Zoeken

deze nacht

  Jij schoot  deze nacht  in mijn mond  deze nacht    met volle macht  deze nacht  het was  deze nacht  geen leffe  deze nacht  het was  deze nacht  ietsdeze nachtmet pindanoten smaak jijdeze nachtlikkenddeze nachtslokkenddeze nachtleefdedeze nachtop

verf ed: Contemporary interdisciplinair ArtTIST, nen tjolder, nen dommekloot
9 0

ons levensgeluk

  die van morgen liggenin onze dromen verscholende windblaast er ons naartoe morgenwat een eeuwigheidkan wezen de eeuwigheidin ons dromen we hoeven niet te lopenzelf niet te gaan de toekomstmet wat gelukis dicht bij onsvandaan

verf ed: Contemporary interdisciplinair ArtTIST, nen tjolder, nen dommekloot
3 0

…MedeLIJDEN LEIDEN

Hoe kan ik pretenderen ......UTe kennen ontkennen Uw unieke zijnweigerenTe erkennen Uw geurUw kleurUw lichtUw uitstallingUw unieke leven Iedere MENS die sterftIs een bibliotheek die verdwijnt Hoe kan ik die volledige bibliotheek kenenAls ik grootste gedeelte van mijn bibliotheek al vergeten ben HoeKanIkmedelijdenuw pijn voelen Mede leidenKan ik welVer wegVan allepijn Uw leven die mij vergezeldWaar voor mijn grootste dankMijn medemens Voor Uw geurUw kleurUw lichtuw uitstallingUw unieke leven Mijn grootste DANKOMensOMedemens  

verf ed: Contemporary interdisciplinair ArtTIST, nen tjolder, nen dommekloot
6 1

Twee verliefde asperges

Uit een stuk bewerkte grond in een dorp met meer koeienvlaaien dan inwoners groeiden 2 fluo gele asperges met een gedeelde liefde voor het fietswiel. Ze rukten hun wortels los en stalen de fietsjes van een paar tot bloedens toe knock-out geslagen kinderen om hun huwelijksreis te starten. Geen fietspad bleef onbereden, geen aardeweg vervreemd en als ze geen weg hadden om over te rijden dan bereden ze elkaar. De liefde was groot, hun haat voor compostvaten nog groter. Geen enkel vat bleef gespaard, overal werden compostvaten vol blutsen en builen gestampt en het land werd bezaaid met de assen van opgebrande groente resten en toxische plastiekdampen. De asperges bleken onoverwinnelijk. Sommigen vermoedden dat ze dit deden uit rebellie tegen hun eigen sterfelijkheid, als ze al hun potentiële laatste rustplaatsen zouden uitroeien dan zou de dood geen plaats meer hebben voor hen. Volgens anderen hadden ze gewoon een uit de hand gelopen agressieprobleem. Ze waren zich echter niet bewust van de vijanden die ze onderweg maakten. Wanneer ze hun honderd-en-zoveelste compostvat lieten smelten in de vlammen van een in de fik gestoken benzineplasje ontketenden ze de allesverwoestende woede van een vredelievende slagerszoon. Want wat ze niet wisten is dat de verborgen geliefde van de vredelievende maar ook uitgehuwelijkte slagerszoon zich in datzelfde opgebrande compostvat verborgen had om zijn moeder te ontvluchten toen zij haar zoon kwam vragen om haar nieuwste preparé recept eens te proeven. Ze was ingedommeld door de bedwelmende geur van bedorven pastinaakschillen en toen ze wakker werd was de huid al van haar halfnaakte lijf gebrand. De nietsvermoedende asperges vervolgden hun turbulente fietstocht tot ze oog in oog kwamen te staan met de slagerszoon en zijn angstaanjagende wapenarsenaal. Hij stal de scherpste hakmessen van zijn vader en decoreerde zijn lichaam ermee zoals kerstballen aan een boom worden gehangen. De pretlichtjes in zijn amberkleurige ogen waren vervangen door het verslindende vuur van een bosbrand in een langdurig droge zomer. Tussen de verkoolde velden werd de veldslag van de eeuw gevoerd wanneer de slagerszoon in een vlaag van woede de omgeving in stukken en mootjes begon te hakken en de 2 asperges fietsten voor hun leven. Ze lieten overal as, brokstukken en reepjes anoniem vlees na en wanneer de slagerszoon tot het besef kwam dat hij in zijn blinde uitbarsting zijn hele dorp uitgemoord had verhakselde hij zichzelf met het scherpste mes die hij hangen had. De asperges wierpen een laatste blik op de uitgedoofde bosbrand in zijn resterende linkeroog en vervolgden hun huwelijksreis. Ze leefden anderhalve dag gelukkig verder tot één van de asperges bezweek aan een verdoken aspergevlieg infectie. De wederhelft van de overleden asperge kreeg de tijd niet om te rouwen want de tot bloedens toe knock-out geslagen kinderen ontwaakten en kwamen hun fietsjes terughalen en stampten de asperge plat. De kinderen herstelden hun dorp en ter herdenking van de tragedie, alsook om andere asperges schrik aan te jagen, wordt tot op de dag van vandaag nog elke donderdagavond platgeslagen aspergepuree geserveerd.

Delphinus
28 0

Punch needle

Ik neem een punch needle en perforeer de gevoelige huid van je onderbuik om er de gruwelijke beeltenis van jouw moord figuratief, narratief en letterlijk in de vereeuwigen vooraleer ik die zal uitvoeren zodat je op z’n minst dit nog bewust kan ervaren voor je aan de daad bezwijkt en het eeuwige licht omarmt want ik heb jou al mijn hele leven gehaat en heb jou nog nooit iets van plezier of geluk gegund omdat ik mij verrot erger aan hoe jij je voetstappen op deze aardse grond drukt maar ik word er zo gelukkig van om je vlees met je toekomst te decoreren omdat deze nog duisterder is dan het allesomvattende donker die zich tussen enkele aan elkaar getimmerde houten planken onder de grond situeert want jij verdient geen adem en geen kansen en mijn grootste geluk is om jou deze te ontnemen en je ziel regelrecht de vergetelheid in te zenden en alles van de malse spiermassa aan je dijen tot de meest minuscule partikels waaruit jouw lichaam opgebouwd is te voederen aan de hongerige bacteriën in de dampende composthoop die rechtsachter in mijn tuin ligt te rusten zodat je toch nog iets op deze bizarre draaigrage grondbol een pleziertje kan doen. Jouw dood is mijn favoriete hobby.

Delphinus
21 0

Krijsend stil

Mijn woorden zijn als een scheet in een wervelwind, geen liefkozend oor die hen bemint. Ik ben een piepkonijn en het dondert zo luid. Je dondert over me heen en wist al mijn klanken uit. Ik ben een tuba met een krop in mijn keel. Momenteel. Wacht maar tot ik je omver blaas.

Delphinus
21 0

Kom me maar halen

Je loze dreigementen kloppen bij mij aan en ik open de deur en klop op hun muil. Wie denk je verdorie dat je bent? Je bent vuiligheid, de braakliggende grond die ik moeiteloos platwals om mijn imposante fort op te bouwen. Je ogen spuwen vuur maar ik blus de vlammen met de spuug die ik op je gezicht ga afschieten. Smeer het maar lekker open. Je wilt mijn naam? Mijn adres? Ik ben Delphine en ik daag je uit om aan mijn voordeur te komen staan. Neem je woede mee, put er al je krachten uit want je zal ze nodig hebben als ik jou tegen de stoeptegels plak. Kus het steen en kus mijn kloten. Je vraagt erom, je wilt geweld en ik kan je dat geven. Geven en nemen, ik geef jou een pak rammel en jij neemt die rotzooi aan. Je hebt geen keus. Je vroeg erom. Ik sla barsten in je oogkassen tot mijn knokkels bloeden en ik geniet van de tranen die je vermassacreerde gezicht verlaten. Denk de volgende keer maar goed na vooraleer je mijn grenzen komt opzoeken. Ik beloof plechtig dat ik resoluut ga weigeren als je me smeekt om je leven te sparen. Je bent een stap te ver gegaan, een schoenzool die van mijn erf had moeten blijven. Denk daar maar eens goed over na als je in je spoed bedje ligt straks. Kleingeestig stuk verspilling.

Delphinus
35 1

Hou uw muil

JE BAKKES STAAT VOL VETPUISTEN EN JE KAN FISHSTICKS FRITUREN MET DE OLIE IN JE HAAR, HOU UW MUIL! JE ZINLOOS GEKLETS OVERSTIJGT DE  VERRE GRENZEN VAN MIJN GEDULD EN MET KOLKENDE LAVA IN MIJN OGEN KIJK IK JE AAN! IK GRIJP MET MIJN LINKERHAND DE BOVENSTE RIJ SCHEVE TANDEN IN JOUW ONGEPOETSTE KNOFLOOKTEMPEL VAST EN MET MIJN RECHTERHAND PAK IK JE SCHEVE ONDERKAAK BEET! IK RUK ZE UIT ELKAAR! JE UIT DE HAND GELOPEN HENTAI VERSLAVING UIT ZICH ALS ZIENBAAR AFSTERVENDE HERSENCELLEN! DIE DOOIE BREI DRUPT UIT JE OREN! ALS JE ZO DOOR BLIJFT KRIJSEN MET JE WANSMAKELIJKE VARKENSKLANKEN DAN KNIP IK JE STEMBANDEN DOOR MET EEN BOTTE KINDERSCHAAR EN BID DAT JE TETANUS KRIJGT VAN HET ROEST DIE ZICH OP HET METAAL GEHUISVEST HEEFT! HOU UW MUIL!

Delphinus
64 0

Hoe durf je

Je blaast me van m’n sokken met je redeloze woede, jij maatschappelijk ongewenst misbaksel. SCHURFTWICHT. Ik bewerk je rug met scherp metaal want je gunt me de tijd voor je voorzijde niet maar de voldoening blijft evenzeer zalig. Je draait je om en ik ram twee verroeste vleeshaken door je borsten heen en rek die flappen over je schouders, je hebt je eigen gepersonaliseerde cape nu. Ik stamp je van het dak af en dan kan je rechtstreeks naar de grond vliegen. Het volk beneden juicht je toe als je de grond raakt en je bloed alle kanten opspat, wat een spektakel! Je oogballen liggen er voor het rapen dus ik raap ze op en stop ze in een blender zodat ze de wereld zien draaien wanneer hij voor jou komt stil te staan. Ik schraap je vormeloze, zachte vlees van de vloer en gooi het allemaal in een pot om in te koken tot het aanbrandt en wederom een vaste massa vormt want een papje kan je niet kapotslaan maar een krokante hoop zwartgebakken vlees wel. Ik neem een moker en beuk erop los tot de brokken in het rond schieten. Mijn vreugde kent geen grenzen! Jij dacht dat je mij aankon, jij dacht dat je mij kon raken. Het enige wat hier geraakt wordt ben jij door mijn mokerslagen jij onwijs arrogant klotewijf. En als jij denkt dat het hierbij stopt, wacht dan maar tot ik je terug vind in het hiernamaals waar de dood niet tot bewusteloosheid leidt en eeuwigheid de norm is. Afzien zal je doen, met of zonder lijf want je geest kan ik ook nog breken.  

Delphinus
30 0

Gemene duivelskindjes

Ze koteren met scherp geslepen waskrijtjes in de vliezen tussen je tenen en ze zabberen met hun vochtige mondjes op de huid van je scheenbeen. Ze hebben gif in hun speekselklieren dus daar krijg je hardnekkige infecties van. Ze rukken de batterijen uit hun elektronische speelgoedjes en proppen die hemelwaarts je rectum in. Ze bouwen een troon van knalrode legoblokjes. Je knielt en je beide knieschijven drukken zich tegen twee tactisch gepositioneerde legoblokjes aan, je schreeuwt het uit. Zij giechelen. Ze smeren de inhoud van hun luiers uit, een stront pentagram domineert nu de keramieken vloertegels. Jij schrobt erop los maar er loopt al een kind over je plafond te sprinten en je vraagt je af of je nettoloon niet ietsje hoger kan. Er vliegt een rammelaar tegen je rechterslaap. Ze dansen in een cirkel, enkelen spugen hun fruitpap er weer uit.   Blije kindjes, vrije kindjes huppelen vrolijk rond. Ze doen aan rituelen, dragen verzen in hun mond. Blije kindjes, vrije kindjes dansen om je heen. Ze bezorgen ons het einde en ze kwijlen op je been.   Jij ontwaakt onder de afwachtende blik van zestien gloeiende ogen en de bel gaat. 1 paar ogen wordt liefkozend opgehaald maar jij weet dat de hel geen tijd kent en morgen gaan haar poorten weer open.

Delphinus
19 0

Doe het nu

Goeiemorgen. Wil je mijn tafel afvegen? Wil je de onderkant van mijn wc eens poetsen? Er ligt ook nog wat kaka naast. Mag ik de afstandsbediening eens hebben? Hoe moet je zappen? Ik wil Canvas. Het lukt niet. Alleh. Het lukt niet. Hoe moet je zappen? De Zevende Dag gaat beginnen eh! Awel, ik druk toch op het pijltje? Ahzo. Het lukt niet! Ah. Dat is niet De Zevende Dag eh. Neen, De Zevende Dag is op Canvas. Dat is geen waar, ik kijk elke dag naar De Zevende Dag. Ah. Ik heb dorst. Mag ik wat water? En wanneer komt het eten? Ik heb honger. Mag ik nog wat water? Haal eens een nieuwe fles alstublieft. Er liggen nog kruimels onder de tafel. Er liggen daar ook nog kruimels. Mag het raam open? Mag het raam weer dicht? Het tocht hier. Het is hier warm. Pfff. Zet eens de verwarming minder? Ik heb koud. Haal eens een extra deken alstublieft. En de verwarming mag weer aan. Hoe is het weer buiten? Ik hoor de TV niet. Hoe zet ik die luider? Het lukt niet. Ik hoor niks. Ik hoor nog steeds niks! Awel, ik druk toch op het pijltje? Ahzo. Er ligt een zakdoek op de grond. Ik moet fluimen spugen, geef eens mijn potje. Mag ik nog een glas water? Het is hier donker. En warm. Pff. Waarom plas je op mijn bed? Waarom spuit je benzine in mijn infuus? Wat ga je met die vlammenwerper doen?

Delphinus
16 0

Dodelijke vrouw

Ze staat op de hoek van de straat te wachten op jou en het vallen van de avond. Rozen zijn cliché dus breng je haar een bloembol in een turkooizen pot en ze apprecieert je gevoel voor humor. Jullie lachen. Niemand weet wat voor bloem de bol brengen zal maar jullie weten dat ze vroeg of laat zal bloeien en dat het sowieso geen cactus is. Jullie verkennen elkaars donkerste plekjes maar zij lijkt overal straatlantaarns te hebben. Ze leeft alsof het leven een gemaskerd bal is en jij ziet enkel de verlichting op de hoek van de straat. Ze verft haar lippen met de vloeistof uit je aders. Nu wordt het donker voor jou.

Delphinus
17 0

De kinderen van de nacht

Ze zijn met drie en ze vinden jou in het donker. Het begint met getrappel, stilletjes en zacht. Daarna stampen ze je vloer volledig naar de kloten, de kwaliteit van je perfect geplaatste Quick-Step kan hen worst wezen! Huiverend zit je in een hoekje, getuige van de versplinterde planken alsof je slaapkamer een slagveld na de veldslag zou zijn. En jij bent geen soldaat, je bent een broekschijtertje. Troost jezelf want ik zou ook een broekschijtertje zijn, de drie kleine schaduwen met hun uitgeholde oogkasjes doch nieuwsgierige blikken op jou gericht. Ze vragen zich af of je botten even hard zouden splinteren als je vloer. De zon komt op, je alarmklok loopt af. De snooze knop blijft onberoerd en de kinderen van de nacht zijn niet nieuwsgierig meer.

Delphinus
7 1

De helleveeg

De helleveeg verzuurt mijn zicht, haar beeltenis brandmerkt mijn geheugen. Mijn oren verheerlijken de stilte in haar afwezigheid. Ze breekt de vliezen van menig zwangere vrouw en zij baren monsterlijke gedrochten, allen vervloekt en lelijk. Ze dweilt de vloer met zoute tranen van arme weldoeners een eeuwigheid lang gevangen in haar diabolische monoloog. Ze steelt de zuurstof van tot bedrust toe veroordeelde ziektelijders en steelt de levenslust van elke voorbijganger die haar trommelvliesverwoestende decibels niet kan ontsnappen. De helse klanken van de helleveeg weergalmen door de stenen gangen en niemand blijft gespaard. Mij zal ze niet krijgen, het beruchte wicht. Haar tirannie verdient een einde en ik zal het haar bezorgen. De helleveeg heeft haar laatste vloer geveegd, ik veeg de vloer met haar gezicht. Wat ooit over de stenen gangen geloofde te heersen vervult mijn geest nu met een eindeloos gekrijs waar geen bekroonde symfonie aan kan tippen, een varken tijdens die laatste luttele momenten van besef vlak voor het geslacht wordt. En slachten zal ik doen, bruusk en theatraal. Alles besmeurend. De helleveeg zal de pijn in haar laatste luttele momenten van besef aan mij te danken hebben en ik zal de rust vinden in de stilte tussen stenen muren en het bloed aan mijn doordrenkte schort. 

Delphinus
9 1

As ben jij nu en as zal je blijven

De geur van een ovengebakken knoflook baguette bevrijdt zichzelf uit je mond en rijst naar de hemel. Geloof jij dat je daar ook zal vertoeven straks? Je bloedeloze huid omhelst innig de keukenvloer alsof keramieken tegels de liefde verlangen maar ze zijn versteend, net zoals jij. Nu lig je daar voor mijn voeten, aan mijn voeten, aan mijn genade overgeleverd maar die heb ik niet. Toch niet meer voor jou. Doodgaan hoeft niet het einde te zijn. Je bent er nog hoewel je er niet meer bent. Misschien. Misschien kijk je toe? Misschien zweeft je stoffig gemanifesteerd toefje zielenwolk panikerend rond in de keuken waar je lijf nog ligt te stinken en de knoflook aan je tanden plakt en smeek je mij om je gewoon te begraven. Potgrond in je lichaamsgaten proppen en dahlia’s planten waar je vlees de bodem voedt. Dat kan ik doen, ik kan je ook in een loden kist stoppen want zo bespaar ik de wormen de buikpijn. Of ik kan je te rusten leggen bij de rest maar waar zit het plezier daarin? Wat win ik daarbij? Ik besliste lang geleden al wat ik met jou van plan ben, en ik speel graag met vuur. Hoe de vlammen je bleke huid knuffelen, je wordt eerst knapperig en ruikt naar gebakken spek dat de houdbaarheidsdatum al lang zien passeren heeft. Het vet drupt en moedigt het vuur aan. Alles overstijgend, reusachtig rood. Het enige oppermachtige die jij aanschouwen zal want de hemel wil jou en je zonden niet en je draagt te weinig betekenis voor de hel. Als religie een vuilbak had dan zou jij erin huizen want daar eindigt al wat te verwerpen valt. Al wat vergeten zal worden belandt in de vuilbak dus daar gooi ik je assen straks in. Je bent geen urne waardig, jij zielige verspilling van heilig vuur.

Delphinus
3 1

Arm schaap

Ik ben de wolf in schaapskleren Ik verslind uw lammetjes en vul mijn teddyberen met hun wol Ik stoof hun vlees en slurp hun stomend beenmerg met een glaasje moederlijke tranen erbij Ik tel hun lijkjes om vredig in slaap te vallen Ik vul de weide met kleine grafstenen Ik heb geen zwaar geweten maar jouw kroost ligt wel zwaar op mijn maag Ik steek je neer met de afgekloven botten van je kleintjes Ik zaai onheil tussen de grassprietjes op het veld waar jullie ooit gelukkig waren Ik ben dat ongekende waar jij schrik voor hebt Ik ontbloot mijn tanden en jouw gemoedsrust springt zonder pardon de doodskist in Ik grijns en stil mijn honger met jouw nageslacht Ik verlang nog een dessertje dus begin maar al te lopen Jij bent de volgende

Delphinus
15 1

Verstoppertje

Je kruipt in de vuilzak aan de voordeur want je bent een beetje wereldvreemd en beseft niet dat die vuilzakken klaar staan om opgehaald te worden. Je wordt niet gevonden en krijgt het nogal verstikkend warm in die dichtgeknoopte stinkende plastic zak maar voor je jezelf kan bevrijden grijpt een sterke arm de zak waarin jij je in bevindt en gooit die achteraan in de vuilniskar waar je lekker claustrofobisch en stinkend aan je einde komt tussen al het andere afval.  Je verstopt je in de wasmachine samen met de vuile sokken van je broer en die ene stinkende pyjama die je net iets te lang gedragen hebt. Stank lijkt wel je ding te zijn. Je moeder houdt hier echter iets minder van en steekt de wasmachine in gang. Wat een vrolijke dood moet het zijn om rondjes te draaien en te verdrinken in welriekend vocht en natte broekspijpen die rond je nek gedraaid zitten terwijl je je afvraagt of je stikt door verdrinking of een geknelde luchtpijp. Het antwoord zal je niet meer vinden maar je ruikt nu wel naar wasverzachter met lavendelgeur, men wordt daar rustig van naar het schijnt. Je moeder alleszins niet.  Je positioneert je onder het bed van je ouders. Je zit er al uren want niemand zoekt je maar koppig hou je vol en geduld wordt beloond want je hoort de traptreden kraken. Roerloos blijf je liggen terwijl je vader het bed in duikt met een wereldkampioen sumoworstelen. Je moeder is altijd te druk bezig met het huishouden om je vaders excentrieke fetish op te merken, dus doen ze allebei hun ding, de één met de wasmachine en de ander met een sumoworstelaar. Je bent in shock, je kan niet schreeuwen. Er is enkel het ritmisch kraken van het bed en dan niets meer.  Je verstopt je onder de keldertrap tussen de dozen met oude kerstballen en glitterslingers. Maar je moeder heeft daar gisteren een grote huisspin gezien en dus besluit ze om ongedierteverdelger te spuiten tot de kelder geen zuurstof meer te bieden heeft. Jij bent te gefascineerd door die ene limited edition kerstbal met speciaal rendiermotiefje om te beseffen wat er gaande is, dus adem je de dampen in en sterf je samen met de spinnen. Je was tenminste niet alleen. Je klimt de zolder op en besluit daar op de zoekende te wachten. Wat je niet weet is dat degene die jou ging zoeken net haar nek gebroken heeft door een val van de zoldertrap waardoor jij daar nog een tijdje nietsvermoedend zal mogen blijven zitten. Volhardend als een hongerige mug blijf je zitten tot je doodvalt door dehydratatie. Beiden liggen jullie te rotten, elk aan een kant van de zoldertrap. Jullie lichaamsvocht dringt in de Quick-Step-vloer die jaren geleden geplaatst werd.  Je klautert in de kofferbak van je vaders zwarte Range Rover. Het is midden augustus en lekker heet, voor je vader echter niet heet genoeg want hij brengt een bezoekje aan zijn stevige minnaar. Jij blijft achter in de kofferbak om te liggen koken in de hitte van de middagzon. Wanneer je vader een uur of vier later voldaan terugkeert treft hij een bien cuit gebakken stukje erfgenaam aan in zijn kofferbak en vraagt hij zich af of je meer naar varken of naar rund zou smaken.  Je verstopt je in de garage. Je ouders zijn zonder jou vertrokken op pelgrimstocht naar Lourdes want ze geloven in jouw puurheid en dus moest jij niet mee. Puur kan je zijn maar je bent ook een warhoofd en was dit helemaal vergeten toen je besloot je te verstoppen onder het asbestplafond van de garage. Een halve dag later begint het te stormen en de oude beukenboom van je gepensioneerde buren dondert neer op het plafond van de garage. Dit overleef je maar het inademen van asbestvezels wordt je helaas nog fataal.    Je verbergt je achter de rododendron in de rechterachterhoek van je tuin. Je moeder krijgt een woedeaanval omdat ze je vader betrapt heeft met een strap-on dildo en sumoworstelaar in haar bed, dus neemt ze een kettingzaag en begint je vaders tuin in stukken te zagen. Ze doet dit aan een verbazingwekkend hoog tempo, en dus heb je de tijd niet gekregen om je uit de voeten te maken en eindig je op een composthoop tussen alle verhaspelde rododendronstruiken en een grote lap buikvet van de sumoworstelaar.  Je verstopt je in de oven want dit leek je op een of andere manier een goed idee. Je vader zoekt sedert de scheiding van je moeder zijn toevlucht in knalrode Eristoff, maar heeft honger en dus besluit hij om een diepvriespizza bij z’n drankje te nemen. Hij propt de pizza bij jou in de oven en zet die op de hoogste stond, want als hij honger heeft dan moet het snel gaan. Jij krijgt een déjà vu over een ander heet scenario en wanneer je even krokant gebakken bent als de diepvriespizza, besluit je vader om zich te laten opnemen in de psychiatrie.  Je klimt via een ladder boven op het dak en kruipt in de schoorsteen. Je bent een beetje verdikt omdat je vader je enkel nog diepvriespizza’s voederde voor hij naar de psychiatrie ging. Vanzelfsprekend blijf je steken in de schoorsteen en wanneer je moeder de haard aansteekt met het hout van die omgevallen beukenboom van de buren, wordt het een beetje warm voor de helft van je lichaam. Wegvluchten lukt niet, dus begin je te schreeuwen, maar sinds de eerste woedeaanval van je moeder heeft ze een passie voor luidruchtige doom-metal ontwikkeld en dus hoort ze je niet. Terwijl zij staat te headbangen in de living bij de open haard op nummers over dood en verderf, hang jij te roosteren boven het vuur. Je schreeuwt even hard als de zanger van je moeders favoriete band. Als dat geen muzikale manier van sterven is, dan weet ik het ook niet meer.   Je kruipt in de kleerkast van je ouders. Een ietwat slechte timing om verstoppertje te spelen is dat, want de verhuisfirma komt de meubels ophalen vandaag. Ze nemen jou en de kast mee maar wanneer de vrachtwagen kantelt op de autosnelweg door hevige rukwinden en aangereden wordt door een andere vrachtwagen vliegen die allebei in brand. De houten kast waar jij je afwachtend in verstopt hebt vat vuur en wederom bevind je je in een verschrikkelijk hete doodskist. Terwijl je lichaam begint te verkolen, denk je aan waterijsjes en het blauwe ploeterbadje uit je kleutertijd. 

Delphinus
6 1

Unmask the singer

Ze waant zich boeiend, dus zwijgt ze geen minuut. Ze kraamt onzin uit zoals een regenwolk water blijft spugen. Zoals een mens met hevige buikgriep z’n stoelgang niet onder controle heeft.  Als ik kon doen wat ik niet laten kan, dan nam ik een scalpel en een grote hamer. Met mijn hamer zou ik één harde klap op de bovenkant van haar schedel geven. Dit zou voldoende moeten zijn om haar in slaap te krijgen. Misschien zelfs in coma, of erger. Zolang ze maar zou zwijgen. Ik zou ze op haar rug draaien met haar gezicht naar boven gericht. Zij zoekt een ontmaskering, wel, zij zal er een krijgen.  Ik zou beginnen bij haar haargrens, linksboven. Ik zou verder snijden van links naar rechts over haar gehele voorhoofd, tot over haar slapen. Dan zou ik over haar jukbeenderen en net voor haar oren snijden. Oren zijn te veel prutswerk door al dat kraakbeen, daar heb ik geen geduld voor. Ik zou verder gaan naar beneden en langs de onderkant van haar kin snijden.  Eenmaal ik haar gezichtsomtrek afgebakend heb, zou ik beginnen met het lospeuteren van haar gezicht. Als er enkele bloedvaten springen en scheuren, dan is dat maar zo. Stukje bij beetje zou ik het vel lostrekken, haar lippen zou ik slordig lossnijden en haar neus trek ik desnoods los met een kniptang. Haar oogleden zou ik gemakkelijk moeten loskrijgen, deze zijn tenslotte zacht. Enkel de botox in haar voorhoofd kan een uitdaging vormen, ik heb nog nooit iemand met een botox hoofd opengesneden.  Eenmaal ik die vod van een gezicht loskrijg, zou ik die in haar keelgat proppen om te verzekeren dat er nooit nog een geluid uit ontsnapt. Daarna zou ik een zwierig vreugdedansje doen terwijl zij stikt in haar eigen gezicht.  Als ik maar zou mogen doen wat ik niet laten kan… 

Delphinus
5 1

Te klein, te luid

De onschuld schreeuwt zijn wrok van de daken zoals geen enkele getrainde stemband dat kan. Jij die op de wereld gezet bent om te tieren, jij die decibels blaast zoals ik CO2 uitadem. Je gooit steeds je plastic fles op de grond en bent dan kwaad als je moeder die aan de kant zet, moeilijk doen zit in je aard. De betekenis van rete-irritant is jou voorlopig nog onbekend maar is al te duidelijk voor mij in dit moment van knalrode woede. Enige verlichting vind ik in het spannende arena-gevecht in het boek die ik lees op dit moment, maar genoeg is het niet. Ik dwaal af en dagdroom over huizen slopen, kickboksen en baby’s door het raam gooien. Wat een wonderlijk imaginair toevluchtsoord. En wanneer ik mijn nieuwste literaire aankoop uit mijn rugzak haal, vind ik steun bij de vrouw die de baby van haar buurvrouw wil vermoorden. Zij begrijpt mij, ik begrijp haar en we zijn blij dat we fictief mogen zijn. 

Delphinus
6 1

Schuurpapier

Er waren eens 6 hitsige vrouwen op een onbewoond eiland. Wanhopig maar tevergeefs droomden ze van mannelijk gezelschap. Dagen, maanden, seizoenen en jaren gingen voorbij maar helaas, er was geen man te bespeuren. Op een dag besliste vrouw 1 om haar verbeelding te gebruiken. Ze zocht een boom, maar niet zomaar een boom. Ze zocht een perfect verticale boom, liefst niet te grillig van schors. Vrouw 1 was echter een nogal kieskeurig mens en toen haar zoektocht haar steeds dieper en dieper de jungle in jaagde, verdween ze en men vond haar nooit meer terug. Vrouw 2 besloot om in de voetsporen van vrouw 1 te treden maar vrouw 2 was helaas niet zo snugger. Zij redeneerde dat als de perfecte verticale boom niet bestond ze misschien wel een perfecte horizontale boom kon vinden. Ook haar zoektocht leidde aanvankelijk tot niets, tot ze uiteindelijk arriveerde bij een grote kloof. Aan haar linkerzijde lag een boom horizontaal over de kloof gespreid en haar geluk kon niet op. Meteen besprong ze de boom maar helaas kon die haar gewicht niet dragen en beidden stortten ze de dieperik in, hun einde tegemoet. Vrouw 3 was niet zo groot van gestalte, dus zij zou met kleinere zaken ook tevreden zijn. Zij besloot om op zoek te gaan naar de perfecte tak. Ze speurde elk toegankelijk deel van de jungle af tot ze de perfecte tak vond. Deze tak bevond zich echter, zoals de meeste takken, bovenaan een boom. Geen hoogte te hoog voor onze kleine vrouw 3, dus begon ze te klimmen tot ze de top van de boom in kwestie bereikt had en haar tak kon pakken. Helaas vielen haar plannen in het water toen ze in één hap verorberd werd door een hongerige arend. Vrouw 4 had geen zin in bomen, zowel verticale als horizontale als bomen met veel takken prikkelden haar niet. Zij voelde zich meer aangetrokken tot fruit en huilde tranen van geluk toen ze een grote tros welgerijpte bananen spotte. Ze plukte de hele tros maar toen ze eindelijk terug op de begane grond stond, werd ze genadeloos kapotgeslagen door een groep hongerige chimpansees. Vrouw 5 observeerde haar eilandgenoten aandachtig en besloot om nieuwe gebieden op te zoeken. Ze bouwde een vlot en vertrok met goede moed richting de oceaan. Ze had echter geen ervaring met vloten bouwen en toen ze wegdreef zonder zeil en zonder roeispanen besefte ze dat ze heel misschien een kleine fout gemaakt had. Ze dreef weg en werd, net zoals vrouw 1, nooit meer teruggezien. Vrouw 6 was een gelukkige vrouw, altijd blij met de eenvoudige dingen in het leven. Toen haar honger naar mannen haar te veel werd, besloot zij om niet dezelfde fouten te maken als haar voorgangers. Ze nam genoegen met een ietwat kromme boom die een beetje aan de ruwe kant was. Toen schuurde ze erop los, tot haar huid losliet en ze meer bloedde dan schuurde. Voldaan plofte ze neer, maar helaas stierf ze anderhalve week later aan een geïnfecteerde wonde. En niemand leefde nog lang en gelukkig. Einde.

Delphinus
8 1
Laad meer ...