Zoeken

Accepteren

Zes jaar, dat is één derde van mijn leven. En al bijna één derde leef ik zonder papa. Eenzaamheid voel je niet in de weken na zijn vertrek, maar in de maanden en jaren die volgen, wanneer je realiseert dat hij niet terugkomen zal. En hij zal niet terugkomen. En ik zal hem nooit meer zien. Dat is moeilijk om te zeggen, omdat ik daar zelf niet in wil geloven. Maar ik kan de dingen niet naar mijn hand zetten, enkel omdat ik wou dat ze anders waren. Als ik in het hiernamaals geloofde dan zou ik tegen de hogere macht spreken. Wat ik voor lange tijd heb gedaan. Maar het werkte niet, omdat ik niet in haar geloof. Als een kat je kat niet is moet ze niet verwachten dat je haar voedt. Met een beetje moeite zou ik opnieuw geloven, zoals ik mezelf met een beetje moeite een atheïst noem. En daar is niets mis mee. Ik moet me dan ook niet slecht voelen, dat ik zogenaamd het contact met mijn papa verbreek door te geloven dat ik hem niet meer zal zien. Want ik voel en zie hem overal. In muziek en anderen die ik ontmoet. Soms zie ik hem op straat of is hij mee op vakantie. Dan kijk ik eens goed, en blijkt het iemand anders te zijn. Dan denk ik dat hij een spelletje met mij speelt. En dat hij blijft bestaan in de herkenning die ik in de wereld vind. Hij is daar, wanneer ik hem wil zien. Enkel hij-zelf is er niet meer. Hij IS niet meer. Murakami zegt dat het geen kwestie is van leven of dood. Ik dacht over de dood, tegenover het leven, als iets toevalligs. Alsof het toevallig was dat papa zelfmoord gepleegd heeft en het evengoed de volgende had kunnen zijn. Maar alles om me heen bloeit uit pure toeval. Terwijl zijn dood altijd al een zekerheid is geweest. En dat stelt me gerust. Dat hij in zekerheid’s handen zit. ‘Vandaag sterven is net zo goed als eender welke volgende dag’. Ik wil zijn pijn niet kennen. Ik hoop dat zijn vertrek mijn pijn waard was. Ik vroeg hem of hij spijt had. Maar hij was niet meer.

Dit is een verhaal over de verhalen van deze wereld.

De realiteit waarin ik mij lijk te bevinden, hangt aan elkaar van de verhalen. De meeste verhalen vertellen hetzelfde, maar gebruiken andere woorden. We zijn allemaal personages in een verhaal, verzonnen door onszelf en onze omgeving. Mensen vinden het een reden om zich op te winden wanneer hun een verhaal ter ore komt waar ze niet achter staan. Het zijn verhalen die oorlogen motiveren. Er heerst veel gehechtheid aan verhalen, alsof verhalen drijfhout zijn in de oneindige lege uitgestrektheid van het bestaan.Om te kunnen bestaan als mens, lijken we verhalen nodig te hebben. We bevinden ons immers altijd in een context die kan benoemd en verklaard worden, wat automatisch een verhaal vormt. Zelfreflectie is een proces van zich bewust worden van wat voor verhaal er wordt gespeeld en nog belangrijker: wie de ‘ik’ is die het verhaal interpreteert. Diepgaande contemplatie over het ‘zelf’ dat verhalen verzint, mondt uit in de conclusie dat het verhaal ondergeschikt is aan de bewustzijnstoestand van de verteller of interpretator. En wie nog een stap verder gaat, kan besluiten dat ook het hoofdpersonage in ons eigen levensverhaal een illusie is.Internet en sociale media zijn op niets anders gestoeld dan het uitwisselen en exploreren van verhalen. We schenken ons bewustzijn aan de oneindige verhalenstroom die op een scherm verschijnt. Via onze ogen, de zogenoemde spiegels van de ziel, glijdt aandacht en vrije wil in deze bodemloze verhalenput.Soms liggen we wakker van verhalen over mensen die we niet kennen. We vormen een standpunt en mening over verhalen die zich letterlijk mijlenver van ons bed bevinden. We zouden voor ongevoelig kunnen doorgaan als we dat niet deden. Met voorgekauwde signalen van empathie, bijvoorbeeld in de vorm van een aangepaste profielfoto met slogan, wordt het leed van andermans verhalen erkend en moreel ondersteund. Er is ons geleerd om te huilen en juichen voor elkaars verhalen. Kortstondig echter, want er staat altijd een ander verhaal dat aandacht ‘verdient’ klaar in de rij.Het inzicht dat het zinloos en uitputtend is om externe of collectieve verhalen te proberen te veranderen en dat het in de eerste plaats constructiever is om zich te richten op een verrijkende transformatie van het individuele verhaal, is ook een mijlpaal in het proces van zelfontwikkeling en -reflectie. Dit gaat vaak samen met het besef dat de externe verhalen die we opvangen en interpreteren ons eigen verhaal op één of andere manier reflecteren. Want wat een verhaal met ons doet, vertelt uiteraard iets over onszelf. Aan de hand van hoe we reageren op verhalen krijgen we een inkijk in onze mechanismen. Weinig mensen lijken echter bereid om hier dieper op in te gaan. In onze samenleving ligt er een veel grotere focus op de inhoud van verhalen dan op de inhoud of aard van het bewustzijn dat die verhalen interpreteert. Er heerst een hardnekkige afleiding die ons collectief in z’n greep houdt. Althans volgens mijn verhaal.Omdat mijn personage in dit levensverhaal zoekend blijkt te zijn, gaat mijn interesse uit naar het Verhaal achter alle verhalen, ook wel de waarheid genoemd. Het definiëren en ontmantelen van wat waarheid is, of zou kunnen zijn, is een queeste die een aanzienlijk deel van mijn verhaal beschrijft. Ik speel de grotendeels onzichtbare rol van een realiteitsonderzoeker; iemand die niet omheen de leemtes van het niet-weten kan leven.Het is voornamelijk ongemak, in diverse vormen, kleuren en maten, dat een mens uiteindelijk motiveert om achter de sluiers van gewoonte en veronderstelling te kijken. Afhankelijk van de aard van het interpreterende bewustzijn, kan het duister een brenger van helderheid zijn. Het verwerven van inzichten en het daaropvolgende gevoel van een iets meer verruimd bewustzijn, kan enthousiasme en zelfs euforie opwekken. Er worden bijeenkomsten georganiseerd voor mensen die dit ervaren, waar dan een veld met een ‘hoge frequentie’ wordt gecreëerd. Ze hopen hiermee niet alleen zichzelf maar ook hun omgeving te ‘helen’.En ja, ik spreek uit ervaring, het voelt goed om omringd te zijn door gelijkgestemden en samen te vieren wat we met vallen en opstaan weer hebben kunnen (mogen?) herinneren. Het voelt als een opluchting om anderen te ontmoeten die vanuit een herkenbare helderheid communiceren, of alleszins die intentie hebben. Maar het neemt niet weg dat ik mezelf nog steeds identificeer met een verhaal. Een verhaal dat nu veel beter lijkt te passen bij wat voor mij als authentiek voelt, maar uiteindelijk toch ook weer zijn beperkingen prijsgeeft.Kan ik niet ‘gewoon tevreden’ zijn met wat zich voordoet? Is het dan nooit ‘goed genoeg’? Ik voel een onrust die uit verhalen wil breken, maar geen idee heeft wat het alternatief (of origineel) dan juist inhoudt. Vanuit dit beperkt menselijke perspectief kan ik mij niet voorstellen hoe een bestaan zonder verhalen eruitziet. Er zou dan ook niets te zien of ervaren zijn. Het absolute niets kennen we enkel als concept. Een iets minder extreem idee dan een bestaan zonder verhalen is het zich onthechten van verhalen, of zonder weerstand of oordeel het verhaal ‘spelen’. Ervaren zonder de ervaring toe te eigenen. Een personage spelen zonder het personage te ‘zijn’. Ik heb een bibliotheekkast vol boeken die vertellen hoe je zo’n meditatieve bewustzijnstoestand kan bereiken. Ik heb glimpen mogen opvangen van zo’n toestand, maar op momenten dat ik er het meest nood aan heb, blijft het eveneens bij een concept.Ik zou kunnen stellen dat ik gewoon wat meer mijn best moet doen als ik mezelf wil verlossen van mezelf. Beter worden in mediteren en observeren zonder te reageren. Nog meer de ‘stilte in mezelf’ opzoeken. Oefenen, leren, bijsturen and repeat. Tot ik bij een vredige versie van mezelf uitkom? Tot er een verhaal gecreëerd is met een van het verhaal onthecht personage? Wel, ik heb het gevoel dat ik het gehad heb met het nastreven van zulk verhaal. De vraag is dan weer: welk verhaal komt ervoor in de plaats? De focus op het doorzien van verhalen is ook niet meer dan een verhaal dat mij afleidt van iets essentieels. Wat die essentie dan juist is, is het onderwerp van vele verschillende spirituele verhalen. Zo blijven we ter plaatse trappelen.Ik voel vaak weerstand tegen de vorm en toestand waarin ik mij schijnbaar bevind. Ik zeg bewust ‘schijnbaar’ omdat niets zeker is, zelfs niet mijn eigen bestaan. Vanuit die fundamentele bestaansonzekerheid zijn we als mens genoodzaakt om verhalen te verzinnen. En zolang iets een verhaal is, is het geen waarheid. Absolute waarheid vindt geen bodem noch zuurstof in een duale realiteit. Van het moment dat iets bestaat, is het niet langer absoluut waar. In de dualiteit kan bewustzijn enkel onwaarheden beleven en belichamen.Het enige constante en waarachtige in de immer transformerende verhalenstroom is het bewustzijn zelf dat dit alles verzint en ervaart. Ik zou mijn leven tot nog toe kunnen omschrijven als een exploratie van bewustzijn in een werkomgeving die niet stabiel of betrouwbaar is. Het is een vorm van zelfonderzoek zonder dat ‘zelf’ te kunnen zien of aanraken. De ware Zelf ligt bedolven onder geconstrueerde illusies. Het bevrijden van die Zelf vraagt geen actie, noch een verhaal. Maar om een specifieke perceptie.Hier sprekend vanuit deze menselijke vorm kom ik niet verder dan mentale cirkeltjes en verstrik ik mezelf in paradoxen. Een onmiskenbare paradox die deze tekst belichaamt, is dat mijn pleidooi voor het loslaten van verhalen enkel verpakt als een verhaal kan verschijnen. Dat waarover ik wil spreken laat zich niet vatten als één absoluut geheel, enkel als een mogelijkheid die zich te grabbel gooit voor oordeel. Alles wat groots is, wordt door de artificiële wetten van deze wereld klein en onzichtbaar gemaakt. En wat niet van essentieel belang is, wordt als afleiding in het gezicht geduwd.Wie aan diepgaand Zelfonderzoek doet, botst gegarandeerd op muren. En wanneer de ene muur gesloopt is, verschijnt er daarna een andere. Misschien bestaat het doorbreken van dit patroon van eindeloos opdoemende muren uit de absolute overtuiging dat er in feite geen muur is? En in afwachting van die verlichte bewustzijnstoestand zou ik het slopen kunnen staken en overgaan tot het bewust observeren en ervaren van de beperking, waarvan ik weet dat die er niet is. Ik ‘wacht’ dan als het ware op de inzichten en perceptie (verworven uit ervaring) die ik nodig acht om doorheen barrières te kijken en mijn bestaan te verruimen.Met ‘wachten’ refereer ik niet aan een passieve toestand, maar aan het integer spelen van een levensverhaal terwijl ik oefen in liefdevolle onthechting. Anderzijds wil ik dit leven natuurlijk liever niet tot ‘oefen-‘ of ‘wachttijd’ reduceren. Het wachten op ‘iets beters’, wat veel religies prediken, is al lang achterhaald. Dus dan toch maar terug aan het slopen gaan, in de hoop dat de muur waar ik druk op zet de laatste is die naar ‘buiten’ leidt. Het ‘buiten’ dat in deze omgekeerde wereld ook het ware ‘binnen’ kan genoemd worden.Het is een gok of ik mij het slopen van zoveel muren niet ga beklagen. Net als iedereen heb ik nergens zekerheid over, ik kan alleen iets enten op de dingen die ik besluit te geloven. Ik heb voor mezelf besloten dat ik niets weet en aan alles dat los zit zal rammelen. Mijn geest vindt geen berusting in de versluierde of ommuurde wereld en kan zich niet ontdoen van de nieuwsgierigheid naar wat erachter zit.Het idee herkenning te vinden bij een minderheid ‘murenslopers’ motiveerde me om deze, en andere teksten van mij, openbaar te delen. Ik hoef deze (h)erkenning zelfs niet bevestigd te zien, alleen al het ‘weten’ dat de processen waarover ik spreek deel uitmaken van iets dat mijn persoonlijke ervaringsveld overstijgt, is voldoende. Ik voel zelf wat voor een impact de zorgvuldig neergepende woorden van andere auteurs op mijn onderzoeksproces hebben. Hoe herkenning vinden in de existentiële bevindingen van anderen tot meer zelfvertrouwen en focus kan leiden. Het stabiliseert enigszins het eigen fundament dat zich aan weinig betrouwbaar kan toetsen. Maar de moraal van dit verhaal is en blijft wel: of je nu herkenning vindt in deze woorden of niet, het blijft ‘slechts’ een verhaal dat zich nooit zal kunnen loskoppelen van de duale driedimensionale wereld die als slijk over de onuitspreekbare waarheid ligt.Karolien Deman(Foto door Lieven Herreman)

Open Brief *2

Ik begrijp het niet meer. Wat verwachten jullie eigenlijk van ons? Het héle land HAAT ons. En neen, dat is niet overdreven. Ik zet de tv aan en politici zijn mijn naam aan het zwart maken via veralgemeningen. Ik open een krant, of roddelblad, en alweer zijn ze de zwaksten van het land aan het aanvallen. Ik open social media en daar word ik met de dood bedreigd omdat ik werkloos ben, en dus een profiteur in hun ogen. Maar zeg ik een fout woord over een politicus, dan krijg ik een klacht vanwege “laster en eerroof” tegenover mij. Weet u dat ik naar de politie ben gegaan om zélf klacht neer te leggen tegen onze politici? Dozijn+ jaren aan bewijsmateriaal had ik mee. Ik was het speciaal allemaal gaan printen in een copy shop. Weet u wat hun reactie was? Ik werd uitgelachen. Men maakte mij belachelijk. “Waarom ga je ni gewoon gaan werken ipv over zoiets belachelijks te blijten?” werd mij gezegd. Zoals ik in mijn vorige open brief al vermelde: Ik heb 8 novels geschreven, ik klokte 14 uur per dag gedurende 9 maanden. Onbetaald, op mijn uitkering na. Wie van u kan dat zeggen? En u weet ook het resultaat. Ik werd van fraude beschuldigd. Ik verloor een maand mijn uitkering, maar werd niet geschorst. Omdat ik niet geschorst was, had ik geen recht op een leefloon. Ik zat een hele maand zonder eten, of inkomen. Ik schreef een boek, ik deed moeite om vooruit te geraken, en het kostte me bijna mijn hele leven. En waarom? Omdat politici de wet zodanig gemaakt hebben dat werklozen, laaggeschoolden, allochtonen, schoolverlaters en immigranten geen enkele kansen krijgen. Vervolgens gaat men net die groepen aanvallen via media. Neemt de bevolking het over op social media. En krijg je plots doodsbedreigingen via privéberichten, en zelfs e-mail. Neem nu het schrijven van een boek. Je schrijft een boek, je doet er niemand pijn mee, je werkt aan een talent, je hebt een optie op een mogelijke carrière en zelfs als het niet zo succesvol is kan je er nog altijd wat extra zakgeld mee verdienen. Lijkt onschuldig, toch? Tot de regering er zich mee gaat bemoeien. Je bent bv verboden, letterlijk, om hoegenaamd iets te doen dat met kunst te maken heeft als je werkloos, of laaggeschoold bent. Maar dat is nog niet alles. Zelfs al ga je vervolgens inzetten op een job, en vind je een job. Dan mag je NOG steeds niet publiceren. Waarom? Wel, je hebt ten eerste minstens een vast contract nodig waarmee je al minstens 6 maanden aan het werk bent. En als er nog niet genoeg kettingen rond je vrijheid hangen gaat men dit er ook nog eens bij doen: Je mag nog steeds niet publiceren zonder dat je op z’n minst 300 euro hebt verdiend met je kunst, of minstens 5 professionele activiteiten hebt uitgevoerd met je kunst. Wat het dus nagenoeg onmogelijk maakt voor, bv, auteurs. Want 1 volledig novel, hoeveel woorden er ook gebruikt worden, hoe lang u er ook aan hebt gewerkt, geldt slechts als 1 activiteit. Hoe gek is dat? Je kan maanden aan het schrijven en editen zijn, dagen klokken van 14 uur voor maanden aan een stuk en dan wordt het beschreven als zijnde “1 activiteit”. Moet je dat nog eens 4 keer herhalen éér je in aanmerking kan komen voor het attest waarmee je dan eindelijk de toestemming hebt in dit land om in de kunst te gaan werken. “Ga dan toch gewoon werken en stop met schrijven”, hoor ik menig van jullie dan denken. Dus, omdat de wet specifiek tegen mij discrimineert, en mij geen kansen geeft, en mij vervolgens wil straffen omdat ik kansen benut; moet ik maar gewoon alles opgeven en “werk gaan vinden”? Laat mij u eens vertellen wat “werk vinden” écht is. Zaken als VDAB helpen u niet. Wat zij aanbieden is een gesprek. Niks meer. Het zoeken, solliciteren, contacten leggen, etc. Dat doe jij nog altijd helemaal zelf. Interims zijn nog nooit zo nutteloos geweest als men nu is. En dat zeg ik niet zomaar, en het is eigenlijk ook niet hun schuld. Zij zijn zowat de enigen die jou effectief zouden helpen om een job te vinden (als je héél véél geluk hebt met de persoon die voor jou zit, en of deze jou graag heeft, BELANGRIJK detail). Maar de contracten die interims in aanbieding hebben tellen, dankzij De Wever zijn nieuwe wet, niet meer mee als “werk”. Hulpverlening is al helemaal nutteloos. Ook daar is het enige wat men jou kan aanbieden een gesprek. Intensieve hulp is nagenoeg onmogelijk omwille van 2 hoofdredenen. De wet bindt letterlijk hun handen. Hulpverlening wordt vaak weerhouden om echte hulp te bieden omdat de wet het niet toestaat.Te weinig mensen werken in hulpverlening om intensieve en gepersonaliseerde hulp mogelijk te maken. De arbeidsmarkt gediscrimineerd volgens de toon van de politiek. Bv; toen woke populair was hadden mensen als ik meer kansen. Omdat ik deel uitmaak van een minderheidsgroep (meer dan 1) en het als negatief kon beschouwd worden wanneer men jou geen kansen zou geven. In die periode had ik dan ook meermaals langdurig werk. Maar momenteel zitten we in de anti-woke periode. En dat komt mensen als ik duur te staan. Politici’s discriminatie, wat ik werkelijkheid ‘laster en eerroof’ is; sluit 97% van alle deuren. Die laatste 3%? Daar moet de héle minderbedeelde klasse voor strijden. En als die 3% is opgevuld, is het nagenoeg nutteloos om te blijven proberen. Je mag nog 8 novels schrijven om jezelf en je leven een boost te geven. Men gaat jou altijd blijven beschrijven als een profiteur. En de maatschappij zal jou ook altijd zo blijven zien. Diezelfde maatschappij die jou geen kans wil geven op een job. Diezelfde maatschappij dat, nadat je eindelijk een job hebt, vervolgens van jou verwacht dat jij je hele leven, tijd en geld opoffert aan de maatschappij om het te helpen verder te evolueren. Diezelfde maatschappij die jou net nog dood wilde. Het is een verschrikkelijke manier om te leven. Het geeft je een gigantisch minderwaardigheidscomplex. Het geeft je de wens om niet langer in leven te blijven. Elke dag overleven wordt een uitdaging, een probleem. En omdat 98% van jullie werkende mensen zo beïnvloedbaar zijn door de leugens van politici, leven wij in telkens escalerende armoede. Neem nu, bv; de mythe dat uitkeringsgerechtigden geen belastingen zouden betalen. Ik betaal ieder jaar bijna 170 euro aan gemeentebelastingen. Daarbovenop ben ik verplicht per jaar meer dan 20 onbetaalde verlofdagen op te nemen. Dat is quasi een volledige maand aan inkomen dat wij verliezen. Dat wil zeggen dat wij slechts 11 keer worden uitbetaald over 12 maanden, en wij dus die verlofdagen moeten spreiden over het jaar zodat we alsnog 12 maanden een inkomen hebben. Dat is een totaal van bijna 1600 euro dat jaarlijks naar de regering gaat. Wij krijgen ook geen extra's. Bovendien worden wij niet betaald voor officiële vakantiedagen zoals bijvoorbeeld de feestdagen. Noch krijgen wij een 13e maand (we hebben niet eens een 12e). Je mag noch je stinkende best doen en iedere dag bezig zijn om een job te vinden, of een alternatieve manier om een carrière te maken. Je bent en blijft een profiteur in de ogen van de maatschappij, omdat de maatschappij ons bekijkt door de ogen van politici. “Als je wil, dan lukt het”. Zegt men. Eenieder die dat zegt verdient een natte klets in hun gezicht. Ik probeer al intensief bezig sinds ik 17 was en als dakloze op straat leefde. Sindsdien ben ik quasi dagelijks bezig geweest om mijn leven te verbeteren en een weg naar voren te vinden. Ik ben ondertussen 36 en als het aan de regering afhing, en de samenleving, ben ik binnen x aantal maanden opnieuw dakloos. En volgens hen zou ik het verdienen. “Je doet het u zelf aan”, zegt men dan. Neen. JULLIE doen het mij aan. JULLIE discriminatie en JULLIE weigering om mensen als ik te helpen, of vertrouwen. En waarom? Vanwege vooroordelen die al bestaan sinds voor het jaar Chr. Dat is duizenden jaren. Duizenden mensen. En jullie hebben nog niet het verstand ontvangen om voor jullie zelf te denken. Maar dan ben ik degene die geen job vindt? Ik schreef 8 novels, terwijl de meesten van jullie met moeite 1 zin kunnen schrijven. Maar dan ben ik degene die geen kansen krijgt? Ik overleefde armoede, dakloosheid, discriminatie en véél erger. Terwijl jullie fluitend door het leven kunnen gaan. Maar IK word dan bezien als “iemand die niet vooruit wil”?? Het zijn jullie discriminerende posities die open deuren gesloten houden voor mensen zoals ik. En dan gaan jullie ons straffen omdat we niet door een gesloten deur wandelen? Gaan jullie ons uitjouwen, ons verwijten, ons dakloosheid en de dood injagen. Maar WIJ zijn dan de “ongeleerde” “onbeschaafde” niksnutten? Ik heb dit jaar meer uren gedraaid en meer producten afgeleverd dan jullie werkende mensen. Maar omdat ik minder bedeeld ben opgegroeid, en momenteel werkloos ben, maakte dat van mij een crimineel. Dat is het land waarin jullie leven. Hitler had hier zijn paradijs gevonden. Een fascistische smet op de wereldkaart, dat is waar België in veranderd is. Ik heb geen respect meer voor jullie. Jullie willen professionele doppers? Jullie willen vijanden van de maatschappij? Proficiat. Jullie discriminatie en haat heeft er nu 1 gemaakt. Ik solliciteer al 20 jaar. 20 jaar wil ik een beter leven. 20 jaar doe ik al moeite. 20 jaar leef ik al met deze schuld en druk. 20 jaar word ik al uitgejouwd en gehaat. 20 jaar krijg ik geen enkele kans, laat staan geloofwaardigheid. 20 jaar. En dan wordt mij alles afgenomen omdat mijn leven niet lijkt op dat van jullie. Omdat IK niet lijk op jullie. Ik doe meer in 1 jaar werkloosheid, dan jullie doen in een heel leven met een job. Maar ik ben dan de profiteur. De niksnut. De professionele dopper. De leugenaar. Want 200 euro onder de armoedegrens leven is blijkbaar een luxe leven. Leven zonder respect en vertrouwen van je eigen landgenoten is blijkbaar de hemel. En slechts 1 maaltijd per dag kunnen betalen is naar hun zeggen “leven als God in Frankrijk”. Ik verlies mijn leven omdat de meeste van jullie ongelooflijke imbecielen zijn. Sta daar maar eens bij stil. Ik heb geen wil meer om te leven, om te blijven vechten. Want waar tf vecht ik voor? Om nog erger behandeld te worden? Om nog minder kansen te krijgen? Om nog meer beledigd te worden? Ik verlang naar het einde van mijn leven, op 36 jarige leeftijd. Omdat ik nooit de toestemming gehad heb van deze samenleving om een leven te mogen bouwen voor mezelf. Sta daar maar eens bij stil, discriminerend volk. Jullie haat gaat er nu voor zorgen dat duizenden mensen wiens levens al onmogelijk waren, nu nog moeilijker, zwaarder en belastender gaan worden. Omdat jullie liever de leugens van politici geloven dan jullie zelf te informeren naar de waarheid. Lafaards en idioten. Alsof ik in Amerika woon. Ik schaam me rot om dezelfde nationaliteit als jullie te dragen. Dat meen ik écht. En ik hoop vanuit de grond van mijn hart dat ieder van jullie zelf eens mag meemaken hoe het er nu écht aan toe gaat op de arbeidsmarkt. Dat jullie slachtoffer kunnen worden van de discriminatie en stereotypes die jullie zelf gebouwd hebben. Mijn leven, en dat van duizenden anderen, wordt binnenkort een halt toe geroepen. Er zullen honderden daklozen bij komen. En laat nu net deze regering ook alle hulp aan daklozen geannuleerd hebben… Weet u wat dat betekent? Doden. Honderden, duizenden, erbarmelijke omstandigheden in 1 van de rijkste landen ter wereld. Omdat jullie geen moeite kunnen steken in jullie zelf correct te informeren en werkelijk geloven dat politici jullie vrienden zijn. De enige vriend van een politieker is het geld dat ze zichzelf betalen. Jullie haat voor minderbedeelden zal binnenkort duizenden levens verwoesten. Ik wil dat jullie deze zin meenemen naar jullie bed vanavond en daar eens goed over nadenken. De levens die in gevaar zullen komen, en degenen die zullen eindigen, dat wordt allemaal bloed aan jullie handen. Omdat jullie politici hebben aangespoord en opgehyped om dit te doen. Men kan méér besparen en méér geld halen bij andere zaken. Maar zoals gewoonlijk wordt alles weer gehaald bij de minderbedeelden. Eerst liegt men dat wij niks betalen van belastingen Dan liegt men dat wij “ruim voldoende hebben om mee te leven”, maar nemen ze wel een volledige maand aan inkomen weg. En daarna gaat men nog eens gaan besparen in iedere vorm van hulp die er bestaat. Maar nooit bij de rijken. Nooit bij zichzelf. Nooit bij jullie. ALTIJD bij de minderbedeelden. Maar wij zouden dan geen bijdragen leveren, he? Niet alleen wordt ons geld ontnomen, we betalen ook nog eens met ons leven en onze reputatie. Het enige dat jullie moeten betalen is belastingen 1 keer per jaar. En het hangt dan nog eens volledig af van jouw EIGEN spendeergedrag, en NIET van hoeveel minder bedeelden er zouden zijn. Wat jullie moeten betalen ligt over het algemeen veel lager dan wat men van ons automatisch weg neemt. Maar daar weten jullie uiteraard niks van. Want niemand van jullie begrijpt hoe het allemaal in elkaar zit. Jullie geloven gewoon de bullshit die je hoort van politici en gaan daar maar al jullie meningen en geloofsovertuigingen op bouwen. Maar ik, en anderen als ik, die het wel begrijpen. Die wel mee zijn met hoe het allemaal in zijn werk gaat, wij zijn dan degenen die worden bezien als “ongeschikt” door aanwervers? Wij worden niet aangenomen, maar jullie gullible fools krijgen dan wél een toekomst. En dat is dan maar “jullie eigen fout”, toch? Want volgens 95% van jullie hebben mensen in armoede het enkel maar aan zichzelf te danken, toch? Ik vind het écht wansmakelijk om toe te zien hoe ongeleerde mensen gaan lopen met de kansen en opportuniteiten die voor ons zouden moeten zijn. Ik heb geen diploma, want ik werd dakloos toen ik 17 was en leefde in een bos tot ik 19 was. Maar ik ben nooit gestopt met leren. Dat kan ik niet van deze maatschappij, of haar politici, zeggen.

Dilemma

Wat als je hoofd en je hart iets anders willen? Word ik bespeeld? Gemanipuleerd en gepaaid met loze beloftes? Ik cijfer mezelf weg. Alles waar ik voor sta, mijn emoties en gevoelens worden naar de achtergrond geduwd, om niet te zeggen dat ze worden opgeborgen in een vergeten hoekje op zolder. Ik voel me niet gehoord, laat staan gesteund. “Een relatie is werken,” hoor ik hem zeggen. Waarom heb ik dan het gevoel dat ik werk en hij profiteert van een werkloosheidsuitkering? Het voelt plots allemaal zo anders. Alsof de liefde wordt overschaduwd door ergernis en teleurstelling. De open en eerlijke communicatie die ooit zo cruciaal was, verstoort nu de vrolijkheid. Misschien zelfs de liefde. Een luttele seconde vraag ik me af waar dat overweldigende, alles consumerende gevoel heen is. Maar dan is daar die lach op zijn gezicht, zijn warme stem die me de woorden ‘ik hou van je’ toefluistert en dan vergeet ik weer al mijn twijfels. Vlinders fladderen in mijn buik, het wordt ijl in mijn hoofd, mijn hart maakt sprongetjes als hij me kust. Voor even is het weer wij. De wereld rondom ons verdwijnt. Een simpele vraag legt een bom onder onze relatie. De omhelzing verzwakt, het licht in onze ogen dooft, alle passie smelt weg als sneeuw voor de zon. Twijfels steken de kop op en drukken vlinders de kop in. Twijfel. Ik twijfel aan zijn oprechtheid, zijn liefde voor mij.Ik vraag me af waar we elkaar verloren zijn, waar op onze reis onze wegen zijn gescheiden. Een fantastische reis mijns inziens. Uitgestippeld, beïnvloed, bepaald en vervormd door hem volgens anderen. Het raakt me en komt hard binnen om te horen dat ik al die jaren werd voorgelogen en bedrogen. Dat alles wat ik dacht lief te hebben, gebaseerd is op de passie van een ander. Was ik echt zo naïef dat ik me hobby's liet aanpraten, maar het zelf helemaal niet wou? Zijn mijn passies eigenlijk de zijne die hij me in mijn hoofd heeft geprent, gemanipuleerd als zijnde de mijne? Weggetrokken van familie en vrienden, geïsoleerd. Plots gaan mijn ogen open en valt het me op dat ik alleen hem nog heb. Nog nooit in mijn leven was ik ergens zo zeker van als van mijn partner. In een gesprek van amper tien minuten wordt heel die zekerheid van de afgelopen zeven jaar bruut onderuitgehaald. We staan op een breekpunt in onze relatie. Het gevoel dat we binnenkort elk onze eigen weg gaan overspoelt me. Ik stroom over. Tranen banen zich een weg over mijn wangen. Radeloos en gebroken. Wat kan ik doen? Hoe los ik dit op? Radeloos op zoek naar de laatste strohalmen. Ik kan hem niet verliezen. Niet nu, nooit. Alles glipt door mijn vingers. Maar hoe harder ik knijp, hoe sneller alles verdwijnt. Bijna hopeloos doe ik pogingen om opnieuw vast te grijpen aan de fantastische relatie die het misschien wel was. Ben ik hem aan het verliezen? Zijn we elkaar aan het verliezen? Vechtlust komt naar boven, maar heeft het nog zin? Hij is de man die kleur aan mijn leven geeft, zin aan mijn bestaan. De man die me gelukkig maakt. Wat als je hoofd schreeuwt: “Het is genoeg, ik vertrek!” Maar je hart huilt en steeds meer breekt? Wat als je hart smeekt: “Ik hou van hem, blijf alsjeblief”?

Open Brief

Hallo aan iedereen; Mijn naam is Kiya Lee. Ik ben 36 en langdurig werkloos. Ondertussen zal het bijna 2 jaar zijn. Deze open brief dient om niet alleen mijn persoonlijke ervaringen te delen. Maar ook om vele ogen te openen. Laat ons ten eerste al eens beginnen met de stigmatisering van werklozen en minderbedeelden. Maar ook migranten, allochtonen, bejaarden, zieken en daklozen. Of zoals ik ons de bijnaam geef: “The Unlucky Seven”. De zeven favoriete groepen om te gebruiken als schandpaal en slachtoffer door zowel politici als de maatschappij. De armsten en meest kwetsbaarste mensen in onze maatschappij die zogezegd verantwoordelijk zijn voor alles dat op één of andere manier fout zou lopen. Wij zouden niet willen werken. Wij zouden geen motivatie hebben. Leven als Goden in Frankrijk. Lui zijn. Profiteren. Of, in de woorden van onze eigen Eerste Minister: “professionele doppers”. Een mening die wordt geadopteerd door de maatschappij. Waaronder, jawel, ook aanwervers bij horen. Mensen die ons aan een job kunnen helpen, maar door de stigmatisering ons zelfs nooit een uitnodiging sturen voor een sollicitatie. En dan kijkt de maatschappij naar jou. Want jij bent werkloos. “En als je wil werken, dan vind je werk”. Ik heb 6 jaar ervaring in de verkoop. Maar die volledige 6 jaar is via art. 60 (sociale tewerkstelling), vervangingscontracten en dagcontracten. Aannemers kijken zelfs niet eens naar zo een CV. Mijn laatste uitnodiging om op sollicitatie te gaan dateert al meer dan 9 jaar geleden. Desondanks heb ik méér dan 5000 uitgaande sollicitaties. Maar het zal dan mijn schuld zijn? Wij worden verweten te profiteren. Maar vertel mij eens, werkend Vlaanderen dat kreunt onder de vergrote betaal druk; als jullie al klagen onder de betaal druk, en al moeite hebben jullie hoofd boven water te houden .. hoe kan je dan in Godsnaam denken, en zelfs overtuigd zijn, dat mensen met een véél lager inkomen een beter leven hebben dan u? Waar zit de logica daarin? Ik krijg maandelijks (officieel) 1400/maand. (In real life ligt dat vaker dichter tegen 1300/maand). De gemiddelde huurprijs in België bedraagt 900-1000/maand. De regering is ook van plan om de huurprijzen voor sociale woningen omhoog te trekken. Elektriciteit en gas zijn luxe producten geworden. (Ik gebruik mijn verwarming al 4 jaar niet meer; en dit jaar werd ik ook geforceerd mijn tv te ontpluggen en mijn lichten niet meer te gebruiken. Ik was mezelf dagelijks met ijskoud water. Slechts 1 keer per maand in de warme douche. En ik betaal me nog blauw). En dan heb je nog geen eten. Waar je vroeger met 50 euro best een eindje kwam in de winkel, is dat nu met moeite genoeg voor een dag of 2, 3 als je héél zuinig bent. En dan moet je nog vaste rekeningen betalen, schulden, en geld proberen te sparen. Én moet je nog op één of andere manier een budget opzij houden om werk te zoeken. Want jawel, werk zoeken kost ook geld. En dan krijg je te horen, live in het Nieuws, van de leiders van ons land dat mensen als ik profiteren en onze uitkering niet verdienen. Lees je online de meest gruwelijke comments van mensen die ons vervloeken. Die hopen dat we alles kwijt spelen. Dat we dakloos worden. Want men ziet ons als niks meer dan “vuile werklozen” en “ze verdienen het”. Nét omdat ze die misinformatie meekrijgen van menig politici. Generatie na generatie. Een haat die telkens groter en heviger wordt. Vooral nu social media erbij betrokken is. Ik heb zelfs al doodsbedreigingen ontvangen omdat ik vaak verdedig en de waarheid probeer te vertellen op sociale media omtrend dit soort onderwerpen. Omdat het mijn leven beïnvloed. Omdat het deuren voor mij sluit die voor anderen altijd open zullen blijven staan. Omdat ik als een zesde-rangs burger wordt behandeld. En dan ga ik me ook zo voelen. Want om de duur ga je ook bij jezelf de schuld gaan zoeken. Begin je jezelf de kop vol te schelden. Ga je iedere onbeantwoorde sollicitatie persoonlijk gaan opnemen. Ga je solliciteren voor jobs die onder jouw mogelijkheden liggen, en word je zelfs daarvoor afgewezen en afgedankt. Dat neem je allemaal persoonlijk op. Het gaat in je hoofd leven. Het gaat je gevoel beïnvloeden en over tijd word je depressief, en die depressie wordt alleen maar erger, en erger. Omdat er telkens méér druk komt. Omdat men constant nieuwe wetten maakt die net jou gaan viseren. Dus verdubbel je je dagelijkse sollicitaties, ga je nog vaker langs bij interims, ga je vaker langs bij dezelfde winkels met je CV. Tot het zo vaak wordt dat men je vraagt om niet meer terug te komen. Tot het zo erg wordt dat je weigert een interim buiten te gaan zonder een job, en men de politie belt om jou buiten te halen. En dan word je opnieuw verweten dat je niks doet. Dat je niks wilt. Dat je geen moeite doet. Dat je profiteert. Omdat dat stereotype zodanig is ingeburgerd dat het voor vele mensen een waarheid is geworden. Men weigert te zien, of zelfs te erkennen, dat jij moeite wil doen. Dat jij vooruit wil gaan. Want het enige dat men ziet is die optelling van werkloosheid. Het enige dat men erkent is een profiteur. Een minderwaardig lid van de maatschappij, neen, zelfs dat ben je niet. Want voor hen maak je geen deel uit van de maatschappij. Ook niet voor politici. En dat merk je aan iedere nieuwe wetgeving waarin werklozen en laaggeschoolden compleet en volledig over het hoofd gezien worden. Omdat niemand wat geeft om minderbedeelden. Omdat niemand aan ons denkt. Tot het te laat is. Ik was het kotsbeu. En wanneer ik zeg dat ik het kotsbeu was mag je dat letterlijk opnemen. Ik was het beu dat ik mezelf in depressie liet vallen omdat ik het beeld wilde nastreven dat jullie zien als “menswaardig”. Ik vergat mezelf. Ik vergat mijn eigen ambities, mijn dromen. Mijn talent. En dus koos ik voor mezelf. Voor het eerst in mijn leven koos ik voor mezelf. Voor mijn eigen mentale gezondheid. Om mijn eigen leven te redden. Want ik was al zo ver heen dat ik enkele keren zelfmoord probeerde te plegen. Want ik was toch niks meer dan een last voor de maatschappij en mensen rondom mij. Ik geloofde dat écht. Ik was er van overtuigd. Want al mijn hele leven werd mij dat gezegd. Maar vooral; ik had mezelf net voor 1000% gesmeten in mijn nieuwe job. Er was mij een vast contract beloofd. Dus smeet ik me nog harder. Ik wilde bewijzen dat ik het waard was, dat ik vooruit wilde. Dat ik dat contract wilde. Zodat ik eindelijk al die stress achter mij kon laten. Zodat ik eindelijk als een mens behandeld zou worden. En dan ging het plots allemaal mis. De persoon die mij een vast contract beloofde ging in zwangerschapsverlof. Voor haar verlof werd iemand gepromoveerd. Die persoon haatte mij. En die persoon heeft mij vervolgens 8 maanden lang dagelijks gepest. Ik was hoofdmagazijnier, en dat nam hij me af. In de plaats daarvan moest ik wc’s kuisen en jobs doen die normaal aan nieuwe mensen werden gegeven. Ik werd weggehouden van de werkvloer en mijn collega's. En als centerpiece van zijn pestgedrag was de zomer. Hij had “per ongeluk” het verlof van iedereen goedgekeurd. Wat ervoor zorgde dat er te weinig mensen waren om alle afdelingen te vullen. En aangezien ik in iedere afdeling thuis was moest ik 4 afdelingen overeind houden. 2 ervan in mijn eentje. Ik moest iedere dag komen werken, van opening tot sluiting, dat is 6 dagen op 7. Bovendien moest ik vervangen in de eerste pauze, én de tweede pauze en was er geen pauze voor mij gepland. Het was toen ook een bloedhete zomer. Ik heb dat bijna 2 maanden helemaal alleen gedaan. Toen iedereen terug was en ik doodmoe was, vroeg ik zelf 2 verlofdagen aan. Toen ik de maandag erna terug kwam werken, werd ik meteen opzij geroepen. Daar werd mij verteld: “Je contract wordt niet meer verlengd, aan het einde van de maand mag je vertrekken”. De reden? “Te vaak onwettig afwezig”. Ik werd ontslagen. Mijn laatste loon werd voor 70% ingehouden, nadat ook mijn voorlaatste loon voor 50% was ingehouden. Ik zat met 2 maanden huurachterstand en moest mijn huisbaas vertellen dat ik geen job meer had. En die zette mij op straat. Ik werd dakloos. Ik leefde in een bos voor bijna 11 maanden eer ik eindelijk opvang kreeg. Toen ik dan weer een appartement vond, nam ik de beslissing om deze keer op mezelf in te zetten. Ik meldde dit aan mijn begeleidster bij de VDAB. Waarna mijn dossier werd overgemaakt naar GTB en er een akkoord werd gemaakt om een werktraject te maken dat mij 100% liet focussen op mijn talent: novels schrijven (in de Engelse taal, sorry, maar ik schrijf gewoon niet graag in AN.. Het is zo saai). Het einddoel was publiceren. Dus, ik schreef een boek van bijna 300 duizend woorden. Ik meldde aan mijn vakbond dat ik via GTB in begeleiding een boek heb geschreven en dat nu graag wilde publiceren. Ik vroeg hen wat ik daarvoor moest doen. Ik kreeg geen antwoord. 2 weken gingen voorbij. Dus ik publiceerde mijn boek via Amazon’s KDP. Een zelf-publicatie uitgeverij. Nog een week ging voorbij. Ik verkocht enkele boeken en verdiende 7 euro. Een nieuwe maand begon en mijn uitkering was niet gestort. Ik wachtte nog een dag, voor de zekerheid, en stuurde dan een mail met de vraag waarom. Het antwoord dat ik kreeg was het volgende: “Ah, omdat u een boek schreef. Dat is illegaal. "U bent werkloos”. (Het is trouwens niet illegaal, ik was gestraft zonder dat daar een reden voor was). Wat volgde was een zeer donkere, depressieve en stresserende maand December zonder inkomen, zonder eten. Dagelijks stuurde ik mails om te zeggen dat ik mijn boeken offline had gehaald. Dat ik niet wist wat ik fout had gedaan, dat ik hen zelf op de hoogte had gebracht en niet had gefraudeerd. Dat ik amper 7 euro had verdiend. En dan krijg ik telefoon van de baas van de vakbond-branche in dit deel van West-Vlaanderen. En zegt die, dood serieus: “7 euro is een volwaardig inkomen, mnr Goethals”. Ondertussen ben ik al meer dan een jaar bezig om toestemming te ontvangen om mijn boeken te kunnen publiceren. Zodat ik mij een auteur kan noemen. Zodat ik niet langer werkloos zal zijn. En dit zijn de opties die mij zijn voorgesteld; en als “eerlijk” worden beschreven; Optie 1: Kunstwerkattest Starter. Om hiervoor in aanmerking te komen moet je voldoen aan 3 voorwaarden. Voorwaarde 1: Je moet beschikken over een hoger diploma, of bachelor, in de kunst (al meteen worden alle kansen voor laaggeschoolden weggenomen) of je moet gelijkgestelde professionele ervaring kunnen bewijzen (en zo verliezen alle werklozen hun kansen want een werkloze mag niet werken in de kunst zonder éxact dit attest). En al meteen doen de 2 andere voorwaarden er helemaal niks toe want iedereen die vooruit wil, maar minderbedeeld is, is al meteen alle kansen ontnomen. Ik zit hier nog steeds met afgewerkte novels waarmee ik niks kan doen. En opnieuw word ik dan verweten dat ik niks doe, dat ik niet vooruit wil en dat ik profiteer. Door zowel politici als de maatschappij. Gewoon voor de volledigheid: Voorwaarde 2: Je moet kunnen bewijzen dat je in loopbaanbegeleiding bent, of een carrièreplan hebt. (Dit is werkelijk de enige eerlijke voorwaarde). Voorwaarde 3: Je moet kunnen bewijzen dat je minstens 300 euro hebt verdiend met je kunst in de afgelopen 3 jaar (opnieuw worden werklozen uitgesloten want wij mogen geen geld verdienen in de kunst zonder éxact dit attest). Of je moet 5 professionele activiteiten kunnen aantonen (en ik val in herhaling: een werkloze mag niet professioneel in de kunst werken zonder éxact dit attest. Een novel schrijven, een volledig novel schrijven; telt trouwens maar als 1 activiteit. Dus niet alleen verwachten ze dat je 5 volledige novels schrijft voor je aanmerking kan komen, ze ontnemen ook nog eens de kansen van beginnende artiesten en dit terwijl dit éxacte attest een ‘starter’ wordt genoemd). Optie 2: ‘Springplank naar Zelfstandige’. Hiermee neem ik het statuut aan van zelfstandige en kan ik mijn novels in eigen beheer publiceren (zelf-publicatie dus). Klinkt allemaal mooi, he? Tot je opnieuw de voorwaarden hoort die daaraan verbonden liggen en je meteen merkt dat een artiest hier nooit mee geholpen is. Je krijgt 1 jaar. That’s it. Je krijgt 1 volledig jaar om “een volwaardig en egaal maandloon te verdienen”. Ten eerste verdien je als auteur geen maandloon. Je wordt betaald in royalties. Als ik het bedrag van mijn uitkering wil halen, 1400/maand. Dan moet ik zo’n 700 boeken per maand verkopen. Ik zou dit moeten doen als debutant, in mijn debuutjaar, met mijn debuut novel zonder enige naamsbekendheid en zonder promotie behalve wat ik zelf post online? En lukt het niet in dat jaar, dan “mag je deze activiteit nooit meer uitvoeren als hoofd- of bijberoep”. Dus opnieuw worden mijn vleugels geknipt. En nu dan? Ik vind nog steeds enkel werk als vervanger, of via dagcontracten. Geen van beide telt mee om mijn uitkering te behouden. Weet u nog over de 6 jaar ervaring waarover ik u vertelde? Wel, in de ogen van de nieuwe regering heb ik nog nooit een dag in mijn leven gewerkt want vervangingscontracten en dagcontracten tellen niet mee. Ook mijn novels gaat men niet zien als werk. Ik mag er nog 500 schrijven. Ik kan niet eens de toestemming krijgen om ze te publiceren, en doe ik een poging word ik behandeld als een crimineel en fraudeur omdat ik er 7 euro aan verdiende, én verlies ik een hele maand aan inkomen en eten. Maar dan doe ik niets. Dan wil ik niets. Dan wil ik niet vooruit. Dan ben ik lui. Een profiteur. Een niksnut. Toch, werkend Vlaanderen? Want “als je wil werken, dan vind je werk”, toch? Want aanwervers discrimineren niet. Het zijn werklozen die niet solliciteren, toch? Het is niet de wet die discrimineert. Het zijn minderbedeelden die gewoon criminelen zijn, omdat ze minderbedeeld zijn, toch? Hoe moet ik nu verder? Ik kon ondertussen al een carrière als auteur hebben, zonder al die belachelijke en zéér specifieke wetten die zéér specifiek werklozen en laaggeschoolden viseert en verbiedt iets van hun leven te maken. Ik heb me kapot gewerkt voor anderen en het was niet goed genoeg. Ik heb me kapot gewerkt voor mezelf, en mijn kansen worden weggenomen. En nu dreig ik mijn hele leven te verliezen omdat Bart De Wever vindt dat ik een “professioneel dopper” ben, omdat rijke mensen niets anders zien dan stereotypes. De rijke politici zijn zo out-of-touch door hun riante lonen dat men niet meer in staat is om een land op een eerlijke manier te leiden. Wij uitkeringsgerechtigden worden verweten te profiteren. Met onze inkomens die lager liggen dan de armoedegrens van België (die vorig jaar op 1520/maand lag). Maar wat dan met politici die betaald worden uit dezelfde pot met geld? 1 van hen krijgt per maand méér dan wij ontvangen in een volledig jaar. Daarbovenop krijgen menig politici vergoedingen voor hun huur en boodschappen, ook een bedrag dat aan 1000 euro en hoger ligt. Én men krijgt auto's, chauffeurs en soms zelfs woningen (waar ze dan nog eens quasi gratis in wonen). Sommigen hebben dan nog eens meerdere jobs, en dus meerdere lonen. Én ze geven zichzelf ieder jaar bonussen en loonsverhogingen. IEDER jaar. Of wat met de Koninklijke familie? Die krijgen 44 miljoen PER JAAR. Waar is dat in godsnaam voor nodig!? Smeren ze goud op hun boterham misschien? Dat zijn dan géén profiteurs? Daar moet dan niet in bespaard worden? Neen. Het moet allemaal gehaald worden bij mensen die met moeite nog kunnen overleven in dit land van, en voor, de rijken? Wij verliezen onze uitkeringen, of krijgen lagere uitkeringen. En zij geven zichzelf opnieuw een loonsverhoging… Hoeveel daklozen gaat dit wel niet maken? En als iemand die zowel recent, en zowel als 17 jarige, dakloos is geweest voor zéér lange periodes. (11 maand als 30 jarige, en 18 maanden als 17 jarige); de hulp voor daklozen is zelfs nog erger. Je staat er zo goed als alleen voor. En probeer maar jobs en verhuurders te overtuigen dat je deftig persoon bent als je niet eens een adres hebt, of paspoort hebt. Het maakt echt niet veel uit wat je doet, of hoe je leeft, als minderbedeelde. Want je zal er altijd uitzien als een profiteur in de ogen van iedereen die zich boven jou waant in de sociale rangorde. En waarom, eigenlijk? Hoeveel verhalen hebt u ooit al gehoord over minderbedeelden die uitkeringen misbruiken en er geweldige levens mee leiden? In uw hele leven, hebt u ooit in het Nieuws, of in de krant, of in een magazine, of documentair/talk show gezien, met bewijs en getuigenissen, dat minderbedeelden frauderen? Weet u hoeveel verhalen over frauderende politici, OCMW directeurs, zorghuismedewerkers, dokters, etc ik al heb gehoord in mijn leven? Het is quasi een wekelijks fenomeen. Maar toch wordt nog steeds die beschuldigende vinger naar ons gewezen? En niemand stelt zich hier ooit vragen bij? Want het is makkelijker om neer te schoppen dan om de spreekwoordelijke “glass ceiling” te breken, he? En dus verandert niemand van mening. Want niemand respecteert de minderbedeelden. Niemand denkt aan ons, en iedereen denkt al slecht over ons. Dus waarom zou jij om onze gevoelens moeten geven en recht staan tegen een steeds elitair wordende regering, persoon die dit leest? Goh, ik kan u enkele voorbeelden geven waarom. Voorbeelden uit het verleden, uit andere landen. Waar mensen te laat reageerden en dan plots gevangen kwamen te zitten in een systeem waar ze niet origineel voor hadden getekend. Maar als ik deze zeer bekende historische slechte figuren benoem met naam, kan dat ook tegen mij gebruikt worden als zijnde laster en eerroof tegenover onze elite politici (alsof dat niet net is wat politici doen met werklozen, maar niemand straft de rijken, he.. Want niemand geeft wat om de armen). Maar ik denk dat de meesten van jullie wel weten welke personen ik bedoel. Om 1 recent voorbeeld te geven: De oranje Amerikaan. Dat is waar wij naartoe gaan als land. Het zijn altijd de armsten die het eerst merken. En niemand neemt ons ooit serieus. Maar fascisme groeit snel. 5 jaar geleden waarschuwde ik mensen nog online dat de anti-woke movement enkel een terugkeer van fascisme zou teweegbrengen. En ik werd bespot. En kijk nu. De aanval op, en de theoretische uitroeiing van, de minderbedeelden is begonnen door de elite van ons land. En als ik degene moet zijn die u moet vertellen dat de elite niet uw vriend zijn, werkend Vlaanderen, dan kan ik enkel maar zuchten en mijn hoofd schudden. Want dan is het al te laat. Blijkbaar bestaat geschiedenis dus niet om ervan te leren …. En ik ben dan degene die geen werk vind en die niet eens een boek mag publiceren … Unreal. De kans dat deze brief mij zuur zal komen te staan, want hoe durf ik zo'n toon aanslaan (right?), is zeer groot. Maar ik zal het toch posten. Ik heb veel weggelaten, veel niet meegegeven. Maar ik ben bereid om altijd in gesprek te gaan, beleef en hier, op dit bericht, in het openbaar, als iemand vragen heeft. Wat vraag ik? Het onmogelijke. Eerlijke hulp. Geen laster en eerroof meer vanuit de politiek tegenover minderbedeelde groepen. Begrip. Toestemming om mijn boeken te publiceren. Leefbaardere uitkeringen, of lagere winkelprijzen. Terugkeer van sociale tarieven!!! (Wiens idee was het zelfs om dat af te schaffen? Hoe erg moet je minderbedeelden haten om dat te doen?) en als laatste; respect voor mensen wiens levens vele malen harder zijn dan die van jullie. Mensen die al hun hele leven in survival mode leven, en dit in 1 van de rijkste landen ter wereld. Schandalig is niet eens een volwaardige beschrijving daarvan. (Respect is gratis, btw. En toch zijn het de rijksten die het nooit kunnen uiten).

Accepteren

Dit is een verhaal over de verhalen van deze wereld.

Open Brief *2

hier er nu

Dilemma

de kat slaapt

Open Brief

Sporthelden Quizboek - Uitgeverij Partizaan