Mijn honden blaffen, ik breng taart en iedereen is tevreden- behalve mijn brein dat denkt dat het moet verhuizen.
Als mijn honden blaffen, gebeurt er iets in mij dat veel dieper gaat dan geluidsoverlast.
Het is alsof mijn hersenen meteen op standje “OH NEE IK BEN EEN SLECHT MENS” springen.
Alsof elk blafje een officiële klacht is.
Van de buren.
Van de maatschappij.
Van mijn innerlijke perfectionist, die dan prompt een schouderklop krijgt van de pleaser in mij. 😅
En ja — de buren zeggen vriendelijk: “We horen ze af en toe, maar dat stoort ons écht niet.”
Maar wat hoor ík? “We horen ze.”
En dus moeten we het daar even over hebben, wil je koffie?
Of mijn excuses in taartvorm?
Of gewoon de sleutels van mijn huis?
En dan begint het script in mijn hoofd:
🌀 “Zeg het alsjeblieft als het vervelend is, écht hé.”
🌀 “Eerlijk nu. Ik kan het aan. (Oké dat is gelogen maar zeg het toch.)”
🌀 “Zeker weten dat jullie niet slapen met oordoppen en passieve haat?”
🌀 “Anders verhuis ik gewoon naar een onbewoond eiland met stiltezones, WiFi en bosdieren die communiceren via gebarentaal.”
En alsof dat allemaal nog niet absurd genoeg is, sta ik daar af en toe met taart.
Niet als omkoping. Maar als symbool van mijn oververantwoordelijk brein dat denkt:
“Misschien stoorde het hen tóch een beetje. Ik bedoel, hoe kan het ook niet?
Ze horen letterlijk… een hond. Die leeft.”
Dus ja. Mijn honden blaffen.
Ik breng taart. De buren zijn blij.
En mijn brein? Datdenkt nog steeds: “Misschien moet ik gewoon verhuizen.
Of een geluidsdichte bunker bouwen onder de tuin. Of de honden leren fluisteren. Of mezelf. Desnoods.”
🎤 Bonusparagraaf:
Gedachten die je niet hardop mag zeggen, tenzij het in een tekst staat.
Ik heb zelfs overwogen om de dierenarts te bellen. Niet voor hulp. Voor een offerte.
“Hoeveel kost het om stembanden door te knippen bij drie honden die leven alsof ze in een vocale girlsband zitten?”
Met solo’s. En koortjes.
En dat ene hoog stemmetje dat altijd nét begint als je op het toilet zit.
En als ze dan toch bezig zijn —
misschien meteen een stoma erbij?
Dan komt de kak ineens in een zakje, en hoef ik die niet meer drie keer per dag als een bezorgde droldetective op te rapen.
Ik zeg niet dat ik het zou doen.
Maar ik heb het gedacht.
En dat telt bij mij als therapie. 😅
