Zoeken - Creatief Schrijven

Het einde van een tijdperk

Zo gefocust ben ik, dat ik geen acht sla op de stem, en op de schaduw die zich achter de sterrenhemel op mijn scherm aftekent.‘U hebt nog vijftien minuten,’ zegt ze. Ik ga gejaagd verder. Het zoekwoord dat ik had ingevuld ben ik vergeten. Ik verdwaal in de melkweg en weet niet meer welke ster ik zocht. ‘U hebt nog negen minuten.’Dat lijkt me nog ruim. Bij vijf minuten vraag ik me af of het menens is.Tijdens de laatste minuut probeer ik mijn manuscript naar een veilige plek te zenden. Dan wordt de hemel zwart. Ik draai me om. Iedereen zit met de rug naar een donker scherm gekeerd. We vormen een cirkel en kijken elkaar vertwijfeld aan. ‘Het is gebeurd,’ zegt iemand. We knikken zwijgend. Vanaf nu zullen we terug op aarde leven. Ik sta op en open een raam. Een lijster zingt ons bemoedigend toe.

Christine Van den Hove

58 4

Post rem

Een openingszin is duidelijk een mes dat aan beide kanten snijdt. Soms kan je een verhaal gewoon achterstevoren vertellen, zonder dat dat afbreuk doet aan de opzet of het doel. Neem nu dit korte paragraafje. Begin je te lezen vanaf de eerste zin, begrijp je perfect wat de schrijver te zeggen heeft, maar de narratief gaat niet verloren als je bij de laatste zin begint. Als alles goed loopt, als zon en maan op de juiste plaats aan de hemel kleven, gaan noch sfeer, noch betekenis verloren. Een duidelijk afgetekende structuur is dan wel belangrijk, maar niet altijd van belang.

Het Verdwaalde Schaap

77 0

Nieuws

Zes tips om je te verlossen van je writer’s block

Nieuws

Zes tips om je te verlossen van je writer’s block

Valangst

Met een zweterig, klam lichaam gilde mijn vrouw die nacht het hele gezin wakker. Ik droomde dat ik viel, blèrde ze, terwijl ze houvast zocht aan het hoofdeinde van het bed. Dat kan best eng zijn, zei ik, maar ben je al eens op het toilet gaan zitten, wanneer de bril nog omhoog staat?

Het Verdwaalde Schaap

7 1

Outside

They are shouting with their whole bodies. First mom, then dad, then both. Smoke curls up from my mouth. I wish they wouldn’t lock me out on the icy terrace. Should I jump to Mr. Tilmann’s terrace below and knock on his window? It’s only a few meters away, and he used to give me candy... Now mom points at me, in tears. Dad shrugs angrily, then nodds and walks out of the living room. He only found two gram, what is he going to do? I toss the bag of pills into the bushes. Mom unlocks the sliding door.

Tine Tytgat (2)

15 1

Avondklok.

Ze vroeg waarom niet. Ik legde uit dat het te laat was, door mijn shift. Ze vroeg of er boetes waren. Ik zei dat dat er niet toe doet, maar ja, waarschijnlijk wel. Ze vroeg hoeveel. Ik gokte honderd euro. Ze telde het geld uit haar portemonnee, legde hem in haar schoot en rolde naar de voordeur. Ze vroeg of ik kwam. Ik zei dat het haar beste dag niet zou zijn als we betrapt werden. Haar ogen twinkelden.

Tine Tytgat (2)

16 0

Een vakantiegewoonte

Het is een verraderlijk ding. De gewoonte. Een beetje zoals je trouwe schoenen die je niet wil wegdoen, maar er op de duur toch natte voeten in krijgt. Zo hebben we de gewoonte om bij de Parijse terrastafels te gaan zitten. Tot we onlangs voorbij een ander terras met dezelfde tafelsoort wandelden, maar hier met kleurrijke stoelen. "Zullen we hier eens gaan zitten?", vroeg mijn vrouw. Ik moest me zowaar vasthouden aan een van de hippe stoelen. Die vraag had ik niet verwacht. Een inbreuk op mijn gewoonte, weet u wel. Maar ik was bereid om het risico te nemen. In de zaak weerklonk een Spaans deuntje. Er viel ook een zuiderse geur waar te nemen. Die kwam, zo zag ik aan de rookwolken, van de aanpalende shishabar. Ik ben geen kenner, maar het is vooral waterpijproken (als dat al een werkwoord is) dat de jonge mensen daar doen. Je moet er wellicht niet naartoe voor een Westmalle Tripel. De jongelui liggen er in zeer lage loungezetels. Ik zou moeite hebben om er uit te geraken, zelfs zonder een waterpijp gerookt te hebben. "Stoort het niet, die geuren?", vroeg ik aan de barman die onze drankjes deskundig serveerde. "Dat ligt eraan, hoe de wind staat. Soms zijn het ook aangename geuren", vertelde hij. Er was iets van. Met de zoete geuren en het Spaans muziekje bekroop me een licht vakantiegevoel. Ik heb dan de gewoonte om mijn schoenen uit te trekken. Het zal wel iets uit mijn kindertijd zijn, toen ik in de vakantie altijd blootsvoets rondliep. “Onze Rudi loopt weer berrevoets”, hoor ik moeder nog zeggen. Ik had mijn linkerschoen amper uit of mijn vrouw stootte me aan. "Zeg, hier toch niet." "Dat is mijn vakantiegewoonte", zei ik. "En bovendien, met die waterpijpgeuren merken ze daar toch niets van."

Rudi Lavreysen

5 1

Muziek

De thuis die ik kende werd verzwolgen door een flauwe replica, die slechts in de hoeken nog enige evenredigheid vertoonde. De hemel waar hoop en voorspoed de toekomst beteugelde, liep leeg en stortte zich op het restant van onze werkelijkheid. Gezichten vervaagden en lieten onherkenbare hulzen na van redeloze kritiek. Is dit dan opgroeien? Hopelijk niet. Op de assen en akkoorden van deze verwoesting, bouw ik mijn tempel. Ik vind troost in de noten en bouw er mijn schuilplaats mee, want terwijl de wereld brandt, vind ik enkel nog troost in de muziek die me meevoert, hopelijk ver van hier.

Het Verdwaalde Schaap

6 0

Kannibalisme

Een stam in het Amazone-woud eet hun doden. Diep verscholen in ’s werelds groene long uiten ze hun respect aan de overledenen door hun assen te verwerken in een bananenpasta en zo op een respectvolle manier hun kracht te laten voortleven onder het volk. ‘Barbaars!’, roepen wij bekrompen, want alles wat niet in onze cultuur is ingebakken, alles wat ons vreemd lijkt, is verkeerd. Evenwel durf ik stellen dat ook ik schuldig ben aan dit soort troostend kannibalisme, want zolang ik me de naasten die jammerlijk tot hun einde kwamen in memento draag, zal hun herinnering mijn eenzame geest spijzen.

Het Verdwaalde Schaap

5 1

Moordpoging

Vanuit mijn tuinstoel bekijk ik de akker die achter onze tuin de horizon bedekt. De jonge maïsplantjes torenen met hun frisgroene kruinen reeds een halve meter boven de vers bemest landbouwgrond. Een onuitgesproken voorliefde voor agrarische panorama’s en hun bijbehorende geuren wentelt me in een deken van absolute nirvana. Ik gooi de resten van mijn appel tussen de het groen en neem een slok van mijn infusiethee met kaneelsmaak. Twee kraaien vinden samen hun weg naar de lekkernij en beslissen deze te delen. Het enige dat ik kan denken is: ‘Wat een gefaalde poging tot moord is dit nu weer?’

Het Verdwaalde Schaap

1 0

Verdwijnen

Sinister gesuis en demonische knallen maken plaats voor een stilte, die grimmig wordt verzwolgen door zijn diepe ademhaling. Met de pragmatische elegantie van een gazelle spurt hij door het barre veld, waarvan de horizon zich bij elke gracieuze pas verder van hem verwijdert. Hier kan hij verdwijnen, hier op dit open terrein. Zolang hij maar blijft lopen. En dat doet hij. Sneller en sneller en sneller. Omkijken hoeft niet. Hij laat enkel eenzaamheid achter. Met zijn blik gefixeerd op de ongrijpbare kimme, blijft hij sprinten. Hij moet wel doorgaan, want hier op dit open veld kan hij met zekerheid verdwijnen.

Het Verdwaalde Schaap

1 0

Kamperen

We slaan de halzen van onze bierflesjes tegen elkaar en nemen een flinke slok. Het kampvuur knettert en werpt een netjes gechoreografeerd schaduwspel op het steenmassief, waarachter we onze tent hebben opgesteld. Aan de horizon legt nu ook de zon zich te ruste onder haar deken van complete duisternis. Een helder signaal voor ons om dadelijk ook onze slaapzakken op te zoeken en onze lichamen te laten herstellen voordat we binnen enkele uren een lange dag inzetten. Ik ledig mijn blaas tegen een boom die wat verderop staat. ‘Hey, pis eens in je eigen tuin, snotjong.’, roept de buurman ontzet.

Het Verdwaalde Schaap

1 0

Die ouwe Ben

Elke ochtend om stipt half acht open ik de voordeur en steek ik mijn eerste sigaret in de warme vlam van mijn aansteker. Mijn eerste koffie heb ik al op, dus de peuk smaakt me extra lekker. Elke ochtend, een minuut nadat ik mijn eerste trek heb genomen, passeert die ouwe Ben moeizaam voorbij, zijn kromme rug ondersteund door een krakkemikkig looprek. ‘Dag Ben.’, zeg ik dan en hij knikt dan vriendelijk terug. ‘Goedemorgen.’ Elke ochtend wacht ik buiten op zijn aangename verschijning, dan pas kan mijn dag goed beginnen. Steevast wordt het wachten beloond. Elke ochtend, behalve vandaag.

Het Verdwaalde Schaap

1 0

Brug

Ze zat op de rand van de brug en liet haar huid liefkozen door de zon. Ik stond achter haar, mijn armen om haar schouders geklemd, verstrengeld in een dromerige greep om nooit meer te lossen. Ze kuste de rug van mijn hand en vergeleek de rivier die onder ons wegstroomde met de deugden en kwalen van het verleden. ‘Water onder de brug.’, zei ze spreekwoordelijk. Ze perste haar droge lippen tegen de mijne, een kus die afscheid spuide. ‘Beloof me dat je me nooit vergeet.’, snikte ze. Nadien verdween ook zij in de genadeloze stroming onder de pittoreske brug.

Het Verdwaalde Schaap

1 0

Rotsklimmen

De stilte hierboven accentueert het onvoorwaardelijke vertrouwen dat we in elkaar hebben. De rotswanden zijn koud en ik duizel al bij de gedachte om naar beneden te kijken. Mensen lijken vanaf hier, op deze ijzingwekkende hoogte wel insecten, met elk hun eigen taak, steeds weer hetzelfde patroon volgend. We negeren de sleur die zich onder ons ontplooit en genieten van onze eigen weg naar boven, waar de laagstaande zon de blauwe hemel oranje kleurt. En terwijl we verder klauteren weten we allebei dat eens we de top hebben bereikt, er ons enkel nog de steile afdaling zal resten.

Het Verdwaalde Schaap

1 0

Spektakel

‘Buiten.’, schreeuwde de vrouw in het rode jurkje en ze gooide een stapel kleding op het gazon. De nieuwsgierige buren schoolden samen om het spektakel te aanschouwen. Ik kon het hen niet kwalijk nemen: de meeste problemen en ruzies zijn uiterst entertainend, zolang je er zelf niet bij bent betrokken. De vrouw haar adem wasemde de giftige geur van overvloedige alcohol in mijn gezicht terwijl ze me erop wees dat dit de laatste keer was geweest dat ik haar zo zou behandelen. ‘Mevrouw.’, zei ik gedwee. ‘Je bent abuis. Ik kom slechts een pakketje leveren. Wil je hier even tekenen?’

Het Verdwaalde Schaap

5 1

Appelbloesem

De zachtroze appelbloesem dwarrelde naar beneden, begeleid door het heldere licht van een gouden ochtendzon. Het pastelkleurige tapijt op de grond schonk een winterse uitstraling aan een warme lentedag. Ik proefde de zoete smaak van haar volle lippen, omarmde het aroma van haar fris parfum. Ze streelde mijn wang. Onze blikken vonden elkaar en in haar ogen leken het verleden, het heden en de toekomst te versmelten tot een chaos van emotie. Met onze verliefde lichamen in elkaar geklist, lieten we ons onderdompelen in de fluweelzachte blaadjes die zonder dat we het beseften een tergend traag en onvermijdelijk afscheid aankondigden.

Het Verdwaalde Schaap

1 0

Ademnood

Ik graaf mijn tenen in het zand en leun tegen de wind, die me onberedeneerd hierheen heeft gebracht, zeilend op de schaduw van een pijnlijk verleden. Mijn tranen glanzen als de duizenden diamanten die sprankelen op de onrustige zee, voor me uitgestrekt als het kronkelende blauwe hoeslaken. Thuis al weken onbeslapen, maar hier een genadeloze eindbestemming. De zilte bries die mijn eenzaamheid streelt, koester ik als zuurstof in grimmige ademnood. En toch blijft het verdriet aan me kleven als nat zand. Ik laat me meevoeren tot ik verdrink… in de ijdele hoop dat de oceanen ons gauw weer zullen samenbrengen.

Het Verdwaalde Schaap

1 1

Nachtgeraas

foto: Groen kennisnet Wij lezen over blikseminslagenTe sporadisch om ons echt bang te krijgenDe TV blijft aan, toestellen ingeschakeld ’s Nachts wordt er doorheen geslapen In onze kindertijd donderden wij in nachtjaponvan de trap onder de keukentafelHet gebit van opa klapperde en er werd gebedenWeesgegroeten bij de vleet en bij kaarslicht Nooit werden wij getroffen, ook nu niet, zonder bidden.

Vic de Bourg

63 2

Lui & Hoogbegaafd

Jij bent niet hoogbegaafd Slechts door anderen belaagd Bij mirages aangemeerd, gulzig met wanen ingesmeerd Met woorden in formatie, in galop, in combinatie, 't is als een tut aan u geblogd verloochend zelfgenot Met een inhoud, om van te zuigen,reeds content,zijn uw gedachtennu al aan het buigen uw zelfperceptie is een waanen 't weerspiegelt als een zwaanjij bent anders, jij bent niet lui,jij bent speciaal, het is geen bui "ik heb de waarheid neergeschrevenin een boek, vol met al je deugdenverpakt in één groot en lekker leugen" ook al ben je werkelijk een leekde wijsheid past u als een kleed en ge hebt het.. ..uzelf aangepocht 't is als een goed.. aan u verkochtmaar in de realiteit,slechts vergeleken met een geitzelfingenomen en bekoren,'t hangt als een stuk vuil aan uw muilge zoekt betere oorden... in aangename woordenen dat is waar de werkelijkheid.. ..u.. echter heeft verlorener is geen quick fix,bekwaamheid kweken is niet niks laat uzelf niets meer voorliegen, stop met dat zelfbedriegen verwerk uw niet-verdiende vreugde, verwen u zo nodig....met verdriet erken uw eigen kwalen, toch.. vereer ze.. niet Verkies waarheid boven wonder,ook al brengt het soms gedonderecht genot, dat kan niet zonder bekeer tot kritische reflectie, keten woorden aan dissectie,inspectie en correctie, Behoedt u voor intentie, vrijwillige inertie, geloof niet blinds,noch onbezonnenin een ander... zijn directie beter is 't leven soms even een gedrocht dan.. voor altijd... ver- gezocht. Liefst,uw zelfbewuste toekomst

Kakofoon

74 0