Zoeken

Dieprood

De zon waait door de tuin. Zo’n heerlijke vrije middag ergens in september. De tuin lijkt verward. Twijfelt tussen bloei en schreeuw om winterhard. Volledig in dat wat deze week was, schakel ik voorzichtig om. Genieten of aan de slag? De gulden middenweg bevindt zich buiten. Daar waar ambitie en actie naadloos samengaan. Waar focus nooit een probleem lijkt, resultaat altijd bevredigend is  en oplossend vermogen geen talent. De vereiste tijd echter ontbreekt, hardlopen en doordraven lijkt gewenst. Toch doe ik niets en denk een beetje voor me uit. De gelakte nagels volgen de gedachten in mijn hoofd. Mijn lijf laadt op met ieder woord en vindt de ruimte die er eerst niet was, maar nu zichtbaar wordt. Doorzetten blijkt een farce als mijn proces wordt verstoord. De langzame bewegingen veranderen gestaag in haast en terwijl ik eigenlijk nog iets moest kondigen de logees  zich al aan. Het logeevrije huis  vult zich met herinneringen. Muziek dwars door alle commentaren over het volume heen. De nagels doen, hetzij gehavend, wederom  hun werk.  Met het uitzicht op een pretentieloze avond geniet ik vast vooruit. Een zee aan ruimte, een eeuwigheid aan rust. De zon zakt buiten voorzichtig in de tuin en brengt het leven langzaam weer naar binnen.  Het licht van kaarsen, de bloemen op tafel en de schakering van wijn die steeds meer neigt naar rood. Heerlijk knus en warm zacht. Het voelt goed, het samen, de wereld even buiten, behapbaar en met  belofte. De hete zon verwarmd, maar ik klim door en geniet vanuit mijn nieuwe perspectief. De zwemles achter mij, mijn lief op wacht. Dwalen door het bos of iets met zwerven komt in me op. De realiteit is anders, maar eigenlijk niet minder leuk. Met een plof land ik in het zachte zand. Op pad! De reflectie van de zon doet onnatuurlijk aan. Overtuigd in ambitie dat mijn nieuwe wildernis meer baat heeft bij onderhoud dan een creatieve invalshoek, dan toch de tuin. Alleen, gedachten vrij, en rust. Het resultaat is verbluffend, maar de weg er naar toe is wat telt. De nagels niet meer te redden,  rond ik af. Het huis omarmt en ik land zonder moeite in de warmte van mijn gezin. Met de gedachten voorzichtig gericht op morgen, onderuitgezakt in de vrijblijvendheid van het weekend die nu nog onverwoestbaar lijkt, drink ik mijn echt allerlaatste glas wijn, dieprood. Reeds geplaatst op thesword.nl

Mariola Dirkzwager
0 0

Schone Lei

Het bericht brengt me terug in de tijd. De vermelding van het liefelijke stationnetje op mijn geboorte grond levert een korte impressie op van herinneringen die daar ergens zwerven op het perron. Het vertrekpunt voor mijn reizen richting kroeg, kamers en de schuchtere momenten in de directe omgeving van het destijds pittoreske fietsenhok. Zonder te verzanden in details gaan mijn gedachten moeiteloos terug naar toen en vullen de ruimte met een melancholie die zo kenmerkend is voor de herinneringen uit mijn jeugd. De eerste openbare beelden tonen het toen rustieke plattelandsstation, de gestutte overhellende muren wachtend op het noodstation op komst.  De beelden van een eeuw daarna tonen het station zoals ik het ken.  Mijn symbool voor vrijheid en zelfstandigheid en net zo hard voor geborgenheid, wanneer de wereld groter bleek dan gedacht en de ouderlijke keukentafel  uitkomst bood. Met de naïviteit van de jeugd en de wijsheid van de wereld op zak heb ik daar gestaan met de geur van vrijheid om me heen. Weg van de basis die de ander had gelegd, op weg naar het fundament voor m’n eigen bestaan. Kiezend voor kwetsbaarheid door te vertrekken in een richting waar de ander misschien niet zou volgen met het gevoel dat de wereld van mij was. Tabula Rasa……een schone lei.  Pas veel later met het besef dat die schone lei onvermijdelijk krijtsporen droeg van het verhaal ervoor. Het fundament van ervaring wat ervoor zorgde dat ik kon blijven staan. Voorzichtig kantelend dat wat wel merkbaar maar niet direct zichtbaar was, om het te vangen in het licht, richting m’n eigen perspectief. Ieder vertrek een stap vooruit in het proces naar de basis voor mijn eigen jeugd. Een strak gelakte keukentafel vast voorzichtig  bij de hand. Heel af en toe kom ik daar nog, bij datzelfde station. Het hedendaagse beeld past niet meer bij het dorp zoals ik het ken, maar het gevoel blijft. En terwijl ik daar sta, de oudere jeugd in een veranderde tijd, ruik ik, tegen beter weten in, nog steeds een vleugje vrijheid.   Reeds geplaatst op thesword.nl

Mariola Dirkzwager
0 0

Smokin' Hot

Een femme fatale rookt. Mijn benevelde conclusie na een kwarteeuw staren naar schoonheden en sigaretten. Maar waarom geven zoveel beauties zich over aan de macht van nicotine? Zijn ze de botergeile blikken beu en willen ze hun pracht verhullen achter een stinkend rookgordijn? Of vormt de waas van smeulend teer een rookbom in hun mysterieuze vertoning?   Met de invoering van het rookverbod is het schisma tussen mooi en lelijk in het nachtleven alleszins zonneklaar. Binnen heerst de saaiheid met schimmelende muurbloempjes als derderangsprinsessen. Sexy staat buiten, flirtend onder de warmteblazers. De bannelingen der maatschappij. Geslaagd op kankerrapporten, gebuisd door politiek en zeden. Maar wie stout is krijgt lekkers (en roet). Smoking is hot.   De exodus der eclatanten naar deze schemerige schiereilanden start steeds met dezelfde openingszin: 'Wil je met mij effe naar buiten gaan?' Het klinkt even veelbelovend als 'wil je met mij naar boven gaan?'. Buiten roken draagt een verboden vrucht in zich. Likkebaarden bij de crème de la crème op schimmige terrasjes. Waar rook is, brandt het verleidingsvuur. Smoke gets in my eyes en doet me huilen bij de aanblik van al dat moois. Lichtpuntjes in de duisternis. Geen wonder dat ook deze niet-roker zich bij die prikkelende massa schaart. Peer pressure van zandloperfiguren waarbij ik elke nachtelijke seconde wil vertoeven. Als een loyale puppy loop ik de kokette bazin achterna, die me met de Lucky Strike omhoog naar de uitgang gidst. In haar rooksluier richting altaar. She's pulling on me like a cigarette.   Elk tabakwolkje vormt een vleugje erotiek. Met haar vingers in een v-vorm masseert ze het toverstokje voordat haar lippen het kleinood omsluiten. Elke keer ze met toegenepen oogjes aan de filter zuigt, raak ik in ademnood. Girl, I couldn't get much higher… Tot ik die veredelde asbak binnendoe. Zure regen daalt neer op mijn tong, die zich na twee rondjes op het teer al terugtrekt. Mijn smaakpapillen wijzen immers resoluut nicotine én whisky af. Helaas blijft het imago van Don Draper zo een eeuwige illusie.   Toen ik acht was en telefonist van Buiten de Zone wilde worden, weigerde ik m'n eerste sigaret. De eerste in een lange rij. Ze mochten zo parisien als Gauloises of exotisch als Camel klinken, ik bezweek niet. Ik wilde mijn gedroomde tenniscarrière niet op het spel zetten.   Nu Wimbledon bijna onmogelijk lijkt, rookte ik gisteren toch voor het eerst. Gepusht door een gladde advocaat van Lucifer en een bevallige luchtverkoopster. Slechte lucht, bleek snel. Het zullen serieuze poesjes zijn die me nog tot dergelijke katers dwingen.

Magnus Sørenson
0 0

Schizofrenie

Ken je t gevoel dat je als kind van een iets te steile heuvel holt zodat je je benen bijna van onder je lijf rent? Dat je daarbij ofwel in je broek piste van t lachen ofwel je voet zwaar verstuikte? Wel, dit is de perfecte metafoor van hoe mijn gedachten werken: kans tot lachen, risico op tranen, maar wel zo intens en zo on-vergetelijk mogelijk. Alsof mn gedachten me telkens een stap voor zijn, loop ik in mn eigen schaduw… in constante achtervolging - … waanzin gewoon!     Laat ik starten op t ‘Zuid: aan die arty farty horizontale fontein. De buurt van musea, schone vrouwen en andere kunsten. Ik zie enkelingen die nog steeds verstoppertje spelen met de economische crisis en maar niet worden gevonden. Snel genoeg in hun Porsche om hen weg van de tsunami van de algemene malaise te voeren. Hun GPS ingesteld op de veilige buurten van t stad. Nee, hun satelliet reikt niet tot 2060! Ze zijn de lottowinnaars van hetzelfde systeem dat een crisisje hier en een vervuild planeetje daar veroorzaakt. Maar met een dikke nek is het blijkbaar moeilijker achterom kijken.   -----------   Vooruitkijken is mijn motto. T’zuid is namelijk ook de plaats van antiek, mode, fusion-cooking, fotografie, cultuurhuizen en andere verworvenheden. Ik beken dat een deel van me zich hier toch thuis voelt. Hemel en hel zijn buurlanden…   ------------------------   Ik wandel verder richting oud-justitiepaleis. Liberté, égalité, fraternité. Ken je ze nog? De verlichting boven het gebouw hapert. De verlichting in de wéreld staat op knipperen. Mensenrechten -aan. Darfour -uit. Indignados -aan, Goldman Sachs- uit, Occupy Wall Street - aan, Geert Wilders en Sharia4belgium uit. We hebben nieuwe lampen nodig -liefst op zonne-energie- om ons van dwaallichten tot vuurtorens te maken. Als een kat 9 levens mag hebben, waarom de mensheid dan geen 2 renaissances? In de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens zijn geen kleine lettertjes te lezen; geen clausules te bespeuren, geen procedurefouten mogelijk. Op rechtvaardigheid valt niet af te dingen, meneer, want het is onze enige houvast; de enige rode draad in het bestaan - rood van liefde, rood van bloed, steeds rood van beide. We staan met zn allen in een overvolle lift te wachten op … verdieping. De lijn ts. goed en kwaad is flinterdun geworden; dus moeilijk met het blote oog te zien - mss sta ik er wel pal bovenop … met mijn maatje 50.    ------------------   Mijn voeten brengen me naar de andere kant van de behoeftepiramide van Maslow: ’t Noord. In de Handelsstraat zie ik een man op een bankje. In een chaotische wereld van beurstransacties, twitters, face en andere books klampt hij zich vast aan zijn eigen boekje: de koran (het had evengoed een bijbel of thora kunnen zijn). Een mens die slechts één boek in het leven leest en blijft lezen -hoe heilig dan ook, beperkt zichzelf- het is als met een telescoop naar een bladje papier staren … - en zoals de sterren die we nu zien al eeuwenlang zijn uitgedoofd - zo hebben de Adams, Evas en andere dogma’s al generaties lang hun houdbaarheidsdatum overschreden. MAAR: het is wél dezelfde koran die deze man aanspoort om aalmoezen te geven aan de minderbedeelden (de Sakat). Het is datzelfde boek dat respect oproept voor de ouderen. Ik zeg altijd: ‘Wie het kleine niet eert, krijgt het kwade niet verteert.‘     Er zijn 2 soorten verdraagzaamheid. Bij de eerste komt er iemand expres op je tenen staan en jij ziet het door de vingers. AAAAAA! Tis ok, zenne, blijf nog maar efkes staan, ik kan het wel aan, ik ‘verdraag‘ het wel! Moet je bv. verdraagzaam zijn tegen iemand die onverdraagzaam is tegen een homoseksuele vriend? Moet ik mijn rode draad van mensenrechten telkens doorknippen omdat ik op ‘t zelfde moment zoveel mogelijk begrip en verzachtende omstandigheden moet inroepen? Cultuurrelativisme of niet: een burqa blijft een burqa, kindermisbruik blijft kindermisbruik -ook, en vooral- in een biechtstoel.   Bij de tweede -betere- vorm van verdraagzaamheid gebruik je je oren én je empatische vermogens. Als je lange tenen hebt, is de kans groter dat er iemand op trapt, maar als je allebei een stap in de goede richting zet, daalt het risico dat je iemand tegen de schenen trapt. Ooit schreef ik: Empathie is een totaal onderschatte schat waarvan de landkaart ver zoek is er is geen enkele waan zinnig behalve die vrede vol waant, geweld loos en elk leger leeg.   In het Midden-Oosten heeft men het spreekwoord: ‘een vijand is iemand wiens verhaal men nog niet heeft gehoord.’ In het Wilde Westen zong ene Nina Simone: ‘You don’t have to live next to me, just give me my equality.’ Samen weten we meer. Deze vuist op deze vuist en zo gaan we naar boven. Ben ik schizofreen?     Het is immers mijn zelfde huid die kippenvel krijgt bij klassieke Arabische muziek, als bij de Def Jam Poetry van Mos Def en co. Het is mijn zelfde bloed dat kookt bij de oorlogsdrift van Amerika als bij de uitvoering van de Sharia door de Taliban. Het zijn dezelfde grijze haren die ik krijg van de Grand Canyon tussen kansarm en belachelijk rijk, als bij elke vorm van onverschilligheid, religieus fanatisme en ander sluikstort van de geest.    -----------------   Potentieel zie ik iedereen graag. En hoewel het moeilijk is om met deze liefde zowel op t Zuid als op Noord geen blauwtje op te lopen,…hoewel ik af en toe zoals hier en nu wat gal moet spuwen, is mijn eindbalans positief. Want ik zie gewoon zovele vuurtorens: Ik zie mijn anderstalige studenten die samen geld inzamelen voor het goede doel en van elkaars nationale gerechten proeven. Ik zie de vreedzame sfeer als je in Borgerhout naar de Perry’s fruit gaat -waar chassidim en moslims symbolisch met elke gekochte banaan en elke verkochte ananas de muur afbreken.  Ik zie de geweldige initiatieven van een stad met zomerfabrieken en reuzeolifanten en kleine duikers die het volk buitenlokt en noord en zuid verenigt. Ik zie deze Open Mic want tegen de stroom in kan je de mensen makkelijker in de ogen kijken.   --------------------   Ken je t gevoel dat je als kind van een iets te steile, groene heuvel holt zodat je je benen bijna van onder je lijf rent? Dat je daarbij ofwel in je broek pist van t lachen, ofwel je voet zwaar verstuikt? Vandaag is het niet anders: alsof ik de Niagarawaterval door een trechter probeer te persen.        Analiseren is kanaliseren plus fantaseren is transformeren   -----------------------   Uiteindelijk wandel ik richting centrum van de stad. In ‘t stadspark kom ik mezelf tegen: … nee, niet symbolisch gesproken: nee, echt 2 Joachimmen die samen in het gras gaan liggen, zij aan zij, in het midden van de stad. In het midden van alles -……… net als de waarheid      

Joachim Stoop
0 0
Tip

Grondvesten

In een straatje zonder eind wonen we in het laatste huis. Wij…dat zijn ik en jij, en jouw ik en mijn ik, en haar zijn en zijn zijn en jullie en zij zijn hier ook thuis. Het huis is van iedereen. Het huis is dus ook van A.    Ons huis is een immens kluwen van penthouses, gesloten asielcentra, kraakpanden, stallingen met bakfietsen, gebedsruimtes, koosjere keukens, Jaintempels, diamantwinkels, achterkamertjes, casino’s, banken, scholen, groene serres, jazzy zolderkamers, bordelen, cellen, supermarkten, yogaklasjes, kindercrèches, chichabars, nachtwinkels, koffieshops, dakterrassen, loften, parlementen en circustenten.  Een allegaartje aan stokpaardjes, divergerende genen en op de spits gedreven gedrevenheden houden stevig huis in dit moeilijk Westers huishouden.   Een enorm trappencomplex tracht deze ettelijke kamers te verbinden, vooroordelen te ontbinden, baan te ruimen voor baanbrekende openheid en een doortastende blindheid. Maar zelfs in het stapvoets verkeer raast men mekaar voorbij in oorverdovende dovemansgesprekken, gebeden naar een voor mij onbekende god, muziek in oortjes als atomaire deeltjes, en het vingergetik op de nieuwste speeltjes. We zijn als een dakloze die speelt met een bos gevonden sleutels.   Op de gang -onze publieke ruimte- botsen we af en toe onder de maretak van wat overkoepelend zou moeten zijn, maar vergeten ogen en blikken te vangen, gemoederen te sussen -laat staan wangen te kussen.   Onze enorme woonkamer telt niet genoeg hoeken om verstoppertje te spelen, rust te verslinden, langzaam af te tellen om elkaar binnenkamers te gaan vinden. Afgeworpen oogkleppen slingeren rond, maar worden te vaak weer opgepikt alsof we bij een gedwongen huwelijk in een omgekeerd Stockholm-syndroom worden verstrikt.   “Ik pik dit niet“, zeg ik. “Ik pik dit niet,” zeg jij. En als kippen zonder kop lopen we de muren op en dansen we uit de maat met totaal verschillende muziek op onze iPod.   Op elke potje past een deksel -maar niet in onze keuken. Tupperware ligt verspreid in de overvolle kast en geen mens weet nog combinaties te maken tussen zwart en wit, jong en oud, fake en goud. Naast de keuken is het berghok- tot op de nok gevuld met wat vooruitgang voorgoed heeft achtergelaten:de volledige Winkler Prins, floppydisks, in het pre-internettijdperk door blozende jongens in krantenwinkels met eigen zakgeld betaalde playboys, Atari’s en Sega‘s, walkmans en cassettebandjes met pennen erin om de draad weer terug te draaien, draden rond afgedankte huistelefoons, evangelies, mayakalenders, polaroids en sleutels van berghokken tot op de nok gevuld. Tja, zelfs vergetelheid wordt al te vaak vergeten…   Terwijl betweterigheid en onbegrip zich als houtwormen tot in onze bovenkamers wurmen, stroomt er drijfzand onder verzuilde fundamenten en staat ons huis op een hellend vlak. Wie roept dat sommigen dan maar moeten verhuizen, kan zelf maar beter weggaan van onder ons gezamenlijk dak.   Nee, we moeten de diversiteit aan kamers niet slopen, maar net bouwen aan méér trappen én gangen én deurmatten om bij elkaar naar binnen te lopen. Meer leuningen,meer houvast om samen afgronden weg te hopen, meer rode draden om elkaars eindjes aan elkaar te knopen.   We moeten het belang van vóórkomen voorkòmen, vooroordelen veroordelen en van de neoliberale profiteurs profiteren.   We moeten de tuin in, afstand bewaren om erna met klare blik de klus te klaren. We moeten de tuin in om het verstarde geloof in ‘mijn God is goddelijker dan de jouwe’ te verbannen. We moeten de tuin in om ons vurig geloof in consumptie op het Olympische vuur van meer en beter en sneller en nog beter te verbranden. We moeten de tuin in, want in niemandsland is iederéén vreemdeling. We moeten de tuin in … om te ontdekken hoe mooi ons huis er vanbinnen zou kúnnen uitzien.   En pas dan … dán kunnen we terug doorheen dezelfde deur naar een thuis waarin we elkaars anders-zijn ontzien        

Joachim Stoop
0 0

Nonchalance

Roosje maakt er een punt van om elke zaterdag toch minstens een uurtje of twee-drie voor de spiegel te staan om te oefenen. Ze studeerde nieuw materiaal in, en herhaalde de dingen die ze al min of meer kon. Voor het nieuwe materiaal baseerde ze zich veelal op wat ze de voorbije week had geobserveerd. Ze keek dan naar de andere kinderen. Naar hun mimiek en lichaamstaal. Naar hoe ze met elkaar omgingen en elkaar bejegenden. Daar maakte ze dan ’s avonds een uitgebreide analyse van, om in het weekend dan alles in te studeren.Vandaag werkte ze aan ‘de nonchalante groet in het voorbijgaan’. Die had ze afgekeken van Timmie, een jongen uit de klas die het erg goed kon vinden met de vrouwtjes. In het voorbijgaan trok hij dan een oogje in hun richting, toverde een glimlach om zijn lippen, en liet zijn kin heel even de hoogte in gaan. Belangrijk hierbij was dat zijn pas niet vertraagde. Dat zag er allemaal goed uit, dus Roosje oefende tot ze het kon. Erop toezien dat het oog niet te hard wordt toegeknepen, glimlachen met een beetje tanden, maar niet te veel, de hoofdbeweging niet opzichtig maar toch duidelijk merkbaar. Het was een moeilijke stijlfiguur, maar na een uurtje of twee had ze hem toch beet.Ze trok haar jas aan, en ging naar buiten, de mensheid tegemoet. De eerste keren dat ze haar nieuwe begroeting in de praktijk probeerde, liep het nog wat stroef. Maar het vlotte wel. Enkel aan de nonchalance was nog wat werk.

Proza(c)
0 0

De Meeste Dromen

Luc was plots wakker geworden, en hij kon de slaap echt niet meer vatten. Hij twijfelde wat hij zou gaan doen. Buiten was het koud, en er was sowieso niemand op de baan. Anderzijds was het ook geen avance om in zijn hol te blijven liggen als hij toch niet kon slapen. Hij at een halve kastanje die hij nog had liggen, en kroop naar boven. De bovengrondse wereld was helemaal bezaaid met sneeuw, en Luc was ontdaan door de onwezenlijke schoonheid van het witte pluche dat de hele bodem bedekte. Hij wou dit delen met zijn vrienden, en hij maakte iedereen wakker. “Gasten, ge moet komen zien!”Een beetje ontstemd door de bruuske onderbreking van hun winterslaap, kwamen de andere egels wat loom naar buiten gewaggeld. Bij het zien van het prachtige sneeuwtapijt gingen ze helemaal loos. Ze wentelden zich in de sneeuw, maakten sneeuwballen, en hadden winterpret zoals nooit tevoor. Na een poosje waren alle egels uitgeput, en kropen ze terug in hun hol. Luc had het hele tafereel verbouwereerd gadegeslagen, en zag nu hoe de hagelwitte sneeuwlaag was veranderd in een hoop ongestructureerde bruine prut. Luc kroop ontstemd terug in zijn bed. “Ik was gewoon beter thuisgebleven,” mokte hij. Hij draaide zich in een bolletje, en viel in een diepe, diepe slaap. Hij droomde over vrouwtjesegels, kastanjes, en een prachtige witte wereld.

Proza(c)
0 0

Integendeel

Het drietal schreed stilzwijgend over de weidse vlakten, toen één van hen het woord nam.“Ik weet het de laatste tijd niet meer, gasten. Ik voel me er gewoon niet meer zo goed bij. Ik denk dat ik er maar eens mee kap.”“Maar kerel, wij zijn de Drie Musketiers. Da’s niet gewoon iets waar je eventjes loopbaanonderbreking van neemt. Zonder jou zijn we precies gewoon twee jeanetten in gekke pakjes op paarden.”“Sorry boys, mijn besluit staat vast. Het is tijd voor mij om er punt achter te zetten.” De derde musketier maakte rechtsomkeer, en het overgebleven tweetal schreed verder met de horizon als hun enige bondgenoot.“Dat valt nu wel dik tegen,” zei de ene.“Het zal nog niet zijn,” zei de andere.“Dit is gewoon echt niet meer hetzelfde,” zei de ene.“Jij gaat toch ook niet beginnen hé,” zei de andere.“Sorry kerel, maar ik hou het ook voor bekeken. Zonder derde man voel ik me gewoon precies een jeanet in een gek pakje op een paard. En dat is niet waarom ik eerste instantie musketier ben geworden. Elitetroepen, allemaal goed en wel, maar zie ons hier zitten.” Hij gaf zijn paard de sporen, en galoppeerde naar huis.De derde musketier plengde een traan, en schreed in eenzaamheid verder. Er was vanavond nog een verkleedfeestje met karaoke in de herenclub, en een paar jeanetten in gekke pakjes zouden zijn avond niet gaan verpesten. Wel integendeel.

Proza(c)
0 0

Bamboe

'Het lijkt me best om eerst een aluminium frame te bouwen om de brug licht te houden, maar dat we voor de stevigheid ook wat staalkabels bevestigen en ..''Ik zou het met bamboe doen hoor, Steve.''Karen, laat ons met rust, we zijn aan het werken. Dus, de bevestigingspunten aan de oever moeten stevig ingekapseld zijn want ..''Ik zou het echt wel met bamboe doen,' onderbrak Karen weer.'Ja, Karen, ja. Jij zou alles doen met bamboe. Het is namelijk het enige dat je kent, idiote panda.''Je luistert weer niet naar me. Het is niet omdat ik mooi ben dat ik geen slimme dingen kan zeggen, hé. Ik ben looks én brains.''Karen, luister. Een brug bouwen uit bamboe is ronduit een achterlijk idee. Daarvoor baseer ik me heus niet op je uiterlijk.''Tuurlijk wel. Je ziet mijn mooie kleuren en mijn zachte pels, en daarom is het voor jou d'office alsof ik dom ben of zo. Pu-re ja-loe-zie omdat je zelf maar een ordinaire zwarte beer bent.''Dat heeft er allemaal niets mee te zien. En stop met mij zo te manipuleren. We zijn uit elkaar, weet je nog.''Omdat jij nooit naar me luisterde.''Omdat jij een idioot kalf van een panda bent. Jezus, ik kan niet wachten tot jullie uitgestorven zijn.'Dat had Steve natuurlijk niet mogen zeggen. Alleszins, dat liep daar uit de hand, en dat is dus de reden dat Karen en Steve niet meer praten met elkaar.

Proza(c)
0 0

LUXEMBURG

Luxemburg vond het allemaal prima. Alle dagen haver vreten, vliegen op zijn oren, en van tijd een zelfverklaarde maar nogal uit de kluiten gewassen amazone die het betamelijk vond om hem bij wijze van vertier als transportmiddel te gebruiken. Allemaal prima, niets aan de hand, hem ging je niet horen zagen. Maar waar Luxemburg wel grandioos het schijt van kreeg, was hoe de liefde bijwijlen werd afgebeeld in populaire cultuur. “Komaan”, zei hij, “het is toch duidelijk dat een volwassen relatie gebaseerd is op het sluiten van compromissen. Ik wil gerust alle dagen haver vreten, niets aan de hand, maar je moet mij niet komen vertellen dat het gemeenschappelijk belang ooit ondergeschikt kan zijn aan de persoonlijke verlangens van één van de individuen binnen een relatie.” “Tot op zekere hoogte kan ik je wel volgen”, antwoordde één van de anderen, “maar je kunt toch ook het belang van een doorgedreven individualisme niet ontkennen. De meest pragmatische opstelling is die van de permanente dialoog tussen twee persoonlijkheden, waarbij de identiteiten deelfactoren zijn van een groter geheel, zonder echter hun respectieve aflijning te verliezen. Deze insteek lijkt mij constructiever dan het nastreven van de ultieme, en in die zin romantische, symbiose tussen twee personaliteiten waarbij de afzonderlijke constituenten als het ware worden opgeheven en plaats maken voor een nieuwe identiteit dewelke in stand moet worden gehouden door een constante interne wisselwerking.” “Idioot, volgens mij ken je een te grote waarde toe aan de zogeheten chemie die het resultaat kan zijn van de discrepantie in temperament en signatuur van twee individuen. De doorsnede in het venndiagram van wederzijdse verwachtingen is een boksring en geen smeltkroes, en is als dusdanig meer gebaat bij arbitrage dan bij aanvuring.” “Dan onderschat je volgens mij de zelfregulerende kracht van de mutuele positieve ingesteldheid en de … zeg, sta jij nu te schijten?” “Welja, euh, daar lijkt het toch op hé.” “Nou, ik dacht… we waren toch aan het babbelen.. dan is dat toch wat raar om zo gewoon.. da’s precies zo…” “Wat?” “Welja, de mensen noemen ons altijd edele dieren en dan sta jij hier zowat te beren in het midden van een goed gesprek.” “Komaan, dat was geen goed gesprek. Onze meningen lagen mijlenver uiteen, en het zag er niet naar uit dat we kortelings tot een vergelijk zouden komen.” “Dan nog moeten we toch op een beschaafde manier kunnen discussiëren?” “Dat deden we toch?” “Maar je kunt toch niet zomaar beginnen kakken dan?” “Welcome to the real world, motherfucker.”

Proza(c)
0 0

Het volle pond

“Schat… Schat.”- “Hmmm?”“Schat, slaap je?”- “Hmpf… Ik geloof van niet. Wat is er misschien?”“Daarnet, tijdens het nieuwjaarsetentje bij Truus en Andy. We waren aan het praten over onze intimiteitsbeleving. Je zei dat je daar 100% tevreden over was. Ik maak me zorgen.”- “Hoe bedoel je, da’s toch net goed?”“Mja, maar ik weet nog dat we het daar vorig jaar op het etentje ook over hadden. Toen zei je nog dat je 200% tevreden was. Dat is een halvering van de voldoening die ik je kan schenken. Kan ik je dan echt totaal niet langer behagen?”- “Maar moppie, ik zei toch dat ik er 100% gelukkig mee ben?”“Mja, ok. Maar dat is toch maar een halvering tegenover vorig jaar.”- “Misschien had ik de vorige keer dan ook gewoon 100% moeten zeggen.”“Dus heb je vorig jaar overdreven, of zelfs gelogen?”- “Maar moppie…”“Jij bent me een fraaie hoor. Gewoon boudweg de waarheid geweld aan doen in de wetenschap dat je mij daarmee mijn fysieke integriteit op de helling zet. Als mijn uitgezakte lijf je niet langer kan bekoren…”- “Komaan, moppie, je bent 32.”“… zeg het dan gewoon, ik ben een redelijke vrouw. Maar wentel je niet in een web van leugens, verdoken homo die je bent.”- “Maar schat, ik ben 100% hetero!”“Zie je wel, ik wist het. Je geeft het nu al zelf toe, gore nicht die je bent. Ik had het kunnen weten. Deze hele relatie is blijkbaar gebaseerd op leugens en halve waarheden.”-”Moppie, overdrijf je nu niet wat?”“Jij moet spreken, emotioneel-theatrale diva die je bent.” Stukske dramaqueen van mijn voeten, dacht hij. Mocht ze niet zo goed zijn in bed, ik was al lang weg.

Proza(c)
0 0

Ervanonder

Felix was nog maar nauwelijks de deur uit, of het feestgewoel barstte al stevig los. Niet dat Felix onpopulair was of zo, het was gewoon beter om te wachten tot hij weg was.
Het hele gezelschap begon uitbundig feest te vieren, en iedereen maakte fun voor twee. Enkel Reginald stond wat onwennig in een hoekje te kijken naar het hele gebeuren. Hij ontsnapte daarbij aan eenieders oog, behalve dat van Sandra.
“Waarom dans je niet lekker mee, Reginald? Iedereen maakt zoveel plezier!”
-“Goh neu neu,” antwoordde Reginald, “ik heb nog wat last van een blessure aan mijn heup en …”
“Ach kom nou, flauwerd, het zal tof zijn.”
-“Maar ik denk dat ik echt beter oplet met m’n heup en …”
Sandra nam hem bij de pootjes en trok hem zachtjes richting dansvloer.
“Nee, Sandra, echt, ik moet trouwens eerst effe naar het toilet” stribbelde Reginald semi-nukkig tegen.
“Komaan Reginald… Waarom dans je toch niet gewoon lekker met ons mee?”
“OMDAT IK NIET WIL DANSEN, OK? Daar, het is eruit. Nu tevreden, trut?”
“Maar Reginald…”
“Elke keer als die rotte kat wordt buitengelaten zijn wij verondersteld te dansen als idioten. Ik heb niets tegen wat fun, maar onze soort moet beseffen dat net dàt pavloviaans conformisme ervoor zorgt dat we nog altijd overal proefdieren zijn, en het ons blijven onderwerpen aan clichématige preoccupaties net het soort gedrag is dat stereotiep behaviorisme nog meer in de hand werkt.” Reginald was in een zodanige colère geschoten dat hij de wereld rond zich carrément was vergeten. Hij had dan ook niet in de gaten dat het hele feest was beëindigd door het uiteenstuiven van al zijn vrienden. Toen het Reginald begon te dagen wat er gaande was, was het al te laat. Sandra’s betraande ogen waren het laatste wat hij zag. Oprechte spijt dat hij haar nooit zijn liefde had verklaard, het voorlaatste dat hij voelde. En dan die pijn.

Proza(c)
0 0

Porselein

Anita zat te kakken en dat leidde haar tot een aantal bedenkingen. Hoe hard ze ook probeerde, en met hoeveel egards ze ook werd behandeld, ze had zich nooit echt helemaal weten te vereenzelvigen met haar status van prinses. Het blauwe bloed dat door haar hart werd rondgepompt leek ooit eens op een blauwe maandag te zijn ingebracht met een infuus. Op elk banket waar ze aanschoof leek ze de enige te zijn die wel een klets mayonaise zou kunnen verdragen, en de graven, hertogen, en prinsen die haar steevast het hof trachtten te maken vond ze veelal wereldvreemde losers. Vooral die van Denemarken was een rotte.Nee, Anita had het meer voor Jeffrey, de loodgieter van het paleis. Die smokkelde regelmatig halve literblikken bier binnen voor haar, en regelmatig ook eens een bounty of een pitta. De koning had hen recentelijk betrapt toen ze samen monopoly aan het spelen waren, en had Anita sindsdien ten stelligste verboden om nog met Jeffrey om te gaan, wilde ze de rechtmatige troonopvolgster blijven. Koning of geen koning, dat had ie natuurlijk niet moeten doen.De loden pijp waarmee ’s konings aangezicht tot gort was geslagen, lag ostentatief naast het lichaam in de bibliotheek. Een uitgemaakte zaak. Arme Jeffrey, de kerel wist nog van niets.Anita hoorde de loeiende sirenes dichterbij komen. Ze stond op en spoelde door. De troon lonkte.

Proza(c)
0 0

Arme Mensen

Adelbertje liet zijn lievelingspaard zadelen en vertrok op pad naar de arme mensen.“Hoi, arme mensen!” Adelbertje had besloten dat een luchtige informele toon de beste manier was om met de arme mensen om te gaan. Dat gingen ze vast wel op prijs stellen.“Goeiemiddag, Adelbertje,” spraken de arme mensen. Adelbertje voelde aan zijn ellebogen dat er enige weerspannigheid huisde in de zielen van het volk. Hij haalde echter zijn geldbuidel boven en sprak hen nogmaals toe, in alle sociale onversaagdheid.“Hé arme mensen, kijk eens wat ik hier heb: centjes! Ik geef eenieder genoeg geld om een nieuwe stoof te kopen, wat zeg je me daar van.”De arme mensen keken eens naar elkaar, en Adelbertje stelde bij enkelen van hen een opwaartse beweging van de wenkbrauwen vast. Hij kon geen touw vastknopen aan het gebrek aan geestdrift bij de arme mensen, maar de vragende blik in zijn ogen werd beantwoord door Jeffrey, hun voerman.“Nou euh, ik vrees dat we allemaal al een stoof hebben die prima is. Enkel die van Lucien begint de laatste tijd wat te stinken maar we hebben afgesproken om er zondag na de mis eens naar te kijken.”“Welja, maar komaan, een nieuwe stoof en al. Dat zou toch de max zijn!”“Goh ja, het is heel vriendelijk maar het hoeft toch niet per se hoor. De enige die er beter van zou worden is de stovenmarchand, maar die heeft niet per se geld nodig want hij heeft zelf ook al een stoof.” De stovenmarchand knikte instemmend, bijna gelaten. Zijn kwartaal was net afgesloten en hij mocht er niet aan denken dat hij nog negentien nieuwe stoven zou mogen gaan inschrijven.Adelbertje verstond er werkelijk niets meer van. Die ondankbare honden slaan hier zomaar een nagelnieuwe stoof in de wind. Hij reed beteuterd terug naar huis. De hoefijzers van zijn ros klonken schel toen hij de ophaalbrug overreed. “Luidruchtig klotepaard,’ dacht hij.

Proza(c)
0 0

Piraten van de Zee

De bemanning lag uitgeteld in de hangmatten, maar Blauwbaard zat bij kaarslicht in zijn kajuit. Buiten kraakte een nietsontziende storm, maar daar keek de piraat al lang niet meer van op. Hij zette de fles aan het enige oog dat hem nog restte, maar zag enkel de bodem. Ook dat nog.Blauwbaard durfde al eens weemoedig worden. Dan dacht hij aan vroeger. Aan hoe zijn vader telkens terugkwam van een of andere verre reis. Kijk eens wat ik hier heb, Blauwbaardje, en dan toverde hij een miniatuurbootje uit zijn jaszak tevoorschijn. Blauwbaard had zich in die periode vooral weten te bekwamen in het veinzen van enthousiasme. Wat konden hem die bootjes schelen. Blauwbaard wilde gewoon danser worden, maar dat mocht niet van zijn vader. Hij moest en zou ook een onversaagde zeerover zijn, en het familieconcern verderzetten. In die tijd was Blauwbaard nog niet mondig of standvastig genoeg om zich te verzetten tegen zijn vader, en gewoon zijn eigen dromen na te jagen. Nu, zoveel jaren later, had hij al vele schepen geënterd, muiters gekielhaald, en vijanden meedogenloos in de ogen gekeken om ze vervolgens ijskoud de dood in te jagen. Maar toch had dit alles nooit juist aangevoeld, maar eerder als iets wat van hem verwacht werd. Blauwbaard stond op, en staarde door de patrijspoort. Af en toe werd de gitzwarte zee verlicht door een helse bliksem, om zich daarna weer in een veelbetekenende duisternis te wikkelen. Het schip ging wild tekeer op de deining, maar de zeerot hield zich vlotjes staande door op de onvoorspelbare bewegingen te anticiperen middels met veel gevoel door de knieën te gaan. Hij danste.

Proza(c)
0 0

Saucijsjes

Brutus reed van een lange dag houthakken terug naar huis. De amper verlichte weg kronkelde zich een weg over de donkere bergpas heen, en onze held moest goed uit zijn doppen kijken om zichzelf heelhuids thuis te brengen. Want daar wachtte zijn dik wijf met pensen.Ineens zag hij in de verte een figuurtje staan: een lieflijk wit meisje – ze leek wel een elfje. Brutus minderde vaart en stopte vlak naast het kind. Heur haar was stralend wit. Haar ogen konden ijsbergen smelten en de hel doen bevriezen. In haar handen had ze twee ruitenwissertjes.“Juffrouwtje, wat doe jij hier des nachts langs dit gevaarlijke pad?”- “Gekke Brutus,” sprak het vrouwtje, “je voorruit hangt vol met modder en duivenkak. Je kunt er haast niet meer doorheen kijken. Hier, aanvaard dit geschenk, en vervolg je weg.” Ze reikte hem de ruitenwissertjes aan.Brutus wist niet wat hem overkwam. In een opperste staat van ongeloof knipperde hij een paar keer met zijn ogen, en toen hij ze opsloeg was het meisje verdwenen, en de nacht weer donker als de diepste krochten van de zee.“Fuck maat, ik mag zoveel niet zuipen,” prevelde Brutus. Hij startte de motor en vervolgde zijn weg naar huis. Want daar wachtte zijn mollige vrouwtje met saucijsjes.

Proza(c)
0 0

Rasse Schreden

Jef keek naar zijn vrouw, die voor hem zat te smakken. Sinds ze geen echte tanden meer had was dat er niet echt op verbeterd. Er waren de laatste vijftig jaar eigenlijk maar weinig dingen verbeterd, als hij er zo eens over nadacht. Grofweg sinds de oorlog was alles er min of meer op achteruit beginnen gaan. Het ging echter zo traag, dat je het verval pas na een hele tijd merkte.Marie, vroeger veruit het lekkerste wijf van hele dorp, was intussen net zo aantrekkelijk als andere bejaarden. De gedachte dat hij dagenlang ziek van jaloezie was geweest toen hij haar vroeger eens met een andere jongen had zien praten, leek nu bespottelijk.Intussen moest dit oude gedrocht elke dag een pil of zeven nemen, tegen of voor vanalles, ze wist het vast zelf al niet meer. Met bevende handen haalde ze de pillen uit de doosjes. Hij had zelf net zo gebeefd toen hij de eerste keer die handen had mogen vasthouden. Ze stak de pillen tussen haar lippen, en slikte ze door met een geut vrij slappe koffie. Hij had zelf ooit een eerste keer die lippen mogen kussen. Het was een haast onwerkelijk moment geweest. Ze leken het absolute middelpunt van het heelal, en tegelijk de enige twee zielen die aan God’s waakzame oog wisten te ontsnappen. Het leek toen het eindpunt van de geschiedenis. Achteraf bekeken was het zelfs een beetje zo.Hij keek onwillekeurig naar de klok. De wijzers waren doorheen de jaren precies steeds lomer geworden. Het leek alsof ze trager en trager vooruitschreden. Zie mij hier zitten, dacht hij. Gisteren was ik nog achttien jaar. Hij keek naar Marie, en zag dat ze ook naar de klok keek.“Die wijzers gaan precies trager en trager,” zei ze. 

Proza(c)
1 0

De vrouwtjes

“Goeiemiddag mevrouw. Van Der Spek, inspecteur. Ik heb begrepen dat hier een diefstal heeft plaatsgevonden.”- “Dat klopt, inspecteur.”“Kunt u mij de precieze omstandigheden onder dewelke het voorval voorviel verhalen?”- “Het zit zo dat ik gisterenavond bezoek had van een knappe man. Een inspecteur, zowaar.”“Veelal betrouwbare types.”- “Dat is ook zo. En toch weer niet. Ziet u, deze knappe, innemende inspecteur heeft namelijk mijn hart gestolen.”“Diefstal van vitale lichaamsdelen. Hoe laf. Dat kan hem duur staan te komen.”- “Pakt u hem maar niet te streng aan.”“Ututut. Ik moet overigens zeggen dat ik deze plek herken, vermits ik hier gisterenavond meen te hebben vertoefd. Als ik mij goed herinner waren hier enkel twee individuen aanwezig, te weten uzelf en mijzelf, in de hoedanigheid van ons beiden.”- “Oh nee, inspecteur, wat zou dat kunnen betekenen?”“Dat kan enkel betekenen dat we hier met een onzichtbare macht te maken hebben. Iets dat onze respectieve persoonlijkheden oversteeg, en zich als dusdanig aan mijn nauwlettend inspecteursoog wist te onttrekken.”- “Oh nee, dat klinkt vreselijk.”“Maakt u zich maar geen zorgen, juffrouwtje. Wat er ook moge gebeuren, ik verzeker u dat u uw hart terugkrijgt.” Van Der Spek wist wat de vrouwtjes nodig hadden. Een man die niet enkel naar de woorden luisterde, maar ook naar wat erachter school. Iemand met een beschermende houding. En begrip. Bovenal begrip. Enkel spijtig dat de vrouwtjes hem nooit zagen staan.

Proza(c)
0 0

Herrie

Andy’s vrij korte armen hadden hem eigenlijk nimmer voor onoverkomelijke problemen gesteld. Het enige wat hem echter nooit goed was afgegaan, was de wasmachine ledigen. Hoe hij ook probeerde, nooit slaagde hij erin zijn armen helemaal rond de kleffe was te spannen. Onderweg naar de waslijn was er altijd wel een sok of onderbroek die hem ontsnapte, en op de grond belandde. Lakens, broeken, en hemden geraakten wel altijd op bestemming. Zo in gedachten verzonken wandelde Andy door de stad. Het is zoals het leven, dacht ie. Er valt al eens een sok. Of een onderbroek (sommige mensen zeiden slip maar daar ging je Andy niet gauw op betrappen). Maar het écht belangrijke – de grote stukken - kwam toch maar altijd mooi in orde.       Hoewel, dacht Andy, een onderbroek, dat is toch ook zeker niet onbelangrijk. Wel integendeel. Een verse onderbroek was zelfs essentieel. En toch vielen die zoveel sneller. Andy merkte van zichzelf dat hij in een neerwaartse denkspiraal was terecht gekomen. Daar kwam altijd herrie van. Hij kwam aan bij het huis van zijn geliefde, en belde aan. Ze deed open, en zoals steeds was Andy compleet verbouwereerd door haar verschijning. In een opwelling zei hij: “Vicky, ik weet niet wat het betekent, maar je bent een slip voor mij.” Hij draaide zich om en liep terug naar huis.Helemaal ontdaan sloot Vicky de deur en ging ze terug in de zetel voor zich uit staren, zoals ze al de hele dag had gedaan. Ze moest de wasmachine nog legen. Daar kwam altijd herrie van.

Proza(c)
0 0

Pump Polizei

Lelijke vrouwen maken massaal misbruik van de naaldhak. Met dit toverstokje trachten ze alsnog de aandacht te gijzelen. Deze volksverhakking bezorgt de samenleving een dagelijks arsenaal aan ontgoochelingen. Stel: je bent een man en je leest de krant alleen op een bankje onder een aangenaam herfstzonnetje. Je bent verzonken in een uitstekende column. Tot ritmisch getik de stilte vult. Tak...tak...tak. Jouw blik snakt al naar de Heilige Tweevuldigheid: borsten en billen. Het snoetje komt later wel in beeld. Je kijkt reikhalzend op, wat leidt tot drie mogelijke scenario's: a) Killer heels, killer looks. Naaldhakken die jouw hart doorboren. ‘Air on the G string’ van Bach begeleidt deze sensuele parade. Van naaldpunt tot decolleté: a highway to heaven. Schuldig aan schoonheid vormt het vonnis van jouw spoedproces. Met veertien centimeter als moordwapen én als bewijsmateriaal. b) Geen naaldhak, maar een zak in een streepjespak op luid Italiaans leer. De patser wil met lawaai zijn plaats boven het maaiveld bereiken. Als kind stak hij ongetwijfeld kaarten tussen z'n fietsspaken. Ik doorprik echter die decibels en keer met een monkellachje terug naar De Standaard. c) Standaard is jammer genoeg de derde optie. Ondermaatse vrouwen, de attentie onwaardig. Ze eisen de aandacht op met goedkoop geweld. Met hakbijlen van Taiwanese makelij slaan ze prille dromen stuk. De jagersblik, zwanger van verwachting, eindigt in een miskraam. Gevoed door slecht vlees. De ontgoocheling treedt op bij beide partijen. Terwijl jouw kopje naar beneden duikt, druipt zij in het dwaallicht af. Een fiasco op stiletto's, tippelend op valse noten. Met een algemeen verbod op de naaldhak voorkom je deze frustratie. Maar laten we menselijk blijven en iedere vrouw haar zweempje glorie gunnen. Daarom pleit ik voor een belasting op pumps, het meest populaire model. Hiermee spijzen we de lege staatskas en schakelen we een significante groep onruststokers uit. Beauties genieten een recht op vrijstelling, uitgereikt door de Hoge Raad voor Schoonheid. Uiterlijke parameters verdienen een hoofdstuk in het Staatsblad. Wetten horen een afspiegeling van de samenleving te zijn. Vanuit het veld kreeg ik overigens de vraag of er een maximale leeftijdsgrens op het gebruik van de naaldhak moet gelden. Hoewel een bilpartij na drie kinderen doorgaans belabberd degradatievoetbal afhaspelt, ben ik hier geen voorstander van. Het ontneemt de dames die succesvol de tand des tijds hebben doorstaan, de kans op een toy boy. Dit wetsvoorstel laat deze golden girls de ruimte voor een gewettigde troostprijs na een mislukt huwelijk. Een speciale Pump Polizei zal het straatbeeld vrijwaren van naaldhakmisbruik. De Pump Polizei zal mokkels kortwieken die op wankele basis interesse opeisen. Breng ze met de voeten op de grond en haal ze uit hun luchtkasteel. Steek ze in ballerina's waarin ze zich een prinses kunnen wanen zodat de teleurstelling ons niet langer tegemoet treedt. Aan wie zich nu aangesproken voelt: wees gewoon platvoet en word ieders vriendinnetje. Gun echte godinnen de extase van de naald. Zelfkennis is het hoogste goed, ook tien centimeter lager.

Magnus Sørenson
11 0
Laad meer ...