Zoeken

beperkt zijn is reuze fijn

 mijn moeder en mijn vader wouwen graag een kind maar ze merkte al snel het lukte maar niet ze bleven maar proberen en het was koekenbak mijn moeder deed een testje en ze merkte dat ze vol     zat   beperkt zijn is reuze fijn zing gerust mee met dit refrein beperkt zijn is reuze fijn ja zonder ons zou er geen ziekenkas meer zijn     9 maande later was het dan zover ik kwam ter wereld en het ging vanzelf op het eerste zichtt was er totaal niks aan de hand maar toen kwam  het noodlot en dat was zo ambetand     beperkt zijn is reuze fijn zing gerust mee met dit refrein beperkt zijn is reuze fijn ja zonder ons zou er geen ziekenkas meer zijn   de dokter kwam binnen en zei toen heel zacht u zoon is beperk dit hadden we niet verwacht mijn vader en mijn moeder keken elkaar even aan en zeiden spontaan  dit hebben we goed gedaan   omdans de dingen die ik niet kan geniet ik van leven en neem het ervan dus zing met zen allen dit mooie lied en vergeet vooral deze laatste worden niet   beperkt zijn is reuze fijn zing gerust mee met dit refrein beperkt zijn is reuze fijn ja zonder ons zou er geen ziekenkas meer zijn   beperkt zijn is reuze fijn zing gerust mee met dit refrein beperkt zijn is reuze fijn ja zonder ons zou er geen ziekenkas meer zijn     ja zonder ons zou er geen ziekenkas meer zijn    ja zonder ons zou er geen ziekenkas meer zijn    

orry truyens
20 0

Drang

Nog maar net geleden Werd ik wakker door jou Daar was die droom weer Een droom over berouw Afgemat van ’t praten Moe van de strijd Blijf ik steeds verlangen Dat je mij bevrijdt   Als de onschuld van kind’ren Eenvoudig maar echt Is mijn drang naar jou Beslist oprecht Voor mij ben jij de ware Toen kwam die regenvlaag En spatten al mijn dromen Als druppels uit elkaar   ‘k Voel  mij zo verloren En schaam mij zo diep Ik smeek je:  vergeef mij Maar mijn wens die hoor je niet Hoe jou te verlooch’nen Alsof je nooit bestond Jou moeten vergeten En wat ons verbond   Als de onschuld van kind’ren Eenvoudig maar echt Is mijn drang naar jou Beslist oprecht Voor mij ben jij de ware Toen kwam die regenvlaag En spatten al mijn dromen Als druppels uit elkaar   Open weer jouw hart Neem mij zoals ik ben Ach denk je nu eerlijk                                      Dat ik jou niet beter ken Weet dat ik je lief heb En je nooit zal laten gaan Jou behoort mijn hart toe Die wens, die blijft bestaan   Als de onschuld van kind’ren Eenvoudig maar echt Is mijn drang naar jou Beslist oprecht Voor mij ben jij de ware Toen kwam die regenvlaag En spatten al mijn dromen Als druppels uit elkaar

Vic de Bourg
20 2

Onwetend geliefd

Had je het me niet kunnen zeggen. Dat je al mijn theorieën ging weerleggen. Had je me niet kunnen tonen. Hoe we samen groot gingen dromen. Had je me niet kunnen behoeden. Want natuurlijk was het meer dan enkel het goede. had je me misschien meer kunnen beschermen. want ik sta hier naakt op jou grote schermen.   zou je me ooit kunnen vergeten? Als anderen achter jou aanzaten. Zou je me ooit kunnen vergeven? Jaloezie is iets dat me werd meegegeven. Zou je me ooit echt verstaan? Zo niet,  weet dat we er ons doorheen slaan. Zou je me ooit zelfingenomen verlaten? En al je beloften zomaar achterlaten. of zou je me van dat verdriet behoeden. Want liefde sluit hopelijk af op het goede.

@bre_uwin
0 0

De Ware Bronstige Lyriek.

  De Ware Bronstige Lyriek.   Hoe heb ik ooit kunnen denken dat een simpel vers volstond,  nu ik zie wat men moet leren  voor men Poëzie doorgrondt:   diaeresis, creticus, octaaf, antimetrie, spondee, ritme, contrapunt, terzine, prosodie, trochee, jambe, dactylus, paeon, alexandrijn, choriambus, paradigma, anapest, kwatrijn, terza rima, hexameter, personificatie, archetype, synecdoche, membrum, deviatie, onomatopee, cesuur, colon, isochronie, antoniem, alliteratie, heterometrie, pentameter, synaeresis, iconiciteit, amfibrachys, redundantie, contiguïteit, hyperbool, asyndeton, simile, isotopie, elesie, prothysteron, parlando-poëzie, hypogram, epanalepsis, tmemis, anafoor, retrograde, assonantie, zeugma, epifoor, anastrofe, catachrese, animalisatie, semicola, symploce, litotes, permutatie, dysfemisme, syntagma, triool, tautologie, metataal, amfimacer, sextet, metonymie, copla, anadiplosis, prolepsis, pragmatiek, deconstructie, connotatie, distichon, plastiek, similariteit, proclise, metrum, klankenleer, tetrameter, stille heffing en nog zoveel meer...   Hoe heb ik ooit kunnen denken dat een simpel vers volstond? 't Kost me vast een mensenleven voor ik dat ooit heb doorgrond...  

A. Rivesta
19 0

dichter bij m'n dochter

      ‘k wil je laten proeven Van alles wat er leeft en ‘k wil je graag verklaren waardoor de aarde beeft   Je moeder breit je sokken Te warm voor dit jaar De krul groeit uit je haren Nee, hier schuilt er geen gevaar   En wanneer je slaapt Kan ik uren zitten kijken en wanneer jij gaapt dan gaap ik met je mee Droom maar wat je droomt     Droom maar wat je droomt   Ik wil je niks ontzeggen Onvoldoende tijd Geen strobreed in de weg slechts hier en daar wat spijt   hang maar aan mijn lippen dat is al wat ik verlang de zon schijnt door je ramen op het ouderwets behang   kijkend door jouw ogen herbeleef ik wederom die prachtige periode waar het ook voor mij allemaal begon   tevens besef ik nu reeds goed ‘t venijn schuilt in de staart het is hier één voor twaalf dat is wat me zorgen baart   En wanneer je slaapt Kan ik uren zitten kijken Droom maar wat je droomt Droom maar wat je droomt   sparen voor een woonboot want de zee is onderweg het ondrinkbare water staat dadelijk voor de deur zie mij hier nu staan wat heb ik je toch aangedaan   En wanneer je slaapt Kan ik uren zitten kijken Droom maar wat je droomt Droom maar wat je droomt        

Floris Mertens
0 0

Liselotte

kastanje donker zijn haar ogen als de nacht maar als fonkeling die stralen kan als het licht van de dag zonnestraal geef me warmte als het toch maar even mag net ochtend douw die voed en haar warme lieve lach   vergeet me nietje net een schoon bloemeke in het gras voor u schreef ik dit liedje en ben ik blij dat ik bij je was deze nacht   ochtendgloren in de wolken van roze rood en hemelsblauw ontwaakt in mij deze morgen en ben ik mijn ziel verloren aan jou met kruidenthee gezet laaft ze dorstigen van de dageraad goedemorgen lieve vriend zij ze toen tegen mij   vergeet mij nietje schoon bloemeke in het gras voor u schreef ik dit liedje en ben ik blij dat ik bij je was deze nacht   ze vertelde me de dingen die me die nacht waren ontgaan dronken liefdes en godinnen als haar lichaam net de maan Venus verlicht door sterren maar mars die was te licht gedronken hebben we het water en deden dan de luikjes dicht vergeet me nietje vergeet me nietje        

warhoofd
0 0

Denise

Denise was haar sleutel kwijt de muizenis was er mee heen in haar hoofd is ze zoek geraakt maar wandelt nog heel gedwee in gedachten dwaalt zij nog steeds maar de eenzaamheid is er troef Denise weet dan dat er iemand is die naar je vroeg   dagen kunnen verwarrend zijn wanneer je niet meer weet de haan kraait bij zonsopgang en na jaren komt ook wel sleet dolen door vervlogen dromen doet ze nu elke dag Denise weet dan dat er iemand is die naar je lacht   soms ben ik ook de weg kwijt soms loop ik ook verloren in mijn hoofd en ben ik nu bij jou Denise   ik zie haar dikwijls in een cafe vertellend over haar jeugd met mensen om haar heen over wat haar heeft verheugt toch in gedachten is zij alleen in haar maalstroom van tijd maar Denise weet dan dat er iemand is die ook met je lijd   nu de nacht gaat komen wordt het donker in haar ziel vloekt ze tegen spoken en haar engelen zijn nu nihil is ze bang van de boeman die in haar gedachten spookt maar Denise weet dan dat er iemand is die ze ook hoort   soms ben ik ook de weg kwijt soms loop ik ook verloren in mijn hoofd en ben ik nu bij jou Denise ben ik nu bij jou    

warhoofd
0 0

Ietsje beter

Zal ik jouw troost zijn, jij de mijne Niet groot, niet klein, gewoon gedeelde pijn Zodat het ietsje minder pijn doet   Jij bent mijn lief, en ik de jouwe Geliefd, vertrouwd, bouw ik op jou Zodat het ietsje beter aanvoelt   Het leven vraagt en knaagt en is soms lastig Jij raakt me, maakt me ietsje meer standvastig De moeilijkheid, de lelijkheid, wordt ietsje draaglijker door jou En dat hele kleine beetje beter, maakt het verschil Maakt mij completer, en het leven net een beetje minder kil   Geef mij je moed, ik geef je mijne Vergoed mijn lijden, verlicht mijn pijn Zodat het leven ietsje mooier wordt   Want het leven vreet en neemt soms al je wilskracht Jij geeft me zekerheid, een beetje als mijn schildwacht De aardigheid, mijn waardigheid, wordt ietsje beter nog door jou Laat mij jou ook dat extra beetje schoonheid geven Laten we elkaar gewoon een beetje extra liefde geven

Karin van der Stoop
20 0

You know what I mean

I wish I could write you a lovesong To show you the way I feel   _________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________   _________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________   _________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________   _________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________   _________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________   _________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________   Seems you don’t like to listen   http://erwinabbeloos.over-blog.com/

Erwin Abbeloos
12 0

Bankencrisis

Onze majesteuze stoel leunt door, verzakt, en stort de goddeloosheid in.    Zeg maar 'nee'. 'Nee!' Het heeft geen zin.    Onze tafel en bed, gescheiden, gehuwd dus ooit, 't vliegt de container in!   Ons ja-woord.  'Nee!' Het had geen zin.  

Naamloos document
8 0

Over de zee

Ik had een lied willen schrijven Over de zee Maar er was niets om te schrijven Er was alleen De zee   Ik heb uren zitten staren Naar de golven en ik weet Er is niets te verklaren Er is alleen De zee   Ik heb weken rondgereisd In dit land met duizend kleuren Waar zoveel is gebeurd En nog zoveel moet gebeuren En zoekend naar een rustpunt Kwam ik bij de oceaan Ik dacht hier kan ik schrijven Hier wordt alles een verhaal   Dus ik heb uren ziten luisteren Naar het ruisen van de zee Het is alleen maar ruisen Het is alleen De zee   Een hele familie Springt plots vrolijk in de zee Denkt niet aan de oceaan Speelt er simpel mee En ik kijk op een afstand toe En denk nu krijgt het zin Je kan de zee niet vatten Dus gooi jezelf erin   Maar ik heb uren zitten luisteren Naar het ruisen van de zee Het is alleen maar ruisen Het is Alleen De zee         Geschreven op reis door Zuid-Afrika

Annemie Corens
16 0

theo said

Theo said we should do the normal thing I asked what he meant ‘You know,’ he said I knew I should but didn’t and instead vaguely shook my head kissed him and that was that

LL Rigby
17 0

Meezinger: Vier visjes (*)

llustratie: Enea Derboven   Vier visjes in de zee Ze stoeien met elkander ze kijken naar de zon En dromen van plankton   Vier visjes in de zee Hun staartjes gaan naar boven Ze kijken in het rond De buikjes naar benee   De neusjes happen lucht Ze  gaan tekeer in ’t water Problemen zijn ver weg Ze voelen zich tevree   Al zijn ze klein of groot Al zijn ze dik of mager Geen zorgen aan  hun hoofd Alles is dik okee   Vier visjes zwemmen heen Het strand is nu verlaten En straks daalt weer de zon Een mooie dag is om   (*)Persiflage:  (op de tonen van “twee meisjes” als RVHGW het goed vindt, mag hij het zelf ook zingen)  

Vic de Bourg
36 0

Diesel-tempo

Nieuwe school, avontuur - Ge wet wel - grote mond. Rondhangen me de vrienden, smore van lampbestuurde grond. Ontgrond, waar ik stond, met tanden van mijn mond, niet gedacht dat het bestond, nog voor dat alles echt begon.    Ik moest er nog mee starten, mee aan de slag, “Hallo - ik ben nieuw hier - ja - eerste dag”. Denkte echt dat da mijn woorden werden? Niks wereld-derde, elke dag die fucking Merde, Sorry dak ff hardop lach.   Vergelijk me met een beest als een tijger, een vechter, een krijger,  altijd eerst op startblokken, de steun van de steiger, Mensen vragen mijn mening, shit - really - ge moogt is raden waarom ik weiger.    “Hallo Mevrouw, goeiemorgen, ik zoek het toilet”, Ook zij had mij weer snel met de mond vol tanden gezet,  ik zeg ‘halloww.. da’s toch ni zo moeilijk he, zeg me gewoon de weg" Die vrouw bleek dus doof te zijn, en niemand da't da efkes zegt?!   Stunt nummer 1, en ik ben een man van vele, zou men stommiteit af en toe moeten kunnen verdelen, lokaal lokaliseren door te transporteren en te transformeren, zodat ik ’t me enkel moet verbeelden.    Dromen is erg maar vaak snel over, een soort manier waardoor ik mij naar een universe tover. Daar is het proper, rein en ongelogen, zonder te betogen, zonder ne moskee of synagoge.   Helemaal niet, waarom voelt gij u nu aangesproken? Ineens - ver uit het niks - komde gij hier aangekropen, ff kloppe, telefonneke, nee niks late wete, en dan nog verwachte da ge hier ’s avonds me ons mee kunt eten?!   Shit weg - die fucking vanzelfsprekendheid, Respect voor mekaar -neje- het volk van vandaag krijgt het schijt, in alle tegenstrijd, niemand is nog toegewijd, ge weet da gij de toekomst zijt, ge hebt zelfs nog geen beetje spijt.    Uw ouders - zo hard gewerkt om er voor u te zijn, centjes op de bank gezet voor uw succesje, groot of klein, Gij moet het wete, gij liever dan de mijn want - de mijn doe ik geen pijn, Gij zult het kruisje van het huisje zijn.   Sorry mama - ik lust da ni - ik wil alleen echte cola, meende gij da nu - men kind - shit verwende Lola. En Lola krijgt alweer haar zin,  dus tegen beter weten in,  klop ik vandaag weer op m’n kin omdat’k niet graag van m’n zusje win.   Ooit moeten we leren, doen we allemaal, en ’t is gewoon een feit, vandaag elk in ons eigen taal.  Fysiek of mentaal, introvert of asociaal. we moeten best massaal, organiseer nogmaals het laatste avondmaal.   Ma da's moeilijk want de tafel is te klein, of misschien hebbe we gewoon te weinig plek. Zijn weer maar eens verhuist, alles behalve fijn, weinig ander keus want den Immo ging op z'n bek.    Neenee, da's ni wa da'k zeg,  hoe wilde da'k het uitleg? Zo da gij mij verstaat, Immo en ik waren beginnen vechten op de straat.   

Flashlab
1 0

Hoe moeder stierf en dat dat eigenlijk mijn schuld was

  ‘Moeder, je zou me toch komen ophalen aan het station? Ik had gezegd om kwart voor twee. Half drie is het nu.’   ‘Moeder, het is drie uur. Waar blijf je? Bel je me?’   Maar moeder belde niet. En ook op de boerderij nam niemand op.     Om half vier kreeg ik de jongste broer aan de lijn. Ik zat op de rand van één van de grote bloembakken voor de stationsingang en keek verveeld rond. Na een weekend in Gent het dorp troostelozer dan ooit. Ik keek naar de bussen die af en aan kwam rijden. Naar de mensen die op en af stapten. De meesten beladen met zakken van de Aldi, er is een filiaal in de naburige gemeente. De Aldi is voor arme mensen, zei moeder altijd toen ik als kind vroeg waarom wij er nooit heen gingen. Arme mensen zonder auto.   De jongste broer ademde onregelmatig en probeerde zich goed te houden. ‘Ons moeder. Louiza, toch.’   Ik zocht tevergeefs houvast op de rand van de betonnen bloembak die, toen de jongste broer verderging, stroperig werd, als drijfzand. Ik dreigde weg te zinken. ‘Maarten. Met zijn tractor. En moeder, met de auto. Verblind door de zon, zeggen ze.’                                                                      *   In de keuken zaten de vier broers samen met vader aan tafel. Ze keken naar het tafelblad. Ze keken niet op toen ik ook ging zitten, maar bogen hun hoofd nog dieper. Hun neuzen raakten het tafelblad net niet. Wie niet beter wist, zou de aanblik komisch gevonden hebben.   De jongste broer richtte zich op. Hij keek me aan en ik dacht een veeg bloed op zijn T-shirt te zien. Dat hij er als eerste bij geweest was. Dat hij net het erf afgereden was, hij was de maaier komen halen, het gras op het stuk land aan de Wissel stond zo hoog. Daar, aan de Wissel, in de bocht… Moeders auto stak half in de gracht. De tractor van Maarten was er half over gegaan. Dat hij erbij was toen ze… Dat hij de deur eerst niet open kreeg. Hij had haar gordel losgemaakt, haar uit de auto gehaald. Ze had iets gezegd, maar hij begreep niet wat. Dat alles zo snel ging. Dat Maarten haar niet gezien had. Dat Maarten daar stond. Gewoon stond. Godverdomme, de klootzak.   Ik haastte me naar mijn kamer.                                                                   *   ‘Zusje, het is net zo druk nu. Kun je niet pas tegen de avond terugkeren? Ze komen materiaal leveren voor de nieuwe stal en vader is niet thuis. Ik ga me te erg moeten haasten. Kun je echt geen trein later nemen?’   ‘Nee, ma, dat kan ik niet. Ik vertrek nu naar het station. Ok?’                                                                        *     Maarten vraagt om langs te komen op de boerderij. Maar men wil Maarten niet zien. Men wijst hem met de vinger. Het is zijn schuld. De politie komt enkele keren langs en er passeert ook een verslaggever van de krant, maar niemand wil met hem praten behalve een loslippige buurvrouw.   In de krant heeft men het over een tragisch ongeval en over Maarten D. (39), een bekende van de familie, goed bevriend met de vier zonen van het slachtoffer. Dat hij mij om de twee weken de hersenen uit mijn kop neukt, heeft de verslaggever er niet bij vermeld.   Dat het niet de eerste keer is dat de jonge boer een ongeval veroorzaakt. Alleen niet eerder met zo’n tragische afloop. Het slachtoffer was een liefhebbende echtgenote en moeder van vier zonen en een dochter. Lid van de KVLV. Een hardwerkende boerin, die haar boerderij met trots bestierde.   Maar ik moet Maarten wel zien.   Ik klop op de achterdeur en vind zijn ouders in de keuken. Ze zitten aan tafel en veren op wanneer ik binnenkom. Een klamme hand, enkele woorden van medeleven en verder niets. Boeren zijn harde werkers, geen praatjesmakers. ‘Hij is bij de kalveren,’ zegt zijn vader ten slotte. Toonloos. Mijn tong plakt tegen mijn verhemelte. Ik trek de achterdeur geruisloos achter me dicht.   Hij staat werkloos naar de eerste kalverhut te staren, een emmer met melk in zijn rechterhand. Ik schuifel met mijn voeten in het stro, zodat hij wel moet omkijken. Hij ziet me, maar hij mijdt mijn blik. Hij zet de emmer neer en veegt zijn handen af aan zijn overall. ‘Louiza.’ Dan pakt hij de emmer weer op, gaat voor de tweede kalverhut staan en giet wat melk in het drinkbakje. Het kalfje begint meteen gulzig te drinken. ‘Ik heb haar niet zien komen,’ zegt hij. Hij gaat in de richting van de derde kalverhut. Het kalfje komt nieuwsgierig dichterbij, likt in afwachting aan de tralies. Ik sla mijn armen om zijn grote, logge bovenlijf. Hij houdt de emmer nog steeds in zijn hand. Zelfs wanneer zijn tranen in mijn hals beginnen te druppen.   Mannen huilen niet, wil ik zeggen.   De broers huilen niet. Vader ook niet.   Dus waar haal jij het recht?  

Valerie Tack
78 2

Eenvoudig is het niet.

Eenvoudig is het niet.     Het doorbreken van patronen, het verleggen van een grens, het verzaken aan de starheid, ja, dat lijkt toch wel immens.   Altijd weer maar die gewoontes alles wat werd opgelegd, al wat ons steeds weer geleerd werd, al wat ons werd voorgezegd.   Reiken naar het onbekende waar het denken vrij kan vloeien, waar gewoontes macht verliezen, creativiteit kan groeien.   Stappen naar het ongerijmde, wandelen naar vreemde oorden, nieuwe werelden ontdekken, klanken die we nog nooit hoorden.   Ooit nog eens te kunnen reizen, op een fantasie-komeet, door het humor-universum naar de poëzie-planeet.   Nee, eenvoudig is het niet met al wat ons heeft geknecht, al die regels en gebruiken, vrijheid die ons werd ontzegd.    

A. Rivesta
17 1

Miljarden sterren.

Miljarden sterren.    Je schitterende woordenspel, je flitsende gedachtengang, zo grandioos en passioneel, zo inspirerend en vol leven, zo snel en soms zelfs geniaal.   Maar zelf ben ik al wat antiek - of is het veeleer ouderwets?   En 't gaat me soms wel wat te vlug, je woorden vlammen me voorbij, een wilde woeste wervelwind, vergaan en weg voor ik 't besef en goed en wel begrijpen kan   met mijn antieke geest - of is die veeleer ouderwets?   Enfin, de wereld is heel groot en 't firmament oneindig, miljarden sterren, meer dan mensen, meer dan ik bevatten kan   met mijn antieke geest - of is die veeleer ouderwets?   Maar goed dat er verschillen zijn, voor iedereen een eigen stijl, voor iedereen de vrijheid. Want altijd weer diezelfde smaken, 't zou maar saai en kleurloos zijn   of toch voor mijn antieke geest - al is die veeleer ouderwets.    

A. Rivesta
26 0

De trein van de vooruitgang...

De trein van de vooruitgang...   De trein van de vooruitgang, of wat vooruitgang wordt genoemd, die dendert alsmaar vlugger voort.   Een trein die je niet missen mag, dat wordt toch vlot beweerd, en hoe hij je vervoeren zal naar wat je hart begeert.   Die trein van de vooruitgang, of wat vooruitgang wordt genoemd, die lijkt mij echt wel overvol.   Dus blijf ik liever op 't perron, dan op die trein te springen. Ik heb er geen behoefte aan, om mij daarin te wringen.   Die trein van de vooruitgang, of wat vooruitgang wordt genoemd, die blijft wel rijden zonder mij.   Ik hou van eenvoud en van rust, van vreugde en gezelligheid. Die trein, die is mij te gevuld met druk en overbodigheid.   Die trein van de vooruitgang, of wat vooruitgang wordt genoemd, die denderde voorbij.   Die dendert voort in volle vaart, maar dan wel zonder mij...  

A. Rivesta
86 1

Wanneer een job een kwelling wordt...

Wanneer een job een kwelling wordt...   Die mannen in hun keurig pak, dertien in een dozijn, ach, zie ze in hun chique car, vervuld van vrees en pijn. Hoe zielig toch, en hoe blasé, hoe onverbloemd gênant, terwijl geen mens ooit merken mag hoezeer ze zijn ontmand, en hoe ze ingesloten zijn, verblind en vol frustraties, alleen in hun gevangenis, als slaaf van hun prestaties.   Oh mensen toch, spring er toch uit, begin nu eens te leven, bevrijd je van je slavenjob en ga wat lol beleven, verzin eens iets origineels en laat je vrolijk aan, leef toch niet langer zo verkrampt, de pot op met die baan. Je hoeft  geen brave slaaf te zijn, kom, maak jezelf  eens blij, bevrijd je van die ketenen, leef vrolijk en leef vrij   Die vrouwen in hun mantelpak, die alles doen wat hoort, nadat de vreugde is vergaan, hun vrijheid werd vermoord, die mooi en volgzaam doen wat moet, wat van hen wordt verwacht, terwijl de pijn vanbinnen woedt, hun denken wordt verkracht. Want te veel slimheid mag niet zijn, het zou hen teveel schaden, want stel dat ze een kille chef, een 'superieur' verraden.   Oh mensen toch, spring er toch uit, begin nu eens te leven, bevrijd je van je slavenjob en ga wat lol beleven, verzin eens iets origineels en laat je vrolijk gaan, leef toch niet langer zo verkrampt, de pot op met die baan. Je hoeft  geen brave slaaf te zijn, kom, maak jezelf  eens blij, bevrijd je van die ketenen, leef vrolijk en leef vrij !  

A. Rivesta
34 1

Een blik, een lach, een klein gebaar...

Een blik, een lach, een klein gebaar....    Een blik, een lach, een klein gebaar, de kiem van een vertedering, een aanraking, een zachte drang, de groei van een verwondering.   En daar dan plots die zekerheid, een innig diep ontvangen, een hoop die naar de sterren reikt, een tomeloos verlangen.   Een brandend licht, een vlammend vuur, een hartverwarmend zingen, een onbeschrijflijk vredig uur, geluk niet te bedwingen.   De vlam verzacht, het vuur verstilt, maar blijft het hart verwarmen, een bondgenoot, een sterke vriend, in eeuwigheid omarmen.   Een blik, een lach, een klein gebaar, een passievolle zindering, een aanraking, een zachte drang, een tedere herinnering.  

A. Rivesta
61 1
Laad meer ...