brief van T.
Hey,
Had een eerlijke gedachte vandaag. Dacht dat moet ze vast weten.
Ik ben die vergeten.
Dat moet ergens gebeurd zijn tussen spek en bonen. Of zo voelt het nu toch, alsof het daar voor was, voor spek en bonen, en ik veronderstel, sorry, nu zit jij er ook bij voor datzelfde spek, diezelfde bonen.
Denk dat ik het maar bij liegen hou, wat jij?
Misschien omdat er vandaag niet veel gebeurde, schrijf ik je, misschien omdat er vandaag zoveel gebeurde, schrijf ik je, misschien is het gebeurde niet de leugen, misschien ben jij dat wel. Ik stel me ook maar voor dat je echt wat van mij wil horen, weet je?
Neem je me dit aarzelen kwalijk?
Pech.
Deze tussenpersoon herinnert zich jullie extremen nog, niet allemaal met een nare nasmaak in de mond, maar de meeste, moet je toegeven, waren niet goed voor mijn gezondheid, dus pech. Ik blijf wat voorzichtig dit keer, dit keer geen met open ogen in jullie leven gelopen, wat dacht je daarvan? Ben ik een grote jongen geworden, of maak ik me ook maar wat uitstel wijs, uitstel tot je antwoord mijn brievenbus bereikt en je het me allemaal uitlegt als natuurlijk niet jouw fout en natuurlijk niet zijn fout, natuurlijk waren de omstandigheden ernaar, en ik was wat jonger en mijn ogen waren er nog niet klaar voor, tekenen aan de wand te herkennen. Is dit schrijven er ééntje?
Ik zie er overal tegenwoordig. Ook in hoe eerlijk ik met deze woorden op je overkom, ze zijn daarom gekozen. Dat je denkt: hij zegt van niet, maar hij is al in onze armen aan het lopen. Wat denk je dat dat nog betekent?
Je vroeg hoe het met hem gaat. Ik had je nooit als lafaard ingeschat. Een post-it op mijn deur? Misschien was het dat je je knokkels wilde sparen? Hoe dacht je dat ik antwoorden zou? Dapper?
Ik weet niet eens of ik thuis was. Nog zo’n teken. Vroeger heb ik geloofd dat ik het sowieso zou opmerken mocht één van jullie twee zich in een straal van 50 meter rondom me bevinden. Een middelmanszintuig, om zo te zeggen, een heikneuterige superkracht die me altijd tot jullie kwaadaardigheid terugbracht. Zijn de magnetische polen gekeerd?
Ik heb hem niet meer gezien, sinds. Hij vroeg ook naar je. Lafaard schoof een briefje onder mijn deur door. Weet jij wat van zijn knokkels? Of die nog werken? Waarschijnlijk niet hé? Hoelang heb je al niets meer van hem gehoord? Te lang neem ik aan.
Ik zal eens rondhoren, maar wat ik zo van hier en daar heb opgevangen, het zou niet goed gaan, de gek, zijn zo met plezier genoten titel, zou zijn doorgeslagen. Iemand zag hem met hersenscans door de straten waren, en wijzen op witte vlekken die herseninfarcten heten, voor wie het wil beloven. Misschien liegt iemand, misschien ik. Ik weet niet wat wat spaart, de waarheid de leugen, de leugen de waarheid, ergens brengt het op een rekening ook geen rooie duit op. Arm is hij zeker, maar dat had niemand anders verwacht, en toch zeker niet jij.
Of was je zo naïef als ik te geloven dat in één van zijn buien hij een gejat idee zou spuien? Tongen, hij sprak in tongen en die spreken zichzelf nog altijd tegen, die ondermijnen nog altijd wat hij van zijn eigen verleden of toekomst maken kan.
Als ik, of jij, mijn buurvrouw geloven wil, ze beweert hij heeft een plan. Het heeft niets minder dan het redden van de wereld voor ogen. Naar goede gewoonte geen woord over de mensen erin. De buurvrouw zegt: hij redt het wel. Of dat ben ik die je wil troosten. Met tegenzin want, is het zo jaren terug ook niet beginnen mislopen? Met mijn empathisch vermogen dat jullie relatie in jullie plaats dacht te kunnen hebben?
Ja, ik was gulzig, maar niet jaloers. Ik dacht dat er wel wat kruimels te halen vielen, tot ze me dwars in de keel gingen steken natuurlijk. Wie was ik dat ik jullie dacht te redden? En wie waren jullie dat jullie dachten te redden te zijn? Wie dachten wij alledrie te zijn? Een of andere soort ongoddelijke drievuldigheid? De pooier, de hoer en de klant?
Wie was wie ook weer?
En denk je echt dat mensen terugvallen in oude vertrouwde rollen wanneer die jaren later zoveel onoprechter na te spelen zijn? Dan hebben we toch wat van onszelf geleerd, nietwaar? Wat denk je, is dat de ongoddelijkheid bewaard?
Mijn stal is alleszins dat, een stal. Niet dat er een ster boven bengelt of een os of een ezel staan te hijgen in latex SM-pakje, hier komen alleen drie dommeriken langs, dommeriken die althans nog weten hoe hun knokkels te gebruiken, thans weten ze zelden wat ze hier komen zoeken, een of andere actiefiguur duimzuigend in een kribbe van nostalgie? Ik vraag me af aan wie ik hen doe denken dat ze me nodig lijken te hebben om hun routine in stand te houden.
Een of andere informant die hun van samenzweringstheorieën voorziet? Ze praten zo verdomde veel over de hemel die op ons aller kop zal neerdalen, en ik heb hen al tal van keren proberen doorsturen naar hem, en toch blijven ze bij mij aankloppen. Ik weet niet hoe jullie dat vroeger konden verdragen.
Nou ja, van hem wel, van jou minder tot helemaal niet. Maar misschien ben jij het dit keer die aandacht nodig heeft, ben je plots terug maagd geworden? Ik heb gelezen dat dat kan, dat het maagdenvlies terug dicht kan groeien, maar naar het schijnt is dat meer met de bedoeling de schuld voorgoed binnenin te houden, wat jij? Is jouw onschuld nog steeds op de vrije loop? Of breng ik te veel tijd met die drie dommeriken door?
Hoor, ik zeg maar wat, hopelijk wat dat je te ver gaat, dat je er even bij stilstaat, wil ik wel antwoorden? Jij moet het weten natuurlijk, maar hier is alvast mijn mezelf in bescherming nemende regel: ik hou het op brieven, zinnen en woorden.
Dan kan ik altijd beweren vandaag wat eerlijks gedacht te hebben. Denk dat mag je wel weten.
En misschien kan je mijn geheugen wat opfrissen. Dapper of laf, wat was ik weer?
Laat het me weten, dan zit ik er niet zo bij, de volgende keer, voor spek en bonen.
Wels en zo,
T.
