Zoeken

Yes, Mama

Yes, Mama   “We interrupt this music program for an emergency broadcast. It is Friday September 23rd 1853. The United States of America has just bombed Moskou. Our Tsar, Alexander II Nikolajevitsj, has died. America demands our surrender. The Empire will strike back. Field Marshal Dmitry Alekseyevich Milyutin has declared war on the Americans. The creation of flying steamships is successful. The Empire will launch its counterattack. Enemies of the Empire beware”. “Pavlov, turn off the radio.” It still scared her. A box that made the sound of many men, it could even sing. The Empire had experimented a very long time with steam engines. Who could have thought they would think of this? But it was nothing compared to the majestic golden flying ships. The Golden Eagles. Marishka had once worked for The Empire, she knew many things. Such as the scientist behind all of this magnificence, Dr. Kazimir Wanya Jeremiya. He had invented a magnificent steam engine that could operate almost anything. The Empire was prouder and stronger than ever. But American spies had stolen his plans, they attacked with the technology they had stolen and killed the great Tsar. The Empire was furious. All Russians were furious. And all Marishka wanted was to be left out of all this. But unfortunately she knew too much and was the victim of many assassination attempts. Dr. Kazimir and Field Marshal Milyutin had ordered her protection. She was, after all, an important part of the scientific team of the Empire. “Come, Pavlov.” It was time to move, again. She had just finished repairing her guard's mechanical arm. She still could not believe how fast they had advanced with the help of Dr. Kazimir, or as he had been nicknamed, Dr. Steam. Marishka had often thought their work went against God's wishes, but she could not stop a warring race to wage war all on her own.  “Yes, mama.” Pavlov said obediently. He was young, only nine winters old. But he was very mature for his age, not to mention that his intelligence far outreached that of many adults, if not most. Marishka had often feared he would follow in her footsteps. She hoped he would be smarter than she was and run away. Though she knew this to be a fairy tail and nothing more. But then again, ‘we now have flying ships and talking boxes’, she thought. So, you never know. “We are to leave at once.” Nikolaj, their last surviving guard, grunted in his raspy voice. He was part of a special unit and was known only by Nikolaj. No past, no future. Only his duty. And his duty had already cost him both of his arms trying to protect Marishka and her son. He was rewarded with two new arms, mechanical steam arms that would shoot bullets and hide knives. Marishka had made them after she had received the blueprints from Dr. Steam. He was more dangerous than ever. Théy were more dangerous than ever.  “I said ‘at once’”, Nikolaj grunted again. Marishka knew better than to keep him waiting.  “Come, Pavlov”, she called out to her son again, reaching for his hand.  “Yes, mama”, the boy answered, happily as his fingers locked with his mother's.  They left the empty house they had taken behind, as empty as it had been when they found it. As all of the houses were around these parts. That is what war does. People run. People cower in fear. People die. And the leaders, they sit safe in their ivory towers and flying ships. Marishka had grown weary of war and death. She had enough of the colors red and black. Blood and ashes. All she wanted was for this war to end, for Pavlov to live as a child. To be free. But she knew better. The only way they would ever leave The Empire was without a heartbeat. And that is something she could not do to her son, though she often doubted if this was the right choice. Running from assassins in a warzone. Was this so much more responsible than to kill herself and her dear son? She asked herself this question every day, and every day Pavlov would smile up at her and she would think ‘yes, so long as he is alive. So long as he is with me’. They ran over burned corpses. Men, women, even children and their pets. All burned to ashes because their leaders had decided that they did not agree with one another. Because their leaders decided that war was the best course of action, the best solution. They died because their leaders were too afraid to die for their own beliefs.  “The United States of America has just bombed Moskou. Our Tsar, Alexander II Nikolajevitsj, has died”.  The radio broadcast popped in her head again. Marishka sighed, thinking; ‘I doubt he chose to die for his convictions. He died as all his people died. Why should I avenge a person like that?’ She felt her temper rise up, released Pavlov's hand to make a fist, and as soon as she did, Pavlov grabbed hold again and Marishka unclenched. “Thank you, my sweet Pavlov”, she said with the softest voice.  “Yes, mama.” he would answer, like a good boy.  “We are almost there. The steamship will pick us up near those mountains”, Nikolaj yelled out, several steps ahead of Marishka and her boy. There was no need to be quiet in this desolate place. No enemies to hide from. All were dust and ash.  “How far by foot?” she asked, screaming louder than she had intended, while tasting the ashes in the back of her throat.  “Twelve hours at most”, he yelled back. “But we must hurry. I heard gunshots”.  Nikolaj had just finished his sentence when a whistling sound came from above. “GET DOWN!” he screamed, his eyes widened. Marishka panicked but Pavlov grabbed her hand again, snapping her back to reality. She grabbed her son with both arms and hid next to a big rock. Nikolaj came running towards them and with a final jump he landed on top of them when a massive explosion went off not far from them. Dust everywhere, the smell of burned wood filled the air. Nikolaj moaned, a piece of a tree had hit him in the gut. Luckily for him he was already half machine.  “Your oil is leaking”, Marishka said, dryly. Surprising herself with her calmness. “We must burn the hole shut .. now! Quickly!”, Marishka urged her guardian when she noticed his stubbornness by trying to hide the wound.  “Just a scratch”, he winced.  Marishka ignored Nikolaj’ ego and instead noticed the pistol on his belt. “Remove the gunpowder from your bullets. We must melt the metal, fast”.  The stubborn man pushed her arm away, “We must find shelter .. first. Cave.. by river.. down .. fast”, he said, breathing heavily, and pointing over the rocky cliff they had used as shelter for the explosion. Marishka knew better now than to argue with this ‘pig-headed fool’, she thought as she grabbed the guard, supporting him. Pavlov took his mother’s hand and together they jumped over the cliff and into the still water down below. As soon as they hit the water Nikolaj grabbed both mother and son by the ankles and dragged them down to the bottom of the river before they could gasp for air. Marishka kicked at his head but missed, ‘I'm going to die like this?’, she thought, clawing for air. ‘Pavlov..’, Small fingers forked with hers, ‘Pavlov!’. Her son pointed down. When Marishka looked she saw Nikolaj gesturing to an underwater cave. She gave up the struggle and let the man drag her down as she lost consciousness. Marishka woke up to the sounds of streaming water. “Pavlov..?”. Her head was still groggy. “Yes, mama?”, the boy answered, hudling next to his mother. He looked tired, he must've sat with her this whole time. “Go to sleep, my boy. Rest up”. “Yes, ma..”. “No, time. Must leave. Now”, Nikolaj grunted under the pain of his wound. She didn't see him at first, sitting in the dark. He was sitting in a puddle of oil. “We must .. Goddamnit. Fix me. Then we leave”. He threw empty bullet shells her way, “Melt. Fix”, he grunted one last time before he stopped moving. “Nikolaj?”. Marishka tried to get up, a fierce piercing pain in her head. She looked at her vest where her head had laid until a few seconds ago. No blood, good. She thought. She lifted her arms, they were both sore, but she could move. She stood up, “Rest a little while mama fixes this sourpuss”, she told Pavlov. “Yes, mama”, the boy answered as he laid down his head and fell asleep in seconds.  “Nikolaj, are you still with us?”. No answer came. She started to worry, what would they do without his help? “Nikolaj?”. She said, while moving closer. “Nikolaj?” She shook him, he gave a grunt. “Oh thank God, you're alive.” Quickly she picked up all the empty shells, grabbed a pot from her backpack and made a fire. The shells didn't need to melt, all they needed to do was loosen up so she could reshape them. The mechanical parts for soldiers were designed in such a way that they could be fixed with bullet shells or even the metal from guns. It was an unclean fix and not a lasting one, but it was all a soldier had in a moment of crisis. And it was all they had now. It took her a long time, it seemed like hours, half a day even. She did not dare tell Nikolaj how long it took when he woke up.  “We must go”, were his first words upon awakening.  ‘Predictable fool’, Marishka thought. “You must rest”, she told the stubborn guard.  “No. They will find us here. We must go” He repeated pigheadedly. “Give me my backpack, I have spare oil with me”. Marishka threw Nikolaj his backpack while waking up Pavlov. She always loved it when he would open his eyes, still sleepy. He woke up wide awake this time. She felt a kind of sadness. “I can change your mechanics so you don't have to use oil anymore”. She said, gazing into the distance. “I like the smell. Makes me feel like home”. Nikolaj answered, somewhat absent as well. “That's the first time you've told me something personal”, Marishka smiled. “I might die soon”, he replied in a serious tone, with a grin added seconds later. “We must really ..”. “Go. Yes, I know”, Marishka brushed the dirt from her son’s clothes and gave him a raw potato, she threw one at Nikolaj and took one for herself. “I'm sorry they're not cooked, I forgot I had them”. “It's okay”, Nikolaj replied, “It is not my first raw potato. Do not worry about it”, he said stoically.  “Are you enjoying your pota..?”, Marishka wanted to ask her son, when she noticed the boy had empty hands. “Did you already finish, darling?”, she asked, a little shocked.  “Yes, mama”, the boy replied.  “Are you still hungry?”, she asked, glancing at her own potato.  “Yes, mama”, the boy answered again.  Marishka took two small bites from her raw potato and then handed it over to Pavlov. “Eat up, my love”, she said motherly.  “Yes, mama”, the boy repeated . Soon after, they left the cave. Climbing up into a different part of the underground burrow. There they would walk for almost a whole day, and then crawl for several more. Marishka feared they would never see daylight again when suddenly she could hear the wind whistling, and there it was, only two corners further and a ten minute crawl. It was the most beautiful thing she had ever witnessed, daylight, finally. It was glorious.  “Nikolaj, light!”, she yelled. He did not answer, she did not expect him to. Pavlov crawled out of the cave first, followed by his mother and then their stern guard. As soon as they were outside the smell of burned wood and corpses filled their noses again. Daylight was nowhere to be found, only clouds of ash, gray and black, with the occasional dust cloud turning into a dust twister. She was reminded quickly where they were, what they were up against, and what they were attempting to escape from. She felt odd when she longed to be back inside of the cave, but quickly shrugged the feeling off. “Daylight”, Nikolaj scoffed. “Happy now? Let's go”, he grunted. Days went by, weeks, a month. They moved from town to town. Foraging for food, oil and any parts they could use. They still hadn't reached their destination. Nikolaj seemed more unsure every passing day, Pavlov seemed stronger and more alive than ever. Marishka had grown thin and aged quite a bit. This way of life did not agree with her. She was used to pretty things, to be spoiled and rich and free. She thought of her childhood quite frequently now.  “There it is!”, Nikolaj shouted excitedly, which surprised Mariska. “There it is, it really is!”, he repeated, his eyes suddenly refilled with energy and courage. “Wait!”, he then said, his voice an octave lower. “There is something wrong”.  Marishka looked at their meeting place from the cliff they were standing on. It seemed like any other army base, it was supposed to be completely abandoned, and it was.  “What is it?” She asked, not seeing the problem. The base was there, no vehicles except the Golden Eagle they were supposed to meet up with a month ago. She restepped her thoughts, ‘except the Golden Eagle we were supposed to meet a month ago..’. Then realisation hit her clear as the dead land they were standing on. “The ship, it's still here”, she said.  “Yes”, Nikolaj answered, “They would never wait this long. Something is wrong. I was sure we would have to call in for a new ship, in fact, I was counting on it. This .. something is not right here”. His eyes had gone back to that of a beat dog. “Nikolaj?”, Marishka asked, anxiously. The soldier did not answer, he grabbed his binoculars and stared for minutes at the base. Finally he put down the binoculars and sighed, “Let's go”, he said. They went down the hill, through a small forest and quickly arrived at the base. There was a cold chill here. Marishka grabbed Pavlov's hands, they were cold as ice. She rubbed them in hers and blew on them.  “What are you doing, mama?”, the boy asked. “I'm making you warm, silly”, she smiled. He looked confused so she stopped, confused as well. Something seemed off. “Something seems off”, she said out loud.  “About your son?”, Nikolaj answered. “Yeah, he is very weird, this one”, the guard said. “Weird!?” Marishka defended her son, loudly.  “I believe this was the first time I’ve heard him say anything other than ‘yes, mama’”. The guard said. “So, yeah. That’s very .. strange”, the soldier said rather bluntly. “I wouldn’t worry about it though. I was a pretty weird..”. “What? No!”, Marishka said, almost angrily. “I’m talking about this place. Why would you even ..”. “Calm down, lady. You were busy with your son, not looking at 'this place'.” He said, air quoting the last two words. “I'm sorry, I..”. “It's okay, let's go”, Nikolaj replied, tired and then picked up the pace, “We must go inside the Golden Eagle, it will be safer” he said, as he started to look around. “Yes, safer, mama”, Pavlov said, joyfully. They speedwalked and then ran towards the Golden Eagle and just as they were close enough to touch it Nikolaj stopped, held up his hand and signaled them to get down. “What's wrong?”, Marishka asked in a whisper, worried.  “Bodies, everywhere. Can't you see them?”. Nikolaj’s eyes were wide, she thought he was losing his mind. “Look!”. He almost yelled, “There and there, and more over there. All .. piled up”. Marishka lifted her head and looked at the place he pointed at last. She noticed a dark spot in the shadows, darker than the rest of the shadow. It looked big and wobbly, she couldn’t make out what it was. Marishka narrowed her eyes to get a better view, and then the true scenery hit her. She noticed a hand sticking out from the shadows, and then she noticed the pile of bodies it was sticking out from. Immediately Marishka shielded Pavlov’s eyes with her left hand, and used her right hand to keep herself from screaming. She did not want to, but her eyes moved back to the pile of bodies in the shadows on their own. Everything was more clear now, as if a light had been turned on just above the disfigured group of bodies. Their heads were cracked open and their eyes missing. Marishka's breath stocked for a second. Fear filled her mind, as Pavlov struggled himself free now that his mother was distracted. “W..What happened here?”, she asked Nikolaj. But Nikolaj did not answer, she wanted to look in his eyes but she could not divert them from the pile of corpses. “Nikolaj?”, she asked. Without looking away. “Nikolaj?”, she asked again.   Then .. a crack, a slurp and a gushing sound. She wanted to shout, but her voice had gone mute, her hands began searching for Pavlov. Her eyes still fixated on the pile of bodies in the shadows. “N..Nikolaj, p..please?”, the young mother begged. But the guard did not answer. More awful slurping sounds came from his position, it sent shivers down Marishka's spine . Her heart began to race, her breathing fastened and her eyes widened. Fear overtook her, “Pavlov! Pavlov!”, she yelled out into the darkness, desperately searching with her hands, her eyes still fixed on the pile of bodies, as if it had hypnotised her. “Yes, mama”, the boy suddenly answered from Nikolaj's position, “I'm right here” He said gleefully, and then he slurped again. Marishka was beyond terrified, her heart nearly jumped out of her throat. For the first time in minutes she was able to move her glance away from the bodies, she had to see her son, her little innocent boy. Marishka turned around and saw Pavlov bend over Nikolaj who laid on the ground. His head cracked open and one eye was missing. Pavlov smashed his finger into Nikolaj's other eye, pulled it out and slurped it in as if it were a spaghetti string with a meatball on the end.  “...No, Pavlov”, Marishka said, shocked. “No..”. “Yes, mama”, the boy answered gleefully.  

K.L. Runaya
8 1

De zeven zegeningen van Draak Morophin (Deeltje 2)

Zeven treden onder de grond Nordaque volgde de slechtgezinde Danz het kantoor uit. De man rook een beetje muf, naar natte stenen en eeuwig vochtige kleren. Tot zijn verbazing verlieten ze De Unief. De hoofdstraat van het dorpje Konquelphous door, richting een vierkant gebouwtje net buiten het dorp. Nordaque had het bouwwerk nooit echt geregistreerd met het idee dat hij er nooit zou komen. Het grensde pal aan de kliffen. Onder hem beukte de zee met een onvermoeibare kracht tegen de rotsen. De wind gierde langs zijn oren. Ze kwam van over de golven, ijskoud en nat en kreeg vrij spel eenmaal ze de kliffen bereikte. Met een hoge snelheid en een onophoudelijk gejank denderde ze door Konquelphous. Nordaque plooide zich een beetje dubbel om overeind te blijven op het smalle pad.  Danz viste een gigantische sleutelbos uit zijn broekzak. Er hingen meer sleutels aan dan dat er deuren waren in heel Konquelphous. Hij nam zijn tijd, ongevoelig voor de wind en de druppels ijskoud zeewater. Danz koos een oud, metalen ding en ramde het in het slot. 'De volgende keer breng je beter een jas mee,' grapte hij. Nordaque keek hem vuil aan. 'Welkom.' Danz boog cynisch. 'Je bent niet de eerste, het is een geliefde straf voor arrogante kereltjes als jezelf. Kom mee.'  Danz trok de deur dicht en sloot daarmee de wereld buiten. De stilte viel abrupt. Nord schudde de druppels uit zijn haar. Het was een bijzonder sobere werkruimte, met één raam met zicht op zee, potdicht uiteraard. Verder stond er een tafel, overdekt met mappen en paperassen. En een klein vrij stukje waar een bord met koude etensresten stond. Hier nuttigde Danz zijn maaltijden en verwerkte hij 'de verslagen', dacht Nordaque moedeloos. Danz plukte een sleutel van een nagel naast een deur. 'Kom mee,' gromde hij. Nord volgde hem een trap af, slechts zeven treden maar hij stond in een andere wereld. Zonder daglicht. De trap mondde uit in een gang, van nauwelijks tien meter lang. Op het einde, tegen de muur brandde een vuurkorf. Links en rechts in de gang zat een deur. Nord begreep onmiddellijk waar Danz specifieke geur vandaan kwam. Hij sloeg zijn hand voor zijn neus en mond. 'Blijf hier wachten,' blafte Danz, tevreden met zijn rol van baas. Hij trok naar de kast onder de trap en keerde terug met een zwabber, een emmer en een paar dikke, lange handschoenen. Het poetsgerief dropte hij voor Nordaque, als heldere boodschap. De handschoenen trok hij met veel vertoon aan.  Nordaque slikte nerveus. 'Dat zijn cellen,' zei hij met hoorbare weerzin. Er kroop een onplezierig lachje rond Danz lippen en die bleef daar plakken toen hij op de linkerdeur trommelde. 'Lortarson, ga op je plek staan, je krijgt bezoek!' bulderde Danz. Hij telde luidop tot vijf. Nordaque ademde scherp in. De deur zwiepte open. Danz marcheerde de cel in, greep de enige bewoner nogal ruw bij de schouders en klikte met een geroutineerd gebaar twee metalen ringen rond zijn polsen, die hij vervolgens met een ketting verbond aan een metalen ring in de muur. 'Zitten,' blafte hij. De gevangene negeerde hem compleet en nam Nordaque nieuwsgierig op. 'Lortarson, ik vraag het geen twee keer, zitten!' brulde Danz, recht in het gezicht van de jongeman. 'Geen van beide keren was echt een vraag, Danz,' antwoordde hij vrolijk. 'Wie is dat?' 'Dit is...' 'Hunister, Nordaque Hunister, oud genoeg om zichzelf voor te stellen.' Nordaque oogstte daarmee een vaag lachje bij de gevangene. Hij kon onmogelijk ouder zijn dan Nordaque zelf. Hij sloeg hem met verstomming gade, waardoor de ander nog breder grijnsde.  'Jouw nieuwe gezelschapsdame, Lortarson. En geen grapjes deze keer. Meneer Hunister hier is een gewaardeerd lid van de gemeenschap.' Danz draaide zich op zijn hakken om naar Nordaque. 'Je poetst zijn kamer, twee maal per week. Daarna slaan jullie maar een babbeltje. En Hunister?' 'Ja, meneer.' 'Raak hem nooit of te nimmer aan, hij is....' '… een Wilderen,' zuchtte Nordaque ademloos. Hij kende het ras alleen uit de biologieles en de geschiedenisboeken en vroeg zich af waarom de school zo'n exemplaar vasthield.  'Geboren in het licht van de Everdraak, wilde ik zeggen,' bromde Danz misnoegd nu Nordaque zijn introductie verpestte. 'Huidcontact is gevaarlijk, ik hoop dat je de cursus kent, Hunister.' 'Oh, dat moeten we nog eens zien,' verzuchtte de Wilderen. 'Maar ik ben blij dat je me deze keer iemand bezorgde die wel oplette in de lessen. Hoi, ik heet Lortar Lortarson.' Hij knikte maar, handen schudden zat er niet in.  'Ik kom je over precies drie uur weer halen.' Danz stond al bij de deur.  'Drie uur? Hoe kan ik hier drie uur kuisen?' De kamer telde hoogstens zes vierkante meter. 'Dan slaan jullie maar een babbeltje, zoals ik net zei. Vriendschappen en dingen bijleren stimuleren de groei.' Lortar zond de bewaker een vernietigende blik toe. 'Veel plezier samen, jongens.' Danz verliet bijzonder goedgeluimd de cel. En sloot die af. Er stond één bed, een lage kast met twee deurtjes en twee lades en een werktafel. Daarop lagen dikke boeken, kaarten, schrijfgerief en schriften. De kamer had geen raam. De Wilderen zat in kleermakerszit op de koude grond, met zijn handen achter zijn rug en keek geamuseerd toe hoe Nordaque zijn kamer keurde. Nordaque stond ongemakkelijk op de zwabber te leunen. Hij probeerde vooral niet te staren.  'Jij bent een levend fossiel,' brabbelde hij. Eén wenkbrauw kroop omhoog. 'Wel, jij bent niet bijzonder tactvol,' kwam het vrolijk. 'Maar bedankt, denk ik. Of was dat geen compliment?' Dik blond haar, in lange pieken rond een bleek maar knap gezicht met die ogen als een soort sterren. Ze smeekten bijna om er in te verdwalen. De Wilderen was ongelofelijk mooi, daar stond zijn ras om gekend. Het was één van hun Zegeningen: schoonheid. Nord kende niks van mannelijk schoon maar zelfs hij kon inschatten dat deze jongeman 'iets' had.  'Je staart,' zei de Wilderen monter.  'Ik mag, jij hoort niet eens te bestaan. Wilderen zijn uitgemoord,' herpakte Nord zich betrapt.  'Wauw, dit wordt hier gezellig. Heb je iets tegen veronderstelde uitgestorven rassen, meneer Hunister?' 'Wat?' 'Niks, laat maar. Nog nooit van je leven iets gepoetst?' vroeg de Wilderen met een zachte, melodieuze stem zonder greintje spot. Al deed de grijns op zijn gezicht wat afbreuk aan de bezorgde toon. Nord vond het een bijzonder onaangename ervaring: vloeren dweilen behoorde inderdaad niet tot zijn talenten. Het feit dat de jongen zat toe te kijken en opmerkingen gaf, maakte het niet beter. 'Ik wil gerust ruilen,' stelde hij ten slotte voor, alsof Nordaque de grootste kuisramp ter wereld was. Hij rammelde met zijn boeien. Nord zwabberde nijdig verder, tot groot vermaak van de Wilderen.  'Maak je niet zo boos,' suste de jongeman tenslotte. 'Dit is mijn verzetje, zo twee keer in de week. Ga nu niet pruilen omdat jouw trots zegt dat 'poetsen' niet hoort voor een welopgevoede jongen als jezelf. Dat vond je voorganger ook, hij was saai. Ik geniet oprecht van het gezelschap en de afleiding.' Nord stond op hem neer te kijken. Er begon hem iets te dagen.  'Zit je hier altijd alleen?' vroeg hij. 'Ja, toch zo een beetje. De Dapperen houden hun Wilderen graag uit het zicht van de wereld. Er zou al eens een pientere geest vragen kunnen stellen over waarom een jongeman in de lokale cel van Konquelphous zit, alleen omdat hij tot een uitgestorven volk behoort. Wel, volgens uw mening dan.' Nord pikte de hint op en negeerde die vakkundig. De Wilderen kauwde op zijn lip. 'Begrepen, ik kon het maar proberen. Jullie zijn toch ook allemaal zo trouw aan de vlag van De Unief, is het niet. Wel, ja, ik zit hier alleen. Er is Danz maar die volstaat niet als gesprekspartner. Hij spreekt zelden in volzinnen. Daarom sturen ze studenten, al doen de meesten hun mond ook niet open. Kuis je de tafel ook?' Nord voelde er veel voor om de natte zwabber in zijn gezicht te draaien maar maakte een diepe buiging in plaats. 'Natuurlijk, mijn heer.' Hij kreeg een fijn lachje als beloning. Nord slaagde erin de klus te klaren zonder de kamer onder water te zetten, zijn eerste poetsbeurt overleefde Danz' keuring. Danz trok de handschoenen opnieuw aan voordat hij de Wilderen losmaakte. De jongeman wreef misnoegd over zijn polsen.  'Tot zaterdag,' mompelde Nordaque.  'Ja, tot zaterdag, Hunister, Nordaque Hunister. Ik vond het aangenaam.' De Wilderen stond tegen de muur geleund, met zijn handen in zijn zakken en keek Nordaque na.  'Je mag Nord zeggen,' zei hij in een opwelling en hij genoot van de verbijstering in de groene ogen voordat de deur dichtsloeg. Einde, voor hier.  (En daar gaan ze, op zoek naar draak Morophin. Nordaque Hunister en Lortar Lortarson... ik zie het helemaal zitten. Hopelijk beleeft iedereen hier echt evenveel plezier aan het schrijven en verzinnen van zijn/haar/hun teksten en verhalen)

De Donderklif
5 1

tekst

Ik zag het te laat, maar het experiment wekte mijn interesse. En hier is het resultaat.   1. Het strand ... strekt zich eindeloos voor me uit, alsof God de eeuwigheid heeft geschapen uit een druppel water en het zand dat op het strand is uitgestrooid. Het voelt zo zacht aan en schittert zo in het licht dat te veel schittering je een beetje kan doen verdwalen in de duisternis onder je oogleden. Maar gefilterd door de wimpers wordt die vreugde van het moment geboren. De reus verheugt zich. In zijn kinderlijke spel strooit hij het zand uit, kneedt het, ruikt het en proeft het. De kristallen kraken tussen zijn tanden als kleine mesjes. Op de een of andere manier zou het een haaienbeet zijn, van binnen. Het strand wordt gladgestreken, de droomtuin wordt geboren onder de vingers van de reuzenhand. Concentrische cirkels en op de een of andere manier, vanuit de materialisatie van een gedachte, verschijnt die steen die het centrum definieert, het centrum van een abstract idee om een ​​content creator te definiëren. Voorbereid op het kortstondige leven van een vloedgolf. De zon verwarmt het zand en de vingers nemen deze warmte op. Met oneindig genot. Ze worden wakker in een ander leven, opgewonden door het ongeduld van een nieuwe manifestatie.     2. Het is een zomerdag, een gewone dag. En buiten vult het gelach van kinderen de ruimte, kristalhelder. De drang om te verrassen, om te doen, verschijnt. En met een simpele beweging zet ik de zak meel op tafel. Meel vers van de dorpsmolen die ik gisteren kocht. Het ruikt zo lekker en is prima, maar niet genoeg voor het gewenste recept. Ik pak de zeef en zeef het, met ritmische bewegingen. Ik haal mijn vingers er weer doorheen en het is alsof ik de textuur van het deeg en de smaak van de cake voorvoel. Ik doe warm water in de kom, kneed het langzaam, maar stevig en in het begin is het deeg plakkerig. Ik voeg er genoeg meel aan toe om het elastisch en luchtig te maken.Ik laat het rusten. Ik geniet van het moment. Ik kijk uit het raam naar de spelende kinderen... Ik glimlach en denk aan de verrassing in hun ogen wanneer ze proeven wat ik voor ze klaarmaak... Maar de klok gaat en ik word wakker. In mijn droom heb ik de allerlekkerste cake gebakken.        

Manuela
8 0
Tip

De zeven zegeningen van Draak Morophin

De Unief van de Stamboomgerelateerde Dapperen, Kantoor van de Allerhoogste Dappere (Eerst en vooral: Tip van de week zijn, maakt mijn week goed. Ik word daar altijd lichtjes euforisch van. Inclusief hupppeltje op weg naar het werk en zo van die dingen. HARTELIJK BEDANKT voor de ongelofelijk mooie woorden in verband met onderstaand stukje tekst. Het is altijd bijzonder leuk als een verhaaltje over wassmoosen, vuurtorens en Wilderen (of de inleiding ervan) waardering krijgt :) Dus bedankt om ons te laten zweven, daar drinken we een warme choco op!) 'Meneer Hunister, u bezorgt onze school een bijzonder slechte naam.' Nordaque Hunister hoorde al zijn hele leven dat hij intelligent was, briljant zelfs. Al zat daar nu enige verandering in aan te komen. Hij verheugde zich er toch wel een beetje op. Hij stond met keurig neergeslagen ogen voor de werktafel van de Allerhoogste Dappere.  'Ten eerste, jongeman, stop uw hemd in uw broek. U stormt hier binnen alsof u recht uit bed komt. Begrijpt u waar u staat?' 'Ja, meneer.' Nordaque Hunister (Nord voor de vrienden maar hier, in deze school, noemde niemand hem zo en hij miste het.) begon aan de onmogelijke klus om in enkele seconden tijd zijn voorkomen te fatsoeneren. Hij kwam niet uit zijn bed gerold maar uit dat van Hester. Er gleed een vaag glimlachje rond zijn lippen voordat zijn gezicht opnieuw het ondoorgrondelijke masker terugkreeg. Hij temde zijn haar, plooide zijn mouwen keurig over en stopte zijn hemd in zijn broek. Hij knoopte zijn das netjes en overwoog toch om het bovenste knoopje van zijn hemd open te laten, de kraag zat als een strop rond zijn hals.  'Tsss.' De Allerhoogste Dappere klakte bestraffend met zijn tong nog voor Nordaques vingers het knopje bereikten. 'Waag het niet', luidde de boodschap. Hij stond te kijk gezet, vlak voor de werktafel. 'Goed, daarmee zal ik het maar moeten doen. Meneer Hunister, weet u hoeveel er van dit gesprekje afhangt?' 'Ja, meneer.' 'En u vond het niet nodig om een vers hemd aan te trekken, uw schoenen op te blinken, uw haar te kammen en op tijd te komen? U neemt dit niet zo serieus als zou moeten.' Nordaque hield wijselijk zijn mond. Hij hoopte ergens, een heel klein deeltje van hem, om van school geschopt te worden. 'Dit is De Unief. van de Stamboomgerelateerde Dapperen, meneer Hunister. Uw ouders, grootouder en de rest van uw stamboom, liep hier school. Hier begon hun loopbaan en uw familie behoort al jaren tot de top van dit land. Zij bepalen mee en al keur ik de meningen en acties van uw familie niet altijd goed, ze zijn wel doorslaggevend.' De Allerhoogste Dappere vlocht zijn vingers in elkaar bovenop de tafel en toverde een min of meer begripvolle uitdrukking op zijn gezicht, waarmee hij wilde aantonen dat jongemannen in crisis de meest normale gang van zaken was. Nordaque zat niet crisis. Hij hield gewoon niet van school. 'Al eeuwenlang levert deze plek nieuwe koningen, generaals en andere hoogwaardigheidsbekleders af. Dit land draait op onze oudstudenten. Hier studeert het kruim van het kruim, de besten, diegene met een goed verstand. Jongens en meisjes als uzelf krijgen les van professoren van uit iedere hoek van de wereld, zodat ze klaar zijn om de toekomst te bouwen. Wie hier de aula verlaat, heeft een doel. Wat is het uwe, meneer Hunister? Wat wilt u later doen als u groot bent?' De vraag verraste hem. 'Nog niet over nagedacht, meneer.' Eigenlijk wilde hij veearts worden, met een specialisatiejaar in wassmoosen. Niet dat hij het ooit luidop zou zeggen. Zulke lessen zaten hier niet in het lessenrooster. 'Wilt u in de politiek? Schrijver worden? Lesgeven...' 'Ik weet het niet,' herhaalde Nordaque.  'Uw inschrijvingsgeld is groter dan het jaarloon van ons keukenpersoneel, meneer Hunister. Het is een eer om hier te mogen en te kunnen studeren. U slaagde met glans en met verbazende resultaten voor ons toelatingsexamen. Uw gebrek aan inzet en motivatie verbaast mij een beetje. Ik ken uw ouders. Ik weet waar uw wieg stond en waar u heen gaat, al weet u dat zelf nog niet. Maar met zulke cijfers haalt u het einde van het jaar niet, maak ik mezelf duidelijk? U brengt ons in schande met uw gedrag. We zagen al heel veel door de vingers, u bent een veelbelovende student en heel veel ogen zijn op u gericht...' Nordaque knikte gedwee, zoals altijd en luisterde maar met één oor naar de tien minuten durende preek. Daarin uitsluitend lof voor de school, de beroemde studenten en de professoren, natuurlijk. Ieder van hen had zijn wortels in De Stamboom, die wortelde diep in de aarde van één of ander ver afgelegen eiland, Brès genaamd. Zij stamden af van de oorspronkelijke Dapperen, een groep mannen die met gevaar voor eigen leven, een einde maakte aan de heerschappij van de Wilderen. Door dat volk zo goed als helemaal uit te roeien tijdens een bloederige maar korte inval op het eiland Brès. Schedels spleten, botten braken, vrouwen werden kortstondig weduwe alvorens ze weggevoerd werden, de galgen draaien overuren en er volgde een intense jarenlange klopjacht op al wie erin geslaagd was de aanval te ontkomen. Nord had zo zijn twijfels over de dapperheid van die groep maar commentaar op de Stamboombende en hun daden viel niet in goede aarde. Wilderen vormden een gevaar voor de mensheid, het kleinste kind wist dat.  Zijn blik dwaalde rusteloos af. De kamer had meer dan genoeg afleiding te bieden. Met als pronkstuk een grote glazen bak op een massieve, donkere steen. De steen op zich was al een meesterwerk.  Loodzwaar. Met sierlijke taferelen vol draken en veldslagen. De tombe van de Eerste Allerhoogste Dappere. De tombe was er eerst, de eerste steen van de toekomstige school voor beloftevolle jongeren, zo stond er in de brochure van de school. De Unief. vormde zich op bijna organische manier rond het meubelstuk na het tragische overlijden van de Eerste Dappere. De man, pas veertig geworden maar al een rijzende ster in de academische wereld, was niet opgevreten door een draak, zoals Nordaque altijd had gedacht. Hij ruilde het tijdelijke met het eeuwige ook niet in tijdens één van de bloederige veldslagen op het eiland Brès. Nee, hij was van de klif getuimeld na een dronken nachtje stappen in het dorpje Konquelphous. Zo de woeste zee in. Kliffen zijn dodelijk, dat stond op het bordje bij de rand, daar geplaatst door de oplettende burgers van Konquelphous. Waarna zijn volgelingen zijn lijk nog naar boven mochten sleuren. Eerder op die avond had de Eerste Allerhoogste Dappere luid verkondigd dat hij verzot was op de kliffen van Konquelphous en zijn maten interpreteerden die woorden als: 'Daar wil ik ooit begraven worden'. En zo geschiedde.  Dus trokken ze de school maar ter plekke op, zo uit donkere stenen rechtstreeks uit de klif gehakt. Het duurde jaren om het bouwwerk klaar te krijgen. Menig arbeider tuimelde in navolging van hun leider, de dieperik in tijdens de werken. Die kregen geen eervolle tombe en weinigen werden ook maar gezocht maar hun namen stonden keurig in de inkomhal gegrift, als eerbetoon. Maar de school kwam er eindelijk: rotsvast, letterlijk en al eeuwen een baken voor licht en wijsheid en etc... De tombe diende nu als voetstuk voor een glazen bak waarin De Allerhoogste Dappere belachelijk kleine, veelkleurige draakjes hield. Vreemde keuze van huisdier. Nordaque liet de man voor hem rustig de loftrompet afsteken voor zijn naam, faam en bereikte doelen. Hij observeerde de draakjes. Op de werktafel stond een identieke draakje, onder een stolp. Steendood en vastgepind met naaldjes op een bloemetje, om zijn pracht te tonen. Het beest was verwaarloosbaar klein, nauwelijks groot als Nordaques hand, met dank aan de vleugels. De aanblik van de donkere poederogen op de knalrode vleugels bezorgden Nordaque een rilling. Hij voelde zich een beetje bekeken. Door een dood draakje. 'Het zijn Mobeese Jachtdraakjes.' De Allerhoogste Dappere legde zijn gerimpelde, met levervlekken overdekte hand liefkozend over de stolp. 'Zeldzaam. En meedogenloos in hun speurtocht naar Wilderen. Meneer Hunister, een jongeman met uw capaciteiten mag zijn leven niet zomaar vergooien. Dat is bijzonder slecht voor uw toekomst en onze reputatie. U kunt wachten in de gang, u wordt zo dadelijk opgehaald.' Nordaque vluchtte het kantoor uit en plofte op de stoel in de gang, naast de deur. Hij maakte zijn das los, het bovenste knopje van zijn hemd volgde.  'Zo dadelijk' vertaalde zich in anderhalf uur. Op het einde van de gang dook een magere kerel op. Met een ontevreden uitstraling die hem wonderwel paste. Hij marcheerde bijna de gang door, doelbewust richting kantoor en klopte aan zonder Nordaque ook maar aan te kijken, al zat die daar naast de deur. De deur ging open en weer dicht. Nordaque kauwde een tikje bezorgd op zijn onderlip, hij herkende de man van in het dorp grenzend aan De Unief. en zijn aanwezigheid hier beloofde niks goeds. 'Meneer Hunister, komt u maar binnen. Dit is de heer Danz,' stelde de Allerhoogste Dappere hem voor. 'Hij staat in voor uw werkstraf. Vier weken lang zal u iedere dinsdagmiddag en iedere zaterdagmorgen meneer Danz helpen met het uitvoeren van zijn job. Krijg ik een goed verslag op mijn bureau, dan begint u met een schone lei en verwacht ik goede resultaten zoals hoort bij iemand met uw talenten. Ik hoop dat dit even leerrijk voor u zal zijn als de lesblokken.'   (Inleiding van wat hopelijk een goed onderbouwd, logisch magisch getint verhaal zal worden, hahaha)

De Donderklif
69 1