Zoeken

Liefde

  Voorzichtig zet de oude dame de plant op het graf. ‘Van harte Wim. Ik mis je nog iedere dag.’ Een traan glijdt over haar gerimpelde wang. Een vrouw met een verhit gezicht komt aanrennen. ‘Mam, wat doe je nou. Papa ligt aan de overkant.’   ‘Dat weet ik schat, maar hier ligt mijn beste vriend.’

Elle Hart
14 1

Wedstrijd

Katern #4 - open oproep

Deadline 28 feb 2025

Wedstrijd

Katern #4 - open oproep

Deadline 28 feb 2025

Appeltakken in de lucht

  Hoe zit dat met die verzamelaar? Hij die het niet laten kan om van bepaalde levensvormen oneindige verzamelingen aan te leggen. Hoe is dat mogelijk? Die collectionneur loopt maandenlang fluitend door die wijde bloemenvelden met een netje op zoek naar zijn vlinders. Dat heerschap met zijn rare neiging? Wanneer zal het dan stoppen dat gedoe, zijn gehuppel, dat gevangen nemen van gekleurde onschuld. Wij, met onze Bevrijdingdbrigade en Inquisitie voor de Wrede Mens, wij zullen hem vinden! Want wij weten wat hij uitspookt die bezeten zot. Hij vangt, droogt en doorboort dan met een naald al zijn dagpauwogen, appeltakken, kleine vossen, koolwitjes en bleke blauwtjes. Het Tribunaal, Meneer de Mottenvanger, heeft gisteren beslist om op u te jagen, u te arresteren, droogte aan te doen waardoor u sterven zult. De spies, het kruis staan klaar. U zult daar prijken in uw roze vel en zonder vleugels om door liefhebbers van gevangen gespuis aanschouwd te worden. Meneer de Vlinderbeul, uw lot is al bepaald, uw uren zijn getelt!     uit de reeks 'Schrijfoefeningen voor de dood'

Bernd Vanderbilt
0 0

TARARA DAT HET VAN EEN LEIEN DAKJE LOOPT - 05022025

TARARA DAT HET VAN EEN LEIEN DAKJE LOOPT - 05022025

Koen Vlerick
3 0

Free-fall

A freedom I had long forgotten both made me ecstatic and fear for my life. I was released into the wild without a warning. The forest breathed a sigh of relief, welcoming any new visitor indiscriminately.  Light tinted green sifted through the treetops.  There was no way to retrace my steps as nothing was left standing from where I used to come. In a world where animals could speak, I had no authority. Their breath held in an expectantly waited for me to take the first wrong turn. Power was accorded strength, violence rewarded with violence. Years of domestication had made me prey in their kingdom. Water and food were my highest priority, but hunting meant being hunted. I would have to run forever, and I had already run forever. I resigned to walk and listened for the sound of water blending with the wind. Not far off, a stream of veins flowed into a river. I yearned to bathe and forgot to drink until I sullied the water with my body. Cleanliness was an absurdity that I afforded myself as a luxury. I felt watched by benevolent eyes from above. Birds perched to behold my bath as I had done with similar condescendance. Surviving on the lowest hanging fruit, I started to forget of the sweetness in the trees I could not reach. Light green became dark green before I knew it, the cold settled in my bones and the silence of the woods interrupted with occasional hoots after nightfall. By the next morning, I stood on the edge of an open grass field. I wanted to run and catch the sun, but the fear of preying eyes kept me in the dark for another day to live.  The morrow, I watched my first hunting game. The body left bare was abandoned, its wounds bled into dirt to be reclaimed. For all the cruelty I had to bear as an insignia of humanity, the deer's rotting carcass was most composed in its decomposition. I was the last one they said. I was the lost one because I was the worst one. Redemption would be the end as this place let me live without pardon. In the days to come, I wandered and wondered of the irony through which faith kept me alive. Justice was done for, only a mind game I played  before sleeping.  Dew drips drops down the leaves crowned trees.  I was proclaimed innocent by the rain that washed away the blood stains on my hands.  The search for meaning outpaced the search for food. I struck in hunger against nature. Unyielding, it left me for dead, so I turned around and ate her. My sweet revenge rewarded with her Triumphant indifference.

elsiepelsie
0 0

Uitwaaien

Ze nam haar paraplu van de kapstok en trok de voordeur achter zich dicht. Uitwaaien doet deugd, zeiden ze, of zo klonk de stem van haar oma in haar overvolle hoofd Na enkele verlaten straten voelde ze nu een mengeling van gras en kiezels onder haar schoenzolen. De huizenrij was geruisloos overgegaan in een bomenrij en geleidelijk aan was ook die verdwenen tot ze zich tussen de velden bevond. Ze had er geen erg in. In gedachten verzonken plaatste ze voet na voet neer terwijl het gedruppel zijn en haar tempo versnelde tot zij niet langer de haar gezicht droog kon wrijven en de paraplu opende. Het gekletter galmde als een oorverdovende trein en sleurde haar naar het nu. Lange tijd om te bekomen kreeg ze niet. Een plotse windvlaag verraste haar en gaf een flinke ruk aan haar paraplu. Met beide handen probeerde ze die vast te houden. Het lukte nauwelijks. De windkracht nam toe, de metalen delen van de paraplu begaven het en plooien de andere kant uit. Zij klampte zich nog steeds stevig vast. De ironie van de situatie sijpelde door: "ga uitwaaien, zeggen ze, doet deugd, zeggen ze. " Van de regen in de drup, ja.

Rosemarijntje
2 1

Schaamte

Ze heeft zich altijd geschaamd voor haar lichaam. Als kind voor haar snijtand die te ver naar voren stond, evenals haar kin, ook voor de moedervlek op haar wang. Omdat ze als twaalfjarige de langste was in de klas, teveel haren op armen en benen kreeg en teveel las. Omdat later haar benen te kort waren in verhouding tot haar lijf, haar schouders te breed en haar borsten te klein. Omdat de haren onder haar oksels op spinnen leken en haar bikinilijn niet bestond. Omdat nog later haar buik te dik werd, haar spieren te slap en haar voeten te plat. Voor haar geest schaamde ze zich ook. Die was te verstrooid, te springerig, te kritisch en vaak te negatief. Ze had wel gevoel voor humor en zelfrelativering. Dat heeft haar gered. 

ingridvdk
5 1

In elke priester leeft een stier

  Lima ligt op de Kaaimaneilanden, Breda op Bermuda, Bazel in Brazilië, Oslo is een deelgemeente van Moorslede enRome is een preuts gehucht van Moerkerke. De Nijl zou volgens hem door Ijsland stromen, de Seine door Mesopotamië en de Demer heel gewoon door Denemarken. Met zo'n lullige weet-je-datjes houdt Ignace mij soms bezig! Wat een oen, die debiel, wat voor een onnozelaar die zijn eigen zoon opat. Deinze is dan verzekers de hoofdstad Indonezië? En dan heb je in Gibraltar een gitaar gekocht om daarna naar een liedje van Abba te luisteren in een bar op Barbados? Mijn god, kwan Godot maar langs om mij te verlossen van zulke geesten die mij ziel zo naarstig kwellen. Ja, en doe maar voort. Over die ezel die bezoedeld werd, de koe en de aap van Panamarenko, het eekhoorntje dat een koe baarde en de tijger die zowel de geit als de gier had opgegeten. Ik bestel bij Alfred een portie bitterballen die al bier gedronken hebben. Echt, het houdt nooit op en ik vraag het telkens weer aan Ignace. Laat mij alstublieft gerust! Schrijf dat op de achterkant van weggegooide kasticketjes van de Colruyt, die een trol niet ging gebruiken als wc-papier. Maar val mij daar toch niet mee lastig op een zondagmiddag die een zaag zoekt om een mond ergens te voeden met de stukken van een woord! Eindelijk. Ignace zegt dat hij weg moet. Dat hij ons en dit frietkot verlaten zal. Richting Nice, simpele duif! Dat wist ik al.     uit de reeks 'Ignace Somers'

Bernd Vanderbilt
0 0

iets vanuit de donkere hoek

ze voelde dat er iets naar haar staarde, vanuit de donkere hoek het was heel stil in het huis, enkel de vloer kraakte als ze erop stapte 'word ik nu helemaal gek?' dacht ze terwijl haar hart bonsde in haar keel ze probeerde de stem in haar hoofd te stillen, de stem die haar zei dat demonen echt bestaan en dat ze graag rondhangen waar er weinig wordt gebeden 'het is inderdaad lang geleden dat ik nog luidop heb gebeden in dit huis' 'zou ik nu snel iets opzeggen ?' Maar haar  geheugen was blank, ze kon op niets komen ze kende zoveel smeekbedes, zoveel gebedsteksten, ... en nu had de angst haar geest overmand ze keek met ingehouden adem naar de donkere hoek 'zag ik daar nu iets glinsteren ? een oog ... een tand ?' ze voelde rillingen over haar hele lichaam lopen en stond stijf van de angst plots... (to be continued)  

Ayam
4 0

Varkensbaai

  Het is uitermate moeilijk. Om eenvoudig te zijn. Kijk maar naar het zwijn dat zijn tattoo laat zien met zeugenspreuken. Gisteren nam ik onze haan nog bij de nek en met een schaar heb ik die kam toen afgeknipt. Het is gelijk een punker die plots skinhead wordt, een zot die al zijn fratsen snel verbrandt. Kijk ook naar dit zwijn dat in zijn staart een knoopje heeft gelegd. Noem dan zoiets simpelweg origineel. Zoveel is er nodig om oud brood nieuw leven in te blazen. Hitte van een broodrooster, de angst voor harde korsten op een zachte ziel. Ik weet het nochtans goed. Groots zijn rampspoed en de moed die daarna nodig is. Een Duitse vriend van mij, hij lacht altijd domweg. Zijn grap vertelt dat zonder Traum een Trauma niet bestaat  Echt. Ik spaar dat allemaal. Vlinderlijken, uitspraken die het vergaten weg te vliegen. Mijn geest is zo bedrogen als een hoerenhart kan zijn. Neem nog wat hesp, zegt een witte boterham die uit een zak gekropen komt. De korsten, geesteling, die kan je sparen voor de varkens, dat mag ook. Straks smeer ik hem. Wees maar gerust. De vlucht, het brood en zwarte piet met zijn te zoete chocokop ligt lamlendig te wachten op december. Durf. Dat heb ik nog. De morgen kent mijn ochtendritueel, die wederopstanding. Elke supermarkt, iedere tegelvloer, enkel broodsnijmachine moet vandaag op zijn hoede zijn. Ja. Ik heb zoveel ellende verzameld dat het toestel met die vele messen alles mogen kelen. Camera's die normaal dieven vangen, zullen alles filmen, zien hoe alles schoon wordt verbrijzeld. Varkens zullen lopen door de gangen. Winkelkarren zullen huilen omdat niemand echt  eentonighheid begrijpt. Daarom, gij beest, gij zwijn, blijft in uw kot op deze dag waarop de hoer van al dat welzijn een dag vrijaf genomen heeft. Het strand wil immers op zo'n onverlegen dag haar blote kont, die witte billen voelen. Onschuld komt straks met de vloed en Blankenberge zal een Baai voorzien voor al dat aangespoeld verlangen. Vissersmeisjes zullen aan de graten likken, hechtingen bevrijdn van de spanning en die roze modderwroeters mogen al mijn littekens verslinden.     uit de reeks 'Over eelt en zurkeltttelt'      

Bernd Vanderbilt
2 0

Ricky's reisgids

  Witte lammetjes uit Zwitserland. Flamingo's uit Angola. In die oranje jerrycan zit nog een beetje nafte voor zijn brommer. Tristan is mijn maat. Hij is een held. Ik zit straks achterop en onderweg kopen we drop We zullen sigaretten roken, ongeluk een kopje kleiner maken met een mes. Het is zo. Alle dieren in dit prentenboek zijn echt. Reebokken en evertjes. Ze houden van de vrijheid in de bergen. Kraanvogels, zij worden wel eens opgelicht door valse bouwbedrijven. Terwijl men niets vermoedt. Hier op deze pagina gebeurt het. De eerlijkheid zit in een plooi te lachen en ik wacht gewoon. Op Tristan. Die rook in de verte. Ik hoor zijn kracht. Ik zie de wolk die hij met stof verwekt. Soms draagt hij een sjaal maar nooit een helm. Gras, riet en halmen langs de weg houden wel van avontuur en zien hem vaak passeren. Groeten doen enkel de zwaluwen wanneer zij met hun staartjes zwaaien. Isolde. Zij weet dat wij komen. Ik schreef een brief terug, maar veel kan ik niet zeggen. Zij kweekt gewoon vlinders. In bokalen. Vandaag is de dag. Bloemen verwachten niets en toch zullen ze komen aangevlogen. Ja. Ik ben mal genoeg om haar te willen helpen. Tristan zal me voeren want zij woont ellendig ver van hier. Achter die heuvelrug, voorbij de meren met hun vogels op één poot en wees gerust. Tristan heeft een zeer groot hard. Hij is niet bang van de ravijnen. Of ik terug zal keren. Dat weet ik nog niet. Daarom neem ik hem mee. Mijn bundel dierenprenten, tekeningen die ik maakte toen mijn ziel geen mens meer kon vertrouwen. Isolde houdt ook veel van al wat stoer de lucht trotseert, een brommer kan berijden en toch. Het deert mij niet. Verleiding kan de zon niet snel bezeren. Tristan is daar. Hij stopt en wenkt. We moeten gaan. Isolde heeft reeds alles klaargezet. Glaswerk vol met kleuren, ook een lieve lach voor Tristan. Ze zal mijn ogen nemen, wijzen naar die witte schaapjes, zeggen dat de hemel mij verdragen kunnen.     uit de reeks 'Reizen met Ricky'                    

Bernd Vanderbilt
0 0

Tip van de week

Als tip van de week geef ik de onderbroeken van een zot van Romijn Mustang. De eerste zin had mij gelijk te pakken. Hoeveel onderbroeken heeft een zot nodig. Ik vraag het mij dagelijks af. Romijn meent dat een onderbroek volstaat. Zo neemt hij ons mee in een wereld die voorbij het verstand gaat. Gelijk de onderbroek van een zot

Elle Hart
9 0

De snotter en de horter

We zitten in de verlengingen van de donkere dagen voor Kerstmis. Maar het is geen spannende wedstrijd zoals België tegen de USSR op het WK in 1986, met het legendarische kopbaldoelpunt van de betreurde Stéphane Demol. “Daar sè, Demol!” Nee, spannend is het niet. Eerder saai. De zon weigert halsstarrig haar medewerking en het hele huis is ziek. De pillenkast puilt uit. We willen ze naar buiten gooien, maar voorlopig zijn ze nodig. Men heeft me zelfs vitaminepillen voorgeschreven. Ze blinken zoals de zon, maar voorlopig voel ik het niet.  Volgend jaar wil ik overwinteren, zoals de zwaluwen. Trouwens, hebt u vorig weekend de vogels geteld? Ik niet. Deels omwille van mijn gesnotter en gehoest, maar ook omdat het vorig jaar bijna fout liep. Ik stond met mijn verrekijker op het terras en ik meende bij de buurvrouw een koolmees te zien, maar omdat ik twijfelde, bleef ik iets te lang turen. De buurvrouw had ei zo na de politie gebeld.  Nee, dan maar de lijst met vogelsoorten nog eens overlopen. Daar wordt een mens wel vrolijk van. De bosklapper kende u al, maar die bestaat niet. De brilgrasmus bestaat wel, net als de snor, de boompieper en de zwartmaskerboszanger. Heerlijk is dat. En mijn favoriete vogel aller tijden: de tjiftjaf.  Maar ik blijf binnen, hoestend en snotterend. Als ik een vogel was, zou ik de snotter zijn. En ik kijk naar buiten. Als ik een vogel was, zou ik de horter* zijn.  Een mens zou voor minder de lamellen dichtdoen, de verwarming op 25° zetten, een zwembroek aantrekken en met een zonnebril op het hoofd en een cocktail in de hand naar een zomerse film kijken.  Maar de wereld heeft tegenwoordig aan gekheid geen gebrek. Ik neem nog een vitaminepilletje.  (*) horten: Lommels dialect voor nieuwsgierig kijken  

Rudi Lavreysen
5 0

Varken op vrijdag

Ik kom hier niet meer. De muren zijn wit, de kust is gebetoneerd. De draaideuren kennen maar één richting en de receptioniste zegt dat ik echt niet op de wanden schrijven mag. Bovendien is dokter Olaf Valckenburgh een valsaard. Het varkenshart dat ik kreeg, heeft wel gevoelens. Mijn blik is roze geworden en hij zegt dat zoiets niet kan. Het broze ijs dat in de nacht mijn voorruit vond, het is niet meer. Met dergelijke verliezen moet ik elke dag leven. Hoe moet dit verder, wilde het glas gisteren weten. Ik zat in een kroeg met vroege mensen die koffie dronken terwijl het binnen warm genoeg was. Ik las op mijn gemak de brief die ik bij het ontslag kreeg. De receptioniste had fijn uiteengezet hoe ik littekens best behandel, dat ik beter niet te ver wandel als de zon me niet verleidt naar bloemenperken. Het is winter, schat, heb ik gedacht. Ik zoek echt niet wat niet wil zijn, in mijn gedachten bloeit er wel een kerselaar soms ongestoord, dat hoort gewoon, dat mag. Ik voel aan het papier dat ze de brief zelfs heeft gekust. Intussen streelt een nimfenhand mijn oogleden. Die rust wordt mij gegund omdat zij alles weet. Het spijt mij niet dat ik mijn hart verkocht heb aan een lome droom die stilaan stierf. In die kliniek heeft eerst een apparaat mij snel gered, het ding is dom. Terwijl ik het niet wist, kreeg ik toen dit zwijnenhart. Dat is genoeg voor de paar jaren die mij resten, sprak dokter Valckenburgh. Kom vrijdag weer terug!   uit de reeks 'Ignace Somers'

Bernd Vanderbilt
3 0

Metamorfosis

  we zaten op een bank het was in de zoo ze zei dat ik een aap was ze kon dat voelen ik kon dat voelen we verlieten het gedierte ik mocht mee in een kleine kooi omhoog naar het derde verdiep daar had ze een grotere kooi ze zei dat ik een aap mocht zijn ze kon dat voelen ik kon dat beamen we verlieten de kooi ze kocht een banaan omdat het lekker was ik kon dat beamen we keerden terug naar haar kooi de zoo was daar het mocht op dat bankje omdat het lekker was ik kon dat beamen ik mocht de kooi verlaten maar ik bleef in de zoo ik was een banaan ze kon dat voelen ik kon dat beamen omdat het lekker was     uit de reeks 'Hormonoloog'  

Bernd Vanderbilt
0 0

Daikin

  Daikin is dan toch gewoon die Baltische god van de frisse lucht. Dit werd bevestigd door een ijskegel die in de diepvriezer slaapt. Heb je nog van dat geleuter voor het dagboek van een leeg etmaal? Wat ik zeker niet vergeten mag. Morgen is die bloemlezing.  Chot ja, en heb je de tulpenbollen ook uitgenodigd? Hetgeen in de grond zit vergeet men beter niet en dat is best veel. Daarom is de mol ook blind, en leeft een kind best eenvoudigweg  boven de grond. Hoe moet het nu verder? Na al die eeuwen zijn we nog ergens geraakt. Geestelijke bevrijding staat nog altijd als een peuter in het drijfzand. Vroeger met de modder hoog tot aan de lippen. Nu boren malloten gaten in die hoofden. Voor een trechterje, een kabeltje, liefst glasvezel, een chip die alles zwelgt. Gisteren was trouwens die begrafenis. Verlossing lag daar opgebaard. Kaarsen brachten weinig licht, nog minder hoop op zon die zomaar los mijn lippen voelen mag.     uit de reeks 'Waanhoop'          

Bernd Vanderbilt
1 0

CHAOS

In CHAOS bloeien de meest onbekende bloemen.

verf ed: Contemporary interdisciplinair ArtTIST
2 0

Lynch Garden

  Dimitri, mijn vriend, leeft die vader van je nog? Ja, dat moet. Gemakkelijke ziektes die van zeer kort lijden houden, worden hem bespaard. Waar is hij nu, of wat nog van hem rest? Hij wordt dagelijks op wacht gezet, aan de ingang van de kazerne. In een zeer grote bloempot staan zijn romp en hoofd. De rest heb ik met eigen handen schoon geamputeerd. Dat gebeurde in een droom die van echte daden hield. Lees hier, kameraad Dimitri. De Lynch Garden overleeft dan toch. 42 vestigingen met een ruim aanbod aan versgeoogste zurkel, paling met nog haken in de lip. Ik weet het, Ignace, zoiets vergaat niet. We zullen ervoor zorgen. We moeten een kooi bouwen, vermijden dat eksters zijn blinkende ogen eten. De Lynch Garden is vlakbij. Het risico is groot. We mogen niet wachten. Dit gaat niet vanzelf voorbij. We moeten ze afleiden terwijl we hem beitsmiddel op de wangen smeren. Je hebt gelijk. Zijn lach is te gemeen. Wist je dat het vooral bejaarden en daklozen zijn die bivakkeren in de Lynch Garden? Terwijl pezewijven er topless varkenstong serveren. De wereld is zo ziek. We moeten ze al die tijd bezighouden. Ik dacht aan horrorpoëzie op witte servetten. Misschien. Ik ben je in ieder geval zeer dankbaar, kameraad Ignace. Op mij kan je rekenen. Dimitri. De Lynch Garden, die tuin waarvan je droomt, zal nooit vergaan.     uit de reeks 'Duim voor Dimitri'  

Bernd Vanderbilt
5 0

Christus had een houten been

  Eindelijk. De kust is vrij. De weg is leeg. Ik heb geen volgers meer. Was christus maar zuiver geweest. De ijdeltuit dacht onbescheidenweg dat hij onfeilbaar was. Intussen, na een lange reis. Ik ben hier aan ditt zilvermeer beland. De vogel rust in mei. Nadat hij weer een eitje heeft gelegd. Het ding wil nu gebroken worden. Net zoals mijn diepgevroren ziel. De fuut hij wandelt op het lente-ijs. Alles is thans danig in de war. Dit onbegrip. Die foute boel en die flamingo met zijn houten been. Ze zijn nog niet zo zot en ook het vierkant wiel is vandaag met verlof. Eindelijk. De kust is vrij. De zondvloed mag nu komen.     uit de reeks 'Duivelsverzen' 

Bernd Vanderbilt
3 0

Ziehier de brigadier

  de brigadier is een heldhaftig man hij komt hier elke dag soms zelfs met een lach hij eet altijd hetzelfde nu al maandenlang ik kijk ik zie hoe hij voorbeeldig eet hij kan zijn talloor loodrecht aanschouwen de vrouwen weten wat hij lust het recept is van zijn hand de brigadier is een heldhaftig man strijdt in het leger van zijn Israël ja Israël, de strijder met zijn god de brigadier hij houdt van regelmaat en dagelijkse moorden tot hij weer honger krijgt de gieren groet zijn bord opeist het zijn dochters van allah die hem blijven voeden rode mier met kindernieren     uit de reeks 'Duivelsverzen'   

Bernd Vanderbilt
0 0
Laad meer ...