Zoeken - Creatief Schrijven

De Deense dog.

Svetlana, de Deense dog van de nieuwe buren, werkt Louisa op de zenuwen. ‘Die onnozele hond van de buren liep gisteren weer over ons erf,’ klaagde ze tegen haar man. ‘Spreek de buurvrouw daar nu eindelijk is over aan,’ ging ze verder. ‘Je moet straks een kip slachten, want ik ga vol au vent maken,’ zei ze tot slot. ‘Jaja,’ antwoordde boer Mertens. Het vangen van de kakelende kip viel tegen. Met zijn kleine, kromme hakbijl onthoofdde de boer de kip die in een laatste stuiptrekking omhoog fladderde in plaats van het gebruikelijke, dwaze rondje te lopen. Ze kwam terecht in de dakgoot van de boerderij. ‘Godvermiljaardenondedju!’ vloekte René. Er zat niks anders op dan de ladder te halen. Boer Mertens zette de ladder tegen de dakgoot en klom er voorzichtig op. Net op dat moment kwam Svetlana opgewonden het erf opgelopen. Louisa, furieus zwaaiend met een schuurborstel, zat meteen de teef van de rijke buren achterna. De Deense dog liep tegen de ladder aan, waardoor boer Mertens, met een dode kip in zijn rechterhand, zijn evenwicht verloor. Hij viel met ladder, de onthoofdde kip en al op de grond. ‘Godvermiljaardenondedju!’ Louisa bekommerde zich niet om haar man. De licht grijze hond verdween in de struiken.

Hubert Grimmelt

14 1

Uit het bos

Het is de conciërge. Hij woont beneden. Elke stap, eenieders geprevel, de adem van een hond. Hij herkent het. Zijn voordeur is zeer dun. Ik verzocht hem eens. Mij uit zijn gedachten te bannen, omdat ik dat verkies, mij volledig eenzaam en verlaten te voelen. In mijn torenkamertje eet ik ook nooit brood. Een bakker zou mij op den duur herkennen, of een juffrouw aan de kassa mij stilaan geloven wanneer ik liefweg zeg: een klein witje. Ik verkies anonieme rijst. Ook des ochtends. Ik eet zeer stil. Niemand weet het en alles is gelogen. Want ik woon in het bos. Samen met mijn hond. Los van alles, weg van iedereen. En toch. Het is die conciërge van beneden, van de onderwereld. Elke stap, mensengeprevel, de adem van mijn hond. De mol. Hij met zijn kleine klauwen, lange gangen. Hij herkent alles. Bovendien. Ik houd van die pels, van zachtheid, maar nooit zal ik zomaar aaien en straks, dan moet ik weer voorbij die kassa. Een klein witje. Zij zal glimlachen, want zij weet het. Strelen mag. Liefste. Echt. Speciaal voor jou heb ik het meegebracht. Dit konijntje uit dat kleurrijke bos. uit de reeks 'Kleinood'

Bernd Vanderbilt

3 0

Mijn FOTOGRAFIE

Ik fotografeer al vanaf mijn 18. Eerst heb ik een tijdje met houtskool gewerkt in mijn dorp schijnen er nog een aantal te circuleren ik ondertekende met de naam SERGE omdat mijn oog was gevallen op een collega die mij verder totaal geen respons gaf. En dan ontdekte ik fotografie en het LICHT. Mijn foto’s zijn onbehandeld gefotografeerd met wegwerp camera’s. Wanneer ik op een plaats ben waar het licht een bepaalde vorm aanneemt dan neem ik mijn camera en duw af. Een voorbeeld is bijgevoegde foto van het straatje die van de grote markt naar de kathedraal loopt in Antwerpen. De regen zorgde voor een fantastisch licht https://www.2dehands.be/q/verf+ed/ Ik heb er verder weinig aan gedaan. Enkele tentoonstelingen - Kortrijk ano02 - Een tentoonstelling op de plaats die later de repetitie keet werd van de muziek groep DEUS - Een opname in de web galerie http://www.anamorfose.be/index/manufacturers_id/58 - Een tentoonsteling in Göteborg Internationale Biënnale voor Hedendaagse Kunst (GIBCA) The twelfth edition of the Göteborg International Biennial for Contemporary Art - Toen dacht ik maak een C.V. Mijn galerij is een site op tweedehands be https://www.2dehands.be/q/verf+ed/ Rond 1995 heb ik dat werk gemaakt. Ik noem het "altaar der culturen."Links ziet men een tv, onze gemeenschappelijke identiteit valt van het - silicium - glas - zand.De gemeenschappelijke informatiebronnen zijn verdwenen.De wijzen van vroeger opgevolgd door radio en uiteindelijk als laatste de tv die een ongeveer gemeenschappelijke boodschap uitdragen is niet meer.De informatie is versplinterd.Rechts ziet men een gietijzeren kandelaar daar in een mensenhoofd in papier. Stukken teksten. Krantenpapier "De encyclopedische mens".Gietijzer = nationalistenKandelaar = religieIn het midden staat de hedendaagse mens. Opgesloten. "de encyclopedische mens".Dit deel is gemaakt van een reclame voor lippenstift.Regeneratie KosmetikIn de dubbele wand gaan luchtbellen in het water de hoogte in.In die dubbel - transparantie - plexiglas zit diezelfde "encyclopedische mens".Het geheel staat op dunne platen, glas = chips = zand = silicium.Het geheel steunt op een gietijzeren pilaar = industriële cultuur.De gietijzeren plaat staat op de grond = landbouwcultuur.HET ALTAAR DER CULTUREN. Ik woonde toen in de Aalmoezenierstraat in Antwerpen. De jaren 90 tig. http://www.anamorfose.be/verf/misc-images/verf-t-i-r-e

verf ed: Contemporary ArtTIST

24 0

ZIE ZIE ZIE STOOM KOMT DE GINDSBOOT WEER AAN

Koen Vlerick

8 0

Er was eens.

Er was eens een landje waar herders en schapen leefden. De schapen moesten op eigen kracht, tussen takken en doornen, hun eigen voedsel bij elkaar grazen. Zodra ze dit hadden gedaan, kwamen de herders om hun melk op te eisen, waarmee ze herders samen meerdere feesten aanrichten. Plotseling werd hun stille bestaan verstoord door gasten die op de plek waar ze woonden een spoorweg wilden aanleggen. Een van de herders, genaamd Klein Lowieke uit L. zei toen dat dit niet zou gebeuren, omdat hij zich op de spoorrails zou leggen. Zijn vijanden dachten "daar zijn we snel vanaf" en zijn bewonderaars zeiden "wat een krachtige man die ons zal redden van die moderne indringers." Klein Lowieke uit L. wist precies hoe hij dit spel moest spelen en stond een paar jaar later op de eerste rij om het lintje door te knippen. "Wat een krachtige man," zeiden de schapen, "zo innovatief." Zijn vijanden zeiden niets meer, maar gingen snel schuilen om dezelfde technieken te leren. En al snel ontstond er een bondgenootschap dat dezelfde technieken gebruikte. Toen dacht leugenachtige Lowieke uit L., "het wordt tijd dat ik wat angst ga zaaien" en overal verscheen zijn kop met de leuze "UW SPAARPOTJE" op weilanden, velden en straatbeelden, wat voor de schapen duidelijk was. Wie niet voor hem was, dreigde zijn zure opgespaarde melkpotje te verliezen dat bedoeld was voor kinderen en ouderen. En weer kreeg hij de hele kudde achter zich. Ze marcheerden in rijen met vlaggen en wimpels achter de herder aan, terwijl sommigen paars werden. De nieuwe kleur was populair bij de schapen die al jaren werden bedrogen. Met de spoorweg waren veel nieuwe weilanden bereikbaar en zelfs schapen uit verre streken kwamen om het gras hier te proeven. De vijanden van Lowieke, die het trucje hadden geleerd, begonnen met zwarte vlaggen van verdoemenis te zwaaien. Zij die dit paarse gezelschap niet zagen zitten, spraken samen met Lowieke uit L. de beroemde woorden "paars eindigt in bont en blauw". Maar zijn woorden waren nog niet uitgesproken of Lowieke stond alweer op de eerste rij. FOTO GALLERY verf ed https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/ Rond 1995 heb ik dat werk gemaakt. Ik noem het "altaar der culturen."Links ziet men een tv, onze gemeenschappelijke identiteit valt van het - silicium - glas - zand.De gemeenschappelijke informatiebronnen zijn verdwenen.De wijzen van vroeger opgevolgd door radio en uiteindelijk als laatste de tv die een ongeveer gemeenschappelijke boodschap uitdragen is niet meer.De informatie is versplinterd.Rechts ziet men een gietijzeren kandelaar daar in een mensenhoofd in papier. Stukken teksten. Krantenpapier "De encyclopedische mens".Gietijzer = nationalistenKandelaar = religieIn het midden staat de hedendaagse mens. Opgesloten. "de encyclopedische mens".Dit deel is gemaakt van een reclame voor lippenstift.Regeneratie KosmetikIn de dubbele wand gaan luchtbellen in het water de hoogte in.In die dubbel - transparantie - plexiglas zit diezelfde "encyclopedische mens".Het geheel staat op dunne platen, glas = chips = zand = silicium.Het geheel steunt op een gietijzeren pilaar = industriële cultuur.De gietijzeren plaat staat op de grond = landbouwcultuur.HET ALTAAR DER CULTUREN. Ik woonde toen in de Aalmoezenierstraat in Antwerpen. De jaren 90 tig. http://www.anamorfose.be/verf/misc-images/verf-t-i-r-e

verf ed: Contemporary ArtTIST

7 0

Godvergeten.

In het gerechtsgebouw van Kortrijk werden in de jaren 70tig tientallen jonge mensen veroordeeld omdat ze betrapt waren met een joint. Ze kregen levenslang. Jaren later bleek dat ze door vrienden van de rechters jarenlang seksueel misbruikt waren, sommige verkracht. De daders kregen / kunnen levenslang genieten van een hoog pensioen. HET GEBEURT NU NOG, SLACHTOFFERS WORDEN AL DIE TIJD IN VERGEETPUTTEN OPGESLOTEN. Omdat ze een joint liever hebben dan alcohol. Alcohol het bloed van christus die geen drugs genoemt mag worden. Volgens de EVP de lakeien van het Vaticaan. Nog altijd worden arme mensen, bruine mensen, alternatieve mensen die kiezen voor een joint geterroriseerd. In vele gevalen gekwetste mensen, men vraagt zich nooit af WAAROM JONGE MENSEN KIEZEN VOOR DRUGS. WELKE PIJN WIL MEN VERDOVEN MET ALCOHOL OF DRUGS. De war on drugs, de oorlog tegen drugs, is al decennialang een massamoord op arme, bruine en alternatieve mensen. Dit komt door degenen die nog steeds denken vanuit de industriële cultuur, terwijl de wereld naar een IT-cultuur evolueert. Een voorbeeld: Louis Tobback zei in een interview naar aanleiding van de opening van het nieuwe stadhuis van Leuven dat internet tijdelijk was en dat hij niets wist van e-mail. Hij zei niet: WE GAAN U BEGELEIDEN NAAR EEN NIEUW TIJDPERK VAN WEBS EN APPS, WE ZULLEN ZORGEN VOOR MIDDELEN VOOR IEDEREEN ZODAT MEN VANOP AFSTAND KAN COMMUNICEREN. Een paar jaar later was er covid. Vraag: hoeveel oudere mensen zijn er dood doordat ze bezoek eisten? In Brussel worden bruin mensen al decennialang voor een grammetje cannabis veroordeeld, wat betekent dat ze geen getuigschrift van goed gedrag en zeden meer krijgen, wat betekent dat ze geen werk vinden. Men vraagt zich af waarom er in Brussel zoveel haat is tegen overheidsambtenaren. ra ra ra waarom? Terwijl de vriendjes, ZIE FOTO met alles weg komen. Dagelijks worden politie ambtenaren verplicht enorm veel werk te steken in opsporing van cannabis gebruikers. Justitie wordt overspoeld, gevangenissen zitten propvol. De enige die er voordeel bij heben zijn de witte boord criminelen die ongecontroleerd miljarden zwart geld maar het buitenland kunnen slepen. Want daar is geen volk geen tijd en geen plaatsen voor in de overvolle gevangenissen. Het grootkapitaal dankt vooral de sosialist louis tobback die decennia lang iedere politie beambte op cannabis jacht stuurde. Het resultaat van die politiek is dagelijks te zien aan de misdaad in de straten. Vandaag zegt louis tobback in het boek geschreven door Jan lippens "ik wil cannabis legaliseren" 40 jaar te laat. Wat met die arme, bruin, alternatieveling wiens leven tot stilstand kwam? Had men 40 jaar geleden cannabis gelegaliseerd dan had mijn broer nog geleefd had mijn beste vriend geen zelfmoord gepleegd in de vergeetputten van Merksplas. Een plaats waar de "socialist" louis tobback voor gezorgd heeft. Al decennialang slaagt de politiek er niet in om drugs uit de samenleving te verwijderen. Bij inbeslagname van drugs spreekt men over het topje van de ijsberg. Over de rest van die ijsberg is er stilte. Men zou verwachten dat de overheid de slachtoffers, de VERSLAAFDEN, zou helpen. Dat doet men niet. ZIEKE MENSEN WORDEN AL DECENNIA IN GEVANGENISSEN VERGEETPUTEN OPGESLOTEN. De armen, de bruine, en de alternatievelingen, niet de vriendjes, zie foto. Het is zeer simpel. In plaats van te proberen het aanbod te vernietigen, zou men zich beter richten op het verminderen van de vraag. In plaats van miljarden te besteden aan handboeien, gevangenissen en bewakers zou men beter investeren in dokters en therapeuten. Zodanig dat er geen vraag meer is voor drugs. PORTUGAL bewijst dat die politiek werkt. Maar daar zijn hier de vakbonden tegen want dan zou de gevangenispopulatie voor de helft verminderen. Dat zou de macht van de vakbonden zeer sterk verminderen. Die wereldvreemdheid van vakbonden was te zien tijdens de regeerperiode van de heer Michel. De bewakers vakbonden staken, Daarmee dachten de bewakers vakbonden dat er revolutie zou ontstaan. Alsof het 1 Belg kon schelen hoe gevangen worden MISHANDELD. Belgische gevangenen die dagelijks worden gefolterd, volgens het Europese comité tegen foltering, werden nogmaals wekenlang door die stakingen gefolterd. In Denemarken hervalt 4% van de vrijgelaten gevangenen in België 40%. Nogmaals een bewijs dat de bewakers vakbonden EEN BENDE KNOEIERS ZIJN.. En totaal wereldvreemd. de war on drugs / oorlog tegen medicijnen. “Waanzin is steeds opnieuw hetzelfde doen, en dan verschillende uitkomsten verwachten” Albert Einstein (1879-1955) FOTO GALLERY verf ed https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/ Rond 1995 heb ik dat werk gemaakt. Ik noem het "altaar der culturen."Links ziet men een tv, onze gemeenschappelijke identiteit valt van het - silicium - glas - zand.De gemeenschappelijke informatiebronnen zijn verdwenen.De wijzen van vroeger opgevolgd door radio en uiteindelijk als laatste de tv die een ongeveer gemeenschappelijke boodschap uitdragen is niet meer.De informatie is versplinterd.Rechts ziet men een gietijzeren kandelaar daar in een mensenhoofd in papier. Stukken teksten. Krantenpapier "De encyclopedische mens".Gietijzer = nationalistenKandelaar = religieIn het midden staat de hedendaagse mens. Opgesloten. "de encyclopedische mens".Dit deel is gemaakt van een reclame voor lippenstift.Regeneratie KosmetikIn de dubbele wand gaan luchtbellen in het water de hoogte in.In die dubbel - transparantie - plexiglas zit diezelfde "encyclopedische mens".Het geheel staat op dunne platen, glas = chips = zand = silicium.Het geheel steunt op een gietijzeren pilaar = industriële cultuur.De gietijzeren plaat staat op de grond = landbouwcultuur.HET ALTAAR DER CULTUREN. Ik woonde toen in de Aalmoezenierstraat in Antwerpen. De jaren 90 tig. http://www.anamorfose.be/verf/misc-images/verf-t-i-r-e http://www.anamorfose.be/verf/misc-images/verf-t-i-r-e

verf ed: Contemporary ArtTIST

17 0

WARNING

Koen Vlerick

11 0

Tegenpolen

Gisteravond doorgelicht. MRI, twintig minuten oorverdovende pulsen. Beseffen dat niets ooit van me afglijdt. Vandaag al zeker niet: magnetisch geladen trek ik alles naar me toe. Elk kwartier de website checken. Ai. De beelden staan er al, het verslag nog niet. Maar de beelden spreken voor zich. “En nu?” vraag ik, soort van lacherig. “Een gebroken wervel, ben ik dan ook een gebroken man?” “Was je al. Blijf je ook.” Zegt de vrouw die al eeuwen mijn echte ruggengraat is. Slik. Blijf jij maar hangen, denk ik. Bij voorkeur aan mijn hart. Ik zal je stutten waar ik kan.

Marc Terreur

14 1

Tip

Opa’s winkeltje

In de kleine winst, zo luidde het opschrift van de zaak die mijn opa uitbaatte in het centrum van het dorp Er waren twee grote uitstalramen. Links kon je je vergapen aan allerhande gerief en souvenirs, rechts aan het mooiste speelgoed. Bij het openen van de eerste deur klonk een luide bel. Dan hoorde je het gerinkel van de volumineuze sleutelbos en werd de tweede deur geopend. Die was er voor de veiligheid. In vroegere tijden was dit een horecazaak met opschriften als Friture renommée en Chambres pour voyageurs. De toog van weleer was herschapen in een donkergroene toonbank waarop vitrines stonden. Hierin werden alle mogelijke spulletjes tentoongesteld. Op elke vitrine paste een ander sleuteltje. Binnen kwam je een vluchtige herinnering tegemoet aan sigarettenwalm en de geur van ossenwit. Aan het plafond hingen nog de oude ronde witte bistrolampen. Postkaartenmolentjes toonden romantische wenskaartjes. Heimweevolle soldaten uit de nabijgelegen legerkazerne stuurden ze naar het thuisfront waar hun geliefden op hen wachtten. Onder glas lagen ornamenten en insignes voor legeruniformen, van sergeantstrepen tot generaalsterren. Ook zakmessen, scheergerei, fopdoosjes en zelfs ballonpennetjes waren uitgestald. In het speelgoedgedeelte lachten poppen je toe en speelde een opgewonden blikken aapje op zijn trommel, maar ‘geen mens die zich daaraan ergerde’. Veel is inmiddels vergaan, maar opa’s winkeltje blijft in mijn gedachten bestaan.

Vic de Bourg

101 8

Cursus

Schrijven onder hoogspanning: thrillers & detectives

Start op 9 mrt 2024

Regio Antwerpen

Cursus

Schrijven onder hoogspanning: thrillers & detectives

Start op 9 mrt 2024

Regio Antwerpen

De gierige holander?

Enkele jaren geleden stonden mijn vriend en ik op een camping in Spanje. Met weinig geld. Iedere dag rekende wij uit hoeveel we nog hadden om uit te geven. Dat was zeer weinig. Een Nederlands koppel die naast ons stond leende ons 10.000 frank om de laatste dagen aangenaam door te brengen. De rijke vlamingen die ook aanwezig waren, die ware aan het genieten van hun zwart geld uit hun buitenlandse rekeningen, bekeken ons met minachting. Mijn foto gallery verf ed https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/ Rond 1995 heb ik dat werk gemaakt. Ik noem het "altaar der culturen."Links ziet men een tv, onze gemeenschappelijke identiteit valt van het - silicium - glas - zand.De gemeenschappelijke informatiebronnen zijn verdwenen.De wijzen van vroeger opgevolgd door radio en uiteindelijk als laatste de tv die een ongeveer gemeenschappelijke boodschap uitdragen is niet meer.De informatie is versplinterd.Rechts ziet men een gietijzeren kandelaar daar in een mensenhoofd in papier. Stukken teksten. Krantenpapier "De encyclopedische mens".Gietijzer = nationalistenKandelaar = religieIn het midden staat de hedendaagse mens. Opgesloten. "de encyclopedische mens".Dit deel is gemaakt van een reclame voor lippenstift.Regeneratie KosmetikIn de dubbele wand gaan luchtbellen in het water de hoogte in.In die dubbel - transparantie - plexiglas zit diezelfde "encyclopedische mens".Het geheel staat op dunne platen, glas = chips = zand = silicium.Het geheel steunt op een gietijzeren pilaar = industriële cultuur.De gietijzeren plaat staat op de grond = landbouwcultuur.HET ALTAAR DER CULTUREN. Ik woonde toen in de Aalmoezenierstraat in Antwerpen. De jaren 90 tig. http://www.anamorfose.be/verf/misc-images/verf-t-i-r-e

verf ed: Contemporary ArtTIST

19 0

Maar chips zeg (200 woorden)

We gingen naar Wonka kijken. Maar chips zeg, wat was dat? (Je weet wel, in sommige gezinnen vervangen ze 'shit' door 'chips', anders moet er een cent in de spaarpot). Maar shit zeg, het was de chips. Ik was niet vergeten dat ze in een bioscoop chips eten, maar ik had er niet bij stilgestaan hoe verschrikkelijk dat gekraak is. “Wat staat het geluid hard”, zei mijn vrouw. “Dat is om het geluid van de chipseters te overstemmen”, antwoordde ik. Voor ons ging een mama met haar zoon en dochter zitten. De zoon had zo’n berg snoep vast dat hij tegen de zetels aanliep. Hij zag niet meer waar lopen. “Als ik eenmaal begin te vreten, kan ik niet meer ophouden”, zei de mama. Echt waar, ze zei ‘vreten’. Er was geen woord van gelogen. Het is toch niet omdat een film over snoep gaat, dat de mensen zich moeten volproppen zodat ze drie dagen geen honger meer hebben. Het gekraak van de chipszakken en de chips in de mond, het gegraai in metershoge popcornbakken, ik werd er zot van. Oordopjes helpen niet. Die misofonie zit tussen mijn oren. Er zijn geen geneesmiddelen. Enkel thuisblijven en daar de chips verstoppen.

Rudi Lavreysen

17 0

Halve slacht

Ik koester hoop een diepe wens Dat slacht wordt gehalveerd en met de sla die overblijft geen mens nog vlees ontbeert Hou je van illustratie bij tekst? Wees dan hartelijk welkom op Instagram

Woordenwalvis

33 2

De man van 1 miljard (200 woorden)

De uitbater van frituur Het Brakske is van Chinese afkomst. Ik weet nog dat het een echt brakske was. Toen lag het op een andere plek, iets verderop. Het was ook niet echt een barak, maar wel een houten gebouw. Sus, de uitbater van toen, is er al niet meer. Deze man weet misschien niet waarom zijn frituur Het Brakske heet. Misschien hebben ze hem dat verteld bij de overname, maar ik betwijfel het. De friturist draagt een pet van de New York Yankees. In de krant las ik dat er wereldwijd 1 miljard petten van in omloop zijn. “Jij bent de man van één miljard”, zeg ik. “Hoezo?”, vraagt hij. Ik vertel hem het gegeven van de 1 miljard petten. “Dat is veel”, zegt hij. Zelf ben ik nooit een pettenman geweest. Alleen in de koers, met de jongens van de buurt. Het zei niets over je rennerskwaliteiten, maar als je met een petje van een echte coureur aan de start verscheen, kreeg je aanzien. Toen ik met een petje van Lucien Van Impe tevoorschijn kwam, werd er zelfs gefloten. Gedaan met lachen, want ik was het beu om dat petje van de Boerenbond te dragen tijdens de koers.

Rudi Lavreysen

20 0

Valentijnshart (200 woorden)

Je struikelt er bijna over. De reuzenharten in dorpen en steden waar verliefde koppels met Valentijn een selfie horen te maken. Mijn vrouw moet er niet mee afkomen. Ik zie ze dolgraag, mijn hart klopt nog altijd voor al dat moois. Maar een selfie? Nee. Gelukkig ben ik niet alleen. Ze denkt er hetzelfde over. Stel je voor dat ze ons daar zien staan. Op die leeftijd. Mijn hart gaat trouwens niet alleen naar mijn vrouw. Pas op, versta me niet verkeerd schat. Niet naar een andere vrouw, maar ook naar mijn boekenverzameling. Ik zie me daar al staan met al die dozen vol met boeken. Mijn hart gaat ook uit naar de muziek van Wilco. Ik zie me daar al staan met Jeff Tweedy, de zanger. Gesteld dat ik hem tot hier krijg natuurlijk. Hij zal zeggen ‘met wat komt gij af’. Mijn hart gaat ook uit de mosselen van mijn favoriete restaurant. Opnieuw: ik zie me daar al staan met die kastrol mosselen. Alhoewel, met mosselen is het perfect mogelijk om een kunstwerk te maken. Mijn hart gaat naar zoveel zaken uit. Ik heb een groot hart (zegt hij in alle bescheidenheid). Dat is ruimschoots voldoende qua selfiegehalte.

Rudi Lavreysen

11 0

Het oma-effect

In de stad was ik getuige van het oma-effect. Achteraf besefte ik dat het wellicht een universeel effect is, maar net zoals met veel zaken in het leven moet je ermee geconfronteerd worden om het klaar en duidelijk te zien. We zaten in een koffiezaak waar ook verse soep op het menu stond. We zagen een dampende kom soep passeren. Het rook zoals de soepgeur die in mijn neus drong als ik vroeger over de grote kiezel met de fiets naar school reed. In heel wat huishoudens werd de soep ’s morgens vroeg al bereid. Je geraakte die soepgeur niet snel kwijt. Zeker tot het middag was. Een jonge medewerker gaf hoorbaar onze bestelling door aan de keuken. "Oma, één wortel- en courgettesoep en één tomatensoep", zei hij. De soep die oma aan de medewerker gaf en daarna op onze tafel belandde smaakte voortreffelijk. "Zeg maar aan je oma dat het heerlijk smaakt", zei ik. "Oké, maar dat is mijn oma niet", lachte de jongeman. "Het is de oma van de vorige uitbaatster, maar omdat haar soep zo in de smaak viel, hebben we haar gevraagd of ze een flexi-job wil doen. Ik werkte hier toen ook al. Ik zei net als de uitbaatster altijd 'oma' en ondertussen doet iedereen dat hier." In de koffie- en soepzaak weten weinigen wellicht van haar naambestaan. Is het nu Julia, Maria of Irène? Niemand kan het zeggen, want het is voor iedereen 'oma'. Het lijkt me geen straf om als oma door het leven te gaan. Maar wat is nu dat oma-effect? Volgens mij is het dit. Een naam, die heb je. Maar een oma, dat ben je. En als je dat naar ieders tevredenheid uitoefent mag je die aanspreking houden. En iedereen mag die gebruiken. Het lijkt me een gezonde overeenkomst.

Rudi Lavreysen

33 1

Modderfiguur

Het schilderij zit onder de stof en staat al jaren op onze zolder van een voor mij onbekende schilder. Om het schilderij zit in een gouden lijst en het stelt niet veel voor als wat modder op het doek. Vroeger was ik een kruimeldief. Als rijke bewoners op vakantie waren haalden ik de schilderijen van de muur voor bruikleen. Je vergeet wel eens wat terug te brengen. Ik heb mijn leven gebeterd en ben gelukkig getrouwd en heb alle schepen achter mij verbrand. Hilarisch is dat ik bij haar welgestelde familie wel eens wat heb ontvreemd. De buit was niet onverdienstelijk. Mijn vrouw is op de hoogte van mijn verleden. Vandaag worden er opnames gemaakt waar je ‘verloren’ schilderijen en andere kunstvoorwerpen kunt laten taxeren en er is veel aanloop in het veel te kleine zaaltje. De afmeting van ons schilderij is zo klein dat het in een vuilniszak past en ik de zaal binnenloop. Mijn kunstwerk wordt uitgekozen en ik mag aan tafel aanschuiven bij de presentator en een expert. We gaan het allemaal beleven. Onverwachts wordt er een camera op mij gericht en op het schilderij. Via het oortje van presentator hoor ik dat we nu live op televisie zijn, wat een aandacht. De expert is onder de indruk van het schilderij. Hij heeft veel informatie verzameld over de schilder Bastiaans die het doek heeft geschilderd en het is zijn bekendste werk uit de 12e eeuw. De expert legt uit waarom het meesterwerk toebehoorde aan de Blubberiaanse stijl van die tijd. Hij raakt niet uitgesproken over het meesterwerk. ‘Jammer genoeg zijn veel schilderijen van die stijl verloren gegaan maar dit is een zeldzaam meesterwerk. U moet dit doek zeker laten verzekeren.’ De presentator is nieuwsgierig en vraagt aan mij, ‘U bent zeker wel benieuwd naar de waarde van uw schilderij.’ Plots draait de camera mijn kant op en ik geef een diplomatiek antwoord, ‘Ik vraag dit voor een vriend.’

Jan Sluimer

47 1

Wedstrijd

Europese Flitsverhalenwedstrijd 2024

Deadline 8 apr 2024

Wedstrijd

Europese Flitsverhalenwedstrijd 2024

Deadline 8 apr 2024

Rinus en Alice

Het was een warme dag. Een van die hondsdagen uit het gelijknamige boek. Ambetant warm zelfs. Om de plakkerigheid wat tegen te gaan, begaf ik me naar een vlakbij gelegen terras. Wachten op afkoeling in de vorm van een glas, maar ook wachten op de avondkoelte, tot de zon achter het hoge gebouw aan de overzijde van het terras verdween. "Kom, we gaan bij Rinus zitten." Het was Alice die het tegen haar vriend Theo zei. Het leek alsof Theo het niet hoorde, want hij liep zonder te antwoorden recht het café binnen. Alsof er daar iets op hem wachtte. "Zijn gazet", zegt Alice tegen Rinus. Ze zag dat Rinus Theo achterna keek. "Hij gaat zijn gazet halen". Rinus glimlachte. Alsof hij het niet onprettig vond om alleen met Alice aan het tafeltje te zitten. "Rinus, ik heb een kuisvrouw nodig", zei Alice. Uit de mond van Rinus kwam niet meer dan een 'ooh', waarna hij naar zijn glas Westmalle Trippel greep. Hij hield de kelk omhoog zoals een pastoor dat in een kerk doet, net voor het ter communie gaan. 'Het lichaam van Rinus' prevelde ik. Na de slok kwam een luide 'aaah' en een lik met zijn tong over zijn snor en rond zijn lippen. "Nu dat gij hier zit begint de zon te schijnen", zei hij. "Die schijnt al de hele dag", antwoordde Alice. "Dat bedoel ik", zei Rinus. Alice ging verder over haar poetsvrouw. "Als ik ze maar kan vertrouwen", zei ze waarbij ze naar Rinus keek. Rinus keek naar Alice en stond op. Hij ging naar binnen. In mijn hoofd zag ik Rinus als vrouw verkleed terug naar buiten komen. Het was een raar zicht met zijn snor. "Mij kunt ge vertrouwen Alice", hoorde ik hem zeggen. Het was Theo die naar buiten kwam met de krant in zijn hand. "Waar is Rinus?"’, zei hij. "Die is naar binnen", zei Alice. "Hebt ge hem niet gezien?"

Rudi Lavreysen

14 0

Camelia

Smiling eyes over our masks, we hugged each other midway.

elsiepelsie

3 0