Rouw
Je ziet en hoort het steeds vaker, meer en meer:ego-tripperij verpakt als mededogen keer op keer.
Met mongolen rondhossen door berg en dalburnouters verbouwen zonder morren een stalin het oog gehouden door zwakkeren van zinaapjes kijken als therapie naar een nieuw begin.
Ondertussen mag patiënt Pedro ons verblijdenen honderduit over zijn neuroses uitweiden.Stromae die kwansuis het nieuws komt verstorenmentaal welzijn, weet je wel, je zal zelf maar tot een ellenlange wachtlijst horen,worden gezonden van 't ene kastje naar d' andere muur,geestelijke gezondheid is in ’t echt toch vooral te duur.
Gelukkig is er armoede, van tafel en bed, én van kansdan spelen diverse radiofiguren nog eens ten dans.
Het laatste verdienmodel slaat echter alle gensters kapotook in rouw heeft men een nieuw format gezien bij god.
Meus, het Kuifje van Vlaanderen televisieland,huilt om zijn broer, uiteraard camera in de hand.
Vertrekken naar gene zijde, intiem portret, immens verdrietmaar wel alles vastleggen op beeld, anders bestaat het niet.
Stop nu toch met koketteren met persoonlijk leedhet lost zichzelf niet op als iedereen er van weet. Een nare vorm van zelfbevrediging, een beetje laf:kijk mij aan, terwijl ik dans op mijn broers graf.
