Zoeken

De helleveeg

De helleveeg verzuurt mijn zicht, haar beeltenis brandmerkt mijn geheugen. Mijn oren verheerlijken de stilte in haar afwezigheid. Ze breekt de vliezen van menig zwangere vrouw en zij baren monsterlijke gedrochten, allen vervloekt en lelijk. Ze dweilt de vloer met zoute tranen van arme weldoeners een eeuwigheid lang gevangen in haar diabolische monoloog. Ze steelt de zuurstof van tot bedrust toe veroordeelde ziektelijders en steelt de levenslust van elke voorbijganger die haar trommelvliesverwoestende decibels niet kan ontsnappen. De helse klanken van de helleveeg weergalmen door de stenen gangen en niemand blijft gespaard. Mij zal ze niet krijgen, het beruchte wicht. Haar tirannie verdient een einde en ik zal het haar bezorgen. De helleveeg heeft haar laatste vloer geveegd, ik veeg de vloer met haar gezicht. Wat ooit over de stenen gangen geloofde te heersen vervult mijn geest nu met een eindeloos gekrijs waar geen bekroonde symfonie aan kan tippen, een varken tijdens die laatste luttele momenten van besef vlak voor het geslacht wordt. En slachten zal ik doen, bruusk en theatraal. Alles besmeurend. De helleveeg zal de pijn in haar laatste luttele momenten van besef aan mij te danken hebben en ik zal de rust vinden in de stilte tussen stenen muren en het bloed aan mijn doordrenkte schort.

As ben jij nu en as zal je blijven

De geur van een ovengebakken knoflook baguette bevrijdt zichzelf uit je mond en rijst naar de hemel. Geloof jij dat je daar ook zal vertoeven straks? Je bloedeloze huid omhelst innig de keukenvloer alsof keramieken tegels de liefde verlangen maar ze zijn versteend, net zoals jij. Nu lig je daar voor mijn voeten, aan mijn voeten, aan mijn genade overgeleverd maar die heb ik niet. Toch niet meer voor jou. Doodgaan hoeft niet het einde te zijn. Je bent er nog hoewel je er niet meer bent. Misschien. Misschien kijk je toe? Misschien zweeft je stoffig gemanifesteerd toefje zielenwolk panikerend rond in de keuken waar je lijf nog ligt te stinken en de knoflook aan je tanden plakt en smeek je mij om je gewoon te begraven. Potgrond in je lichaamsgaten proppen en dahlia’s planten waar je vlees de bodem voedt. Dat kan ik doen, ik kan je ook in een loden kist stoppen want zo bespaar ik de wormen de buikpijn. Of ik kan je te rusten leggen bij de rest maar waar zit het plezier daarin? Wat win ik daarbij? Ik besliste lang geleden al wat ik met jou van plan ben, en ik speel graag met vuur. Hoe de vlammen je bleke huid knuffelen, je wordt eerst knapperig en ruikt naar gebakken spek dat de houdbaarheidsdatum al lang zien passeren heeft. Het vet drupt en moedigt het vuur aan. Alles overstijgend, reusachtig rood. Het enige oppermachtige die jij aanschouwen zal want de hemel wil jou en je zonden niet en je draagt te weinig betekenis voor de hel. Als religie een vuilbak had dan zou jij erin huizen want daar eindigt al wat te verwerpen valt. Al wat vergeten zal worden belandt in de vuilbak dus daar gooi ik je assen straks in. Je bent geen urne waardig, jij zielige verspilling van heilig vuur.

Arm schaap

Ik ben de wolf in schaapskleren Ik verslind uw lammetjes en vul mijn teddyberen met hun wol Ik stoof hun vlees en slurp hun stomend beenmerg met een glaasje moederlijke tranen erbij Ik tel hun lijkjes om vredig in slaap te vallen Ik vul de weide met kleine grafstenen Ik heb geen zwaar geweten maar jouw kroost ligt wel zwaar op mijn maag Ik steek je neer met de afgekloven botten van je kleintjes Ik zaai onheil tussen de grassprietjes op het veld waar jullie ooit gelukkig waren Ik ben dat ongekende waar jij schrik voor hebt Ik ontbloot mijn tanden en jouw gemoedsrust springt zonder pardon de doodskist in Ik grijns en stil mijn honger met jouw nageslacht Ik verlang nog een dessertje dus begin maar al te lopen Jij bent de volgende

Wat is het?

Slijmerig stuk kadaver. Glibberig, glad, niet te grijpen. Ranzig, gevild en bloedeloos. Plakkerig en vochtig. Zonder bot, zonder pees, zonder leven en zonder vrees. Lekker gebakken met rijst. Rubber, de textuur van een gom. Kleine brokjes aarde, niet weg te schrobben. Glibberig, ze schieten tussen je tanden door als je erop kauwt. Occasioneel knabbel je op een dode kabouter. Slijm om te slurpen. Zeesnot in een schelpje. Onterecht veredeld, een afrodisiacum voor de verdoken blubberfetisjist. Groene propjes fletse pus. Zachtgekookt tot ze moespap vormen. Voeding voor tandgebrekkigen. Platgekookte flauwe zetmeelbrokken. Water om op te kauwen, voor zover dit nog nodig is. Smakeloos, vooral te danken aan de kookwijze. Platte gesuikerde flappen. Rond. Wordt je hele kindertijd lang door je strot geramd tot je gelooft dat wafels, ijsjes en andere soorten desserts een mythe zijn. Onbereid, er zit precies nog een beetje leven in. Spartelend op je bord, neersteken met stokjes helpt niet. Er zwemt eentje weg, de rest ligt opgerold in zeewierpapier en rijst zoals men in een dwangbuis gedraaid kan worden. Pure horror voor zeemeerminnen. Vloeibare prut vol feestende darmbacteriën, schijnt heel gezond te zijn. Men draait er regelmatig gemixte pillen in, soms wat zachte fruitbrokken. Overroepen ziekenvoeding. Afvoersysteem van een zwijn, gereinigd maar nog steeds wansmakelijk wegens de herinnering aan de functie ervan. Wordt soms opgevuld met ander vlees wat het onherkenbaarder en appetijtelijker maakt. Op zich niet te vreten. De voormalige eigenaar zal niet meer kunnen kauwen. Wordt in een stoofpot gegooid en zachtgekookt. ‘Inception’ tijdens het diner aan de eettafel. Beroofde toekomsten in een blikje. Schijnt een delicatesse te zijn, lijkt me vooral een verbloemde manier om overbodig geld in het water te gooien als statussymbool. Gestolen uit een vers opengesneden dierenschedel. Was oorspronkelijk nuttig maar het beest in kwestie heeft er in het hiernamaals toch niks meer aan, tenzij het richting de Duat zou vertrekken maar een beest met een specifieke religie moet ik nog steeds tegenkomen.

Wanneer het niet vooruitgaat

Tijdens een update blijft het laptopscherm steken op 47%. De trein rijdt aan een snelheid van 20 kilometer per uur. De klok is na 2 uur nog geen 5 minuten opgeschoven. Een lange weg gewandeld, nog een lange weg te gaan. Wanneer het niet vooruitgaat, dan wil ik het forceren. Ik prop het in een raket en probeer het te lanceren. Ik wil wanhopig de traagheid kunnen weren maar weet dat te snel soms enkel schaden kan. Ik stamp en schreeuw en jank en vloek en sla en knuppel en stamp nog wat meer. De tijd lacht mij uit, ik spuug op alle klokken. Het moet vooruitgaan of het moet helemaal niet. Die ene minuut op de prikklok passeert maar niet, alsook die ene minuut op de microgolfoven. De tijd vliegt vooruit maar mijn vooruitgang stagneert. De intimiderende stapel boeken op mijn kast blijft alleen maar groeien want ik lees veel te traag. Ik wou iets borduren maar heb er het geduld niet voor. En dan is er nog file. Wanneer het niet vooruitgaat, dan wil ik het forceren. Ik drink liters koffie en ik skip de nacht. Ik koop een racewagen om mijn boodschappen te doen. Ik sla een voorraad Red Bull in en blijf duwen aan de kar. Maar wanneer de traagheid me bij mijn nekvel grijpt en onze blikken elkaar vinden, dan zie ik hoe de puzzel gemaakt dient te worden. Samen drinken we kamillethee en omarmen we de nacht. Samen blijven we steken en het hoeft plots niet meer snel te gaan. Wanneer het niet vooruitgaat, dan gaat het maar wat trager, en blijf ik lekker plakken waar de rust me vinden kan.

Verstoppertje

Je kruipt in de vuilzak aan de voordeur want je bent een beetje wereldvreemd en beseft niet dat die vuilzakken klaar staan om opgehaald te worden. Je wordt niet gevonden en krijgt het nogal verstikkend warm in die dichtgeknoopte stinkende plastic zak maar voor je jezelf kan bevrijden grijpt een sterke arm de zak waarin jij je in bevindt en gooit die achteraan in de vuilniskar waar je lekker claustrofobisch en stinkend aan je einde komt tussen al het andere afval. Je verstopt je in de wasmachine samen met de vuile sokken van je broer en die ene stinkende pyjama die je net iets te lang gedragen hebt. Stank lijkt wel je ding te zijn. Je moeder houdt hier echter iets minder van en steekt de wasmachine in gang. Wat een vrolijke dood moet het zijn om rondjes te draaien en te verdrinken in welriekend vocht en natte broekspijpen die rond je nek gedraaid zitten terwijl je je afvraagt of je stikt door verdrinking of een geknelde luchtpijp. Het antwoord zal je niet meer vinden maar je ruikt nu wel naar wasverzachter met lavendelgeur, men wordt daar rustig van naar het schijnt. Je moeder alleszins niet. Je positioneert je onder het bed van je ouders. Je zit er al uren want niemand zoekt je maar koppig hou je vol en geduld wordt beloond want je hoort de traptreden kraken. Roerloos blijf je liggen terwijl je vader het bed in duikt met een wereldkampioen sumoworstelen. Je moeder is altijd te druk bezig met het huishouden om je vaders excentrieke fetish op te merken, dus doen ze allebei hun ding, de één met de wasmachine en de ander met een sumoworstelaar. Je bent in shock, je kan niet schreeuwen. Er is enkel het ritmisch kraken van het bed en dan niets meer. Je verstopt je onder de keldertrap tussen de dozen met oude kerstballen en glitterslingers. Maar je moeder heeft daar gisteren een grote huisspin gezien en dus besluit ze om ongedierteverdelger te spuiten tot de kelder geen zuurstof meer te bieden heeft. Jij bent te gefascineerd door die ene limited edition kerstbal met speciaal rendiermotiefje om te beseffen wat er gaande is, dus adem je de dampen in en sterf je samen met de spinnen. Je was tenminste niet alleen. Je klimt de zolder op en besluit daar op de zoekende te wachten. Wat je niet weet is dat degene die jou ging zoeken net haar nek gebroken heeft door een val van de zoldertrap waardoor jij daar nog een tijdje nietsvermoedend zal mogen blijven zitten. Volhardend als een hongerige mug blijf je zitten tot je doodvalt door dehydratatie. Beiden liggen jullie te rotten, elk aan een kant van de zoldertrap. Jullie lichaamsvocht dringt in de Quick-Step-vloer die jaren geleden geplaatst werd. Je klautert in de kofferbak van je vaders zwarte Range Rover. Het is midden augustus en lekker heet, voor je vader echter niet heet genoeg want hij brengt een bezoekje aan zijn stevige minnaar. Jij blijft achter in de kofferbak om te liggen koken in de hitte van de middagzon. Wanneer je vader een uur of vier later voldaan terugkeert treft hij een bien cuit gebakken stukje erfgenaam aan in zijn kofferbak en vraagt hij zich af of je meer naar varken of naar rund zou smaken. Je verstopt je in de garage. Je ouders zijn zonder jou vertrokken op pelgrimstocht naar Lourdes want ze geloven in jouw puurheid en dus moest jij niet mee. Puur kan je zijn maar je bent ook een warhoofd en was dit helemaal vergeten toen je besloot je te verstoppen onder het asbestplafond van de garage. Een halve dag later begint het te stormen en de oude beukenboom van je gepensioneerde buren dondert neer op het plafond van de garage. Dit overleef je maar het inademen van asbestvezels wordt je helaas nog fataal. Je verbergt je achter de rododendron in de rechterachterhoek van je tuin. Je moeder krijgt een woedeaanval omdat ze je vader betrapt heeft met een strap-on dildo en sumoworstelaar in haar bed, dus neemt ze een kettingzaag en begint je vaders tuin in stukken te zagen. Ze doet dit aan een verbazingwekkend hoog tempo, en dus heb je de tijd niet gekregen om je uit de voeten te maken en eindig je op een composthoop tussen alle verhaspelde rododendronstruiken en een grote lap buikvet van de sumoworstelaar. Je verstopt je in de oven want dit leek je op een of andere manier een goed idee. Je vader zoekt sedert de scheiding van je moeder zijn toevlucht in knalrode Eristoff, maar heeft honger en dus besluit hij om een diepvriespizza bij z’n drankje te nemen. Hij propt de pizza bij jou in de oven en zet die op de hoogste stond, want als hij honger heeft dan moet het snel gaan. Jij krijgt een déjà vu over een ander heet scenario en wanneer je even krokant gebakken bent als de diepvriespizza, besluit je vader om zich te laten opnemen in de psychiatrie. Je klimt via een ladder boven op het dak en kruipt in de schoorsteen. Je bent een beetje verdikt omdat je vader je enkel nog diepvriespizza’s voederde voor hij naar de psychiatrie ging. Vanzelfsprekend blijf je steken in de schoorsteen en wanneer je moeder de haard aansteekt met het hout van die omgevallen beukenboom van de buren, wordt het een beetje warm voor de helft van je lichaam. Wegvluchten lukt niet, dus begin je te schreeuwen, maar sinds de eerste woedeaanval van je moeder heeft ze een passie voor luidruchtige doom-metal ontwikkeld en dus hoort ze je niet. Terwijl zij staat te headbangen in de living bij de open haard op nummers over dood en verderf, hang jij te roosteren boven het vuur. Je schreeuwt even hard als de zanger van je moeders favoriete band. Als dat geen muzikale manier van sterven is, dan weet ik het ook niet meer. Je kruipt in de kleerkast van je ouders. Een ietwat slechte timing om verstoppertje te spelen is dat, want de verhuisfirma komt de meubels ophalen vandaag. Ze nemen jou en de kast mee maar wanneer de vrachtwagen kantelt op de autosnelweg door hevige rukwinden en aangereden wordt door een andere vrachtwagen vliegen die allebei in brand. De houten kast waar jij je afwachtend in verstopt hebt vat vuur en wederom bevind je je in een verschrikkelijk hete doodskist. Terwijl je lichaam begint te verkolen, denk je aan waterijsjes en het blauwe ploeterbadje uit je kleutertijd.

Op de bovenste plank

Wat ik hebben wil bevindt zich op de bovenste plank. Helaas ben ik niet groot genoeg. Ik leer lopen op stelten en sla stereotiepe basketspelers tot moes uit pure jaloezie. Een zonde want de plank ligt nog te hoog. Ik neem een ladder maar deze valt om, wat me enkel kneuzingen en blauwe plekken bezorgt. Ik bouw een stelling maar deze zakt in, wat me enkel nog meer kneuzingen en blauwe plekken bezorgt. Ondertussen zit hetgeen ik wil nietsvermoedend op de bovenste plank, onbereikbaar voor eentje van gemiddelde lengte maar zonder vleugels. Ik slik groeihormonen en beplak mijn muren met posters over reuzen en cyclopen en giraffen en wolkenkrabbers en alles wat groot en almachtig is. Ik benijd hen die de lichaamslengte bezitten om de bovenste plank te bereiken en te kunnen pakken wat ik hebben wil, daar vanboven op die plank. Ik draag stiletto’s maar breek mijn enkels. Ik probeer te springen maar helaas ben ik geen kangoeroe. Ik vecht wel als een kangoeroe maar daarmee geraak ik de hoogte niet in. Wat ik hebben wil maar niet roepen kan blijft zitten op de bovenste plank, buiten mijn bereik en zich volledig onbewust. Zou het naar beneden kunnen klimmen als het wist dat ik het zocht? Ondertussen probeer ik te groeien en volg ik een cursus polsstokspringen. Misschien levert het iets op en blauwe plekken heb ik toch al. Alles voor hetgeen op de bovenste plank.

Unmask the singer

Ze waant zich boeiend, dus zwijgt ze geen minuut. Ze kraamt onzin uit zoals een regenwolk water blijft spugen. Zoals een mens met hevige buikgriep z’n stoelgang niet onder controle heeft. Als ik kon doen wat ik niet laten kan, dan nam ik een scalpel en een grote hamer. Met mijn hamer zou ik één harde klap op de bovenkant van haar schedel geven. Dit zou voldoende moeten zijn om haar in slaap te krijgen. Misschien zelfs in coma, of erger. Zolang ze maar zou zwijgen. Ik zou ze op haar rug draaien met haar gezicht naar boven gericht. Zij zoekt een ontmaskering, wel, zij zal er een krijgen. Ik zou beginnen bij haar haargrens, linksboven. Ik zou verder snijden van links naar rechts over haar gehele voorhoofd, tot over haar slapen. Dan zou ik over haar jukbeenderen en net voor haar oren snijden. Oren zijn te veel prutswerk door al dat kraakbeen, daar heb ik geen geduld voor. Ik zou verder gaan naar beneden en langs de onderkant van haar kin snijden. Eenmaal ik haar gezichtsomtrek afgebakend heb, zou ik beginnen met het lospeuteren van haar gezicht. Als er enkele bloedvaten springen en scheuren, dan is dat maar zo. Stukje bij beetje zou ik het vel lostrekken, haar lippen zou ik slordig lossnijden en haar neus trek ik desnoods los met een kniptang. Haar oogleden zou ik gemakkelijk moeten loskrijgen, deze zijn tenslotte zacht. Enkel de botox in haar voorhoofd kan een uitdaging vormen, ik heb nog nooit iemand met een botox hoofd opengesneden. Eenmaal ik die vod van een gezicht loskrijg, zou ik die in haar keelgat proppen om te verzekeren dat er nooit nog een geluid uit ontsnapt. Daarna zou ik een zwierig vreugdedansje doen terwijl zij stikt in haar eigen gezicht. Als ik maar zou mogen doen wat ik niet laten kan…

Te klein, te luid

De onschuld schreeuwt zijn wrok van de daken zoals geen enkele getrainde stemband dat kan. Jij die op de wereld gezet bent om te tieren, jij die decibels blaast zoals ik CO2 uitadem. Je gooit steeds je plastic fles op de grond en bent dan kwaad als je moeder die aan de kant zet, moeilijk doen zit in je aard. De betekenis van rete-irritant is jou voorlopig nog onbekend maar is al te duidelijk voor mij in dit moment van knalrode woede. Enige verlichting vind ik in het spannende arena-gevecht in het boek die ik lees op dit moment, maar genoeg is het niet. Ik dwaal af en dagdroom over huizen slopen, kickboksen en baby’s door het raam gooien. Wat een wonderlijk imaginair toevluchtsoord. En wanneer ik mijn nieuwste literaire aankoop uit mijn rugzak haal, vind ik steun bij de vrouw die de baby van haar buurvrouw wil vermoorden. Zij begrijpt mij, ik begrijp haar en we zijn blij dat we fictief mogen zijn.

Stendhalsyndroom

Zorgvuldig geplaatst op een maagdelijk wit canvas. Delicate lijnvoering, vrouwelijke curves sieren het doek zoals een boeket bont gekleurde lentebloemen een tafel opfleurt. Gepositioneerd alsof het spontaniteit zou kunnen zijn maar gecontroleerd genoeg om dat net niet te zijn, te spotten door het ervaren oog, verborgen voor een naïeve blik. Grillige textuur, tastbaar en tactiel en sterk. Niets is toeval, alles is doordacht. Enkel een mens met een stevig IQ kan zo’n wonderbaarlijke prestatie neerzetten. Een werk van onschatbare waarde, zo ontroerend dat zelfs een beul een traantje laat. Wat een finesse! Wat een schoonheid! Rechtstreeks uit de tube en zonder nodeloze bemoeienis. Zoals een onbezoedelde tuin in volle bloei. Eén kleur zegt alles. Eén beweging en één actie. Eén glanzend hoopje droogt langzaam aan de lucht. Echte kunst vraagt geen talent.

Schuurpapier

Er waren eens 6 hitsige vrouwen op een onbewoond eiland. Wanhopig maar tevergeefs droomden ze van mannelijk gezelschap. Dagen, maanden, seizoenen en jaren gingen voorbij maar helaas, er was geen man te bespeuren. Op een dag besliste vrouw 1 om haar verbeelding te gebruiken. Ze zocht een boom, maar niet zomaar een boom. Ze zocht een perfect verticale boom, liefst niet te grillig van schors. Vrouw 1 was echter een nogal kieskeurig mens en toen haar zoektocht haar steeds dieper en dieper de jungle in jaagde, verdween ze en men vond haar nooit meer terug. Vrouw 2 besloot om in de voetsporen van vrouw 1 te treden maar vrouw 2 was helaas niet zo snugger. Zij redeneerde dat als de perfecte verticale boom niet bestond ze misschien wel een perfecte horizontale boom kon vinden. Ook haar zoektocht leidde aanvankelijk tot niets, tot ze uiteindelijk arriveerde bij een grote kloof. Aan haar linkerzijde lag een boom horizontaal over de kloof gespreid en haar geluk kon niet op. Meteen besprong ze de boom maar helaas kon die haar gewicht niet dragen en beidden stortten ze de dieperik in, hun einde tegemoet. Vrouw 3 was niet zo groot van gestalte, dus zij zou met kleinere zaken ook tevreden zijn. Zij besloot om op zoek te gaan naar de perfecte tak. Ze speurde elk toegankelijk deel van de jungle af tot ze de perfecte tak vond. Deze tak bevond zich echter, zoals de meeste takken, bovenaan een boom. Geen hoogte te hoog voor onze kleine vrouw 3, dus begon ze te klimmen tot ze de top van de boom in kwestie bereikt had en haar tak kon pakken. Helaas vielen haar plannen in het water toen ze in één hap verorberd werd door een hongerige arend. Vrouw 4 had geen zin in bomen, zowel verticale als horizontale als bomen met veel takken prikkelden haar niet. Zij voelde zich meer aangetrokken tot fruit en huilde tranen van geluk toen ze een grote tros welgerijpte bananen spotte. Ze plukte de hele tros maar toen ze eindelijk terug op de begane grond stond, werd ze genadeloos kapotgeslagen door een groep hongerige chimpansees. Vrouw 5 observeerde haar eilandgenoten aandachtig en besloot om nieuwe gebieden op te zoeken. Ze bouwde een vlot en vertrok met goede moed richting de oceaan. Ze had echter geen ervaring met vloten bouwen en toen ze wegdreef zonder zeil en zonder roeispanen besefte ze dat ze heel misschien een kleine fout gemaakt had. Ze dreef weg en werd, net zoals vrouw 1, nooit meer teruggezien. Vrouw 6 was een gelukkige vrouw, altijd blij met de eenvoudige dingen in het leven. Toen haar honger naar mannen haar te veel werd, besloot zij om niet dezelfde fouten te maken als haar voorgangers. Ze nam genoegen met een ietwat kromme boom die een beetje aan de ruwe kant was. Toen schuurde ze erop los, tot haar huid losliet en ze meer bloedde dan schuurde. Voldaan plofte ze neer, maar helaas stierf ze anderhalve week later aan een geïnfecteerde wonde. En niemand leefde nog lang en gelukkig. Einde.

Schreeuw

TRILLINGEN BEVEND WURMEN ZE ZICH MIJN OORSCHELP BINNEN ZE HAMEREN OP MIJN TROMMELVLIEZEN WANT ZE NEMEN DE TROMMEL IN TROMMELVLIEZEN NET IETS TE LETTERLIJK ZE RAMMEN HELSE KLANKEN GEWELDDADIG MIJN BEWUSTZIJN BINNEN HELP HELP HELP VEEL TE LUID EN VEEL TE HEVIG SCHEL EN SCHETTEREND SCHANDALIG EEN SCHANDE VOOR ALLES WAT ZICHZELF EEN GELUID KAN NOEMEN EEN STEMGELUID KOMT VOORT UIT STEMBANDEN DIE LANG GELEDEN AL PLATGEREDEN ZIJN STOP ER ALSTUBLIEFT EEN KURK IN IK TREK HET NIET MEER DE HEKS UIT DE KLEINE ZEEMEERMIN WIST PERFECT WAAR ZE MEE BEZIG WAS HELP IK STUUR EEN S.O.S. IK ZOEK REDDING MIJN OREN BLOEDEN ALS EEN RUND DAT ONDERSTEBOVEN HANGT LEEG TE BLOEDEN EN WAARVAN DE KEEL NET DOORGESNEDEN IS HELP SLA HET DOOD WANT HET VERDIENT NIET TE LEVEN MET ZO EEN STEMKLEUR HET DOET ALLES WAT OOIT SCHOON KLONK ZICH OMDRAAIEN IN ZIJN OF HAAR OF HUN GRAF IN ONS COLLECTIEVE GEHEUGEN HELP HET VERMORZELT MIJN GEHOOR IK WORD ER DOOF VAN HOEWEL DOOFHEID MOMENTEEL ALS EEN GODSGESCHENK ERVAREN ZOU KUNNEN WORDEN WANT DEZE KLANKEN VERMORZELEN MIJN ZIEL TOT DIE NIET MEER TE IDENTIFICEREN VALT ZOALS HET LICHAAM VAN EEN OORLOGSSLACHTOFFER GEDOOD DOOR EXPLOSIEVEN DE KLANKEN ZIJN ALS EXPLOSIEVEN IN MIJN OREN ZE ONTPLOFFEN ZE DOEN ME PIJN ZE MOETEN HUN MOND HOUDEN OF IK NAAI DIE DICHT MET PRIKKELDRAAD EN ZOEK DE RUST OP IN EEN ISOLATIECEL WAAR IK VERLOST BEN VAN DIE SCHREEUWENDE HELLEVEGEN DIE HET LEVEN LUIDRUCHTIG MAKEN HELP HELP HELP

Schedelhamer

De hamer doet wat hij het beste kan en ik droom van een metamorfose. Ik ben een blok Gouda die liever een Leerdammer wil zijn. Ik benijd Egyptische farao’s van wie de hersens uit de pan gekoterd worden met een metalen haak. Mijn potje tijgerbalsem verdient een huwelijksaanzoek, onze toxische relatie is goud waard. Laat Athena ons liefdeskind zijn en haar blijde geboorte zal de pijn verdrijven. Geef mij een boormachine en ik bevorder de bevalling. Moge het Dafalgan, Nurofen en andere pijnstillers regenen, tranen heb ik niet meer. Deze heb ik lang geleden al verspild aan mijn vervloekte schedelhamer.

Rage Room

Voor mensen zoals jij heb ik een speciaal kamertje in mijn huis. Wees welgekomen. Ik sluit de deur achter ons, jij kan niet meer ontsnappen nu. Een rechthoekige zaal, in elke hoek staat een mens op een aangescherpte kapstok gespietst. Arme stakker, je had mij nooit de rug moeten toekeren. Ik plaats jou centraal in de zaal en haal mijn arsenaal aan middeleeuwse moordwapens en marteltuigen boven. In de rechterhoek achteraan staat een vrouw die niet wist wat voorrang betekent en liever frontale botsingen met de tegenrichting veroorzaakte dan haar fouten te accepteren. Ze wou haar gelijk halen via verkeersagressie maar eindigde op een stokje. Voor haar haal ik mijn favoriete turkoois geverfde kruisboog uit. Ik doop de pijlen in benzine en steek deze in brand vooraleer ik mijn kruisboog laad. Ik druk zachtjes het knopje in en lanceer nog een scherpe stok in haar lichaam. Pijl per pijl doorzeef ik haar lijk terwijl de geur van brandende trut mijn speciale kamertje vult. Er drupt een beetje oud bruin bloed op de grond en wat gesmolten lichaamsvet maar voorts blijft het voorlopig redelijk proper. Dat is goed want dan moet ik minder opkuisen straks! In de hoek links achteraan staat een agressieve pee die m’n vaders keel wou oversnijden om z’n bloemetjes mee te hydrateren. In plaats daarvan hydrateerde hij z’n door de hittegolf bruin geblakerde gazon met urine wanneer hij mij en mijn intimiderende blik op hem zag afstappen met een kukri. Zijn hoofd hangt nu wat te bengelen aan zijn gespietste lijf maar hij merkt er toch niets van en ik ben niet zo kieskeurig met mijn speelgoed. Ik haal mijn speciale collectie scalpels uit de renaissance boven en besluit om hem nog een paar keer te snijden. Ik kerf een bloemetjespatroon in zijn dikke rug hoewel ik die eerst heb moeten gladscheren want het leek oorspronkelijk alsof ik een bontjas hangen had. Ik haat bont want ik ben tegen dierenleed en het maken van een bontjas is puur sadisme. In de rechterhoek vooraan staat een dokteres die haar diploma vast en zeker op de zwarte markt heeft gekocht. Ze heeft net iets te veel fouten gemaakt om nog het excuus van menselijkheid te kunnen inschakelen, dus besloot ik om haar de les te spellen en ze eindigde hier. In mijn prachtige rechthoekige woman cave. Ik haal mijn speer boven die ik uit het graf van een Schotse ridder gestolen heb. Wat volgt is een zwierige sperendans zoals die nog nooit eerder uitgevoerd werd. Lapjes huid vliegen in het rond, paniek slaat toe wanneer mijn speer even blijft steken in haar bekkenbodem maar ik weet deze gauw en behendig weer los te wrikken. Ondertussen ligt het hier al zo proper niet meer. In de linkerhoek vooraan staat een jobstudente die niet wist hoe ze een broodje boulette moest prepareren terwijl de ingrediënten zich op een plakkaat boven haar hoofd bevonden. Als kers op de taart wist ze ook helemaal niet wat een boulette was en kon ze bruine en witte broodjes niet uit elkaar houden. Wat een spektakel. Ik besloot het broodmes uit haar handen te nemen en dit in haar voorhoofd te planten, zo hebben alle klanten aanwezig in de zaak ook eens een eenhoorn gezien. Nu staat ze hier, nog altijd met het broodmes in haar schedel. Ik moet even denken wat ik met haar van plan ben maar dan zie ik mijn goeie ouwe zwaard staan tegen de muur alsof het wacht tot ik het ten dans vraag. Ingelegd met goud en zilver en geslepen smaragden, saffieren en robijnen en alles wat glanst en glimt, ik vond het ergens in een steen achter een struik. Hoewel zwaarden over het algemeen een beetje cliché zijn kan een klassieker af en toe geen kwaad, dus besluit ik om er haar ledematen mee af te hakken. Op hun beurt hak ik deze ook nog eens in kleine stukjes. Bot is nogal taai om door te geraken maar het lukt me wel, ik zie het als fitness. Tot slot ben jij aan de beurt. Je was daarnet nog vers, dus sta je daar nu in een knalrood plasje van je eigen bloed. Je hoofd hangt futloos naar beneden en het lijkt alsof je heel triestig naar je reflectie aan het staren bent. Ik zou ook triestig zijn met een hoofd als het jouwe. Voor jou neem ik mijn tijd, maar ik zal absoluut niet voorzichtig zijn. Ik kies een wapen uit mijn brutere collectie, namelijk mijn gepersonaliseerde morgenster. In plaats van de gemiddelde eenzame bal heeft de mijne er drie. Ik test even het gewicht van het wapen en voel aandachtig hoe het in de hand ligt. Daarna mep ik erop los! Een schijnbaar eindeloze reeks slagen laat ik los op jou, het bloed spettert in het rond. Zelfs mijn plafond blijft niet gespaard, ik mep al je botten en vlees tot brokkenpap. Heerlijk! Een stukje onderarm plakt aan mijn kaak, ik pauzeer even om het eraf te vegen. Daarna sla ik nog een beetje door. Wanneer ik de berg afgemat vlees voor me zie liggen, besef ik dat het nog niet genoeg is. Dus neem ik een vleeshamer uit mijn keuken en begin weer te slaan en te kloppen en te motten en te beuken op de kleurrijke hoop die daarnet nog een lichaam vormde. Het moet vloeiend zijn. Na enkele uren pure agressie word ik toch wel een beetje moe. Op een paar botsplinters na ben je helemaal zacht nu. Ik besluit om mijn meditatief momentje af te ronden want ik moet de hele zooi nog opruimen ook. Ik heb te veel respect voor poetsvrouwen om hier iemand voor in te huren. Gelukkig heb ik vorige week via Bol.com een nieuwe stomer besteld, het bloed zou dus wel snel uit mijn tegels moeten geraken. Het plafond ziet eruit als een Pollock, maar dat laat ik dan wel zo.

Ocharme

Je bolletje roomijs glijdt van je hoorntje en pletst op de grond, een feestmaal voor de mieren maar weggesmolten geld voor jou. Ocharme. Was het maar je hoofd die van je nek gleed, je opgevulde schedelpan die de grond raakt. Je roze massa die vergrijzend leeg sijpelt zodat het bloed zich kan vermengen met de aarde. Aarde zo vochtig dat de regenwormen verward naar boven kruipen om opgegeten te worden door enkele hongerige mereltjes. De cirkel van het leven gaat over verorberen en verorberd worden. Jij eet een ijsje, of dat probeerde je toch, en ik eet jou op. Uiteindelijk slurpen de vlinders van je resterende bloed en wanneer mijn tijd komt, eten de nakomelingen van diezelfde wormen van daarnet mij op. Iedereen zal eten behalve jij, want je ijsje ligt op de grond. Triestig mormel dat je bent.

Nooit verrassend, ook nooit voordelig

Wanneer het klootjesvolk moe is, dan kijkt het naar tv Dan pikt het ondertussen nog wat info met zich mee Tijdens de onderbreking, geen pauze op de plee Men mist te veel, geen tijd voor de wc Repetitief georkestreerd Olijke deuntjes, snel geleerd Een mens met intellect, geagiteerd Gezonde hersencapaciteit, voorgoed geblesseerd. Thuis of bij familie Realiteit of fictie Religie of blasfemie Ontwakend mijn lethargie Geketend, gekweld Visueel geweld Te vaak vermeld Mijn geest geveld

Nectar van de goden

Je bent triest, je drinkt. Je verveelt je, je drinkt. Je wordt gekweld door God moge weten wat, je drinkt. Je zoekt ambiance, je drinkt. Je zoekt verlichting, je drinkt. Je zoekt de liefde, je drinkt. Je zoekt, je drinkt. Je zoekt. Je zoekt ouderlijke bescherming in een lege fles, warmte, een omhelzing. Of je bent een houten plank uit de kast geplukt en op de dansvloer gegooid, zoals Eva verbannen uit haar tuin. Je zoekt vergetelheid maar in die zoektocht vind je enkel herinnering. Uiteindelijk vind je de vloer. Een bewonderenswaardig saaie vrouw raapt je op en staakt je zoektocht. Jij hebt er geen zeggen over, jij moet gehoorzamen. Je hebt te veel gezocht en te weinig gevonden. En wanneer de vrouw huiswaarts keert en helder te helder is, herneem je je zoektocht. Je zoekt, je drinkt, je zoekt. En zoeken zal je, maar vinden nooit, want wat de godendrank je geven zal, zal ze ook weer nemen, en besef dat ook jij te oud wordt voor een oppas. Besef dat wanneer er niets meer te nemen valt, de godendrank jou zal nemen. De vrouw deert het niet, zij verleent haar diensten wel aan een ander.

Marteltechnieken

De treinpassagiers die denken dat hun net niet goedkope Louis Vuitton-imitatie kans op een acute hernia heeft. Zij verdienen de Gouden Stier. De puberende 14-jarigen op het tramperron met hun Kipling-boekentassen die vol energie het mentaal slapende maandagochtendspitsvolk verstoren. Zij verdienen de Watermarteling. De groep trampassagiers links en rechts die niet op tijd afstapten en de groep ongeduldigen achter mij die mij collectief sandwichten in een moment van pure chaos. Zij verdienen de Russische Knoet. De passagiers die geduld geen deugd vinden en opstappen alvorens de mensen te laten afstappen. Zij verdienen het Rad. De imbeciele conductrice die 4 minuten te vroeg de deuren van mijn aansluiting sloot in het naar rotte broccoli stinkende Lichtervelde en koppig weigerde ze te openen wegens een o zo belangrijk gsm gesprek, vervolgens het gordijn sloot om de furie op mijn gezicht niet te hoeven trotseren en zo de oorzaak van een gemist examen werd. Zij verdient de Kwelpeer. De andere imbeciele conductrice die me een dreun in mijn levergedeelte gaf omdat ik volgens haar te dicht bij de deur stond en zo dacht op een heroïsche manier het leven van een doorsnee treinpassagier te redden van een treindeur op anderhalve meter afstand die ogenblikkelijk ging sluiten. Zij verdient de Rektafel. De mannelijke treinpassagier die het normaal vond om bij het weggooien van zijn restafval over de dijbenen van een jonge vrouw te wrijven alsof ze côte à l’os waren die vroegen om een marinade. Hij verdient de IJzeren Maagd. De fluorescerende man die fulltime werkt en fulltime studeert. Die danst alsof er niemand kijkt en die mijn 17- jarige zus telkens probeert te imponeren alsof hij een kans maakt. Hij verdient de Tucker Telefoon. De drie 16-jarigen die zonder mondmasker de trein opstappen, geen enkele deftige zin kunnen bouwen in hun eigen moedertaal maar perfect een joint kunnen rollen op een overbevolkte trein zonder de bedwelmende kostbare inhoud op de smerige grond te smossen. Zij verdienen naschoolse bijles.

Kleurboek

Ze verft haar haren nadat ze er het kleur heeft uitgetrokken alsof ze een geprepareerd schildersdoek is. Ik denk alleen maar aan Lucio Fontana en zijn mes. Ze spreekt haar vriend aan, beiden hebben ze hun moeders tong eruit gesneden en deze verkocht voor een Engelse vocabulaire met een West-Vlaams accent. Het scheen een koopje te zijn. De kettingen aan hun broek herinneren mij eraan dat het perfect mogelijk is om iemand vast te binden en in een lege waterput te gooien zodat die daar uiteindelijk sterft door hongersnood of dehydratatie en de maden van een feestelijk maal kan voorzien. “Alle leven is waardevol” heb ik horen zeggen maar soms stel ik mij hier vragen bij. Kan men pubers in stukken snijden met een stylo? Ben ik sterk genoeg om twee emo’s van de tram te sleuren en in de vaart te gooien waar ze kunnen verdrinken door het gewicht van de decoratieve metalen riemgespen aan hun jas en hun plateauzolen van 37 kilo per stuk? Niet dat ik iets tegen emo’s heb, ik heb gewoon specifiek iets tegen deze twee. Na de zoveelste “I don’t fucking care” besluit ik om mij ook niet meer druk te maken. Ik sta recht, stomp beiden in hun maag en verlaat de tram. Het wordt een mooie dag vandaag.

Klaas ligt hier Vaak

Als de avond valt, zit hij naast mij in de zetel te staren alsof hij iets verwacht van me. Ik weet wat ik moet doen en kruip mijn bed in. Hij komt naast me liggen en begint luidkeels de Habanera te zingen waardoor ik de slaap niet kan vatten. Ik schop hem mijn kamer uit maar hij schopt tegen mijn deur tot ik hem weer binnenlaat en hij zich verontschuldigen kan, samen vallen we in slaap. Rond 3.00u ’s morgens is hij nergens meer te bespeuren en lig ik te woelen in mijn bed, in plaats van schaapjes tel ik nu vloekwoorden maar het levert niks op. Uiteindelijk sta ik op, maak me klaar en spring op de trein om mijn recente oude bekende voor mijn neus te zien zitten. Ik wens hem een goeiemorgen, hij gooit kilo’s zand in mijn gezicht. Enkele haltes voorbij de halte die ik nodig had maakt een werknemer van de NMBS me wakker om mij op de feiten te wijzen. Ik koop een treinticketje om verdere boetes te vermijden en keer terug. Daarna breng ik een bezoekje aan een lokale koffiezaak met mijn herbruikbare beker om deze op te vullen met welriekende koffiebonendrank. Als ik vraag wat hij wil drinken, stormt hij halsoverkop de koffieshop uit. Vol medelijden en verwarring biedt de barista mij m’n koffie gratis aan, ik geloof graag dat dit ter compensatie van mijn treinticket is. Een productieve voormiddag later komt hij zich na het middageten naast mij in de aula positioneren. Ik vraag excuses en een verklaring maar in plaats daarvan grijpt hij me bij de nek. Door z’n stevige wurggreep verlies ik het bewustzijn, terwijl ik me afvraag waar hij dit soort Aziatische vechtsporttechnieken heeft geleerd. Wanneer ik de volgende ochtend m’n ogen open doe en een gillende poetsvrouw voor me zie staan, dan besef ik dat het tijd is om huiswaarts te keren. Ik stop nog snel even bij de supermarkt om een sixpack Red Bulls te halen en spring weer op de trein. Bibberend maar voldoende gehydrateerd wandel ik naar huis, de ochtendspits zal starten wanneer mijn hoofd de ganzenveren raakt. Ik draai me om en mijn blik grijpt de zijne vast, enkel om hem grijnzend uit mijn bed te zien klauteren en in het felle ochtendlicht weer te zien verdwijnen. Een wispelturige man maar ik kan helaas niet zonder.