menselijke vorm kom ik niet verder dan mentale cirkeltjes en verstrik ik mezelf in paradoxen. Een onmiskenbare paradox die deze tekst belichaamt, is dat mijn pleidooi voor het loslaten van verhalen enkel verpakt als een verhaal kan verschijnen. Dat waarover ik wil spreken laat zich niet vatten als één absoluut geheel, enkel als een mogelijkheid die zich te grabbel gooit voor oordeel. Alles wat groots is, wordt door de artificiële wetten van deze wereld klein en onzichtbaar gemaakt. En wat niet van essentieel belang is, wordt als afleiding in het gezicht geduwd.Wie aan diepgaand Zelfonderzoek doet, botst gegarandeerd op muren. En wanneer de ene muur gesloopt is, verschijnt er daarna een andere. Misschien bestaat het doorbreken van dit patroon van eindeloos opdoemende muren uit de absolute overtuiging dat er in feite geen muur is? En in afwachting van die verlichte bewustzijnstoestand zou ik het slopen kunnen staken en overgaan tot het bewust observeren en ervaren van de beperking, waarvan ik weet dat die er niet is. Ik ‘wacht’ dan als het ware op de inzichten en perceptie (verworven uit ervaring) die ik nodig acht om doorheen barrières te kijken en mijn bestaan te verruimen.Met ‘wachten’ refereer ik niet aan een passieve toestand, maar aan het integer spelen van een levensverhaal terwijl ik oefen in liefdevolle onthechting. Anderzijds wil ik dit leven natuurlijk liever niet tot ‘oefen-‘ of ‘wachttijd’ reduceren. Het wachten op ‘iets beters’, wat veel religies prediken, is al lang achterhaald. Dus dan toch maar terug aan het slopen gaan, in de hoop dat de muur waar ik druk op zet de laatste is die naar ‘buiten’ leidt. Het ‘buiten’ dat in deze omgekeerde wereld ook het ware ‘binnen’ kan genoemd worden.Het is een gok of ik mij het slopen van zoveel muren niet ga beklagen. Net als iedereen heb ik nergens zekerheid over, ik kan alleen iets enten op de dingen die ik besluit te geloven. Ik heb voor mezelf besloten dat ik niets weet en aan alles dat los zit zal rammelen. Mijn geest vindt geen berusting in de versluierde of ommuurde wereld en kan zich niet ontdoen van de nieuwsgierigheid naar wat erachter zit.Het idee herkenning te vinden bij een minderheid ‘murenslopers’ motiveerde me om deze, en andere teksten van mij, openbaar te delen. Ik hoef deze (h)erkenning zelfs niet bevestigd te zien, alleen al het ‘weten’ dat de processen waarover ik spreek deel uitmaken van iets dat mijn persoonlijke ervaringsveld overstijgt, is voldoende. Ik voel zelf wat voor een impact de zorgvuldig neergepende woorden van andere auteurs op mijn onderzoeksproces hebben. Hoe herkenning vinden in de existentiële bevindingen van anderen tot meer zelfvertrouwen en focus kan leiden. Het stabiliseert enigszins het eigen fundament dat zich aan weinig betrouwbaar kan toetsen. Maar de moraal van dit verhaal is en blijft wel: of je nu herkenning vindt in deze woorden of niet, het blijft ‘slechts’ een verhaal dat zich nooit zal kunnen loskoppelen van de duale driedimensionale wereld die als slijk over de onuitspreekbare waarheid ligt.Karolien Deman(Foto door Lieven Herreman)

Open Brief *2

Ik begrijp het niet meer. Wat verwachten jullie eigenlijk van ons? Het héle land HAAT ons. En neen, dat is niet overdreven. Ik zet de tv aan en politici zijn mijn naam aan het zwart maken via veralgemeningen. Ik open een krant, of roddelblad, en alweer zijn ze de zwaksten van het land aan het aanvallen. Ik open social media en daar word ik met de dood bedreigd omdat ik werkloos ben, en dus een profiteur in hun ogen. Maar zeg ik een fout woord over een politicus, dan krijg ik een klacht vanwege “laster en eerroof” tegenover mij. Weet u dat ik naar de politie ben gegaan om zélf klacht neer te leggen tegen onze politici? Dozijn+ jaren aan bewijsmateriaal had ik mee. Ik was het speciaal allemaal gaan printen in een copy shop. Weet u wat hun reactie was? Ik werd uitgelachen. Men maakte mij belachelijk. “Waarom ga je ni gewoon gaan werken ipv over zoiets belachelijks te blijten?” werd mij gezegd. Zoals ik in mijn vorige open brief al vermelde: Ik heb 8 novels geschreven, ik klokte 14 uur per dag gedurende 9 maanden. Onbetaald, op mijn uitkering na. Wie van u kan dat zeggen? En u weet ook het resultaat. Ik werd van fraude beschuldigd. Ik verloor een maand mijn uitkering, maar werd niet geschorst. Omdat ik niet geschorst was, had ik geen recht op een leefloon. Ik zat een hele maand zonder eten, of inkomen. Ik schreef een boek, ik deed moeite om vooruit te geraken, en het kostte me bijna mijn hele leven. En waarom? Omdat politici de wet zodanig gemaakt hebben dat werklozen, laaggeschoolden, allochtonen, schoolverlaters en immigranten geen enkele kansen krijgen. Vervolgens gaat men net die groepen aanvallen via media. Neemt de bevolking het over op social media. En krijg je plots doodsbedreigingen via privéberichten, en zelfs e-mail. Neem nu het schrijven van een boek. Je schrijft een boek, je doet er niemand pijn mee, je werkt aan een talent, je hebt een optie op een mogelijke carrière en zelfs als het niet zo succesvol is kan je er nog altijd wat extra zakgeld mee verdienen. Lijkt onschuldig, toch? Tot de regering er zich mee gaat bemoeien. Je bent bv verboden, letterlijk, om hoegenaamd iets te doen dat met kunst te maken heeft als je werkloos, of laaggeschoold bent. Maar dat is nog niet alles. Zelfs al ga je vervolgens inzetten op een job, en vind je een job. Dan mag je NOG steeds niet publiceren. Waarom? Wel, je hebt ten eerste minstens een vast contract nodig waarmee je al minstens 6 maanden aan het werk bent. En als er nog niet genoeg kettingen rond je vrijheid hangen gaat men dit er ook nog eens bij doen: Je mag nog steeds niet publiceren zonder dat je op z’n minst 300 euro hebt verdiend met je kunst, of minstens 5 professionele activiteiten hebt uitgevoerd met je kunst. Wat het dus nagenoeg onmogelijk maakt voor, bv, auteurs. Want 1 volledig novel, hoeveel woorden er ook gebruikt worden, hoe lang u er ook aan hebt gewerkt, geldt slechts als 1 activiteit. Hoe gek is dat? Je kan maanden aan het schrijven en editen zijn, dagen klokken van 14 uur voor maanden aan een stuk en dan wordt het beschreven als zijnde “1 activiteit”. Moet je dat nog eens 4 keer herhalen éér je in aanmerking kan komen voor het attest waarmee je dan eindelijk de toestemming hebt in dit land om in de kunst te gaan werken. “Ga dan toch gewoon werken en stop met schrijven”, hoor ik menig van jullie dan denken. Dus, omdat de wet specifiek tegen mij discrimineert, en mij geen kansen geeft, en mij vervolgens wil straffen omdat ik kansen benut; moet ik maar gewoon alles opgeven en “werk gaan vinden”? Laat mij u eens vertellen wat “werk vinden” écht is. Zaken als VDAB helpen u niet. Wat zij aanbieden is een gesprek. Niks meer. Het zoeken, solliciteren, contacten leggen, etc. Dat doe jij nog altijd helemaal zelf. Interims zijn nog nooit zo nutteloos geweest als men nu is. En dat zeg ik niet zomaar, en het is eigenlijk ook niet hun schuld. Zij zijn zowat de enigen die jou effectief zouden helpen om een job te vinden (als je héél véél geluk hebt met de persoon die voor jou zit, en of deze jou graag heeft, BELANGRIJK detail). Maar de contracten die interims in aanbieding hebben tellen, dankzij De Wever zijn nieuwe wet, niet meer mee als “werk”. Hulpverlening is al helemaal nutteloos. Ook daar is het enige wat men jou kan aanbieden een gesprek. Intensieve hulp is nagenoeg onmogelijk omwille van 2 hoofdredenen. De wet bindt letterlijk hun handen. Hulpverlening wordt vaak weerhouden om echte hulp te bieden omdat de wet het niet toestaat.Te weinig mensen werken in hulpverlening om intensieve en gepersonaliseerde hulp mogelijk te maken. De arbeidsmarkt gediscrimineerd volgens de toon van de politiek. Bv; toen woke populair was hadden mensen als ik meer kansen. Omdat ik deel uitmaak van een minderheidsgroep (meer dan 1) en het als negatief kon beschouwd worden wanneer men jou geen kansen zou geven. In die periode had ik dan ook meermaals langdurig werk. Maar momenteel zitten we in de anti-woke periode. En dat komt mensen als ik duur te staan. Politici’s discriminatie, wat ik werkelijkheid ‘laster en eerroof’ is; sluit 97% van alle deuren. Die laatste 3%? Daar moet de héle minderbedeelde klasse voor strijden. En als die 3% is opgevuld, is het nagenoeg nutteloos om te blijven proberen. Je mag nog 8 novels schrijven om jezelf en je leven een boost te geven. Men gaat jou altijd blijven beschrijven als een profiteur. En de maatschappij zal jou ook altijd zo blijven zien. Diezelfde maatschappij die jou geen kans wil geven op een job. Diezelfde maatschappij dat, nadat je eindelijk een job hebt, vervolgens van jou verwacht dat jij je hele leven, tijd en geld opoffert aan de maatschappij om het te helpen verder te evolueren. Diezelfde maatschappij die jou net nog dood wilde. Het is een verschrikkelijke manier om te leven. Het geeft je een gigantisch minderwaardigheidscomplex. Het geeft je de wens om niet langer in leven te blijven. Elke dag overleven wordt een uitdaging, een probleem. En omdat 98% van jullie werkende mensen zo beïnvloedbaar zijn door de leugens van politici, leven wij in telkens escalerende armoede. Neem nu, bv; de mythe dat uitkeringsgerechtigden geen belastingen zouden betalen. Ik betaal ieder jaar bijna 170 euro aan gemeentebelastingen. Daarbovenop ben ik verplicht per jaar meer dan 20 onbetaalde verlofdagen op te nemen. Dat is quasi een volledige maand aan inkomen dat wij verliezen. Dat wil zeggen dat wij slechts 11 keer worden uitbetaald over 12 maanden, en wij dus die verlofdagen moeten spreiden over het jaar zodat we alsnog 12 maanden een inkomen hebben. Dat is een totaal van bijna 1600 euro dat jaarlijks naar de regering gaat. Wij krijgen ook geen extra's. Bovendien worden wij niet betaald voor officiële vakantiedagen zoals bijvoorbeeld de feestdagen. Noch krijgen wij een 13e maand (we hebben niet eens een 12e). Je mag noch je stinkende best doen en iedere dag bezig zijn om een job te vinden, of een alternatieve manier om een carrière te maken. Je bent en blijft een profiteur in de ogen van de maatschappij, omdat de maatschappij ons bekijkt door de ogen van politici. “Als je wil, dan lukt het”. Zegt men. Eenieder die dat zegt verdient een natte klets in hun gezicht. Ik probeer al intensief bezig sinds ik 17 was en als dakloze op straat leefde. Sindsdien ben ik quasi dagelijks bezig geweest om mijn leven te verbeteren en een weg naar voren te vinden. Ik ben ondertussen 36 en als het aan de regering afhing, en de samenleving, ben ik binnen x aantal maanden opnieuw dakloos. En volgens hen zou ik het verdienen. “Je doet het u zelf aan”, zegt men dan. Neen. JULLIE doen het mij aan. JULLIE discriminatie en JULLIE weigering om mensen als ik te helpen, of vertrouwen. En waarom? Vanwege vooroordelen die al bestaan sinds voor het jaar Chr. Dat is duizenden jaren. Duizenden mensen. En jullie hebben nog niet het verstand ontvangen om voor jullie zelf te denken. Maar dan ben ik degene die geen job vindt? Ik schreef 8 novels, terwijl de meesten van jullie met moeite 1 zin kunnen schrijven. Maar dan ben ik degene die geen kansen krijgt? Ik overleefde armoede, dakloosheid, discriminatie en véél erger. Terwijl jullie fluitend door het leven kunnen gaan. Maar IK word dan bezien als “iemand die niet vooruit wil”?? Het zijn jullie discriminerende posities die open deuren gesloten houden voor mensen zoals ik. En dan gaan jullie ons straffen omdat we niet door een gesloten deur wandelen? Gaan jullie ons uitjouwen, ons verwijten, ons dakloosheid en de dood injagen. Maar WIJ zijn dan de “ongeleerde” “onbeschaafde” niksnutten? Ik heb dit jaar meer uren gedraaid en meer producten afgeleverd dan jullie werkende mensen. Maar omdat ik minder bedeeld ben opgegroeid, en momenteel werkloos ben, maakte dat van mij een crimineel. Dat is het land waarin jullie leven. Hitler had hier zijn paradijs gevonden. Een fascistische smet op de wereldkaart, dat is waar België in veranderd is. Ik heb geen respect meer voor jullie. Jullie willen professionele doppers? Jullie willen vijanden van de maatschappij? Proficiat. Jullie discriminatie en haat heeft er nu 1 gemaakt. Ik solliciteer al 20 jaar. 20 jaar wil ik een beter leven. 20 jaar doe ik al moeite. 20 jaar leef ik al met deze schuld en druk. 20 jaar word ik al uitgejouwd en gehaat. 20 jaar krijg ik geen enkele kans, laat staan geloofwaardigheid. 20 jaar. En dan wordt mij alles afgenomen omdat mijn leven niet lijkt op dat van jullie. Omdat IK niet lijk op jullie. Ik doe meer in 1 jaar werkloosheid, dan jullie doen in een heel leven met een job. Maar ik ben dan de profiteur. De niksnut. De professionele dopper. De leugenaar. Want 200 euro onder de armoedegrens leven is blijkbaar een luxe leven. Leven zonder respect en vertrouwen van je eigen landgenoten is blijkbaar de hemel. En slechts 1 maaltijd per dag kunnen betalen is naar hun zeggen “leven als God in Frankrijk”. Ik verlies mijn leven omdat de meeste van jullie ongelooflijke imbecielen zijn. Sta daar maar eens bij stil. Ik heb geen wil meer om te leven, om te blijven vechten. Want waar tf vecht ik voor? Om nog erger behandeld te worden? Om nog minder kansen te krijgen? Om nog meer beledigd te worden? Ik verlang naar het einde van mijn leven, op 36 jarige leeftijd. Omdat ik nooit de toestemming gehad heb van deze samenleving om een leven te mogen bouwen voor mezelf. Sta daar maar eens bij stil, discriminerend volk. Jullie haat gaat er nu voor zorgen dat duizenden mensen wiens levens al onmogelijk waren, nu nog moeilijker, zwaarder en belastender gaan worden. Omdat jullie liever de leugens van politici geloven dan jullie zelf te informeren naar de waarheid. Lafaards en idioten. Alsof ik in Amerika woon. Ik schaam me rot om dezelfde nationaliteit als jullie te dragen. Dat meen ik écht. En ik hoop vanuit de grond van mijn hart dat ieder van jullie zelf eens mag meemaken hoe het er nu écht aan toe gaat op de arbeidsmarkt. Dat jullie slachtoffer kunnen worden van de discriminatie en stereotypes die jullie zelf gebouwd hebben. Mijn leven, en dat van duizenden anderen, wordt binnenkort een halt toe geroepen. Er zullen honderden daklozen bij komen. En laat nu net deze regering ook alle hulp aan daklozen geannuleerd hebben… Weet u wat dat betekent? Doden. Honderden, duizenden, erbarmelijke omstandigheden in 1 van de rijkste landen ter wereld. Omdat jullie geen moeite kunnen steken in jullie zelf correct te informeren en werkelijk geloven dat politici jullie vrienden zijn. De enige vriend van een politieker is het geld dat ze zichzelf betalen. Jullie haat voor minderbedeelden zal binnenkort duizenden levens verwoesten. Ik wil dat jullie deze zin meenemen naar jullie bed vanavond en daar eens goed over nadenken. De levens die in gevaar zullen komen, en degenen die zullen eindigen, dat wordt allemaal bloed aan jullie handen. Omdat jullie politici hebben aangespoord en opgehyped om dit te doen. Men kan méér besparen en méér geld halen bij andere zaken. Maar zoals gewoonlijk wordt alles weer gehaald bij de minderbedeelden. Eerst liegt men dat wij niks betalen van belastingen Dan liegt men dat wij “ruim voldoende hebben om mee te leven”, maar nemen ze wel een volledige maand aan inkomen weg. En daarna gaat men nog eens gaan besparen in iedere vorm van hulp die er bestaat. Maar nooit bij de rijken. Nooit bij zichzelf. Nooit bij jullie. ALTIJD bij de minderbedeelden. Maar wij zouden dan geen bijdragen leveren, he? Niet alleen wordt ons geld ontnomen, we betalen ook nog eens met ons leven en onze reputatie. Het enige dat jullie moeten betalen is belastingen 1 keer per jaar. En het hangt dan nog eens volledig af van jouw EIGEN spendeergedrag, en NIET van hoeveel minder bedeelden er zouden zijn. Wat jullie moeten betalen ligt over het algemeen veel lager dan wat men van ons automatisch weg neemt. Maar daar weten jullie uiteraard niks van. Want niemand van jullie begrijpt hoe het allemaal in elkaar zit. Jullie geloven gewoon de bullshit die je hoort van politici en gaan daar maar al jullie meningen en geloofsovertuigingen op bouwen. Maar ik, en anderen als ik, die het wel begrijpen. Die wel mee zijn met hoe het allemaal in zijn werk gaat, wij zijn dan degenen die worden bezien als “ongeschikt” door aanwervers? Wij worden niet aangenomen, maar jullie gullible fools krijgen dan wél een toekomst. En dat is dan maar “jullie eigen fout”, toch? Want volgens 95% van jullie hebben mensen in armoede het enkel maar aan zichzelf te danken, toch? Ik vind het écht wansmakelijk om toe te zien hoe ongeleerde mensen gaan lopen met de kansen en opportuniteiten die voor ons zouden moeten zijn. Ik heb geen diploma, want ik werd dakloos toen ik 17 was en leefde in een bos tot ik 19 was. Maar ik ben nooit gestopt met leren. Dat kan ik niet van deze maatschappij, of haar politici, zeggen.

Dilemma

Wat als je hoofd en je hart iets anders willen? Word ik bespeeld? Gemanipuleerd en gepaaid met loze beloftes? Ik cijfer mezelf weg. Alles waar ik voor sta, mijn emoties en gevoelens worden naar de achtergrond geduwd, om niet te zeggen dat ze worden opgeborgen in een vergeten hoekje op zolder. Ik voel me niet gehoord, laat staan gesteund. “Een relatie is werken,” hoor ik hem zeggen. Waarom heb ik dan het gevoel dat ik werk en hij profiteert van een werkloosheidsuitkering? Het voelt plots allemaal zo anders. Alsof de liefde wordt overschaduwd door ergernis en teleurstelling. De open en eerlijke communicatie die ooit zo cruciaal was, verstoort nu de vrolijkheid. Misschien zelfs de liefde. Een luttele seconde vraag ik me af waar dat overweldigende, alles consumerende gevoel heen is. Maar dan is daar die lach op zijn gezicht, zijn warme stem die me de woorden ‘ik hou van je’ toefluistert en dan vergeet ik weer al mijn twijfels. Vlinders fladderen in mijn buik, het wordt ijl in mijn hoofd, mijn hart maakt sprongetjes als hij me kust. Voor even is het weer wij. De wereld rondom ons verdwijnt. Een simpele vraag legt een bom onder onze relatie. De omhelzing verzwakt, het licht in onze ogen dooft, alle passie smelt weg als sneeuw voor de zon. Twijfels steken de kop op en drukken vlinders de kop in. Twijfel. Ik twijfel aan zijn oprechtheid, zijn liefde voor mij.Ik vraag me af waar we elkaar verloren zijn, waar op onze reis onze wegen zijn gescheiden. Een fantastische reis mijns inziens. Uitgestippeld, beïnvloed, bepaald en vervormd door hem volgens anderen. Het raakt me en komt hard binnen om te horen dat ik al die jaren werd voorgelogen en bedrogen. Dat alles wat ik dacht lief te hebben, gebaseerd is op de passie van een ander. Was ik echt zo naïef dat ik me hobby's liet aanpraten, maar het zelf helemaal niet wou? Zijn mijn passies eigenlijk de zijne die hij me in mijn hoofd heeft geprent, gemanipuleerd als zijnde de mijne? Weggetrokken van familie en vrienden, geïsoleerd. Plots gaan mijn ogen open en valt het me op dat ik alleen hem nog heb. Nog nooit in mijn leven was ik ergens zo zeker van als van mijn partner. In een gesprek van amper tien minuten wordt heel die zekerheid van de afgelopen zeven jaar bruut onderuitgehaald. We staan op een breekpunt in onze relatie. Het gevoel dat we binnenkort elk onze eigen weg gaan overspoelt me. Ik stroom over. Tranen banen zich een weg over mijn wangen. Radeloos en gebroken. Wat kan ik doen? Hoe los ik dit op? Radeloos op zoek naar de laatste strohalmen. Ik kan hem niet verliezen. Niet nu, nooit. Alles glipt door mijn vingers. Maar hoe harder ik knijp, hoe sneller alles verdwijnt. Bijna hopeloos doe ik pogingen om opnieuw vast te grijpen aan de fantastische relatie die het misschien wel was. Ben ik hem aan het verliezen? Zijn we elkaar aan het verliezen? Vechtlust komt naar boven, maar heeft het nog zin? Hij is de man die kleur aan mijn leven geeft, zin aan mijn bestaan. De man die me gelukkig maakt. Wat als je hoofd schreeuwt: “Het is genoeg, ik vertrek!” Maar je hart huilt en steeds meer breekt? Wat als je hart smeekt: “Ik hou van hem, blijf alsjeblief”?