Zoeken

Au Café de la paix (8) - Zonder tierlantijntjes

De dame van Saint-Sernin stond al minstens vierduizend jaar langs de weg, voor de vicaris haar opmerkte. Pas in 1888 interesseerde iemand zich voor de mooiste menhir van de Aveyron. Een paar lijnen schetsen haar strakke paardenstaart, haar gezichtstatoeages en juwelen. Haar borsten zijn twee cirkels, haar ogen stippen. Haar benen hebben geen knieën en elke teen is even lang. Ze is het pronkstuk van het Musée Fenaille in Rodez. In de wereld van de menhirs zien alle vrouwen en mannen er hetzelfde uit. De mannen dragen een ‘baldric’, een overlangse riem voor een wapen. Waren het helden, goden of hoogwaardigheidsbekleders? Het blijft een mysterie. Door hun eenvoud spreken ze me meer aan dan de gepolijste standbeelden uit de Grieks-Romeinse tijd of het classicisme. Bij de menhirs mag ik meer zelf invullen als kijker. Net als bij het houten Mariabeeld uit de dertiende eeuw. En het hoofd in kalksteen dat vroeger onder een balk aan een gevel hing, kijkt je zo indringend aan dat je je wil verbergen. Kunst zonder tierlantijntjes legt onze drijfveren bloot, net als een gesprek zonder protocol.  Geen wonder dat kunstenaar Pierre Soulages dol was op de ‘statues-menhirs’. Ze staan dicht bij de hedendaagse abstracte kunst. Soulages bewerkte het zwart zoals anderen de grond bewerken, zegt zijn goede vriendin Agnes Varda in de documentaire die ze over hem draaide. Zijn monumentale zwarte schilderijen lijken wel aangeharkt. Soulages was geobsedeerd door de reflectie van het licht op de zwarte verf. Maar ‘noir et lumière’ was toch maar een banale naam voor zijn tentoonstelling in Parijs. Daarom vond hij de term ‘outrenoir’ uit, letterlijk ‘het zwart voorbij’. Zoals ‘l’outre-tombe’, vraagt Varda hem plagerig in de docu. Het hiernamaals. ‘Zoals l’outre-mer’, antwoordt Soulages die het liever wat romantischer ziet.  Goede vrienden stellen elkaar netelige vragen, want ze weten dat ze elkaar mogen. Agnes Varda was liefdevol en laconiek. ‘Mijn films gaan over mezelf, maar vooral over de mensen die ik heb ontmoet’, zegt ze in haar film ‘Les Plages’. Ze groeide op in Brussel en kent de Belgische stranden als geen ander. Met repen pellicule bouwde ze een strandhuisje, en ze fotografeerde een typologie van de teenslipper bij elkaar. Wat een fijne verrassing, haar expo in het Musée Soulages van Rodez. In het museum van haar goede vriend. Is er een mooier eerbetoon?  Rodez betekent letterlijk marktplaats van de Rutenen, het Gallische volk dat de stad stichtte. Het relaas van mijn geestige stadsgids is doorspekt met intriges. In de vijftiende eeuw huwde Jean d’Armagnac, ook graaf van Rodez, zijn zus. Ze kregen samen een kind. De paus was woest en vroeg het koppel hun incestueuze huwelijk te ontbinden. Waarop ze nog twee kinderen kregen. Jean d’Armagnac zette een complot op met de Engelsen om zijn soeverein graafschap te beschermen tegen koning Lodewijk XI, maar werd uiteindelijk door diens troepen vermoord. Conflict boeit, vrede minder. Die avond in het Café de la paix nodigen vier stamgasten me uit aan hun tafel. ‘Hij was hier deze ochtend al!’ barst een van hen uit als hij de andere ziet op mijn foto met cafébazin Marie. Binnen praat ik nog met een arbeider die ooit wijn verbouwde. Een ex-Hells Angel aan de toog vindt mijn accent rock ‘n roll. Het terras zit vol, zus Emilie loopt zich de benen vanonder het lijf. Maar ook zij praat graag over de streek. Ze is gepassioneerd door genealogie.  Het enige minpuntje van dit café: het toilet bevindt zich in de kelder, op het einde van een smalle gang. Het is een hurktoilet. ‘Bon courage!’ zegt de vrouw die er net buiten komt. Ik hou mijn adem in, trek mijn broekspijpen op en doe mijn broek naar beneden, hang in positie. En dan floept het licht uit. ‘De kermis is een geseling waard’, denk ik wanneer ik nog half hurkend op de tast de schakelaar zoek.

Pons
0 0

Angst als medereiziger

De angst fluistert. Altijd. Een koude hand om je pols, een stem die je beweging wil bevriezen. Ze ademt in je nek wanneer je de drempel overweegt, wanneer je talent naar licht reikt, wanneer je hart sneller klopt van verlangen én van vrees. Ze zegt: Blijf hier. Veilig. Bekend. Wat als je valt? Wat als ze lachen? Wat als het leegte is achter die deur? En toch... kijk. Zie de zangeres wiens stem trilt voor de eerste noot, maar zingt. Zie de schrijver die naar het lege blad staart, bevangen door twijfel, maar de eerste letter zet. Zie de ondernemer wiens hand beeft bij het tekenen, maar tekent. Zie de verliefde die een afwijzing vreest, maar het hart opent. Angst is geen ijzeren rem die onverbiddelijk knarst. Ze is de koude wind tegen je gezicht terwijl je fietst. Het is het diepe water onder de brug waarover je loopt. Het is de stilte voor het woord dat je spreekt. Succes draagt vaak de geur van angst. Groei baant zich een weg door het struikgewas van onzekerheid. De mooiste talenten bloeien niet in de schaduwloze kas van absolute zekerheid, maar op de open velden waar de wind van het onbekende waait, en waar je wortels tóch de kracht vinden om zich vast te klampen, te groeien, te bloeien – schitterend en kwetsbaar. Laat angst aan boord komen. Erken haar. Geef haar een stoel achterin. Luister naar haar waarschuwingen, maar laat haar nooit het stuur grijpen. Want de reis – jouw reis naar wat je werkelijk kunt zijn, naar wat je werkelijk kunt scheppen – die begint niet waar de angst eindigt. Die begint precies waar je, met de angst als medereiziger, tóch het gaspedaal indrukt en vooruit kijkt. De weg opent zich niet voor wie geen angst kent, maar voor wie rijdt ondanks de koude hand om het hart. Rijd door. Bloei door.

Heidi Schoefs
2 1

Au Café de la paix (7) - Moord op een caféterras

Het Café de la paix in Rodez heeft zijn naam niet te danken aan de bevrijding, vertelt Marie me. Ze runt het café al 14 jaar met haar zus Emilie. ‘Na de Tweede Wereldoorlog werden veel cafés zo herdoopt. Maar deze plek bestaat al sinds 1890. Dit was het plein van de vrede, en daar was la rue de la paix. Tot Jean Jaurès werd vermoord, en het plein naar hem werd vernoemd.’ Het was op een caféterras, in Parijs, dat de socialistische voorman in 1914 door het hoofd werd geschoten. De moordenaar, een nationalist, wilde oorlog met Duitsland. Jaurès probeerde die oorlog te voorkomen met een internationale arbeidersstaking. Hij had voordien kerk en staat al helpen scheiden en promootte het Esperanto. Dat het ‘café de la paix’ op zijn plein ligt, zal hij niet erg hebben gevonden. De houten gevel van het café is bordeaux geverfd, de letters boven de deur zijn zwierig. Achter de ramen hangen kantgordijntjes en de plankenvloer is nog van 1890. ‘Hij heeft geen tegel gezien,’ benadrukt Marie. Het café ligt net buiten het centrum van Rodez, waar je in de steegjes fijn kan winkelen. Maar hier moet niks.  Toch niet voor de klanten. Marie laveert tussen de tafels met koffie’s. In haar zwarte top en donkergrijze jeans bekommert ze zich om elke klant. Ze vraagt de twee dames onder de luifel of ze al naar de expo over regisseur Agnes Varda gingen in het Musée Soulages. Dat deden ze, maar Marie zelf nog niet. Wel was ze al in België. Gent en Oostende waren haar favoriete steden. En in Brussel ontdekte ze met haar moeder een fantastische kroeg. Binnen stroomt uit vijf van de zeven tapkranen Belgisch bier: Jupiler, St. Stefanus, Blanche des Neiges, Guillotine en Kwak. Aan de muur hangen neonlichten van Duvel en Delirium Tremens. Ik bewonder de handvaten van de tapkranen die een houtbewerker uit Conques heeft gesneden. De zeemeermin, de fluitspeler en de priester, op drukke avonden komen ze tot leven als ze mee mogen tappen.  Ik bestel water met abrikozensiroop en ga buiten op een van de gevlochten stoelen zitten. Trosjes langwerpige bladeren van een pruimenboom beschutten me tegen de felle zon. Hun schaduw decoreert de tafel. Naast mij bromt een kind terwijl hij zijn speelgoedautootje door de lucht rijdt. Zijn moeder zegt dat ze zijn sapje zal uitdrinken als hij niet snel is. Het is het soort café waar je een hele dag je boek of krant zou kunnen lezen, waar je keuvelt met iedereen. In de verte hoor ik mensen op potten slaan, en ik denk aan een steunactie voor Gaza. Tot een groep Afrikanen in strooien rokjes om de hoek verschijnt. Ze maken promo voor het folkfestival dat die avond doorgaat. Terwijl ze op hun instrument slaan, stappen ze ritmisch verder. Het brengt me in verwarring: is dit niet net het stereotiep waar ze van af willen? Ze hebben me alleszins van het terras gekregen. ‘Je suis curieuse. Point’, heet de expo van Varda. Ik kan dat alleen maar beamen. Hoe heerlijk het café ook is, Rodez heeft nog veel meer in petto. ‘Tot vanavond’, zeg ik tegen Marie. ‘Dan is mijn zus er’, roept ze me na.

Pons
5 0

Au Café de la paix (6) - Soort zoekt soort

‘Binnenkort sluit het museum vijf jaar’, vertelt de suppoost met de vlinderbril en de bordeaux krullen me. Op de muur van een lege zaal spoot iemand ‘à bientôt’ in graffiti. In de andere muur zitten gaten. ‘Het wordt helemaal gerenoveerd.’  ‘Zoals het Centre Pompidou in Parijs?’, vraag ik. ‘En het Musée des Augustins in Toulouse. Dat is sinds 2019 gesloten’, zegt ze. ‘De musea moeten toegankelijker worden voor mensen met een beperking. En veiliger bij brand.’ Allemaal goede zaken, maar staan we de komende jaren dan vaak voor een gesloten deur in Frankrijk?  Kleine musea herbergen nochtans vaak pareltjes, zoals dit Musée des Beaux-Arts in Agen. Op het gelijkvloers bewonder ik stenen figuurtjes met holle ogen en een snavel. Ze komen uit Noord-Syrië en zijn minstens vierduizend jaar oud. Had het de makers bevallen dat hun werk nu in een Frans stadje tentoongesteld wordt?  Vreemd genoeg heb ik die gedachte helemaal niet bij het schilderij uit de entourage van Jan Breughel De Jonge of bij de massieve Vlaamse kast uit de zeventiende eeuw. Nog trotser ben ik op de reiskoffer van Truienaar Johan Creten. Ze is gevuld met mysterieuze beeldjes van doodshoofden die in dezelfde appel bijten, een bobbelige buste, een mannetje met kersen als hersenen. Het lijkt een reiskoffer uit het onderbewuste. Toch gaat de prijs voor de grootste ontdekking vandaag naar François-Xavier Lalanne, een kunstenaar uit Agen. Hij staat sinds de jaren ‘50 bekend om zijn bronzen bureaus in de vorm van een neushoorn, de ‘rhinocrétaire’. Lalanne trouwde met een andere Lalanne, voornaam Claude, en samen bouwden ze een dépôt sentimental uit. In de buik van een vis regent het en het geheugen van een neushoorn bestaat uit andere dieren, leren zijn etsen mij. Mijn tournee langs de cafés de la paix is niet alleen een voorwendsel om wijn te drinken, maar ook om wat minder bekende steden aan te doen. Agen kende ik zelfs niet van de pruimen, de specialiteit hier. In de rue Voltaire speelt een DJ bij een kaas- en wijnbar, tegen een decor van vakwerkhuizen. In rue Emile Sentini vind je Le Tchak, heerlijke keuken van het eiland Mayotte.  De vriendelijke suppoost van het museum stuurt me zondagmiddag naar Le Plancher des vaches, een fijn restaurant naast de zondagsmarkt. Eerst ga ik iets drinken op de patio van artcinema ‘Le montreur d’images’. Een plek waar ik kind aan huis zou zijn, mocht ik hier wonen. Het ‘soort zoekt soort’- effect speelt al na een paar dagen: ik trek naar dezelfde plekken als thuis. Dat is toch niet helemaal de spirit van ‘café de la paix’. Vogels met andere veren dan de mijne, daar moet ik op mijn volgende haltes maar eens mee aan de praat raken.  De echte vogels fluiten haast oorverdovend op een plein in het centrum. De zondagsrust die de meeste mensen hier zelfs op een mooie zomeravond binnen houdt, kennen zij niet.   

Pons
8 0

Broederschap 15

De donkere ruimte werd verlicht door grote zilveren kandelaars die spookachtige schaduwen op de muren verspreiden. In het midden van de ruimte stond een lange stenen tafel met een kring stoelen eromheen. Julian schoof de ijzeren deur open en keek rond: het decor was af..nu nog de gasten dacht hij. 

amanda allesie
3 1

Er was eens…

Marlies stond op de rand van de klif en staarde naar de woeste zee. Mijn tranen zijn op, dacht ze , rukte de ketting van haar hals en gooide hem met een woest gebaar in zee. 

amanda allesie
9 2

De klauw clausule

Het document was waterdicht. Hector glunderde: dit is je ondergang Marlies, dacht hij, je dacht toch niet dat ik je zou laten winnen?               

amanda allesie
3 1

Au Café de la paix (5)- En nog een kilometer

Kilometers zeggen me niks, waardoor ik nooit goed kan kiezen tussen een wandeling van 8, 15 of 30 km. Ik weet niet wat ik aankan. Een kleine zeventig kilometer op de elektrische fiets, heen en terug naar Auvillar, een van de mooiste dorpen van Frankrijk volgens de medewerkster van mijn relais. Is dat doenbaar? Volgens Google is het een uur en vijftig minuten fietsen vanaf Agen, enkele reis. Moet lukken? Bij Café Vélo verzekeren ze me alvast dat de fiets het wel trekt, al kleuren maar vier van de vijf blokjes op mijn batterij zwart. ‘Vooral in ‘eco’ rijden’, raadt de ober me aan. Dus zit ik even later weer op het jaagpad naast het ‘Canal des deux mers’, ditmaal richting Toulouse.   Ik kom langs de woonblokken van de buitenwijken en neem foto’s van de lieflijke haven van Agen. Daarna zijn er nog drie lijnen: het kanaal, het jaagpad en de bruggen. Het is een ware bruggenparade van stenen en ijzeren bruggen. Ik fiets in een losse jumpsuit, mijn handtas over mijn borst. Wielertoeristen in sportieve outfits rij ik voorbij. Elektrische aandrijving, hé. Maar het wordt wel warmer, waarom heb ik toch geen fles water meegenomen? Op veertig minuten van Agen ligt een oud sluiswachtershuis waar nu gastenkamers en een bar zijn. ‘La poule à vélo’ lijkt er speciaal voor mij neergepoot.  Ik nestel me in een strandstoel met een limonade en realiseer me dat ik nog niet in de helft van mijn traject zit. De aankomst is voorzien om iets na een. Het zou fijn zijn mocht ik kunnen lunchen in het mooiste dorp van Frankrijk. Weer de fiets op, dus. De zomer doet alles om het me naar mijn zin te maken. Het is met 24 graden niet te warm, het water is mooi groenig, de bomen op de oever brengen wat lommerte. Maar na een uur op de fiets en nog een klein uur te gaan, wordt het jaagpad me wat monotoon. Misschien vreet ik liever kennis dan kilometers. Ik aanschouw de reizigers met vier fietszakken aan hun wielen vol bewondering. Dan rijd ik ze voorbij. Toch even in ‘turbo’-stand.  Onder een van de bruggen woont een dakloze. In plaats van een fles wijn en een rode neus, heeft deze persoon een muur aan zakken. Hij slaat iets gade alsof hij op wacht staat. Ik vraag me af hoe het zover is kunnen komen. Op Facebook kijk ik al maanden naar de filmpjes ‘Soft White Underbelly’ van zelfbenoemd journalist Mark Laita, de Paul Jambers van de VS. In zijn studio nabij de beruchte wijk Skid Row in Los Angeles interviewt hij drugsverslaafden, tienerprostituees of mensen met ernstige mentale problemen. Hij vraagt ze hoe hun jeugd was, of hun ouders in hun leven waren, welke drug ze gebruiken. Vaak vermelden ze emotioneel of seksueel misbruik. Laita’s werk situeert zich op het snijvlak van documentaire en sensatie, van journalistieke interesse en voyeurisme. Toch blijf je kijken, omdat we vaak te veel schroom hebben om deze personen zelf aan te spreken. Laita’s interviewees zijn vaak opmerkelijk coherent en diepzinnig.  Ik wil dus wel een praatje slaan met de dakloze man. Hem vragen waarom hij net deze brug heeft gekozen. Maar dan denk ik aan Julie Van Espen die werd vermoord door een dakloze bij een verlaten jaagpad. Ik fiets snel verder. Op zulke momenten wenste ik dat ik een man was. Auvillar komt dichterbij, dertig minuten worden er twintig, veertien, zes, twee. De zon brandt nu al. Ik leg even modus ‘sport’ aan om de heuvel op te raken. Meteen kom ik langs twee restaurants, maar ik wil eerst nog een glimp van het dorp opvangen. Mijn nieuwsgierigheid wordt bestraft: het eerste restaurant weigert mij. Het is half twee en de keuken gaat dicht. In het tweede kan ik wel nog bestellen: puree met worst, weliswaar statig in vier rechtopstaande stukjes gepresenteerd, met paarse bloempjes.  Na de maaltijd verken ik de cirkelvormige graanhal. De dorische zuilen en Romaanse rondbogen stammen niet uit de Oudheid, daarvoor is de constructie te nieuw. In 1831 werd de hal opgeleverd, lees ik op internet. Ook de kerk van Auvillar, de ‘tour de l’horloge’ en het panoramisch uitzicht lonen de moeite. Ik besef hoe verwend ik ben, want in Italië heb ik nog wel mooiere ‘borghi’ gezien. En die tempels in India dan. Wat kan je na jaren reizen nog bekoren? Het totaalpakket, besluit ik. De vrijheid om met een elektrische fiets langs een kanaal te sjezen. Om waar je ook gaat in Frankrijk, lekker te eten.  Ik heb nog twee blokjes batterij over voor de terugtocht. Ik besluit de onbeschutte stukken in de modus ‘tour’ te doen, de schaduwrijke in ‘eco’. Bij La poule à vélo eet ik een heerlijk ijsje en kan ik mijn telefoon opladen. Rampenscenario’s, zoals op mijn eentje aan de kant staan met twee platte batterijen, zijn vermeden. Op sommige punten is er trouwens een treinstation in de buurt. In geval van nood kan ik met de fiets de trein op. De Finnen zijn ondanks de oorlogsdreiging een gelukkig volk. Omdat ze goed voorbereid zijn, zeggen sommigen.  Mijn berekening is nipt, de ‘range’ van mijn fiets staat op nul als ik aankom bij Café Vélo. Ik heb geen marathon gelopen en de Mount Everest niet beklommen. Maar ik ben zo blij als een Fin met mijn prestatie.  

Pons
3 0

Dat meisje van 15

Ik was 15Uit huis gehaald,Of gezet,Wie zal het weten? Een ding was zeker,Ik kon niet meer terugDie deur bleef voor mij geslotenIk was mijn moeders dochter niet meer Ik was 15Alleen, kwetsbaarOnwetendVerlangend VerlangendNaar rustLiefdeVeiligheid Jij speelde daar op inZonder twijfelKrachtigEn nadachtig Jij verleidde mijMet grote schijnSchijnveiligheidSchijnliefde Alles leek goed te komenMaar ik dreef steeds verder wegVan de werkelijkheidVan elke vorm van veiligheid Jij had mij verleidZonder schaamteDat meisje van 15Zonder thuis Jij had mij verleidTot jouw wereldDe wereld vol angstVerdriet en verderf Jij had mij verleidDat meisje van 15

AngelSuenos
12 1

Gehuld in het zwart

Normaal stoere kerelsNu, geraaktGekwetst door het leven,De dood. Daar lopen ze,Gehuld in het zwartTwee aan tweeDrie in een rij Gescheiden,Door een kistVerbonden,Met hun moeder Gehuld in het zwartDragen ze haarTwee aan tweeDrie in een rij Op weg,Naar haar laatste rustplaatsHaar laatste hoofdstukGedragen door haar jongens Gehuld in het zwartTwee aan tweeDrie in een rijMet moeder in het midden

AngelSuenos
16 1

Een Maatschappij Kritische Analyse

Conservatisme en de opkomst van rechtse regimes.  We leven in onzekere onvoorspelbare tijden. Mensen worden nog altijd onderdrukt en opgejaagd door bepaalde regimes. Ik word er ziek van en het maakt mij mottig. We mogen blij zijn dat we in België leven, waar we nog een zekere vorm van vrijheid hebben.  Kerken en moskeeën lopen terug vol met 'verwarde' zieltjes die duidelijkheid en structuur en een houvast zoeken in deze onduidelijke tijd.  Trump is ziek, Poetin, Netanyahu en de Ayatolla van Iran zijn ziek, er zijn veel dictatoriale regimes in de wereld… Trump met zijn fratsen kan voor een recessie zorgen op zijn eentje. De Verenigde Staten van Amerika zijn allang geen democratie meer, mensen worden naar willekeur opgepakt en naar detentiecentra gebracht. Daar is geen sprake meer van vrijheid.  Opkomst van rechtse regimes. Houdt dit verband met het feit dat zoveel mensen terug hun houvast gaan zoeken in geloof en religie? De geschiedenis heeft het uitgewezen. We leren niet uit onze fouten en ik hou mijn hart vast dat we niet afstevenen op een derde wereldoorlog. Ik denk dat veel mensen dit niet met mij willen. De meeste mensen deugen echt en het zijn gewoon die zieke incompetente oorlogszuchtige idioten aan de top die precies uit zijn om alles terug te vernietigen en af te breken wat we hebben opgebouwd.  Is dit een vorm van bezigheidstherapie voor mensen? Waarom kunnen we gebouwen en infrastructuur niet gewoon laten bestaan? Ik heb nog altijd hoop, ik geloof in diplomatie en nuchtere redelijke diplomaten die met gezond verstand tot oplossingen kunnen komen. Het zijn idioten zoals Trump, Orban, Netanyahu enzovoort die voeding geven tot haat en onverdraagzaamheid naar anderen met een andere overtuiging. Dat is echt iets om te kotsen en te walgen. We hadden in een veel betere rechtvaardige wereld kunnen leven. Dat is mijn overtuiging. P. Claes aka The Canniball 2/8/2025©

Canniball
1 0

Overzee

Moedig zijn ze allemaal. Zeker wanneer ze schaatsen over hebzuchtige schoonmoeders of peristaltische gewaagden. Ze zijn wat schaars, diegenen die met overtroffen lef de waarheid uit de mond halen of die woorden blaffen als pacifistische demagogen.  Ze moeten waarlijk zijn!  Het volk, de menigte of volgers van het uur zijn opgekomen om te leven in de tijd van hun stem.  Ze moeten moedig zijn. Ze kunnen enkel moedig zijn in een volmaakt beeld dat rugzakken van eenheid draagt. Voldragen zwangere rugzakken. De opening is gunstig, de kraamhulp is nabij.  ‘Het is de schreeuw van de sterke natie’, brult een onderliggende toon vanuit de kerk.  We zijn allemaal gemaakt door de kerk.  ‘We zijn verkerkt’, benadrukt de aalmoezenier dogmatisch.  Of was het toch waar?  Zijn we eenzaam gestorven door een gevoel van ongeloof in de bewonderende woorden van de overzeese kapers?   Ze zijn mondig. Mondig genoeg om de gulzige wil van het gewone volk op te vullen. Hun wil is eenvoudig. Summier. De plooilijnen zijn zichtbaar. Met een harde duimslag kan je gemakkelijk het antwoord vouwen.   Overzees, verloren water voelt wat aan als oud papier. Verkleurd door slibdeeltjes.  Dan val je daar, als mens, overzees in het verloren water. En dat jeukt. Als een geëpileerde oksel die een overdosis aan deodorant krijgt.  Maar beide zijn goed gevouwen antwoorden, ze vormen de Pretoriaanse wachters van onze stem.

Niels Lievens
24 3

Brederodehof

Alain miligent liep door de boomgaard langs de appelbomen. De oogst zag er goed uit. Je mag altijd eens komen proeven Jessica,dacht hij, ik zal je zeer graag ontvangen liefje.   

amanda allesie
5 1

Septuganint

De keiharde muziek was ondraaglijk. In een waas zag hij een silhouet:'help me!' riep hij. Brigitte lachte:'dat had je gedacht!' 

amanda allesie
2 1

'Het dolle dagboek': fragment

Mijn debuutroman Het dolle dagboek is verschenen! Als teaser hierbij een fragmentje eruit. “Onwillekeurig keek ik in de richting van de twee grote klokken die, goed zichtbaar, bovenin de kerktoren hingen. Toen keek ik terug naar de dame. Klok nummer drie, zeg maar. Ik stond oog in oog met mevrouw De Bok, alias De Huishoudster Van De Pastoor.”    

Wim Corbeel
12 2

$$$$$$$ BEDROG. $$$$$$$$

Een arbeider krijgt 100 euro, belastbaar, per extra gewerkt jaar meer. De aandeelhouders verdienen duizenden euro's, belastingvrij,  meer per  gewerkt jaar, van hun, slaven  arbeiders. ************************************** https://www.youtube.com/watch?v=uSmHZ1X_1fg

verf ed: Contemporary interdisciplinair ArtTIST, nen tjolder, nen dommekloot
9 0

Doodgewoon

Een publieke plaats. De winkel die doet denken aan Magere Hein. Het is er fris als je binnenkomt. Kil! Dat hoort zo. Voor de groenten, het fruit, het vlees, de vis en alles wat vers is, of hoort te zijn. Mijn zijn hoort niemand.  Ze weten niet welk gevaar ze lopen. Ze hebben geen idee. Alle mensen zijn hebberig, of onverschillig. Straks misschien koud. Ze zien het niet eens. Of willen het niet zien. Ik ben gewapend. Waarom heb ik dat wapen eigenlijk meegenomen? Kwam het door die dikzak? Jij gaat met je smerige tengels van mijn boodschappen blijven, die vieze worstenvingers zijn misschien niet eens gewassen en ontsmet, na je plaspauze van daarnet, dacht ik rijmend toen ik daarstraks van de parking naar de ingang liep en de kale opgezwollen kassier door het winkelvenster aan het werk zag. Misschien ben ik diep vanbinnen een heel angstig mannetje en hadden de persoonlijkheidstests gelijk. Zou het? Honderden idiote vragen tijdens zo'n test, soms een paar keer dezelfde, maar net ietsje anders geformuleerd. En dan die meerkeuzedingetjes! Hoorndol werd ik ervan. Op het agressieve af. Ik wilde alles te precies doen, te correct, en na elke vraag moest ik verplicht doorgaan. Niet terugkijken. Niet vergelijken. Doorgaan. Sneller! Een paar persoonlijkheidsstoornissen, waaronder een mogelijke psychopathische deviatie. Dat was destijds de conclusie. So what? Ik mocht gewoon naar buiten. Vrij rondlopen. Doen wat ik wil. Op mijn tempo. Dat doe ik intussen al vele jaren. Niks aan de hand. Ik ga mijn gang. Zo ook deze zondag. In de winkel van Magere Hein.  Geen angst in hun ogen. Dat valt me zwaar tegen. Zie ik er dan zo onschuldig uit? Waarschijnlijk wel, met mijn sullige brilletje, mijn totaal gebrek aan spiermassa en m'n rare gangetje. Dat laatste is iets medisch. Holle voeten, waardoor ik te veel op m'n buitenkant loop, m'n knieën overbelast, daardoor m'n rug onnatuurlijk houd en m'n nek naar voren steek. 't Is geen gezicht. Ik lijk wel een gier. Mensen voelen dat. Hem moet ik pas vrezen als ik dood ben. Hij is een gier. En gierig op de koop toe, want hij heeft nog niks in zijn winkelkarretje liggen.  Ik heb nooit stoer willen zijn. In m'n jeugd misschien, heel even. Naar een tatoeage bijvoorbeeld heb ik nooit verlangd, tenzij die ene keer, toen ik een streepjescode op mijn rechterbovenarm wilde. Voor de grap. Of was het een statement tegen de consumptiemaatschappij? Vergeten. En toen ik een wit jeansjasje wou zoals Axl Rose van Guns N' Roses. Nooit gevonden. In geen enkele winkel. Ik wilde cool zijn. Koel. Diep vanbinnen ben ik een Noor. Of een Zweed. Een Deen misschien. Neem het van mij aan: ik ben niet bang. Niet bang om het te gebruiken.  We worden vreemden van elkaar. Contactgestoord. Is het mijn schuld? Geenszins. Het is de wereld waarin we leven. Er is geen ontkomen aan. De enige taal die we nog spreken is digitaal. Praatjes vullen geen gaatjes. Ze zijn overbodig. Met een QR-code een kop koffie bestellen, een postpakketje wegbrengen, bioscooptickets kopen ... Allemaal digitaal. 't Is begonnen met die anderhalvemetersamenleving van een paar jaar geleden, tijdens de coronacrisis, zeggen samenzweringstheorieën. Of samenzweringsterroristen zoals ik, van de gewelddadige soort.  Wie kan het wat schelen? 't Is allemaal doodgewoon. Geen haan die ernaar kraait. Ook niet die halve die inmiddels dood in m'n karretje ligt. En die dikke kassier, daar reken ik straks wel mee af. Op mijn manier. Ze zouden me moeten opsluiten. Of afvoeren naar Zelfscandinavië. Kijk me hier zwaaien met m'n scanpistool. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.   

Danny Vandenberk
7 0

waaiers voor de winter

Kirsten wist hoe laat het het was toen hij haar ten dans vroeg. Hij had haar herkend, of niet? Ze moest wel meegaan in z'n spel. langzaam gleed hij met haar over de dansvloer:'schoonheid waneer krijg ik mijn beloning? ' fluisterde Eros bij haar oor.  'nooit!' tierde ze en duwde de loop van het wapen in zijn gezicht .  'kirsten , wil je zo je dochter terug? kom schiet dan, je durft toch niet! lachte hij.  zonder aarzelen haalde ze de trekker over. Hij zakte met een verbaasde blik op de grond. Kirsten maakte van de chaos gebruik om te verdwijnen.   

amanda allesie
5 1

de seizoenen van Parijs

De bleke ochtendzon viel binnen door het kleine dakvenster .  Leoni Catharis lag diep in slaap onder een grauwe deken op  een matras in het midden van de plankenvloer. De enige tafel die er stond was bedolven onder een stapel houtskooltekeningen ,lege blikjes en een asbak vol siragettenpeuken.  

amanda allesie
5 1

Septic graniet

De strand stoel stond vlakbij de restanten van een zandkasteel. Af en toe stroomde er zeewater langs zijn blote voeten. Vanachter een donkere zonnebril staarde hij met een lege blik over het strand. Op zijn schoot lag een vergeeld papiertje met het slordig opschrift: zoek me niet! 

amanda allesie
6 2
Laad meer ...