Zoeken

Brief aan mijn introverte medemens

Hoi Stijn,   Een tijd geleden schreef je in Charlie Magazine een brief aan je extraverte tegenpool Emilie. Hoewel die brief niet voor mij bedoeld was kreeg ik er kippenvel van. Ook ik ben introvert en heb me daar lang voor verontschuldigd. Ja, zelfs geschaamd. Je vertelt in je brief over een feestje waar je met jezelf geen blijf weet. Je wil wanhopig meepraten, maar om één of andere reden blokkeren je hersenen, verandert je tong in een stoffige lap leer en sta je te dralen in een hoekje.   Je zit zo in je hoofd te zoeken naar dat gevatte antwoord op die onverhoedse vraag, dat de conversatie al lang is voortgekabbeld naar het volgende oppervlakkige onderwerp. Je wacht en wacht en wacht op die ene vette schijf die je benen eindelijk ritmisch richting dansvloer zullen stuwen, maar je blijft tegen de muur plakken als een verlegen bloempje. Je zit zo in je hoofd opgesloten dat de feestgangers de indruk krijgen dat je hier tegen je zin staat. Dat je het feest oersaai vindt en zo snel mogelijk weer naar huis wil. Terwijl jij je als een opgejaagd hert voelt dat naar de koplampen van een aanstormende vrachtwagen staart.   Weet Stijn, je bent niet alleen. Ook mijn hersenpan kookt over op zo’n moment. Ook mijn tong plakt kleverig tegen mijn verhemelte. Ook ik vlucht naar het toilet, omdat dat de enige sociaal aanvaarde manier is om even alleen te zijn. Of check voor de duizendste keer mijn Twitterfeed, ook al ken ik alle tweets van het afgelopen half uur ondertussen vanbuiten. Of, godbetert, ik bestel nog een pintje, want dat zal mijn tong wel losmaken.   Jouw brief in Charlie Magazine past binnen het thema schaamte. Je biecht er zelfs in op dat je jaloers bent op het extraverte soort. Je mist hun spontaniteit en ze lijken altijd wel een pasklaar antwoord te hebben. Ook ik heb me lange tijd gespiegeld aan mijn extraverte medemens. Maar Stijn, waarom zouden we ons ongemakkelijk voelen over ons stilzwijgen? Waarom zouden we er ons om schamen? Waarom zouden we welbespraakte babbelaars benijden?    Want er zijn zoveel voordelen aan introversie en stilte. Nee, we weten niet hoe we met small talk om moeten. We kunnen geen kwartier over een bewegende grasspriet praten. Een oppervlakkig praatje sterft bij ons snel een stille dood. Maar we zullen wél aan je lippen hangen als je ons vertelt wat je écht boeit. Waar jij warm van wordt. Waar je wakker van ligt. Nee, we zullen je geen raad geven. Maar we kunnen ons in jouw schoenen verplaatsen en je een luisterend oor bieden, want dat is wat je écht nodig hebt.   Ik weet, het is sociaal niet aanvaard om stil te zijn. Om te observeren en te reflecteren. Want zo geraak je nergens in het leven. Het zijn de haantjes en roepers die gehoord worden. Zwijgen wordt beschouwd als een zwaktebodof als arrogantie.   Maar misschien wordt het tijd dat we daar verandering in brengen. Dat we de voordelen zien van introversie en stilte. Dat we trots zijn op wat we kunnen: luisteren, observeren, reflecteren, absorberen, nuanceren. Het zou een welkome verademing zijn in deze gejaagde wereld waar je te pas en te onpas een mening klaar dient te hebben.   Zullen we op het volgende feestje tezamen tegen de muur staan als twee stille observators en af en toe een betekenisvolle blik naar mekaar werpen? Want meer hebben wij niet nodig om elkaar te verstaan. En dat is genoeg.   Je geestverwant,   Het stille meisje  

het stille meisje
22 0

Stilte in de klas!

Vanaf 1 september mogen kinderen met autisme een dag in de week thuisblijven, lees ik in De Standaard en Charlie Magazine. De maatregel, geïnitieerd door Vlaams Parlementslid Kathleen Helsen (CD&V) komt er om te vermijden dat zo’n kindjes crashen door de vele indrukken in de klas. Ze moeten daarvoor een attest van een gespecialiseerde arts voorleggen. Ik verslik mij in mijn koffie. Val bijna van mijn stoel.   Eerst en vooral omdat de maatregel zich enkel richt op kinderen met autisme. Terwijl ook andere kinderen baat hebben bij meer rustmomenten. Zonder labels te willen plakken op alles en iedereen: ook kindjes met HDD, hoogbegaafdheid of HSP kunnen baat hebben bij meer rust.   De stille van de klas   Zelf ben ik introvert en hoogsensitief. Ik was dat kind dat zich tijdens de speeltijd ging verstoppen in de toiletten. Dat op trektocht met de scouts altijd alleen wandelde. Dat alleen op een bankje in de bus ging zitten, op weg naar het zwembad. Ik was "de stille" van de klas.  Ik heb me altijd een buitenbeentje gevoeld. Omdat “stil zijn” in onze maatschappij als iets negatiefs wordt bestempeld.   Een maatregel als deze, hoe goedbedoeld ook, zet kinderen met autisme aan de rand van de maatschappij. Ze moeten er uitstappen om te mogen deelnemen. Druist dat niet net in tegen de principes van het M-decreet?   Begrijp me niet verkeerd. Ik heb geen autisme, maar ik weet wél wat het is om continu indrukken te verwerken. Waar andere kinderen enkel woorden in krijt op het bord lazen en luisterden naar de leerkracht, zag ik welke krijtstrepen dik en welke dun geschreven waren. Hoorde ik een merel fluiten. Voelde ik welk klasgenootje zich slecht voelde. Las ik de helft van mijn handboek uit.   De lagere school ligt ondertussen al 20 jaar achter mij. We spreken midden jaren negentig, dus van smartboards, smartschool of smartphones was nog geen sprake. Als volwassene merk ik hoe moeilijk het is om met die constante informatiestroom om te gaan en alle bliepjes en trilalarmen te filteren. Alle notificaties van mijn sociale apps staan daarom standaard uitgeschakeld. Dat ik niet meteen reageer op berichtjes, ook al heb ik ze gelezen, weet mijn omgeving ondertussen. Maar als kind heb je die filter nog niet.   Gonzende eilandkantoren   Vandaag ben ik afgestudeerd en al zes jaar werkzaam in de marketingsector. Maar marathonvergaderingen, eilandkantoren, wekelijkse deadlines, werkweken van meer dan 40 uur en enkele onsympathieke bazen brandden me op. Niet alleen op school is er geen plaats meer voor stilte, ook op kantoor staan samenwerking en tijdsdruk centraal.   Voor de stillerds onder ons is geen plaats meer. We zijn nochtans met véél, mijn stille medemens. Maar niemand hoort ons, omdat de roepers, tafelkloppers en haantjes van deze wereld de plak zwaaien. Topposities innemen in onze bedrijven en politiek stelsel.   Zo'n 96% van de CEO's beschrijft zichzelf als extravert, terwijl de globale werkende bevolking zo'n 50% introverten uitmaakt. Dat plaatje klopt niet.  Het wordt tijd daar wat aan te veranderen. Susan Cain werkt in de VS aan een stille revolutie. Die mag stilaan naar Europa overwaaien. Want ook in Vlaanderen hebben we nood aan een nieuwe, stille wind, getuige deze maatregel op maat van extraverten.   Allereerste schooldag   Op 1 september gaat mijn Zoon voor de allereerste keer naar school. Ik herken veel van mezelf in hem. Ook hij reageert overprikkeld na een drukke dag. Weet met zichzelf soms geen blijf na teveel sociale interactie. Ik hoop dat hij in een klasje terechtkomt waar het oké is om af en toe stil te zijn. Waar kinderen rustig mogen zijn. Alleen mogen werken. Zichzelf mogen zijn. Ook al betekent dat dat hij “de stille” van de klas is. Want introverten hebben zoveel talenten. We zijn fantastische luisteraars, zijn empatisch, gefocust en, in de juiste omgeving, heel efficiënt en doelgericht. Laten we dat eindelijk als iets positiefs zien.

het stille meisje
0 1

Mijn trouwe compagnon

Lang, lang geleden kocht ik een olijfkleurige tas in de H&M. Ik naaide er wat oude knopen op die ik vond in mijn moeders naaikoffer en BAM, mijn lievelingstas was geboren.   De eerste keer dat ik ze om mijn schouder sloeg trapte ik mijn blauwgeel geschilderde fiets richting Blandijnberg – waarschijnlijk voor een les sociale en politieke leerstelsels of inleiding tot de communicatiewetenschap. Ze zou me volgen in al wat ik deed – mijn trouwe compagnon die in elke situatie bij me paste.   Ik zeulde ze mee naar het Latijnse kwartier in Parijs, drapeerde ze op de barkruk terwijl ik Guinness achteroversloeg in een pub in Dublin, slenterde ermee over de Ramblas en gooide ze in het zand aan het strand van Antalya. Ik versjouwde er beduimelde cursussen mee, romans uit de bibliotheek en volgekriebelde notitieboekjes.   Maar eens afgestudeerd, ruilde ik ze in voor andere exemplaren. Een minuscule clutch in rood lakleer. Een oversized exemplaar in zwart suède. Een allrounder van cognac leder. Een muisgrijze laptoptas. Al die tijd lag ze eenzaam te wachten in een doos op zolder, hopend dat ik haar op een dag terug mee op pad zou nemen. Het is een regenachtige zomerdag en ik sta op zolder nog wat vergeten verhuisdozen uit te pakken. Ik vis een beduimelde plastic zak van de Aldi uit een doos. Twaalf jaar nadat ik er de Blandijnberg mee op fietste is ze nog steeds intact. De motten hebben geen vat op haar gekregen. Zelfs de voering en rits zijn nog zo goed als nieuw.   Twaalf jaar nadat ik haar knopen aannaaide gaat ze weer met mij op pad. Inclusief volgekriebelde notitieboekjes en romans uit de bib. Niet meer naar Europese steden, wel naar de bakker om de hoek en de school van De Zoon.   Want ze is onverwoestbaar.  

het stille meisje
0 0

impresteren

De maatschappij vraagt veel van de mensen Om te presteren, op school of op het werk Zo gaan de meeste mensen zich na een tijdje minder goed voelen En worden ze sneller ziek. Wie zegt er? ik ben perfect Is het minste van allemaal perfect Elke mens heeft zo zijn werkpunten Het leven is een leerschool Om aan hun werkpunten te werken Dat gaat niet zonder vallen en opstaan

Jasmien
0 0

Gent

Gent. Net voor ik van de trein stapte in Gent besefte ik dat wat ik nu zou doen mijn leven een geheel andere richting zou geven de spanning voor het nieuwe en de angst wisselden af.Maar toen de trein snerpend tot stilstand kwam stapte ik eruit. Veel opties om in Gent te logeren had ik niet een optie was vrienden uit mijn geboortedorp. Die er als student op kot zaten. Hun kot was gelegen in het patershol de Corduwanierstraat daar kon ik een tijdje logeren. Een andere mogelijkheid was relies een organisatie opgericht door Marianne Faithfull. In Engeland was er een vloed jongeren die het huis verlieten en door de conservatieve overheden in de steek werden gelaten. De Gentse afdeling werd gerund door een overwerkt sociaal voelend koppel. Het werd me al rap duidelijk dat daar geen plaats, was een andere mogelijkheid was de commune van latem maar daar paste mijn sociaal profiel niet zo goed de meeste die daar terecht konden kwamen uit kapitaalkrachtige milieus. In hun zuiverheidslenken paste geen plebs. Dan maar naar infojeugd, een stedelijke organisatie die opgezet was om de toenemende vloed van thuis weggelopen jongeren enige informatie te bezorgen. Wat ik daar meemaakte zou een constante worden. De organisatie werd gerund door jongeren die daar om politieke redenen werden gedumpt. Hun enige doel was zichzelf in stand houden. Enige interesse voor de problemen van jongeren was er niet.Toen ik de deur van hun pand op de kortrijksesteenweg opende was de balie leeg.Toen na enige tijd iemand uit de kamer ernaast, waaruit gelach de geur van koffie de balie binnen waaide, dik tegen zijn goesting mij te woord stond kreeg ik rap rap enkele krantenknipsels in mijn handen gestopt. Waar net dezelfde informatie stond die ik in de morgenkrant zelf al had gelezen. Dat was het. Want er moest vergadert worden. Dan maar terug naar het patershol het was zomer, bijna vakantie, verlost van de dwang van een jaar legerdienst. Voelde ik me in die dagen vrij, zo vrij als ik me toe voelde zou ik me zelden nog voelen. In die tijd reed er een auto door de kleine straatjes van de oude stad met een geluidsinstallatie. Die studenten opriepen om ergens te gaan werken. Een lichtjes corpulente heer Creyfs, begon zo zijn intrimburo. Een keer werkte ik in een plastiekfabriek en een andere keer aan de werken aan de snelweg Brussels Oostende Op een dag toen we zeer vroeg op de werken aanwezig waren en de mist ieder uitzicht belemmerde hoorden we opeens een enorm gerinkel van gebroken glas. We snelden er naar toe zagen een bierbestelwagen die aangereden was door een andere wagen. Opeens voelde ik een luchtverplaatsing, een wagen was met hoge snelheid rakelings langs mij gereden. Rap maakten we ons uit de voeten, een onbehoorlijke tijd lang hoorden we hoe de ene snelheidduivel na de andere in de dichte mist de ravage groter maakten. Signalisatie was er niet. Berichten erover in de media waren door de machtige automobielsector verboden. De grootte slachting was bezig. Ik vond een studentenjob in Brussels om vier uur moest ik op de snelweg Oostende Brussels staan en werd door de eigenaars die in Oostende woonden en in Brussels een fruitkraam hadden in Gent opgepikt smiddaags werd ik terug daar afgezet. De eerste Gentse feesten stonden op stapel, al bekende in het trefpunt, het toenmalige restaurant van Walter De Buck, plaseerde ik me op de eerste rij,toen ik terugkwam uit Brussel. Begonnen de feesten en waren nog bezig toen ik terug naar de autosnelweg moest. Op de feesten ontmoete ik mijn zigeunervrienden de piotos die mij in mijn geboortedorp enkele gitaarlessen hadden gegeven. Tijdens hun optreden speelde hun vader die ooit samen met Jhango Reinhart was opgetreden zijn laatste set, geveld door reuma en de mishandelingen hem aangedaan door diegenen die zichzelf de normalen noemen. Zijn viool krijste vals on ritmisch de set door niemand gaf een krimp want hier stond een van werelds beste violisten omringd door zijn zonen en vrienden die zonder een spier te vertrekken hun deel perfect speelden. Na de set barste minuten durende applaus los dat iedereen kipvel bezorgde. Diezelfde nacht werd ik uitgenodigd om met hen mee op café te gaan spelen.De piotos gingen ergens een burgerlijk café binnen al rap vroeg iemand een bepaald liedje te spelen, zing eens de melodie vroegen ze, toen ze de slechtgezongen melodie hoorden namen hun instrumenten het over. Ze breiden met die enkele noten een muziekstuk waar niemand het verschil met de echte hoorde. Vijfentwintig jaar terug werd dit soort mensen in werkkampen gestopt omdat ze niet op een door de toenmalige machtshebbers controleerbare academische manier muziek speelde. Hij, de vader was een van de overlevenden van toen. Na zijn concert, toen hij bij zijn caravan kwam werd hij en zijn familie geconfronteerd met de nog altijd achterlijke overheid die hem verplichte zijn woonplaats zijn caravan op een andere plaats te zetten. In de caravan lag zijn hoogzwangere kleindochter die in ieder katholiek en openbare ziekenhuis geweigerd werd de kleinburgerij vind altijd wel beulen om hun vuile werkjes op te knappen. Op een van de nachten ontmoette ik de muzikanten van de groep kandagar. Mijn eerste optrekje dat ik vond was in het pand in het patershol. Wanneer men de grote poort opendeed kwam men in een lange gang. Op het einde van die gang was er links een grote trap, wanneer men die beklom en op het eerste verdiep terecht kwam moest ik naar rechts de hoek om. In het midden van die gang was mijn dubbele kamer, tweehonderdvijftig frank per kamer vijfhonderd frank dus. Een kolenkachel zorgde voor de verwarming. Twee vensters zagen uit op de binnenkoer in die kamer had ik een verhoog gemonteerd zodat ik uitzicht had vanuit mijn bed op de binnenkoer. Op een ijskoude sneeuw grijze dag toen de sneeuwvlokken over de binnenkoer dwarrelden, de kolenkachel zijn wloed de kamer instraalde had ik de hobits ontdekt 'In de ban van de ring'. In een ruk las ik de boekdelen. Twee dagen en een nacht deed ik erover toen ik het laatste blad omsloeg en ik mijn krakende gewrichten tot enige werkzaamheid node protesteerde ieder vezel van mijn lijf. Wie de brede trap nam naar het tweede verdiep stond een verrassing te wachten verboden terrein wegens de rotte planken vloer. Maar wie het lef had om die angsten te trotseren werd geconfronteerd met de restanten van de film malpartus. Een vervalen sofa die in het tegenlicht, Samen met de spinnenwebben en het opdwarrelend stof een zeer romantisch beeld gaf. Op die plaats zaten ooit Orson welles samen met Jack Brel. Ik had mij opgegeven als helper bij de jazz optredens die doorgingen in het gravenkasteel. Opeens in contact met de groten uit de toenmalige, vooral in Parijs wonende,jazzlegendes. Ik kende er niemand maar door die naïviteit en mijn jeugdig enthousiasme werd ik door iedereen geliefd. Zelfs toen ik van het podium stotterde terwijl ik met een piano aan het sleuren was, de gewrichtsbanden van mijn voeten scheurde toen die voet op een dikke kabel terecht kwam. Ik werd vastgebonden op een brancard door twee mannen de stijlen trap afgedragen. Een zeer angstaanjagend moment Ik wil de Mokkabon niet vergeten. De Venisiana .De Aquarius op de kuiperskaai. Mijn stamcafé rechtover de Mokkabon waar ik liefmans kriek ontdekte, er prompt verslaaft aan werd. Een van de studenten die uit mijn geboortestad kwamen vroeg mij om samen een huis te huren in de stokerijstraat. De student werd nog verzorgd door zijn moeder die iedere week met veel bemoeizucht de kamers kwam inspecteren. Hij kwam uit een vlaamsch nationalistische familie zonder zwart randje. Over die families zou Hugo Schilts later zeggen "we stonden op een ander niveau dan het Vlaamse volk meer nog we kenden het vlaamsche volk, dat we pretenderen te vertegenwoordigen, niet." Uit zo een familie kwam die student. Er was ooit in hun familie een nationaal bekende Vlaamsche toondichter ontsproten en sinds dan dacht die gehele familie dat ze artistiek begaafd waren en werd dat moederskindje zwaar onder druk gezet om de artiest uit te hangen. Zo ging dat in die tijd. In diezelfde jeugdclub waar ik dat soort volk leerde kennen was er nog een kunstenaar in wording. Zijn ouders baatten een huis, tuin, schilderwinkel uit. Voor dat type van volk was studiesubsidies vinden niet zo een probleem het zwarte geld lag veilig in lux. Zo konden ze met veel vriendendiensten hun zonen naast een riante studiesubsidie een behoorlijk extraatje bezorgen. Dat die prof werd had wel veel te maken met de diensten die de moeder verstrekte aan de rest van de mannelijke leraars want we waren in de 60er jaren. Maar lang hield ik er het niet meer uit. Leuven daar moest ik naar toe. Op zestienjarige leeftijd was ik in vervoering geraakt van Flamenco daar woonde de enige die niet alleen Flamenco speelde maar ook leefde. K'was de zoontjes van de corrupte achterlijke vlaamsche kleinburgerij met al hun misplaatste elitaire streken meer dan kotsbeu. Na een tijdje samenwonen werd ik verdreven naar de stikhete zolder, de keuken, de douche, no paseran. Ik paste niet zo goed in hun kleinburgerlijk Vlaams nationalistische plaatje.Mijn koffers stonden al gepakt.   ...................................................................................................................................................... Rond 1995 heb ik dat werk gemaakt. Ik noem het "altaar der culturen."Links ziet men een tv, onze gemeenschappelijke identiteit valt van het - silicium - glas - zand.De gemeenschappelijke informatiebronnen zijn verdwenen.De wijzen van vroeger opgevolgd door radio en uiteindelijk als laatste de tv die een ongeveer gemeenschappelijke boodschap uitdragen is niet meer.De informatie is versplinterd.Rechts ziet men een gietijzeren kandelaar daar in een mensenhoofd in papier. Stukken teksten. Krantenpapier "De encyclopedische mens".Gietijzer = nationalistenKandelaar = religieIn het midden staat de hedendaagse mens. Opgesloten. "de encyclopedische mens".Dit deel is gemaakt van een reclame voor lippenstift.Regeneratie KosmetikIn de dubbele wand gaan luchtbellen in het water de hoogte in.In die dubbel - transparantie - plexiglas zit diezelfde "encyclopedische mens".Het geheel staat op dunne platen, glas = chips = zand = silicium.Het geheel steunt op een gietijzeren pilaar = industriële cultuur.De gietijzeren plaat staat op de grond = landbouwcultuur.HET ALTAAR DER CULTUREN. Ik woonde toen in de Aalmoezenierstraat in Antwerpen. De jaren 90 tig.   http://www.anamorfose.be/verf/misc-images/verf-t-i-r-e http://www.anamorfose.be/verf/misc-images/verf-t-i-r-e

verf ed: Contemporary ArtTIST
18 0

PARANOIA.

Stel je eens voor dat je in deze hete zomer ergens op een leuk terrasje aan de staatkant een portootje zit te drinken. Stel je eens voor dat opeens een Rijkswacht GTI voorbij komt gezoefd. Stel je voor dat die auto met een beangstigend geluid omdraait met een hoger dan normale snelheid op je tafeltje toesnelt. De ambtenaar vraagt wat je daar doet, waarna je, lichtjes bleek geworden, antwoord dat je een portootje drinkt, waarna de ambtenaar je op een autoritair toontje toesnauwt: "Paske!!!!"Alsjeblieft, vriendelijk of zelfs maar beleefd zijn, dat hoort daar niet bij. Dat doen ze wel op deftige terrassen, maar daar worden ze niet naartoe gestuurd. Daar zitten hun officieren. Die ambtenaren hebben het wel begrepen, voor ons volstaat "Paske!!!!" Als u inderdaad een portootje lurkt, is er geen vuiltje aan de lucht. Want portootjes zijn in dit land beschermd. Erger zou zijn als je portootje ineens tot "verboden" drug was uitgeroepen. Want roesverwekkende middelen verbieden ze graag. De ANTI DRUG Maffia.Betaald door de drug maffia.Stel je dus voor dat je portootje opeens tot illegale drug is verheven. Wat volgt? De ambtenaren zullen je niet inlichten, ze lichten jou op en zichzelf in. Ze gaan je portootje besnuffelen alsof het gif betreft. Uw openlijk op het terras van je stamkroeg als een ernstig misdadiger in de boeien slaan. Ze bekijken je alsof je verantwoordelijk bent voor alle port doden. Ze nemen je mee naar hun bureau ondervragen je over uw relatie, uw ouders, uw lief, uw vrienden en iedereen die jij noemt krijgt bezoek van een gerechtelijk ambtenaar. Ze zullen jou ook thuis bezoeken, om dat huis en zijn inwoners vakkundig te slopen. Als ze je voorraadje porto-van-goede-jaren vinden, zullen ze je beschuldigen van dealen en maffialidmaatschap. Ze zullen je huis al je bezittingen aanslaan.  Ze mogen, sommige politiekers van dit land hebben hen dat recht gegeven. Ambtenaren hebben zelf zonen en dochters. Die krijgen met deze toestanden niet te maken. Hun salaris en hun positie stelt hun in staat hun kroost uit de handen van justitie te houden. Wat met het kleine grut gebeurt zal hen een worst wezen. Orde moet er zijn! Dat niemand beweert dat deze discussie abstract is. Er zitten momenteel mensen in de gevangenis voor het roken van een joint. Sommigen met een straf van twee jaar effectief! Ieder mens die nu zijn stem niet verheft is medeverantwoordelijk En van verboden port wordt men Paranoia ...................................................................................................................................................................................... foto gallery VERF ED https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/ ***************************************** foto https://www.2dehands.be/seller/view/m2098966991 ***************************************** Rond 1995 heb ik dat werk gemaakt. Ik noem het "altaar der culturen."Links ziet men een tv, onze gemeenschappelijke identiteit valt van het - silicium - glas - zand.De gemeenschappelijke informatiebronnen zijn verdwenen.De wijzen van vroeger opgevolgd door radio en uiteindelijk als laatste de tv die een ongeveer gemeenschappelijke boodschap uitdragen is niet meer.De informatie is versplinterd.Rechts ziet men een gietijzeren kandelaar daar in een mensenhoofd in papier. Stukken teksten. Krantenpapier "De encyclopedische mens".Gietijzer = nationalistenKandelaar = religieIn het midden staat de hedendaagse mens. Opgesloten. "de encyclopedische mens".Dit deel is gemaakt van een reclame voor lippenstift.Regeneratie KosmetikIn de dubbele wand gaan luchtbellen in het water de hoogte in.In die dubbel - transparantie - plexiglas zit diezelfde "encyclopedische mens".Het geheel staat op dunne platen, glas = chips = zand = silicium.Het geheel steunt op een gietijzeren pilaar = industriële cultuur.De gietijzeren plaat staat op de grond = landbouwcultuur.HET ALTAAR DER CULTUREN. Ik woonde toen in de Aalmoezenierstraat in Antwerpen. De jaren 90 tig.     http://www.anamorfose.be/verf/misc-images/verf-t-i-r-e

verf ed: Contemporary ArtTIST
103 0

rasisme

  ………………Ik had de eerste opleiding die de toenmalige vdab organiseerde voor vrachtwagenchauffeur gevolgd. Na een jaartje in Leuven te hebben gewerkt bij een wijnhandelaar vond ik werk in Brussel, bij de werkgever waar ik een paar jaar vroeger een vakantie job had verricht, maar er was een conflict gerezen tussen de twee broers. De twee eigenaars, van de ene mocht ik met de camion rijden van de andere niet een onhoudbare situatie die opgelost werd door mijn vriend een leeftijdsgenoot van Marokkaanse origine. Zijn vader was camionchauffeur in Nederbrakel ik kon daar direct beginnen. Als chauffeur van een Volvo , enen met een grote snuit, moest ik vuilnis containers in Brussel en omstreken ophalen. Ik had een verblijf gevonden bij een man van Algerijnse origine, die naar eigen zeggen de studentenrevolte in Parijs had meegemaakt die ik had ontmoet op de vroeg markt we deelden een appartementje in Laken. S ‘morgens ging ik de vader van mijn Marokkaanse vriend ophalen, met mijn ondertussen aangekochte auto, en we reden samen naar ons werk. Na ons werk voerde ik hem terug naar zijn woning en iedere avond werd ik uitgenodigd om iets te eten of om nana thee te drinken. Na het eten gingen ik en mijn vriend samen met een paar andere vrienden in een cafeetje een cola-tje drinken, alcohol was totaal uit den boze. De zaterdag ging ik samen met de familie uitgebreid boodschappen doen. Abdelmalik, mijn vriend, had twee broers en twee zussen een broer was afgestudeerd als elektrieker, zijn andere broer werkte. Voor hem was de universiteit gepland, de twee zussen waren haarkapsters, lang zwart harige, langbenige, kortgerokte vrouwen, waar menig man lichtjes tureluurs van werd. De zondag namiddag werden ze allemaal fanatieke voetballers en moest ik ze naar een locatie rijden waar ze met een andere café ploeg samen driftig tegen een bal konden sjotten. Maar mijn grootste afgrijzen gebeurde de zaterdag avond, toen gingen we samen op stap, naar Halle. Tot mijn verbazing, want in Brussel konden ze nergens terecht en in Halle gebeurde op sommige plaatsen hetzelfde. Ze mochten niet binnen. Een racisme dat mij, een nuchter West-Vlaminske deed steigeren, zij vonden het niet zo erg want dat waren ze gewoon. Mijn vrienden waar ik met een gerust hart mijn bezit had aan toevertrouwd werden behandeld als de eerste de beste gangsters.    Lambermontplaats A'pen 2004 FOTO GALLERY Verf ed https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/   Rond 1995 heb ik dat werk gemaakt. Ik noem het "altaar der culturen."Links ziet men een tv, onze gemeenschappelijke identiteit valt van het - silicium - glas - zand.De gemeenschappelijke informatiebronnen zijn verdwenen.De wijzen van vroeger opgevolgd door radio en uiteindelijk als laatste de tv die een ongeveer gemeenschappelijke boodschap uitdragen is niet meer.De informatie is versplinterd.Rechts ziet men een gietijzeren kandelaar daar in een mensenhoofd in papier. Stukken teksten. Krantenpapier "De encyclopedische mens".Gietijzer = nationalistenKandelaar = religieIn het midden staat de hedendaagse mens. Opgesloten. "de encyclopedische mens".Dit deel is gemaakt van een reclame voor lippenstift.Regeneratie KosmetikIn de dubbele wand gaan luchtbellen in het water de hoogte in.In die dubbel - transparantie - plexiglas zit diezelfde "encyclopedische mens".Het geheel staat op dunne platen, glas = chips = zand = silicium.Het geheel steunt op een gietijzeren pilaar = industriële cultuur.De gietijzeren plaat staat op de grond = landbouwcultuur.HET ALTAAR DER CULTUREN. Ik woonde toen in de Aalmoezenierstraat in Antwerpen. De jaren 90 tig.   http://www.anamorfose.be/verf/misc-images/verf-t-i-r-e

verf ed: Contemporary ArtTIST
66 0

"Ga eens naar een stripclub", zeiden ze

Omdat een reisje New York om onvergetelijke ervaringen vraagt, besluiten mijn reisgezel en ik om onze laatste avond door te brengen in een stripclub. Uiteraard had ik op voorhand de nodige research gedaan en de beste club van de stad uitgezocht. "De routines in 'Magic Mike' zijn klein bier in vergelijking met wat deze hunks presteren", aldus de recensies. Oke, dit zou het worden. Na een telefoontje met de organisator, die het belang van op tijd komen voor de allerbeste plekjes benadrukte, kocht ik resoluut VIP-tickets. Entertainment, meezingnummers en (half)naakte Matthew McConaughey look-alikes? Bring.it.on.     Parochiezaal   Een tikkeltje zenuwachtig en vastberaden om de beste plaatsen te veroveren, komen mijn vriendin en ik ruim een uur op voorhand aan. Bestelbusje van de firma buiten, twee portiers en... geen volk. Vreemd, want had die man nu niet gezegd dat deze shows steeds tjokvol zaten? Enthousiast worden we begroet door een jongeheer met als schoeisel de beroemde en beruchte donkerblauwe 'Adidasbadsloef'. Niet meteen mijn favoriete fashion statement, maar ik ben niet gekomen om kritisch te zijn. Wanneer we zeggen dat we niet echt weten wat te verwachten, zegt hij zelfzeker: "Expect it all." Nog steeds enthousiast worden we naar onze plaatsen gebracht die zich vlak aan het podium bevinden. Logisch, gezien de VIP-tickets, maar die grote opkomst waarvoor verwittigd werd, blijft toch nog uit. Twee mannen feliciteren ons met onze beslissing om op zondagavond te komen. "Op zaterdag is het madness! Tot wel 546 mensen!" Opnieuw vrij opmerkelijk, aangezien we op dat moment met niet meer dan vijf nieuwsgierige meisjes in het zaaltje zitten en de locatie door mijn vriendin terecht beschreven wordt als "de plaatselijke parochiezaal".     The Lucky Seven   Na een verhitte discussie over de prijs van de drankjes word ik door het personeel verplicht om het conflict zelf op te lossen. Op weg naar de badsloefman van weleer, stapelen de vragen zich stilaan op. Terwijl ik hem sta op te wachten, werp ik een blik op de reservatielijst van vanavond. Drie reservaties, inclusief de mijne. Verward vraag ik hoeveel leden er nog verwacht worden. Het antwoord krijg ik met een uitgestreken gezicht: twee meisjes, wat het eindtotaal op zeven brengt. Een enorm verschil met die 546 zogezegde leden van amper vierentwintig uur geleden. Tevergeefs probeert de medewerker me te sussen door te zeggen dat dit iets positiefs is, dat we op die manier optimaal kunnen genieten. "Dit is toch wel vrij pijnlijk", merkt mijn vriendinnetje niet geheel onterecht op. Toch probeer ik haar -en mezelf- ervan te overtuigen dat het feest ieder moment zal losbarsten. De gedachte dat VIP-tickets helemaal niet nodig waren en dat we met de meest goedkope tickets exact dezelfde stoeltjes hadden gehad, verdring ik naar de achtergrond. Stoeltjes die de naam trouwens niet waardig zijn en die het meubilair in de feestzaal van mijn middelbare school doen aanvoelen als freakin' Chesterfields.   Enkele mannen komen zich voorstellen en leggen zonder schroom onze handen op hun tepels. Voor twintig Dollar kunnen we een lapdance krijgen, en even wordt mijn vriendin meegenomen voor een "privé-act". Wanneer ze dat weigert en totaal ontzet terugkeert, begin ik echt wel te hopen dat de show gaat beginnen en dat de focus vanavond toch nog op dansen ligt. Ondertussen liggen mijn handen op de billen van een wildvreemde en niet eens zo knappe man. Ik ben me ervan bewust dat het type man dat ik aantrekkelijk vind en het type man dat met strippen de kost verdient wellicht niet hetzelfde is, maar toch. Na een tijdje wordt hij nijdig omdat ik hem geen geld toestop. Mijn compagnon en ik zijn zeker niet preuts, maar dit voelt toch zeer ongemakkelijk. Zo zonder introductie, zonder show, zonder sfeer, zonder volk.   Cock-eyed   Oke, het is zover. Een man gekleed in leder en voorzien van gitaar bestijgt het podium en spreekt het publiek toe als was hij een hoofdact in het Sportpaleis: "Make some noooooooise!" beveelt hij, zich schijnbaar niet bewust van het feit dat er vijf man in de zaal zit. Nummer zes en zeven, zo wordt stilaan pijnlijk duidelijk, komen niet meer opdagen. De man raadt ons aan niet te hevig recht te staan om niet "cock-eyed" te worden. Actual words. Het is op dit moment dat ik de wanhoop in mijn vriendins ogen voor het eerst opmerk. "Gladys, hier is helemaal geen sfeer en er is nog helemaal niet gedanst en we worden hier betast? Eigenlijk wil ik naar huis." Toegegeven, ik had me bij een dansshow ook eerder een rijtje mannen in regenjassen en met paraplu's voorgesteld die zich in één ruk van hun outfit zouden ontdoen op de legendarische beats van It's raining men, maar dat komt misschien nog? Al begint het hier eigenlijk steeds meer op een slecht georganiseerd bordeel te lijken...   Het absolute dieptepunt komt wanneer de host er de gastenlijst (al is "lijst" misschien wat overdreven) bijhaalt en een stoel op het podium zet. Het gevoel dat ik op dit moment ervaar, kan het best vergeleken worden met de zenuwslopende minuut waarin je weet dat de middelbare schoolleerkracht op het punt staat iemand aan te duiden om een spreekbeurt te geven die eigenlijk niemand heeft gemaakt. Met opengesperde ogen bid ik tot alles wat me dierbaar is dat onze namen niet worden afgeroepen.   Thank God. De eer is aan het meisje naast ons, die er ook niet meteen overdreven enthousiast uitziet wanneer ze plaatsneemt in de "Hotchair". De host deelt luchtig mee dat iedereen aan de beurt komt. Shit. Je bent echter wel verplicht dollarbriefjes mee te brengen naar de stoel. Die mag je dan "overal steken waar je wil dat zij het uit komen halen." Shit. Wanhopig kijk ik opzij, maar wat ik daar zie, is nog veel erger. Een van de aanwezige dames en een medewerker staan bronstig te dry humpen tegen het amateuristische decor. Shit shit shit. Ik wil mezelf niet afvragen hoeveel dat vrouwtje voor dit tafereel moet neertellen. Ik voel dat alle kleur mijn gezicht verlaten heeft en zie dat ook mijn metgezel alle levenszin verliest. Nogmaals vraagt ze mij of we alsjeblief naar huis kunnen, maar ik kan geen woord meer uitbrengen. Het idee de volgende te zijn die het podium op moet, maakt ons misselijk.   De ontsnapping   Wanneer het slachtoffer op de Hotchair getrakteerd wordt op de eerste dansact, heb ik het laatste greintje hoop op een degelijke show al lang laten varen. Hoewel het op dit punt onmogelijk lijkt nog meer teleurgesteld te kunnen worden, gebeurt dat toch. Drie ronduit spauwlelijke mannen komen het podium op in iets wat lijkt op een verfrommelde pyjama. Het moet een matrozenpak voorstellen. Verkrampt beginnen ze een dansje waarbij ze elkaar moeten observeren om zich de moves te herinneren. Ze schuren op de meest traumatiserende wijzes tegen het meisje aan. Ik heb me nog nooit zo beschaamd en gedwongen gevoeld. Hoe kan dit in vredesnaam dezelfde show zijn die wordt opgevoerd voor vijfhonderd mensen? Hoe kan dit dezelfde ervaring zijn waar mensen vol lof over schrijven? Het lijkt alsof de organisatoren bij het gebrek aan publiek gewoon de volledige show hebben geschrapt en ons van zo veel mogelijk geld willen beroven. Ik besef dat het nu of nooit is en geef gehoor aan de smeekbedes van mijn vriendin. Zo subtiel mogelijk verzamel ik mijn spullen, alsof er effectief een kans bestaat dat veertig procent van het publiek onopvallend naar buiten kan hollen. We halen diep adem, staan recht, negeren de verontwaardigde "You're leaving?!" van het personeel en banen ons een weg uit deze martelkamer. Even denk ik aan de meisjes die met z'n drieën (!) overblijven, maar nu is het ieder voor zich.   We dwalen door de straten van New York City. We lachen. We zwijgen. We proberen dit een plaats te geven. Uiteindelijk spenderen we onze laatste avond in een Irish Pub. Omdat een liter Guinness mij tenminste nog nooit ongevraagd heeft bepoteld.  

Gladys
93 0

groter dan

Mijn handen strelen je wangen. Ik duw mijn warme lichaam tegen die van jou. Tegen de morgen als de zon doorbreekt droom ik je levend. Als je maar heel even lacht maak je mijn gebroken hart weer heel.       #microdroom

Chantal Kuipers
15 0

De Engel

Onlangs, op een doordeweekse zomerdag zonder kinderen, heb ik 50 km gefietst aan de zijde van mijn vrouw. Niet dat we met dit idee wakker werden. Noem het gerust een vlaag van romantische waanzin. De fietstocht naar het werk was gepland. Het ritje van ’t Stad naar brasserie De Engel in Zandhoven voor een pot mosselen met frieten was dat niet. Het kanaal dat we volgden was door de ondergaande zon nog mooier dan we in gedachten hadden, maar een zomerse bries kan toch serieus in uw gezicht kletsen. En 25 km is ver op een oude velo met slechts 1 versnelling en een zadel zo hard als een plank. Soit, na 1 uur en 35 minuten trappen konden we met een gelukzalig gezicht dat parelde van het zweet onze voetjes onder tafel schuiven en, in mijn geval, een pint achterover kappen. De mosselen en de frieten waren gelukkig grandioos. En nadien begonnen we voldaan – het dessert was een dwaze beslissing – aan ons tochtje van 50 minuten naar huis. Leve de romantiek! (en een zachter zadel)

Antony Samson
0 0

Ode aan een hand

Ik kijk graag naar je. Je bewegingen zijn bijna altijd sierlijk. Het mooist ben je op feestdagen. Jouw fonkelende ornamenten laten het licht dan dansen, zelfs met jouw gebruikelijke krasjes. Van alle zintuigen die ik als mens bezit, ben jij degene die de meeste van hen zou kunnen vervangen. Met jou zou ik bij wijze van spreken kunnen zien hoe een boek eruit ziet. Ik zou het zelfs kunnen lezen, mocht ik dat willen. Je leerde me de smaak van rijpe aardbeien kennen en de zachtheid van een pasgeboren kuiken. Alleen ruiken blijft een mysterie voor jou. Mijn humeur wordt door jou steeds verklapt. Van hevig wapperend bij stress naar hoog in de lucht bij succes. Met jou kan ik ontembaar boos zijn, zodat er niets meer heel blijft. Maar het liefst van al gebruik ik jou om graag te zien. Met woorden, al spreek je die dan enkel op papier. Of gewoon, door een tedere aanraking. (Ode aan mijn linker hand)

Ans DB
0 0

Gemiste kansen

Dag L.,   Het is vandaag een week geleden. Dat is belachelijk weinig, maar als je 10.000 kilometers van elkaar verwijderd bent lijkt het langer geleden. Tijd en ruimte versterken elkaar. Ik heb er last mee. Last om terug te zijn. Last van de gemiste kansen. Last van mijn hoofd en dankzij jou ook last van mijn lijf. Het gevoel dat sowieso opsteekt na een reis van drie maanden en de terugkeer naar de realiteit wordt nu dus nog versterkt door mijn lijf en mijn hoofd die steeds opnieuw aan jouw aanraking denken. Je armen rond mijn schouders, je lippen op mijn rug. En de vraag wat er gebeurt was als we onze kans niet grandioos gemist hadden. Slechts een passionele kus of een misschien een gedeelde nacht op een verlaten strand? En wat daarna? Was je gewoon verdwenen in de nacht. Hadden we aarzelend een gesprek proberen voeren dat ons enkel zou doen beseffen hebben dat we eigenlijk niks met elkaar gemeen hadden behalve platte lust. Of hadden we gezwegen en gewoon genoten van een moment van samen zijn zonder verder na te denken. Had ik gehoopt dat we contact zouden houden en dat je een excuus zou worden om terug te keren. Of verzin ik er weer te veel bij en was het voor jou niet meer dan wat het uiteindelijk was: een scharrel op het einde van het seizoen zonder moeilijke vragen want je kwam de volgende dag toch niet terug. Ik heb er meer last mee dan zou mogen op basis van het kwartiertje dat we hoop en al gepraat hebben en de nog geen vijf minuten die we aan elkaars lijf hebben gezeten. Tijd en afstand versterken elkaar, maar lust en heimwee dus ook. V.  

Juffrouw Vee
0 0

16 April

16 April 2002 was voor velen niet veel meer dan de dag na 15 april 2002. Als je iemand vraagt wat voor weer het die dag was, dan zal bijna niemand je daar een antwoord op kunnen geven. Als je aan mensen vraagt wat zij die dag deden, dan zullen de meesten je het antwoord verschuldigd blijven. Ik hoor in dit geval, jammer, genoeg niet bij de meesten. 16 april 2002 was het typisch Belgisch weer. Er was geen zon en ook geen regen. De hemel zat wel dicht met grijze wolken en ik bevond mij op mijn piepklein kot in het centrum van Antwerpen.  Het was die dag mijn moeders vijftigste verjaardag, maar in tegenstelling tot wat je zou verwachten, was ik het die op een telefoontje van haar zat te wachten.  Ik weet nog precies weet hoe mijn gsm rinkelde en hetgeen ik angstig verwachtte, werd bevestigd.  Hij was gestorven. De jongste broer van mijn vader. Zelf vader en veel te vroeg  weggehaald  uit het  levendig jonge bestaan van zijn gezin.  Mijn hart brak voor de eerste keer op een manier die ik nooit eerder had gekend.  Zelfs vandaag heb ik nog steeds geen woorden gevonden om het gevoel van dat soort verlies te beschrijven. Laat staan dat ik ooit al de juiste woorden van troost  in dergelijke situaties tegenkwam. Het is iets raars. Negeren lijkt het gemakkelijkst, maar de herinnering slaat uiteindelijk sowieso dubbel zo hard terug. Het is vreemd hoe ik die dag mijn moeder aan de andere kant van de lijn nooit een gelukkige vijftigste verjaardag wenste. Hoe ik nog exact weet dat ik  een paar minuten aan de grond genageld stond en daarna op automatische piloot de trein naar mijn toenmalig lief in Leuven nam, zonder mij een treinrit te herinneren.  Het is vreemd hoe ik de rest van die dag  alleen maar wilde wegrennen van iedereen die erover wilde praten, omdat erover praten niemand terugbrengt. Het is vreemd hoe ik nog precies weet wat ik aan had op de begrafenis en hoe ik die kleren daarna nooit meer aan zou doen. Alsof ze doordrongen waren van verdriet en dingen die ik nooit meer wilde voelen. Ijdele hoop natuurlijk, want bij het leven hoort nu eenmaal de dood. Vreemd ook hoe ik die kleren nog steeds in mijn kast heb, terwijl ze al lang niet meer passen. Ik laat ze hangen, omdat ik niet wil vergeten. Omdat ik nooit wil vergeten dat elke gezonde dag die je in dit leven krijgt, dient om ervan te genieten. Gisteren waren we 16 april 2017. Vijftien jaar later is deze dag nog steeds niet zoals ze was voor 2002. Mijn moeder blies vijfenzestig kaarsjes uit en dacht daarbij zoals elk jaar nog steeds aan de dag dat ze door verdriet nooit écht vijftig werd. We vierden Pasen bij mijn grootouders, maar er bleven ondertussen al twee stoelen leeg.  Op een verrijzenis kunnen we enkel maar tevergeefs hopen, maar misschien moeten we net daarom de levenden vandaag een beetje meer vieren. 

Ans DB
0 0

De boot en de woestijn

  Ik heb een botenwinkel geopend in het midden van de Sahara. De passerende nomaden zijn geïnteresseerd in mijn handelswaar, maar vragen er zich het nut van af.   'Het nut? Het nut? Die mooie vrouwen van jullie, zijn die nuttig?' piep ik. Daar hebben ze geen antwoord op, maar ze bieden me er wel één aan. Eén die ik graag in ontvangst neem.   Mijn gloednieuwe vrouw is een harde werkster. Ze heeft marketing gestudeerd aan de universiteit van Caïro. Ze promoot mijn boten via Facebook.   Steeds meer woestijnnomaden vinden hun weg naar mijn winkel, maar hebben geen geld om mijn boten te kopen, hoewel ze me op het hart drukken dat het de mooiste boten zijn die ze ooit gezien hebben.   Mijn vrouw fluistert me in dat ik boten moet ruilen tegen kamelen. Ze fluistert naakt, zoals altijd. Ik luister gekleed. Binnen de kortste keren zijn al mijn boten uitverkocht en heb ik veel, maar dan ook zeer veel kamelen.   Ik vraag mijn vrouw wat een kameel zoal eet. En vooral: waar we dat eten op de kop kunnen tikken. En nog meer vooral: hoeveel me dat zal kosten.   Mijn vrouw heeft geen antwoord op mijn prangende vragen. Ik verlaat haar op een kameel en laat dat dier de etalage van mijn vroegere botenwinkel uit schoppen. Ik weet niet of mijn vrouw één traan gelaten heeft.   We zijn nu enkele weken later en we bereiken de kust. Blijkbaar kunnen kamelen lang zonder eten en drinken. Ik niet, dus ik ben stervende. Ik jaag mijn kameel de zee in, met mezelf nog steeds geklemd tussen zijn twee bulten. Kamelen zijn slechte zwemmers. En ik heb geen kracht meer. Een boot vol nomaden passeert. Zie ik daar mijn vrouw? Of is het een fata morgana? Is zij een fata morgana? Was dat haar naam?   Mijn kameel en ik zinken naar de bodem. De wereld ligt open.

Michaël Verest
0 0

Stel een stel ('t is maar een stelling)

Het deed mijn oren pijnZijn wensen en zijn dromenWaar ik op lange termijnNiet in leek voor te komenHet was niet gewoon zondeGing door al mijn nerven Zout op de gapende wondenIk was aan het stervenMan. Wat wou ikDat mijn hersenmassa niet bestondDan maakte ik een valstrikDie ons voor altijd verbondDan stopte ik met de pilEn beet ik op mijn lipKortgerokt en verleidelijk stilEerder de sluier dan de tipVan uw zorgeloos bestaan Waren uw laatste uren geteldIk liet u in de waanTot aan het alimentatiegeldDan ontbrak ik alle hoekenKzou dan gewoon onbekwaamVragen of ge mee wilt zoeken Naar een goede naamKzou hem 'Ongelukje' dopenTerwijl ik hem had geplandKzou samen met u kleertjes kopenU bellen om elke losse tand Liefst als het kanDat het op u lijktDat ge daardoor danNooit meer van mijn zijde wijktDat ik u simpelweg susEn gij mij blindelings gelooftDat ik u louter professioneel kusVan geen vrijheid heb beroofdIk hoop dat ons levend resultaatWegblijft van mijn doelenU in elke mogelijk staatZoveel mogelijk op mij te voelenDat uw lach een slechte poging isEn ik dat onbeschaamd weetUw levenslust totaal niet misAl badend in uw zweetDat uw leven een slechte regieHeeft gekend door mijn schuldTerwijl ik alleen nog zieHoe gij al mijn admiraties vervuldStel, stel, stel: gisterenavondPuur hypothetisch gesteldDat de stem uit uw mondGewoon iets moois had verteldStel dat gij het belang zietIn mijn adem en mijn hartslagStel dat het nu eens écht niet'aan mij lag'Stel dat wij een akkoord konden bekomenOver elke dag op elkaars kapStel, hypothetisch genomenIk als uw overtreffende trapStel dat ge mij zou kunnen verdragenElke ochtend in uw bedStel dat ge u zonder zou afvragenHoe het toch zou zijn métStel dat de gedachte u zotZou maken tot op een puntDat ge tot door uw huid en op het botNooit meer zonder mij kuntStel dat mijn dodelijk accidentU levend zou vermoorden Dat ineens iedereen u kentAls de man zonder woorden Stel dat ik in u al het leven Blies als een kind in een ballonStel dat geen adem u kon gevenWat de mijne u geven konStel dat ik het ritme in u walsZoals iemand die hartfalen lijdtMet pleisters op uw borst en halsAan mij verbonden zijtStel dat gij allergisch zou reageren Op elk ander lijf dan het mijn Stel dat ge het niet meer zou kunnen keerVan de jeuk, afkeer en de pijnStel dat ik als behandeling bestondEen wandelend doktersreceptEn dat hij driemaal daags mijn mondEindeloos chronisch nodig hebt't is maar hypothetisch hoormaar, stel mij alstublieftoch maar nooit voor aan uw lief(ik bedoel: stel u voor)(stel u voor dat ik die op haar gezicht sla) (haha) (stel u voor) (nee serieus. doe maar niet) (echt)      

Lot
0 0

Zeester

En hij kleedde mij uit tot Ik niet meer was dan een junk Voor eeuwig verslaafd aan het genotVan seks op het ritme van Daft PunkWat waren ze plots toch ver De beloftes die ik hem maakteIk lag op zijn matras als een zeesterDie een arm kwijtraakteIk kon niet meer bewegenKreeg niets meer gezegdIk heb mij daar dan, weinig verlegenEn zeer onelegant, bij neergelegd   Hallo. Ik ben Lieselot en ik begin mijn teksten altijd met ‘hallo’.Ik gebruik ook nooit moeilijke woorden.Dan zeg ik dat ‘dat mijn stijl is’ .En zo laat ik in het middenOf ik die woorden zelfs ken   Hallo, ik ben nog altijd Lieselot en ik ga zo meteen een tekst brengen die gericht is aan iemand die niet mijn lief is – en ik heb er een – iemand die biologisch gezien perfect mijn vader kan zijn en waarvan ik sinds kort hoop dat hij dat in de verste verte niet is.  Ik heb al zoveel geschrevenEn niks pas bij elkaarHet lijkt wat op mijn levenOp de knopen in mijn haar   Ik weet niet of ge het zietMaar: ik ben ‘t kwijtWat gij ziet zie ik nietEn, de laatste tijd   Ben ik vergeten hoe ik moet lopenHoe ik moet pratenAdemen en hopen   Wat ik was, wie ik benWat ik worden wilWaar ik van houd, wie ik kenMan. Da’s hier stil   Ik was toch van het geschreeuwDat ik zelfstandig wasNu het zielig welopverschot van de leeuwDat laatste, meest breekbare ras   Het lijkt alsof ik nog snelDrieeëntwintig jaren zonder stukkenMoest vullen met relEn kei veel ongelukken   Sadistisch van genotenEn nu soms nogAlsof ik hou van verklotenEn geil word van bedrog   Toeval is wat ik vraagAls alternatief voor de rampDie zegt dat ik gewoon graagAlles kapot stamp   Neem me meeStop me onder je jasBreek me in tweeZodat ik in je binnenzak pas   Draag me als een kind En draag me danAlsof elk zuchtje windMe breken kan   Pak mij vast zo ruw Tot witte plekken na het loslatenMe vertellen dat uwHanden daar zaten Kwil da ge me dingen leertFysica, chemie, veel seks en wat taalEn dat ge me zuigend markeertOngeacht hoe fucking puberaal Zorg dat ik alle hoeken vanUw kamer zo hard voeldeDat ik geen idee heb wat een manOoit met een cirkel bedoelde Dat elk risico dat bestaatOp besmetting door contactVerdubbeld wordt in ‘t kwadraatWegens allesbehalve mis – paktOntleed me als een dierZoals vroeger in de klasMaar dan voor het plezierIn 't midden van uw matras Geef mij overal rustBehalve in bedLaat mij daar gekustEn tegen de muur gezet   En kleed mij nietTot op de huidMaar nog net ietsVerder uit. Mijn hoofd is de chaos van een tijd geledenJarenlang geordend, en plots: tevreden. En dan gij. Gij schudt alles door elkaar. Godverdomse klootzak, schud nog eens? Ja, DAAR.Da wast.Hallo, ik ben Lieselot en ik eindig mijn teksten altijd met 'da wast'. Dat is dan volledig niet volgens plan, maar gebeurt gewoon. Soms roept er dan iemand in het publiek 'een wasmachine!'. Want: ik zeg 'da wast' en dan is het grappig om te doen alsof ik hiermee een quizvraag stel. Een quizvraag waarbij alle intonatie die van een stelling een vraag maakt, volledig verdwenen is. En dan lach ik. Ik vind dat niet grappig en wil de stand-up comedian in het publiek pijn doen, maar ik lach. Daar ben ik fier op. 

Lot
0 1

Het voorval van de noodzakelijkheid

Het voorval van de noodzakelijkheid Dit is voor alle mannen die het verkeerd hebben begrepen. Dit is voor alle vrouwen die ’s avonds met een sleutel tussen hun vingers geklemd over straat lopen. Dit is voor alle vluchtelingen die nu nog langer op een verblijfplaats en een normaal leven moeten wachten. Dit is voor iedereen die benadeeld wordt door geslacht, ras, religie, huidskleur of seksuele geaardheid. Wij hebben feminisme nodig.   Toen ik mijn vader voor het eerst vroeg of hij een feminist was, antwoordde hij dat hij niet vond dat vrouwen mannen zo moesten neerhalen en ook dat vrouwen zich tegenwoordig veel te belangrijk voelden. Dit is een perfect voorbeeld van iemand die geen idee heeft wat feminisme is.   Om het in een notendop uit te leggen: een feminist is iemand die gelooft in de sociale, economische en politieke gelijkheid van alle mensen. Spijtig genoeg heeft dit begrip een verkeerde naam gekregen en ik kan begrijpen dat men denkt dat het betekent dat alleen vrouwen belangrijk zijn of dat alleen vrouwen rechten verdienen. Het is eigenlijk het tegenovergestelde.   Als ik zeg dat ik een feminist ben, dan zeg ik dat ik mannen én vrouwen steun, maar ook transgenders, dubbel-genders, anti-genders, blanken, zwarten, alles daartussen, homo’s, lesbiennes, biseksuelen, anti-seksuelen, islamieten, christenen, boeddhisten, humanisten, atheïsten, gehandicapten, psychiatrische patiënten enzovoort. Als u de helft van deze termen nog nooit hebt gehoord, adviseer ik u een dubbele portie internet en feminisme.   Ik vind niet dat vrouwen meer dan mannen moeten verdienen. Ik vind ook niet dat mensen die hetero zijn, slecht zijn. Ik hou ervan om opinies te horen en discussies aan te gaan. Ik zal uw opinie respecteren, zolang die het bestaan van niemand in de weg staat.   Wat ik wil is dat iedereen zich comfortabel voelt. Ik wil dat iedereen zich veilig voelt. Ik wil dat iedereen mag liefhebben wie hij of zij wil liefhebben.  Maar wat ik het liefste wil, is erkenning. Wij vergeten soms elkaar als mensen te behandelen. Dit is een moeilijke zaak, omdat de media, de industrie en de maatschappij ons zwaar beïnvloeden. Het is tegenwoordig zo belangrijk om leuk te worden gevonden door iedereen en als voorwaarde om leuk te zijn moet je normaal zijn, er normaal uitzien, je normaal gedragen. Velen, ook ik zelf, voelen zich hier door opgesloten. We moeten ons bevrijden uit het idee dat we de ‘perfecte’ mens moeten zijn, want ik zal u iets vertellen: hij of zij bestaat niet.   Mensen stoppen alles en iedereen in hokjes. Als er een baby wordt geboren, gebruikt men roze voor het meisje en blauw voor de jongen. Mijn moeder vindt dat ik te veel zwart draag. Wat als ik van zwart houd en mijn beste vriend van roze? Het woord ‘homo’ wordt tegenwoordig vooral als een scheldwoord gebruikt. Is men vergeten dat dit een vertaling uit het Latijn is voor ‘mens’? Zogezegd zijn homoseksuelen en zwarten een ‘last’ voor de samenleving. Maar de enigen die ik op straat lawaai hoor maken of geweld zie plegen zijn de haters. Men klaagt altijd dat er te veel Marokkanen in België zijn, maar er zijn dubbel zoveel Italianen hier en daar hebben we blijkbaar geen probleem mee.   Ja, er zijn wijken waar zwarte mensen niet durven door te lopen. Ja, er zijn vrouwen die het slachtoffer zijn van huiselijk geweld. Ja, in onze huidige economie verdienen blanke mannen nog steeds het meest. Ja, om in de filmindustrie aan een job te komen, moet je een ‘normaal’ persoon zijn. Ja, het begrip ‘normaal’ wordt nog steeds veel te beperkt gedefinieerd. Ja, sommige mensen zijn tegen anderen, omdat ze nooit anders hebben geweten en dat moet veranderen. Ja, velen durven niet uit te komen voor hun seksuele geaardheid omdat ze bang zijn om niet geaccepteerd te worden.   Feminisme moet zich sneller verspreiden dan een virus. Het zal niets dan goeds teweegbrengen. Ik ben een strijder voor liefde.   Ik heb lief.

Camilla Peeters
0 1

We drijven uit elkaar

Junior Journalist- wedstrijd 2017   Camilla Peeters   We drijven uit elkaar Wat is er precies gebeurd op de grote klimaatconferentie in Parijs eind 2015? Grote mensen hebben handjes geschud, er zijn veel foto’s genomen, er is goed (en veel!) gegeten en er zijn een paar papieren ondertekend. Hier is wat er gebeurd is sinds de klimaattop: er zijn nog een paar papieren ondertekend (hoezee!) en… Dat is het zowat. Ziet u wat er ontbreekt? Misschien ben ik de enige, maar ik mis de actie of nog belangrijker: het in actie schieten. Het is een bekend feit dat politici goed kunnen praten (lees: discussiëren), maar het schijnt mij dat ze vergeten zijn dat dat niet hun enige taak is. Als je afspraken maakt, moet je ze ook nakomen. Zo heb ik het althans geleerd.   Mijn ouders hebben mij degelijk opgevoed. Ik heb dus ook geleerd om een probleemstelling op gestructureerde wijze aan te pakken. In de eerste plaats moet je een plan opstellen. Ik ben zo vrij geweest –gezien blijkbaar niemand anders die verantwoordelijkheid lijkt te voelen- om even een plan op te stellen voor onze wereld. Meer bepaald, voor de mensen op onze wereld.   Stap één: maak de afspraken die je hebt gemaakt concreet en voer ze uit. Met uitvoeren bedoel ik: voer ze nu uit, niet over dertig jaar. De betonstop is een prachtig plan, maar het is ronduit idioot om het pas in 2050 uit te voeren. Vlaanderen is op dit moment voor twintig procent bebouwd. Dat is één vijfde van al de grond. Als we nog eens dertig jaar wachten, hoe groen zal Vlaanderen er dan nog uit zien? Of beter: hoe niet-groen zal het eruitzien? Ik weet niet hoe anderen erover denken, maar groen staat de natuur gewoon beter dan grijs. Grijs is zo uit de mode. Denk maar aan de vorige keer dat we grijs hebben geprobeerd, tijdens de eerste industriële revolutie, dat is totaal niet stijlvol afgelopen.   Stap twee: schrijf het volgende zinnetje op in een notitieboekje en leer het uit je hoofd: kapitalisme is niet het enige dat bestaat. Kapitalisme is niet het enige dat bestaat. Kapitalisme is niet het enige dat bestaat. Nu je toch bezig bent, leer dan ook maar: de mens is een flexibel wezen, dat kan veranderen van gewoontes onder druk. Ik weet ook wel dat het niet leuk is om minder kleren te kunnen kopen, appels uit België in plaats van kiwi’s uit Nieuw-Zeeland te eten, om de lichten niet de hele nacht te laten branden, enzovoort. Dat zal even wennen zijn. Maar ik weet nog zekerder dat het nog veel minder leuk zal zijn om geen natuurparken meer te kunnen bezoeken omdat er geen meer zijn, om niet meer naar de zoo te kunnen wegens het uitsterven van de meeste exotische diersoorten, om te moeten verhuizen omdat de hele stad is ondergelopen wegens het smelten van de polen en het stijgen van het waterniveau in de oceanen, om geen zuurstof meer te hebben, ...Het wordt dan wel heel moeilijk om nog comfortabel te leven… Ja, deze opsomming klinkt heel onrealistisch, ‘Dat is toch nog ver in de toekomst?’ zou je kunnen zeggen.   Ooit zal die verre toekomst ‘nu’ zijn voor jonge mensen, kinderen en ouders, mensen zoals jij en ik. Zij zullen niet trots naar de geschiedenis terugkijken. De eenentwintigste eeuw zal in de geschiedenisboeken beschreven worden als ‘de tijd waarin iedereen enkel aan zichzelf en aan geld dacht, waardoor we nu dik in de problemen zitten!’ Er zal voor hen niets anders op zitten dan langzaam toekijken hoe alles rond hen afbrokkelt. Of ze zullen een supersonisch snelle raket moeten bouwen, waar toevallig de hele mensheid in past. Dat is ook nog een optie, al weet ik niet welke van de twee het meest deprimerend klinkt.   We drijven uit elkaar. Als grote continenten staan we daar. Wij en zij. Zij en wij. Zolang de autoriteiten maar het overwicht hebben en alles beter doen. Met beter doen bedoelen ze dan papieren ondertekenen, die dan opbergen in de onderste lade van hun bureau en erover zwijgen. Het is natuurlijk ook niet eerlijk om de schuld helemaal bij de politici te leggen. Het is verbazend hoe weinig mensen zich realiseren hoe veel macht ze zelf hebben. Een grote groep- ‘gewone’ mensen- kan werkelijk bergen verzetten. De macht is aan het volk. Als de eerste minister zeer goed let op zijn energieverbruik zal dat nog steeds minder effect hebben dan wanneer een hele bevolking(sgroep) een beetje meer op zijn energieverbruik let, ongeacht hoe bekend die minister ook is. Met onze acties stemmen wij. Met onze acties oefenen wij macht uit. De macht is dus, zonder voorwaarden, aan het volk. De macht is ook aan de groep die zichzelf het meest onderschat: de jeugd. Helaas lijdt de jeugd aan een chronisch doemdenker syndroom: we zijn er zo van overtuigd dat we zullen falen in wat we eigenlijk willen doen, dat we er al niet meer aan beginnen. Wij moeten echter niet onderdoen voor de ‘big guys’. Niet over denken, maar doen. Dat zouden ze ons moeten leren op school.   De toekomst staat voor de deur en is erop met veel kracht aan het bonzen. We moeten onszelf niet meer de vraag stellen: ‘Zouden we de deur opendoen?’, maar: ‘Wat kunnen we doen eenmaal de deur geopend is?’ Hoe groen wij de planeet houden is een taak die we met veel zorg moeten accepteren. We moeten accepteren dat een probleem reëel is, ook al zien we de gevolgen niet in onze eigen tuin. We moeten beslissingen nemen. Met veel liefde en respect moeten wij onze aardbol in de armen nemen en fluisteren: ‘Alles komt goed nu, ik ben er om je te helpen. Sorry, dat ik zo lelijk tegen je heb gedaan.’ En deze keer moeten we die woorden ook menen.

Camilla Peeters
0 0
Tip

De wereld in een sjaal

Het gaat niet zo goed met de wereld, denkt Fienke en koopt een zwarte sjaal. De sjaal kost vijf euro. De moeder van Fienke is werkloos. De vader ook. Gelukkig is er het OCMW, denkt Fienke.   Fienke loopt door de winkelstraat. De zwarte sjaal hangt rond haar nek. Ze wordt aangekeken. Door iedereen. Iemand werpt een rotte tomaat tegen haar hoofd en roept: 'Jouw soort helpt de wereld om zeep!' 'Welke soort ben ik?' vraagt Fienke zich af.   Het huis van Fienke heeft geen voordeur. 'Wij zijn open mensen. Met open gedachten', zeggen haar ouders steeds tegen haar. Diezelfde ouders liggen nu uitgeteld in de zetel te snurken. Fienke legt de zwarte sjaal over haar moeder. Ze is al zo mager, ze zal wel kou hebben, denkt Fienke.   Een geile buurman loert naar binnen en denkt: het valt wel mee met de wereld.

Michaël Verest
10 3

Het alfabeth van een rekenmachine

“Ah, hey, alles goed? Is dat uw middelste dochter?” “Nee, de oudste.” “Hoe oud ben je?” “Ik ben zestien.” Ogen zo groot als mandarijnen weerspiegelen het ongeloof. “Je lijkt hélemaal geen zestien.”   Een gezichtsuitdrukking lijkend op een nakend onweer verschijnt op mijn gelaat. Zelf denk ik steeds: ik heb nog NOOIT iemand gezien die op een getal lijkt. X of O-benen zijn leesbaar, maar een leeftijd … Waarschijnlijk voldoe ik niet aan de maatstaven van een doorsnee tiener, waardoor er andere leeftijden te pas en te onpas op mijn hoofd worden geplakt. Want tegenwoordig wordt alles in cijfers uitgedrukt.   Is ons alfabet samen met de ijskappen aan het smelten of wensen mensen liever de taal van een rekenmachine te spreken? Wie zal het zeggen, wie zal het weten? Want tegenwoordig wordt alles in cijfers uitgedrukt.   Op school hebben kinderen en jongeren maar één doel: een zo hoog mogelijke score behalen. Het beheersen van de leerstof en het vergaren van kennis zijn overbodig. Want tegenwoordig wordt alles in cijfers uitgedrukt.   Schreeuwend van de pijn, huilend van miserie … Hoeveel is uw pijn op een schaal van tien? Zelfs in het ziekenhuis spreekt men niet meer van weinig – gemiddeld – veel – ondraaglijk. Want tegenwoordig wordt alles in cijfers uitgedrukt.   Succes is niet langer meetbaar aan de hoeveelheid geluk, maar aan het geld dat er mee te verdienen is. Aan een auteur wordt steevast gevraagd hoeveel boeken hij heeft verkocht. Terwijl, kan je getallen voelen? Nooit zal er worden gevraagd wat het doet met je persoonlijkheid. Want tegenwoordig wordt alles in cijfers uitgedrukt.   Het is een wereldwonder dat de spiegelindustrie nog niet failliet is gegaan, want mensen kijken niet langer naar glas om te weten of ze dik of dun zijn … Enkel het getal op de weegschaal bepaalt het zelfbeeld. Terwijl, als ze vroeger hadden beslist dat 2000 gram gelijk stond aan 1 kilogram … dan woog iedereen de helft minder en zagen ze er toch identiek hetzelfde uit? Een weegschaal spreekt luider dan hetgeen we zien. Want tegenwoordig wordt alles in cijfers uitgedrukt.   Een gerecht in een restaurant, een meisje op het strand, een jongen in de bar, een citytrip … alles wordt gewogen en gemeten … Hoeveel krijgt het op tien? Want tegenwoordig wordt alles in cijfers uitgedrukt.   Zijn we zover gekomen dat alles in ons leven enkel nog draait om cijfers … om het aantal likes op Facebook? Kunnen we niet gewoon weer onze gevoelens en gedachten uiten via woorden, niet afmeetbare handelingen, met een glimlach of een traan? Want tegenwoordig worden alle woorden ingeslikt en gereduceerd tot een zwijgend niets.

Mille Vermeulen
1 0
Laad meer ...