Zoeken

7 0

2 U - MAR 25

8 0

STUDY OF THE MILKY WAY 2025

6 0

Costa Fresca

Prometheus met 2 promille, in zijn linkerhand pastis, zijn rechterpoot verbrand aan ijzerrood aan het strand kijk daar, op een vlotje wordt de as van een verkoolde zot het westen opgestuurd een uur misschien, veel langer zal het echt niet duren of het ding zal kapseizen en de malloot verrijzen naar het niets wat nam ik mee op deze reis, een valies met vals geloof in beterschap, een grap heb ik voorzichtig opgeplooid morgen, aan de kassa van het leugenpaleis, zal ik de cassière in de ogen kijken, licht gehurkt, ik wil de kleinste zijn verkoopt u hier ook reddingsvesten, barbecuehandschoenen groot genoeg voor hem die mensenleed blakeren wil ik heb dat niet en zoek het niet te ver, probeer de overkant niet te bereiken in te schele dromen de zon zij vindt de crème die wij verkopen lang niet straf genoeg, kom vanavond bij me langs help me eerst om eindelijk hetgeen al lang niet meer mocht zijn, voorzichtig op te ruimen meisjelieg, ik wist niet dat je hier in deze winkel werkte, werkelijk bestond, ik koop alvast wat muntjes voor dat fris gezoen meer kan je niet doen, mijn Ricky, ik ben zo blij dat je gekomen bent, je liep zo wreed verloren, reisde door het dorre land tot je dan die branding zag en hoorde dat grillfestijn niet voor de aangespoelde vreemde was, wel voor de ijverige wezens die met vlees proberen te worden, later willen knagen op het bot intussen wachtte ik op jou, ik had reeds zotte lippenstift gekocht, vanavond schat, teken dan een hartje op mijn buik, duik diep in die toekomst, waar ik je graag vangen zal je vleugels zullen lichter zijn dan dons en soms wanneer mijn oog plots niets meer voelt kus me dan uit de reeks 'Reizen met Ricky'

2 0

De overtocht (slot)

William Cuthbert Faulkner, door ons zijn personages altijd aangesproken als Willy Whiskey, hij is een wanky wannabe zuiplap en notoire vrouwenzot William met al zijn jachtgeweld, die ziel gelaagd in duizend schijven, hij heeft daar in dat boerenhol een zeer vervallen herenhuis het ding biedt uitzicht op die blinde kinderlol, dat muffe park, een grafveld naast de kerk wij hopen dat hij met die zere rug, dat lijf rondom die zeer aparte geest, de put heeft kunnen delven want de wolven ruiken ons al dagenlang, zij volgen graag nakende dood wij vieren niets en toch, zijn schrijverspootjes zullen flessen, vele bottles mogen openen de toost en ongeremde dronk op aangetaste lijken mag er eeuwig blijven duren uit de reeks 'Schrijfoefeningen voor de dood'

2 0

De overtocht (6)

te Petit Paris, een ogenschijnlijk vroom gehucht bij Veurne, daar hield die hufter van een apotheker lelijk thuis de foetus kwam er dan toch uit, de tang werd afgespoeld en Pietje de Eeuwige Dood mocht opnieuw verschijnen hij was het danig moe om overal te komen waar weer leven werd ontnomen, mensentreurnis heerst in overmaat het verliep altijd van lust over verderf kommer en kwel ontbering naar geweld, finaal de ondergang één plank hebben we dan losgemaakt, de foetus naast zijn grootmoeder gelegd, het lijkenhout mocht schoon weer toe toch moeten wij, zullen wij geraken in dat zeer beroerde Adinkerke, de grafkist viel nog niet uiteen, nog een geluk sleuren zeulen slepen, lege magen norse hoofden, omwille van wat brandhout werd wij bijkans beroofd uit de reeks 'Schrijfoefeningen voor de dood'

De overtocht (5)

dagen plukken wij al lang niet meer, ook niet onderweg naar Adinkerke, hoogstens bramen donkerpaars en zelfs de rode zijn er om te overleven het paard dat hebben wij verkocht, de kist zullen we moeten sleuren over landwegen waar vreemden naar ons staren en de geur moeilijk verdragen wij weten veel niet meer, het nut niet noch wie in een dronken bui Allison dat jonk weer heeft bevrucht, god, zij wil het kwijt, we stoppen bij een apotheker! zoals dat gaat met mannen is die vent gelijk zo velen heel gewoon een stuk crapuul, eerst een wip daar in die zieke kelder en de smeerlap kiest de kont uit de reeks 'Schrijfoefeningen voor de dood'

De overtocht (3)

elkeen mag zijn wie hij is kwal of rotte vis in al zijn nare lagen iedereen moet ooit terug laat onderweg de kist niet vallen stook ook nergens vuur in schuren zelfs de bliksem zou ik kelen al die beesten rare wezens kennen reeds de route via Zeveren en Zwijndrecht Zottegem Zoutleeuw doe normaal gij zieke worm een dode houdt niet meer van lariekoek of raadseltjes heeft iemand al beslist die ever mafkees leeuw het varken hebben al gekozen echt het lijk die kist en Addie moeten simpelweg naar Adinkerke gatver Jonathan dat is een wreed ellendig oord met uitgemoorde bijen muffe honing Plop salamiland uit de reeks 'Schrijfoefeningen voor de dood'

3 0

De overtocht (2)

As I lay dying. zomaar kunnen sterven is een waar talent, het is veel meer dan slechts een handigheidje die vader is geen visser ook geen timmerman, Jonathan hij maakt de kist, de nagels wachten beslist, hij moet echt in dat ding vandaag, wie zal kransen vullen met de vuilste bloemen meneer Vertriest hij wil een koets boetseren, nonkel Nero is een specialist in taaie wielen treurigheid wil nog bewegen krampen voelen, kan op het einde iemand mij de ogen sluiten ik zie blikken die zich langzaam afwenden, met één nekdraai van mij afscheid nemen het is stokoud ongenoegen dat me achterlaat, ik hoor het in de verte doodkalm hinniken dit paard dat me goed kende, desalniettemin mij goed verdroeg toen ik in het zadel zat ik voel pijnlijk vocht en al het grondwater wil liefst in ongeziene richting stromen Byebye to loneliness and harsh existence. I shall meet my hideaway, never nor today. uit de reeks 'Schrijfoefeningen voor de dood'

De overtocht (1)

my mother is a fish de vader bijtend slijm dat haar altijd bekladt troebel is zijn zicht die oogbollen zij zien de boel lelijk verkeerd het pad die gladde reis naar zoet en reiner sop wie leidt ons onderweg de wintertijd hij denkt dat niets zal loslaten er komt nooit opluchting intussen wordt het vocht grondeloos gelost en hij die snoodaard snottermuil hij houdt niet op terwijl het einde lacht spartelt lijdt opnieuw het waterdier aarzel niet maak die kist ik wil dit huis verlaten nagel alles proper dicht laadt het ding op de kar die lijdenswegen vindt het is genoeg geweest uit de reeks 'Schrijfoefeningen voor de dood' 'De overtocht' is een kortverhaal bestaande uit een reeks gedichten. Het is een bizar eerbetoon aan William Faulkner (1897-1962)

5 0

Tip

Down under

Hij had het downsyndroom. Zij was een gewone vrouw. Sjiek gekleed, gouden ringen, dure tassen en exclusieve schoenen. Ze reisden net als wij, eerste klas. De trein van Brussel naar Eupen. Met half dichtgeknepen ogen observeerde ik het tafereeltje. Ik was moe van een weekendje overdadig eten in Brugge. Dus tijdens de rit naar huis, zweefde ik tussen waken en dromen. Nu, een week later, vraag ik me nog steeds af of ik gehallucineerd had. Mijn eerste indruk was dat dit een begeleidster was met een mindervalide. Maar naarmate de reis vervolgde veranderde het beeld. Ze voerden een vrij normale conversatie, rustig, over koetjes en kalfjes. Hele simpele koeien en kalveren weliswaar. Op een gegeven moment viel mijn oog op de trouwring die hij droeg. Zij had dezelfde ring om. Onnodig te vermelden dat ik onmiddellijk klaarwakker was. Ik probeerde zo onopvallend mogelijk te kijken. Popcorn was het enige wat nog ontbrak. Ik ving op dat ze hem verzocht om haar de volgende ochtend te laten uitslapen, terwijl ze in haar tas dook en hem een fles champagne liet zien. ‘Die is voor jou’, zei ze.‘Mag ik er dan ook kaviaar bij’, vroeg hij lachend.Als je mij laat slapen morgen’ antwoordde ze, terwijl ze onderuit zakte en haar voeten naast hem op de bank legde. Enthousiast legde hij ze op z’n schoot en trok haar sokken uit. Met een hartstocht en toewijding die ik nooit eerder gezien had, begon hij haar voeten te masseren. Smakkend, bijna kwijlend wreef hij z’n vingers tussen haar tenen, waarna hij ze aflikte. Alle tien.‘Niet doen’, kirde de vrouw. Het soort nee die eigenlijk ja betekent… Ze sloot haar ogen en onderging het. ‘Mag ik naar het toilet’, vroeg hij ineens, waarmee zij instemde. Een beetje verwilderd kwam hij even later terug en pakte teder haar gezicht in z’n handen. Ze kusten elkaar innig. Een getrouwd koppel. Ik heb er een hele week over lopen piekeren…

Heidi Schoefs

73 1

Ricky's reisgids

Witte lammetjes uit Zwitserland. Flamingo's uit Angola. In die oranje jerrycan zit nog een beetje nafte voor zijn brommer. Tristan is mijn maat. Hij is een held. Ik zit straks achterop en onderweg kopen we drop We zullen sigaretten roken, ongeluk een kopje kleiner maken met een mes. Het is zo. Alle dieren in dit prentenboek zijn echt. Reebokken en evertjes. Ze houden van de vrijheid in de bergen. Kraanvogels, zij worden wel eens opgelicht door valse bouwbedrijven. Terwijl men niets vermoedt. Hier op deze pagina gebeurt het. De eerlijkheid zit in een plooi te lachen en ik wacht gewoon. Op Tristan. Die rook in de verte. Ik hoor zijn kracht. Ik zie de wolk die hij met stof verwekt. Soms draagt hij een sjaal maar nooit een helm. Gras, riet en halmen langs de weg houden wel van avontuur en zien hem vaak passeren. Groeten doen enkel de zwaluwen wanneer zij met hun staartjes zwaaien. Isolde. Zij weet dat wij komen. Ik schreef een brief terug, maar veel kan ik niet zeggen. Zij kweekt gewoon vlinders. In bokalen. Vandaag is de dag. Bloemen verwachten niets en toch zullen ze komen aangevlogen. Ja. Ik ben mal genoeg om haar te willen helpen. Tristan zal me voeren want zij woont ellendig ver van hier. Achter die heuvelrug, voorbij de meren met hun vogels op één poot en wees gerust. Tristan heeft een zeer groot hard. Hij is niet bang van de ravijnen. Of ik terug zal keren. Dat weet ik nog niet. Daarom neem ik hem mee. Mijn bundel dierenprenten, tekeningen die ik maakte toen mijn ziel geen mens meer kon vertrouwen. Isolde houdt ook veel van al wat stoer de lucht trotseert, een brommer kan berijden en toch. Het deert mij niet. Verleiding kan de zon niet snel bezeren. Tristan is daar. Hij stopt en wenkt. We moeten gaan. Isolde heeft reeds alles klaargezet. Glaswerk vol met kleuren, ook een lieve lach voor Tristan. Ze zal mijn ogen nemen, wijzen naar die witte schaapjes, zeggen dat de hemel mij verdragen kunnen. uit de reeks 'Reizen met Ricky'

Egonaut

Wie een foto van zichzelf boven een tekst of ander geschrift plaatst, is niet goed bij zijn hoofd. Het brein dat in staat is fictie te creëren is niet zichtbaar. Zelfs ogen tonen niet veel meer dan hun kleur. Tenzij U een navelstaarder bent en U in staat bent dat te doen zonder naar beneden te kijken. Tenzij U een autobiograaf probeert te zijn en wij moeten toezien hoe dat gestuntel plaatsvindt. Wij zijn er zeker van. U controleerde dat gezicht op de aanwezigheid van slapers en chocoresten. Wat moeten wij daarmee? Wij worden slechts afgeleid door animale vormen die humaan willen zijn. Wat dacht U dan? Allah mag niet op de foto maar ik voel mij beter en daarom doe ik dat maar. Maak ons ook niet wijs dat er een link is tussen de zielige beschrijving van Uw emoties en Uw gelaatstrekken. Dergelijke portretten van Uzelf boven Uw geestesgedachten zijn ofwel beestachtig hetzij uiterst ijdel. Het betreft echt geen verkiezingscampagne waarbij één bepaalde kop andere hoofden wil vertegenwoordigen. In hetgeen U schrijft willen wij, ware ontdekkingsreizigers geen enkele herkenning vinden, laat staan in hoogsteigen afbeelding. Dring Uw blik nooit aan ons op. Wij willen dat ons gevoel van volledige eenzaamheud gerespecteerd wordt. In naam van de sterren, alle kalme planeten en het vredig gruis sprak tot U Ricky, astrofiel en ruimtevaarder. Ave, U egonaut. uit de reeks 'Reizen met Ricky'

1 0

De ogen van de jonge soldaat

Het doet me iets. Het is ijskoud buiten. Ik fiets richting mijn ouders en beslis om een andere weg te nemen dan gebruikelijk. Ik kom onverwacht aan bij het schietveld. Een prachtig natuurgebied. Een handvol ijsberen trotseren de koude en modder om hier rust te vinden. De stem van de ijsbeer die de richting aangeeft, wat vogel- en windgeluiden had ik verwacht. Maar het schietveld heeft zijn naam niet gestolen als er in de verte schoten weerklinken. Soldaten! Is het niet vreemd dat soldaten vechten in natuurgebied om mensen te beschermen, en de mensen de natuurgebieden proberen te beschermen waar er in wordt geschoten. De tegenstelling laat mijn radartjes in beweging komen. Na het passeren van diverse legervoertuigen en bewakers van de fiere Belgen is er 1 soldaat die me in het oog springt. Eigenlijk zijn het zijn ogen. Zo sterk als ze zijn in deze koude, en toch hebben ze een terughoudend geconcentreerde blik omdat er een belangrijk doel wordt nagestreefd. Het geeft me een speciaal gevoel. Wat leeft er in die ogen, in die mensen. Zien ze het zelfde als de ijsbeer die me de richting aangaf. Of zien ze meer omdat ze met camouflagekleren moeten opgaan in de natuur. Ik fietste verder met het gevoel: " het doet me iets". Ik voelde medelijden met de jonge soldaat. Je moet er iets voor over hebben voor je vaderland.

Edsauti

1 1

THE BROKEN WALL

4 0

Campingkwellingen

De ene dag sta je zelf te klooien met het opzetten van de caravan, luifel en het inslaan van piketten. De week nadien zit je zichtbaar te genieten van het gesukkel van anderen. Het opzetten van een tent brengt hoorbaar meer gevloek met zich mee dan het waterpas zetten van de caravan, maar dan hangt die verdomde voortent er nog niet aan. Honderden franse en nederlandse scheldwoorden passeren in een uur tijd de revue. Ouders krijgen korte lontjes, kinderen worden ongeduldig en zweetdruppels vloeien rijkelijk. En dan gaat het plots allemaal heel snel, alles is opgesteld, tafels en stoelen worden van een plaatsje voorzien en ouders vinden de rust waar ze naar op zoek waren. Na een uur of twee is het schouwspel voorbij en keert de rust op de camping terug. De kinderen amuseren zich in de speeltuin die ze toevallig tegenkwamen terwijl ze op zoek waren naar het toilet, ouders gaan de camping ontdekken terwijl ze nadenken over wat hun maaltijd van vanavond zal worden. Stilaan wordt het geluid van bierblikjes die geopend worden hoorbaar en komen de wijnglazen tevoorschijn.Net als mama en papa denken te kunnen genieten van hun langverwachte vakantie, komen de kinderen met hun volgende vraag: "wanneer gaan we zwemmen?" Alsof alle ouders hetzelfde idee koesteren, klinkt het overal "vandaag niet. Morgen misschien." De nadruk op 'misschien' is voor de ouders kristalhelder, maar ze zijn er zich terdege van bewust dat dezelfde vraag de komende zes dagen zich dagelijks meermaals zal herhalen?

Joni Motmans

Daidalos moet zwijgen

Zeven mannen gingen zweven. Daar is niet veel voor nodig! Deze zes woorden zou een idioot kunnen roepen. Hij zou je een letter kunnen geven. Uit chocolade of gestolen uit een scrabblespel. Zoiets is vreselijk. Wetenschappers of historici zouden kunnen verwijzen naar Darwin of Ikaros. Ook dat is erg, betuttelend. Alsof zij ook maar iets in mij mogen sturen. Die zeven mannen en ikzelf. Wij willen met rust gelaten worden. Acht mannen wilden enkel zweven. Echt. Meng je niet. Moei niet. Wij zijn niet de poten van een spin die vliegen kan. Denk dat niet. Noem ons ook geen octopus gesponsord door Sabena. Sabena is gewoon een dartel ding, misschien zelfs een godin hoog in de lucht. Beslis niets voor ons. Raak ons liefst niet aan. Laat ons doen, begaan. Acht mannen, één godin zij gingen zweven. Zij startten rond een uur tien. uit de reeks 'Reizen met Ricky'

Uitleveringsverdrag

In het uitleveringsverdrag wordt nochtans met geen woord gesproken over de uitvoer van lever. Daar moeten we het voorlopig mee hier en nu in Frituur de Bosbrand. Roeland herbevestigt dat hij kan spreken want op mijn vraag "Hoe is het?" antwoordt hij schaamteloos: Ze ligt in het ziekenhuis en Hollywood staat in de fik. Wij weten dat. Wij weten veel van, veel over elkaar zonder dat wij veel moeten zeggen. Hoe fijn is dat niet? Haar favoriete land is Spanje en haar lievelingsdrank is porto. Haar favoriete schotel is paella en ze luistert graag naar fado. Bijna geheimloos is onze clandestiene broederschap hier in dit etablissement van Alfred. Ze ging bijna dood aan die drank en laafde zich daarbuiten enkel aan de tranen die ze kreeg bij die muziek. Wij weten dat en hopen voor Roeland dat haar lever overleven mag en samen met dat orgaan ook zijn moeder. Bidden voor haar, dat zullen wij niet. Wij zijn niet zot, geloven niet in fabels. Alfred evenmin, al is hij een dwerg. Ik bedoel een kabouter, zoals in een sprookje. Hij neemt ze wel te grazen hier in zijn frituur te Sint-Michiels. De autocars die de autostrade komen afgereden en dan hier voorbij moeten om aan de autobussenparking naast het station te geraken, stoppen hier wel eens. Brugge is een schoone stad.met veel historie en pralinenwinkels. Chocolade is nochtans niet zeer goed voor de lever, maar ze komen toch, al die toeristen. Mogelijks betreft het een soort uitleveringsverdrag of een uitwisselingsprogramma tussen Brugge en Peking. Volgens goede bronnen weerklinkt ons dialect ook op het Tiananmenplein, gelijk men hier op onze Grote Markt, daar voor het Belfort, ook Mandarijn kan horen gesproken worden. Ignace is een malloot. Hij doet zijn uitspraken soms klinken als die van een professor in internationaal recht, of van een doctorandus die de letter P een eeuw lang bestudeerd heeft. Terwijl de moeder van Roeland dus ferm afziet, neemt Alfred de toeristen die hier halt houden voor een hap, een beet en een slok, goed te grazen. Maar dat lukt niet met die Chinezen. Het zijn vooral de Amerikanen en andere volkeren die in de geschiedenis het slachtoffer werden van missionarissen, die het kopen. Ze komen als een soort zendelingen terug naar hier om het Heilig Bloed te aanschouwen en pralines te kopen. Zij leggen hier ook gemakkelijk drie euro neer voor die zelfgevulde flesjes Eau de Lourdes. Enkel plat, in dit land van Jacques Brel. We staan recht en applaudiseren. Deze zin maakt onze dag goed. We wensen de moeder van Roeland ook veel beterschap. uit de reeks 'Alfred Frietkabouter' en ik steek ook een handgeschreven tweede exemplaar in het bundeltje 'Duivelsverzen' (niets is verplicht om te rijmen)

Tom de Zieke Griek (2)

Malaise voelt niet goed. Bovendien was het vals plat Toch was hij er bijna. Het einde van de tunnel was in zicht. En ja. Daar stond het bordje: Vlaamsch Hemelrijck 13km Maar Zieke Tom zou nog wat geduld moeten oefenen, want daar stond nog andere signalisatie. Het was een pijl naar links met de tekst: Oneindige wegomlegging Gelukkig droeg hij loopschoenen want hij werd achterna gezeten door een Zwarte Man. uit de reeks 'Reizen met Ricky'

Levensweg (vicieuze versie)

eerst uit de bol aan de derde wonderboom rechts dan door de bermudadriehoek in de tussentijd die korter is dan een halve seconde rustig ademen hij is een genius genii in de genitief moeder stelt het goed ik kan u allen geruststellen maakt u zich vooral geen zorgen morgen is weer een andere dag helemaal anders lieve mensen frisse lucht uitzicht over zeeën zonder zieke schepen er zullen wouden zijn die wild tekeer gaan vogels zullen zonlicht brengen enge wezens zullen niet bestaan op de terugweg zijn wij allen we moeten stoppen aan het stempelkantoor controleren wie daar is geweest wat beestachtig lijkt zullen wij vervolgen iedereen die te zeer te lelijk uit de bocht ging moet dan mee door de bermudadriehoek aan de derde wonderboom links terug in de bol uit de reeks 'Reizen met Ricky'