Zoeken

Aquarapid

Ik heb het oneerlijk gespeeld. Een zwembril van het merk aquarapid is nu de mijne hoewel het niet de mijne was. Ik hou van zwemmen. In de naburige gemeente kunnen inwoners gebruik maken van de faciliteiten van het zwemparadijs op aarde. Ook wij, inwoners van de buurgemeente kunnen zwemmen aan een verlaagde inkomprijs, en dat probeer ik twee keer per week te doen. Zwemmen met een zwembril heeft een aantal voordelen maar het belangrijkste gevolg is dat de ogen minder snel vermoeid geraken. Kijken onder water is niet nodig hoewel het een zekere continuïteit verschaft; de onderwaterwereld en de bovenwaterwereld blijven droog. Vervelend is dat ik mijn zwembril steevast verlies tijdens het douchen omdat ik de bril even te drogen hang aan een haakje en vervolgens vergeet mee te nemen. Geen erg, er zijn talloze zwemmers met eenzelfde gebrek. Te gek is de eenvoudige gedachte die me te binnen schoot. Ik vraag naar de verloren voorwerpen en kies een bril, lieg dat het exemplaar mij toebehoort. Zo gezegd, zo gedaan. Sinds ik de bril van een onbekende draag lijk ik sneller te zwemmen. Niet omwille van de merknaam 'aquarapid' maar omdat ik vrees dat de rechtmatige eigenaar zijn of haar bril zal herkennen, me zal aanspreken, me zal beschuldigen van diefstal, me kopje onder zal duwen tot ik niet meer adem, me op de bodem zal laten liggen en toedekken met zijn gevoel voor rechtvaardigheid. Ik heb het gespeeld, eerlijk.

Ingrid Strobbe
0 0

Galabal

Vanavond gaat hij uit. Gewassen, gecoiffeerd en keurig in het pak, met in de das een perfecte Windsor-knoop die geen vader hem ooit leerde leggen. Een glimlach van steelse trots. Zo'n glimlach die alleen achttienjarigen hebben, geboren uit de wetenschap dat ze jong zijn, en knap en dat de avond, de wereld en het leven voor hen gemaakt zijn. Zijn vriendin komt hem halen, ze straalt, een wilde roos: teer en glamoureus, maar vooral mooi zoals alle ontluiken mooi is. Ze gaan naar het feest dat hun jeugd is. Enfin, ze gaan naar hun allereerste galabal.'Waar is het?' vraag ik.Ik verwacht halvelings dat ze 'Romi Goldmuntz Center' zullen antwoorden, want daar zweefde ik over de dansvloer, gisteren nog, met hun sterren in mijn ogen.'Bar Helder' zeggen ze. Het antwoord katapulteert me naar het nu. Een galabal in een bar? Ze tonen me de plek: een opgeleukte hangar. Geen rode loper, geen barok, zaalbreed tapijt, fonkelende lusters en mahoniehouten dansvloer. Een bar slash nachtclub. 'Doei,' roepen ze en lopen de oprit af als over een rode loper. Fonkelend.De tijden veranderen. En toch ook helemaal niet.Ik ben gewoon een mens die ouder geworden is.

Femke D
3 0

Avondzoen

'Knuffel,' vraagt hij die al lang slapen moest, maar wacht op mijn trage stappen op de trap, mijn stem, het laatste ritueel van de avond: 'Vooruit, jongen, slapen nu, het is al laat.' 'Knuffel,' zegt hij die weet wat komen zal. Ik loop naar de kleine beer - kort, geblokt, een nek die de hemel kan stutten, zo kind en toch zo groot - zet me naast hem neer, geef hem een zoen. Hij, een firmament gehuld in lakens, schitterend, kijkt me aan. Ik kijk terug, zie mezelf, zie oneindigheid, een universum van gelijkenissen en generaties die ons voorgingen. In de ik-wij-spiegel, synchroon, kriebelen giechels, krullen mondhoeken, koepelen wenkbrauwen steeds hoger de sterren en we schateren. Om zoveel herkenning. Om niets, om alles, om samen.

Femke D
0 0

gulzige gluiperds

Ze had vals blond haar en ogen als donkere gaten waarin saffieren verstopt zaten. Ik had een blik dat een maagd zou doen weglopen. Maar ik kon haar niet ontwijken, het was alsof je een hand voor je ogen hield en naar de oerknal keek. Tenslotte vroeg ik haar of ze het bizar of storend vond. En ik beloofde haar meteen op te houden, als het zo was. 'Nee,' zei ze. Dus ik keek haar nog langer aan. Geen van ons bewoog.'Nee,' zei ze opnieuw. Het was één van de mooiste woorden, vond ik. Wie nee kon zeggen, kon alles zeggen. Ik was verstomd en bevroren. Bovenal alert als een jagende wolf, want in mijn hoofd kon ik rennen, springen en duiken. 'Jij mag me aankijken wanneer je maar wil,' zei ze toen. Ik beloofde het haar in gedachten.Ze glimlachte en er verscheen kleur op haar wangen. Iets wat ik nog nooit eerder bij haar zag. Ze was een lijkwade van een koningin, en die blozen meestal niet. Behalve dan vandaag. 'Ik vind je mooi,' zei ik maar na een pijnlijke stilte. En ik hoopte dat ik niets verkeerds zei. 'Nee,' zei ze. Ik probeerde opnieuw. 'Je bent zonlicht, en ik verbrand mijn ogen al starend naar jou. Toch heb ik geen spijt. Al ben je het laatste wat ik ooit zal zien en het enige wat ik me nog zal herinneren.Eigenlijk kan ik me niets mooiers bedenken.'   Als er nu een taal bestond waarin ik jou kon beschrijven, bedacht ik. Maar nee, daar ben ik niets mee. Want beschrijven betekent iets zeker weten. En ik kan jou nooit zeker weten, omdat ik je niet begrijp. Ik zou een levenlang bij je moeten zijn. Je compleet moeten ervaren. Je moet je aan me geven, elke dag opnieuw. En elke dag zal ik het verdienen dat je aan me gegeven wordt.   Ze las dit alles in mijn ogen, doorheen de memos van rook en vuur.'Nee,' zei ze opnieuw. En ik slikte. Ik dacht aan regen. En messen waar bloed vanaf droop. Maar wat ik ook dacht, ik zweeg.'Zeg maar niets meer,' zei ze. 'Ik weet al lang wie je bent.''Ja?' Ik was goed in ja zeggen. Ik schoot als een raket de ruimte in. Misschien kon ik nog landen op haar planeet. 'Helaas,' zei ze toen. 'Ik kan geen ja zeggen.''En ik kan helaas geen nee zeggen.'We zwegen beide een tijd. Terwijl haar ogen als zoeklichten mijn ziel doorgrondden. Geen idee wat ze kon vinden, ik ging zelden naar mijn afgrond toe.   'Nee,' zei ze toen nog eens. En toen kuste ze me en hield me vast. Steeds vaster en vaster hield ze me vast. Toen keek ik haar aan en liet haar nooit meer los.

Stelselmatig
0 0

Maagdelijk wit

De urn valt bijna uit Gerards handen als hij een vrouw met haar voorhoofd tegen zijn raam gedrukt ziet staan. Ze gluurt naar binnen en loopt dan naar de bel. 'Goedemorgen, ik ben de overbuurvrouw en ik woon dáárzo. Ik dacht, laat ik eens gaan kennismaken met onze nieuwe buurtgenoot!' Ze kijkt langs hem heen de gang in. 'Uw dochter heeft het mooi opgeknapt. Toevallig kwam ik haar gisteren op de stoep tegen, een leuke meid. Zullen we maar gewoon 'je' tegen elkaar zeggen? Op dit tijdstip van de dag smaakt koffie het allerlekkerst, vind je niet?' Ze maakt aanstalten om naar binnen te stappen, maar hij blijft in de deuropening staan. Een ogenblik lijkt ze haar evenwicht te verliezen. 'Het komt wat ongelegen. Een andere keer als u het niet erg vindt.' Hij beantwoordt haar verbouwereerdheid met een vriendelijk knikje, doet de deur dicht en leunt ertegenaan. De muren zijn glad en wit. Marijke heeft zonder meer haar best gedaan. Hij mag van geluk spreken dat er zo snel een seniorenwoning vrijkwam. Op een hoek nog wel en met een tuintje bij de voordeur. Iedereen was het erover eens: een mooi licht huis. Maar wat is het verdomd wit allemaal. En kaal. Zelfs zijn slechte ogen doen daar niets aan af. In zijn oude huis was hij omringd door al hun spullen en een kapstok vol hoeden. Hij zag dan zo Anne weer voor zich, struinend tussen de kramen. Hoeveel markten zouden ze bezocht hebben tijdens hun reizen? Nooit bleef het bij één souvenir. Hij hield ervan haar te bekijken, terwijl ze aandachtig alles vastpakte. Hoe ze de ene na de andere hoed opzette en zijn blik haar spiegel was. Op het aanrecht blinkt Marijkes cadeau hem tegemoet. Haar instructie ligt er bovenop: waterreservoir vullen en één koffiepad per keer gebruiken. Waar is in godsnaam zijn eigen koffiezetapparaat gebleven? Vermoeid sluit hij zijn ogen. De oude keuken verschijnt met de ingekerfde centimeters op de lambrisering, waar hij automatisch zijn handen overheen liet gaan iedere keer als hij binnenkwam. De trotse blik van Marijke wanneer ze zag dat ze weer gegroeid was.  Een avontuur zonder Anne. Hij drukt zijn trillende handen stevig tegen de urn, voordat hij haar naar het midden van de dressoir schuift. 'Het kost gewoon tijd,' mompelt hij. En tijd heeft hij. Meer dan hem lief is.  

Monique Cunnen
7 0

Boet Kemp

Crunches, burpees, push-ups, planks… Snoeihard gaan de Engelse termen door haar kreunende lijf. Wat haat ze de nieuwe sportcoach. Hij is een stereotiepe macho en een kemphaantje, maar wel knap. Hij staat daar te roepen en te brullen als een leeuw zonder tanden. Ze voert een gevecht met haar eigen gefrustreerde lichaam en ziel. Ze zal lijden. Ze heeft van alles geprobeerd, maar zo’n slechte sportcoach is waar ze al lang van droomt. De martelsessie doet haar spieren en geest kreunen en afzien, maar boeten zal ze. Boeten voor het feit dat ze geen kinderen kan krijgen. Dit is pas straf.  

Linde Verlat
10 0

Fridge Poetry

De dronken kok boetseerde van kaas een huilende vrouw. Jij bent mijn diamant, fluisterde hij. Ik ben gek, dacht hij koel. Mijn enige en eeuwige ruikt toch iets te veel naar melk. Hij sloeg het beeld naar achter en voelde zich weer vrij als een vogel.

MiMa
0 0

Huis in beeld

Ze willen dat ik vertrek uit ons huis vol herinneringen. Maar wat weten zij van het geluk en het verdriet dat door het huis kronkelt? Het huis dat mijn vader heeft gebouwd en waarin ook zijn vader nog heeft gewoond toen hij ziek werd. De plek waar ik je voor het eerst kuste: onverhoeds maar voorzichtig. Precies onder het schilderij in de donkere gang. De zitkamer met z’n lage plafond en de krakende stoel waarin je graag zat. Vanaf het moment dat jouw ogen verslechterden, las ik je voor uit de boeken die je tijdens je leven hebt verzameld. Ze liggen opgestapeld in het kamertje. Honderden boeken waar jij geen afstand van kon doen en ik evenmin. Daar zit ik vaak. Ik lees je brieven en je warme stem echoot na, terwijl ik door de vertrekken dwaal. Een oude man alleen zeggen ze. Maar ik ben niet alleen. Ik kijk door het keukenraam en zie mijn vader weer schoffelen. Onze zoon hangt om hem heen en mijn vader tilt hem lachend en met een zwier op zijn nek. Ik voel je naast me staan, je hoofd tegen mijn schouder.   Het huis blijft koel, zelfs nu het buiten broeierig warm is. De zomer is een mooie tijd om te gaan, houden ze me voor. Hun ogen kennen nog geen verleden. Ze denken dat ieder dak beschutting biedt. Ik kan het ruisen van de bladeren bijna horen… Nog even geduld mijn lief. Het volgende jaargetijde is in aantocht.  

Monique Cunnen
10 0

Cocooning

Ik zet jou uit en ook de wereld buiten, een burcht de ophaalbrug gesloten, de grenzen dicht met prikkeldraad Ik gum jou uit en sluit het binnen in, omwikkel mij met niets, tot een cocon van winterslaap   Vandaag alleen nog ik

Kris Roef
8 0

Eerste keer

Al jaren kom ik in dit kapsalon. Nee, ik lieg. Het is mijn eerste keer. Mama knipt altijd de puntjes van mijn haar, maar daar voel ik me nu te groot voor. Het is tijd om vrouw te worden.De deuren schuiven open, er gaat een belletje. Alsof ik bij de slager ben. Ik moet even wachten. Achteraan in het kapsalon helpt de kapster een oud vrouwtje onder een droogkap. Morgen naar de mis en daarna komt de familie met koffiekoeken. Ik blader door maandenoude tijdschriften. Ik heb geen idee over wie de roddels gaan. 'Goedemiddag, juffrouw Sif', zegt de kapster tegen me. 'Mijn naam is Loki'. Komt u maar mee. Hoe gaan we het knippen?' Aan het einde van haar vraag gaat haar stem zangerig omhoog. Ik erger me eraan. Misschien is het toch geen goed plan. Ik verras mezelf wanneer ik krachtig antwoord: 'Kort en sexy'. Ze glimlacht en begint meteen met knippen. Waarom stelde ze niet wat meer vragen? Dit gaat mis, dit gaat mis... Daar gaan mijn krullen. Ik zal ze nooit nog met een dubbelzinnig gebaar achter mijn oor strijken. Ze zullen geen maskertje meer krijgen en ze zullen mij geen masker meer geven. Vanuit mijn ooghoeken zie ik het haar op de grond vallen. Ik vind het vies. Ik besluit dat dit de eerste en de laatste keer is. Loki is klaar. Ze veegt mijn haar op een hoopje. Straks de vuilbak in. Dat hoef ik gelukkig niet te zien. 'Het is gedaan', zegt ze. Ik denk aan Thor. 'Nee', zeg ik, 'het is begonnen.'

Katalina
0 0

Vriendschap

Vrolijk stapt ze mijn kamer binnen. Een brede glimlach, zwaaien met de armen en direct een zoen geven.             Vreemd, waarom word ik zo overvallen? Leuker natuurlijk dat het op deze manier gebeurt dan met een onnoemelijk zuur gezicht en een kwade stem. Direct zou ik dan in mijn schulp kruipen vooraleer het onweer helemaal losbarst. Nu blijf ik echter met vragen zitten over de reden. Vragen die mogelijk onnodig zijn. Mogelijk? Waarom mag iemand niet goed gezind zijn? Moet daar een reden voor zijn? Verwacht ik dan, zoals een hond bij een appreciatie, een zoethoudertje of een koekje, of ja, toch nog iets leuker? Mannelijk plezier komt dan in mijn hersenpan opborrelen. Het eerste waar een man aan denkt. Niet alleen het eerste, verschillende keren per uur wordt daar aan gedacht. Was het wel een uur waarover in het onderzoek werd gesproken, of was het tempo nog helser? Snel vergeten is dan ook een probleem van mij. Heeft het wel belang om te onthouden wat een zoveelste wetenschappelijk onderzoek heeft uitgewezen? Was dat wel zo wetenschappelijk? Verschillende studies kunnen elkaar zo snel tegenspreken. Hangt ervan af vanwaar de wind waait, wordt dan gezegd. De wind heeft dan een verachtelijke menselijke geur. Een eigenschap die boven alles primeert. Nochtans maakt geld niet gelukkig. Maar ja, dat is ook weer een wetenschappelijke stelling. Boven deze wetenschappelijke stellingen verkies ik een uitdrukking uit menselijke ervaring: ‘Ik voel me rijker door de vriendschappen dan door het materiële dat ik heb.’ Waar blijft hierover wetenschappelijk onderzoek? Pas op: ik betaal het niet.  

Luc Van Roosbroeck
0 0

TREKKEN

De bodem zoog mij aanIk zou mijn voeten plantenVan de bergen kreeg ik luchtEn met vijf vierde van mijn gewichtWas ik aan het zweven.

Erte
14 0

Eiland

  Of je me mee zou nemen naar een   onbewoond eiland   als je  maar   één ding   mocht kiezen om mee te  nemen    

Marieke Ornelis
36 0

Ijstijd

  Je blaast een wolk Winterwind Wandelen doen we wel als we weer ontdooien Wanneer dat is zal zich nog uitwijzen Ijzig kijken we onze dagen binnen Laten ademdamp achter op elkaars  Oppervlak We kunnen niet anders Wolken blazen Blozen Knisperen Vastgevrozen aan onze ijstijd Vozend in de sneeuw Hier liggen Staren naar onze sporen Ontsporen We zouden het verloren tijd kunnen noemen Verworden tot Grondwatervocht Achterdocht Ademtocht Ik wentel me graag in je winterwind  

Marieke Ornelis
25 1

Kort Koloniaal Avontuur

  Hij sloeg op weg naar de bakker een onbekende Hoek om en Beleefde een kort koloniaal avontuur Hij vestigde zich op een bank In een park De handel was vrij en de verhoudingen vriendschappelijk Een hond lachte vriendelijk Een oude vrouw blafte maar beet niet Hij kraste met zijn nagel een letter uit zijn naam In het hout van de bank En bekrachtigde aldus de inbezitname Van dit nieuwe gebied De ontdekkingsreis was een succes geweest En hier zou later een standbeeld komen Of op z’n minst een plaatje Om deze historische mijlpaal te vieren  

Marieke Ornelis
18 0

Onenightstand

Ze trof me bij de deur van mijn hotelkamer. Ik had cadeautjes onder mijn arm.   “Heb je kinderen?” vroeg ze. “Twee zonen. Jij?” antwoordde ik. “Ik twee dochters.”   Net voldoende reden om heel even samen te zijn. Meer praten had alleen maar meer verschillen blootgelegd. Zij knoopte mijn hemd open. Ik vond haar rits.

Bruno Lowagie
13 0

Kermis

Ik zag haar voor het laatst op de kermis in het dorp. Ze stond met haar zus aan hetschietkraam. We praatten. Het was wat onwennig. Ik vroeg haar hoe het in onze klas was. Zij vroeg mij hoe het op mijn nieuwe school was. Ik moest nu elke dag met de bus naar de stad en moest groter zijn dan ik me voelde. Die avond zei ze tegen haar moeder dat het tussen ons nooit zou veranderen, al zaten we niet meer samen in de klas. De volgende dag veranderde alles. Een auto-ongeval. Zij en haar zus waren op slag dood. Ik ging ook die ochtend met de bus naar mijn school in de stad, waar niemand haar kende. Ze noemden me 'het meisje dat altijd huilde'. Haar lege bank in onze klas heb ik nooit gezien.

Sofie Strubbe
34 0

wentelteefje

slechtgezind opgestaan en weet ge ik ga me er eens goed in wentelen niets heppie fleppie, “maar de zon schijnt!” of liever positiever. niet vandaag.   vandaag ben ik een wentelteefje.   want ik heb vier mug of vlo-beten op mijn bips en een enorme waterpuist op mijn voorhoofd. moest weer eens op de grond zitten in een uitpuilende trein en o ja, mijn oma is gestorven en zelfs in de dood vindt niet iedereen de liefde.

Ruth Van de steene
24 0

Leven

Rijg de tijd aaneen zonder Zin. Credits foto: The Critical Goose

The Critical Goose
9 0

mijnheer ufo

men zegt dat elk dorp een dorpsgek heeft daar komt hij wij richten onze ogen al naar de uitweg de vlucht is voor de man het brood hij stilt de honger naar menselijk contact    daar staat hij tatert mensen hoog in de lucht dat zij onze handelingen controleren ons bespieden en begieten met regenwater wij houden ons doof voor een invitatie   om niet blind te blijven kijken daar gaat mijnheer ufo zijn speeksel spat van zijn woordenstroom af naar de hemel wijst zijn fantasie van falderalderaa falderalderie  

Ingrid Strobbe
0 0
Laad meer ...