Jodokus
Een gedichtje voor mijn nichtjes Mila & Alix - omdat jullie mij vorig jaar een zeer schoon schilderei hebben bijeengeschilderdt - ge weet nog wel, dames, de muren hingen vol verf - en ik sindsdien nog altijd niks moois heb teruggegeven. Dus: dit is speciaal voor jullie beiden: een gedichtje voor mijn twee wonderlijke nichtjes Mila en Alix. Gedichtje heedt Jodokus.
---
🦢🦢
Twee eendjes glijden traag voorbij,in water als vuur, een spiegel van tijd,hun veren turquoise van hoop en van licht,in ons stad, waar ieder verhaal hangt in zicht.
Langs Leie, waarin de bakstenen dansen,lopen drie schaduwen, drie harten in kansen.Mila springt, haar blik vol van de zon,met heldere ogen die vragen: “Waarom dan, dan, waarom?”
Ze danst met het licht, een twinkelend spoor,terwijl Alix aan stilte haar zorgen verloor.Met blauwe ogen en vragen te veel,draagt ze de wereld — een klein, groot geheel.
Mila lacht: “Kijk, die ene blijft staan!”Alix fluistert zacht: “Die zal het wel gaan .. verplutsen?”Dus een leugentje mijn, op aandacht uitgespaard,verdwaald in de kleuren, maar niet op uitgevaard.
De rimpels in het water zijn streken van moed,alsof het papier is waar er zachtheid op bloeit.Een kader van sterren, van bloemen, van tijd, ✨zoals Mila en Alix — liefde in strijd.
Voor Mila, die de kleintjes beschermen zal,en nu in haar dromen al: het chique bal bal bal. 👗Voor Alix, die fluistert met bomen en dieren,die luistert naar vrienden die wij niet plezieren. 🦔
Ze blijven nog even, hand in hand,stil in de stad, waar de stilte verstandheeft van hoe kinderlijke zorg kan bestaannaast de lach die de wereld doet aan.
Twee eendjes, een achter en een voorgaan,Twee harten verbonden onder een blauwe maan.Mila en Alix, schaduw en zon,in de spiegel van ons stad, waar hun reis begon.
---
❤️