Cellofaan
ik volg sporen, zo diep gaat dat ik doe tijd, is spelen, nodig om te praten, om te zijn in jouw muren zo ver weg laat jou kruipen over mijne scherm wat af, hecht cellofaan zo oppervlak pulserend zo langzaamaan pus zwerend bind aaneen van overblijven met woorden, komma’s, spaties en bovenal dat ademen door poriën in lucht hangend in poriën door lucht hangend is waar we moeten zijn