Zoeken - Creatief Schrijven

Vertrek

ook al rust zijn ziel zijn wandelstok in de bak wacht op zijn baasje elke dag lijkt het alsof die weer fluitend vertrekt

Margaretha Juta

5 1

Bushalte #novembervers2025

Staan die kleintjes daar te wachten op de vloed na onze zonden. Hoe ze het binnenkort al trachten zonder papa op de voet.

Jere

3 0

Afscheid van jou en mij

Wat te denken van jou en mij? Ik zoek precieze woorden. Ik was een nar, een nar, een nar, jij niet wars van tegenstrijdigheid. Meer dan achttien maanden betoverde de kier van je kunstdoos. In je afscheidsmail: 'respect, bewondering, waardering' en 'dank voor liefde en verbinding'. Nadien toevallig op een kade je eindverwijt: mijn negativiteit en suggestie van je zieligheid. Heus? Zou het? Ik negatief? Paf, poef, pief! Ei, ei, jij en ik? Een lichte tik die ik graag slik! Net als ik, ben jij een nar... een nar... misschien wel meer: een c... een c... 'Laat me nooit meer los! Geef me een kans, gun me tijd!' Dagen stommetje spelen (je walgde van mijn huis), me in bed de rug toekeren (geen zoen, geen woord of aai), voor mijn reis geen afscheid nemen (ik liep je zelf maar achterna), bij mijn klacht geen asem geven (heel de rit van Gent tot bij je thuis), mijn hand van je dij wegvegen (dat zag een bed nabij de Rijn). 'Wat je zoekt, kan ik niet geven' (getuige was alweer het Duitse bed). De deksel van je mooie, lege doos klapte telkens weer ongenadig dicht. Ik brak je toverstaf. Gesuggereerd had ik tot dan toe niet waarvan je mij aan 't eind betichtte. Maar voortaan erken ik expliciet: je kreeg alsnog gelijk in mijn gedichten. Je bent een nar... een c... alsof ik het niet wist, dat is 't! Ei, ei, jij of ik? Rikketikketik! Voortaan geef ik geen kik!

Robert de Roek

5 0

Wanneer het licht kantelt #novembervers

Het begint in mijn rug:een adem die sluipt, die sluimert,tussen spieren die luisteren.Geen storm, geen schaduw —slechts een schuiven,een siddering die zingtvan iets dat ouder is dan denken. De lucht vernauwt, vertraagt,het licht kantelt, kraakt.Ik beweeg niet uit wil,maar omdat de wereld knipoogten mijn lichaam volgt,zoals water zijn bedding vindt. Geen angst,slechts richting zonder naam,een herinnering die ruistin de marge van mijn zinnen.Een instinct dat tikt, dat trilt,dat leest wat aarde fluistertonder mijn voeten. En daar —in dat precieze, peilloze moment —breekt iets open, stil en scherp,een weten zonder woorden,dat mij, met tedere trefzekerheid,terugvindt. Mephis (aka) Evelyn Mérida

Mephis

7 2

Zonnengoud #novembervers2025

De zon op onze snoet Stralend deze dagZonnestralen voor elkaar In het bosKleine scheurtjes in tuleKrasjes op leren schoenenKlauterend over stronken Doorheen varens en het loof Jij en ikDansend in gouden stralenHet bos betoverend Jij en ikEen nieuwe ring om dezelfde vinger Jij en ikEen schatkist voor elkaarVan zonneschijn en warme armen Jij en ikTot het goud zilver wordtEn daarnaOok daar ver voorbij

Soetkindb

3 1

verhaal

woorden vormen zinnen, een verhaal kan beginnen In een mooie compositie met steeds een andere melodie

amanda allesie

4 1

afrekening

ik wilde zo graag leven, al wist ik niet eens hoe, toch geslaagd ook al had je graag mijn moed weer doorgezaagd. Ik nam mijn pen , kroop erin en maakte onder geschreven woord de afrekening.

amanda allesie

1 1

#NovemberVers2025 - 1 (zonder titel)

‘t is de zware last van alleen herinneringen dragen wanneer hun gezamenlijk gewicht verschuift naar het eenzame paar schouders dat overblijft zonder weet je nog toen

Kit

3 2

Dans #novembervers2025

KadansBalansIn trancenochtans Zwetenbezetenkretenniet weten BenauwdIjskoudToch goudvertrouwd Jouw kansvol glansKadansin dans #novembervers2025

Eden Oscar

3 0

Novembervers #4 - Naderende winterkou

De dagen worden buiten kouder Dus ik drink mijn koffie elke dag wat warmer De hitte die mijn tenen intussen moeten missen Van binnenaf uit proberen stralen naar alle uiteinden De katten blijven langer binnen De dagen krimpen maar de knuffels lengen Ik wapen me tegen de naderende winterkou En wikkel me alvast in fluo, een dikke sjaal, en jou De tv staat niet meer aan We willen voortaan in boeken op reis kunnen gaan Naar de zon, in een meeslepend verhaal Onder ons warmste deken kan dat gelukkig allemaal

annakdotes

7 0

Bikkelhard #novembervers2025 4/11

Ik test ze tegen mijn tanden wik en weeg mijn woorden gooi ze op Ik tel de ogen schat de waarde van de worp op het witte blad ze vallen vaak in dovemansoren stil naast oude handen traag ze vallen vaak niet meer te redden terug naar start is bikkelhard

ni_petit

1 0

Zonnebloemen - #novembervers2025

Hongerig bruine koppen groeien gulzig Ze hangen pront hun knoppen Een gele regen gooit zijn blaadjes twijfelend naar de grijpgrage grond Als bloemengolven die onze ogen omhelzen staan de pitten nieuwsgierig te lonken naar de wuivend woeste velden Ze groeten de dagen die hun tijd uitdragen Ze happen met open vizier naar het nevelland Als een school vleesetende tanden ontsnapt uit de handen van de schilder wuiven mijn woorden door de ruimte Op zoek naar nog meer zon

Geert Herregodts

0 0

De spin in de spiegel #novembervers extra

Ik heb een spin als huisgenoot —ze breit gedachten aan de muur,één draad per dode droomdie ik per ongeluk in een la bewaarde. Ze tikt in morse op het hout:twee poten voor ja, vier voor nee,acht als ik vergeetmijn adem stil te houden. In de spiegel woont een ander,bleek, scherp, onaantastbaar.Ze poetst haar glimlach tot ze kraakt,en elke verdwijnende schaduwlaat een stukje van mij achter. De spin vindt haar smakelijk.Ze kruipt langs het glas,likt haar reflectie uit mijn ogen,en danst — traag in een zilte dans. Ik zeg niets — beleefdheid, weet u.Vannacht, als ze weer beweegtzonder dat ik het doe,laat ik de spiegel openstaan. Zij weet wat ze moet doen.Morgen drink ik koffie,met één schaduw minder. Mephis (aka) Evelyn Mérida

Mephis

6 0

Veel wind

winderige dag - ze zoekt onder de blaren naar zijn drolletje

Margaretha Juta

4 0

Novembervers #3 - Heimwee

Heimwee Met een roomsausje van nostalgie Op een bedje van wat als Fluistert me een verleden in Dat nooit aan me toebehoorde Want als de klok na werktijd slaat Dan is er enkel het pad naar huis dat opengaat En geen tussenstop bij vrienden of spontaniteit Of koffie of een gezamenlijke avondmaaltijd Een filter over het leven in de vorige stad heen Romantisch muziekje op de achtergrond En vogels die fluiten, een lachband bij het geheel Nieuwe start Waarin onmiddellijk diep gedoken Maar de tijd valt nu plots stil En slentert voorbij Twijfelt Luidop peinzend Is dit hoe het vanaf nu altijd zal zijn Eventjes heel klein.

annakdotes

3 0

Spiegelbeeld

In een spiegel zie je uiteraard jezelf. Maar zie je jezelf echt? Of kijkt de mens naar wat hij denkt te zijn? Is het beeld de mens, of de mens het beeld? Wat voel je als je jezelf daar ziet? Liefde? Trots? Of herkenning van iets dat jij niet bent? We lopen altijd weer weg. Van de spiegel, van het beeld, van onszelf. Want wij, mensen, kunnen onszelf niet lang onder ogen zien.

Steven Verbeeck

0 0

Trans(formatie)

Waarom ben ik zo anders? Waarom zorg ik altijd voor ellende? Waarom klim ik altijd op te hoge ladders? Waarom is er niemand dat me kende? Ik voel mijn huid knagen aan een stuk van mij dat er niet zou moeten zijn. Een stuk lichaam dat niet aan me hoort. Maar dat doet mijn vrienden pijn, Dus ik leef wel gewoon door. Door alle ongewenste wensen die ik vervul voor de mensen rondom mij. Door al die mensen die ik verlaat Ze weten niet hoe ik me voel, dus hou ik dat even bij Maar weten ze echt niet wie er voor hen staat? Een jongen, ik bedoel een meisje dat houdt van roos, dans en... Maar wie houd ik hier voor de gek? Een meisje, nee, een jongen dat je nog niet kent Dat wou ik nog even zeggen, voor ik vertrek.

Oona

4 0

November is nog vers

november is nog vers hij ziet eruit als pasgeboren herfst iedereen weet het straks wanneer de ijzel weer eens bijt dan zal het rap gedaan zijn met de warme kleuren al die goesting dit is zij zou iets moeten voorstellen maar zij zwijgt vooral zij mag kruimelen of bladeren dit is haar mijn guiche mijn liefste laat ons niets zeker niet wachten schat november is nog vers straks is alles op de geur vervlogen elke hoop op smelten wordt bedrogen wanneer opnieuw die kilte landt zo gaat dat misschien altijd met die herfst elke strijd tegen november en ik zie je straks mijn westerstorm mijn oorworm die weer over onrust fluistert tegelijk goed weet hoe dood gevierd wordt want november is nog vers uit de reeks 'Schrijfoefeningen voor de dood' #novembervers

Bernd Vanderbilt

0 0