Zoeken

Free Jazz

Free Jazz.   “Was ik goed?” vroeg Meneer Dobberman.   “Absoluuuut”, zei ze terwijl ze zijn staart   tussen zijn benen duwde.   Zou het aan zijn muziekkeuze gelegen hebben?   Hij staarde naar zijn platenkast.

Ouroboros

Observaties bij een leeg glas.   De receptie op het makelaarskantoor was al even gaande en de serveersters wisten ondertussen welke kant ze het snelst moesten uitgaan met schaal en fles. Het werd in mijn hoek alsmaar moeilijker om wat te pakken te krijgen. De stemmen klonken luider en de verschillen tussen de aanwezigen werden groter. Ik kronkelde mij door een jungle van zwaaiende armen en posteerde mij in de te verwachten loopgang van de diensters. Op recepties draait het om strategie en perceptie! De gezette rijkaard die veel eet is een verfijnd gourmand. De arme sloeber die hetzelfde doet is een barbaarse slokop zonder klasse. En iedereen drinkt met een reden. Maar bij de een lijkt het al verdachter dan bij de ander.    Ik stond al een tijdje droog en als een zinsbegoocheling verscheen de associatie tussen het gezelschap en de lokale fauna. Alle slangen zijn carnivoor en ze leven van hapjes die ze in één keer efficiënt doorslikken. De meeste slangen zijn opportunistisch en pakken alles wat ze aankunnen en in hun bek past. Slangen zijn koudbloedig. Daarom leven de meeste onder hen in warmere streken.   Ik zette mijn glas op de vensterbank en vertrok richting werf.   Leeggoed   Die dag hadden de buitenlandse eigenaars van het historische pand in renovatie twaalf flesjes bier geteld in de mand met proviand van de Portugese vloerder. Het was 33° in de schaduw en de gastarbeider droeg voor een aalmoes grote pakken Turkse travertijntegels naar de tweede verdieping. Ze vroegen zich af of hij misschien een drankprobleem had. Ik zei dat we in een streek leefden waar zelfs de slangen dorst hadden. Op weg naar buiten zag ik door de kier van de salondeur op de tafel van de eigenaars een rijke verzameling ontkurkte wijnflessen staan maar kreeg niets aangeboden.   In Europa komen 38 soorten slangen voor. De gladde slangen zijn het ruimst vertegenwoordigd.   Kringloop   Enkele maanden later vernam ik dat de vloerder was overleden. Ergens op z’n eentje onderweg in Spanje. Het huis waar hij gewerkt heeft staat nu te koop bij de lokale makelaars. Dat zien ze graag, zo’n snelle roulatie van verteerders.   Slangen hebben vele vijanden, zoals de voornoemde gladde slang die een geduchte slangenjager is. Maar ook zoogdieren zoals primaten en varkens eten slangen.   Niets is voor eeuwig, zo lijkt het althans, want we bijten voortdurend in onze eigen staart.

huis voor paal

het huis was er voor de paal nu staat de paal voor het huis   en zo staat het huis toch weer voor paal

Vier vissen (verhaaltje voor het slapengaan)

Vier vissen zwommen ze waren op weg naar de Noordzee goede zwemmers waren het niet met hun kleine vinnen kwamen ze maar traag vooruit   Bovendien had de Pladijs honger was de Kabeljauw moe verveelde de Pieterman zich en had de Zeebaars het koud   'Waarom zwemmen we niet achter elkaar' vroeg de Pieterman 'Zo naast elkaar vind ik maar saai'   'Goed idee' antwoordde de Kabeljauw 'Als we in elkaars staart happen kan ik wat rusten'   'Ik wil wel vooraan' zei de Zeebaars 'Dan krijg ik het warmer'   Vier vissen zwommen achter elkaar met hun kleine vinnen kwamen ze maar traag vooruit   Maar de Zeebaars had het nu wel warmer de Pieterman meer plezier en de Kabeljauw kon wat uitrusten   Behalve de Pladijs die nog steeds honger had vond achter elkaar zwemmen maar niks 'Kon ik maar iets eten' zuchtte hij en keek omhoog   Aan het wateroppervlak vloog een vlieg voorbij hij had ze gezien en dacht 'die lust ik wel'   Met zijn bek open zwom hij ernaartoe en hapte in de lucht      hapte in het water            hij hapte          hapte          hapte             maar de vlieg was te snel ze vloog telkens weer        op            en                neer          op            en               neer   Al dat happen deed het water bewegen door de golven raakten de andere vissen achterop Ze moesten elkaars staarten lossen want goede zwemmers waren het niet   Vier vissen zwommen terug naast elkaar met hun kleine vinnen kwamen ze maar traag vooruit en dankzij de vlieg waren ze nog steeds op weg naar de Noordzee

Knuffels

'Onze tijd heeft nood aan knuffels.' 'Waarom?' 'Om te vergeten.' 'Wat te vergeten?' 'Je kritische blik staat me niet aan, makker.'... 'Wat doen we hier eigenlijk?' 'Bedelen. Dat weet je goed genoeg, want we hebben het samen afgesproken.' 'Mijn geheugen is een zeef, sorry.' 'Is dat mijn schuld, denk je?' 'Ik denk het.' 'Oei.' 'Waarom bedelen we nu weer?' 'Omdat we een job hebben.' 'Zelfstandige in bijberoep, dus?' 'Zoiets.' 'Het kapitalisme is snel en rauw.' 'Zeer rauw.' 'Het vreet onze ingewanden op, spuwt ze uit in ons gezicht en zegt dat we ons best niet doen. 'Nagel op de kop.' 'Ik mis mijn vrouw.' 'Ik mis ze ook.' 'Ze gaf veel knuffels.' 'Klopt.' 'Ik mis ze.' 'Kom hier, dat ik je een knuffel geef.' 'Niet nodig.' 'Je bent cynisch geworden.' 'De tijd heeft me dan ook ingehaald.' 'Diezelfde tijd die nood heeft aan knuffels?' 'Correct.' 'Ik mis je vrouw.' 'Ik ook.'  

Een plotselinge omslag

"Waarom kan ik geen verhalen vertellen?", ik had het me al vaker afgevraagd. Totdat een toevalligheid me de weg wees. Want daar lijkt het wel om te gaan, je pad vinden. Reizen is een mogelijkheid. Gaan zitten observeren in het park ook. Persoonlijk moet ik het hebben van krabbels. Weet u nog wat 'krabbelen' is? (Niet het Antwerpse 'kriebelen', voor alle duidelijkheid, al is die ervaring wel gerelateerd)   Een standaard witte envelop, A5 met venster, lag al dagen op mijn werktafel. Ik noteerde allerlei kleine zaken erop zoals telefoonnummers, namen, een adres en wat droedels. Een enkele keer kuiste ik mijn vulpen al schuddend boven zijn oppervlak en probeerde ik een nieuwe kleur inkt uit op zijn stevig papier. Ik dacht hem weg te gooien en verzamelde nog wat knipsels in de omslag die her en der verspreid lagen. Zijn lot was bezegeld tot die laatste blik voor hij de prullenmand inging. In een oogopslag kreeg ik het overzicht van een verhaal dat ik in handen had: een oude FIAT 500, een magere man met een oog dat dicht zat alsof hij er net een bal in had opgevangen, een potje yoghurt, en achter het venster een knipsel uit een mislukte illustratie die een opdringerige makelaar voorstelde. Het beknopt overzicht van de voorbije week die achteraf toch bijzonder boeiend was gebleken.   Die envelop heb ik nog. Het verhaal is geschreven. En nu zit ik hier te wachten op de postbode. Op verse omslagen lukt het niet.

Je bent maar beter de hark dan de vijg.

De meest ontnuchterende confrontatie na 25 jaar in dienstverband te hebben gewerkt, is met het besef dat je niet elke dag 8 uur moet werken om je kost te verdienen. Erger nog, je hebt bazen gekend die jou lieten geloven dat je er best 12 uur of meer kan van maken. Je bent erin getuind.   Ik zit buiten onder onze eeuwenoude vijgenboom wanneer de burn-out me opnieuw besluipt. Er valt een gummi-achtige vijg, veel te jong voor consumptie, op de grond tussen de bijeen geharkte blaren en vruchten.   Groene holle vijg Jong, onrijp en opvliegend Legt zich bij de groep   Geen erg. Als we er maar voldoende overhouden in september om er confituur van te maken.

Met stip op één

    duizend gissingen en op één nacht vol blauwe kikkers droomde ik dat   ik alles hoorde het falen van remmen het doodgaan op één been hinkte ik   als een door de tijd verminkte wijzer van een klok felrood was mijn bloed   menig en drie keer doorboorde een getik de ruit gebroken glas   het was jouw vinger in een emmer dreven stippen voor de vele ogen   van stippellama's pimpampoentjes schreven jouw wil de gedachten   aan miljoenen sterren en twee keer vermoorde mist hangt hier nu   over een boomhut de kroon staat je straks voorbeeldig mijn prinses zoen me   dan duizend maal en vijf keer zal ik zonder leed noch mate altijd   weer proberen zes vingers aan een hand voor je te zijn die nooit   meer los zal laten als een melodie die al zijn noten heeft geplant in je   achteruin bij die autostrade waar ik parkeerde tegen die beuk met die   postbus voor vier brieven honderd puntjes rollend van een i   in jouw gras lig ik te verwezen me af te vragen hoe het voelen zal   als ik me ooit vergissen mag bij het tellen  van de zomersproeten op jouw broze   vleugels schat mijn wintervlinder         uit de reeks  'Majnun, het gebrabbel van een gek'  

De hypochonder en de bakkersvrouw

De hypochonder en de bakkersvrouw   De hypochonder had beschimmelde boterhammen gegeten en voelde dat hij doodging aan jeukende tenen, onderweg naar de apotheek bedacht hij zich dat die gesloten was en hoestte wat kruimels op om de weg naar huis niet te vergeten sms'te hij, zijn dochter die kende het nummer van de psychiater uit haar hoofd en zou een afspraak regelen  in de late namiddag zo rond een uur of halfvijf, om de beestjes in zijn hoofd te verdoven was er meer nodig dan paracetamol en een wandeling door het park bij het vallen van de avond, onderweg naar huis vertelde de bakkersvrouw dat paddenstoelen op brood smeren  hielp tegen stervende tenen, door ingebeelde straten zwaaiden er witte lichten naar papieren huizen waarachter wentelteefjes een man versuikerd in bed legden.

The killing of logical thinking

In the silent night, red flames of  torches were visible from a distance. Out there, in the middle of lonely fields, a crowd had gathered. They stood next to each other, row after row, in a disciplined way.   The torches lightened up the outer faces but not those standing in the middle. There were animals of all different species coming together. In front of them, in a yellow robe, an owl stood. As the wind crawled through his clothes, he spread out his wings to silence the whispering among his followers. The air became filled with his thunderous words. “My fellow outside dwellers, we stand here today united in face of a common danger.” Eyebrows tilted upwards, his chest stretched out. The owl knew how to speak in front of a crowd.   “We have to meet in the dark, because our enemies eyes are everywhere. They come from the south, year after year they come”, the owl said while pointing towards the sky behind his audience. “Those animals have come to steal our homes, our seeds and our lives.” The crowd became louder “Don’t let them take our seeds!” a small mouse yelled. “Hush now my friends! We all know who I’m talking about of course. It are those filthy sparrows, small birds but always with enormous troops.” “Kill them all! Kill them all!” the crowd started to yell.   “But this year my friends, we’ll have a little surprise for them! We have managed to devise a plan that will set in motion the extermination of those lazy flying rats!”, the owl exclaimed. “Hey, nothing wrong with being a rat”, a faceless creature yelled from the middle of the crowd. “Ssshhhtt!”, his fellow followers said. “Just saying you know”, the creature defended himself.   “We will use the humans!” The Owl spread out his wings yet again, his eyes opened up wide. “Oooooh, the humaaaans”, the crowd whispered. “Yes, those killing machines will become our weapon… Do you want to hear the plan?”, he asked his followers. “Yes, Yes, tell us the plan!” “The humans have shiny vehicles they drive around with. They wash them every week, making sure no dust remains on it. We will attack those treasures, meaning we will defecate on them. But… there is more.” The Owl looked into the faces in front of him. “We will make sure they are only small shits, so the humans think it comes from the sparrows.” Raising his head, the Owl was still proud of  producing this plan.   The crowd was silent, and the leader knew now was the time to get them. “You”, he pointed to a small rat in a purple robe. “You, what do you think of the plan?” The rat had two shiny little teeth, and a long tail coming from under his robe. He clapped his little paws together and said “Yes, I like the plan…” “He likes the plan!”, the Owl yelled with a smirk. “… But I don’t see why we need to kill them all. I mean, is there no other way?” The Owl stopped smirking, and turned his head sideways. “Of course there is no other way. They are the enemy my friend, we need to get rid of them.” “Oh yes, they are quite a nuisance, but they are also very pretty to look at”, the rat said. “What… No no, they are not pretty to look at, they are the enemy of our entire society!” The Owl couldn’t believe his ears. “Now just wait, when I’m out in the fields and they are flying over me, those sparrows are actually nice, they never steal from me.” “They steal when you don’t see it! How many seeds have gone missing from our fields this year? That’s not because we take too much, but because the sparrows eat it all!” The crowd yelled “yes yes, they steal it all!”   “But we still have enough, don’t we? I mean, nobody of us is starving or dying”. The rat couldn’t help himself, logic had struck his little brain. “No, not yet you mean”, the owl pointed upward with his long feather. “Because we have learned to defend ourselves. We have learned to hide the food that belongs to US, AND NOT TO THOSE DAMNED IMMIGRANTS”. His followers threw their fists in the air, exclaiming “DEATH TO THE IMMIGRANTS!!” “Now, that’s another thing that strikes me as weird. We call them immigrants, but they come back every year. So are they truly immigrants?” The Owl stood baffled. “Of course they are immigrants. They’re even worse. The American squirrels were once immigrants as well, but they adapted and learned our values of hard work. The sparrows simply come when our food is in abundance, they eat it all and then when the cold swarms over the land, they leave for better weather!” The rat thought about it. His tongue sweeping over his two teeth, and his tailing waving gently behind him.   “So there is the solution”, he said. “Solution to what?”. The Owl was getting irritated, how could this rat possible think to have solved such a problem? “To all our suffering of course. It’s true, when the snow comes the sparrows leave, and we are left with cold feet and hard nuts. But what if we act like them? What if we simply migrate south as well? Maybe the sparrows aren’t the problem, but the solution.” The rat smiled, he had found a way out of the killing!   The Owl, however, watched his opponent with hatred as if the last sparrow in the world was standing in front of him. He clinched his wing, and pointed his right feather to the insurgent. “Kill him. Kill all the rats! They are spies of the enemy!”, he commanded.

Heaven and Hell for Gerard

While mister and misses Clementine were waiting in the faintly yellow waiting room, the man started to scratch heavily behind his ear. He turned his head to the left so he would get the right spot. “Stop it Gerard, you’re making me nervous”, his wife said. Miss Clementine was a small woman, with a hair fool of dense curls. Along with her sharp nose, her hair made her look like a grey poodle.   When the doctor called out their name, the couple walked into his office. “You sit down here Gerard”, the wife said pointing to the second chair. The doctor knew the couple all too well. They had come to him ever since they got married, some 40 years ago. The man, of quite a size but with a remarkable small head, smiled at Gerard. “So, what can I do for you?” Mister Clementine opened up his mouth, but it was his wife who spoke first. “Hush now Gerard, don’t tire yourself. I’ll explain it to the good doctor.” She bent over a bit, keeping her hand seated on her lap. “You see doctor, our daughter just bought a house. Right in the middle of James Street. Yes, such a lovely place!” “Well, that’s nice to hear, kids grow up so fast”, the doctor smiled. “Yes, very fast. But there was still some work to be done in the house, so Gerard offered to help. He’s such a handy man, you know that.” Gerard smiled gently, tilting his head a bit sideways. “During his work, he had to get up the roof, but while he was getting up a ladder, he fell down! Right on his head!” The woman touched her soft curls. “Ouch”, said the doctor and looked at Gerard’s head with an investigative frown. “No, you won’t see a thing doctor, it’s his mind that got hurt.” Miss Clementine started to whisper, “I fear he’s broken.”   “What do you mean with broken? He seems fine to me.” “Yes, he seems fine, but there’s just one thing doctor…” The woman paused, staring at her wriggling hands. “What is it?”, the doctor asked. “Well, … Sometimes… Oh my, It’s quite embarrassing.” “Now, don’t you worry miss Clementine. Everything said here is in complete confidence and without judgement.”, the doctor reassured her. The wife looked at her husband and back at her hands. “Sometimes he… starts to shake his buttocks…” “You mean like in a dance?”, the doctor asked surprised. “No, that’s just it, Gerard never dances. I mean, take yesterday for example. I was cooking when he came home from work. Normally he would give me a kiss and watch the telly. But now, he gave me a kiss and stood behind me shaking him behind!”. “Mmmh I see”, the doctor looked at Gerard who was still smiling gently with his head slightly tilted sideways. “Maybe he’s just looking for attention?”, the man suggested. “Unless he hit and damaged a nerve during his fall of course.” Miss Clementine shifted on her chair. “That’s not all doctor… He also makes this noise. When someone’s at the door, the postman for example. Instead of just opening up, he simply stands there making this growling noise.” The doctor sat back, and started to list up all the mental illnesses in his mind.   “But that’s still not all doctor.” “Oh no?”, the doctor lifted his left eyebrow. “This morning, when I got out of the shower, Gerard was shaving himself at the sink. When he saw me in the shower, he fell on hand and knees and came crawling to me…” “Now miss Clementine,” the doctor held up his hand. “Uhm, I’m just a regular doctor, not one of those fancy new sex therapists.” “Oh no doctor! No, it was nothing sexual, I assure you. He simply licked my wet legs and started waving his buttocks again!” The woman shifted in her chair again. “However, there is one thing though…”   Hearing her tone drop, Gerard dropped his head and stared at his shoes. The doctor became weary. “You see, sometimes when I’m walking through the house, Gerard does this thing.” “This thing?” Gerard’s head was sinking deeper and deeper. “Yes, when I’m walking through the house, he comes standing beside me, and falls on his knees.” “Uhu”, the doctor nodded slowly. “And then he grabs my leg and clinches onto it, but he also makes this upwards and downwards movement. “How do you mean?” Miss Clementine looked at the doctor and whispered, “He humps on my leg doctor.” “he humps?”, the doctor asked. “Like a…” “Like a dog yes, like a dog in heat who needs a bitch. And it’s disgusting doctor. You should see the look on his face when he does it.” The woman took out her handkerchief, and dipped her forehead softly. “It’s unbearable. The noise, the licking, the humping. I can’t stand it anymore! I want my nice little Gerard back.” The doctor thought about it for a while. Gerard looked at his wife like he had just taken a beating.   “I might have a solution.” “You do doctor?”, miss Clementine leaned forward with big eyes. “Yes, we simply have to neuter him.” “Neuter him? What does that mean?” “Well, simply pluck the seeds, cut off the bollocks, remove the bricks if you will.” “I see”, the wife wondered about it. “And how will he be afterwards?” “Oh, he’ll be a lot quieter. Maybe he’ll sleep a bit more, gain a few pounds. But the humping will stop for sure. “Oh, that’s good news, isn’t it Gerard?”   The man, who had kept quiet all that time, finally jumped up. “Now wait a minute”, he yelled. “Sit down Gerard, be a good boy now”, Missed Clementine waved her finger sternly at her husband. He sat back down, staring at the ground. His wife looked back at the doctor. “How will we proceed?” “Well, we can operate tomorrow morning if you will. “The doctor started to write down the appointment in his agenda. “But might I suggest you give him some nice treats tonight? It will keep him calm.” He stood up and opened the door for the couple. “That’s a very good idea doctor. Come now Gerard, follow me.” They stood up, and Miss Clementine shook the doctor’s hand. When Gerard passed him, the doctor stroke the poor man’s hair. “Tomorrow it will all be over, don’t you worry”, he said with the most sadistic smile.

Regenbooggedicht

Ochtendgloren

Diepblauw ochtendlicht valt de kamer binnen. Het dakraam bezaaid met ijsbloemen. Voorzichtig vis ik mijn jongste van onder de dekens en tussen de knuffels uit. Ze vouwt zich naadloos naar mijn linkerzij.   Het dakraam klapt open.  Ijskoude buitenlucht bijt in onze gezichten. Op mijn arm en heup gloeit ze nog dekenwarm na. Maan en sterren verdwijnen in het ochtendlicht. Ze kijkt met open ogen en open mond. 'Zullen we aan de dag beginnen?', fluister ik in haar oor.Ze wrijft haar hoofd in de holte van mijn nek en graaft haar handen in mijn haar. 'Neen, nog heel eventjes niet'

Diesel-tempo

Nieuwe school, avontuur - Ge wet wel - grote mond. Rondhangen me de vrienden, smore van lampbestuurde grond. Ontgrond, waar ik stond, met tanden van mijn mond, niet gedacht dat het bestond, nog voor dat alles echt begon.    Ik moest er nog mee starten, mee aan de slag, “Hallo - ik ben nieuw hier - ja - eerste dag”. Denkte echt dat da mijn woorden werden? Niks wereld-derde, elke dag die fucking Merde, Sorry dak ff hardop lach.   Vergelijk me met een beest als een tijger, een vechter, een krijger,  altijd eerst op startblokken, de steun van de steiger, Mensen vragen mijn mening, shit - really - ge moogt is raden waarom ik weiger.    “Hallo Mevrouw, goeiemorgen, ik zoek het toilet”, Ook zij had mij weer snel met de mond vol tanden gezet,  ik zeg ‘halloww.. da’s toch ni zo moeilijk he, zeg me gewoon de weg" Die vrouw bleek dus doof te zijn, en niemand da't da efkes zegt?!   Stunt nummer 1, en ik ben een man van vele, zou men stommiteit af en toe moeten kunnen verdelen, lokaal lokaliseren door te transporteren en te transformeren, zodat ik ’t me enkel moet verbeelden.    Dromen is erg maar vaak snel over, een soort manier waardoor ik mij naar een universe tover. Daar is het proper, rein en ongelogen, zonder te betogen, zonder ne moskee of synagoge.   Helemaal niet, waarom voelt gij u nu aangesproken? Ineens - ver uit het niks - komde gij hier aangekropen, ff kloppe, telefonneke, nee niks late wete, en dan nog verwachte da ge hier ’s avonds me ons mee kunt eten?!   Shit weg - die fucking vanzelfsprekendheid, Respect voor mekaar -neje- het volk van vandaag krijgt het schijt, in alle tegenstrijd, niemand is nog toegewijd, ge weet da gij de toekomst zijt, ge hebt zelfs nog geen beetje spijt.    Uw ouders - zo hard gewerkt om er voor u te zijn, centjes op de bank gezet voor uw succesje, groot of klein, Gij moet het wete, gij liever dan de mijn want - de mijn doe ik geen pijn, Gij zult het kruisje van het huisje zijn.   Sorry mama - ik lust da ni - ik wil alleen echte cola, meende gij da nu - men kind - shit verwende Lola. En Lola krijgt alweer haar zin,  dus tegen beter weten in,  klop ik vandaag weer op m’n kin omdat’k niet graag van m’n zusje win.   Ooit moeten we leren, doen we allemaal, en ’t is gewoon een feit, vandaag elk in ons eigen taal.  Fysiek of mentaal, introvert of asociaal. we moeten best massaal, organiseer nogmaals het laatste avondmaal.   Ma da's moeilijk want de tafel is te klein, of misschien hebbe we gewoon te weinig plek. Zijn weer maar eens verhuist, alles behalve fijn, weinig ander keus want den Immo ging op z'n bek.    Neenee, da's ni wa da'k zeg,  hoe wilde da'k het uitleg? Zo da gij mij verstaat, Immo en ik waren beginnen vechten op de straat.   

waar

‘Waar ben je.’ Hij zei het zacht. Met dezelfde stem waarmee hij ’s ochtends ‘goeiemorgen’ zei. ‘Hier zit ik toch, vlak naast je,’ antwoordde zij. ‘Het was geen vraag. Jij bent waar. Zo waar. Zo echt. Ik kan je zomaar aanraken.’ Hij streek een haarlok uit haar gezicht. ‘Te waar om mooi te zijn?’ Ze krulde haar mondhoeken gespeeld naar beneden, als een meisje van zes. Hij lachte naar haar met de warmste ogen waarmee een man ooit lachte naar een vrouw. ‘Nee, precies waar genoeg.’ Hij nam haar hoofd in zijn hoekige handen en schilderde een glimlach op haar mond.

weg

Kom mij halen. Haal me weg uit mijn hoofd. Ik verdwaal al te lang in gangen van donkere gedachten. In nauwe steegjes met steeds diezelfde harde muren waar ik tegenaan loop. Ik verdrink in zwarte rivieren met oeverloze kronkels. Loop verloren in eeuwige labyrinten van vruchteloze overwegingen. Ik kom er niet uit. Haal me hier weg. Trek mij mijn lijf in. Mijn kleren uit. Bijt je vast in mij met al je tanden. Zet ze in mijn nek. Sla je klauwen in mijn huid, trek aan mijn haar, grijp me bij de keel. Vul mij met leven. Haal. Mij. Hier. Weg.

Hoe moeder stierf en dat dat eigenlijk mijn schuld was

  ‘Moeder, je zou me toch komen ophalen aan het station? Ik had gezegd om kwart voor twee. Half drie is het nu.’   ‘Moeder, het is drie uur. Waar blijf je? Bel je me?’   Maar moeder belde niet. En ook op de boerderij nam niemand op.     Om half vier kreeg ik de jongste broer aan de lijn. Ik zat op de rand van één van de grote bloembakken voor de stationsingang en keek verveeld rond. Na een weekend in Gent het dorp troostelozer dan ooit. Ik keek naar de bussen die af en aan kwam rijden. Naar de mensen die op en af stapten. De meesten beladen met zakken van de Aldi, er is een filiaal in de naburige gemeente. De Aldi is voor arme mensen, zei moeder altijd toen ik als kind vroeg waarom wij er nooit heen gingen. Arme mensen zonder auto.   De jongste broer ademde onregelmatig en probeerde zich goed te houden. ‘Ons moeder. Louiza, toch.’   Ik zocht tevergeefs houvast op de rand van de betonnen bloembak die, toen de jongste broer verderging, stroperig werd, als drijfzand. Ik dreigde weg te zinken. ‘Maarten. Met zijn tractor. En moeder, met de auto. Verblind door de zon, zeggen ze.’                                                                      *   In de keuken zaten de vier broers samen met vader aan tafel. Ze keken naar het tafelblad. Ze keken niet op toen ik ook ging zitten, maar bogen hun hoofd nog dieper. Hun neuzen raakten het tafelblad net niet. Wie niet beter wist, zou de aanblik komisch gevonden hebben.   De jongste broer richtte zich op. Hij keek me aan en ik dacht een veeg bloed op zijn T-shirt te zien. Dat hij er als eerste bij geweest was. Dat hij net het erf afgereden was, hij was de maaier komen halen, het gras op het stuk land aan de Wissel stond zo hoog. Daar, aan de Wissel, in de bocht… Moeders auto stak half in de gracht. De tractor van Maarten was er half over gegaan. Dat hij erbij was toen ze… Dat hij de deur eerst niet open kreeg. Hij had haar gordel losgemaakt, haar uit de auto gehaald. Ze had iets gezegd, maar hij begreep niet wat. Dat alles zo snel ging. Dat Maarten haar niet gezien had. Dat Maarten daar stond. Gewoon stond. Godverdomme, de klootzak.   Ik haastte me naar mijn kamer.                                                                   *   ‘Zusje, het is net zo druk nu. Kun je niet pas tegen de avond terugkeren? Ze komen materiaal leveren voor de nieuwe stal en vader is niet thuis. Ik ga me te erg moeten haasten. Kun je echt geen trein later nemen?’   ‘Nee, ma, dat kan ik niet. Ik vertrek nu naar het station. Ok?’                                                                        *     Maarten vraagt om langs te komen op de boerderij. Maar men wil Maarten niet zien. Men wijst hem met de vinger. Het is zijn schuld. De politie komt enkele keren langs en er passeert ook een verslaggever van de krant, maar niemand wil met hem praten behalve een loslippige buurvrouw.   In de krant heeft men het over een tragisch ongeval en over Maarten D. (39), een bekende van de familie, goed bevriend met de vier zonen van het slachtoffer. Dat hij mij om de twee weken de hersenen uit mijn kop neukt, heeft de verslaggever er niet bij vermeld.   Dat het niet de eerste keer is dat de jonge boer een ongeval veroorzaakt. Alleen niet eerder met zo’n tragische afloop. Het slachtoffer was een liefhebbende echtgenote en moeder van vier zonen en een dochter. Lid van de KVLV. Een hardwerkende boerin, die haar boerderij met trots bestierde.   Maar ik moet Maarten wel zien.   Ik klop op de achterdeur en vind zijn ouders in de keuken. Ze zitten aan tafel en veren op wanneer ik binnenkom. Een klamme hand, enkele woorden van medeleven en verder niets. Boeren zijn harde werkers, geen praatjesmakers. ‘Hij is bij de kalveren,’ zegt zijn vader ten slotte. Toonloos. Mijn tong plakt tegen mijn verhemelte. Ik trek de achterdeur geruisloos achter me dicht.   Hij staat werkloos naar de eerste kalverhut te staren, een emmer met melk in zijn rechterhand. Ik schuifel met mijn voeten in het stro, zodat hij wel moet omkijken. Hij ziet me, maar hij mijdt mijn blik. Hij zet de emmer neer en veegt zijn handen af aan zijn overall. ‘Louiza.’ Dan pakt hij de emmer weer op, gaat voor de tweede kalverhut staan en giet wat melk in het drinkbakje. Het kalfje begint meteen gulzig te drinken. ‘Ik heb haar niet zien komen,’ zegt hij. Hij gaat in de richting van de derde kalverhut. Het kalfje komt nieuwsgierig dichterbij, likt in afwachting aan de tralies. Ik sla mijn armen om zijn grote, logge bovenlijf. Hij houdt de emmer nog steeds in zijn hand. Zelfs wanneer zijn tranen in mijn hals beginnen te druppen.   Mannen huilen niet, wil ik zeggen.   De broers huilen niet. Vader ook niet.   Dus waar haal jij het recht?  

bierflesje

‘Als ik seks wou, zou ik hier niet zitten.’ Ze keek recht in de waterige ogen van de obese man naast haar aan de toog. Zijn opmerking ‘Een vrouw op dit uur alleen op café, die wil zeker seks,’ was hiermee vlot gecounterd. Ze richtte haar blik weer op het bierflesje voor zich. De rand van het etiket had ze met de nagel van haar rechterduim losgemaakt. Over haar ronde brilglazen heen loerde ze naar de barman die de glazen afwaste. Hij sopte ze met losse pols over de rechtopstaande borstels en zette ze omgekeerd weer neer. ‘Nog een pintje, Joeri.’

winkelkar

‘Ge moet de pijlen volgen hè juffrouwke! Als ge de pijlen volgt, dan kan dat niet gebeuren hè. Of zijt gij te schoon misschien, om de pijlen te volgen?’ Het geluid van onze botsende karren valt in het niets bij haar kermende heksenstem. Zwijgend manouvreer ik mijn winkelkar, die even onhandelbaar is als een driejarige, achteruit. Lang geleden dat iemand mij nog ‘juffrouwke’ noemde. Mijn slachtoffer gesticuleert heftig naar de omgevallen doos waspoeder en enkele uit het plastic zakje gerolde tomaten. De schade lijkt nogal mee te vallen. Nog even, denk ik, en haar gezicht kleurt even rood als haar tomaten.

mantel der liefde

Jarenlang had ze de mantel gedragen. Eeuwen, zo leek het. Zo lang, dat hij was gaan voelen als een tweede huid. Nee, als haar eigen huid. Wat had ze er veel mee bedekt. Ontelbaar waren de harde woorden die ze ermee had proberen te verhullen. En kilte, veel kilte. Ze had het vaak koud gehad. Ze wist nog goed wat ze er mooi aan had gevonden, ooit. Maar nu ze in de spiegel keek, zag ze het. Hij stond haar niet. En was dun geworden. Wat overbleef was een rafelig web waar je zo doorheen kon kijken. Ze wierp hem af.