Zoeken

winteraura

zo met heel veel mensen opgepakt in een drukke straat draag met tegenzin twee truien een donkere winterjas dikke noorse sokken een sjaal en handschoenen in de zaken van mijn winterjas aai me zo dicht mogelijk aan haar ze blaast wolkjes naar me en lacht ze drinkt glühwijn en heeft een zoete adem vraag of ik haar tong mag proeven ze lacht me weg en gaat bij de andere vrouwen met dampende tasjes staan praten over maagverkleiningen en darmoverbruggingen en diëten die echt helpen onder hun dikke warme winterjassen zitten rubensiaanse winterlijven verstopt blank als de flanken van melkwitte merries riemen trekken striemen hun hun bleke vel zullen gaan rimpelen naar het komende decennium en overbodig flapperen als het laatste wc-papierblaadje dat blijft kleven aan het rolletje

Peter mmm Verreth

2 1

Hart spreuk drie

Koester wat je niet hebt Het kan altijd nog komen

Elle Hart

6 1

Cursus

Luisteren naar bomen

Start op 8 nov 2025

Regio Antwerpen

Cursus

Luisteren naar bomen

Start op 8 nov 2025

Regio Antwerpen

#Novembervers2025 - schaduw

Ik, schaduw, neem veel plaats in zonder te deuken.Ik ben langer dan de zomer en slanker dan in het echt. De zon tekent mij zo en dat helemaal zonder kreuken.

Anemos

13 2

Fijne dag nog

"Fijne dag nog", zegt de mevrouw van de krantenwinkel als we met een krant, de lotto een paar wenskaarten naar buiten stappen. De 'een' aan het begin van de zin wordt vaak weggelaten. Want het moet snel gaan. Voor je het weet zijn de klanten buiten en hebben ze de afscheidsboodschap niet gehoord. Terwijl die net zo belangrijk is. Ook in het café krijgen we later op de dag van de uitbater dezelfde 'fijne dag nog' mee. Alsof ze het hebben afgesproken. Of alsof ze samen naar een afscheidnemend congres zijn geweest, waar de nieuwe trends in het afscheidnemen werden besproken. Er schuilt iets hoopvol in die 'fijne dag nog'. Ik wens je 'nog' een fijne dag. Dat je aan deze dag nog veel plezier mag beleven. Trouwens, in de late namiddag schakelt de café-uitbater over op een 'fijne avond nog'. Er wordt vaak niet nagedacht over wat we bij het afscheidnemen zeggen. Het is een automatisme. Maar ik verdenk de mevrouw van de krantenwinkel en de café-uitbater ervan dat ze het menen, die 'fijne dag nog'. Kent u deze nog: “Voor straks lekker slapen en morgen gezond weer op.” Een klassieker. Dat werd aan het einde van een tv-programma gezegd. In het echte leven is de zin te lang. Wat zeiden ze thuis? 'Tot de volgende', meen ik me te herinneren. Of het klassieke 'saluj'. Van het Franse 'salut', maar vooral van het Latijnse 'salvus', dat 'veilig' of 'gezond' betekent. Wat zeg ik zelf? Vaak is het 'hou u goed'. Ook een soort van 'salvus'. Bij het horen van 'tot de volgende zitting' heb ik de neiging om al zwijgend te vertrekken. Het leven is geen zitting of een vergadering. Maar af en toe vertoont het leven sporen van ontreddering en dan komt een vergadering aardig in de buurt.

Rudi Lavreysen

9 1

Aan alle prinsen en prinsessen!

Hallo jij daar, prins of prinses van dit vreemde land! Je denkt nu vast: 'heeft die kromme heks het tegen mij?'. Wel, het lot heeft bepaald dat jij en ik aartsvijanden zijn. Wat houdt dat in? Dat ik jou ga opsporen, vinden en vervolgens de pijp uit laten gaan. Maar ach, het lot is slechteriken als ik meestal niet gunstig gezind. Daarom ga ik sluw te werk. Maar oeps, ik mag natuurlijk niet verklappen hoe ik dat ga doen. Kom eens even wat dichter. Dan vertel ik je meer over wie ik ben. Ik ben Syrah, Syrah de Slimme, ook wel de Laffe. Maar... vooral De Slimme! Ik zwiep graag met m'n bezemsteel door de lucht en kakel dan wel eens als een klein heksje. Verder leerde ik op de heksenacademie exact hoe ik dit plan moet uitvoeren. De heksenacademie, vraag je. Dat is de plaats waar heksen groot en klein, jong en oud, leren hoe een goede, of eerder slechte heks te zijn. Je leert er de kneepjes van het heksenvak! Maar, hé, kom nou nog even wat dichter, want ik moet je nog zoveel meer vertellen. Weet je, toen ik jou voor het eerst zag, haatte ik je al, ik wist dat je m'n vijand was en daar kon ik niet met leven, met jou! Jij had vast hetzelfde gevoel toen je mij voor het eerst tegenkwam. Daar ben ik driehonderd procent zeker van. Nu, neem gerust even een drankje, misschien die thee die ik je nu even door dit blad heen ga aanrijken. Mijn favoriete huisbereide thee. Wat? Of ik hem vergiftigd heb? Hoe durf je! Ik ben een eerlijke heks, ik zou nooit liegen over iemand vergiftigen. Of toch? He he. Jij bent een prins, of prinses, en ik - ik ben gewoon een kromme, bepukkelde heks. En dat is waarom we aartsvijanden zijn. Heksen en zij van koninklijke afkomst, tja, dat werkt gewoon niet. Dat is sinds het begin der tijden al zo. Weet je nog Sneeuwwitje en haar stiefmoeder, die ook een heks was? Of Doornroosje en haar boze heks? Elke prins of prinses heeft zo'n aartsvijand en ik ben de jouwe. Maar laat ons nu maar ophouden met deze dans. Hij heeft lang genoeg geduurd. En ik ben klaar om toe te happen? Kom nog even net ietsje dichter. Ja, goed zo! Je bent nieuwsgierig waar dit verhaal naartoe gaat, niet? Ik zal het je zo zeggen, want onze dans is bijna gedaan. Deze dans van aantrekken en ontwijken, aanraken en dan weer wegduwen. Ik hou ervan m'n prooi de stuipen op het lijf te jagen. Zachtjes te aaien om dan te doen schrikken. HA! Wat een feest, wat een feest, want jij... Jij bent er GEWEEST! Ik hap toe, maar ach, wat een pech, dat blad hier raak ik niet voorbij, dus loop je weg. Maar prinsje of prinsesje in die wereld voorbij dit blad, hou je klaar, want 's nachts verschijn ik weer op je pad! Dus hou je stil en verstop je goed, want Syrah de Slimme weet heus wel hoe ze uit dit blad raken moet! Maar voor nu ben je dus nog even veilig. Wat zal ik je missen, mijn aartsvijand, want heksen kunnen niet rusten tot hun koninklijke tegenpool de laatste adem heeft geblazen en de ochtend niet meer ziet. Dus slaap zacht, tot morgen, of toch niet!

Soetkindb

2 1

Brievenpost van Dinges | Aan dhr. Nicolas Sarkozy

Geachte heer Sarkozy Bonjour monsieur le président. Nu u in de gevangenis zit, vindt u het wellicht boeiend om brieven te ontvangen. Toch was ik licht verbouwereerd door enkele nieuwsfeiten aangaande uw gevangenschap in de Parijse La Santé-gevangenis. Volgens mijn buurman Gust hebt u al bedreigingen ontvangen van elke medegedetineerden. Dat heeft hij in de online versie van Le Monde gelezen. Tja, u zal er wellicht niet met iedereen vriendjes worden. Ook in ons land zijn er wel eens politici met justitie in aanraking gekomen. Ik ga ze niet allemaal opsommen, want dan zou deze brief veel te lang worden. Maar ik denk bijvoorbeeld aan oud-premier Paul Vanden Boeynants die in 1986 een driejarige voorwaardelijke gevangenisstraf en een geldboete kreeg wegens belastingontduiking. Van hem zijn ook de onsterfelijke woorden "Te veel is trop, of trop is te veel, hè." Later werd hij nog ontvoerd, dus ik zou maar voorzichtig zijn als ik u was. Maar ik was lichtjes geschokt over iets anders. Wat zeg ik, er kwamen zelf jaloerse gevoelens van mijnentwege bij kijken. Onder meer over het feit dat u twee boeken meenam naar uw stulpje in de gevangenis. Meer bepaald ‘De graaf van Montecristo’ van Alexandre Dumas en ‘Jésus’ van Jean-Christian Petitfils. Boeken van respectievelijk 1446 bladzijden en 888 bladzijden. Ik heb thuis ook stapels dikke boeken liggen, maar ik kom amper aan lezen toe. Ik moet werken, mijn sociale contacten onderhouden, met Gust en Ömer een kaartje leggen in café De Kiezel en met mijn vrouw af en toe naar de tv kijken. Naar de Verhulstjes bijvoorbeeld. Daar kunnen we van genieten. Ook mensen met geld, maar die centen komen niet uit Libië. U kreeg immers een boete van 100.000 euro omdat u campagnegeld had ontvangen van dhr. al-Khaddafi. “Ook een schurk”, volgens mijn buurman Gust. “Och, een mens kiest zijn vrienden zelf”, zei Gust daarover. “Die Sarkozy heeft miljoenen ontvangen. Wedden dat hij binnenkort vrij komt, want hij is al zeventig jaar.” Gust is zo slim als menig advocaat. Hij moet niet onderdoen voor die advocaat met zijn grijs haar dat altijd voor zijn ogen hangt, dinges, Walter Van Steenbrugge. Maar dan nog iets. Uw cel in de VIP-afdeling van de gevangenis is ongeveer 9 vierkante meter groot en heeft een bed - geen matras op de grond zoals in veel cellen -, een eigen douche en een toilet. Voor 7,50 euro per week kan u ook een koelkast huren en voor 14,50 euro zelfs een televisietoestel. Dat geld zal wel geen probleem zijn. Ik wil maar zeggen. Een gemiddeld studentenkot in Leuven is kleiner. En die hebben vaak alleen een gemeenschappelijke douche op de gang. En men betaalt voor een kot al snel 550 euro per maand. U mag er trouwens ook zelf koken, maar u moet daarvoor niet zelf naar de winkel. Sjansaar. Daarom durf ik zeggen dat het een beetje vakantie is voor u, want u mag ook een paar keer per dag gaan wandelen, uw Carla mag regelmatig op bezoek komen en er zijn nog van die dinges. Maar nog even over die boeken. U hebt ze naar verluidt symbolisch gekozen, omdat het verhaal of de personages iets zeggen over de toestand waarin u zich bevindt. Mag ik dan nog enkele titels meegeven? ‘Misdaad en straf’ van Dostojevski bijvoorbeeld. Of ‘De goddelijke komedie’ van Dante Alighieri. En niet dat ik het u toewens, maar toch ook ‘Honderd jaar eenzaamheid’ van Marquez. Tenslotte nog ‘De man zonder eigenschappen’ van Robert Musil. Dat is echt iets voor u. Alvast veel leesplezier. Ondertussen verblijf ik, met de meeste hoogachting Désiré Dinges

Désiré Dinges

0 0

the little birds

Koen Vlerick

4 0

Te doen lijst in het kort

Deze lijst is echt heel lang langer dan tien rollen behang Langer dan mijn arm mijn brein is toch zo warm Het springt van hot naar her en ergens heel héél erg ver Gom ik schaaf ik en kort inwie dan niet weg is, is nog gezien AMK

Anemos

4 1

Tesla

Is dit sla of spinazie? - Tesla! Onnozelhaar! - Is de familiemaan van mijn kapper. Tof zo'n eigen planeet voor het gezin. - Wel wat last van de zwarte kracht. Daarvoor zijn er regenbogen. - En waanzinnige droogte. Wat die sla al niet vrezen moet. - Ook uw kapper die het loof rooft. Voor zijn plan eet hij zelfs spinnen uit Azië. - Wil je nog iets weten? Is dit nu echt sla of is het toch spinazie? uit de reeks 'Over eelt en zurkelteelt'

Bernd Vanderbilt

3 1

De Heks

Volgens mijn buurman ben ik een heks. Ik geef hem gelijk, daarna sla ik hem dood met mijn bezem. Ik veeg zijn stoffelijk overschot bijeen en giet de brokken in mijn grote zwarte ketel. Zijn twee vierpotige mormels gooi ik er ook bij, ze kunnen niet meer blaffen als ze stoofpot ingrediënten zijn. Kakelend roer ik in de ketel en ik vervloek zijn ziel en nageslacht. Daarna slaap ik met de duivel en we leven nog lang en gelukkig in de hitte van ons hellevuur. Romantisch diner met Teckelstoofpot voor twee, en de schoonheid van een blaf-loze avond. We dansen naakt rond een brandstapel en roosteren zijn hoofd op een spies. Ik voeder het aan onze kat die met gretige ogen het zwartgeblakerde gezicht aanschouwt. Het is feest in het huis van de heks en het zal er altijd feest blijven, geen minuscule lul die dat veranderen kan en al wie het toch probeert zal eindigen in mijn soep.

Delphinus

12 2

De Dam in Amsterdam.

HET DORP flandre profonde ************************************************************************************Ik zat op de Dam, aan het genieten van wat mijn eerste joint moet zijn geweest. Ik zag de massa's om mij heen trekken. Opeens trof mij een angst. U kent het wel, een plotse uit het niets opkomende vlammende angst die mijn hele lichaam in de hoogste staat van alertheid bracht. Een man in uniform stevende op me af - een zachtgroen gekleurd uniform. Het was geen uniform in harde, zeer contrastrijke kleuren, zoals bij de Belgen, waarvan de boodschap luidt: wees bang, wij zijn het absolute gezag. Onderwerp u. Het uniform dat in mijn richting kwam aangestevend, nam mijn stuk shit in zijn hand, rook eraan en zei: "Nou, lekker spul."

verf ed: Contemporary interdisciplinair ArtTIST, nen tjolder, nen dommekloot

8 0

Brieven schrijven

"Schrijf jij nog brieven?", vraagt hij. We hebben net in het theater het stuk 'Groenten uit Balen' van Walter van den Broeck gezien. "Nee", zeg ik. "Of wel. In gedachten. En toch ook wel op papier. Maar versturen doe ik ze nooit." "Hoezo? In gedachten?" "De brieven van Jan Debruyker aan wereldleiders zoals Nixon en Brezjnev, of aan Koning Boudewijn, zoals we net in 'Groenten uit Balen' hebben gezien, die werden door zijn vrouw en zijn dochter telkens in de stoof gestoken. Maar dat die brieven nooit aankwamen, daar gaat het eigenlijk niet om. Een brief is een manier om je gedachten te ordenen. Als je een bepaalde persoon rechtstreeks aanspreekt, is het net alsof die dicht bij je staat." "Jij doet dus hetzelfde als Jan? Aan wie schrijf jij dan brieven?" "Bwa, dat is niet zo belangrijk. Aan heel wat mensen. Soms ook aan jou." "Serieus? Kan ik die lezen?" "Nee, dat kan niet", zeg ik. "Die brieven zijn voor mij." Hij kijkt me niet-begrijpend aan. "Dat is toch anders dan ons vader", zegt hij. "Schreef hij ook brieven?" "Ja, wat ik me goed herinner zijn de brieven die hij naar me schreef toen ik op kamp was. We waren allebei geïnteresseerd in sport. De koers, tennis, noem maar op. Maar op kamp konden we natuurlijk geen sport volgen. Hij schreef me dan aan het begin van de vakantie een brief, met het vervolg van de Tour of Wimbledon, terwijl het nog niet gedaan was. Hij verzon complete ritten en wedstrijden. Maar dat wist ik natuurlijk niet." "Schreef je dan ook terug?" "Ja, een kort briefje. Maar toen hij gestorven is, heb ik hem wel een lange brief geschreven." Nog voor ik kan vragen of ik die eens mag lezen geeft hij al antwoord. "Nee", zegt hij, "die is voor mij."

Rudi Lavreysen

11 1

aan mijn tuin

is iets toegevoegd, in het gras ligt een ding te schitteren om dan weer uit te doven, als een lampje aan/uit/aan/uit, de schuifdeur gaat open en mijn oog stelt scherp op wat daar probeert te zijn, ik loop naar de plek maar niets wil opgeraapt worden, met mijn hand voel ik enkel nat gras, de deur achter me dicht, ik draai me om en kijk weer naar buiten, een schittering wil opnieuw mijn aandacht, het dooft langzaam uit maar misschien beeld ik het me in, dan een vingerknip licht, ik ga een tweede keer naar buiten, met gebogen rug raap ik een ster

Ingrid Strobbe

9 1

De lama van Engeland

Met mededogen moet ik jullie meedelen dat ook de koningin van Engeland geraakt is. Een schot in de roos. Een schot in hun hart. Nooit worden er nog pantoffels gedragen in het paleis. Ronde hakschoenen staan aan de rand van hun bed. De tweeling. En nog maar zeven jaar oud. Landverraad is wanneer men mijn hoofd afhakt. Ik kan ze niet helpen. Ik kan Hare Majesteit niet helpen. Ik mag niet helpen. Dus ik leg de hakschoenen ochtend na ochtend naast hun bed. En ochtend na ochtend verkleed ik de lama’s. Toen de koning gestorven was, kon Hare Majestueuze Mathilda dit niet verdragen. En het paleis is leeg geweest voor maanden. Zij was Hare Mathilde gaan bezoeken in Frankrijk. Hare zuster. Mathilde heeft het haar altijd gewild; zij was het oudere overgebleven vlees. Het vlees dat ze lama’s voeden. Mathilde en Mathilda. De ‘a’ komt nu eenmaal eerder in het alfabet voor. Maar nu Hare Koning de grond ingeduwd is, kon Mathilde het haar niet meer willen. Dus werd Ze uitgenodigd en ontvangen. Frankrijk, niet het land van de olijfbomen. Niet het land van de appelsienen of de laurieren. Maar dat kon men niet zien in de grote tuin van Mathilde. Die haar dagen doorbracht rondwandelend in haar moestuin en haar serre. Haar bedienden commanderend. ‘U zult dit plantje afstoffen. ‘U zult de olijfboom planten’. Mathilde draagt zijden handschoenen. Mathilde kan dus niet zelf in haar tuin werken. De plafonds zijn hoog en de zon schijnt door het glas door de bladen de serres groen. Mathilde is geen koningin en heeft Mathilda er altijd om gewild. Maar hare Koning is gestorven. Dus zal ze Mathilda ontvangen en een laurierboom in Zijne naam planten. ‘Wat een imposante laurierboom’, zal haar zuster zeggen als ze aankomt. ‘Wat een fanatieke lama’s’, zal haar zuster zeggen als ze de lama’s rondom de boom ziet grazen. De lama’s en de boom staan in de serre. De serre heeft een hoog plafond en aangezien de planten niet allemaal opake bladeren hebben, zorgt de zon dat er overal groen licht schiet. En dat is prachtig. En dat vindt Mathilda natuurlijk ook. We zullen er geen doeken om winden. De koning was een lelijke man. Met schaapachtige rossen krullen die doorgleden langs Zijne bakkebaarden tot aan Zijne kin. Zijne lip was naar boven geplakt. Door een fout gespijkerde nagel in zijn kindertijd? Mathilde wist op wat hij leek. En zij liet het grazen naast Zijne imposante nagedachtenis. ‘Wat een fanatieke lama’s’, dat is wat Mathilda zegt. En dat is het enige wat ze nog zal herhalen gedurende haar verblijf. Na de eerste week kon men Hare Majesteit niet meer van de laurierboom wegkrijgen. Na de tweede week vroeg Hare Majesteit een kom water voor op haar kamer. Na de derde week vroeg de tweeling achter hun moeder. Na de vierde week vertelde ik dat Ze bijna terugkomen zou. Na de vijfde week werden er hopen hooi aan het lege paleis afgeleverd. De zesde week. De koningin van Engeland keert weder. Ze verschiet wanneer ze haar dochters ziet. Is de Majestueuze haar kinderen vergeten? ‘Wie heeft zulke kruipers binnengelaten in ons paleis?’, gilt ze mijn oor streng toe. “Kruipers”. ‘Uw dochters zijn zeven geworden deze week, Uwe Majesteit’. Haar blik verstart: ‘Kunt u me uitleggen hoe een lama voor mensendochters zou zorgen?’. Week zeven. Ook Hare Majesteit is geraakt. Want ik moet schuilen in het paleis waar ik opgegroeid ben. Ik moet schuilen en neem Hare dochters onder mijn vleugels. Dan doen we opgezette dieren na. Dan vluchten we de hallen door. Die niet stil het geluid van onze snellende hoeven verspreiden. Acht. Geeft u mij acht weken om terug te draaien en ik vertel het u. Want de lama’s verspreiden zich in de tuin. En hoe de krullen in de Hare’s haren exponentieel toenemen. En als de mensendochters ontwaken en hooi toegeschoven krijgen, ben ik degene die vluchten moet. Die hun aankleden en vliegen moet. Maar zelfs in de keuken is er niets anders dan hooi meer te verkrijgen. 9. Ze willen mijn hoofd. Ik zie er te mens uit. ‘BENT u LAMA OF NIET!?’, huilt de koningin uit. ‘ZIJN HET LAMA’S OF NIET?!’. Ze wijst haar dochters toe. ‘Het zijn geen lama’s, Uwe Majesteit’. ‘U bent geen lama, Uwe Majesteit’. Ze willen mijn hoofd. Ik spreek te mens.

Tess12

8 0

Vℓinder

Als ik uit jouw buik kom, en jij had vlinders in je buik toen je verliefd werd op papa... Kende je papa dan al toen ik nog maar een kleine rups was? ----(Alternatieve versie)Peter's droomDus mama? Als ik uit jou buik kwamen je had vlinders in je buik toen je verliefd werd op papa...Kende je papa dan al, toen ik nog maar een kleine rups was? Ik heb het ook al aan papa gevraagd, maar die zei "ik heb mijn toverstok gebruikt"Al weet ik dan niet of ik eerst een rups was, of sterrenstof.Misschien wel feeënstof, net zoals Tinkerbell of niet mama?

Kakofoon

9 0

Marina is geen jachthaven

Ik zei het nog: Schatje, hang niet zo met die wondertietjes over de BBQ, gewoon om me te zoenen. Nu zijn ze helemaal roze en moet ik al die marinade aflikken. uit de reeks 'Hormonoloog'

Bernd Vanderbilt

5 1

geachte ik ook niet begrijp the war &

Koen Vlerick

9 0

voor sfeer & gezelligheid

Koen Vlerick

6 0

De toekomst voorspellen

"Kan u me zeggen wat een brik is?", vraag ik aan de uitbater van de Antwerpse koffiezaak, terwijl ik naar het bord wijs. "Het is ibrik", antwoordt hij. Ik heb de i niet gezien. Die zit min of meer vast aan het beentje van de b. “Het is Turkse koffie", zegt hij. Ik begrijp dat het nogal straffe koffie is. Hij legt uit dat het in zijn thuisland een hele koffieprocedure is, maar dat ze het proces hier versnellen. “Voor mij dan een ibrik graag”, zeg ik. “En een groene thee.” We zetten ons buiten. Hij brengt ons de drankjes en hij serveert er twee glazen water bij. Iets later ziet hij me in de koffie roeren. “Dat mag je niet doen”, zegt hij. “De koffiedrab moet naar beneden zakken. Als je de koffie op hebt, moet je de tas omdraaien op het schoteltje. In de resterende koffiedrab kan je je toekomst lezen.” “Ik vind het maar niks”, zeg ik. “Allemaal goed en wel in Turkije, daar is het de normaalste zaak van de wereld. Maar ik zie me hier de koffieresten niet op dat schoteltje kappen. Laat staan dat ik er iets in kan zien.” “Misschien zegt dat wel iets over jou, dat je het niet doet”, knipoogt mijn vrouw. Ietwat in de war van die laatste boodschap, ga ik binnen afrekenen. “Heb je je toekomst gezien?” vraagt de man achter de bar. “Ik denk het niet”, zeg ik. “Pas op, het is niet gemakkelijk. Je moet er lang voor gestudeerd hebben”, zegt hij met een vreemde lach op zijn gezicht. “Maar als het niet werkt, heb ik achteraan nog een glazen bol staan”, lacht hij nu duidelijk. “We komen hier nog ooit terug voor een ibrik”, zeg ik bij het buitenkomen. “Dat is meer dan genoeg qua toekomst.”

Rudi Lavreysen

14 0

Laad meer ...