Zoeken

Sterfoefeningen (1)

weeg mijn zware armen ook één struikelbeen heb ik gekregen van een loodgieter het is een grap van een rare aardpier – ik kan het weten in geen enkel graf doolt er één rond met zelfmoordplannen regenwormen zijn dapper alles zelf gegraven net als ik het is een open put geen kat te zien geen spin die het licht dicht wil weven het was een grap met een mes van een blinde barbier – ik kan het voelen hoe een baard verder groeit wit als sneeuw voor de zon en hij kriebelt die laatste straal zal verdwijnen achter de kruin van de omstaanders ze treuren wilgen zijn het met dreadlocks ik hoor ze drinken als elegante olifanten staan ze aan de rand van een poel en gelukkig valt er één regendruppel op mijn droge smoel uit de reeks 'Schrijfoefeningen voor de dood'

Bernd Vanderbilt

25 0

Gisteren in Friulië

Soms vergat hij dat hij sliep. Dat waren dan de goede momenten, wanneer ze naar hem lachte alsof ze werkelijk nog van hem hield en hij zich niet kon voorstellen dat het maar een droom was. Dan was hij weer bevlogen, idealistisch en vol zelfvertrouwen, voor even niet meer de man aan wie de mislukking kleefde als een teek aan een natgeregende hond, maar wel de geluksvogel van weleer aan wiens voeten de hem gunstig gezinde wereld een tijd lang gelegen had en die dankzij haar gedurende die gouden jaren met spreekwoordelijk gemak langs alle verraderlijke klippen van het leven gezeild was. Zo was het onder andere ook gisterenavond geweest, toen het, net nadat hij zijn hoofd op het zachte kussen te rusten had gelegd, een paar schamele minuten lang niet tot zijn onderbewustzijn was doorgedrongen, dat hij zich op zijn vroegere jongenskamer bevond, thuis bij zijn inmiddels bejaard geworden ouders, geheel alleen in het veel te smalle eenpersoonsbed, omringd door de tien of twaalf onuitgepakte kartonnen dozen die uitpuilden met de nutteloze restanten van zijn stukgelopen huwelijk. In plaats daarvan had hij, zachtjes snurkend, de periodes herbeleefd, waarop hij echt succes had gekend, benijd, bewonderd en geadoreerd was geweest en had hij opnieuw ervaren dat dat alles op de een of andere manier altijd in het niet was gevallen bij de oprecht gevoelde liefde die onveranderlijk uit haar hemelsblauwe ogen had gesproken wanneer hij ’s avonds laat thuiskwam en zij aan de keukentafel op hem wachtte om zijn verslag te aanhoren over de vele triomfen die hij die dag gevierd had. Met een glimlach had hij in zijn verbeelding teruggedacht aan hoe ze vervolgens de risotto bereidde waarvan hij zo hield en waarvan het subtiele aroma zelfs in zijn slaap het water in zijn mond deed lopen. Terwijl ze kookte, had hij zijn ogen nooit van haar kunnen afhouden, betoverd door de natuurlijke gratie waarmee ze als een geboren flamencodanseres het kastanjebruine haar achter haar oren streek en tussendoor voor hen beiden de Sauvignon Blanc uitschonk in de kristalglazen die ze kort na hun verloving samen hadden gekocht in een onooglijk dorpje in de Friulische Alpen waar ze zo hard hadden gelachen dat de echo verderop in het dal zowaar een kleine lawine had veroorzaakt. Bij die herinnering waren zijn spieren zich begonnen te ontspannen en was hij zich gaandeweg, hardop pratend in zijn slaap, gaan verliezen in de begoochelende toekomstplannen die ze, hoewel ze nooit bewaarheid waren geworden, samen bijeen hadden gefantaseerd, om tenslotte, onrustig woelend onder de dekens, vol verlangen uit te kijken naar dat ene moment waarop ze langzaam vooroverboog, fluisterde dat ze zielsveel van hem hield en hem hartstochtelijk op de lippen kuste. Tot hij huilend wakker was geschoten en had beseft, dat hij haar liefde en respect voor eeuwig kwijt was, terwijl hij vanuit zijn ooghoeken zijn bezorgde moeder stilletjes naar hem had zien staan kijken, met de klink van de slaapkamerdeur in haar gerimpelde hand, wetende dat ze hem nooit zou kunnen troosten.

Karel Bedert

28 0

Deometrie

‘God is een zeshoek, denk ik’. Met die woorden was hij deze ochtend op een bijna verontschuldigende toon zijn betoog begonnen en zoals verwacht had de zaal onmiddellijk op zijn kop gestaan: de kardinalen hadden ‘heiligschennis’ geschreeuwd en haastig een kruis geslagen, terwijl hun orthodoxe tegenhangers verschrikt hetzelfde deden, maar dan in tegengestelde richting. Boeddhisten schoten in een meditatieve lotus-kramp, Hindoe’s protesteerden luidkeels vanop de eerste rij door de heilige lettergreep Om te zoemen en de leden van de Joodse delegatie grepen in paniek naar hun tsietsieten. En aan de overzijde van het gangpad waren sjiieten en soennieten het voor één keer roerend met elkaar eens waardoor allerhande bloeddorstige fatwa’s hem krijsend om de oren vlogen. Alleen de atheïsten achteraan konden hun plezier niet op toen ze het pandemonium overschouwden dat zijn bewering teweeg had gebracht, hoewel ook zij onder elkaar meewarig hun ogen ten hemel sloegen over zoveel naïviteit. Onverstoorbaar had hij echter doorgewerkt, regelmatig naar Jezus, Mohammed en Lao-tze verwezen, en er Aristoteles, Al-Chwarizmi en Descartes bijgehaald om de woorden van de profeten mathematisch te onderbouwen. Zijn bewijsvoering had uren aangesleept en de grond rondom hem lag allengs bezaaid met de vele schoenen, keppels en rozenkransen die hem naar het hoofd waren geslingerd. Slechts heel langzaam was de heksenketel tot bedaren gebracht en het contrast met de doodse stilte die aan het einde van de dag over de aula neerdaalde, kon dan ook niet groter zijn. Je kon een speld horen vallen toen hij zijn handen aan zijn stofjas afwreef en zijn voordracht besloot met de woorden ‘Quod erat demonstrandum’. Grijnzend had hij vervolgens naar de aanwezigen gekeken die als van de geometrische hand Gods geslagen naar de eindeloze reeks ingewikkelde wiskundige berekeningen en figuren staarden, die hij met zijn krijtjes op de manshoge schoolborden had gekalkt. De ongelovigen was het lachen vergaan, zelfs al verborgen de christenen hun asgrauwe gezichten van schaamte in hun handen en biggelden er dikke tranen van berouw over de wangen van de moslims. Brahmanen, shinto-priesters, Zevendedagsadventisten: allen zaten ze wezenloos voor zich uit te kijken tot tenslotte een verdwaalde Anglicaan verslagen zijn hand opstak en vroeg: ‘Wilt u daarmee zeggen, dat we allemaal fout zaten?’ ‘Daar lijkt het toch op’, luidde zijn droge antwoord. ‘Maar wat moet er dan van ons worden?’, riep een Mormoonse schriftgeleerde wanhopig. Schouderophalend suggereerde hij: ‘Misschien kan ik u een A4-tje meegeven met daarop wat simpele formules om uw tijd mee te vullen?’ Tevreden zocht hij zijn spullen bij elkaar: vrede leek dan toch mogelijk op aarde. Maar net toen hij de verlichten naar huis wilde sturen om de blijde boodschap te gaan verkondigen, nam de zwijgzame Satanist het woord: ‘Meneer’, zei hij, ‘u heeft me overtuigd: God is inderdaad een rode zeshoek’. Het was een meesterzet, want al snel rolden de religieuze leiders, ook tot hun eigen blijdschap, weer vechtend over straat. De zeshoek kon namelijk niet anders dan blauw zijn. Of beter nog: van klei! Dan konden ze Hem tenminste kneden naar hun eigen opvattingen.

Karel Bedert

28 0

Tip

In de duinen van Zeeland

Hij staat beneden aan de trap als hij haar de kraan van de douche hoort opendraaien. Hij doet beheerst zijn schoenen uit en neemt enkele treden. Het geluid van stromend water heeft altijd een bezwerend effect op hem gehad. Hij beeldt zich in hoe ze haar hoofd naar achter kantelt om de stress van de werkweek uit haar krullen te wassen. In zijn gedachten ziet hij een spoor van schuimende shampoo traag langs haar hals naar beneden glijden, tussen haar borsten, tot voorbij haar navel. Hij stelt zich voor hoe ze haar rug strekt terwijl de damp van het hete water haar in een gelukzalige trance brengt. Hij glimlacht bij de gedachte dat het voorspel niet eens begonnen is. In de traphal ruikt het ondertussen naar roosjes. Hij herkent de geur van vroeger, toen ze samen op kot zaten. Hij kende de uren waarop ze ging douchen in de gemeenschappelijke badkamer eerder dan haar naam. Hij pikte haar zalmroze slipje terwijl ze zich waste voor hij haar voor het eerst gesproken had. Het sexy niemendalletje lag maanden onder zijn matras, slechts enkele meters van haar vandaan toen ze notities kwam lenen. Het zijn herinneringen die hij koestert. Hij is bijna boven. De trap kraakt onder zijn winterkousen. De opwinding en de whisky doen zijn hoofd tollen. Hij heeft geduld moeten uitoefenen, maar de beloning wacht hem op aan de andere kant van de deur. Juist voor hij haar wil verrassen, kijkt hij naar een fotokader die scheef aan de muur hangt. Ze ziet er gelukkig uit met haar labrador in de duinen van Zeeland. Het is de hond die beneden vredig ligt te slapen. Het zal nog even duren voor het dier wakker wordt, daar heeft hij voor gezorgd. Hij hangt het kader recht met zijn bruinleren handschoenen aan en neemt dan voorzichtig de deurklink vast. Hij hoort haar zachtjes neuriën terwijl het water onverstoorbaar op haar lichaam klettert. In zijn broekzak zit het slipje dat ze al 16 jaar mist. Het slipje waarmee ze straks wakker zal worden.

Antony Samson

72 1

Het kerstdiner

Liefste papa, Afgelopen zaterdag was het kerst. Dat zijn we bij tante Annie en oom Jan gaan vieren. Ze hadden hun huis versierd met duizenden lampjes in alle kleuren van de regenboog en in de woonkamer hadden ze speciaal een hele grote kerstboom gezet. Een echte! Er lagen tien pakjes voor mij onder. Voor zus maar vier en voor mama twee. We hebben hard gelachen toen opa zijn cadeautje opendeed. Er zat een nieuw vals gebit met tandenborstel en een tube tandpasta in. Het oude heb ik gekregen. Ik ga het in een glas water op mijn nachtkastje zetten, net zoals opa dat doet. Tante Truus was er ook. Mama zegt dat ze maandag terug naar het centrum moet. Ik denk dat ze het huis voor oude mensen bedoelt, maar zo oud is tante Truus toch niet? Als voorgerecht waren het zelfgemaakte kaaskroketten van oma. Ik heb er zoveel gegeten dat ik de tel ben kwijtgeraakt. De ijstaart kwam uit het centrum, maar niemand heeft ervan kunnen eten. Tante Krista heeft ze per ongeluk omgestoten. Maar niemand vond dat erg, want zotte mensen kunnen toch niet koken, zei oom Ruud. Ik heb geweend, want het was er eentje met chocolade én slagroom. Tante Truus is na de koffie samen met mij een engel gaan maken. Buiten in de sneeuw. Dat is superleuk. Je doet dat door met je armen en benen tegelijk te zwaaien. Maar eerst moet je wel op je rug gaan liggen. Zus heeft een sneeuwpop gemaakt. De ogen en neus waren restjes van de kaaskroketten. Ik heb er het oude gebit van opa ook nog ingepropt. Mama heeft er een foto van getrokken. Ze gaat hem voor ons afprinten op fotopapier. Ik hang hem zeker en vast op in mijn kamer. Papa, ik vond het echt jammer dat je er weer niet bij kon zijn, want we hebben mens-erger-je-niet gespeeld en zijn pas gestopt na middernacht. Ik was nog helemaal niet moe. In bed heb ik eerst een Rode Ridder gelezen en daarna stiekem onder de deken dit briefje geschreven. Ik hoop dat ik niet teveel fouten heb gemaakt, want spelling is niet mijn beste vak op school. Voetbal en hoofdrekenen doe ik het liefst. Wanneer ik je terug zal zien weet ik niet. Eric, mijn beste vriend zegt dat ik zal moeten wachten en dat dat nog heel lang kan duren. Of dat waar is weet ik niet. Soms geloof ik hem en soms wou ik dat ik morgen al bij je was. Liefste papa, over enkele dagen is het 2018. Mama, zus en ik gaan dan hamburgers eten en naar het vuurwerk kijken in de stad. De zelfgemaakte rijstpap van tante Truus eten we daarna thuis op. Als er nog wat over is, stop ik volgende week na school bij het kerkhof. Dan kan jij ook eens proeven. Ps. Ik mis je. Ps. 2 Zus mist jou ook. Ps . 3 Mama mist jou ook. Ps. 4 Ik mis jou meer dan mama en zus!

Sascha Beernaert

11 0

De Zieke Man

Ze legde een dekentje over me, en nog één. En nog één. Ze bracht me kippensoep, kuste haar hand en legde die op mijn wang. Ik zei: 'Maar ik ben vegetariër.'... Ze antwoordde engelachtig: 'Maar je bent in de eerste plaats ziek. Genees maar snel.' Ik slurpte van de kippensoep. Mijn darmen protesteerden hevig, gingen een MMA-gevecht aan met elkaar. Ik vreesde het ergste, maar mijn boxershort bleef voorlopig remspoorloos. Ik zei: 'Ik heb angst.' Ze kwam naast me zitten, wreef over mijn voorhoofd: 'Hoezo, angst?' 'Het toilet... Zo gulzig... Met zijn opengesperde muil... Het wacht op mijn darminhoud.... Zo stil en rustig... En toch zo gulzig... Ik wil niet.... Ik wil niet!....' 'Je begint te ijlen', zei ze. 'Probeer wat te slapen.' Maar ik kon niet slapen, enkel rusteloos draaien en keren in een zetel van ongemak. Ik schopte het deken van me af, legde het weer over me. Warm en koud blies over mijn lichaam. Ik dacht ergens God te zien aan het einde van de tunnel. Ze kwam terug naast me zitten: 'De dokter zal er zo dadelijk zijn.' Haar bambi-ogen weerspiegelden een harmonieuze kosmos waarvan zij de enige ster was. Ik kneep in haar hand: 'Blijf nog even bij me, ik...' Maar nog voor ik mijn zin kon afmaken, spurtte ik naar het toilet; naar een opgesperde muil van keramieke gulzigheid. De snelheid waarmee mijn darmen hun drassige inhoud in de pot spuwden was ongezien. Ik schreeuwde en kreunde en liet mijn tranen de vrije loop. Ik mompelde: 'Ik kan niet meer... Ik kan niet meer...' Tot er op de WC-deur werd geklopt. Zij: 'De dokter is er. Kom je?' Als een gebroken Caesar strompelde ik de woonkamer binnen, legde me opnieuw in de zetel. Ik legde mijn hand op mijn voorhoofd, sloot mijn ogen en zei zacht: 'Ach... Ach...' De dokter op vrolijke toon: 'We zullen eens zien wat er scheelt. Kun je je kamerjas openen? We zullen eens luisteren.' Nadat hij me onderzocht had: 'Een klein buikgriepje. Niets aan de hand. Enkele dagen rust en je bent er zo weer bovenop.' Ik kneep in zijn beide handen; handen die stinkende wonden hadden verschoond; handen die zich troostend op een schouder hadden gelegd; handen die wijsheid bezaten. Ik herhaalde: 'Ach... Ach...' De dokter: 'Dat is dan dertig euro, alsjeblieft.' Zij betaalde, liet de dokter uit. Wanneer ze terugkwam, staarde ik naar het plafond: 'Zal het ooit goed met me komen?' Het was alsof mijn darmen hun antwoord al klaar hadden. Zij: 'De dokter zei dat het slechts een buikgriepje is. Hou je nu kalm. Wacht.' Ze kwam naast me liggen, onder het deken. Ik zei: 'Maar nu zal jij ook ziek worden...' 'Ik wordt nooit ziek.' Ze omhelsde me, legde haar hoofd op mijn borst en viel in slaap. Ik wou dat ik eeuwig ziek was.

Michaël Verest

30 0

Zinnig.

Wanneer ga je nou iets zinnigs doen met je leven? Mijn vader aan de telefoon. Zinnigs, het klinkt mooi, zin...igs. Toch klinkt mijn vaders zinnigs, negatief. Afkeuring van mijn niet bestaande leven. Actief wachten, dat is wat ik doe. Doe nu maar gewoon de mensen dingen. Sta op als de wekker gaat, ga geld verdienen, kook, kijk tv, vrij (eventueel) en ga slapen, zo iets. Hoe moeilijk kan het zijn. Het lijkt zo simpel. Te simpel. Alle dagen zijn een lege belofte. Elke dag een begin van iets dat nog niet begonnen is. Van een zinnig leven. Misschien. De zon klimt zo hoog dat ze over het muurtje kan schijnen. Ik ontwikkel mezelf tussen het dons en graaf me diep naar het donker. Genietend te verdrinken in een overvloed van niks. c: hanneke van de kerkhof tekst en beeld www.missbluesky.be

Miss Blue Sky.

0 0

Een vergeten negatief.

Wist je, ze zeggen dat ik ben gestopt met leven op de dag dat ik geboren werd. Mijn leven is bedoeld om achterstevoren te leven. Inwendig gil ik mijn leven door. Ik ben een nooit ontwikkelde foto. een vergeten negatief. De dag dat ik stopte met leven was een vrolijke dag. Vader blij. Was vader blij? Wist hij veel dat ik juist vandaag gestopt was met leven. Na die eerste gil begon ik te groeien. Vaag werd helder. Binnenstebuiten. Omgekeerd. Tegendraads. c: hanneke van de kerkhof tekst en beeld www.missbluesky.be

Miss Blue Sky.

0 0

Luchtkus

Op het witte gordijn wiegt een zoen.Vakkundig gekust door een meisje dat graag groot wil zijn Een luchtkusje van haar roodgeschilderde mond vond een permanente bestemming. De verloren geblazen zoen waait nu in de ochtendbries. 'Ben je boos?', fluistert ze.Hoe kan ik?(maar niet tegen haar zeggen)

KiM

4 0

Missen

Ik opende mijn ogen en de zon brandde hevig. Twaalf was ik, en opa had me meegenomen op een tocht in een muffe, rammelende bus naar een parkeerterrein buiten de stad. Het was zondag, dus was het er doodstil. Nergens viel een mens of wagen te bekennen. ‘We brengen veel tijd samen door, maar er komt onvermijdelijk een dag dat je zal zeggen "Met die ouwe zak wil ik niks meer te maken hebben", een dag waarop we afscheid moeten nemen van elkaar. Maar die dag moet er ook zijn,’ had opa me op de bus toevertrouwd. Vol ongeloof had ik hem aangestaard. ‘En daarom moeten we elkaar leren missen,' had hij eraan toegevoegd. Uit zijn jaszak diepte opa een krijtje op. Hij bukte zich langzaam en trok met bevende handen een dikke witte streep op het asfalt voor mijn voeten. Even raakte het krijtje de tippen van mijn schoenen. Daarna zette hij een grote stap achteruit en trok een lijn voor zijn voeten. We staarden elkaar aan zonder iets te zeggen. Opa zette nog een stap achteruit en trok een nieuwe lijn. Ik verroerde geen vin en observeerde hoe de afstand tussen onze lijnen alsmaar groter werd en opa alsmaar kleiner. Ten slotte verdween hij in het struikgewas achteraan het parkeerterrein.

Felix Sandon

0 0

Tip

Zitplaats

Ik ontmoette haar op de trein naar het werk. Ze was helemaal uit Oekraïne hierheen gekomen, vertelde ze, de liefde achterna. In hartje Kiev ligt een universiteit die niemand kent. Daar had ze gestudeerd, voor ze haar geliefde was gevolgd. Hier had hij haar meteen in de steek gelaten. Toch was ze gebleven en opnieuw beginnen studeren en nam ze elke dag de trein naar de universiteit. De volgende ochtend zat ze er weer, maar ditmaal had ze zich vermomd. Nu zag ze eruit als een jonge vrouw uit Rwanda. Ze leerde me dat het in Rwanda uit den boze is om te eten op straat, en dat het er niet staat om te roken als vrouw. Ik wou meer te weten komen, maar ik moest uitstappen, terwijl zij nog één halte verder moest. Ook de andere dagen toonde ze zich een meesteres van de maskerade. Nu eens had ze zich onherkenbaar gemaakt als een Armeense, die hier marketing studeerde om ooit het vodkaflessendoppenbedrijf van haar vader op de wereldkaart te zetten, dan zat ze er als een meisje uit de Centraal-Afrikaanse Republiek, ijverig pennend aan het scenario van haar eerste kortfilm. Telkens opnieuw wist ik haar te vinden en was de plaats naast haar nog vrij, zodat ik kon gaan zitten en haar verhalen kon horen. Nooit vertelde ze dat zij het was, maar stiekem wist ik het terwijl ik luisterde. Toen was ze er plots niet meer. Drie keer liep ik het middenpad van de trein af, maar nergens viel ze te bekennen. Ook de volgende dagen zat ze er niet. Ik heb haar nooit weergezien.

Felix Sandon

45 1

Het voordeel van regen

Waterlopen worden Everglades, waar wrakhout zich dankbaar als een alligator laat meevoeren door de Noordzeebruine stroom, een koppel eendjes waggelt voor alle zekerheid de oever op, ze weigeren het onderwerp te zijn van mijn verbeelding.

Ingemar Spelmans

0 0

Wedstrijd

Wilt u GEOOGST worden bij Zeghetmettekst?

Deadline 1 feb 2018

Wedstrijd

Wilt u GEOOGST worden bij Zeghetmettekst?

Deadline 1 feb 2018

Gaatje

“Ja, je hebt een gaatje.” Ik hoor het haar nog zeggen. Alsof de hemel naar beneden stortte. Daar zat ik dan met mijn mond vol tanden. Dertig jaar en mijn eerste gaatje. Het moest er eens van komen, toch? Tegen de tand des tijds is niets bestand. Neen, echt?! Dat kon niet! Ik deed exact wat moest. Geen frisdrank, snoepjes of “verzuurde boodschappen”. Twee keer per dag zo twee minuten de borstel over mijn tanden laten walsen. Ja hoor, plichtsgetrouw, àlle 32 – 4 (want die “verstandsstenen” ben ik ergens onderweg verloren). Was dat niet perfect volgens het boekje? Belachelijk misschien, maar ik voelde me gegeneerd, betrapt, gekrenkt, teleurgesteld. Met dat gaatje was ik “de eerste” onder mijn broer en zussen – die bovendien al meer jaren telden. En ja, ik moet bekennen. Ik durf ‘s nachts wel eens wat melk drinken of iets gaan knabbelen zonder mijn tanden nadien op een laagje dentifrice te trakteren. Verdorie toch! Was dat gaatje er echt? Had ze dat wel goed gezien? Bij mij toch niet?! Toch wel? Tot daar mijn voornemen om mijn mond “vullingvrij” te houden. Tot daar de illusie. Het leek alsof ik in een gat zou vallen… … tot PRIK, de verdoving wat redding bracht. Mijn mondgrootte verdubbelde in omvang, waardoor mijn grote mond niet anders kon dan zijn vertrouwelijke activiteiten staken. Maar goed ook. Een tandarts met een boor onderbreek je best niet. En met haar vingers op mijn mond zou dat trouwens niet zijn gelukt. Zo lag ik stil, de mond gesnoerd, de ogen toe. De strijd gestreden, een beetje moe. Zucht. Perfectie? Het bestaat niet. ‘t Leven loopt zoals het loopt. Loopt het mis, dan spoel je door. Want mis loopt het; hoeveel boekjes je ook volgt: geen enkel boek kan alle gaatjes vullen. God-zij-dank dus dat er tandartsen bestaan. Merci aan de mijne voor die extra in-vulling die dag. ‘t Werd er zo toch een zin-volle.

Aline

0 0

Winter

Druppels vielen met regelmaat van de jas die doorweekt over de stoel aan het haardvuur hing. De man wreef in zijn handen, trok zijn schoenen uit en knielde op het schapenvel. De winter was streng dat jaar. Voorzichtig schoof hij de kattenmand een stukje opzij. Zonder Minoes kreeg hij het niet warm. Zijn hart bleef even koud als de buitentemperaturen, ondanks de bezoekjes van de kinderen en de knuffels van het huisdier. Alsof ze zijn eenzaamheid voelde, stapte ze naar hem toe en vlijde zich tegen zijn been. Het hielp een beetje. “Ik mis haar”, zei hij. Zijn lippen bewogen amper. Hij streelde haar rug. Ze spinde, wreef met haar hoofd langs zijn dij. “Ja, meisje, ik hou ook van jou.” Mistroostig wendde hij zijn blik af en keek door het raam naar de decimeters sneeuw die het bos achter zijn blokhut bedekten. Daar ergens moest ze zijn, de liefde van zijn leven. Bijna een jaar geleden was het. Hij had haar voetstappen gevolgd tot het spoor vervaagde, al lang omringd door donker, en zijn lichaam zo koud leek dat hij het niet meer voelde. Elke hoop op haar terugkomst had hij laten varen.

Marthe

0 0

Brief

Beste J Een bataljon fietsers valt de ochtend aan. Als een troep hongerige wolven stort ze zich op de natgeregende stad. Ergens tussen die losgelsagen meute kun je nog net een gefronst gezicht ontwaren, half verscholen in een kap met manen van nepbont. Het is een jonge vrouw. Ze voelt de adrenaline van de ganse groep door haar aderen stromen terwijl ze wild op de pedalen trapt. Haar gezicht glanst en van hieruit is het moeilijk te zien of dat door de regen of door de tranen komt. Ze gaat rechtstaan op de trappers, ritmisch zwiept haar gewicht van het ene op het andere been, van de ene in de andere gedachte (dit is het moment waarop een stemmetje in mijn oor fluistert dat een brief zulke hoeveelheden poëtisch-proza misschien niet aankan. Dat dit niet de juiste plaats is voor experimentele hersenspinsels. Jawel. Juist wel. Juist hier.) Een windvlaag rukt de adem uit haar longen. I'm alive! denkt ze, Alive and kicking! (vooral dat laatste) Groetjes L

Cosi Perreth

0 0

Vloeiende gedachte

5 Minuten een vloeiende gedachtegang. Niet denken Chrissy, schrijven is de boodschap voor de volgende 5 minuten. Drie kernwoorden, Barbie, huis en mama. Wat leuk om je pen gewoon vast te houden en de beweging van letters en woorden te vormen, zonder er uiteraard bij stil te staan over wat je gaat denken en schrijven. Het komt er gewoon uit, gelijk een vleesmachine verse bloedworst draait. Ik ben hier alleszins niet in getraind maar als kind vertoefde ik regelmatig in een fantastische fantasiewereld. Ik kon uren amuserend samen met mijn langharige Barbie genieten van mijn verhaal in haar minihuisje. De ingebouwde jacuzzi en de moderne keuken gaven de realiteit van het leven weer. In de ruime bedstede met aan de muur een mooi gevormde spiegel was er us-time. Haren borstelen, krullen draaien, uiteindelijk leer je wel wat bij uit je kinderjaren. Deed zelfs mijn mama en grootmoeder hun wekelijkse mise-en-plis. Misschien is deze fantastische fantasiewereld voor mij “nooit” overgegaan. Voilà se , ze zijn over.(mijn 5 minuten) Groetjes

CHRISSY

0 0

Herfstweer

Herfstweer Elk jaar op 11november doen wij onze KLJ reünie. Iedereen kijkt hier naar uit, de dagen worden afgevinkt en de drang om elkaar weer te zien groter en groter. Wij (oud-leiding van Molenbeek-Wersbeek) zijn met een 14 tal mensen. Allemaal mensen uit hetzelfde kleine plattelandsdorpje. We hebben destijds een jeugd gehad waarvan er velen van dromen. Spel, plezier, sport, fietsen, we hebben er allen ten volle van genoten. Zomervakantie was Kamptijd. De voorbereidingen als leiding waren al een bonte-avond op zich: fantasieën en spelen uitdokteren, dorpen gaan verkennen voor het dorpsspel en mensen inhuren voor nachtspelen. De verkleedkoffer werd meegenomen, boerenbroeken tot maat 56 en trouwjurken van onze ouders, pyjama’s in zuivere flanel en nachtkleden van overgrootouders in fijngeweven bio katoen, vintage modellen van getallonteerde (vrouwenschoenen met steile hakken) schoenen, alles ging mee , 10 dagen lang feesten tot we niet meer konden. Als je ons in groep zou zien zijn we zo al een geweldige klucht op zich. De meeste onder ons hebben een zijlijn in hun haar met bles naar rechts maar dan is er een uitzondering met bles naar links. Onze leeftijd varieert tussen de 51-61 jaar maar rimpels zijn niet aan ons besteed. Dankzij onze zeer gezonde levenswijze van natuurvoeding eten en natuurproducten smeren, geen poriën vullen met bruintinten en niet roken zien wij er dus gewoonweg geweldig uit. Vandaar dat onze reünie steeds start met een prachtige groepsfoto om up to date te blijven en daarna doen we meestal een wandelingetje van een 20 tal km door bossen. Buiten wat gehijg van hellingen voelen we ons top: onze gewrichten kraken zelfs niet meer na zulke prestatie, geen rugklachten, niks. Halverwege houden we een tussenstop om kleurrijke blaren bij elkaar te zoeken en staan we steeds versteld van het prachtige kleurenpallet. Dit jaar een 20tal verschillende kleuren gaande van vuilgeel tot wijnrood. Daarna wordt er getoast met dikke volwaardige erwtensoep uit grootmoederstijd, voor een verder gezond- en gelukkig leven voor ieder van ons en voor de ganse gemeenschap. Thuisgekomen scheuren onze magen en proppen we ons vol aan zelfgemaakte dikke gistpannenkoeken van bio meel. Alle natuursuikers staan rijk gevuld op de tafel, agave siropen , een gamma van bio honingsoorten enz. Ondertussen hebben we allerlei verhalen bovengehaald en lagen we meerdere keren strike van het lachen. Er werd per ongeluk hete koffie op iemand gemorst en er werd appelstamppot gemaakt van eerlijk gevonden appelen. Bovendien likt iemand het ferket(=vork) af van iemand anders . In de bos stond iemand zijn haar zo stroef en dik dat het een broeinest was voor overvliegende valken. Je moet je het als lezer voorstellen. Neem de blijde boodschap hier uit en geniet van elke dag lieve lezers. Soms is het dik balen maar probeer dagelijks een leuke gedachte naar boven te halen of een leuk tekstje te lezen!!! Chrissy

CHRISSY

0 0

Tijd, ware Liefde en Vrijheid

Tijd, ware Liefde en vrijheid 　　 Tijd Een begrip door mensengeest ervaart in de kosmische eeuwigheid Ware Liefde smeedt een brug tussen tijd en oneindigheid. Ware Liefde Zuiver als het helderste kristal flonkerend in het zonlicht Oneindig ver en zo dichtbij de positieve kracht in het heelal Die al het andere verslindt Vrij van egoïsme en van macht Dat elk levend wezen met mekaar verbindt. Vrijheid Zwevend als een vogel in de lucht op de luchtstroom van het leven Zonder zucht naar al het materiële Ontketend van lagere begeerten Strek je handen uit en geef al je Liefde voor het leven Een helder licht straalt van je uit oneindig ver, in de kosmische tijd Zodat je ééns de vruchten plukt van ware Liefde in vrijheid. M. D. C. 30/08/1982

Maya Di Christo

0 0

Parijs

Ik weet hoe je stem klinkt. Een warm timbre, met een Oost-Vlaamse tongval gemaskeerd door je vele omzwervingen naar Noorwegen, Nederland, Antwerpen, Parijs. Geperfectioneerd door dictielessen, voordrachten en practica. Ik weet hoe je stem klinkt. Niet door de gesprekken die we hadden, neen, die voerden we enkel in mijn hoofd. Het enige wat ik ooit over mijn lippen kreeg was de vraag om een blaadje papier, toen ik eindelijk naast je durfde te zitten tijdens de les Communicatiewetenschap in de Universiteitsstraat. Je zit voor het eerst in weken alleen en ik zie mijn kans schoon. In een nagenoeg volle aula zou het niet opvallen hoe hartstochtelijk ik had uitgekeken naar dit moment. Ik recht mijn voorovergebogen schouders, wandel tien treden naar beneden, klap gezwind het houten stoeltje naar beneden en zet mijn okerkleurige tas erop, die ik nog zelf bestikte met knopen uit mijn moeders naaikoffer. Het stoeltje schiet terug naar boven en mijn tas blijft steken tussen de rugleuning en het zitgedeelte. Onhandig frunnik ik aan de tas. Jij glimlacht meewarrig en trekt het klapstoeltje naar beneden. “Dank je,” prevel ik. Het hoofd van onze vakgroep daalt over de trappen naar beneden en neemt plaats op het verhoogje vooraan. De prof met kort, blond gemècht haar draagt een knalgeel broekpak waar ze zelf om lacht. Haar stem klinkt strak, haar humor vals en ze trekt haar neus op wanneer ze je persoonlijk aanspreekt. Ik mag haar niet, maar ben dankbaar dat ze de les aanvat. Mijn zelfvertrouwen is samen met mijn olijfkleurige tas blijven steken tussen de klapstoel. Ik noteer naarstig wat de prof declameert. Verdwijn tussen mijn pen en notitieblok. Ik pen zo ijverig dat ik de laatste drie velletjes van mijn notablok volledig volkrabbel. Ik twijfel. Hoor niet meer wat ze reciteert. Wanneer het woord “examen” valt en heel de aula ritselt van pen en papier, staat mijn hoofd op ontploffen. Mijn laatste hoopje moed bijeenscharrelen en je aanspreken, of zo miniscuul mogelijk proberen schrijven in de marge van mijn overvolle blad. Jij ziet mijn pen boven mijn blad dansen en draait je hoofd een kwartslag. Kijkt me met je reebruine ogen ontwapenend aan. Die reebruine ogen waarin ik verdrink en die mijn tong zo droog als leer maken; mijn tenen doen tintelen. Het is nog erger dan in de boekjes. “Mag ik een blad van je lenen?”, fluister ik. Ik ben twintig, maar mijn stem klinkt als een vijftienjarig puberjongetje. Jij scheurt een bruinig ecovelletje van je notablok. Onze vingertoppen raken elkaar wanneer je me het blad overhandigt. Mijn maag krimpt, mijn hart ontploft, mijn longen barsten. De les loopt naar zijn einde en ik gris mijn spullen bij elkaar. Ik kan niet snel genoeg weglopen. De aula uit, de trappen af, mijn fiets op. Beukend op de pedalen jakker ik de Veldstraat in en knal ei zo na een shoppende voetganger omver. Zweet en tranen glimmen op mijn wangen. Ze proeven zout. Ik weet hoe je stem klinkt. Niet door de gesprekken die we hadden, neen, die voerden we enkel in mijn hoofd. Ik ken ze van de promofilmpjes voor je doctoraat en je filmbesprekingen voor Canvas, waarin je met zachte woorden passioneel je liefde voor film uiteenzet. Ik ken ze van je voordracht voor De Buren, waar je trots je zelfgeschreven tekst over Parijs en de jaarlijkse reis met je ouders over de Route de Soleil voorleest. Ik ken ze van je boekvoorstelling, waar ik, spiedend over de fluweelrode zetels, je lippen minutieus in de gaten hield. Ik weet hoe je stem klinkt. Maar jij, weet jij nog wie ik ben?

het stille meisje

0 0

Laad meer ...