Zoeken

Verzin'ken

Vandaag voelt een beetje als wakker worden, wanhoop loslaten... pijn laten varen. Al besef ik me dat ik zoiets wel al vaker dacht. En alle mogelijkheden dansen nog zoals een sterrenhemel rond me heen. Of misschien eerder.. zoals wolken... een soort melkweg.. met kleine flitseringen van wat ooit sterren kunnen worden en met diepe ruimtes.. van wat ooit sterre waren.. En ik besef me ook ergens wel.. Dat ik de laatste jaren.. met al die gedachte.. In al die tijd.. tijdens al dat schrijven.. en plannen.. Het dwalen.. misschien vaker mijzelf heb laten vangen door die zwarte gaten.. die draaikolken.. tot die mij soms door het gewicht en de druk langs alle kanten uit elkaar scheurde. Wanneer je aan zo een oceaan staat.. en zandkastelen bouwt projecties om naartoe te werken.. Met eb en vloed.. maar ook de storm, die alles in zijn pad meesleurt en verslindt.. Een soort vervagen van je grond waar de lege schillen van het organisch vergaan.. de schelpen.. plots roeiboten blijken.. je zoekt houvast.. aan het land dat je voor ogen had of dat je werd beloofd of datgene waar andere stevig lijken te staan. Ik ben ver weggedreven. Misschien soms te ver.. en ik probeerde vaak met heel mijn macht terug te roeien.. of de zandkastelen in de wolken te zien.. het zoute water te drinken voor de dorst.. de honger te bedwingen met tranen voor rust. En daar lig je dan.. in die grote grote oceaan.. met een sterrehemel in je gedachten.. een hart van goud... maar een hele wereld onder je.. van haaien en vissen en golven die oneindig op en neer lijken te dijen.. en je droomt: misschien zal ik ooit groot genoeg zijn, om zelfs hier te kunnen staan.    

Kakofoon
9 0

."VOIL JANET"."VOIL MAKAK".

“””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””   soms zei hij tegen mij  "VOIL JANET"  waarna ik hem toeschreeuwde  "VOIL MAKAK"   soms ik tegen hem   zolang we er kunnen mee lachen  zolang de belediging onze ziel niet raakt  door het schild van onze vriendschap raakt  zolang dat we spontaan in lachen uitbarsten   zolang zullen we weten dat we vrienden zijn   maar moest een blik bevroedendie angst/haat uitstraalt dan weet ik zekerhet is gedaande magie ie er niet meer maar in deze testdie we op de meestonmogelijke momentenen plaatsen op elkaaruittestten schoten we altijdin een warm en spontaan gelachde omstanders verwachtenniet die uitslag maar ons wat kon het ons schelenonze lach was onze giftde lach was onze band die nooit nimmer is verbroken soms zei hij tegen mij"VOIL JANET"waarna ik hem toeschreeuwde"VOIL MAKAK " soms ik tegen hem ook niet toen je lange tijd weg was.toen ik je zo ver moest bezoeken heb ik het je ooit vertelddat ik daar kwamom uw lach uw opgewektheid te horendie urenlange reis in hobbelige treinstellen bussen daarna werd ik pas na een grondig sas bij u toegelaten dat allesomdat ik weer zou zien uw lachdat ik weer een beetje van uw opgewektheidkon meenam de laatste keer dat ik u zag was er rond u mijn vriend een waas verschenenen nu is die waas over hem heen gevallende waas bedekt hem nu van kop tot teen de glimlach moet ik nu zoekenwant zijn hoofd kan hij zelfniet meer bewegen

verf ed: Contemporary interdisciplinair ArtTIST, nen tjolder, nen dommekloot
13 0