Abjectie.
Toen ik klein was, wou ik astronaut worden.
Helaas ontdekte ik dat ik een idioot was en werd ik (wannabe-) fotograaf omdat alleen idioten de sterfelijkheid van schoonheid durven vast te leggen.
Schoonheid kent vele vormen; de vormen van het lichaam, de vormen van emoties en de vormen van datgene wat voor altijd verborgen zal blijven.
Obscure schoonheid, de stupiditeiten van het leven wellicht, worden vaak geabsorbeerd door de schaduwen van de banale esthetiek. Niets impardonnabel - "Beauty seen is never lost," zeggen ze weleens.
Er is lelijkheid in schoonheid en schoonheid in lelijkheid. Toch is 'lelijkheid' een diepgaand, breed woord.
Lelijkheid kent vele vormen; de vormen van het lichaam, de vormen van emoties en de vormen van datgene wat voor altijd verborgen zal blijven. Of verborgen moet blijven.
Abjectie.
Wellicht ben ik niet de beste persoon om dit in beeld te brengen.
Beaat ben ik nooit geweest. Noch gedwee.
Ik heb niet zoveel wensen. Het creëren van een paragon van kunst is weliswaar prachtig, maar een wens ver verwijderd van wat ik maar ben.
Desondanks is wensen voor het onmogelijke, iets waar de mensheid in uitblinkt en ik blijf maar mens, want om te zien met ogen die niet vertroebeld zijn door haat is een geschenk, maar ook liefde voor het over-het-hoofd-geziene. Ik zal mijn best doen als ongenuanceerde wannabeschrijver.
Ik houd van de kleur grijs.
Regen is grijs. Wolken zijn grijs.
De maan is grijs. Wijsheid is grijs.
Grijs rijmt op vijs.
Datgene was ik mis in mijn leven: Te veel grijzen, te weinig vijzen.
Ik beschuldig ten onrechte het geschenk van het leven als kleurloos, wellicht met een tintje deuteranomalie in die van mij, maar niet eentonig. Nooit eentonig.
Wat ook niet eentonig is, is mijn haat voor het leven.
Als het een beest was, zou het mijn vader zijn.
Een absoluut wangedrocht. Een lelijkerd. Een misbaksel. Een varkensfoetus zonder hart.
Mijn lot werd beslist.
