Zoeken - Creatief Schrijven

De dans van de hamburgereter

Met een stevige wandelpas in de benen botste ik op twee personen die me prompt deden stilstaan. Het koppel was druk doende een hamburger te verorberen. Elk op zich, niet samen één hamburger. Er waren twee redenen om mijn pas in te houden. Om te beginnen was ik redelijk ontsteld over het feit waar ze die hamburger vandaan hadden gehaald. Er moest een of ander evenement gaande zijn. Maar bovenal was het een plezier om de twee hamburgereters te aanschouwen. Het lijkt wel een dans. De dans van de hamburgereter. Ze zouden het als toelatingsproef bij de toneel- of dansschool kunnen geven. Als de eter zijn mond in de hamburger zet, gaat het hoofd steevast ietwat schuin naar beneden. Als ze wandelend eten, wordt er gestopt, want de twee gaan moeilijk samen. Na de beet doet de tong het nodige werk, want een hamburger eten zonder etens- of sausresten achter te laten rond de mond is onmogelijk. Soms blijft het daarbij niet en valt er saus naar beneden. In het slechtste geval op de jas of de schoenen, waarna er een nieuwe danspas volgt. Geloof me, het is een waar spektakel. Plots zag ik de hamburgerwagen staan. Het was een geel en mooi vintage model. Het leek wel of hij uit de straten van New York was geplukt. De wagen stond er als een ster aan de hemel die me de weg wees. Maar ook al passeerde ik nog een paar hotdog- en hamburgereters, en nestelde de heerlijke geur van gebakken ajuin, zuurkool en vlees zich in mijn neus, toch kon ik er aan weerstaan. En daar was ik best trots op. Maar ondertussen, iets later op de dag, heb ik er dik spijt van. Dju toch, wat zou een hamburger hebben gesmaakt. Zou die gele wagen er nog staan?

Rudi Lavreysen

9 0

WHAT THE PEOPLE WANT BUT THE DICTATORS ARE TOO STUPID

Koen Vlerick

4 0

SITTING IN THE FOG

Koen Vlerick

1 0

Massagepaleis

Wij waren teruggegaan. Naar onze bars, massagesalons en paleizen. Onderweg hadden wij het gezien. Alle kinderen, zij waren bleek of rood en elke jood kreeg al een messteek in de keel. Eindelijk. En u moogt echt zelf kiezen waar de woorden gelegd worden, wat waaraan wordt gekleefd. Het bloed aan de muur. De stroop aan de baard en in het begin was er slechts sprake van gesprekken bij een open haard. Lekker warm zijn de vijf sterren van het chique hotel, een schoon chateau. Doch. De zon slaagt er niet in. Om zonlicht te laten schijnen op ons welzijn. Intussen blijft het maar draaien. Dat zwijn aan het spit. Opa zit daar alvast. De tanden van zijn vals gebit te slijpen. Hij denkt dat er gebeten zal worden. Door de tijd. Door een meid tijdens het pijpen. Door een mug in de zijarm van een stroom. Wij zullen nooit meer verder geraken. Hier moeten blijven. Dat is ons lot. Tot er een ster valt, er nog vier ogen naar mij staren. Één werd ooit getekend in een driehoek. Een ander is van een naald die niets meer hechten kan. De overige twee. Die zijn van hetzelfde Palestijnse kind maar liggen ver uiteen. Het kwam door een bom of dat noodlot. Dat moet nog worden uitgemaakt door een dronken deurwaarder. Hij hangt ginds. Aan de toog van het massagepaleis. Is er nog drank die sterk genoeg is om de pijn te dragen. De waarheid echter. Zij wil niet meer geboetseerd worden. De workshop in de kelder werd intussen afgelast. En de kelner. Hij zal goed mogen poetsen. Schuren. Want zelfs de scharnieren van het luikje naar morgen stinken naar dat mensenvet. Of komt het van dat zwijn dat bijna helemaal gesmolten is. Schat, niets valt nog te smullen. Wij moeten echt terugkeren. Naar het begin. Toen er nog geen bars, geen massagepaleizen waren. Geen joden noch Palestijnen. Naar die ijstijd, mijn liefste, toen wij nog lekker likken mochten. Schuldigweg. Ja echte liefde durfden te betasten. In het donker. Zonder sterren, zonder tekens op een frak of naar elkaar. Nergens was een plas met Palestijnenbloed. De maan stond goed. Het mes lag in de schuif en bompa zat daar. Onverschillig. In een hoek. Dood. Op zijn gemak. uit de reeks 'Waanhoop'

Bernd Vanderbilt

3 0

Cursus

Workshop copywriting 101 @ De Schrijfboot

Start op 13 nov 2024

Regio Oost-Vlaanderen

Cursus

Workshop copywriting 101 @ De Schrijfboot

Start op 13 nov 2024

Regio Oost-Vlaanderen

Wedstrijd

SIX WORD STORY - Schrijven is schrappen

Deadline 5 jan 2025

Wedstrijd

SIX WORD STORY - Schrijven is schrappen

Deadline 5 jan 2025

DELETE THE KALASHNIKOVS DELETE NOW

Koen Vlerick

5 0

Vergeetachtig

We wandelden onder een aangename herfstzon richting supermarkt. Een honderdtal meter voor de winkel passeerden we een mevrouw die plots met haar wijsvinger tegen haar slaap tikte, haar wijsvinger snel omhoog hield en daarna ook haar hoofd lichtjes de lucht in stak. Het gekende teken van ‘Ik ben iets vergeten’. Hierna maakte ze meteen rechtsomkeer en stapte terug richting supermarkt. “Dat ken ik”, zeg ik tegen mijn vrouw. “Ze is iets vergeten. Ik vergeet ook altijd iets in de winkel. Als ik al niet vergeet om het op een briefje te schrijven.” Maar het is een serieuze kwaal, dat vergeetachtig zijn. Soms vergeet ik wat ik ergens kom doen. Dan ga ik thuis naar boven en daar weet ik het plots niet meer. Wat kwam ik daar doen of halen? Op het werk is het gelukkig zo erg nog niet, dat ik daar aankom en niet weet wat ik er kom doen. Of ik vergeet waar voorwerpen liggen. Zoals mijn bril. Het zijn ooit legendarische zoektochten. Maar dat uitbeelden, zoals de mevrouw deed, daar ben ik voorstander van. Het heeft het voordeel van de duidelijkheid. Het zou anders een raar zicht zijn, zomaar in het midden van de straat omdraaien. We zouden niet geweten hebben waarom ze dat deed. Zo ben ik begonnen met het thuis ook toe te passen. Het vergt nog enige oefening voor de huisgenoten, maar we komen er wel. Mijn eerste uitvoering of probeersel was niet meteen een succes. Het eten was klaar en ik maakte van mijn hand een vuist en bracht die een paar keer naar mijn mond. Het universele gebaar van ‘We kunnen eten’. Het moet zijn dat ik het nog niet onder de knie had, want onze jongste keek me verbaasd aan en zei: “Nu is hij zijn verstand ook ergens vergeten.”

Rudi Lavreysen

6 0

Een bijzondere postbezorging

Op een zonnige zondag verzamelen we ons aan de Batteliek in Battel bij Mechelen voor een gezellige natuurwandeling van 12 kilometer. Een koppel vrienden heeft hun hond meegebracht, een vrolijke viervoeter die vol energie rondhuppelt en overal aan snuffelt. Nog geen vijf minuten na vertrek zet de hond zijn eerste grote boodschap neer. Netjes, zoals het hoort, wordt alles in een plastic zakje gedaan, zodat we het later kunnen weggooien. We zijn goedgemutst en hebben er zin in, maar niemand voelt zich geroepen om het zakje de hele tocht mee te slepen. Terwijl we door het landschap trekken, houden we onze ogen open voor een vuilnisbak. Na een tijdje spot ik in de verte een groen bakje. "Kijk! Daar, een hondenpoepafvalbak!" roep ik enthousiast, opgelucht dat we het zakje eindelijk kunnen achterlaten. Vol overtuiging lopen we erheen, en zonder aarzelen deponeren we het zakje in de "afvalbak." Tevreden over onze snelle oplossing wandelen we verder. Maar nog geen tien meter verder stopt Vera ineens en kijkt peinzend achterom. Ze fronst en zegt: "Wacht even... dat was helemaal geen hondenpoepafvalbak. Dat was... een groene brievenbus!" We blijven als aan de grond genageld staan. Een brievenbus? Snel draaien we ons om en lopen terug naar de plek des onheils. En jawel: de groene "afvalbak" blijkt inderdaad een keurige brievenbus te zijn, glimmend met een sleuf en alles erop en eraan. De realisatie bezinkt, en we schieten allemaal in de lach. De situatie proberen recht te zetten, blijkt onmogelijk – het zakje zit stevig klem, en het eruit vissen lukt echt niet. Met rode gezichten en tranen van het lachen in onze ogen zetten we onze wandeling voort, ondertussen grapjes makend over de "speciale post" die de bewoners de volgende ochtend zullen vinden. Wie weet wat voor gezicht ze trekken als ze hun brievenbus openen... Hopelijk hebben ze gevoel voor humor!

Guy Van Damme

31 0

Vergetelheid

God allemachtig, waar zijn mijn sleutels. Het is steeds hetzelfde liedje.... De dag ruim op tijd begonnen om me in alle chillrust klaar te maken voor het feest. Alsmede alles in rekening gebracht zodat ik op het verwachte uur kan aantreden. Echter, de mogelijkheid dat mijn sleutels verstoppertje spelen, is een trouwe vergetelheid. Even zit ik met de handen in mijn gelukkig zacht gecoditionerd haar. Het is tevens geconditioneerd en spreekt de volgende zin uit: De sleutels liggen op de plaats waar je ze het laatst hebt gelegd, Lodewijk. Dat is juist, verdorie, er was geen haar op mijn hoofd die daar aan dacht.

Simon Heyman

10 0

Avondshift

We liggen zwijgend in zijn donkere bed - schipbreukelingen in een zee van knuffels. ‘Mama, ik ben trots op jou.’ Mijn strakke masker versplintert als een laagje vrieskou. Een fijn kneepje in zijn hand, meer kan er niet af. Moeiteloos haalt hij de loden last van mijn ene schouder,nestelt zijn hoofd er tegenaan. ‘En als ik zes word, wil ik graag een grote set van Lego Ninjago.’ Dan zakt zijn lijfje weg in een zorgeloze loomte. Kon iedereen maar dingen aanvoelen zoals hij dat kan.

Annelies Leysen

3 0

RE/-; Bestelling via hetbalanseer.be of de ontstaansgeschiedenis van de zegswijze ‘een gekregen koe niet in de uier knijpen.’

TC toon Beantwoorden Allen beantwoorden Doorsturen  Aan:orders het balanseer CC:Jean VAN BENDEGEM Vr 18-10-2024 14:49 WERKUREN Beste Kris, Vanochtend heb ik bob's bundel van het balanseer in goede orde ontvangen. Merci. toch was er meteen een zekere teleurstelling. het exemplaar van de openbare bibliotheek in turnhout dat ik tijdelijk in mijn bezit had heeft een bobvandenbroeckbruinbeigeinpakpapier kleur met witte letters. het boekje is gebonden met een boekbinderssteek, vermoed ik. er zit in alle geval een wit draadje in het boekje. mijn exemplaar daarentegen heeft twee nietjes (Stel U voor!), zwarte letters (Potverdikke!) en een saaie grijze kaft (Schande!) zou U zo vriendelijk willen zijn mij te melden waar ik een klachtenformulier kan invullen, want ik vind die niet op de site van het balanseer vereniging zonder winstoogmerk. ik voel me bedot en ben een beetje boos. ik was van plan de derde bundel van vincent geyskens bij U te kopen, maar zie daar nu van af. kuit nog is ook een vreemde titel voor een dichtbundel is mijn bescheiden mening. ik heb professor van bendegem op rust en edgar allan poe specialist in cc gezet omdat ook hier sprake is van horror en logica en het lang geleden is dat ik de man lastig viel. Ik heb ook een hekel aan frustratie op wekkende en jambementen ziezo. Hartelijks bij deze vandaag weer een leuk gedichtje geschreven onder de werkuren lode, casper (pseudoniemen) ps: volgens mij heb ik hier thuis vier en een half manuscriptjes liggen die de kwaliteit van bob benaderen, mocht er een competent iemand als redacteur en poetsvrouw wat helpen, dus: van harte welkom in harelbeke of mag ik u andere onzin insturen? Van: orders het balanseer <orders@hetbalanseer.be>Verzonden: maandag 21 oktober 2024 16:26Aan: Casper Hoogenboezem <casperhoogenboezem@hotmail.com>Onderwerp: Re: Bestelling via hetbalanseer.be Beste Casper, Wat jammer dat je de 2de druk met nietjes niet kon appreciëren! Om de pijn hopelijk wat te verzachten doe ik je graag kuit nog cadeau— gaat morgen op de post. Met hartelijke groet, Kris Re: Bestelling via hetbalanseer.be TC toon Beantwoorden Allen beantwoorden Doorsturen   Aan:orders het balanseer CC:Vincent Geyskens Za 26-10-2024 20:10 Liefste zaakvoerder van het paard, Geachte heer Latoir, Beste voormalig inspecteur bij de Federale Overheid Financiën, Goed idee om mijn teleurstelling te compenseren! De pijn werd reeds verzacht door de prachtige bladwijzer van Gust Gils. Een knap staaltje drukwerk dat ik ten zeerste apprecieer. Ik heb dat langwerpig kaartje (met de onderkant) van mijn middelvinger van mijn rechterhand geaaid.(aan beide zijden) Mooi ook dat er een subtiele pseudo-perforatie in zit die het faciliteert de bladwijzer te scheuren in een businesskaartje voor een boekhandel (mét BTW-nummer) en een bladwijzer (die dan korter zal zijn). In twee, dus. Mocht (onwaarschijnlijk) er aan de tweede (en volgende) drukgang(en) van bobsbundel evenveel aandacht geschonken zijn dan ... Tot op heden ontving ik geen cadeau-exemplaar van kuit nu van beeldend kunstenaar Vincent Geyskens. Ik heb Vincent (uitspreken op z'n Frans) even in cc gezet om hem te tonen dat ik nog steeds zijn literair-poëtische creaties op de voet volg en het lang geleden is dat ik hem lastigviel. Hij weet ook dat ik niet zo heel graag geld spendeer aan dichtbundeltjes. Ik hoop dat kuit nu mooi is vormgegeven. Misschien staat er wel een ietwat bizarre, licht pornografische, magnifieke collage van zijn hand op de cover, zodat ik wat twijfel aan mijn eigen waarnemingen. Tof! Misschien is de bundel wel een vervolg op de paling? Of gaat het over traditioneel Hollands bier? Tot zover. Ik wacht af. Ik kijk er naar uit. Ik ben benieuwd. Tot binnenkort Hartelijke en vriendelijke groeten uit H. Fijne zondag Casper Kuit nog TC Toon Beantwoorden Allen beantwoorden Doorsturen   Aan:orders het balanseer;vincent geyskens Ma 28-10-2024 9:49 Beste Kris en Vincent, Hartelijk dank !! De gratis en voor niks dichtbundel Kuit nog heb ik in goede orde ontvangen. Merci. De facteur stak het daarnet in mijn brievenbus. Over de vormgeving ga ik mijn teut houden. Jullie kennen allicht de zegswijze: ‘een gekregen koe niet in de uier knijpen.’ ( niet te verwarren met ‘weten waar het varken luizen heeft’ !) Ik zag wel dat er achteraan een rare tekening staat. Is dat een slang op de achterflap? 1000X dank !! Merci Hartelijke en vriendelijke groeten Casper, Lode (pseudoniemen)

Casper Hoogenboezem

4 0

NIGHTS IN BLACK SATIN

Koen Vlerick

5 0

PRAY 4 XXV

Koen Vlerick

9 0

Oorlogs(wan)hoop

Oorlogs(wan)hoop Een boerenkar dendert traag langs braakliggende velden. Over de draagbomen ligt een grauw deken. Op de laadbak tussen het in der haast meegenomen huisraad zitten vrouwen en kinderen. Diep voorovergebogen trekt een man de kar. Hij draagt zijn beste schoenen. Zij die niet op de kar zitten klampen zich vast, aan de zijborden of aan elkaar. Over de zandweg passeren ze als in een sacrale processie, door uitgeputte hoop gedreven. Naar de kerktoren aan de einder wordt niet gekeken. Vale gezichten zijn door wanhoop getekend. Stille gebeden worden gepreveld Huizen worden verwoest en bruggen opgeblazen. Het monster sloeg toe, niets ontziend en onverschrokken. Er is geen weg terug , zijn ze wel op tijd vertrokken ?

Alma lavado

2 0

TRY TRY

Koen Vlerick

4 0

Het muurtje

De radio zegt dat er actie gevoerd wordt tegen eenzaamheid. Of dat een goede zaak is? Natuurlijk. Of ik het ken? Ik ben er alleszins de persoon niet naar om zomaar en voortdurend bij iedereen binnen te vallen. Als kind al niet. Bij ons achter stond een muurtje en als ik daar op klom, kon ik tot bij een vriend van twee huizen verder kijken. Het klimmen ging gemakkelijk want het was een muurtje met ruitvormige gaten. Je zag ze in die dagen overal. Dan wachtte ik op dat muurtje tot hij buiten kwam en dan riep ik. Het was wel ooit lang wachten. Een keer zat ik er een tijdje en toen hij eindelijk buiten kwam waren mijn benen aan het slapen. Met die slapende benen en van blijdschap omdat hij buiten was viel ik van het muurtje. Met als gevolg een verzwikte enkel waarmee niet te spelen viel. Of als ik naar het voetbalveld fietste in de hoop daar iemand aan te treffen om mee te voetballen. Daar trof ik enkel de voorzitter aan die het gras maaide. “Je zal thuis moeten voetballen”, zei hij. “Tegen een muurtje shotten of zo.” Dan moest ik onverrichter zake naar huis met mijn voetbal die nog niet onder de snelbinder van mijn fiets was geraakt. Al ging shotten tegen dat muurtje met die ruitvormige gaten niet zoals het moest. De bal sprong alle kanten op. Er was wel een vlakke muur maar daar stond een raam in en dat hadden we al eens ingetrapt. De vraag is natuurlijk of dat gevoel van vroeger hetzelfde was als eenzaamheid. Tja, het was wellicht een combinatie van verveling en ietwat eenzaamheid. En de volgende dag was het gras gemaaid en waren er wel vrienden om mee te voetballen. Maar het muurtje, dat werkte wel.

Rudi Lavreysen

11 0

Ochtendritueel

luk-raak ik heb je getroffen ik was even vergeten de cornflakes uit m'n rozijnen te halen kom vul passie met verlangen aan naar verwachtingen tot het randje #ikbendani ik was even vergeten waar ik m'n sleutel moest vinden ik heb je getroffen ik geraak er wel gelukkig

Snork

9 0

happy christmas.

Het oude testament. Dat is een idioot boek, hoor. Die god, een misogyne sadist met smetvrees en een voorliefde voor bloederige offers. Alles moet rein zijn en wie dat niet is, moet dood - daar komt het op neer. Hele volkeren roeit hij uit. Afgrijselijk. A.H.J. Dautzenberg Hebt u het al gezien het walgelijke gejuich voor de doden van de andere. De zogenaamde broer en zusters van abraham. Iedere godsminaar is mede verantwoordelijk voor de tragedie. ****************************************************************************************** foto GALLERY https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/ ************************************************************************************* foto VERF ED: HOME https://www.2dehands.be/seller/view/m2160146167 *********************************************************************************** Rond 1995 heb ik dat werk gemaakt. Ik noem het "altaar der culturen."Links ziet men een tv, onze gemeenschappelijke identiteit valt van het - silicium - glas - zand.De gemeenschappelijke informatiebronnen zijn verdwenen.De wijzen van vroeger opgevolgd door radio en uiteindelijk als laatste de tv die een ongeveer gemeenschappelijke boodschap uitdragen is niet meer.De informatie is versplinterd.Rechts ziet men een gietijzeren kandelaar daar in een mensenhoofd in papier. Stukken teksten. Krantenpapier "De encyclopedische mens".Gietijzer = nationalistenKandelaar = religieIn het midden staat de hedendaagse mens. Opgesloten. "de encyclopedische mens".Dit deel is gemaakt van een reclame voor lippenstift.Regeneratie KosmetikIn de dubbele wand gaan luchtbellen in het water de hoogte in.In die dubbel - transparantie - plexiglas zit diezelfde "encyclopedische mens".Het geheel staat op dunne platen, glas = chips = zand = silicium.Het geheel steunt op een gietijzeren pilaar = industriële cultuur.De gietijzeren plaat staat op de grond = landbouwcultuur.HET ALTAAR DER CULTUREN. Ik woonde toen in de Aalmoezenierstraat in Antwerpen. De jaren 90 tig. http://www.anamorfose.be/verf/misc-images/verf-t-i-r-e

verf ed: Contemporary ArtTIST

2 0

De misstap van een duizendvoet

Een vogeloog is iemand die zich in die dieren graag verdiept. Op een dag kruipt hij zelf. Hoog in een boom. Zijn voeten blijven koud het ijs verdragen. Het vijveroppervlak. De plassen met hun nieuwe bodem. Alles zwijgt terwijl de winter zich alvast in morgen wentelt. In hun huizen, grote zalen. Daar zitten zij te schateren. Want winnaars kennen fraai zichzelf. Het betreft een tombola en bingoballetjes. Of in eenvoud. Kopjes chocolademelk van bruine koeien. Ben ik dan de enige. Dit is geen vraag. Doch wetenschap van kalme rust. Ginds in die kruin. Waar alles loslaat, bladeren het groen vergeten. Iets knaagt er aan een tak en zelfs die specht met rode kuif kijkt doelloos om zich heen. Intussen en verweg. Mooie mensen met hun auto aan een carwash. Ze dragen soms een vuile onderbroek, zoeken daar onder een zetel naar wat opluchting. Misschien een opgedroogde passagier en zelfs de regenworm hier in de grond, hij lacht. Omdat ik weer de tranen tel die nevel aan de topjes schonk. Het parelgras is schoon vandaag. Het is zeer gewoon. Hun natuur. De aard van veel wat leeft. De wens en dat verlangen. Om begrepen te worden. Zij leven enkel in het hoofd van mens en zielepoot. Bij hem de duizendvoet. Daar ben ik niet geweest. De sporen naar zijn hacienda zijn door hazen uitgewist. Zij stormden hier voorbij. Het ontij en de tegenspoed. De zon zijn scheen. Het was nog klaar. Duisternis moest nog geboren worden, al mijn hoop nog omgebracht. Een vogeloog kijkt om zich hij heen. Voordat de maan zich moeit. Het uitzicht zwarte kanten krijgt. Een wolf mijn voet opeet. De misstappen vergeten zijn. uit de reeks 'Waanhoop'

Bernd Vanderbilt

7 0