Zoeken

Diesel-tempo

Nieuwe school, avontuur - Ge wet wel - grote mond. Rondhangen me de vrienden, smore van lampbestuurde grond. Ontgrond, waar ik stond, met tanden van mijn mond, niet gedacht dat het bestond, nog voor dat alles echt begon.    Ik moest er nog mee starten, mee aan de slag, “Hallo - ik ben nieuw hier - ja - eerste dag”. Denkte echt dat da mijn woorden werden? Niks wereld-derde, elke dag die fucking Merde, Sorry dak ff hardop lach.   Vergelijk me met een beest als een tijger, een vechter, een krijger,  altijd eerst op startblokken, de steun van de steiger, Mensen vragen mijn mening, shit - really - ge moogt is raden waarom ik weiger.    “Hallo Mevrouw, goeiemorgen, ik zoek het toilet”, Ook zij had mij weer snel met de mond vol tanden gezet,  ik zeg ‘halloww.. da’s toch ni zo moeilijk he, zeg me gewoon de weg" Die vrouw bleek dus doof te zijn, en niemand da't da efkes zegt?!   Stunt nummer 1, en ik ben een man van vele, zou men stommiteit af en toe moeten kunnen verdelen, lokaal lokaliseren door te transporteren en te transformeren, zodat ik ’t me enkel moet verbeelden.    Dromen is erg maar vaak snel over, een soort manier waardoor ik mij naar een universe tover. Daar is het proper, rein en ongelogen, zonder te betogen, zonder ne moskee of synagoge.   Helemaal niet, waarom voelt gij u nu aangesproken? Ineens - ver uit het niks - komde gij hier aangekropen, ff kloppe, telefonneke, nee niks late wete, en dan nog verwachte da ge hier ’s avonds me ons mee kunt eten?!   Shit weg - die fucking vanzelfsprekendheid, Respect voor mekaar -neje- het volk van vandaag krijgt het schijt, in alle tegenstrijd, niemand is nog toegewijd, ge weet da gij de toekomst zijt, ge hebt zelfs nog geen beetje spijt.    Uw ouders - zo hard gewerkt om er voor u te zijn, centjes op de bank gezet voor uw succesje, groot of klein, Gij moet het wete, gij liever dan de mijn want - de mijn doe ik geen pijn, Gij zult het kruisje van het huisje zijn.   Sorry mama - ik lust da ni - ik wil alleen echte cola, meende gij da nu - men kind - shit verwende Lola. En Lola krijgt alweer haar zin,  dus tegen beter weten in,  klop ik vandaag weer op m’n kin omdat’k niet graag van m’n zusje win.   Ooit moeten we leren, doen we allemaal, en ’t is gewoon een feit, vandaag elk in ons eigen taal.  Fysiek of mentaal, introvert of asociaal. we moeten best massaal, organiseer nogmaals het laatste avondmaal.   Ma da's moeilijk want de tafel is te klein, of misschien hebbe we gewoon te weinig plek. Zijn weer maar eens verhuist, alles behalve fijn, weinig ander keus want den Immo ging op z'n bek.    Neenee, da's ni wa da'k zeg,  hoe wilde da'k het uitleg? Zo da gij mij verstaat, Immo en ik waren beginnen vechten op de straat.   

Flashlab
1 0

Hoe moeder stierf en dat dat eigenlijk mijn schuld was

  ‘Moeder, je zou me toch komen ophalen aan het station? Ik had gezegd om kwart voor twee. Half drie is het nu.’   ‘Moeder, het is drie uur. Waar blijf je? Bel je me?’   Maar moeder belde niet. En ook op de boerderij nam niemand op.     Om half vier kreeg ik de jongste broer aan de lijn. Ik zat op de rand van één van de grote bloembakken voor de stationsingang en keek verveeld rond. Na een weekend in Gent het dorp troostelozer dan ooit. Ik keek naar de bussen die af en aan kwam rijden. Naar de mensen die op en af stapten. De meesten beladen met zakken van de Aldi, er is een filiaal in de naburige gemeente. De Aldi is voor arme mensen, zei moeder altijd toen ik als kind vroeg waarom wij er nooit heen gingen. Arme mensen zonder auto.   De jongste broer ademde onregelmatig en probeerde zich goed te houden. ‘Ons moeder. Louiza, toch.’   Ik zocht tevergeefs houvast op de rand van de betonnen bloembak die, toen de jongste broer verderging, stroperig werd, als drijfzand. Ik dreigde weg te zinken. ‘Maarten. Met zijn tractor. En moeder, met de auto. Verblind door de zon, zeggen ze.’                                                                      *   In de keuken zaten de vier broers samen met vader aan tafel. Ze keken naar het tafelblad. Ze keken niet op toen ik ook ging zitten, maar bogen hun hoofd nog dieper. Hun neuzen raakten het tafelblad net niet. Wie niet beter wist, zou de aanblik komisch gevonden hebben.   De jongste broer richtte zich op. Hij keek me aan en ik dacht een veeg bloed op zijn T-shirt te zien. Dat hij er als eerste bij geweest was. Dat hij net het erf afgereden was, hij was de maaier komen halen, het gras op het stuk land aan de Wissel stond zo hoog. Daar, aan de Wissel, in de bocht… Moeders auto stak half in de gracht. De tractor van Maarten was er half over gegaan. Dat hij erbij was toen ze… Dat hij de deur eerst niet open kreeg. Hij had haar gordel losgemaakt, haar uit de auto gehaald. Ze had iets gezegd, maar hij begreep niet wat. Dat alles zo snel ging. Dat Maarten haar niet gezien had. Dat Maarten daar stond. Gewoon stond. Godverdomme, de klootzak.   Ik haastte me naar mijn kamer.                                                                   *   ‘Zusje, het is net zo druk nu. Kun je niet pas tegen de avond terugkeren? Ze komen materiaal leveren voor de nieuwe stal en vader is niet thuis. Ik ga me te erg moeten haasten. Kun je echt geen trein later nemen?’   ‘Nee, ma, dat kan ik niet. Ik vertrek nu naar het station. Ok?’                                                                        *     Maarten vraagt om langs te komen op de boerderij. Maar men wil Maarten niet zien. Men wijst hem met de vinger. Het is zijn schuld. De politie komt enkele keren langs en er passeert ook een verslaggever van de krant, maar niemand wil met hem praten behalve een loslippige buurvrouw.   In de krant heeft men het over een tragisch ongeval en over Maarten D. (39), een bekende van de familie, goed bevriend met de vier zonen van het slachtoffer. Dat hij mij om de twee weken de hersenen uit mijn kop neukt, heeft de verslaggever er niet bij vermeld.   Dat het niet de eerste keer is dat de jonge boer een ongeval veroorzaakt. Alleen niet eerder met zo’n tragische afloop. Het slachtoffer was een liefhebbende echtgenote en moeder van vier zonen en een dochter. Lid van de KVLV. Een hardwerkende boerin, die haar boerderij met trots bestierde.   Maar ik moet Maarten wel zien.   Ik klop op de achterdeur en vind zijn ouders in de keuken. Ze zitten aan tafel en veren op wanneer ik binnenkom. Een klamme hand, enkele woorden van medeleven en verder niets. Boeren zijn harde werkers, geen praatjesmakers. ‘Hij is bij de kalveren,’ zegt zijn vader ten slotte. Toonloos. Mijn tong plakt tegen mijn verhemelte. Ik trek de achterdeur geruisloos achter me dicht.   Hij staat werkloos naar de eerste kalverhut te staren, een emmer met melk in zijn rechterhand. Ik schuifel met mijn voeten in het stro, zodat hij wel moet omkijken. Hij ziet me, maar hij mijdt mijn blik. Hij zet de emmer neer en veegt zijn handen af aan zijn overall. ‘Louiza.’ Dan pakt hij de emmer weer op, gaat voor de tweede kalverhut staan en giet wat melk in het drinkbakje. Het kalfje begint meteen gulzig te drinken. ‘Ik heb haar niet zien komen,’ zegt hij. Hij gaat in de richting van de derde kalverhut. Het kalfje komt nieuwsgierig dichterbij, likt in afwachting aan de tralies. Ik sla mijn armen om zijn grote, logge bovenlijf. Hij houdt de emmer nog steeds in zijn hand. Zelfs wanneer zijn tranen in mijn hals beginnen te druppen.   Mannen huilen niet, wil ik zeggen.   De broers huilen niet. Vader ook niet.   Dus waar haal jij het recht?  

Valerie Tack
78 2

Jade

Inleiding: Volwassen worden doe je door te groeien. Niet enkel met je lichaam, ook je geest moet mee. Maar hoe makkelijk is dat groeien wanneer liefde je totaal heeft verblind? Is het kiezen van je eigen weg dan nog een evidentie? Jade heeft alles op het moment dat ze Justin ontmoet. Ze kiest voor hem en het leven dat daarop volgt. Groeien is vanaf dat moment onmogelijk. Na een aantal verschrikkelijke gebeurtenissen, begint Jade te twijfelen aan de weg die ze is ingeslagen. Moet ze kiezen voor het bekende afgeknotte leven of moet ze in het onbekende groeien? ‘Jade’ is een hedendaagse bewerking van het alom bekende ‘Medea’-verhaal. Waar Medea in haar tijdsgeest weinig keuzes had, liggen voor Jade in onze moderne tijd alle opties open. Maar hoeveel opties hebt je wanneer niet enkel rede maar ook emotie meespeelt? Synopsis: Jade is een zondagskind. Als knappe dochter van wereldberoemde rockzanger Mick, ligt de wereld aan haar voeten. Ze bouwt een carrière uit als topmodel en is ongelooflijk succesvol. Op relationeel vlak is Jade een beetje een laatbloeier. Ze is al begin de 30 wanneer ze op het verjaardagsfeestje van Madonna de veel jongere Justin tegenkomt. Hij is een aantrekkelijk jeugdidool die net zijn zangcarière heeft gestart. Jade valt voor hem als een blok. Het duurt dan ook niet lang of ze vormen een veel besproken celebrity koppel. Na een jaartje gelukkig samen zijn, trouwen ze en volgt de geboorte van hun tweeling. Jade leeft op een roze wolk. Dan gebeurt er iets wat niemand had kunnen voorspellen: niet veel nadat ze getrouwd zijn, begint Justin langzaam maar zeker Jade’s leven de te domineren. Ze mag niets meer. Justin dwingt haar te stoppen als topmodel en haar sociaal leven legt hij drastisch aan banden. Financieel maakt hij zijn vrouw totaal afhankelijk van hem. Psychologisch boort hij haar helemaal de grond in en ook een mep hier en daar schuuwt hij niet. Jade laat zich doen, nog steeds verblind door liefde. Het gaat van kwaad naar erger. Justin laat Jade’s vader Mick tegen wil en dank opnemen in een luxe resort voor oudjes. Daarna zorgt hij ervoor dat de arme maar ietwat excentrieke man ontoerekeningsvatbaar wordt verklaard. Jade is als enig kind beheerder van zijn fortuin, maar aangezien ze met Justin in gemeenschap van goederen is getrouwd, is alles wat zij bezit ook van hem. Micks fans zorgen er echter voor de Jade en Justin niet van hun luxe leven in LA kunnen genieten. Al snel volgt er dus een verhuis. Het koppel trekt naar New York. Justin heeft daar zijn zinnen gezet op de post van CEO van een grote platenmaatschappij. Via een list zorgt hij ervoor dat de baas van die maatschappij, Jay-Q, van fraude wordt beschuldigd. Jay-Q wordt daarop door de raad van bestuur aan de kant geschoven, waarna Justin zichzelf al snel een weg naar de top van het bedrijf baant. Justins imperium is nu groot en veel bevallige dames werpen zich aan zijn voeten. Jade die al haar zelfvertrouwen is verloren, ziet het oogluikend aan. Ze vlucht in jet-set feestjes, drank en drugs. Op een dag komt Justin Tiger-Lily tegen. Zij is de veel jongeren vrouw van Jay-Q. Deze laatste is ondertussen door alle vernedering in een depressive gesukkeld. Jay-Q verwaarloost daardoor zijn bevallige vrouw. Tiger-Lily is een jong opkomend top model. Ze is fris, knap en ongelooflijk sexy. Dat ontgaat ook Justin niet. Al snel zet hij zijn zinnen op Tiger-Lily en zoals altijd krijgt hij wat hij wil. Jade komt er achter de affaire van Justin. Eerst verdringt ze het gegeven en blijft ze naïef geloven dat het wel goedkomt. Ze verliest zich in het afschuimen van feestjes en geraakt zichzelf steeds meer kwijt. Wanneer Justin op een bepaald moment de kinderen meeneemt op een weekendje naar Florida met zijn nieuwe vlam, is dat de spreekwoordelijke druppel voor Jade. Ze stelt Justin voor de keuze: zij en de kinderen of Tiger-Lily. Wanneer Justin voor Tiger-Lily kiest, slaan bij Jade de stoppen door. Ze stuurt haar twee kinderen naar een kostschool in Europa en zegt tegen Justin dat ze gestorven zijn in een verkeersongeluk. Jade staat nu op een keerpunt. Ze moet kiezen: alles proberen te vergeten en blijven doorfeesten of volwassen worden, de juiste beslissingen maken en haar leven weer opbouwen.    Scène01 regie/scenografie: Het stuk start op het moment dat Jade op een keerpunt staat: blijven feesten of volwassen worden. Deze monoloog is de openingsscène van het stuk. Ze wordt gespeeld door Jade’s geweten: engel en duivel. Ze zitten beiden op een soort schommel die helemaal links en rechts van het podium hangen. De ene is versierd met frisse bloemen en veren in lichte kleuren, de andere met pakjes sigaretten, flessen drank en zwart leer / plastic. Beide personages geven hun visie op de situatie aan Jade. De engel en de duivel zijn geslachtsloos, maar hebben wel uitgesproken kostuums aan. Jade zit ook op scène, pal in het midden op een stoel. Ze staart enkel voor zich uit en reageert niet.   Engel: (licht schommelend) Ik zie u daar nog zo staan. Mooie Jade. Het gebeurde op die zwoele zomeravond. Weet ge nog, het verjaardagsfeest van Madonna? Heaven must have been missing an angel. Ge paste er niet. (schuddend met hoofd) Een parel voor de zwijnen. Ge waard…(korte pauze)… anders. Waard ge daar maar nooit heen gegaan. Ik had u nog zo gezegd weg te blijven uit The Valley. Maar ge ging toch, the Hills naar beneden, like a Rolling Stone.   Ik ben u altijd en overal gevolgd. Ook die bewuste avond bij Madonna, toen ge Justin leerde kennen. Hij zong de sterren van de hemel. Ja ja, hij was ook een soort van ster, jong en knap. Misschien wel té jong en knap. Maar ja, liefde overwint alles zeggen ze, Ook een te groot leeftijdsverschil. Ik ben er nooit gerust in geweest. Die jongen was slecht nieuws. Een wolf in schaapsvacht. Hij wist wat hij wilde: he saw a red door and he wanted to paint it black   Duivel: (zegt alles nogal spottend) De tragedie begon bij die arme drommel, uw vader Mick. Die stopte Justin tegen wil en dank – hopsa- (maakt sprongetje van schommel en loopt richting Jade) in een luxe resort voor rockers op retour. Highway to hell, je weet wel. (lacht kort duivels) De oude excentrieke sok was er kapot van en vele van zijn fans met hem. Niet veel daarna volgde jullie eerste verhuis. Van LA naar The Big Apple. You made a brand new start of it, New York, New York. (grotesk gezegd) Echt Crazy in Love waarde gelle. Haha…(lacht hard, gaat naast haar staan en spreekt nu recht naar Jade) Ge waard zo naïef Jade, trouwen in gemeenschap van goederen. In deze tijd? Komaan zeg, hoe onnozel kunt ge zijn? En ja, al snel waren ook die twee kleine mormels van kinderen er. Toen kon ge al helemaal niet meer weg hé. (heel uitdagend, gaat ook dicht bij haar staan) Wat ging er eigenlijk door u heen toen ge die eerste mep kreeg? Vond ge dat ge ze verdiende? Of vond ge dat misschien plezant? Jade? Wond het u op? Genoot ge van de vernedering? Komaan Jade, geef het toe. (staat nu met zijn mond bijna naast het oor van Jade verheft zijn stem)Of vond ge het gewoon makkelijker om slachtoffer te zijn dan om voor uzelf op te komen? Zwakke geit. (zegt dit vol afschuw en rochelt erna op de grond vlak naast haar)   (Engel komt van zijn schommel en jaagt Duivel weg, deze laatste gaat terug naar zijn schommel) Engel: Het is niet uw fout lieve Jade. Het is niet uw fout. Ge waard gewoon verliefd. Goedgelovig, naïef misschien… Het was schoon hoe ge hem altijd zijt blijven steunen. Samen met hem zijn dromen achterna. Justin zag het groots daar in die nieuwe stad Hij zou zich opwerken van new kid on the block naar de new king of pop Dat heeft die goedzak van een Jay-Q geweten. Hij knipperde met zijn ogen en voor hij het wist runde Justin zijn bedrijf.   En gij Jade, gij onschuldig schaap. Ge liet u doen. Ge aanvaarde elke klap. Letterlijk en figuurlijk. Terwijl Justin zich verloor aan roem en vrouwen, verloor gij u in de nacht. (gaat naast Jade staan en neemt haar arm vast, Jade blijft voor zich uit staren) Jade, Mijn charmante, sprankelende, ambitieuze Jade. Wat is er toch met u gebeurd? Kijk in de spiegel, Uw ogen stralen niet meer. Waar zijn uw gedachten?(Blijft heel even staan in de hoop op reactie, laat arm los als deze niet komt en gaat weer op schommel zitten) Duivel: (zittend op schommel, zeer neerbuigend gespeeld) Ooit waard ge de ultieme top van de Californische jetset Nu zit ge daar under the bridge. Uit de zevende hemel naar beneden gevallen Pats. (spring tegelijk van schommel en gooit fles tegen de grond en gaat weer naast Jade staan)tegen de grond gesmakt.   Ge hebt het zelf gezocht. Ge moest hem per se hebben. En hij? Wat deed hij nadat gij alles voor hem had gelaten? Hij liet u vallen. Hij liet u vallen voor die jonge poes. Als een groot stuk vuil. Aan de kant geschoven als de eerste de beste oude jas. Begrijpelijk, ziet u daar nu zitten, als een soort opgezette mens. Geen greintje zelfrespect meer over.   Hij nam u alles af Jade. Alles. Uw geld, uw vrienden, uw leven. Wat ga ge nu doen? Waar gaat ge nu heen? En wat met die kleine mormels van u die ge ver weg op kostschool hebt gedumpt? Die kunnen daar toch niet voor eeuwig blijven? Word toch eens volwassen mens. Ge zijt al 34. Leer nu toch eens instaan voor uw eigen beslissingen. Ge moet kiezen Jade. (Engel komt langs de andere kant van Jade staan) Engel: Ge moet kiezen Jade. Pakt uw leven terug in handen. Ge kunt het. Ik weet het. Ge kunt het. Ge waard efkens verloren, heel efkens van uw pad af. Maar diep in u zit het nog, dat vuur, die passie die goesting in het leven. Kies toch voor de vrijheid. Kies voor één keer voor uzelf. Neem uw leven terug in handen, Jade.   Engel en Duivel gaan beiden op hun schommel zitten. Engel en duivel samen: Ge moet beslissen Jade, het moet nu echt. Het licht op de engel en de duivel gaat uit. Er is enkel nog licht op Jade. Jade ontdooit. Jade: (vertelt tegen het publiek) Ik zie mij daar nog zo staan. Het gebeurde op een zwoele zomeravond, Ik weet het nog. Het was op het verjaardagsfeestje van Madonna.   Licht dooft. Scène twee.

Ans DB
0 0

Online

Facebook. Twitter.  Instagram.   Meegluren in de wereld van andere mensen Lachende mensen. Vrolijke mensen. Mensen die geluk voor het rapen hebben. Mensen die het aan het maken zijn.   Perfecte mensen. perfecte glimlach, Perfecte cupmaat, perfect figuur, perfecte vrienden, perfecte punten, perfecte hobby's, perfecte vakanties, perfecte levens,  perfect, perfect, PERFECT!   Waarom kunnen jullie niet gewoon normaal zijn?   Waarom zijn jullie niet middelmatig? Waarom ben ik niet zoals jullie? Ik wil er ook bij horen!   cheese! klik! online.   Nu wachten Op likes.    1, 2, 3... Maar 3 likes? Snel, herladen!   4, 5... 5... Herladen!   Herladen. Nieuwe verhalen, nieuwe levens. Nieuwe perfecte momenten die ik. nooit. meemaak.   6, 7, 8, 10... Herladen! Meer likes! Alleen zo hoor ik erbij!   Herladen. Meer perfecte foto's. Hashtag facebook hashtag twitter hashtag instagram Hashtag no filter hashtag me hashtag chilleeeuh hashtag happy hashtag hashtag hashtag geen inspiratie meer voor meer hashtags    15,... 15, ... 15, ... Herladen! Meer foto's, meer filters, meer geluk dan ik ooit zal hebben... Nog altijd maar 15?! Ik word gek!   Waarom is niemand ooit ongelukkig, behalve ik? Ik ben niet populair. Niemand liket mij.   Vind mij leuk, komaan!  Ik ben depressief. Vind mij leuk! Ik haat mijn leven, godverdomme.   En zij begrijpen het ook niet!   Game over.

Rinke R.
17 2

Scene 16

acteur:          Hoe lang zijn we nu al samen, jij en ik?                      42 jaren lang bevechten we elkaar als een slecht gematched koppel.                       strijden om te winnen. Danser:     Een bewaarplaats van pijn. Acteur:           Halfvol getankt met beton, wachten op meer, op beter                       waar ideeen stromen, loop jij leeg.                       Je wil niet dood. Danser:     Ik wil leven. Acteur:           Maar ik ben op..... Danser:     Mijn bloed schreeuwt om hulp. Acteur:            Elke dag opnieuw ga ik met je in onderhandeling, onzichtbaar voor de                        buitenwereld.                        Mijn wereld die niet groot genoeg kon zijn werd kleiner en kleiner                        tot alleen ik,.... Danser:       Ik daar nog was.   Acteur:           Ik bewoon jou. Dasner:      ik ben uitgewoond.   Acteur:           Als een opgevoerde brommer sleur ik je als ballast achter me aan.                       Dacht dat wilskracht alles kon overwinnen. Dasner:      Het leven is niet maakbaar, meisje. Acteur:            Onevenwichtig sluip ik over mijn pad.                        Ogen die zien wat andere bedoelen.                        Handen die grijpen maar niks meer voelen                        Voeten die staan om niet te vallen                        Een lichaam om te begeren ligt werkeloos aan de kant. Dasner:      onevenwichtig...... Acteur:            Wat is het dat je wil van mij? Jij lief, leep, lijf van mij. Danser:     Ik wacht... Acteur:            De mazen van het net te groot om me op te vangen. Danser:     Ik wacht..... Acteur:             Jij hebt me lamgelegd. Danser:     Ik wacht...... Acteur:            Een ziel met zoveel willen in een huis dat me niet laat gaan. Dasner:     Ik wacht..... Acteur:            Je hebt me iets geleerd. Danser:     Ik wacht.... Acteur:             Ik kan enkel nog luisteren naar het zacht kloppen van mijn hart                         Een adem die langs mijn lippen zucht. Danser:     Ik wacht.... Acteur:             Het echte verlangen, het wezenlijke zijn. Danser:     Ik wacht... Acteur:             Ik ben thuisgekomen. Danser:     Ik wacht je op aan de achterkant van het leven. Acteur:             Weten dat het leven een kwestie is het juiste moment af te wachten.   (C) tekst/beeld: geschreven voor de theatervoorstelling closed world, Hanneke

Miss Blue Sky.
6 0

Monoloog: Aloha de hond zaliger

De vrouw/bazin: 17 juni was het. Ik herinner het mij nog goed. Alsof het gisteren was. 17 juni 2013, de dag dat ons Aloha stierf. Ik had ze ooit nog van mijn man zaliger gekregen. Hij had ze meegebracht van een zakenreis in Honolulu. De schoonste pup uit het nest, zei hij. Ja ja, … Ze was schoon, met haar blinkend pelske. Altijd blij. Met twee van die zwarte, glinsterende oogskes. Juist twee parelkes. Ze heeft veel voor mij betekend. Ze heeft mij door veel triestige dagen gesleept.   Ze was al efkens ziek. Kanker in de darmen. Niks meer aan te doen. Ik heb nogal gebleten toen de dokter het mij vertelde. Een week aan een stuk. Zéker. Het beestje voelde het zelf ook. Haar oogskes stonden dof en haar pleske verloor glans. En janken, ne Godgansen dag janken.   Ik moest iets doen. Ik moest haar laatste dagen op dees aarde onvergetelijk maken. Ik was dat aan haar verplicht. Alleen nog het beste voor mijne schat. Ge moet weten, ons Aloha werd geboren in Honolulu. Dus dacht ik, zou dat nu niet schoon zijn, mocht ik ze kunnen begraven waar haar leven ooit begon? Het leven dat is gelijk als ne cirkel. Dat zeggen ze toch? Stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren. Zou het nu niet schoon zijn dat ik Aloha hare cirkel zou rondmaken? Dus wij het vliegtuig op, richting Honolulu.   De laatste avond voor ze stierf, nam ik ze nog mee op restaurant. Dat heeft nogal wat voeten in de aarde gehad, want ge moogt niet overal binnen met huisdieren. Daar zat ik dan aan een tafel met dat beestje. De mensen keken nogal. Ik had speciaal een nieuw kleedje gekocht. We namen de duurste steak en dronken champagne. Dat is eigenlijk niet goed voor een hond, maar wat maakte het nog uit? Ze zou toch sterven. Ze kon er maar van genieten. ’t Was misschien wel de schoonste diner die ik ooit heb meegemaakt. Den triestigste ook, maar ‘t was schoon triestig, verstaat ge? Dezelfde avond nog stierf ze in mijn armen.   Diene nacht droomde ik van haar. Ze kon ineens spreken. Ze vertelde mij dat het haar laatste wens was om op zee begraven te worden. Ik schoot wakker. Ik zou dat beestje niet teleurstellen. Ik zou haar de begrafenis geven die ze wilde. Ik stopte ons Honolulu in een schoon dozeke en stak die in mijn strandzak. De volgende dag heb ik ons een boottrip geboekt bij de toeristische dienst daar in het hotel. De brave mens achter den balie wist niet wat hij hoorde, maar ik heb het toch gedaan. Het was ne schonen dag. De zon stond hoog aan de hemel. Er was geen enkel zuchtje wind en de zee was dus kalm. Toen we ver genoeg van de kust waren en de haven nog maar een klein puntje meer was, toen heb ik haar nog ne laatste kus gegeven op haar lief koppeke. Ik heb in haar oor gefluisterd ‘het gaat u goed’ en ik heb haar te water gelaten. In’t leven moet ge de ander soms letterlijk loslaten om hen maar ook uzelf gelukkig te maken.

Ans DB
14 0

Monoloog: De Moeder

(REGIE: Moeder en Kind02 (=meisje) zitten in de woonkamer. Moeder staart naar de familiefoto op de schouw. Kind02 speelt met gsm.)Gelle waard zo schoon toen ge klein waard. Zo schattig. Onze Jef met zijn blonde krullekes en gij met uw twee vlechtjes. Zie ulle hier nu staan: de schoonste kinderen die ik ooit in mijn leven heb gezien. Ge waard zo lief alle twee. Zo aanhankelijk. Allebei graag mijn aandacht trekkend. Onze Jef dat was een echte vedette. Hij kon zo goed mensen imiteren. Gelachen dat wij hebben met hem. Ik zie hem nog zo bezig. En maar genieten. Hij stond zo graag in de belangstelling. Het zijn schoon herinneringen. Weet ge nog? Elke zondagochtend? Ik hoor ulle nog zo roepen van uit ulle bedjes als gelle wakker werd. ‘Moeke, moeke!’ Toen was ik nog alles voor ulle. Ik zou ’t zo graag nog één keer meemaken. Nog één keer zo wakker worden op ne zondagmorgen. Maar da’s voorbij, hé. Da’s verleden tijd. Geen tijd meer voor ulle moeder. Nu zijn er ulle vrienden. Ulle lieven. Onze Jef heeft een lief. Wist ge dat? Ik heb het moeten horen van papa. ‘ t Stond op Facebook zei hij. Facebook. ’t Internet weet altijd alles eerst. Zelfs van uw eigen kinderen. Ik vind dat triestig eigenlijk.   Ik heb hem gisteren nog gesmst, onze Jef. Geen antwoord. Zo gaat dat altijd. Ik sms, geen antwoord. Waarom kopen papa en ik ulle eigenlijk ne gsm als ge nooit antwoordt? Is dat hoe wij ulle hebben opgevoed? (REGIE: Moeder neemt gsm) Kijk niks hé. Nog altijd niks. Ik kijk toch niet verkeerd? Zie ne keer.(REGIE: moeder steekt gsm onder neus kind2) Niks toch hé? Onbeleefd vind ik dat. Als iemand u een vraag stelt, dan antwoordt ge toch? Of niet? Of ben ik niet belangrijk genoeg misschien? Quantité négligeable? Ik word daar echt kwaad van. En als ge hier thuis zijt dan doet ge niet anders dan met die gsm bezig zijn. Ge kunt niks tegen ulle vertellen, want ge zit met uw neus op dat scherm. Internetten alsof ulle leven er vanaf hangt. Ge zou zo maar eens iets kunnen missen van wat er in de wereld gebeurt. Dat heeft ne naam hé: FOMO. Fear of missing out. Ja, daar verschiet ge van hé, dat ik dat ken. Marianne van de tekenclub haar kinderen hebben dat ook. Verslaafd aan Facebook. Die hebben zelfs moeten afkicken vorige zomervakantie. Jaja, ge lacht, afkicken, gelijk van den drugs. Een maand zonder hunne gsm. Ambras dat dat daar geweest is. Het heeft wel niet veel geholpen, Een week nadat ze weer op kot zaten was’t toch weer van dat. Het is een vuiligheid, dat internet. Ik vraag me af of gelle nog zonder kunt. Ik vraag me trouwens ook soms af waarom gelle nog naar huis komt in’t weekend. Een ganse week kijk ik daar naar uit, maar als ge hier zijt dan ben ik alleen goed voor de kook en de was. Dat doet zeer zenne. Heel mijn leven heb ik ten diensten gestaan van ulle. Gestopt met werken om voor ulle te kunnen zorgen. Elke woensdagmiddag van hier naar daar. Van hobby één naar hobby twee en terug. Allemaal voor ulle. Niks heb ik gehad aan mijn jong leven. Ik had nog zo veel willen doen. Bijstuderen, een carrière uitbouwen, de wereld zien. Profiteren en kansen grijpen. Maar ‘t was voorbij voor dat ik het wist. En ineens zat gelle op kot en ik hier thuis. Alleen. Voorbijgestreefd en uit de mode.   En ik moest het ook altijd alleen zien te rooien. Ulle vader ja… Ulle vader die was gaan werken hé. Geld gaan verdienen. Vergaderingen en recepties. De zakenman uithangen. Zo ging dat vroeger, dat is niet zoals nu. De moderne tijd met haar emancipatie. Dat bestond toen niet.   Gelijkheid tussen mannen en vrouwen.   Profiteer er maar van gij als jonge vrouw. Het leven lacht u toe. De wereld ligt aan uw voeten. Geniet er maar van, ge hebt alles. Gij kunt alles doen wat ge wilt. Vrijheid blijheid. En slim, een goei stel hersenen. Binnenkort een diploma. Ge zijt jong en schoon.   Ik had ook een goei stel hersenen. De wereld had ook aan mijn voeten kunnen liggen. Ik was ook jong en schoon. En moeder op mijn 20ste.   (REGIE: langere stilte)   Wat zit ge zo te kijken? Ja. Ja, misschien wel. Misschien heb ik wel spijt. Misschien heb ik wel nooit kinderen gewild.      

Ans DB
56 0
Tip

De Biecht

(openingsscène van 'De biecht'. Een oudere man staat op het podium, naar het publiek gericht. Een andere man, de priester, zit op een stoel met hoge rugleuning die weggedraaid staat van het publiek)    Man: Ik heb berouw. Vraagt u me niet te biechten, ik ben niet gelovig en had voor vandaag al jaren geen voet meer in de kerk gezet, maar ik moet met iemand praten. Ik heb een slecht geweten, meneer, en ik moet het aan iemand kwijt. U oordeelt niet, toch?Kan ik erop vertrouwen dat wat ik u zeg, onder ons blijft?Ik weet het, het is niet fair van u te verwachten dat u zwijgt als ik dat zelf niet meer kan, maar een gedeelde last weegt minder zwaar, zo is het toch? Het is allemaal al zo lang geleden, een mens zou denken dat ge de dingen dan vergeet, dat ze wazig worden op zijn minst, maar niets is minder waar. Ik zie alles nog steeds voor me alsof het gisteren was, hoewel het gisteren alweer 55 jaar geleden was. Het kwelt me eerwaarde, ik moet het kwijt. Aan wie kan ik dan beter vertellen dan aan u? U bent een luisterend oor voor alle mensen, toch?U kunt mij helpen. Dat hoop ik. Om de dingen in perspectief te plaatsen. Ik ben oud, mijn geheugen verslijt, maar de onaangename dingen blijven knagen. Kan ik spreken, eerwaarde?En als ik spreek, luistert u dan?   Priester   Spreek maar zoon, hier zijn uw woorden veilig.

Rinke R.
7 0

Ratten van de nacht

De nacht loopt op stelten. Ergens tussen schaduwen en schaamte. De kreuken in onbeslapen lakens worden bij dageraad weer gladgestreken, net als alle grijnzen van genot. Maar het universum houdt alles bij. Wie zich ‘s nachts kwetsbaar opstelt, moet overdag de gevolgen maar dragen. Ook de zonde komt met een verantwoordelijkheid, soms loodzwaar. Moeten wij die last overboord gooien? Moeten wij die helpen dragen? Absoluut niet. Wij kunnen raad geven, wijze uilen die we zijn, maar even goed onze hoofden wegdraaien en onze blikken vastpinnen op andere hulpbehoevenden, die onze eerdere raad niet in de wind hebben geslagen. Ratten van de nacht, zuip en snuif u voor mijn part te pletter, maar vlucht niet bij het krieken van de dag in het riool en bied ook dan uw dagtaak het opgeheven hoofd. Er is een kroost in broodnood om voor te zorgen, met monden die dienen te worden volgestopt met wormen of wat eten ratten eigenlijk?

Gert Vanlerberghe
0 1

negotiëren met dubbele negaties

( uit: opening act van de muzikale tragikomedie ‘the massage parlour’)HIJ– Er is dus niet veel dat onaangeraakt blijft?Er is dus veel wat aangeraakt wordt?Hoe, is er dan iets dat jij niet aanraakt?Huh? Maar…IK- (koel en energiezuinig als een A+++ koelkast:)Nog 1 stap verderen er is niets meer dat nog aangeraakt wordt.Are you reading me, Mister?(stilte)HIJ– Of ik dan toch ook naakt ben?Dus of ik dan toch niet wél gekleed ben?Want daar is toch geen kleren aan?He? Toch? Wel?IK- (traag en gearticuleerd, als de koninklijke nieuwjaarstoespraak:)Nog 1 stap verderen jij houdt al je kleren aan.Are you reading me, Mister?(stilte)HIJ– Ik mag je dan toch wel even …?Want jij mag mij altijd wel es euh…Of niet, ja, nee, nooooo HARD feelings hoor,het was maar een vraag.Dat mag toch wel? Nee?IK- (groots en beheerst als een ballerina op spitsen:)Nog 1 stap verderen ik mag jou niet meer.(stilte)HIJ- Dus euh… Geen happy end?   Goh.Je zou me daar nochtans heel gelukkig mee maken.En met wat meer geld zou jij toch ook happy zijn?Niet? Dubbel zoveel? He? Komop?IK- (Vriendelijk, maar kordaat als de vrouw die ik wil zijn:)Mister, aan jou kan ik nog niet happy beginnen.Goodbye.KLIK(doek)Absurd theater?Nee hoor. Your typical friday evening call.Maar goed dat ik er mee kan lachen.Masseer in, masseer uit.

Nele Nu
56 0

Mens toch

  'Mens toch, waar zijn we mee bezig?'   Uiteraard krijg ik geen antwoord. Niet van de soldaat, niet van de president. De multimiljonair houdt wijselijk zijn mond, de doorsnee mens knikt zonder betekenis.   Ik ben gefrustreerd. De mensheid faalt (zo lijkt het toch). We lopen in cirkeltjes en zeggen 'aaah' als dat moet en 'oeeeeh' als dat moet.   Wat niet gekend is, wordt onthaald met een principieel onbegrip. Waar is het respect? Medeleven? 'Begrip', zegt u dat nog iets? Verdraagzaamheid (maar wie luistert nog).   Het is tijd voor een ommezwaai, zou ik zo zeggen. Maar misschien is het waar en kunnen we geen kant meer uit. (Of overdrijf ik nu?)   Niemand heeft hierom gevraagd. We hebben het enkel zelf gezocht.   Dat u mijn gebrabbel niet snapt, is iets wat ik wél begrijp.  - Ik had het over de scheiding tussen de mensheid en de menselijkheid.-     'Mens toch, waar zijn we mee bezig?'   Nog steeds niets. Misschien is er gewoon niemand die nog het antwoord weet.

Jane
0 0

Het lament van mijn odyssee

Mijn verdord Ithaka geërodeerd in haar bestaansdrang ontdaan van haar mystiek, haar erotiek onherbergzaam en erbarmelijk geen ziel, geen hart dat er gedijt   Mijn verdoemd Ithaka hoe keer ik ooit weer naar die onbestaande helleput ontlast en ontleed ligt ze daar gieren plukken reeds haar karkas   Mijn verbouwereerd Ithaka draagt de lasten en krampen in tongen van eloquentie en vuilbekkerij gekerm en tristesse vullen ieder hoogmis in een goddeloos gebed   Ge moogt van geluk spreken   Ge danst in uw eigen vuil   Strooit zout in uw eigen wonden tot ge nog net niet niets meer zijt ge snakt naar bewaring naar herinnering, ge klauwt u vast in geheugen en daar slaat ge mij kreupel tot bloedens toe en zonder verpinken zo’n banaliteit is u reeds vergaan ge wilt mij daar in die oneindigheid daar bij u bij uw laatste snakkende adem om te zien of het mij deert   Moeders smeken om regen verlossing van uw woestenij het grimmigste april in jaren zij wachten op een zondvloed, het einde waarin alles zal vervagen verloren en verzopen als een kind op de kust   Uw naam zindert nog een laatste keer na en deint vervolgens uit tot het net nog niet niets meer is   Mijn verloren Ithaka ik zal u nooit werkelijk zien sterven

Daan Janssens
2 0
Tip

Monoloog van een meisje dat nooit meer spreken zal

Nu scheelt er dus iets met mij. Ik heb geen woorden meer. Ik kan alleen nog denken, voor de rest van mijn leven zal ik niet meer vlot praten of schrijven. Afasie, zeggen de dokters. Alsof een duur woord zoiets beter te begrijpen maakt. Dure woorden of niet, ik begrijp het nog steeds niet. Waarom ik? Als ik ’s nachts wakker word,  vraag ik mij af wat ik in het ziekenhuis doe en heb ik het gevoel daar niet te horen, maar een ogenblik later komt het besef alweer: ik ben gehandicapt, kapot, dus ik moet ‘revalideren’.  Nog zo’n duur woord om te vertellen dat ze alles zullen doen om mij op te lappen, maar dat ze mij niet meer kunnen repareren. Ik heb hier niet om gevraagd, ik wilde helemaal niet aangereden worden. Ik wilde jong zijn, leven, en vooral veel praten, babbelen, tateren, fezelen, fluisteren, mompelen, roddelen, roepen, wat dan ook. Ik wil gewoon normaal zijn. Ik hoef zelfs niet eens meer zo speciaal te zijn, als ik maar niet abnormaal ben. Als ik nu maar geen freak gevonden word. Daar ben ik bang voor, dat mensen mij nu raar gaan vinden omdat ik zo raar praat. Geloof mij, ik vind dat zelf ook niet tof, beste mensen, ik zou zelf ook liever luid en uitgebreid over niks praten, net als jullie allemaal, maar hé, een of andere onnozelaar vond het nodig om zijn auto tegen mij te parkeren, dus nu kunnen mijn hersenen dat niet meer! Leuk, he? Bijzonder, niet? JA, vind het maar allemaal héél erg voor mij, ga daarna maar weer door met jullie kortzichtige leventjes, vergeet mij en mijn praatgebrek maar weer, ik zal jullie blikken ook wel weer vergeten. Ik hoef geen medelijden, maar als je iets niet kan, hoort dat er blijkbaar bij. Tenzij ik natuurlijk gewoon niet meer praat. Dan kan ik ook niet raar klinken. Dan ben ik hooguit een beetje vreemd. Stilletjes, misschien, maar ik zal geen freak zijn. Dan wordt papa er ook niet meer mee geconfronteerd dat er met zijn dochter iets scheelt, dat iemand het enige dat hij nog overheeft sinds mama weg is, beschadigd heeft. Dan heb ik zelf de controle weer.  

Rinke R.
156 1
Tip

Kees

Kees was jarig maar vond het zoals elk jaar een vreselijke opgave om in de woonkamer te gaan zitten met zijn familie. Hij had elk jaar gezegd dat ze niet zo'n roteind uit Almere hoefden te komen, maar zijn familie kwam elk jaar stipt, en dan ook altijd net iets te vroeg. De vrouw van Kees werd dan altijd een beetje gestresst van al het eten dat nog niet op tafel stond en de taart die nog moest worden opgehaald bij de Hema. Snel veegde ze de boel nog aan kant en probeerde ze nog wat van het eten te maken, maar de bel ging altijd eerder dan ze had verwacht. Lachend deed ze met haar ene hand de deur open en veegde ze met haar andere hand de troep van de hapjes af aan haar schort. Ze gaf elk familielid drie kussen en vroeg aan iedereen apart hoe het ging en of ze het nog konden vinden. Ze kreeg op elke vraag een “ja”, maar eigenlijk wist ze nooit of het dan goed met ze ging, of dat ze het nog konden vinden. De familie rook naar VanderBilt parfum. Een parfum waar Kees al vanaf kleins af aan een verschrikkelijke afkeer tegen had. Het deed hem denken aan verplichtingen en aan gesprekken die op niets uitliepen, maar dan penetrant en heel erg aanwezig. Zo'n geur wil je niet om je heen hebben, maar sommige mensen doen het toch. Vanaf de overloop boven keek Kees door het traphekje naar de familie die de jassen ophing aan de kapstok beneden. Ze vroegen allemaal waar hij was en sommige familieleden vonden dat wanneer er geen plek meer was op de kapstok, ze hun jas op de trap neer konden leggen. Vanuit de woonkamer hoorde Kees een woordenbrij waar geen enkel zinnig woord in werd gezegd en het ergste vond hij nog dat dat allemaal voor hem was gekomen. Het liefste zou hij zijn verjaardag niet vieren, of zou hij liever een eindje zijn gaan wandelen met de hond. Maar als hij dat tegen zijn familie zou zeggen, wist hij dat er nog heftiger op gereageerd zou worden en dan zouden ze suprise-party's organiseren en een tent in de tuin zetten. Zijn familie vond dat niemand zijn verjaardag voorbij mocht laten gaan en elk moment zou moeten aangrijpen om het leven te vieren en over niets te praten. Daarom deelde Kees zijn meningen over verjaardagen maar niet met anderen, en wachtte hij tot hij door zijn vrouw geroepen werd. Bij de eerste drie keer roepen deed Kees alsof hij nog druk in de weer was met allerhande belangrijke zaken. Hij wist dat de vierde keer roepen minstens twintig minuten langer zou duren en als er nog een vijfde keer kwam, dat de tijd daartussen nog langer zou duren. Als zijn vrouw naar boven kwam, deed Kees alsof hij er snel aankwam, en hij nog snel even zijn mooie kleren aan moest trekken. Ondertussen werd het gelach en geschel beneden steeds harder en hoorde Kees zijn naam tussen de muren van zijn huis klinken. Het feestgedruis werd onrustig. Inmiddels had zijn vrouw vier keer geroepen en stond Kees voor de spiegel. Hij keek zichzelf aan en zuchtte eens diep. “Gelukkige verjaardag Kees, de rest van het jaar is weer voor jou alleen,” had hij gezegd, en hij strompelde naar beneden.    

Julia Dobber
17 0

Roes -berichten over de liefde-

Zaalicht aan Licht van cd apparaat voor pjotr Pjotr zit bij loopapperaat Spreekt ‘’Hee’’ in   Senna Gek, als ik zo iets belangrijks tegen je moet zeggen, dat de enige manier om te beginnen is: ‘Hee’.   Start muziek : country bumpkin / wallis bird Licht De drie vrouwen staan met rug naar publiek op de brug Dans van de vrouwen Abrupte stop muziek Licht uit Pjotr Just om en om: Ze zou gesprongen kunnen zijnZe zou geduwd kunnen zijnZe zou gevallen kunnen zijnZe kan het bedacht hebbenZou ze bang  zijnZou ze ons kunnen horenZou ze ontvoerd zijnOf zou het een grap zijnOf een misverstandOf is het alleen een afleidingsmanoeuvreWie zouden haar ouders zijnZou het de schuld van de brug zijnOf waren er andere factorenZou het mijn schuld zijnZou het ons ook kunnen gebeuren, hoeveel seconden blijven deze vragen hangen?Zolang als jij je adem in kan houden 10, 15zou het de liefde zijn geweestzou het een geheim zijnhoeveel dagen zou ze daar hebben gelegenheeft ze er wel gelegenzwemt ze rondjes over onze wereldof in een zogenaamde hemelzou ze een van ons kunnen zijnhoe zou zij denkenzou ze gelukkig zijnzou jij het kunnen zijn?   Pjotr bezig met brief/loopapperaat   Sarah no why no questions no comment Senna Ik kom van daar van ginder van waar jij niet komt Marthe van bij het water Sarah vlakbij het spoor Senna Ik woon naast het spoor weet je Sarah over de brug razen de treinen vol reizende reizigers dwars door de nacht Just ik vertrouw het niet no way not me no way Senna waarom niet? Just Nooit waarom. Marthe ben jij bang? Just Waarvoor? Marthe Voor de liefde Just Ik ben niet zo snel bang Marthe Waarom kijk je dan zo Just hoe kijk ik dan? Marthe angst geeft geen vleugels Just Er is ergens iets misgegaan. Senna Wanneer is er dan iets misgegaan Just Er is ergens gewoon iets mis gegegaan. Sarah Wat denk jij  als je in een nis kijkt en twee omhelzende lichamen ziet? Marthe Goede dingen moeten niet te lang duren, voor je het weet ga je er nog in geloven Just Ik denk niet dat liefde vleugels geeft. Sarah Tijdens een van de heetste zomers van de eeuw Lopen een jongen en een meisje elkaar letterlijk tegen het lijf Ze zwerven een tijd lang rond in deze stad Tot op een dag het meisje van de brug valt Senna Viel ze? Marthe Werd ze geduwd? Sarah Of zou ze zijn gesprongen? Senna Hee! Hoe lang kan jij je adem in houden?   De drie meisjes springen van de brug   Just nu god jezus christus (zie je wel) 1 2 3 re con struc tie om te beginnen bij het begin het begin waar is het begin   muziek terug: einde Pjotr op Pjotr rent heen en weer op een bepaald moment voor publiek uitademen   Pjotr ik trek me af niet nu en hier maar in het algemeen ik beken ik trek me af en dan denk ik aan haar terwijl ik me aftrek iemand moet het doen ik bedoel iemand moet mij aftrekken waarom duur betalen als het goedkoop kan ik doe het vaak ik heb het net gedaan ik ga het dadelijk weer doen in de tussen tijd wacht ik terwijl ik wacht denk ik aan haar ik denk aan haar als ik eet als ik poep   ik denk aan haar als ik adem ik denk dat zij mijn adem is   Senna ligt achter op de brug   Marthe Het is zomer een zwoele nacht zonder maan in de stad zonder ster en Bijbelzwart de stille straten en alles onzichtbaar de stad wordt doorlopen door riviertjes en kabbelende beekjes die gitzwart afsteken tegen hun bijna net zo zwarte achtergrond de bruggen zijn verlaten en de straten zijn leeg bijna alle mensen in de gewiegde en verstomde stad  liggen nu te slapen           jonge meisjes liggen zachtgebed of glijden in haar dromen  op witte paarden de jongens dromen zondig of draaien rusteloos om in hun slaap   sarah sluipt naar de overkant / koffer pakken   jij alleen kunt horen en zien achter de ogen der slapers, hun bewegingen, het draaien, de doolhoven en de kleuren van het verlangen hun wensen en vlucht en val in wanhoop van waar jij bent kun je hun dromen horen   het is stil ergens in deze stad zijn die jongen en dat meisje   stilte, opbouwen, tijd Senna Ik vang verhalen op. Ik hang ze te drogen aan de waslijn. Ik denk dat het verhaal dat ik gister uit het water plukte over ons gaat. Over onze droom. Hoe die, groot en zwart als een stier, voor ons neerknielt, ons zijn rug aanbiedt en, nadat we opgestegen zijn, met ons aan de haal gaat. Hoe we ons ook vastklampen- aan de oren, de flanken, de horens- altijd glijden we van die veel te brede rug af.     Met koffer Sarah ik denk amerika ik denk, ik ga weg en ik denk ik ga naar amerika in amerika denk ik wonen mijn vrienden ik heb vrienden over de hele wereld maar in amerika, ja, dat zijn speciale vrienden ik geloof in vriendschap niet in de liefde vrienden daar kun je op bouwen daar kun je van op aan ook al zijn ze in geen velden of wegen te bekennen ook al weet je niet precies wie je vrienden zijn als ik ze zie zal ik ze herkennen   Pjotr richt het huis in Sarah gaat op brug zitten schrijven Pjotr ik neem haar mee naar huis naar bed mijn huis is zo groot als een bed mijn bed is mijn huis een bed met een dak een vierkante-meter-keukenblok een geriefelijke badkamer ter grootte van een wc huiskamer  / kanaries ik neem haar mee ze gaat mij liefde geven droom ik ik droom ik neem haar mee stel haar voor aan mijn familie zoals het hoort denk ik pappa mamma dit is ze is ze niet mooi   Pjotr tegen over Senna   Marthe Het is rustig in de stad Je kan er uren lopen zonder geluid Je schoenen klakken op de trappen van de stad, je ademhaling slaat op hol door de inspanning Je zucht, steunt Zonder geluid Niemand hoort je Je kan in paniek door de smalle, oplopende straatjes lopen zonder dat mensen het merken Je bestaat niet Je bent onzichtbaar   Het is een mierenhoop Steegjes die smaller zijn dan een deuropening Huizen die boven op elkaar liggen Ik woon ergens in die vreemde stad Vertrouw niemand, zelfs niet jezelf. Marthe gaat brief schrijven Just lamp omhoog Just die vriendin van mij dat was een mooie ze streelt me door mijn haar en zegt iets liefs glimlachend ze kust mijn oor ze fluistert jongetje jongetje kom hier en dan dansen we dicht tegen elkaar aan zo dicht mogelijk en dan zegt ze zei ze Senna ik heb je lief Sarah ik heb je zo lief   muziek sweet jane, dansen als Marthe achter Just staat zet Sarah de muziek uit Just en Marthe vallen   Sarah Die nacht  nacht sloegen de dromen toe Die nacht droomde ik voor het eerst van een wit sereen geheel Dat langzaam zwart werd Zwart! Als de nacht   Marthe Vrees je niet dat ook wij elkaar zullen verliezen? Just Ben je bang? Marthe Ik ben niet zo snel bang Just Huh Marthe Jij? Just Nooit Marthe Nooit? Just Ga je echt mijn hart breken? Marthe Wat ben je toch vreemd soms. Just Welterusten Marthe Slaap wel   Marthe loopt terug naar haar eigen slaapplek Gaat zand strooien op een hoop en maakt daar een plaatje van en schrijft daar iets op Senna is wakker geschrokken   Marthe Ik kan niet slapen Dan komen de dromen   Senna Ik wil niet dromen Dromen maken me gek Niet slapen, waken Ik slaap al heel lang niet meer Ik ben niet van plan ooit nog te gaan slapen Ik ben bang voor de dromen zie je Wat doen dromen Daar Waar bemoeien ze zich mee? Laat me met rust, val dood   Marthe Vroeger als ik sliep Droomde ik van mooie dingen Van natuur en vrijheid en geluk en liefde Maar tegenwoordig kan ik mijn ogen niet dicht doen Of er doemen allerlei spookbeelden op allerlei rampen Allerlei narigheid   Senna Ik heb geen idee waar het allemaal vandaan komt Of wat het met mij te maken heeft Maar ik zal ze bestrijden die dromen Als ik wakker ben kunnen ze niets uitrichten Daar zijn ze te laf voor ze durven niet als je wakker bent ze houden zich verborgen en dat is beter voor hen en voor mij   Pjotr en Just onrustig slapen Marthe kijkt naar de jongens gaat ze op de brug zitten, alledrie met rug naar publiek         Sarah Ik wil dat je mij pijn doet Senna Wat wil je? Sarah Doe iets Doe me pijn Breek iets Senna Kan ik niet, wil ik niet Marthe Ik breek iets bij jou Sarah Wat? Senna Ik weet niet Sarah Breek mij Marthe Je hart? Sarah Ja mij en mijn hart Pjotr Ik dacht dat doet ze niet Dat wil ze niet Kan ze niet   Sarah pakt haar koffer en loopt weg   pjotr Waar ga je heen ? sarah Ik? Pjotr Het hier mooi Sarah Waar belanden we nu? Pjotr Dat deze plek mooi is Sarah Nou, ik ben er niet kapot van. Pjotr Ik dacht het, ineens Sarah En nu?   stilte Pjotr Mag ik dan mijn shirt terug? En mijn cd’s En mijn I love New York shirt? Sarah Ik heb liever dat je weggaat Ik heb liever dat je weggaat, hoor je me Nu! Ben je er nog?   Pjotr hoofd ik wc pot Just Die nacht sloegen de dromen toe Die nacht droomde ik voor het eerst Van een wit sereen geheel dat langzaam zwart werd Ik had geen wond Ik had een barst Toen ik wakker werd was zij  weg Ze is weg Fuck   Keep on going Sarah rennen (rechts op toneel) Just foto’s kijken, Marthe brieven weghalen daarna schieten op Pjotr Pjotr in frame Senna zit te denken   Senna Denken jullie nu aan de liefde? Ik aan verlaten liefde            Hoe vaak denk jij er aan Je liefde te verlaten? Het verlaten van de liefde Ik doe het elke dag Ik heb al 100 keer een afscheidsbrief gemaakt Het is mijn levenswerk Ik spreek ze in, in castettes, mircofoons, tapes 100 afscheidsbrieven Heb je er weleens een geschreven Ik wed van wel Wat schrijf je? Hoe het zover gekomen is? Wie de schuldige zijn? Wie je hart gebroken heeft?         Sarah staat op, lopen over de brug Marthe loopt naar de waterbakken gaat brieven voorlezen Senna leest ook brieven Pjotr en just muziekdoosjes steeds harder draaiend   Sarah Waarom is iedereen hier? Al die mensen trekken aan me voorbij al die gezichten uitgestrekte handen die zwaaien naar weer andere mensen op de brug bij het station schuivelde voeten, voorovergebogen hoofden woorden snikken geroezemoes eindeloos geroezemoes ik woon naast het spoor weet je en ik vraag me voor het eerst af: waarom? Waarom zijn al die mensen hier? Waarom ben ik hier? Just No why, no questions, no comment   Allemaal wekkers aanzetten   Marthe Ik was niet zo dom om zelf te springen. Sarah Hee! Marthe Ik heb geen evenwichtsprobleem. Senna Hee! Marthe Het was alsof dat donkere en zware geheim op me afkwam en me van de brug af duwde, me verpletterde. Sarah Jij was gewoon niet slim genoeg om zelf die keuze te maken. Marthe Nee, ik wilde zelf niet springen. Ik kon er niks aan doen. Senna Inderdaad, het lot besloot voor mij. Ik ben gewoon voor hem gevallen. Je moet wel heel dom zijn om je van zo’n brug af te gooien. Waarom? Omdat wij je geen pijn deden? Deed je het jezelf maar aan? Deed je het hem aan?   sarah gaat naar waterbak, maakt zich klaar     Just Doe maar niet alsof het iets uit maakt. Uiteindelijk zijn jullie allemaal van die brug af gedonderd. Hoe je het ook wend of keert.   Sarah Hij blijft niet eeuwig van je houden hoor. Je kunt beter zelf de keuze maken. (tegen Senna) Sarah in bak   Pjotr Fuck it all anyway   Pjotr duwt marthe in bak Senna in bak Just houdt lamp richting waterbakken Sarah als eeste omhoog Dan marthe Senna komt proestend boven Just laat lamp los   Senna Wat nou als ik vleugels had gehad? Wat nou als jij ook vleugels had gehad? Wat nou als op dat kleine momentje op die brug mijn keuze tussen vliegen en vallen, vliegen was geweest? Dan waren wij samen hoog gevlogen. Dan hadden wij de vochtige wolken gevoeld, samen. Dan was ik wakker geworden met jouw armen om mij heen en jouw lippen op mijn huid, op mijn gezicht, ieder plekje kussend. En dan zouden wij nog verder vliegen tot in de ruimte, tot de maan en de zon niet meer te zien zijn, tot in het niets. Maanden zouden wij zweven in dat niets en samen secondes tellen. Wij zouden dat niets tot iets maken, samen. En dan zou jij mijn hand pakken en zouden we terug vliegen. Ik kan jouw aanwezigheid nog steeds voelen ook al ben ik hier en jij daar. Hoe ik dat weet? Ik leef nog en zonder jouw aanwezigheid zou dat niet kunnen. Want jij bent mijn adem.   Just Soms keek ze me aan op een manier Of ze me las begrijp je, of ze me kende Ik denk dat ze wist wie ik was, ik bedoel dat ze het echt wist Ik bedoel ik weet zelf niet wie ik ben, niet echt, niet zoals zij dat wist Ze kijkt naar me en loopt langzaam op me af Dan raakt ze met haar vingertoppen mijn gezicht aan Of ze raakt het net niet aan Ik sluit mijn ogen als ik dan weer op kijk, glimlacht ze En ze zegt: ‘kom’ en trekt me naar zich toe Om mij mee te nemen in haar wervelwind   Pjotr Pappa, mamma, dit is ze Is ze niet mooi?     Muziek:L’amour 1 minuut. Na 1 minuut vallenSarah en Senna in de  armen van Just en Pjotr                                               marthe: soms keek hij me aan op een manier of hij, mij las, begrijp je, of hij wist wie ik was maar dat weet hij niet ik bedoel ik weet zelf niet wie ik ben niet echt   ik hoorde de mannen lopen ik had ze gezien in het park ze lopen naar mij toe en ik wist wat ze van me wilden ik had het ze eerder zien doen ik werd bang   mijn schoenen klakten op de trappen van de stad mijn ademhaling sloeg op hol ik zuchtte,steunde zonder geluid niemand hoort je ik klom op de leuning van de brug verschillende handen grepen naar me ze duwde me ze duwde mij van hem weg kwijt ik ben  hem kwijt begrijp je? je hoort de wekkers tikken   Just Ze is mooi als  ze slaapt Pjotr Ze is nog mooier dan wanneer ze niet slaapt Just God ze is mooi Pjotr En haar benen Just Man wat een benen net niet echt   Pjotr Net als in tijdschriften of op televisie of zo Just O en haar ondergoed Pjotr Jezus die broekjes en body’s en pantys En bandjes en strikjes en donsjes.. Just: nee die vriendin van mij dat was een mooie ( ik zal haar wel nooit vergeten)     Sarah(breekt in de zin in) Wanneer is het jouw verjaardag Just: Wanneer voor het laatst, of wanneer weer? Pauzesarah: Wanneer heb je voor het laatst gehuild? Just: Op mijn verjaardag S: Wanneer was dat? Just: ’s ochtends Sarah: Nee, wanneer? Just: Half tien, tien uur Sarah: Waarom? Just: Ik werd wakker uit een soort droom Ik word wakker ik sta op, ik stoot me hier en dan gaan je ogen tranen Sarah: Dat is geen huilen Just Mijn ogen traanden en dat gaf in mijn neus de geur (snap je) de lucht van tranen Ik was die lucht vergeten. Ik dacht nu doorhuilen. En dat luktte Sarah: Omdat je het graag wilde Just Omdat ik het graag wilde en omdat hier stoten pijn doet Sarah: Omdat het  een helder gegeven begin was. Just: Gegeven of gekregen of toeval, daar gaat het toch niet om. Sarah: Ben ik nu? Just: Wanneer heb jij voor het laatst gehuild? Sarah; Net bijna Just; Bijna telt niet Sarah: Nu bijna Just: Bijna telt niet Sarah; Gisteren helemaal Just: Ik ook Sarah: Gisteren? Just: Als je iets moest kiezen waar je nu om kon huilen maar waar je nog nooit om gehuild hebt terwijl daar alle reden toe was, wat kies je? Sarah: Ik denk Amerika       P: Soms denk ik  aan mezelf als een klein jongetje, die schrikt van iets dat absoluut niet erg is Se: Bliksem P: Nog minder, een schaduw Se: Je eigen schaduw P: Ja van mijn eigen schaduw, of van mijn nieuwe kleren op de stoel, wat ineens iets engs lijkt te zijn S: Ken ik ... doorpraten P: Doen we ook Se: We P: We S: Fijn om te horen en fijn om te zeggen: we P: Wij   Se: Wij P: Wij dat is een speciale combinatie van jij en ik Se; Wij is altijd een unieke combinatie van jij en ik en hier en nu P: Bevraag me S: Ben jij een ochtend of een avond mens P: Lijkt mijn linkerhelft op mijn rechterhelft S: En dat ik dan  nu heel lang en heel zorgvuldig naar je ga kijken P: Of hoeveel spiegels heb jij thuis? S: Of, wat is jou favoriete kleur P: Of hoe oud worden ze gemiddeld in jou familie? S: Of hoe denk jij dat jij later sterft P: Of kom je even bij me zitten S: Of P; Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als nu S: Als hier en nu Heb ik hier iets? P: Waar? S: Hier P: Dat kan ik vanaf hier niet zien S: Dan moet je wat dichterbij komen   Pjotr zoent Senna in haar hals                                                               Sarah: De eerste keer was zo mooi We zeiden zoveel Met zo weinig woorden Daar hou ik wel van Ik heb het niet zo met woorden Woorden woorden woorden   We praten vaak maar de godsganse tijd Zonder dat we eigenlijk echt  iets zeggen.   Wekkers lopen af   (Hee)   Sarah Het is als een bordspel. In mijn hoofd was het een glashelder plan. Marthe Op een avond stonden we over de brugleuning geleund te roken. Onder ons glinsterde de smalle rivier. Just Ik had een meisje, weet je, een vriendin Marthe Ik hield van deze brug, Senna Ze zijn eng, bruggen. Marthe Omdat we vanaf hier in tientallen huizen binnen konden kijken. Just  Ja, ja echt begrijp je. Pjotr  Ze is weg. Just  Ze is helemaal weg. Sarah  Ik zit nu in fase drie. Het was een optelsom van dingen die al gepland waren. Senna Ik heb nooit van ze gehouden. Bruggen kunnen zo instorten, stevig zijn ze niet. Pjotr  Ze is niet weg. Ik heb haar maar waar is ze? Just Ik vind het niet zo erg. Sarah Weg weg moest ik en snel, mijn koffer stond al klaar. Marthe Gedurende vele avonden hadden we al flarden gestolen uit het leven van de mensen onder de brug. Senna  Zo zou je het kunnen zien. Marthe:  Een moeder die haar baby liefdevol zoogde bijvoorbeeld. Senna Maar niet voor mij. Marthe Of een man die een fles zo snel leegdronk dat hij als dood neerviel. Sarah Ik werd lichtelijk overdonderd door schuldgevoel. Marthe Een gezin dat een gezeldschapsspel speelde. Just Maar ik vind het niet zo erg, geen tranen voor mij. Pjotr Ze is weg. Waar is weg? Is weg een plek of plaats waar je heen kunt gaan? (tjezus ik zie haar, ik heb haar maar kan haar niet te pakken krijgen) Senna Het was echt niet mijn bedoeling. Sarah Het was een grote stap die ik ging nemen. Senna Ik wilde niet, ik verzette mij echt. Marthe Opeens kwamen twee mannen langwandelen. Sarah  Dat heb ik geblokt. Pjotr Waarom zou ze weggaan? Het is toch mooi hier. Just Ze is verdwenen. Marte Ze keken naar ons Just Maar ik vind het niet erg. Marthe en we konden de biljetten in hun zakken horen ritselen. Just Ik ben rijk. Sarah Houd er nooit iemand rekening met mij? Senna Ik wist dat ik het hem niet aan kon doen. Just Ik mis haar. Pjotr Ze is hier, maar niet hier, snapje? Marthe Het duurde niet lang voordat ik ze herkende. Senna Je verstand is maar zo’n klein deel van jezelf, mijn lichaam koos. Marthe Ik zette me schrap. Sarah Een verdwaalde ziel. Pjotr Ze is bij mij en toch is ze weg. Just Ik kom er wel over heen. Senna Te bang om niet te vliegen, koos mijn lichaam voor veilig. Marthe En op het moment dat de oudste naar ons glimlachte Pjotr Ze is weg. Marthe  En de jongste zijn portefeuille tevoorschijn toverde, hebben ZIJ een beslissing genomen. Senna  Ik vloog niet. Pjotr  Ze is weg. Just Ik mis haar. Sarah  Ik sprong Senna  Ik viel. Marthe  Ik werd geduwd.        

Judka
15 0

(eindmonoloog Lost Boys)

De lucht is koud hier Alles wat ik inadem is die koude lucht En overal van die kleine zandkorreltjes, het jeukt, De woestijn is heel dichtbij / overal is het leeg / ik ben leeg.   Het stinkt hier. Langs de kant van de weg liggen lege zakken doritochips, flesjes bier en het ruikt hier naar pis. Een nabijgelegen tankstation vult onze maag, een achtergelaten bank, waar de ratten uitkruipen, is de plek waar wij slapen.   Ik geloof niet meer. Ik geloof niet meer in goed of in kwaad. Ik geloof dat alle dingen door elkaar heen lopen. Ik geloof niet in een platte wereld of dat ie rond is Ik weet niet wat waar is, Of dat wat jij mij wijsmaakt waar is of wat ik jou wijsmaak   Ik vraag me af hoe ik moet koken Hoe ik mijn moeder kan bereiken Of ik ooit iets verkeerds heb gedaan   Ik geloof dat liegen soms de waarheid is En andersom trouwens net zo goed. Ik geloof niet in een veilige wereld   Ik geloof in de liefde Ik geloof niet in hoop Wel in een soort van verlangen   Ik weet dat geloven, beloven is. Van beloftes die je onmogelijk kunt nakomen. Ik geloof in de snelheid van deze snelweg Ik geloof in vaart maken Ik geloof in vertrekken In meegaan   Ik geloof in de grond En wel in deze Deze grond onder mijn voeten   Melodica, Eels beautiful day gaat samen met de melodica. De lampen gaan een voor een uit / samen met abrupt einde muziek /donker

Judka
9 0

Verandering 1: Kabels

Wat dacht James Ensor toen hij zijn oude dame met maskers schilderde? Ik vraag me af wat er eerst was: de vrouw of de maskers. De oude dame, die bij nader inzien helemaal niet zo oud is maar eerder een veertiger – die diepe lijnen in het voorhoofd en rond de lippen lijken wat kunstmatig, alsof er later aan toegevoegd – staat pal in het centrum van het doek. Zij was er dus waarschijnlijk eerst. Maar waarom de maskers? Wat gaat er door het hoofd van een schilder de minuten voor hij het penseel in verf doopt en dingen begint te schilderen die ogenschijnlijk niets met het centrale gegeven, in dit geval een ‘oude’ vrouw, te maken hebben? Kwamen de maskers uit een droom of een verre herinnering? Misschien sloop er iets uit het penseel wat hij net daarvoor nog had gezien. Hoe komt iets uit een penseel op een doek? Hoe komt ooit iets ergens uit? Mijn laptop is opengeklapt, zover ben ik. Maar er gebeurt nu al een hele tijd niets op het scherm, tenzij ik het knipperen van de tekstcursor als een gebeurtenis beschouw. Het zou mij beter uitkomen als ik iets anders kon doen. Schilderen, om maar iets te zeggen. Voor een canvas staan, dat zou ik nu het allerliefst willen. Want een doek heeft randen, het is beperkt in de ruimte. Schrijven deint altijd uit. De mogelijkheden zijn schier eindeloos en dat brengt mij in ademnood en houdt de cursor gevangen, knipperend als een vuurtoren. Schilderen is anders. Overzichtelijker. Ik zou een portret kunnen schilderen van een oude - of jonge, of iets daartussen - vrouw. Zonder dat ik daar opeens, als mijn gedachten verschoven, een berg van kon maken of de gieren die daar boven wieken of het speeksel dat van hun snavels drupt als ze zich op hun aas storten of de angst die daarvoor bezit had genomen van het dier dat uiteindelijk een kadaver werd of de vraag of angst ook emoties impliceert. De act van het schilderen bergt de beperking in zich. En beperking is op dit moment een noodzakelijke voorwaarde om wat dan ook te doen. Mijn gedachten vonken blauw, groen en rood tegen de wanden van mijn hoofd. En tegelijkertijd ligt het, ondanks al dat geweld, zo voor de hand alles onder de schedelpan te houden. Het hoofd is ook zo gebogen, bijna vastgeklonken op de schouders, de pezen aangespannen als stalen kabels van een brug over een Duitse rivier. Schrijven is bedrieglijk. Vaak beeld ik me in dat mijn gedachten zich moeiteloos over hersenbanen voortbewegen, naar een blinkende buitenwereld. Maar meestal rollen ze over de band, tussen twee opslagplaatsen in. Er gaat niets buiten, er is niets veranderd. Het procedé is zelfs verraderlijk rustgevend. Nee, dan schilderen. De schouders hangen sereen laag, de ruggengraat staat trots als een vlaggenstok, het hoofd is vrij, de armen zwaaien met wijde bewegingen over het canvas. De vingers toetsen dansend, strelend de verf op het doek. Misschien is het een goed idee een groot blad papier te gebruiken, rechtstaand voor een lezenaar. Ik zou daarvoor een vette zwarte stift kunnen kiezen, en een zwierig handschrift. Ik zou de lussen naar boven en naar beneden met grote uithalen in het papier kerven zodat de inkt door de poriën op het houten blad loopt. Ik zou de inkt in de nerven van het hout zijn weg zien zoeken. Dat zou een verandering zijn. Alleszins heb ik daarvoor een muts nodig, van dikke groene wol, met luchtige steken.

Jools
0 0

De zon duimt

  Lang na de Slag bij Camlann...     Dodo..dodo..dolores, dede..de zon is wakker. Ze lacht niet met die ogen omdat ik stotter, terwijl ze op mijn vingerkootjes knabbelt. Gij Chinese kogelkraan. Je lekt, drupt, letters komen los. Incontinent. Als een zieke waterbron waarvoor je duim te klein is. Verder niets.   Overdag elkander tatoeëren in de wolken. Alleen dat. Stervende bloemen, zoete bomen.    Bij valavond aan de ronde tafel. Dodo..remi..fasol..lasi, zingt ze wat. Zij speelt The King. Hij krijgt een kinderei, wat plasticine. Lasi is de hond. Sisi mijn prinses.       uit de reeks  'Majnun, het gebrabbel van een gek'  

Bernd Vanderbilt
0 0

Je bent eigenlijk van mij

‘Je bent eigenlijk van mij.’ ‘Van jou?’ ‘Nee, van mij.’ ‘Maar..als ik van jou ben, betekend dat dan, dat ik niet meer van mezelf kan zijn?’ ‘Dat klopt, want je bent alleen nog maar van mij.’ ‘En nu?’ ‘Nu moet je een koprol maken.’ ‘En als ik dat niet doe?’ ‘Dan doe ik het wel, maar je weet dat ik het niet kan.’ ‘Nou goed dan, ik maak een koprol.’ ‘En nu?’ ‘Nu ben ik van jou.’

anemonemaan
4 1

Solo

Ik vraag me af, als je geen woorden kent, is het dan stil in je hoofd? Jij hebt me geleerd wat pijn is. Ik kende het gevoel helemaal niet. Ik was een vrij mens. Vrij van de liefde en de ellende die ermee gepaard gaat. Vrij van jou. Soms denk ik aan hoe het zou kunnen zijn als we nog samen waren. Of we elkaar nog zouden aankijken totdat jij blozend wegkijkt. Het is niets anders dan een herinnering die niet heeft plaatsgevonden. Het leven lijkt voor me uit te rennen terwijl ik stil sta. Wanneer zal ik wakker worden om in de spiegel de ogen van een oude man te zien, per ongeluk door het leven heen geslapen. Die te lang heeft lopen dolen in zijn eigen dromen. Waarom is ze weg?Waarom heb ik haar laten gaan? Er zijn stemmen die elkaar tegen spreken. ik ben een kind van gebroken dromen, wist je dat?De ketel staat te gillen op het vuur.Ik vraag me af, als je geen woorden kent, is het dan stil in je hoofd? 

Atlas
8 0
Laad meer ...