Zoeken

Hardleers

Ze nam een slok van de prijzige Chardonnay, pochend over de luxekamer die ze, na drie jaar scheiding, nog steeds wist te boeken met de kredietkaart van haar ex. Haar vriendin lachte groen mee. Ze vertelde nooit hoe ze hoopte dat hij er zou achter komen en zou voorstellen om toch nog een laatste keer samen op reis te gaan. Op dezelfde zelfingenomen manier deelde hij op café mee dat hij goed genoeg wist dat zijn ex elk jaar op zijn kosten een kamer boekte in het hotel waar ze hun huwelijksnacht hadden gevierd, maar diep vanbinnen hoopte hij op een uitnodiging om haar te vergezellen zodat ze mogelijk hun huwelijk nog een kans kunnen geven. Als ze gewoonweg hun trots opzij durfden zetten, zouden ze inzien dat hun liefde voor elkaar nog vurig brandt, maar dat ze na de scheiding uit hun fouten en gebrek aan communicatie niks hebben geleerd.

Het Verdwaalde Schaap
8 0

Trendwatcher

Volgens mij is het een nieuwe trend. Pas op, ik ben geen trendwatcher. Zo ver reikt mijn trendkennis niet. Maar ik stel vast dat mobiele telefoons almaar meer op speaker of luidspreker worden gezet. Misschien gaat het gehoor van de gemiddelde beller erop achteruit? Je ziet mensen in de publieke ruimte passeren die hun smartphone vasthouden alsof ze een boterham gaan eten. Met het toestel plat op hun hand. De gesproken boterham. Bij het voorbijgaan hoor je een geruis, maar als je ergens zit, hoor je hele gesprekken. Zo was ik recentelijk getuige van een lang telefonisch onderhoud over grasmachines, waarbij ik de stelling van beide partijen hoorde. Je kan het eenvoudigweg niet 'niet' horen. In het beste geval leer je wat bij. Bijvoorbeeld over grasmachines. Maar daar wil ik het eigenlijk niet over hebben. Wel over het vermakelijk gesprek waarvan ik getuige was bij het buitenkomen van de bank. Een gesprek tussen een mama en haar zoontje, die de wereld volop aan het ontdekken is. “Daar zou ik nog eens naartoe willen gaan”, bedacht ik me. Naar die tijd. Toen alles nog ontdekt moest worden. Hoe de wereld in elkaar steekt. Zoals geld uit de muur halen. We staan er zelden bij stil, maar op zich is dat een wonderlijk gegeven. Dat was ook letterlijk wat de jongen zei. "Dat is toch wel praktisch hè mama, dat ze dat geld hier gewoon kunnen printen." Ik hoorde hem denken: “Waarom hebben wij die speciale printer niet in huis? Dan kunnen we zelf briefjes maken. Zo moeilijk is dat toch niet?” De mama antwoordde dat de briefjes in een kluis zaten, dat het geld van je rekening gaat en … vervolgens waren ze buiten gehoorafstand. De wereld is een wonderbaarlijke plek, maar soms weten we te veel. Zou het dat niet zijn?

Rudi Lavreysen
17 1

Dennenappels

Door het voortduwen van de rolstoel veeg ik al na vijftig meter het zweet van mijn voorhoofd. De zon schijnt genadeloos op mijn hoofd. Alsof het in een kachel steekt. We draaien het bos in. Eindelijk schaduw. “Hier is het beter”, zegt ma. “Zeg dat wel”, antwoord ik, opnieuw mijn zakdoek bovenhalend. Ze hoort me vegen en zuchten. "Ge zweet al zeker? Bij mij gaat het nog." "Er liggen gelukkig geen dennenappels op het pad", zegt ze. "Dat rijdt makkelijker.” “Dat is tegen de herfst hè ma”, zeg ik. Het doet me denken aan het woonzorgcentrum uit de tv-serie 'After life'. ‘Autumn leaves’ heet het woonzorgcentrum, of ‘Herfstbladeren’. Voor mensen in de herfst van hun leven. Een naam waar je het niet meteen warm van krijgt. Dat doet de serie wel. Over een man die na het overlijden van zijn vrouw de draad terug probeert op te nemen, maar hier niet meteen in slaagt. Hoe begin je daar ook aan? Daarbij komt dat zijn vader in het WZC een op voorhand verloren gevecht tegen dementie voert. Je kan de reeks vertalen als 'Na het leven'. Of misschien wel 'Het tweede leven'. Wist je dat je inderdaad twee levens hebt? Het tweede begint op het moment als je beseft dat je er maar één hebt. “Vroeger gingen we in het bos altijd dennenappels rapen”, vertel ik ondertussen op het wandelpad. “Om de stoof aan te maken.” “Ja, we hebben wat dennenappels geraapt, maar dat zult gij niet meer weten. Wij waren nog klein. Die waren voor de Leuvense stoof in de keuken.”Ma zit af en toe een generatie verder terug in de tijd. De Leuvense stoof stond bij haar ouders. Wij hadden een kachel in de woonkamer. Toch vertellen we graag over vroeger. Je moet het warm houden, dat geheugen.  

Rudi Lavreysen
7 0

Stilstand

Ze ligt op het immens lege strand, al meer dan 40 jaar haar woestijn. Het is warm, haar ademhaling gaat snel, haar hoofd voelt ijl en haar spieren verlamd. Na jaren verzoeken en smeekbedes is het stilstaan van de tijd eindelijk terug uit het verleden. Alles lijkt warm bevroren. Een opeenvolging van zomerse terrasavonden met teveel drank en te weinig slaap hebben de deur voor de stilstand opengezet. Wat heeft ze die gemist. Geluiden worden vervormd tot tijdloze achtergrond die niet doordringt, lawaai vermomd als stilte. Er is de wind, het gekrijs van een kind, de berisping van een vader, wat vrolijk gekwetter en af en toe gedonder uit de haven. Net zoals 30 jaar geleden toen ze daar lag op datzelfde strand, een tiener na haar eerste avondje uit, een immense nadorst en het vermogen die te stillen met een duik in de frisse zoute zee als de afstand tot de zee geen fata morgana in de woestijn had geleken. Boven het witte belle epoque gebouw met kopergroene koepels zwermen meeuwen kriskras door elkaar. Voor velen een onrustig, chaotisch, onheilspellend tafereel als in een Hitchcock-scène. Voor haar vandaag, vertraagd, zweverig en bedwelmend rustgevend. Haar hoofd is een verzamelplaats van scènes uit haar dromen, uit films, uit het dagdagelijkse leven: te absurd, te gruwelijk of te sprookjesachtig om geloofwaardig te zijn. Ze beleeft en herleeft ze steeds opnieuw en sommige periodes alles door elkaar, zoals de meeuwen, maar dan versneld. Dat zijn vele levens in één. Vandaar dat het stilstaan van de tijd soms net op tijd komt opdat die vele levens terug één zouden worden. Ze kijkt naar de lucht en ziet steeds minder. Haar ogen open, maar gesloten. Vijf minuten stilstand lijken een eeuwigheid. En zonder eeuwigheid geen tijd, geen leven, geen vele levens inéén.

Fien SB
37 1

Tennispartij

'Uit!' riep ze terwijl de bal duidelijk binnen viel. Haar tegenstanders fronsten hun zwetende wenkbrauwen. De lieve vrede zorgde voor een snelle hervatting van het spel. 'Geraakt!' riep ze nog geen volle tennisminuut later. Haar tegenspeelster had duidelijk de bal geraakt toen ze een volley probeerde te slaan en die miste. 'Natuurlijk heb ik die bal geraakt, dat ziet toch iedereen', zag je haar denken. Haar tegenstanders stonden wel voor, maar de punten werden niet zo goed geteld. Ze riep dat het spel was. Opnieuw fronsten haar tegenspeelsters hun bezweette wenkbrauwen en vroegen: 'klopt dat wel?'  'Ja ja,' zei ze overtuigd, 'het is spel'. Ze konden er niets tegenin brengen. Op school moet je ook geen punten verwachten als je niet goed geteld hebt. Wat een ontspannend uurtje moest zijn draaide uit op een met frustraties getinte tennispartij. De volgende bal vloog wel drie meter buiten. 'Out!' riep ze deze keer enthousiast, alsof ze een geroutineerde lijnrechter op Wimbledon was. Drie paar ogen draaiden in hun oogkas. Ook haar medespeelster fluisterde onhoorbaar 'ja, dat zagen we allemaal wel' en knipoogde verontschuldigend richting haar vriendinnen aan de overkant van het net.  Na het vegen van het terrein gingen ze samen nog iets drinken. 'Ik trakteer!' riep ze deze keer vol vuur. De zes afgedroogde wenkbrauwen fronsten weer, deze keer van blije verrassing. Bij een glaasje cava planden ze een nieuwe tennispartij.  

Sara Jo
2 1

Een bijzonder seizoen

"De buurman deed dierengeluiden na", zeg ik. Mijn vrouw kijkt me aan alsof ik een zonnesteek heb en begin te hallucineren. Ik veeg het zweet van mijn voorhoofd. Het is al behoorlijk warm. "Nee, echt, dierengeluiden. Vogels. Ik passeerde er toen ik naar de bakker ging. Het ging van roekoekoe en oehoeh. Wacht, er zat ook een leeuw bij denk ik, want hij deed nog van: wroooww. Daarna opnieuw hetzelfde." "Ssst", zegt ze. "Het raam staat open." "Ja, bij de buurman dus ook." "Welke buurman was het?" "Een paar huizen verder. Het kwam van de bovenverdieping. Ik dacht: hij heeft zijn kleinkind op bezoek. Maar dan hoor je een reactie van het kleinkind. Een gegiechel." "Niet alle kinderen zijn hetzelfde. Misschien lacht zijn kleinkind niet zo luid." "Nee, maar in de tijd dat ik er stond, heb ik alleen de buurman gehoord." "Hoe lang heb je er dan gestaan?" "Ik heb even gedaan alsof mijn veter los was. Daarna heb ik die effectief losgemaakt en langzaam mijn schoen gebonden. En een paar keer mijn rug gestrekt." "Misschien was hij aan het oefenen voor iets", zegt mijn vrouw tenslotte. Je hebt er het raden naar, wat mensen doen. Ik heb er op zich niks mee te maken. Het is zomer, dan hoor je vanalles met die openstaande ramen. Het doet me denken aan een zin uit Hotel New Hampshire van John Irving. 'Keep passing the open windows.' 'Blijf de openstaande ramen passeren.' De familieleden in het boek zeggen het tegen elkaar als iemand problemen heeft, omwille van een tragisch voorval met een openstaand raam. Misschien moet ik nog eens een John Irving boek lezen, bedenk ik me. Het is vakantie voor iets. Goed idee. Dat allemaal dankzij de dierengeluiden van de buurman. Wat is het toch een bijzonder seizoen, de zomer.  

Rudi Lavreysen
8 0
Tip

Remi

Het aroma van zoete banketbakkerscrème en chocolade vult het kleine kantoortje dat onder een flikkerend tl-licht het handvol werkbijen laat binnenstromen. Eindelijk vijftig. Een kwart eeuw lang gevangen in zijn eigen geest, gedoemd om gebukt te gaan onder de repetitieve eenzaamheid. De uitzichtloze kantoorbaan heeft geen hulp mogen bieden. “Grote honger vandaag?”, treiteren het collectief achterbakse collega’s, die in een boog om zijn bureau gaan, zoals ze dat bij een straatbedelaar ook zouden doen. En terwijl hij zichzelf een gelukkige verjaardag toezingt, laat hij zijn vergeelde gebit in een reeds uitgedroogde koffiekoek zakken. Op naar de volgende vijftig jaar. Misschien vallen de koeken op zijn koffietafel beter in de smaak.

Het Verdwaalde Schaap
131 6

Die dag op Krubbo

“Astriebo, waar ben je?” “Hier, Zdragjebo, achter het smukdra.”“Waarom verstop je je daar? Ben je bang van iets?”“Neen, wat is er op Krubbo  om bang van te zijn? Ik speel enkel een spelletje met je. Het smukdra is ideaal om te verdwijnen en toch lijkt het totaal transparant.”“Kom nu maar achter dat scherm vandaan, ik praat liever met zichtbare wezens.”Dat smukdra-ding is wel geinig,  als je achter het scherm staat ben je totaal onzichtbaar. Astriebo houdt vol dat het van een andere planeet afkomstig is, maar hij weet niet dewelke. Keuze zat, want naast de blauwe, die het verst  van ons verwijderd is, heb je de rooie, de melkwitte en nog een twintigtal andere gevaarten in de ruimte, die net als Krubbo de naam planeet meekregen. De oudere Krubbonoren beweren dat onze lichtjarenverre oorsprong zou te vinden zijn op het minuscule blauwe bolletje.“Weet jij naar hoeveel planeten wij kunnen reizen, Astriebo?”“Neen, geen idee maar die groene, Waldbrow, daar wil ik met jou wel eens op vakantie.”“Dat kan, met de Holostar. Die reist naar vijf planeten.  De andere zijn te ver verwijderd.”“Zdragjebo, jij weet zoveel.  Als je op school een spreekbeurt moet geven over een onbekende bezoeker aan onze planeet. Wat zou je hem vertellen?”“Dan zou ik beginnen met Noz, de grote vuurbol, die Krubbo verlicht en verwarmt.  Verder zou ik spreken over de bevolking die in ronde metaalachtige sferen woont die ingedeeld zijn in een soort honingraten. Elke bewoner heeft zo een eigen kleine ruimte waarin hij slaapt en eet.  Uit een kraantje, gekoppeld aan een buizenstelsel komt een krachtig brouwsel.  Daar voeden wij ons mee. In een ruimte in het midden van de bol komen familieleden en vrienden samen om te praten of spelletjes te spelen.”“Heb jij een favoriet spelletje, Zdragjebo?”“Zeker, dat is ‘Mens erger je niet’, maar ik zou aan de bezoeker ook nog zeggen dat er naast de individuele bollen nog grotere bollen zijn waarin bijvoorbeeld onze school is ondergebracht  of waar allerlei groepsactiviteiten doorgaan.”“Ga je hem ook iets vertellen over Oerkabbo,  die grote vlakte waar dingen uit de ruimte vallen en waar wij op woensdagnamiddag dikwijls gaan spelen?”“Misschien houden we dat beter geheim. Wie weet waar een vreemdeling zoal op uit is? Mijn broer heeft eergisteren een rood stuk metaal gevonden met als opschrift: ‘Tesla Roadster’. Hij gaat het naar het museum brengen.”“Bedoel je dat museum waar ook die gouden plaat wordt getoond met die rare geluiden?”“Precies. Naar het schijnt zijn die geluiden wezens die praten.  Er staat ergens ‘Akkadisch tot Zweeds’ op vermeld. Dat zouden talen zijn.”“Is er tussen dat gebrabbel ook iets dat de Krubbonoren verstaan?”“Er is één passage die wij allemaal vlot verstaan: ‘Hartelijke groeten aan iedereen’.” (English version: see Bedtime.com)

Vic de Bourg
28 2

Op reis

Op het notenhouten dressoir in de gang, eigenlijk meer een vestibule zo ruim is het, staat tussen een enorme bak met bloemen en een volle asbak, een foto van een gezinnetje. Een kale man en lange dunne vrouw glimlachen spookachtig achter twee té uitbundig juichende kinderen, aan de rechterzijde kijkt een struise man rustig toe, waarschijnlijk een oom.   ‘Uw kleinkinderen?’ Ik verdwijn bijna tot mijn enkels in het vloerkleed met brandgaten.   ‘Wie?’ De oude man staart mij met grote ogen aan alsof hij door dikke brillenglazen tuurt en krabt aan zijn baard.   ‘Die tweeling.’ Ik wijs op de foto.   ‘Da’s geen tweeling, ‘t is volgens mij niet eens familie. In ieder geval geen familie van mij, het zijn meer een soort vrienden,’ mompelt hij en staat verstrooid stil als het hangend beeld bij een televisiestoring. ‘Ik weet ook niet hoe het precies zit.' Hij schrikt uit zijn concentratie en wappert met zijn hand dat ik hem moet volgen. Via de gang en de keuken met ongewassen vaat gaan we door de achterdeur naar buiten. Aan de overkant van een klein binnenplaatsje klapt de ouwe een luikje open in een enorme garagedeur. De walm van sigaren gemixt met smeerolie en oud zweet is bijna aan te raken zo dik.   ‘Het labo,’ zegt hij snaaks met een vette knipoog.    Het lijkt het depot van het museum voor ouwe meuk. Jarenvijftig machines met hendels en tandwielen wisselen primitieve computers met groene beeldschermen af. Een afgeleefde houten werkbank ligt vol met roestige onderdelen van mechanische en elektronische rommel. In een rek aan de achterwand, naast een grijze metalen kast, hangen zagen, schroevendraaiers, beitels en allerlei vage gereedschappen. Ik krijg het beeld van een middeleeuwse martelkerker, welliswaar enigszins gemoderniseerd en gestileerd, maar blijven hangen in de rock-'n-rolltijd.   'En dit hier,’ hij klopt op een enorm rasterscherm waar links een soort open liftbak aan zit vastgelast, ‘dit is de teletijdmachine.’   Hij schopt mij de bak in en de combinatie van een migraine opwekkende, scherpe lichtflits met een klap tegen de longen alsof ik van mijn paard val, volgt. Wakker word ik in een landschap met heuphoog gras, in de verte een kerkje.    Waar ik ben? Geen idee.

MCH
13 1

17 zijn.

            Hij keek uit naar de liefde, hij verlangde naar seks, naar geld, naar een carrière in de muziek of in de literatuur. Hij keek er naar uit om vrienden en vriendinnen te hebben, met honderden zullen ze zijn, dacht hij. Hij keek uit naar een vriendje. Een knappe, sterke en geile man. Hij wou zelf een knappe, verzorgde man zijn en die ook nog eens goed met woorden en oneliners overweg kon. Hij wou zingen, hij wou dansen. Hij wou schrijven. Hij wou een groot huis of een modern appartement in het midden van de stad. Met veel ramen.             Maar wat is toekomst als je 17 bent. Hij moest nadenken over wat hij later wou worden. Hij was altijd meer bezig met wie te worden dan met wie of wat te zijn. Hij was moe. Uitgeput. De school wou alles, elke vezel, elke ader, elk beender en elke gedachtegang. Alles. Hij voelde zich vernietigd door de school en door zichzelf. Ik weet wie ik ben maar waarom moet ik iets zijn, dacht hij.             Hij wou zijn eerste fouten maken, met rust gelaten worden en zijn generatie op de straatstenen, onder de lakens en aan de toog van een bruin café aftekenen om later zonder spijt te kunnen zeggen: wat was het goed. Hij wou bochten maken, muren doorbreken, de schaamte voorbij. Hij wou aan de andere kant zijn, los van God.             ‘Ik lees op je informatiefiche dat je toneel of dans wil doen,’ zei de vrouw op een zuur toontje terwijl ze met een middelvinger een tikje aan haar scheve bril gaf. Haar verpletterend streng voorkomen benadrukte in haar gelaat nog meer de stijfheid van haar functie als PMS-psychologe. Ze liet een zuinig misnoegend ‘hum hum’ vallen en gooide ostentatief het briefje dat hij vorige avond zorgvuldig en met alle hoop van zijn bestaan had ingevuld. ‘Wel, jongeman, wat heb je hier op te zeggen?’ Haar armen hingen als gekruiste degens over haar bolle borsten. Hij snoof zweet- en maandstondengeur. ‘Ik weet het niet, mevrouw’ zei hij en boog zich wat achterover. De vrouw hinnikte als een lomp boerenpaard. ‘Maar jongen toch’, lachte ze zijn toekomst weg. De geur van nylon vermengd met zweet hing als een donderwolk over hun conversatie. De stank was niet meer te harden. Zij bepaalde zijn richting, zij bepaalde zijn leven, een leven nu voorgoed gekleurd door stank.             Hij verliet het klaslokaal. ‘Zeg tegen, laat eens kijken... Jan Smeyers dat hij mag binnenkomen’. Ze keek hem niet meer aan, hij was nog slechts het hoopvol foldertje dat een waardeloos papiertje werd en dat ze uiteindelijk in vier scheurde en dopte in haar lege kop koffie.             Misbegrepen fietste hij terug naar huis. Schouders recht, borstkas vooruit. In nog geen vijf minuten had hij zin aan zijn eigen leven gegeven. Het zou zijn geheim zijn. Hij zou zwijgen en hij zou in het leven enkel vrouwen toelaten die bij het voorbij wandelen een discreet wolkje parfum achterlieten.

Erwin Abbeloos
10 0

Iedereen fetisjist.

Iedereen fetisjist. Mathias schreef: “Iedereen heeft ergens wel een zeker beeld van de perfecte man of vrouw en telkens je iemand leert kennen, ga je hem of haar daarmee vergelijken en al gauw krijgt die persoon, misschien onbewust, een stempeltje mee. Je vraagt je af in welke mate benadert dit creatuur mijn vooropgestelde model. Dit model is, gelukkig maar, voor de meeste mensen verschillend en loopt evenredig met je eigen persoonlijkheid. Stel dat je op een moment iemand leert kennen die volledig aan het profiel dat je opgemaakt hebt beantwoordt. Nobody is perfect, iedereen zit met gebreken maar bij de een vallen ze minder op dan bij de ander. Echter, de tand des tijds knaagt aan alles, ook aan camouflage en vroeg of laat worden die gebreken blootgesteld. Dan sta je voor de keuze: ofwel aanvaard je die gebreken ofwel zoek je iemand anders in de hoop dat die wel perfect is.”             Iedereen is wel een fetisj voor een ander. Je moet daar geen grote genderdiscussies over houden.

Erwin Abbeloos
12 1

Nieuws

Zeven tips voor een 'zeer kort verhaal'

Nieuws

Zeven tips voor een 'zeer kort verhaal'

Foutief nummer

Gisteren ontving ik een sms'je van mijn vriendin, waarin ze zonder schroom vertelde dat ze niet langer in een relatie kon zijn met iemand zo egocentrisch als ik, en ik quote: 'met duidelijke psychische problemen die mogelijk in toekomstige handboeken psychologie tot in detail ontleed zullen worden'. Het was dan ook een pak van m'n hart toen ze me drie minuten later liet weten dat ze het berichtje naar het verkeerde nummer had verzonden. Oef!

Het Verdwaalde Schaap
16 1

Oh my god, zegt ze

Voorwerpen hebben de gave om te spreken. Ze kunnen ons iets zeggen. Jeff Tweedy heeft het in een van zijn songs over ‘the ashtray says you were up all night’. De volle asbak zegt hem dat zijn moeder de hele nacht op was. We maken op een doordeweekse dag een wandeling in een gehucht van een naburig dorp. De kerk, de lagere school en café Welkom op de hoek. Alles vlak bij elkaar. La Flandre profonde. De openstaande ramen, de vlaggetjes op de speelplaats en het gejoel van de kinderen zeggen me ook zonder een blik op de kalender dat het schooljaar op zijn laatste benen loopt. Een meisje hangt uit een van de openstaande schoolramen en roept iets naar ons. We zijn te ver om het te kunnen verstaan. “Meneer, raapt u mijn pop even op alsjeblieft”, herhaalt ze. Dat meen ik alleszins te begrijpen. “Is je pop gevallen?”, vraag ik. Het meisje kijkt me vanuit de hoge ramen glimlachend aan. Het gebouw zegt me dat de school er al heel wat decennia staat. “Och, het is geen pop”, zeg ik als ik het speelgoed in het hoge gras zie liggen. Het is een soort van bord met nopjes. “Nee, het is geen pop maar een pop it”, lacht ze. “Oei, dat ken ik niet”, antwoord ik. Wat niet helemaal klopt, want jongere collega’s hebben er iets over verteld. Dat het een hebbeding is voor kinderen. Ik overhandig het speelgoed, het meisje zegt ‘dankjewel’ en verdwijnt uit ons zicht. Ik hoor dat ze lachend ‘Oh my god’ tegen haar klasgenoten zegt. In de ogen van kinderen zijn we wellicht stokoud. Het speelgoed zegt me hetzelfde. Oh my god. Hoe bestaat het? Dat iemand een pop it niet herkent als die in het gras ligt? Wie zal het zeggen?  

Rudi Lavreysen
6 0

Cursus

Literaire inspiratiewandeling op donderdagavond

Start op 1 jul 2021

Regio Oost-Vlaanderen

Cursus

Literaire inspiratiewandeling op donderdagavond

Start op 1 jul 2021

Regio Oost-Vlaanderen

Ik snap het, maar ik begrijp het niet

Ik probeer het te begrijpen. Je frustratie zien was onthutsend. Hoe je ons je middelste vinger, naast die met je trouwring, ostentatief toonde alsof het een kunstwerk was. Hoe je ons door je open raam iets toeriep dat we door je verwrongen boosheid en gierende banden niet konden verstaan. Vijf seconden, daar ging het over. Je moest vijf seconden wachten zodat wij langs de kant van de weg verder konden wandelen. Jij kon niet door, want een net geverfd cijfer dertig met een dikke witte cirkel errond moest nog opdrogen. Ik denk dat je die dertig gemist had, aan je rotvaart te zien die je vlak naast ons inzette. Een fietser verderop in de straat kon zich met moeite recht houden en gooide z'n rechterarm de lucht in. Ook hij kreeg je kunstwerk te zien. Je had waarschijnlijk een slechte dag. Ik snap dat. Een baas die je net gebeld had dat je te laat was, of een vrouw die je vroeg eens op tijd thuis te zijn. Je wilde waarschijnlijk voor haar vijf seconden sneller op je werk zijn en vijf seconden sneller thuis. Ik kan me dat inbeelden. We hebben allemaal zo'n dagen. Maar ik begrijp het niet. Dat je jouw frustratie op anderen botviert. Dat je anderen in gevaar brengt daarmee. Dat je jezelf oeverloos extra frustreert met elke middenvinger die je anderen toewerpt. Ik hoop dat tenminste je vrouw wat aan je heeft gehad die dag en dat je bij haar tot rust komt. Voor ons ben je alleen maar een slechte herinnering. Je hebt indruk gemaakt.

Sara Jo
16 0

Cursus

Schrijf je eigen verhaal in vier dagen

Start op 30 jun 2021

Regio Oost-Vlaanderen

Cursus

Schrijf je eigen verhaal in vier dagen

Start op 30 jun 2021

Regio Oost-Vlaanderen

de weg

"Je wil speciaal zijn, wel dan betaal je de prijs. Is dat het niet waard, dan betaal je de prijs van normaal zijn. Er is geen effen pad."

Stelselmatig
15 0

Foie gras / Faux gras

          Vandaag wijs ik de leugens die je me onder dwang voedde     af Ik laat me niet meer oogsten             Vandaag stap ik onder de regenwolk die me kleurloos hield     uit en verander ik het weerbericht             Vandaag breek ik uit de woorden waarmee je me gevangen hield     los en spreek ik voor mezelf             Vandaag knip ik de draden die mijn handelingen dreven     door en beweeg ik vrij             Vandaag wijs ik de leugens die je me al die tijd voedde     af Vandaag leef ik

Het Verdwaalde Schaap
7 1

Levensles

Een zweem van minachting weerklonk door de kamer. In zijn toon ontwaarde ik de doodsklokken van het heden, terwijl de witte rook uit zijn adem het begin van een toekomst voorspelde. Zijn vingers leken gehuld in rijstvellen, transparant en broos. Trillend tikte hij de opgehoopte assen op de grond.  ‘Ik ben immuun voor verdriet,’ zei ik. ‘Ik kan maar niet huilen.’ Hij grijnsde een met bruine teervlekken bedekt gebit bloot en antwoordde: ‘Immuun ben je niet, mijn jongen. Je hebt het geluk gehad altijd in de nabije omgeving van jouw familie te mogen vertoeven, waardoor het verdriet geen kans kreeg om door de harde bolster van liefde te dringen. Sta er maar niet lang bij stil en geef aan jouw gezin door, wat wij jou gaven. ’ Hij barstte uit in een turbulent gekuch. Wanneer hij ophield, hing de witte rook, die eerder nog in de ruimte hing, als een troebele filter over zijn oude ogen. Die dag leerde mijn grootvader wat tranen waren.

Het Verdwaalde Schaap
2 0
Laad meer ...