Zoeken

Maar chips zeg (200 woorden)

We gingen naar Wonka kijken. Maar chips zeg, wat was dat? (Je weet wel, in sommige gezinnen vervangen ze 'shit' door 'chips', anders moet er een cent in de spaarpot). Maar shit zeg, het was de chips. Ik was niet vergeten dat ze in een bioscoop chips eten, maar ik had er niet bij stilgestaan hoe verschrikkelijk dat gekraak is. “Wat staat het geluid hard”, zei mijn vrouw. “Dat is om het geluid van de chipseters te overstemmen”, antwoordde ik. Voor ons ging een mama met haar zoon en dochter zitten. De zoon had zo’n berg snoep vast dat hij tegen de zetels aanliep. Hij zag niet meer waar lopen. “Als ik eenmaal begin te vreten, kan ik niet meer ophouden”, zei de mama. Echt waar, ze zei ‘vreten’. Er was geen woord van gelogen. Het is toch niet omdat een film over snoep gaat, dat de mensen zich moeten volproppen zodat ze drie dagen geen honger meer hebben. Het gekraak van de chipszakken en de chips in de mond, het gegraai in metershoge popcornbakken, ik werd er zot van. Oordopjes helpen niet. Die misofonie zit tussen mijn oren. Er zijn geen geneesmiddelen. Enkel thuisblijven en daar de chips verstoppen.   

Rudi Lavreysen
17 0

De man van 1 miljard (200 woorden)

De uitbater van frituur Het Brakske is van Chinese afkomst. Ik weet nog dat het een echt brakske was. Toen lag het op een andere plek, iets verderop. Het was ook niet echt een barak, maar wel een houten gebouw. Sus, de uitbater van toen, is er al niet meer. Deze man weet misschien niet waarom zijn frituur Het Brakske heet. Misschien hebben ze hem dat verteld bij de overname, maar ik betwijfel het. De friturist draagt een pet van de New York Yankees. In de krant las ik dat er wereldwijd 1 miljard petten van in omloop zijn. “Jij bent de man van één miljard”, zeg ik. “Hoezo?”, vraagt hij. Ik vertel hem het gegeven van de 1 miljard petten. “Dat is veel”, zegt hij.  Zelf ben ik nooit een pettenman geweest. Alleen in de koers, met de jongens van de buurt. Het zei niets over je rennerskwaliteiten, maar als je met een petje van een echte coureur aan de start verscheen, kreeg je aanzien. Toen ik met een petje van Lucien Van Impe tevoorschijn kwam, werd er zelfs gefloten. Gedaan met lachen, want ik was het beu om dat petje van de Boerenbond te dragen tijdens de koers.   

Rudi Lavreysen
20 0

Valentijnshart (200 woorden)

Je struikelt er bijna over. De reuzenharten in dorpen en steden waar verliefde koppels met Valentijn een selfie horen te maken. Mijn vrouw moet er niet mee afkomen. Ik zie ze dolgraag, mijn hart klopt nog altijd voor al dat moois. Maar een selfie? Nee. Gelukkig ben ik niet alleen. Ze denkt er hetzelfde over. Stel je voor dat ze ons daar zien staan. Op die leeftijd. Mijn hart gaat trouwens niet alleen naar mijn vrouw. Pas op, versta me niet verkeerd schat. Niet naar een andere vrouw, maar ook naar mijn boekenverzameling. Ik zie me daar al staan met al die dozen vol met boeken. Mijn hart gaat ook uit naar de muziek van Wilco. Ik zie me daar al staan met Jeff Tweedy, de zanger. Gesteld dat ik hem tot hier krijg natuurlijk. Hij zal zeggen ‘met wat komt gij af’.  Mijn hart gaat ook uit de mosselen van mijn favoriete restaurant. Opnieuw: ik zie me daar al staan met die kastrol mosselen. Alhoewel, met mosselen is het perfect mogelijk om een kunstwerk te maken. Mijn hart gaat naar zoveel zaken uit. Ik heb een groot hart (zegt hij in alle bescheidenheid). Dat is ruimschoots voldoende qua selfiegehalte.  

Rudi Lavreysen
11 0

Het oma-effect

In de stad was ik getuige van het oma-effect. Achteraf besefte ik dat het wellicht een universeel effect is, maar net zoals met veel zaken in het leven moet je ermee geconfronteerd worden om het klaar en duidelijk te zien. We zaten in een koffiezaak waar ook verse soep op het menu stond. We zagen een dampende kom soep passeren. Het rook zoals de soepgeur die in mijn neus drong als ik vroeger over de grote kiezel met de fiets naar school reed. In heel wat huishoudens werd de soep ’s morgens vroeg al bereid. Je geraakte die soepgeur niet snel kwijt. Zeker tot het middag was. Een jonge medewerker gaf hoorbaar onze bestelling door aan de keuken. "Oma, één wortel- en courgettesoep en één tomatensoep", zei hij. De soep die oma aan de medewerker gaf en daarna op onze tafel belandde smaakte voortreffelijk. "Zeg maar aan je oma dat het heerlijk smaakt", zei ik. "Oké, maar dat is mijn oma niet", lachte de jongeman. "Het is de oma van de vorige uitbaatster, maar omdat haar soep zo in de smaak viel, hebben we haar gevraagd of ze een flexi-job wil doen. Ik werkte hier toen ook al. Ik zei net als de uitbaatster altijd 'oma' en ondertussen doet iedereen dat hier." In de koffie- en soepzaak weten weinigen wellicht van haar naambestaan. Is het nu Julia, Maria of Irène? Niemand kan het zeggen, want het is voor iedereen 'oma'. Het lijkt me geen straf om als oma door het leven te gaan. Maar wat is nu dat oma-effect? Volgens mij is het dit. Een naam, die heb je. Maar een oma, dat ben je. En als je dat naar ieders tevredenheid uitoefent mag je die aanspreking houden. En iedereen mag die gebruiken. Het lijkt me een gezonde overeenkomst.

Rudi Lavreysen
33 1

Over koetjes en kalfjes

Bij de bakker ging het vanochtend over koetjes en kalfjes, maar vergis u niet: voor smalltalk bent u hier aan het verkeerde adres. Koetjes en kalfjes stalt Daniël liever ... in de etalage uit. Aandoenlijk is het hoe dat miniatuurvee onverstoorbaar achter glas staat te grazen, een surrealistisch kunstwerkje haast. Daarmee is Daniël niet aan zijn proefstuk toe. Zo liet hij eerder al een modelbouwtreintje circuleren tussen de verse sandwiches en pistolets. In 2024 vieren we honderd jaar surrealisme. Dit universum is voor liefhebbers gefundeness Fressen. 

Ingemar Spelmans
17 0

Woordenboekenliefde

Een gedachte, een déjà vu, een vécu kwam voorbij en leidde tot een monoloog die als een warme wolk rond me bleef hangen. Het was bij het opzoeken van een woord in een heus woordenboek met echte papieren bladen. Deze monoloog Tijdens het opzoeken dacht ik aan de eerste keer dat ik een woordenboek gebruikte waarvoor het diende. Dat was op school. Hoe doe je dat,  de betekenis van een woord opzoeken? Er werd verondersteld dat je het alfabet knats vanbuiten kende. Dat was heel belangrijk. Zo kon je makkelijk bladeren door het woordenboek om snel bij de beginletter van het woord te komen. Laat ik het woord natrium nemen. De /n/ bevindt zich in de tweede helft van het alfabet. Dan weet je dat je niet vanaf de eerste bladzijde moet gaan zoeken. Dat vond ik een hele goede tip! Daarna kijk je naar de tweede letter van het woord. Voor natrium is dat de /a/. Op een of andere manier raakte ik helemaal vooraan in het woordenboek. Waar was de /n/ gebleven? Erop terugkijkend was er één stap in het proces van betekenis-van-woorden-opzoeken waarschijnlijk niet binnengedrongen (ik was een trage leerling). In mijn kinderlijk enthousiasme bladerde ik van de /n/ naar de /a/. Ik moest bij de /n/ blijven en dáár de volgende letter zoeken. Toen ik het eenmaal doorhad, ging er een wereld voor me open. Beeld u zich in! Een heel woordenboek, bomvol woorden die ik nog niet kende. Ik voelde me woordenveilig voor de rest van mijn leven. En dat was een pocketwoordenboek! Er kwamen andere talen bij, zowel in de school als later de avondschool. Hier en daar kon ik zelfs de liefde doorgeven aan kinderen die aanvankelijk niet zoveel voor taal en lezen voelden. Veel sneller ben ik niet geworden, noch met lezen, noch met opzoeken. De liefde voor woorden en taal in het algemeen blijft. Telkens ik er bewust mee bezig ben, is het NU! En die natrium? Dat is het zout op mijn pata…  woorden!

Anemos
0 0

Rinus en Alice

Het was een warme dag. Een van die hondsdagen uit het gelijknamige boek. Ambetant warm zelfs. Om de plakkerigheid wat tegen te gaan, begaf ik me naar een vlakbij gelegen terras. Wachten op afkoeling in de vorm van een glas, maar ook wachten op de avondkoelte, tot de zon achter het hoge gebouw aan de overzijde van het terras verdween. "Kom, we gaan bij Rinus zitten." Het was Alice die het tegen haar vriend Theo zei. Het leek alsof Theo het niet hoorde, want hij liep zonder te antwoorden recht het café binnen. Alsof er daar iets op hem wachtte. "Zijn gazet", zegt Alice tegen Rinus. Ze zag dat Rinus Theo achterna keek. "Hij gaat zijn gazet halen". Rinus glimlachte. Alsof hij het niet onprettig vond om alleen met Alice aan het tafeltje te zitten. "Rinus, ik heb een kuisvrouw nodig", zei Alice. Uit de mond van Rinus kwam niet meer dan een 'ooh', waarna hij naar zijn glas Westmalle Trippel greep. Hij hield de kelk omhoog zoals een pastoor dat in een kerk doet, net voor het ter communie gaan. 'Het lichaam van Rinus' prevelde ik. Na de slok kwam een luide 'aaah' en een lik met zijn tong over zijn snor en rond zijn lippen. "Nu dat gij hier zit begint de zon te schijnen", zei hij. "Die schijnt al de hele dag", antwoordde Alice. "Dat bedoel ik", zei Rinus. Alice ging verder over haar poetsvrouw. "Als ik ze maar kan vertrouwen", zei ze waarbij ze naar Rinus keek. Rinus keek naar Alice en stond op. Hij ging naar binnen. In mijn hoofd zag ik Rinus als vrouw verkleed terug naar buiten komen. Het was een raar zicht met zijn snor. "Mij kunt ge vertrouwen Alice", hoorde ik hem zeggen. Het was Theo die naar buiten kwam met de krant in zijn hand. "Waar is Rinus?"’, zei hij. "Die is naar binnen", zei Alice. "Hebt ge hem niet gezien?"

Rudi Lavreysen
14 0

Noepjestaart

Ik zie ze meteen als ik mijn fiets parkeer aan het station. Twee jongemannen met elk een rugzak op hun rug. Een van hen draagt een grote plastic tas in zijn rechterhand. Daarin zit een vierkante doos. Het lijkt wel een vlaaidoos. Dat weet ik omdat we vroeger op zondag altijd een buurvrouw van de bakker naar huis zagen fietsen. De vorm van die plastic tas zag er hetzelfde uit. 'Mevrouw Vlaai' hadden we haar gedoopt. We begrepen niet hoe ze die taart in balans kon houden op de fiets. Het is pokkedruk in de trein. De twee jongemannen hebben geen zitplaats. Een man heeft zijn boekentas op de zit naast hem geplaatst. Een van de jongemannen wijst naar de tas en vraagt met een licht Engels accent of hij de boekentas bij zich wil houden. De zittende man maakt geen bezwaar. 'Dank oe', zegt de jongeman. De andere heeft nog geen zitplaats.Ze doen me denken aan zendelingen van een geloofsgemeenschap uit Amerika, die hier hun blijde boodschap komen verkondigen. De plastic tas met de taart staat op zijn schoot. Nu ben ik toch benieuwd wat erin zit. Alsof hij mijn gedachten raadt neemt hij de doos uit de tas. Het is inderdaad een taartdoos. Hij doet een hoekje van de doos omhoog en ik zie meteen welke taart erin zit. "Nopjestaart", zeg ik nogal luid. Ze kijken me allebei glimlachend aan. “Hoe zegt oe?", vraagt de rechtstaande jongeman. "Het is nopjestaart", zeg ik. "Die dingetjes erbovenop zijn noppen." "Ah, noepen", lacht hij. Aan de eerste halte stappen ze uit. "Noepjestaart," lacht de jongeman naar mij. "Helemaal juist,” zeg ik. Ik zie ze door het raam met de nodige elegantie verder stappen, de taart mooi recht houdend. Ze zijn helemaal in hun nopjes. Mevrouw Vlaai zou trots zijn geweest.

Rudi Lavreysen
15 1

Activiteit

Workshops non-fictie tijdens FAAR in Oostende

Begint op 9 mrt 2024

Activiteit

Workshops non-fictie tijdens FAAR in Oostende

Begint op 9 mrt 2024

De schotelvod

Je hebt het wellicht ooit gelezen in een interview met een bekende manspersoon. Dat hij plots vaststelt hoezeer hij op zijn vader begint te gelijken. Het gebeurt meestal als ze voor de spiegel staan. Dan zien ze niet zichzelf, maar hun vader in het spiegelbeeld. Het gezicht dat dezelfde trekken vertoont, het dunner wordende haar dat ze plots opzij moeten kammen, de rimpels, het ouder worden tout court. Ik kan erover meepraten. Toch gebeurt het bij mij niet voor de spiegel. Het is eerder de schotel- of vaatdoek die het hem doet. Vader zei meestal ‘schotelvod’ en in het plat dialect zelfs ‘het slet’, maar dat mocht hij van ons ma niet zeggen. Toch komt dat gewoon van het Middelnederlandse ‘slette’, wat een lap of vod was. "Zijt ge daar weer met uw vod,” zei onze jongste onlangs. Ik moest het aanrecht netjes maken, want als ze weinig tijd hebben kijken ze niet zo nauw. De kruimels lagen overal. Vader zei ‘greumels’ en het werkwoord was ‘greumelen’. Toen zag ik het. Met die schoteldoek nog in mijn hand zag ik plots ons vader staan. Jaren geleden, in de keuken van ons huis dat er al niet meer staat. Maar het beeld van die keuken is nog zo vers als de groenten uit zijn tuin. Hij moest jonger op pensioen en in de wintermaanden had hij niet veel om handen. Dan maar regelmatig met een schoteldoek over het aanrecht. De ‘greumels’ opruimen. In de andere seizoenen had hij geen tijd voor zijn vod. Dan wenkte zijn fiets of het werk in de tuin. Ik ben niet de enige die de gelijkenis ziet. Mijn vrouw zegt dat ik almaar meer op hem begin te gelijken. Maar misschien moet ik toch opletten met die vod. Overdrijven is nooit goed, of er komen vodden van.

Rudi Lavreysen
15 1

De dag erna

Over zijn friet gebogen, vertelde onze jongste dat de ouders van zijn vriendin in de frituur altijd twee extra bouletten bestellen voor de dag erna. "Dat doen ze standaard", zei hij nog. "Dan zou ik eerder een koude cervela bestellen voor de dag erna", zei mijn vrouw. Ik wist niet wat ik zou bestellen voor de dag erna. De dag zelf is al moeilijk genoeg.

Rudi Lavreysen
7 1

Kan iemand de Arabische tekst op deze vlag vertalen ?

Ik heb een tijdje gelogeerd in een gemeenschapshuis waar voornamelijk spelletjesfanaten leefden. Dag en nacht werd er voornamelijk geschaakt. Een Belgisch kampioen schaken is daar vleesgeworden werkelijkheid geworden.Maar niet ik. Die dagelijkse zogenaamde hersengymnastiek, die niets met hersenen, maar op de eerste plaats met competitie te maken had, was niet aan mij besteed. Ik dacht, gefascineerd door een andere cultuur dan de vendelzwaaiende cultuur. Ik dacht: ik leer Arabisch. Na enige tijd leerde ik de sierlijke krullen onderscheiden / begrijpen. Jaren later werd er vanuit de stad Antwerpen een oproep gelanceerd. Iedereen mocht een eigen vlag schilderen, die dan de straten van de stad zou versieren. Ik schilderde een vlag. Met daarop een Arabisch woord.  De vlag sierde antwerpen zuid.  Er werd veel gelachen in die buurt.   Een tijdje terug poste ik ergens op een veelgelezen gemeenschappelijke discussieblog, het filmpje met de vlag.Met de vraag: 'kan iemand de Arabische tekst op deze vlag vertalen?'Als u het niet kunt, vraag het aan een vriend met Arabische roots.Dat wil ik hier wel eens herhalen. Ga uw gang! oplossing sturen naar : verfoto@gmail.com FOTO GALLERY verf ed https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/

verf ed: Contemporary ArtTIST
10 0

De ziekte.

Kent u het ziektebeeld, dwangneurotisch kuisen. Het is een verschrikkelijke ziekte.Diegenen die er onder lijden vinden zichzelf SUPERnormaal, iedereen die hun ziektebeeld niet deelt vinden ze niet normaal; ze vinden die 'abnormaliteit' zo bedreigend dat ze vinden dat ze het absolute recht hebben met alle middelen die abnormaliteit te vernietigen. Manipulatie, bedrog, verraad niks is hen te min om die - in hun ogen - bedreigende levenswijze te doen stoppen.Een paar jaar geleden waren ze zelfs op TV te zien. Ze waren aan het jammeren over het lijfke dat Burgemeester Jansens droeg; ze zouden er zeker niet voor stemmen. Dat politiek gaat over ideeën niet over plastrons en lijfkes, dat konden ze niet vatten. Wie niet dwangneurotisch kuist kwam er niet in. Stelt u zich voor dat al die bacteriën hun geboende lijven zou attaqueren. Zuiverheid is hun hoogste goed. Zij zijn zuiver. Als ge dat maar weet. Het liefst zouden ze de abnormalen zo ver mogelijk van hen verwijderd zien. Er is een theorie die stelt dat astma veroorzaakt wordt door het dwangneurotisch kuisen. Kinderen die niet blootgesteld werden aan een aantal bacteriën bouwen geen weerstand op zodanig dat ze op volwassen leeftijd onderhevig zijn aan allergieën allerlei. En de dwangneurotische kuisers die kuisen voort. Ze zullen kuisen tot ze denken dat ze iedere bacterie hebben gedood waarbij ze niemand sparen: iedere vieze vuile bacterie moet weg. Een groot deel van de mens bestaat uit bacteriën. In onze darmen en plooien op onze mooi geboende lichaam zit het er vol van. Ze zijn zo klein dat er duizenden op een vingernagel te vinden zijn. Zonder bacterie geen mens. Het zou bijna grappig zijn als het niet zo tragisch was iedere keer dat de dwangneurotische kruisers met overvloedig veel zeep denken dat ze weer een veeg beestjes vernietigd hebben, hebben ze in werkelijkheid de soep van beestjes op hun lijf herverdeeld. Jaren geleden bestond er zoiets als de vapona-strip die bleek gemaakt te zijn met Ieperiet: het gifgas dat wereldwijd bekend staat als het eerste gebruikte GIFGAS uit de tweede wereld oorlog.Op dat moment dacht ik: wat een waanzin. De dwangneurotisch kuisers besproeien hun huizen met in sommige gevallen gevaarlijke chemische troep. Daarna hangen ze er een lap gifgas. DE ZOMER. Het was niet de zomer die op het caféterras kwam zitten, het was een man met de naam van een ander jaargetijde. Het baasje van een partij wiens politiek ik zo walgelijk vind dat ik zelfs zijn naam niet wil vermelden. Hij zette zich aan een tafeltje naast mij. Op 10 cm afstand ik kon hem niet alleen zien, ik kon hem ook ruiken. De meeste bezoekers van het café kenden hem niet want het waren zoals sommigen hen noemen vreemdelingen.De enigen die hem herkenden waren grappig genoeg twee Russische jongeren die stilletjes verontwaardigd aan een Antwerpse man hun beklag deden. De Antwerpse man zei dat iedereen in hun stad het recht had om ongestoord aan een cafétafel te ziften. Naast de man met de ijskoude naam zaten twee van zijn medestanders: duidelijk dwangneurotische kuisers. Foto VERF ED wild groen 2006 FOTO GALLERY https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/

verf ed: Contemporary ArtTIST
8 0

Kunst is pure tijdsverspilling?

Het nut van kunst. Een bakker geeft de mensen eten, een bierbrouwer geeft de mensen drank en plezier, een kunstenaar geeft de mens een identiteit. Denken vanuit de landbouw / industriële cultuur daar is kunst nutteloos. Spierkracht is de belangrijkste kracht. In de I-T cultuur is onze geest belangrijk. Kunst is er een belangrijk onderdeel van. In het verleden was kunst nog duidelijker. Vlagen van de ene groep waren nadrukkelijk verboden bij de andere groep. Kunst was een deel van een collectivisme. De I-T cultuur is individualistisch. Zie de communicatievorm: de constant sms-ende mens. Dat een kunstenaar vanuit zijn individuele keuze het scheppingsproces ziet als nutteloos zegt meer over de kunstenaar dan over een kunstwerk.Waarom ziet men in kerken alleen religieuze en geen atheïstische kunstwerken en omgekeerd?Waarom loopt de ene in een Armani rond en de andere in een groene parka?Waarom rijdt de ene in een 2-pekaatje en een andere in een Porsche ?Omdat wanneer er contracten worden getekend een met een Porsche en een Armani meer vertrouwen wekt dan wanneer er iemand met een 2-pekaatje en een groene parka aan komt. Test het zelf, ga een bank binnen, ga een hotelkamer reserveren in een kledij van bedenkelijke staat, verschuif dan eventjes uw mouwpijp zodat een exclusief en zeer duur kunstig uurwerk te zien is. Bemerk het verschil in reactie. Men kan het uiteraard weigeren en de mens alleen zien als etend en drinkend, maar dan ziet men de mens alleen als werkend, niet als denkend wezen.Is het angst?Is een werkende mens veel controleerbaar dan de denkende mens?   foto VERF ED 1975 student Leuven Rijschoolstraat  FOTO GALLERY VERF ED https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/  

verf ed: Contemporary ArtTIST
0 0

Poezie langs de snelweg

‘... en dan is er ook nog file ter hoogte van Mannekensveer.’ De radiopresentator spreekt de naam Mannekensveer uit alsof hij er niet zeker van is dat het geen grap is. Het is dan ook een onwaarschijnlijke plaatsnaam.Als ik het bord langs de autosnelweg niet zelf had gezien zou ik denken dat het een verzonnen plaatsje was in een of andere roman, van Streuvels of zo, een gehucht met een handvol boeren en een pastoor en verder alleen velden en weiden vol koeien . Zoals Lapscheure bijvoorbeeld of Schellebelle, waarvan ik lang dacht dat het een prachtige vondst was van een of andere jeugdauteur.  In welk boek het werd genoemd kan ik mij niet meer herinneren. Wel weet ik nog dat ik heel verrast was toen later op taalkamp aan zee een klasgenootje visitekaartjes had met Schellebelle erop en het dus wel écht moest bestaan.  Ondertussen kom ik er geregeld. Het is klein en er loopt een drukke weg doorheen maar het zicht vanop de Scheldedijk is net zo pittoresk als de naam doet vermoeden. Volgens de lokale krant  dan weer staat in Hemelveerdegem een huis te koop: een bungalow met 2 slaapkamers. Alleen al voor de naam zou ik er een kijkje willen gaan nemen. Of misschien is het beter wonen in Godveerdegem? Jammer dat ons platteland er niet meer uitziet zoals het klinkt: stil, groen en kalm.

M. Peters
9 2

Dubbel verdriet

Het overkwam me gewoon. En daarna kwam het woord. Twee woorden waren het. Ik voelde ze tijdens 'Het laatste portret' opkomen, een tv-programma waarin een deskundige fotografe het laatste portret van iemand maakt en er meteen zijn of haar levensverhaal aan ophangt. Samen met vrienden en familie. Al is 'laatste' altijd een ietwat misleidend woord. Het laatste tot nu toe? En is het volgende dan weer het laatste? Of is dit de allerlaatste foto? Inderdaad. Voor deze mensen zou er geen meer volgen. Ze wisten het. Meteen vanaf het begin zat ik te draaien op mijn stoel. Zou ik wel kijken? Verdriet dat altijd nog ergens zat, zou vast en zeker terug naar boven komen. Als een soepballetje waarvan je dacht dat het niet meer in de soep zat. "Niet beginnen, hè pa", zei onze jongste vanop de bank. Maar toen zag ik het. Ook hij kreeg het moeilijk. Een blik naar elkaar was niet nodig. Wellicht voelden we hetzelfde, een terugblik naar hetzelfde moment van enkele jaren geleden. En toen kwam het. Omdat ik meteen zijn verdriet voelde, kwam het bij mij nog harder binnen. Ik had te maken met dubbel verdriet. Niemand zal het ooit wetenschappelijk kunnen verklaren, maar als je door de ogen van je kinderen hun verdriet ziet, komt het dubbel binnen. Je neemt het extra op, want je wil het bij hen wegnemen. Maar dat gaat niet. Ook bij verdriet is het ieder voor zich. C’est la vie. Net na de uitzending kwam mijn vrouw thuis. Ze zag het, maar zei niets. Het is een edele kunst. Het duurde een tijdje voor ik het onder woorden kon brengen. Maar nu weet ik het voor een volgende keer. Al moet het nu ook weer niet te vaak voorkomen, dat dubbel verdriet. Een enkele keer is genoeg.

Rudi Lavreysen
14 1

Nieuwe gordijnen

Na drie dagen dood in bed te liggen, besluit ik een paar berichten te beantwoorden. Intussen laat ik het bad vollopen met nieuw leven en controleer de temperatuur met mijn voeten. Iemand die weken geleden vroeg wanneer ik naar zijn nieuwe gordijnen kom kijken stuur ik dat ik onderweg ben. Ik slik alle soorten vitaminen die ik in de badkamer kan vinden, en van elke soort een stuk of vier omdat ze al lang over datum zijn, net zoals mijn gezicht en het gezicht dat er ooit was tussen mijn benen. Hij weet niet dat het een poging tot een comeback is dus na het bad steek ik mijn haar op tot het past met mijn hoerig rode lippenstift. Ik koop een fles champagne om mezelf te presenteren als fris en bruisend.  Als ik aan de overkant van zijn straat geparkeerd sta, zie ik door het donker in de straat alleen zijn raam met licht dat enkel van langs binnen zijn gordijnen zal tonen. In mijn achteruitkijkspiegel lijk ik wel een pas uit de kast gekomen travestiet. Hij zal zien dat het me moeite gekost heeft en ik hoop dat hem dat zal afschrikken om té persoonlijke vragen te stellen. Ik stap uit en beloof mijn wagen snel terug te zijn.  We zitten in zijn zetel en ik probeer me te herinneren hoe de vriendschap ooit was ontstaan. We doen alletwee onze sokken uit en plots herinner ik me terug alles. Terwijl hij vertelt over zijn nieuwe verwarming krijg ik koud door zijn pezige voeten die steeds dichterbij komen. Zou hij de temperatuur van mijn aanwezigheid willen controleren? Zijn voeten lijken op de bovengrondse wortels van de Bonzaï-boom naast zijn tv. Ik vraag me af waarom de voeten van mannen er altijd uitzien alsof ze al drie dagen dood zijn.  Opweg naar mijn auto zwaait hij me uit vantussen zijn nieuwe gordijnen en ik zwaai terug om hem samen met mijn dode ik voor de laatste keer vaarwel te zeggen.  

Fanny Wildemeersch
87 5

Wat eten we vandaag?

Wat eten we vandaag?  Te veel, te vet, te zoet en te alcoholisch… Na dagen van vreten en schransen kan ik geen eten meer zien. Hoera voor de matigheid. Gezond eten staat dan ook (alweer) met stip op één op mijn lijstje met goede voornemens.                                                                                      Helaas, de intentie is goed maar verwatert vast weer snel in de dagelijkse ratrace. Dan lonkt opnieuw die vettige hap van het frietkot op de hoek en is Dr Oetker weer mijn beste vriend.      Is er dan echt geen manier waarop ik mijn goede voornemen kan waarmaken? Er zijn firma’s die beweren de ultieme oplossing te bieden aka de maaltijdbox. Mag ik eerlijk zijn? Het concept is niet aan mij besteed. Agressief met eten Als je nog nooit hebt gehoord van Hello Fresh, Food Bag of Quiso, dan leef je op een andere planeet. Ga maar eens na hoeveel keer je al werd gebeld door een overijverige jobstudent en hoeveel flyertjes met 15 euro korting je al bij het oud papier gooide. Hield je echt nog nooit je voordeur dicht als een promoteam aanbelde? Ik krijg dan trouwens een flashback naar mijn kinderjaren. Toen verstopte ik me onder de keukentafel als de getuigen van Jehovah voor de deur stonden.                                                                                                                       Omwille van deze agressieve marketingstrategie heb ik het niet voor maaltijdboxen. Die stalkneigingen roepen bij mij weerstand op.  Ooit belde zo’n firma me op: “Mevrouw, hebt u even? Mag ik u iets meer vertellen over ons uitzonderlijke aanbod bij het afsluiten van een abonnement?” Ik antwoordde pretentieus dat ik zelf sneller, beter, gezonder én creatiever kan koken, dat ik het te duur en te omslachtig vind. Ik vermoed dat het studentje me toevoegde aan de blacklist want dergelijke telefoontjes kreeg ik niet meer.   Dood aan de culinaire creativiteit Eén keer liet ik me toch overtuigen. In de winkelstraat. In een vlaag van emotionele zwakte bestelde ik een kennismakingspakket.                                                                                      Alles werd netjes aan de deur geleverd op het afgesproken moment. In net zo’n fancy box als in de reclame. De ingrediënten waren individueel verpakt en aanwezig in exact de vereiste hoeveelheid voor de bereiding van het voorgekauwde recept. Best grappig om één eenzame preistengel in een plastic hoesje te zien liggen.                                                                    Hoewel ik dubbel zo lang als aangegeven deed over de bereiding van mijn gerecht, moet ik toegeven dat het resultaat best smakelijk was en er min of meer uitzag als op de foto.            Als een braaf schoolmeisje had ik de instructies gevolgd. Flink gedaan, hoor. Kus van de juf en een bank vooruit. Wat me naast de agressieve marketing dus stoort, is de afstomping van mijn eigen culinaire creativiteit. Tegen betaling dan nog wel.   Onthaastingsritueel Het bleef bij die ene bestelling. Liever schuim ik voor de sport bewust traag supermarkten en buurtwinkels af, check ik de Too Good to Go apps van deze wereld en duik ik promobakken in. Ik kick op kortingen van -30% tot -50%. Trots overzie ik bij thuiskomst mijn oogst en daag mezelf uit met het verzamelde allegaartje iets creatiefs te maken dat nog lekker is ook.  Probeer het eens, zou ik zeggen. Quality time voor jezelf met resultaat voor het hele gezin. Beschouw het als een nieuwe hobby. Vrijheid blijheid Misschien heb jij een superdruk leven en vind je die maaltijdboxen juist de heilige graal. Jij doet misschien een vreugdedansje als de doos van de week voor de deur staat en je weet dat je alweer enkele dagen healthy and safe bent.  Of je bent vastbesloten je goede voornemen dit jaar nu eens echt waar te maken en gelooft rotsvast in een maaltijdboxabonnement als partner in crime. Je hebt je vorige week een laatste keer goed overeten aan een grote friet met stoofvleessaus én curryworst in je favoriete frituur en at gisteren weemoedig je laatste diepvriespizza. Nu ga je ervoor! Welke keuze je ook maakt, ik respecteer je beslissing en duim voor jou. Zelf houd ik me ver weg van de maaltijdboxen. Ik blijf trouw aan mijn onthaastingsritueel en hoop stiekem dat ik je heb overtuigd het op zijn minst eens te proberen. Vrijheid blijheid, uiteraard. Is dat niet schoon bij het begin van het nieuwe jaar?

Melanieke
6 0

MMXXIV - MIDLIFE

Terwijl niemand merkt dat het aftellen begonnen is sta ik buiten de jaren aaneen te roken.  De hond likt iets van de vloer, dat vele tellen geleden uit mijn dochter haar mond was gevallen toen ik alleen kon denken dat ik nog te nuchter was. Iemand droogt glazen af met een handdoek waarmee mijn andere dochter de krabsla van haar tong had afgeveegd toen ik gevangen zat in een gesprek over mijn afnemend empathisch vermogen. Een barst in de muur hield m’n focus vast. Ze dipt crackers in kaarsvet en doet dat met een artistieke bekommernis die ze maar van mij kan hebben. Ik zie hoe iedereen haar negeert, behalve ik, die vanuit de duisternis achter glas alles in de gaten hou waar binnen licht op schijnt. Als er iets is wat ik het afgelopen jaar geleerd heb, is het wel mijn plaats in de duisternis.  Iemand roept dat het nieuwe jaar begonnen is en grijpt naar zijn achterzak om een gelukkig nieuw jaar bijeen te rapen uit berichten die nog moeten onderweg zijn. Terwijl niemand merkt dat het aftellen naar mijn veertigste begonnen is, ga ik naar binnen en ik vul mijn glas met artistieke bekommernissen voor de volgende veertig jaar.  

Fanny Wildemeersch
43 2

Mijn wens voor jou!

2023 was een heftig jaar. Voor ons toch. In de wandelgangen sprak ik met veel gelijkgestemden. Wij beleefden een jaar van afscheid en verlies, stukgelopen vriendschappen en financiën die vierkant draaiden. Na covid heeft ieder op z’n eigen manier wonden moeten likken. Heropbouwen was het motto. Het ging niet altijd van een leien dakje, maar we hebben het gehaald. Wie dit leest, is er nog, ademt nog en beschikt nog over een internetverbinding. We leerden waardevolle lessen. De diepere waarden van het leven kwamen bovendrijven op de donkerste momenten. Persoonlijke groei is geen pijnvrij proces, maar de moeite waard om te doorleven! Het kan altijd erger, denk ik dan. Denk maar aan de hartverscheurende taferelen uit Gaza, de niet aflatende ellende in Oekraïne, de extreme droogten in Afrika, of meegesleurd worden in één van de vele overstromingen. Het gaat helaas niet meer over rampen ver van ons bed. Het speelt zich dichtbij af. Teveel regen, teveel mislukte oogsten, teveel prijsstijgingen, teveel verkapte armoede. De hoge prijs die we betalen van teveel rotzooien met onze natuur; te warme zomers, te zachte winters, te natte dagen. We vernielen collectief onze toekomst. Onze planeet schreeuwt om genezing. Mijn wens voor 2024 is daarom eenvoudig: laten we, nu het hopelijk nog kan, een stap verder gaan dan bewust zijn dat we niet goed bezig zijn. Laten we, ieder voor zich, maar vooral samen, in actie komen en alles op alles zetten om bij te dragen tot een gezonder en beter leefmilieu. Dit kost geen handenvol geld, maar wel handenvol liefde. Liefde voor elkaar en voor wat ons toevertrouwd is, de natuur. Respect en de zorg voor het grootste en mooiste mysterie dat we kennen: alle leven op deze aarde. Met wat minder ik en wat méér jij, vinden we misschien een manier om het tij te keren. Mag 2024 voor jou en voor mij een jaar van collectieve gezondheid zijn, in voorspoed en welvaart op alle niveaus van ons bestaan, zodat 2025 ingeluid mag worden met mooie berichten zoals deze: de temperatuur is gestopt met stijgen, de oogsten zijn rijkelijk en goed, de CO2 is teruggedreven tot een gezond niveau en het aantal mensen dat onder de armoede grens moet leven is nog maar miniem en… het regent een stuk minder dan in 2023!

Heidi Schoefs
22 0
Laad meer ...