Zoeken

wachtend

Ik ben een kluizenaar. Ik hou ervan om in mijn kamer te zitten, met mijn sokken die mijn schenen aanraken als ik in kleermakerszit zit. Tot mijn rechtervoet gaat slapen en ik weer anders moet gaan zitten. Tot mijn hoofd te zwaar wordt voor mijn nek om hem te dragen. Of tot mijn rug schreeuwt voor verlossing. Lezend, film kijkend of idee op schrijvend.  Maar dit is romantisch opgeschreven. Vaak bestaat zo'n dag thuis uit youtube kijken al zoekend naar een nieuwe video. zoekend naar een nieuw medium dat zogenaamd mijn nieuwe inspiratie moet zijn.  Kijkend naar de mensen waarbij het wel lukt om hun ideeën uit te werken tot creaties.  Ik loop vast door al het vergelijken met andere en hun creaties. Ik wil van alles, maar het werkt uit tot niets.  Wachtend leef ik, wachtend op een hele lange wachtlijst. Wachtend tot ik langzaam mezelf in de spiegel zie veranderen. luisterend naar hoe mijn stem steeds nieuwer gaat klinken. Dat mijn stem mij niet meer verraad. Dat ik daar niet meer over na hoef te denken. Dat ik mezelf ouder zie worden en dat ik eindelijk niet meer stil sta.  Maar tegelijkertijd ben ik bang, bang voor dat ene dat niet meer ongedaan kan worden gemaakt. Wat als ik straks in die spiegel kijk en ik diegene niet meer herken? Dat mijn stem niet meer herkend wordt aan de andere kant van de telefoon. Maar ik weet dat ik deze stap nodig heb om te kunnen groeien. Om verder uit te kunnen zoeken wie ik ben. Om me te kunnen uiten als wie ik denk dat ik ben. Om die snor te kunnen groeien.  Het is tijd voor mij om te dansen. Één  worden met mijn lichaam op het ritme van de muziek. tijd om al de niet op tijd uitgewerkte ideeën maar tijd te geven. Tijd om toch nog die puberjongen te zijn. Ik wil niet meer dat meisje zie in de spiegel of dat meisje horen als ik praat of lach.  

Miles
10 1

mémoire du maroc

PARAVAN  Marokko het mooiste land ter wereld met de vriendelijkste mensen.   ************************************************************************************ FOTO GALLERY verf ed  https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/ *********************************************************************************************** Foto: on the road again 2006  https://www.2dehands.be/seller/view/m2074762985 ****************************************************************************************   Rond 1995 heb ik dat werk gemaakt. Ik noem het "altaar der culturen."Links ziet men een tv, onze gemeenschappelijke identiteit valt van het - silicium - glas - zand.De gemeenschappelijke informatiebronnen zijn verdwenen.De wijzen van vroeger opgevolgd door radio en uiteindelijk als laatste de tv die een ongeveer gemeenschappelijke boodschap uitdragen is niet meer.De informatie is versplinterd.Rechts ziet men een gietijzeren kandelaar daar in een mensenhoofd in papier. Stukken teksten. Krantenpapier "De encyclopedische mens".Gietijzer = nationalistenKandelaar = religieIn het midden staat de hedendaagse mens. Opgesloten. "de encyclopedische mens".Dit deel is gemaakt van een reclame voor lippenstift.Regeneratie KosmetikIn de dubbele wand gaan luchtbellen in het water de hoogte in.In die dubbel - transparantie - plexiglas zit diezelfde "encyclopedische mens".Het geheel staat op dunne platen, glas = chips = zand = silicium.Het geheel steunt op een gietijzeren pilaar = industriële cultuur.De gietijzeren plaat staat op de grond = landbouwcultuur.HET ALTAAR DER CULTUREN. Ik woonde toen in de Aalmoezenierstraat in Antwerpen. De jaren 90 tig. http://www.anamorfose.be/verf/misc-images/verf-t-i-r-e

verf ed: Contemporary ArtTIST
6 0

Het meisje in de spiegel.

Ik heb haar weer gezien vannacht ... Wie, mam? Nou, dat meisje. Heb je gedroomd over een meisje? Nee, ze is hier wel vaker s'nachts, ze stond in de tuin. Het gesprek tussen mijn dementerende moeder, mijn zus en mij, begon gemoedelijk, nu kijken we elkaar gealarmeerd aan. Wat gebeurd hier in huis als wij er niet zijn. Ik besloot om door te vragen; vertel eens, hoe ziet ze er uit weet je dat nog? Mijn moeder peinst in de verte, jong begint ze en ze zegt niets, ze kijkt alleen maar. Ik heb haar al weggejaagd, maar ze gaat niet. Gedachten schieten door onze hoofden, een thuishulp die s'nachts terugkomt? Iemand van buitenaf, die ontdekt heeft dat mijn moeder dementerend is en daar misbruik van maakt? Het zou niet de eerste keer zijn dat dit voorkomt ... Samen controleren we ramen en deuren, kijken in de tuin of daar iets opvalt, niets bijzonders. Ik ga de thuiszorg bellen, er blijkt geen meisje te komen, maar een wat oudere dame, die al jaren ervaring heeft met mensen zoals mijn moeder. Ze beloven extra op te letten en bijzonderheden in het logboek te zetten. Niet helemaal gerustgesteld gaan we naar huis terug. De berichten over het meisje blijven komen van mijn moeder, ze is zelf ook bang geworden en boos omdat ze niet weggaat. Mijn zus is de week erop alleen met haar en vraagt of ze kan aanwijzen waar ze het meisje heeft gezien. Ze lopen samen naar de slaapkamer en mijn moeder kijkt om zich heen. Daar, zegt ze, kijk daar staat ze! Mijn zus draait zich om en staart naar het spiegelbeeld van mijn moeder. Mijn moeder zag zichzelf als meisje in de spiegel, maar herkende haar niet meer. De rust keerde terug in huis, nadat de spiegel was afgedekt. Lot van Tol.

Lot van Tol
26 5

AFSPIEGELINGEN

Toen ik hem zijn vergeten drinkbus aanreikte door de tralies van de ijzeren poort van de atletiekpiste, waar het laatste sportkampje van de zomervakantie uit de startblokken was geschoten, zag ik mezelf in drievoud. De poort was reeds gesloten. Onhandig voor vaders die de drinkbus van hun zoon komen brengen, maar wel veilig. De meeste kinderen van tegenwoordig zijn naast ongeleide projectielen ook vrijpostige mini-volwassenen met een sterkere eigen mening dan die van de gemiddelde HLN-commentator. Er durft er wel eens eentje ontsnappen. Omdat ik niet binnen kan, schal ik de naam van mijn zoon over de sportvelden, waar de dauwdruppels zich nog verstoppen voor de talloze sportschoentjes. Met armwieken en wat ostentatief op en neer springen lukt het me om de aandacht te vangen van een van de begeleiders, nadat ze me waarschijnlijk verwarde met een jogger die op een bizarre plek zijn stretchoefeningen kwam uitvoeren. ‘Mijn zoon was dit vergeten’, zeg ik. Zij en ik weten dat ik bedoel dat ik dat vergeten ben. Maar we verstaan elkaar. Ik overhandig haar de fles en zij geeft hem meteen aan mijn zoon, die er gelijk uit drinkt, om te controleren of zijn vader hem wel heeft gevuld. Dat bleek zo te zijn. Voordat ik huiswaarts keer, blijf ik even staan. Ik zie drie versies van mezelf. Zo gebeurde het wel eens dat ik als negenjarige jongen dingen vergat, zowel thuis als op school of op sportkamp. In de ogen van het zwarte meisje zag ik mezelf op vijftienjarige leeftijd als begeleider van jongere kinderen. Dezelfde vreemde cocktail van een aarzelend voorkomen en korte, vranke woorden. Zoals zij droeg ik toen de boodschap uit: wereld, help mij! en wereld, laat me met rust!Ten slotte zag ik mezelf als mijn eigen vader, die in mijn herinnering altijd blij was dat hij ons ergens kon afzetten. Wellicht moet hij ook deze knagende dualiteit in zijn binnenste hebben gevoeld, want hoewel ik graag even kinderloos ben, mis ik ze al.

Lennart Vanstaen
46 3

Dat zijn tijden die niet meer terugkomen

Ik zit tegenover mijn moeder en mijn gezicht begint te bloeden. Zij wijst me erop, want zelf voel ik niets. In haar bijzijn slaapt het kind; dat is het beste voor iedereen.Ze wil een potje mercurochroom uit haar badkamer halen, weer eens moeder zijn. Ze dringt aan, maar ik verkies een papieren zakdoekje boven een nog roder gezicht. Met wat deppen stopt het bloeden.Ik wist niet dat dat nog bestond, de flesjes 'rood' uit mijn jeugd. Voor geschaafde knieën en ellebogen en troost. Hoewel ik de zorgrol heb overgenomen nu ze zoveel vergeet, ontroert haar gebaar. Ik wou dat ik haar hersenen rood kon kleuren. Repareren wat niet meer te maken valt. Mijn vader komt thuis van het boodschappen doen en begint te vertellen. Over vroeger, toen hij nog een kleine Jozef was.Lang heb ik hem niet gekend, ook al was hij aanwezig, maar de laatste tijd lijkt hij nog snel dingen te willen doorgeven voor het te laat is. Ik hoor hem graag, leer hem graag kennen zo op de valreep.Hoe hij hield van meester Fons, die ook nog eens hun buurman was. Hoe Fons hem tot 'Beste leerling van de klas' maakte. Trots. De spelletjes die meester Fons met zijn leerlingen speelde. Hen opdroeg bewegingloos te blijven zitten, en dan bij iedereen kwam proberen. Tot een straaltje water in de nek.Mijn vader toont het kind, zijn stem kraakt een beetje van weemoed. Hij zegt: dat zijn tijden die niet meer terugkomen.Maar ook: hoe de jongens op hun twaalfde hun eerste sigaret kregen. Hoe vanzelfsprekend dat was.En op school liet de Sint voor elke jongen drie sigaretten achter in de holte voor pennen in de lessenaar.Mijn vader zucht: ja, dertig jaar ben ik nu rookvrij. Ik herinner me zijn pogingen, het vallen en opnieuw proberen. Het autoraampje op een kier tijdens het rijden, wij desondanks achterin in de rook. Toen bracht de Sint al mandarijnen. Met ons drieën gaan we de tuin in voor muntbladeren. Beide ouders plukken en vullen een plastic zakje voor mij, om mee te nemen. De muntgeur bedwelmt meters rondom. Zij zeggen niets (meer) te ruiken. 

Katrin Van de Velde
14 0

Gogol en armoedebestrijding.

  Gogol de Oekraïnse Russische schrijver beschrijft in zijn boek "dode zielen" hoe in die tijd aan armoedebestrijding werd gedaan.De rijke notabelen legden samen voor een schranspartij wat overbleef werd aan de armen gegeven.In onze tijd noemen de rijke notabelen AANDEELHOUDERS.    ****************************************************************************************** foto GALLERY  https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/ ************************************************************************************* foto VERF ED bank HIEREN  https://www.2dehands.be/seller/view/m2107884542 ***********************************************************************************   Rond 1995 heb ik dat werk gemaakt. Ik noem het "altaar der culturen."Links ziet men een tv, onze gemeenschappelijke identiteit valt van het - silicium - glas - zand.De gemeenschappelijke informatiebronnen zijn verdwenen.De wijzen van vroeger opgevolgd door radio en uiteindelijk als laatste de tv die een ongeveer gemeenschappelijke boodschap uitdragen is niet meer.De informatie is versplinterd.Rechts ziet men een gietijzeren kandelaar daar in een mensenhoofd in papier. Stukken teksten. Krantenpapier "De encyclopedische mens".Gietijzer = nationalistenKandelaar = religieIn het midden staat de hedendaagse mens. Opgesloten. "de encyclopedische mens".Dit deel is gemaakt van een reclame voor lippenstift.Regeneratie KosmetikIn de dubbele wand gaan luchtbellen in het water de hoogte in.In die dubbel - transparantie - plexiglas zit diezelfde "encyclopedische mens".Het geheel staat op dunne platen, glas = chips = zand = silicium.Het geheel steunt op een gietijzeren pilaar = industriële cultuur.De gietijzeren plaat staat op de grond = landbouwcultuur.HET ALTAAR DER CULTUREN. Ik woonde toen in de Aalmoezenierstraat in Antwerpen. De jaren 90 tig.   http://www.anamorfose.be/verf/misc-images/verf-t-i-r-e    

verf ed: Contemporary ArtTIST
10 0

Viva Forever

Ik weet het nog heel goed, die eerste keer. De zon scheen en ik stond daar, bijna tegen de grijze omwalling, een beetje angstig om me heen koekeloerend, met mijn ontbloot plassertje in de hand. Er ontsnapte pas iets als de kust veilig was. Instinctmatig nam ik wat meer afstand, tegen het spetteren. Na een paar seconden kwam het zelfvertrouwen. Genoeg om plassenderwijs een donkergrijs kasteel te tekenen. Stralen maar! Niet te lang wachten om die allerhoogste toren te tekenen, want dan zou het niet meer lukken.  Toen kwam het. Waarschijnlijk was het al veel vaker gebeurd, maar nu beleefde ik het heel bewust. Een paar seconden voor het einde van de constructiewerken in de kasteelbouw, of met een variant aan verbeeldingskracht het beëindigen van de brandweerbezigheden ... Een rilling! Over heel mijn lichaam. Dat was vreemd, heel vreemd. Ik stopte het brandweerslangetje weer weg in mijn donkerblauwe bermuda en ging ergens in een schaduwrijk hoekje wat zitten nadenken.  Nog nooit had ik iemand over iets gelijkaardigs horen vertellen. Dit was geheid iets unieks. Dat kon bijna niet anders. Wie weet ben ik wel de uitverkorene, dacht ik plots. Misschien heb ik wel magische krachten! Ik keek naar het boompje een paar meter verderop (het was niet veel hoger dan ik), sloot m’n ogen, balde m’n rechtervuist en zei hardop: ‘Ik wil dat je nu meteen groeit ... tot in de hemel!’  Na een paar seconden opende ik mijn hand en strekte mijn vingers zo ver ik kon, zoals Tita Tovenaar dat altijd deed. Hoopvol gingen mijn oogjes weer open. Heel ver zelfs. Niks gebeurde er. Helemaal niks.  Ik liep naar huis en dronk minstens een halve liter water ineens, rechtstreeks uit het kraantje aan de buitenmuur. Op m’n knieën. Ik kon bijna niet meer wachten om opnieuw te gaan plassen en me helemaal te focussen op de beverige bijna-afsluiter. En ja, ik was amper weer de straat overgestoken of ik had plasdrang. Rondkijken, broekje wat naar beneden, plasser in stelling, nog eens om me heen turen en … laten lopen. Telkens toch weer zalig, ook dat. Kastelen waren niet meer van tel, bluswerken evenmin. Ik moest me focussen op dat ene moment: de siddering. Als ze al kwam, want misschien had ik me alles wel ingebeeld. Dat kon. Mijn fantasie hield me wel vaker voor het lapje. En opeens, net toen ik dacht dat het echt zo was, een scoreloos gelijkspel, een teleurstellende brilscore met nul komma nul resultaat … Rilling! Feller nog dan die van een half uurtje geleden. Nu voelde het bijna als een stroomstoot. Alsof ik opgeladen werd. Als het dan al geen magische krachten waren, dan toch iets bovennatuurlijks. Die rillingen maken me onoverwinnelijk, oordeelde ik. Niet dat ik me proefondervindelijk onder de eerste de beste auto wilde gooien, zo stoer en zeker van m’n zaak was ik niet. Nee, zo spectaculair zou het wellicht niet zijn. Ik had ook helemaal niets heldhaftigs. Integendeel. Een bang jongetje, dat was ik. Dagen met talrijke plasbeurten gingen voorbij. Ik bleef gefocust op de rillingen. Het moment van de afsluitende rilling kon ik bijna tot op de seconde voorspellen.  En dan, een paar dagen later, tijdens zo’n huivering … Flits! Elektrische hersenkronkel in mijn hoofd. Uit het niets. Het leek geen eigen gedachte maar een inzicht dat me werd aangereikt, al wist ik niet door wie of wat. Een goddelijke ingeving, of iets dergelijks, waardoor ik ervan overtuigd was dat de sidderingen ervoor zouden zorgen dat ik voor altijd zou blijven leven. Jarenlang heb ik dat geloofd en eraan gedacht tijdens het plassen. Nu nog soms, al heeft de wetenschap en een gegroeid realiteitsbesef mijn kinderlijke wensdroom helemaal weggespoeld.  Voor de volledigheid geef ik even mee dat die medische wetenschap op dit moment geen eensluidende verklaring heeft voor de plasbeving. Een eerste hypothese gaat uit van een koudegevoel en veronderstelt dat de combinatie van de frissere lucht aan onze onderste regionen en het verlaten van warme vloeistof uit ons lichaam een soort onbedwingbare rilling veroorzaakt. Volgens een tweede hypothese ligt het aan een storing in ons autonome zenuwstelsel, het controlecentrum dat instaat voor het proces van urineren, maar ook voor onze ademhaling, spijsvertering en bloeddruk. Een vreemde bijwerking van het plassen is dat onze bloeddruk daalt, waardoor verschillende onderdelen van dat controlecentrum op hetzelfde moment in werking treden en dat levert een kortsluiting op in ons systeem, waardoor we gaan rillen. Mannen zouden er vaker mee te kampen hebben dan vrouwen, omdat ze veelal rechtstaand plassen, waardoor de bloeddrukdaling versterkt zou worden. Volgens medici is er geen reden tot ongerustheid, het is een zeldzaam productiefoutje in ons lichaam, een eigenaardigheid. Jammer maar helaas, geen eeuwig leven. Mijn mening daaromtrent is trouwens allang bijgesteld. Als ik al voor altijd zou kunnen leven, zou ik dat zeker niet alleen willen doen, maar samen met al mijn geliefden en bekenden. Hopelijk leven en beven we nog lang en gelukkig.  

Danny Vandenberk
6 1

Oneindig diep

Wie dorst heeft komen tot de bron en ik zal hem water des levens geven."Schrijf: deze bron is oneindig diep."Elk ieder die hier van drinkt zal geen dorst meer lijden. "Zet je ziel op papier."Hoe heeft iemand zo veel liefde getoond om te sterven voor zijn vrienden?"Word doorboort en blijf hier."De verhalen zijn uiteenlopend over wat echt is gebeurt. "We staan aan een kruispunt en moeten kiezen." Kijk. Ik barst open in bloed en water zodat de dorre woestijn mijn vocht drinkt en terug bloeit en de kudde kan grazen in het gras van mijn lichaam. "Dit is het brood waar ik over sprak." Ik hoor de stem van mijn vader zeggen: "Thuis komen is herinneren dat we nooit zijn weg geweest. "De verhalen zijn uiteenlopend hier over. Niet alles is een Heroes Journey. "Ik ben de weg die ik heb weggenomen zodat je hem kunt nemen. Waar zal je vluchten als de aard zelf je opgeeft?" Ik val. Ik val oneindig diep.Telkens als ik vind om me aan vast te houdenversterkt de storm. "je hebt nog steeds je adem en bloed." Vergeef me maar ik vergeet zelf mijn eigen naam hier."Je naam is Aleph want ik geef je de kracht om geest te blazen in zielen rondom je." Vergeef me want ik weet niet welke kracht ik nog heb."Jij bent Yod want je hebt de kracht om dingen te doen schijnen die verborgen waren eerst." Vergeef me maar ik weet niet of ik degenen ben die moet spreken nu?"Wie staat er nu hier?" Ik ben gestort als een drank offer van water en wijn op de grond.Ik ben de bliksem die de hemel opensplijt De priesters wenen en wrijven aarde op hun halfrond.  Ik val. Help mij."Er is geen wetbuiten liefde." Ik val. Help mij."Er is geen wetbuiten liefde." Ik val oneindig diep. ("Neem een moment en kijk: Je vliegt.")

TijlDeconynck
0 0

TIP VAN DE WEEK

19/06; 'Schit - v. (Zuidn.) koedrek.'van Verf EdAnnemarie Estor is dichter. Haar genre-overschrijdende dichtwerk werd bekroond met deHerman de Coninckprijs, de Jan Campert-prijs en de Frederick Turner Prize. Daarnaast is zij voorzitter van de Adviescommissie Podiumliteratuur bij Literatuur Vlaanderen en freelance eindredacteur voor wie geeft om betere teksten. Annemarie Estor tipt deze week 'Schit - v. (Zuidn.) koedrek.'van Verf Ed. "Verf Ed heeft duidelijk Azertyfactor ontdekt als publicatieplek van, voorspel voor en reclamezuil voor zijn vermoedelijk autobiografisch erotisch-pornografisch oeuvre. Dat is mooi, want we krijgen dankzij dagboekachtige fragmenten en verhalen, gedachten, collages en fotografie een multimediaal inkijkje in een rijke belevingswereld. Een van de drijvende krachten hierin is de frustratie over de dominantie van de ‘norm’, het ‘normale’ waaraan we zouden moeten voldoen. Dit zet aan het denken. Wat is dat toch, dat die norm, al zetten we er ons tegen af, ons dwars blijft zitten? Waarom kunnen we onszelf niet zijn? Wat kost het ons om onszelf te zijn? Dit korte gedicht van Verf Ed schijnt hier enig licht op. We krijgen drek over ons heen. Dat is wat het ons kost. Maar hoe meer dit gebeurt, hoe beter we ermee leren omgaan. Dit biedt troost, al is het schrale troost. Wat opvalt is dat Ed een regionaal-dialectisch woord gebruikt: het Kastelse "schit". Kastel ligt in de gemeente Moerzeke. What’s in a name. "Schit" houdt voor mij het midden tussen de Brabantse ‘schijt’ (‘schait’), en het Engelse ‘shit’. Het is een lekker woord, klaar om terrein te winnen, wat mij betreft. Wat ook lekker bekt in dit gedicht is het klankrijm tussen "drek" en "effect". Dat werkt. Ook is er klankverwantschap tussen "ik" en "schit". Misschien voelt de ik zich schit. Het gedicht is compact en gebald, er staat niets te veel in. Dat maakt het potent. Naast het gedicht staat een eigen collage uit de jaren negentig. Ed geeft hier zijn uitleg bij.De uitleg en de collagetekst zijn samen een hele ‘goodiebag’ vol filosofische inzichten, te veel om op te noemen, maar daardoor wordt de publicatie vanuit postmodern gezichtspunt ook wel weer interessant. Eds publicatie op Azertyfactor geeft ook de link mee naar de plek waar zijn fotografisch oeuvre (deels uit de jaren zeventig) te koop staat, een kunstenaar moet immers ook kunnen leven, niewaar, en hij vraagt professionele prijzen. Terecht, want er is hier sprake van een consistent uitgebouwd oeuvre. Het beeldend werk dat Verf Ed te koop aanbiedt is opwindend te noemen. Wat mij opvalt is dat dit werk (en dan heb ik het over gedicht en collage samen) doet denken aan Wim Delvoye’s’ bekende kakmachine ‘Cloaca’, uit het jaar 2000. Artistieke ideeën ontstaan vaak in een geladen maatschappelijk veld. Niet in een vacuüm. In een vacuüm ruikt het overigens ook niet." ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ wir haben die kunst damit wir nicht an der wahrheit zu grande gehen We hebben kunst zodat we niet door de waarheid vernietigd worden Friedrich Nietzsche Filosoof en cultuurcriticus ......................................................................................................................................................... KUNST MOET PRIKKELEN VERF ED  ............................................................................................................................... FOTO GALLERY verf ed https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/ Rond 1995 heb ik dat werk gemaakt. Ik noem het "altaar der culturen."Links ziet men een tv, onze gemeenschappelijke identiteit valt van het - silicium - glas - zand.De gemeenschappelijke informatiebronnen zijn verdwenen.De wijzen van vroeger opgevolgd door radio en uiteindelijk als laatste de tv die een ongeveer gemeenschappelijke boodschap uitdragen is niet meer.De informatie is versplinterd.Rechts ziet men een gietijzeren kandelaar daar in een mensenhoofd in papier. Stukken teksten. Krantenpapier "De encyclopedische mens".Gietijzer = nationalistenKandelaar = religieIn het midden staat de hedendaagse mens. Opgesloten. "de encyclopedische mens".Dit deel is gemaakt van een reclame voor lippenstift.Regeneratie KosmetikIn de dubbele wand gaan luchtbellen in het water de hoogte in.In die dubbel - transparantie - plexiglas zit diezelfde "encyclopedische mens".Het geheel staat op dunne platen, glas = chips = zand = silicium.Het geheel steunt op een gietijzeren pilaar = industriële cultuur.De gietijzeren plaat staat op de grond = landbouwcultuur.HET ALTAAR DER CULTUREN. Ik woonde toen in de Aalmoezenierstraat in Antwerpen. De jaren 90 tig. http://www.anamorfose.be/verf/misc-images/verf-t-i-r-e

verf ed: Contemporary ArtTIST
14 0

EEN OOGJE TOEKNIJPEN VOOR DE SLAAPTREIN

Het is de derde keer dat ik een nachttrein neem. Na die van Parijs naar Milaan en de bekende Caledonian Sleeper van Londen naar Edinburgh, nam ik de SJ Nightjet van Stockholm naar Hamburg. Zo'n slaaptrein is praktisch, gezellig, origineel ingericht, charmant en komt niet te vergeten vaak met prachtige uitzichten, waarbij je de wereld aan je voorbij ziet gaan, niet zoals op het vliegtuig. Ze bestaan al bijna twee eeuwen, slaaptreinen, en hoewel ze maar zelden echt luxueus zijn, heeft zo'n ligwagen altijd een bepaald cachet. Het tafeltje dat openklapt en waaronder een kleine lavabo zit verstopt, inclusief warm water, zeephouder en spiegel, het laddertje dat je kan nemen om het bovenste bed te bereiken, de compacte douches... Het enige nadeel is dat ik op geen enkele van deze treinen al een oog heb dichtgedaan. O, wat benijd ik diegenen die vrij zijn van angsten en geen moeite hebben om de controle uit handen te geven. Zo'n slaaptrein heeft evenwel alles wat je nodig hebt, afhankelijk van hoe luxueus je wil reizen. Zo kan je ook gewoon een zitplaats reserveren voor een luttele 45 euro als je gemakkelijk de slaap vindt rechtop zittend tussen vreemden die allerlei bizarre nocturnale tics blijken te hebben, zoals het produceren van eetgeluiden zonder daarbij voedsel te nuttigen. Ik wou dat ik daardoor kon slapen, maar ik weet wel beter. Daarom heb ik een coupé voor twee personen gereserveerd en wat dieper in mijn zakken getast om de nacht helemaal alleen door te brengen. Het is niet dat ik zo asociaal ben - in de vijf uur durende rit tussen Hamburg en Kopenhagen heb ik bijvoorbeeld een heel aangenaam gesprek aangeknoopt met een Brits gezin - het is gewoon dat ik graag op mezelf ben. De trein zou 's ochtends in Berlijn arriveren rond half negen, maar ik moet er in Hamburg uit om zes uur. Daar heb ik de conducteur meteen bij het opstappen van vergewist en het was duidelijk dat hij het door mij geschetste doemscenario dat ik me zou verslapen niet kon bevatten, waarschijnlijk omdat hij een Duitser is. 'Don't worry, sir, ve vill vake everyone forty minutes before arrival' zei hij in onberispelijk Allo-Allo-Engels en hij dacht er het zijne van. Hij heeft meer wallen onder zijn strenge ogen dan een boom jaarringen en ik vermoed dat hij dit al heel lang doet. Dat stelt me op een vreemde manier gerust. Ik geef mezelf een schouderklopje - wat niet eenvoudig is. Het is goed, ik heb mijn alarm gezet op zéér luid én mijn persoonlijke Duitse wekker. Maar de slaap komt niet. Er zijn te veel geluiden waarvoor ik nog een verklaring moet zoeken. Of ik moet er nog aan wennen. Misschien zijn dit de normale geluiden, maar dat kan ik onmogelijk weten. Geef jezelf toch even de tijd om tot rust te komen. Lezen gaat niet meer, je hebt Kundera's meesterwerk (eindelijk) verorberd tijdens de heenreis en je wilde geen tweede boek nemen omdat je ging schrijven. Maar schrijven, daar heb ik nu de energie toch niet voor. Speel dan een dom spelletje op je telefoon, dat kalmeert. Of dat leidt tenminste af. Na een tijd stoppen we. De trein houdt nogal lang halt, dus ik moet wel uit het raam kijken wat er zich buiten afspeelt. Het is plots ook erg warm. Met ogen waarin Morpheus al enkele naalden prikt tuur ik door het venster. Er valt bitter weinig te beleven daarbuiten dus na een kwartier gapen doe ik een tweede poging om te slapen. De geluiden die ik al de hele tijd hoor en waaraan ik ondertussen gewend ben geraakt, veranderen plots. Hoe kan dat? Is de motor stuk? De motor is stuk. Nee, mijn wagon is losgeraakt! Ga toch slapen sukkel. Derde poging. Rijden we nu niet heel snel? Deze trein heeft toch 180 km/u als maximale snelheid? Dit voelt sneller, te snel. Ik probeer mezelf eraan te herinneren dat ik niet misselijk word op treinen, enkel op bussen in Zwitserland. Maar hoe harder je denkt dat je niet misselijk mag worden, hoe sneller je vindt dat de slaapcabine wel erg krap voelt, en er precies heel weinig lucht is, en er kan geen raam open. Ademen, in en uit. In en uit. Langzaam. Nog een slok van het gratis aangeboden brikje water, denken dat dat helpt. Als ik nu niet begin te slapen, word ik misschien niet op tijd wakker, zelfs niet als die zombie me wakker komt maken. Slaap godverdomme! Het is een slaaptrein! De trein komt tot stilstand vlak voor Malmö. Uiteraard weet ik dat omdat ik helemaal niet slaap en stiekem mijn rolluik voor de zevenenveertigste keer naar boven heb getrokken. Opeens hoor ik de klik van de intercom, gevolgd door slechts één woord: 'control'. Ik check of ik mijn papieren binnen handbereik heb, zoals de conducteur vier uur eerder vriendelijk had verzocht, al weet ik dat ik dat heb gedaan. Nu mag ik uiteraard niet in slaap vallen, ze komen meteen op mijn coupé kloppen om te verifiëren of ik geen gezochte crimineel ben. Het duurt heel lang en Morpheus is de strijd aan het winnen. Dan zie ik op het mistige perron van Malmö een lange kale man met rode bomberjas in de boeien. Hij wordt weggeleid door twee agenten, terwijl hij onhoorbaar hoofdschuddend zijn ongenoegen uit. Hij wordt schaapachtig gevolgd door een jonge kerel met zwart kroezelhaar die eveneens geboeid is maar niet tegenpruttelt. Ik herken hem als de jongeman naast wie ik mijn Zweedse balletjes met rode bessen heb gegeten in de restaurantwagon. Verder blijft het stil. Ik wacht, en check nog eens de afstand tussen mijn gestrekte arm en mijn officiële papieren, maar niemand klopt op mijn deur en na meer dan een uur vertrekt de trein weer. Slapen dan maar. Waarom hebben ze eigenlijk niet bij mij gecheckt? Hoe kunnen ze ervan uitgaan dat ik onschuldig ben? Misschien beraam ik wel een overval op deze trein. Of wil ik het toestel saboteren zodat al die Zweden, Denen en Duitsers die ongetwijfeld naar de Olympische Spelen op weg zijn, niet op hun bestemming geraken! Als ze niet bij mij geweest zijn, zullen ze ook niet bij een heleboel anderen hebben gecontroleerd. Er zitten met andere woorden potentiële terroristen op deze trein. Hoe kan ik nu rustig slapen? Het is al na één uur, ik moet nu echt slapen om rond vijf uur wakker te worden! Maar stel nu, gewoon hypothetisch, dat er zo meteen een terrorist aan mijn coupé staat, wat kan je dan doen? Zou ik niet even gaan checken waar die hamer hangt, om snel een ruit kapot te kunnen slaan mocht het nodig zijn? Ik besef natuurlijk dat ik aan het confabuleren ben, maar ik stel mezelf terecht de kritische vraag wat idioter is: wél voorbereid te zijn op iets dat waarschijnlijk niet gebeurt of niet voorbereid zijn? Om vijf over vijf neem ik mijn telefoon van het tafeltje om hem vijf minuten later het zwijgen op te leggen. Je eigen alarm uitschakelen net voordat het afgaat, dan weet je dat je niet zinvol bezig bent. Van het inbegrepen ontbijt heb ik enkel het kleine broodje met Erdbeerkonfitüre tot mij genomen, ik had niet zoveel honger. Bovendien zou ik zelfs met grote honger de laktosefreier Mangokäse liever aan mij voorbij laten gaan. De trein stopt na een rit van dertien uur (waarvan één uur vertraging in Malmö door het rapalje dat zich in de wagons had verschanst). De meeste passagiers zien er uitgeslapen uit. Heerlijk toch, die slaaptrein.  

Lennart Vanstaen
31 1

De plas

Ik sta aan de bushalte.De vrouw naast me zucht over de vertraging.Normaal zou ik bevestigend reageren en daar stiekem wat lichtpuntjes tussengooien.En dan kijken hoe haar gezicht opklaart. Een negativist mag je niet te fel bestralen heb ik geleerd. Het moet heel voorzichtig en ongemerkt gebeuren. Daar ben ik goed in. Maar vandaag niet.Vandaag geen opklaring. Mijn arm doet pijn.  En tranen vallen als druppels.   Zoals de dikke regendruppels die in de waterplas aan de rand van het voetpad vallen. De plas lijkt oneindig diep. Ik kan er zo in verdwijnen. Dertig jaar terug in de tijd. Hevige stortbuien. Ik kijk door het raam van het appartement aan zee. Er ontstaat opwinding. Nog even en het platform stroomt over waardoor alle kelders dreigen onder te lopen. Honderd en vier kelders en een paar ingestorte onderaardse gangen uit de tijd van WOI. Gangen die onder de duinen door liepen zeiden ze mij altijd. Wellicht om me bang te maken en zo mijn nieuwsgierige geest lam te leggen. En dan is het zover, één drup teveel, het water loopt over de rand, trap per trap naar beneden. Marraine roept om snel naar buiten te gaan en met een stok in het verstopte gootje te koteren zodat het water op het platform weer weg kan. Ik ben razend enthousiast. Stortbuien vullen mijn voorraad lichtjes aan. Ik grabbel naar mijn regenjasje en spurt op mijn blote voeten naar buiten, waar ik tot aan mijn knieën onder water in dat dunne half-verroeste pijpje zit te prutsen tot ik een doorgang vind en het water wordt weggezogen. Ongelofelijk vind ik dat, hoe die massa verdwijnt in dat klein gaatje. Ik roep van blijdschap naar mijn zussen, broer en marraine dat het gelukt is. Iedereen blij, ook de buren. Ik ben weer de koningin van de waterplas. Zomers met stortbuien doen mij nooit klagen. Het gezucht gaat door en de vrouw heeft bijval gevonden bij iemand aan mijn linkerkant.Ik ben omringd door negativiteit. Maar het raakt me niet.Ik zit in de plas.Waar mooie wolken zijnen dikke druppels mij laten lachen. Hij raakte me wel.Sla me dan had ik gezegd.En toch zag ik het niet komen. De bus zie ik ook niet.Tot de wielen de plas breken.De plas waar ik nog in zat. Ik stap op maar ben verdwenen. 

Fien SB
29 2