Zoeken

gargool

  ik ben in mijn eigen chromatozoïsche soep verdwaald terwijl ik het vroeger zonder moest doen   gebeurt het nu allemaal kunstmatig en boeit al het andere nog mateloos   niemand is ooit teruggekeerd  uit dat leven van toen    sporadisch in een echo verschanst tussen het steen en aanverwanten   trek in een spoor van slijm vanuit zijn tafelpoot tot recht in mijn hart   zolang het brood maar blijft blinken  ergens achterin de roodbesneeuwde zaal                              

Eliot
14 1

Lekker slapen.

gaga lola lady veilig beschutachter glas storm geluidenrazen onzichtbare windpijnigtde bomenrijenbuigen regenvlagenknetteren zo kan ik beschutlekker slapen

verf ed: Contemporary interdisciplinair ArtTIST, nen tjolder, nen dommekloot
4 0

De avond gast

Ik knik. Mee Ik lach. Mee Ik juich. Mee. Maar diep van binnen een snik Een stille traan   Ik weet dat vriendschap iets moois is Dat je het als zand moet behandelen Niet knijpen Zachtjes omarmen Ik weet dat vriendschap Geven en nemen is   Is mijn zelfwaarde het waard Om hier iets over te zeggen Is mijn gevoel van waarde minder waard Dan een knik Een lach Gejuich    Ik hou me in Ik weet dat ieder Gewikt en gewogen  Familie vrienden kennissen Maar ik ben hier weer de avondgast Pas de derde keuze Pas die nagedachtenis  van ach  we zullen ze ook maar vragen   Mijn gevoel van vriendschap zit er dus naast Maar ik  Ik hou me in  

N.
10 0

Ventilator

tempelbezoek- vol overgave bidden  ventilators mee

Margaretha Juta
4 0

Oranjebloesem

De muren ademen stof achter het gebarsten beton.   Als ik door een gat kijk dat misschien twee dagen geleden een raam was zie ik precies heel de wereld mee ademen.   Zelfs mijn lichaam kan ademen dankzij de scheuren in mijn kleren.    Er loopt een mier op mijn knie.   Ik denk dat het een meisje is, want meestal zijn het de vrouwen die zich moeten verstoppen. Net zoals deze mier zich probeert te verstoppen in mijn kleren.   Hier verstopt iedereen zich, ik hoor een enorme knal, mijn hart tikt sneller dan het aantal ontploffingen per minuut.    Ik hoor iedereen opeens schreeuwen. Het bloed dat langs mijn wang naar beneden glijdt is even op dat moment alles behalve bloed.   Ik kan opeens niet veel meer zien, ik laat mijn fantasie werken tot ik naar beneden zak.   Ik ruik opeens de oranjebloesems van mijn moeder, door de tinteling aan mijn neus kan ik het mij zelfs inbeelden.   Het zwart beeld dat ik zie verandert naar vroeger alsof dit puin er nooit was geweest.   Ik zie het marktkraampje van de oranjebloesems waar een jongen mij elke week een rijpe vrucht aanreikte. Zonder woorden.    Zijn aanraking, zijn blik   De geur die door me heen gaat vult mijn hele lichaam.    Ik hoor iemand tot het gebed oproepen. Ik probeer mijn benen te strekken alsof elke beweging een gebed is.    Als ik mijn ogen probeer te openen zie ik nog steeds niet veel, ik voel de tinteling van mijn huid  Mijn hand verdwijnt in mijn gescheurde t-shirt.   Ik wrijf over me heen alsof ik mezelf troost    Ik voel een vredig gevoel op komen en begin te zakken naar beneden.  Zelfs hier groeit er iets, iets in het donker tussen de ademende muren en de kapotte ramen, iets dat niet te doden valt.   Ik ben hier alleen in een hoekje. Nog aan het nadenken of ik afzie of het gelukkigste moment van de laatste jaren beleef.   Buiten huilt de wind als een kind zonder moeder.    Ik weet dat morgen ruïnes zal meebrengen en de ochtend het puin niet zal meenemen maar vannacht, in deze ademstilte leef ik in een ruimte van verlangen en hoop.    Niet als een meisje dat zich verstopt, maar als iemand die haar eigen lichaam herontdekt, zachtjes, eerbiedig. Als een geheim dat zich langzaam ontvouwt.   De nacht duurt lang. En ik weet: sommige dingen kunnen zelfs oorlog niet vermoorden.               

Azra
9 1

Tussen bloemblaadjes en gedachten

Hij staat daar, tussen rijen geur en kleur, twijfelt lang, alsof elke steel iets zegt over haar geur. Niet zomaar een bosje, maar een stille vertaling, van alles wat hij voelt, zonder veel verklaring.   Soms buigt hij zich in de weide naar het gras, waar madeliefjes fluisteren wat liefde was. Met handen vol plukt hij zon en wind, alsof hij daar haar glimlach vindt.   Zij zet de bloemen voorzichtig in een vaas, maar diep vanbinnen voelt ze de haast. Want kleuren vervagen, blaadjes gaan vallen, en in haar hart vreest ze dat zo gaat met allen.   Dus hangt ze ze op, met draad en geduld, droogt ieder blaadje, ieder veldgeur vult.  Alsof stilstand bewaren kan wat tijd wil nemen, alsof liefde niet slijt als je haar blijft geven.   En misschien is dát wat bloemen zeggen, zonder dat woorden iets hoeven te leggen: dat geven en koesteren één taal delen, en dat zelfs vergankelijkheid iets moois kan spelen.

Azra
8 2

Dennen huilen zacht

Droogte kust het land, rode vlammen dansen wild — dennen huilen zacht.

Azra
8 1

De nee na duizend ja's

Ik benhet kinddat koppig bloemen tekentop muren van beton. Ik bende krassen in duizend zielen.De nee na duizend ja’s.De stille stormdie stenen splijt. Ik bendegene die luistert naar de schreeuw.Die niet wegkijkt,wanneer de stiltezijn klauwen spreidt. Ik huil.Zonder schroom.In het volle licht. Ik heb liefmet een hart dat stamptomdat het leeft,en klopt voor alles wat ademt. Mijn verzet is traag.Mijn verzet is taai. Zoals wortels onder fluisterbeton,zwaar van zwijgen,zoekend naar licht. En weeter komt een dagdat het barst.

Kristin Huyghe
0 0

Angst.

life karim belgie   een begineen einde alleen de tijdistijdloos zo sterkzo broos angst om tijdlooste wezendoet mensen zweven met prentjes allerhandewil men bezwerenbewereneen begineen eindetijdop mensenmaatwezen een vaste tijddie steedsons vingers doorgloeit seconden, minuten, urende tijd lacht stiletjesom zoveel, vlijt,want tijd weet als geen ééntijdloos te wezen vrezen wij mensen kinderenhet einde?

verf ed: Contemporary interdisciplinair ArtTIST, nen tjolder, nen dommekloot
2 0

vrijheid

nacht op mechelsplein Antwerpen krankzinnigheid datis het woord wat spijtig genoegtot de liefde behoortlaat ze maar lachenlaat ze fezelende kwezels een wereld op zijn kophoor ikde krankzinnigheidten topzonder te wagenen vragenwaar geen antwoord op bestaatgelukkig als menszijn er nog plaatsenwaar de krankzinnigheidtoe behoordgeen antwoordengeen vragenlieve hemeleen plaatswaar vrijheidbehoort

verf ed: Contemporary interdisciplinair ArtTIST, nen tjolder, nen dommekloot
4 0

om de Ril.

I want to be normal, as normal ...... as wanneer de wind over daken scheertde bomen doet ruisentakken wandelen wanneer de regen spettertop het venster glas zit ik rustig en bedaardover een boek gebogen die mij verhaaltover bloed die spetters achterlaatover winden die taifoens dirigeert eeuwigheid begaan *************************************************************

verf ed: Contemporary interdisciplinair ArtTIST, nen tjolder, nen dommekloot
5 0

Obon

Het kind speelt met het paard van komkommer. Zijn klakkende tong laat de hoeven luid trappelen, zodat de geesten van zijn voorouders met bravoure thuis kunnen komen om feest te vieren. Over bergen en dalen reizen ze hiernaartoe. Hij heeft er zin in: eindelijk kan hij zijn fantasie helemaal uitleven met groenten die hij normaal niet lust maar nu geweldig vindt.   Ze hebben maar één taak: mensen veilig naar huis brengen uit het land van de doden.   De komkommer, de aubergine, de ene lijkt op een snel paard, de andere op een trage koe,  met stokjes als benen.   Het kind kijkt toe of ze het goed doen.   Straks maakt hij een papieren bootje, zodat de doden weer veilig terug kunnen gaan, over zee. In het bootje legt hij een waxlichtje, voor het geval ze de weg kwijtraken. of nemen ze toch liever de aubergine koe? Die is traag waardoor  ze langer op de aarde kunnen blijven bij  hun geliefden.    Zo spelend is hij geen moment alleen. De hele tijd zijn zijn fantasievriendjes bij hem – zijn trouwe voorouders. De doden die voortleven en komen op een komkommer  gaan op een aubergine  en eindigen  in een bootje van papier.      

Margaretha Juta
12 2

Je roept halt.

Ergens onder de doekenin een bedzeg je: ‘Ik wil niet meer’.Stop. Je wilt dat het stopt. Als een poppendeken zak je weg maar toch echoot jouw laatste stem.Steeds harder, ruwer. Jouw leven heeft geleefd.Jouw kracht strijdt metons omgaan met gebarsten lijven. Een gezicht verzonkenin ons zicht.

Louisa
0 0

Puer familias

Kon ik maar even een Bacchus zijn. Zoals je daar aanligt, vol van melk  en honing: jouw geboorteparfum.   Op nietsontziende wijze tast je de grenzen tussen onweer- en onuitstaanbaar af (gevleugelde   woorden komen later pas). Wie  is hier eigenlijk de pater familias? 

Ingemar Spelmans
9 1

Muis.

NO BAMBI food war in a horrible nature soms kijk ik achteromom te zien wat is verdwenentot eeuwigheid vergaan een muis zal het niet menen

verf ed: Contemporary interdisciplinair ArtTIST, nen tjolder, nen dommekloot
4 0

eén land mijn

    tanja rens ieder half uurwordt de stilteverschrikkelijk verbrokenmet een KNAL spat eénmensstuk eén landmijn mijn land betaald met onze handen ……voor diegenen die na de dood nog leven zien

verf ed: Contemporary interdisciplinair ArtTIST, nen tjolder, nen dommekloot
0 0

godDOG

HUMEN war BODY teror AFTER agressie. Het wordtKILin mijn hart..in mijn geest…mensenlevenstot nummers verworven 400 hier, 300 daar. Duizenden overal ……..HET LIJKT WEL EEN DEUNTJE}-------}------}-----}----}---}--}-}--EEN RIDEL +++++++++++++++++++

verf ed: Contemporary interdisciplinair ArtTIST, nen tjolder, nen dommekloot
4 0

Zomerhitte

zomerhitte - herinneringen aan een tijd zonder airco

Margaretha Juta
4 1

Halve mummie

Ik heb een schoonmaker niet in dienst en over een tuinman beschik ik evenmin. Mijn materiële klussen klaar ik zelf. Bovendien, ik ben mijn eigen psycholoog.   't Beheer van mijn lichaam geef ik uit handen. Zijn voor me in de weer: huis-, huid-, tand- en oogarts, binnenkort wellicht een uroloog. Zij genezen me niet. Ze conserveren mijn lijf. Ze vertragen mijn gang naar het graf.

Robert de Roek
8 1

bezieling

wat er tussen de oren zit is voor ieder mens en dier hetzelfde een grijze brok merg, rillende chemische drilpudding van bloed, vloeistof en zenuwcellen die je kan bewaren op sterk water   wat volgt, kan je uit je evenwicht halen, want wat er tussen de oren zit is niet voor ieder mens en dier hetzelfde tegenspraak is nu eenmaal eigen aan deze mikrokosmos in het hart van het multiversum   in onze zwakheid geven we ons over aan de lichaamssappen verantwoordelijk voor ons humeur zo redeneerden de antieken reeds   enkele obscuranten draaiden de rollen om: de Geest creëert de materie luchten tranen immers niet op of wat te denken van de slappe lach de Romantici verheerlijkten de emotie   laten we het houden op de magie van zowel het gevoel als de rede het orakel van Delphi, de Pythia, die dampen van laurier opsnoof zou eerder oleander gebruikt hebben volgens de moderne medische wetenschap   zo ontaardt dit pseudo-gedicht dan ook in proza en ontstaat er weer een kloof die scheidt wat dan toch niet één was in het Oosten waar de zon eeuwig blijft rijzen verzetten ze zich tegen dit oneindig gesplits ze formuleren daar wel kernachtig maar hun ziel bevindt zich niet louter in de nucleus   ooit zeiden ze dat alles vloeit, dan weer dat alles constant is,  de ziel onsterfelijk en toch tussen de oren, soms zwevend boven het lichaam, als het even niet gelukt met dat lijf,   gaat dit alles ook op voor walrussen en narwals? de ziel die verhuist van vlees naar vlees van manatee naar Arawak van Inuit naar kariboe   vroeger keken ze naar de ingewanden van vogels om de toekomst te voorspellen zagen ze ook toen al plastic? of slechts de poëzie van waanideeën om controle te krijgen op het  Oncontroleerbare   Ook hier weer een keuze: geef je jezelf over of verzet je je tegen de draden die het lot voor jou weeft er is nog steeds geen antwoord op die vragen gevoelens zijn dan soms betrouwbaarder huilen naar de maan bij een onverteerbare verlieservaring tranen met tuiten én lachen van geluk bij de geboorte van een nieuw leven   alchemisten en mystici hebben een bedenkelijke reputatie in deze  postpostmoderne tijd waarin ChatGPT empathischer lijkt dan je therapeut of dokter laat staan je volksvertegenwoordiger   eindigt het ooit, dit tijdperk van chronische innovatie, deze kameleon die compulsief verkleurt, deze permanent vervellende wurgslang ook dit schrijven stopt niet het blijft doorgaan tussen onze oren weliswaar anders voor jou dan voor mij of is er toch meer kwantumverstrengeling dan gedacht? een universum van mekaar verwijderd en toch verbonden zijn er dan toch morfische velden en goden en magie   is het toch Bezieling,    ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ - ΕΦΥΓΕ ΕΦΥΓΕ    

Kameraad 60
30 1
Laad meer ...