Zoeken

Aankomsttijd

Eindelijk! Na al die jaren mocht het.  Staat hier echt een spotlicht? Ze wachtte, onwennig prutsend aan de revers van haar jas. Het herkenningsteken was snel gekozen, zichtbaar voor diegene die ervan wist. Voor voorbijgangers gaf het, zo mogelijk, alleen een oubollige indruk, die broche van haar grootmoeder zaliger. De klok in de hal wees vijf over aan. Kleine vertraging, dat kan. Natte handpalmen verraadden haar. Ze zocht. Het zal toch wel doorgaan? Een nieuwsflits op een tv-scherm. Een flits in haar hoofd! Een onbeheerste vloek in de hal. Natuurlijk! Het laatste weekend van maart. Zomeruur! Haar aankomsttijd was vervallen.

Anemos
25 1

Stofzuigdilemma

Het zit zo. Ik maak een voorwaartse beweging met de stofzuigerstang en ik zie het mini legoblokje pas op enkele centimeters van de zuigmond. Nu heb ik nog de keuze: de actie onderbreken of niet. Ik ben mij ervan bewust dat doorglijden betekent dat het onfortuinlijke blokje nooit meer het daglicht zal zien. Maar op hetzelfde moment beseft mijn brein dat onderbreken een grotere inspanning vergt dan doorglijden. En tijdens het stofzuigen kies ik liever de weg van de minste weerstand. Mijn geweten komt zich ook moeien, maar door het kabaal van de stofzuiger begrijp ik er geen hol van.Floep.Het is gebeurd terwijl ik met mijn ogen knipperde. Niemand heeft het gezien, op enkele verbouwereerde legomannetjes na. Dit was nochtans niet de eerste keer. Ik heb tot nader order geen klachten ontvangen van de gedupeerden.

Antony Samson
13 1

Een goddelijke maand

Misschien valt ze uit de lucht nu we het haar vertellen, maar de Romeinse godin Juno, naar wie onze zesde maand genoemd is, heeft een goddelijke culinaire maand op het aardse leven gezet. Vandaag stonden er opnieuw verse asperges op het thuismenu. Nog even en we hebben ze voor een jaar gehad. Maar niet getreurd, de mosselen zijn terug. Voor mij liefst op Italiaanse wijze, met goed wat look. Het lookgeurtje achteraf neem ik er graag bij. Al heb ik daar zelf niet veel last van. Ook asperges laten een geurtje na, zij het op een andere plek. Leve juni, de geurmaand. Leve Juno, want het is toch vooral heur maand.

Rudi Lavreysen
6 0

Het zal hun glazen boterham zijn

Ver is het niet. Het is voor mij amper 200 meter om elke ochtend tot op mijn werkplek te geraken. De plaats waar ik mijn boterham verdien. Omwille van wegwerkzaamheden moet ik een omweg maken. Daarom gaat, nee rijdt, mijn fiets mee. Het is 7.10 uur. Bij de bakker staat al vroeg op de dag een corona file. Het is een perfecte anderhalve meter rij waartussen ik moet slalommen. Nadat ik de stilstaande aanschuivers ontweken heb (ze lijken wel de paaltjes met de rode vlaggetjes op de skipiste) bots ik bijna op twee langzaam wandelende heren met een blikje bier in hun rechterhand. Ze horen er precies niet thuis. Het is 7.10 uur. Het zal hun glazen boterham zijn. Een blik op hun ogen zegt genoeg.

Rudi Lavreysen
30 1

Een aarzelende schoonheid

We zijn op weg naar Brussel, voor een concert van onze favoriete band. Ze spelen voor de tweede avond op rij een uitverkochte show. "Heb je gezien wat ze gisteren speelden?", vraagt mijn vriend aan het stuur naast me. "Serieus, staat die playlist online?", vraag ik terwijl ik mijn telefoon uit mijn broekzak haal. "Ze spelen nooit twee avonden na elkaar allemaal dezelfde nummers", zegt hij. "Anders is het voor hen ook niet plezant." "Ja, daar is iets van", zeg ik. "Dat is alsof je elke dag hetzelfde zou eten. Alhoewel, vroeger bakten we thuis op maandag de overschot van de op zondag gekookte aardappelen in de pan. Met wat er over was van de groenten. Ik vond het dan nog beter smaken.” We hebben tijd om over vroeger te mijmeren. "Ze hebben gisteren 'Hesitating beauty' gespeeld", zeg ik met een blik op de setlist. "Wist je dat Woody Guthrie die song geschreven heeft?" Natuurlijk weet hij dat. “Dat wordt geen aarzelende schoonheid vanavond”, zegt hij. We hebben tijd om taallolligheden in het rond te strooien. Nog meer dan het liedje zelf, is de titel van de song een parel. Schoonheid begint aarzelend. Het laat zich niet meteen zien. Soms moet je twintig keer naar een schilderij kijken om die schoonheid te zien. Of een song telkens opnieuw beluisteren. Of dertig keer een gedicht lezen. Echte pracht neemt een aarzelende start, maar blijft dan hangen. Maar dat vertel ik allemaal niet in de auto. "Van Brussel zeggen ze ook dat het een aarzelende schoonheid is”, zeg ik. “Na een tijdje ga je ervan houden.” Dat aarzelend blijkt te kloppen. De bus die ons vanaf de randparking naar de concertzaal brengt, moet aan een slakkengangetje rijden. Brussel zit potdicht. Alsof het prachtig concert ook aarzelend op gang moest komen.  

Rudi Lavreysen
31 1

Alles wacht

Alles wacht. Tobias, languit op de kokosmat bij de voordeur, de stoel met kuiltjes in de zitting waar jouw billen precies in passen, het kopje waar je altijd een restje koffie in achter laat, de gordijnen, onbewogen achter het glas.Pas als de schemer valt, wint de ratio van de hoop. Ik sta op, sluit de gordijnen en zet het kopje terug in de kast. Ik klik Tobias aan zijn riem. Stram maken we onze ronde. Terwijl hij plast kijkt hij me aan en ik zeg: 'Morgen, misschien.'       Beeld: Grand Foulard

Grand Foulard
80 2

Aliens Alliance

Op de kerktoren wijst het verlichte uurwerk vijf over acht aan.  Klokslag acht is hij begonnen aan zijn dagelijkse avondwandeling met zijn Golden Retriever. Vreemd, dat het kerkplein leeg is op dit uur. Er hangt iets onheilspellend in de lucht, alsof er elk moment iets te gebeuren staat. Dan merkt hij het vliegend gevaarte dat achter de kerktoren vandaan komt alsof het er zich al die tijd had verscholen. Hij ziet ook de lege lijnbus die voor de kerk geparkeerd staat. De hond gromt vervaarlijk. Het plein baadt plots in een oogverblindend licht. Hij moet de ogen sluiten. Als hij de ogen terug opent, ziet hij de totaal uitgebrande bus aan de bushalte.  Het ding dat hij als een ruimtetuig bestempelt verdwijnt zo snel het gekomen is in het wolkendek. Later leest hij in zijn favoriete krant: Was het de kleur of het nummer van de lijnbus?  Men had er het raden naar wat deze creaturen bezielde toen ze het stilstaande voertuig aan de halte eerst met een alles verschroeiende vuurstraal bestookten om het meteen daarna met ijskoud sneeuwschuim  te blussen. Gelukkig zat niemand op de bus en de bestuurder, die net terugkeerde van een plaspauze was de enige getuige. Het idee werd als ongeloofwaardig afgevoerd dat dit een reclamestunt betrof van een lokaal wellnesscenter. Hun poster  op het wachthuisje had het over:  ‘Eerst heerlijk warm in de sauna, dan lekker rillen in de ijskamer.’ De bekende roddelkrant  had een fortuin betaald voor het exclusieve verhaal van de buschauffeur. Veel later had hij vernomen dat de (on)fortuinlijke man ontslag had genomen en nooit nog met een bus had gereden. Hij had nochtans  ook op het plein gestaan maar had zijn ogen hard dicht geknepen bij de lichtflits. Wie zal dit ooit geloven?  

Vic de Bourg
17 0

Mens

Soms dan heb ik dat gevoel, Ik ben niet waar ik zijn moet, weet je wat ik bedoel? De tv gaat aan, de deur die sluit, de stilte is oorverdovend en alle lichten gaan uit. Opgeslorpt door ergernis, totaal verdoofd door bekommernis want niemand weet wat liefde is, en niemand geeft om jou.   Het kan anders, Het kan anders mensen. Je gaat en je staat, je vloekt, komt te laat, maar dit is het niet waard.   Er is een oorlog, een oorlog in mijn hoofd die niet te stoppen is, vraag jij je af waardoor? Maar ik kan je vertellen, wat ik heb gehoord: dat er een duivel is, een van het ergste soort.   Die duivel, in de vorm van een mens, heeft nu echt alle macht, ooh Jezus ik verwens. Zelfs al mijn talenten, onze talenten, die deze gehele onheil bracht.

JK
22 0

Herfst

Ze zou van grot moeten veranderen. Het besef sijpelde als een droevige regen door haar gedachten. In sommige vroegere culturen werden grotten en tenten ingedeeld. Een ruimte voor ouderen. Een ruimte voor jonge mannen. Een ruimte voor moeders met kinderen. En het moment zou gekomen zijn dat zij nu zou gevraagd worden te verhuizen. Ophoepelen.Zou een raad van oude ( mannelijke ongetwijfeld) wijzen het voor haar beslist hebben? Of zou er langzaam maar zeker minder ruimte voor haar zijn, waardoor zij wel genoodzaakt zou zijn te verhuizen? Alsmaar meer, jongere moeders die hun eigen plaats kwamen opeisen. En wat zou de doorslag gegeven hebben? De kinderen die hun eigen weg gingen? De maandelijkse bloedingen die uitblijven? ( zou daar werkelijk iemand zich mee bezig houden buiten zijzelf?) Of ,toegegeven, het toch wel wat humeurig zijn? Tegen minder drukte kunnen?Het maakte op zich niet uit. Ze zou toch van grot veranderen. Vroeg of laat had het toch moeten gebeuren. En met een kleine boosaardigheid keek ze naar al die jongere, begriploze vrouwen rondom haar. Jullie tijd komt ook ,dacht ze. Jullie nieuwe grot wacht ook.

Katrien Vandeginste
5 0

Bijdrage aan een schrijfwedstrijd.

CurieusWest organiseerde onlangs een schrijfwedstrijd. In "One Moment in Time" vind je het hoofdstuk Verhaal nummer 40 , mijn oorspronkelijke bijdrage vind je hier. Saskia De Coster schreef begin, midden en einde in dit spannend schrijfavontuur.  De volgende dag vallen de maskers af. ‘Jullie worden over een uur verwacht. Sofie.’ las Michel op zijn gsm. Het wordt geen koffiekransje, weet hij. ‘Kleed je aan, we vertrekken,’ beveelt hij Maris. ‘Michel, wat…’ en kleedt zich snel aan. ‘Stel geen vragen, schiet op.’ Ze heeft nochtans op dit moment gewacht. In de auto die hen van Oostende naar Brussel brengt, beseft ze dat de wereld niet is veranderd; gedichten, teksten van werkloze auteurs, kleffe televisieprogramma’s, domme influencers en arrogante opiniemakers ten spijt. Iedereen heeft plotseling iets te zeggen en iedereen zegt uiteindelijk hetzelfde. Altijd dat ik. Altijd dat ego. Altijd dat showgehalte. Altijd geschreeuw en gegil. Huidhonger vindt ze een irritant woord.             Maris zucht. Michel zegt geen woord. ‘Ik ben geen Madame Soleil. Ik voel de dingen aan, ik leg verbanden,’ terwijl ze aanwijzingen probeert te zoeken op haar gsm maar de gezichtsherkenning ontgrendelt het apparaat niet. Idiote trut, denkt ze. Het is haar mondmasker. Sterke software toch.             Na anderhalf uur rijden doemt de basiliek van Koekelberg op. Via Molenbeek rijden ze richting Zuidstation naar hun eindbestemming. Ze weet wel naar waar. Brussel ontwaakt als uit een roes, dat doet de stad iedere ochtend, maar vandaag lijkt de stad slecht te hebben geslapen. Mensen met blauwe mondmaskers negeren het afstandswandelen. Ze buigen de hoofden naar hun schermpje, ze kijken niet naar elkaar. Verderop staan mensen te wachten voor gesloten prularia-winkels die straks hun koopverslaving zullen weten te temmen. Het monster van de graai-economie is terug.             Mensen hebben veel van zichzelf verloren, bedenkt ze. Het lijkt ook niemand te storen dat de overheid zomaar in de privacy van je huis en van je leven kan komen. Tok tok op de deur, kom maar binnen en kijk maar rond. Wat is er met hun kritische blik op de wereld gebeurd? Ze mist de lockdown al. Ze wil berusting. Nog even en dan… Haar kleding schuurt over haar lichte brandwonden en brengt het ongeluk terug in haar geheugen. Ze herinnert zich dat ze wakker werd in de kliniek waar verpleegster Saskia zich over haar ontfermde. Ze vergeet nooit haar warme strelen, haar goedlachse ogen en haar flauwe humor die haar erdoor hebben gesleurd. Hoe goed het voelde toen ze afspraken eens te gaan ontbijten in hotel du Parc of cava te drinken in beachbar Polé-Polé. Nu had ze perspectief. Een nieuwe vriendin misschien om mee op het podium te staan.             Op de radio klinkt een treurig liedje van Whitney Houston. Nooit meer Whitney, denkt ze bij zichzelf. Whitney is vallen en uitschuiven. Te veel miserie. Als ik terug op het podium sta, wil ik iets krachtiger. Iets wat een hit had moeten zijn, de hele wereld had moeten wakker schudden. Iets met tekst, met inhoud, met ballen en met borsten. In alle kleuren. In alle tonen. In alle stijlen.             De auto rijdt de ondergrondse parking van het ministerie in. De chauffeur parkeert de wagen. De deur gaat open. Ze voelt een lichte opwinding opkomen. Ze is er klaar voor. Game over.  

Erwin Abbeloos
0 0

Het monster op mijn zolder

Heb ik je al verteld over het monster op mijn zolder? Gulzig als het is, vreet het de kennis uit mijn oude schoolboeken. Bittere wiskunde moest er eerst aan geloven. Momenteel verwerkt het monster het zure schoonschrift maar het nadert zienderogen onze kruidige geschiedenis en mijn honingzoete taal. Met zijn vlijmscherpe tanden trekt het grote gaten in uit de mode zijnde kledij die niemand nog wil dragen. Het herleidt mijn stoere forten en droomkastelen tot een miezerig hoopje blokken. Met een rode pen past het onverbiddelijk de liefdesbrieven die ik nooit heb durven versturen aan de nieuwe spelling aan. Met een rietje zuigt het koortsig alle kleuren uit steeds fletser wordende vakantiefoto’s.   Ik heb ooit geprobeerd om het monster te weren uit dichtgeplakte kartonnen dozen onder een dikke laag stof, uit antieke kasten aangetast door houtworm, uit poëzieschriftjes en vriendjesboeken met een klein slotje erop, uit dagboeken die niemand anders dan ikzelf mocht lezen, uit verbleekte cassettedoosjes en gebroken CD hoesjes van al lang overleden tieneridolen maar toch steeds weer vindt het ergens een minuscuul gaatje om naar binnen te sluipen.   Ik heb al meermaals wanhopig getracht om het monster te vangen in een troostende gedachte, een melancholisch lied, een mooie rijm, … In elke naïeve poging van mezelf om iets tijdloos en uniek te creëren. In de ondergaande zon, de schoonheid van haar glimlach of de warme omhelzing van een bad na een lange werkdag in december maar na de hoop en de roes hoor ik de zoldervloer weer kraken en vervalt het genadeloos in zijn oude gewoonten.   Sinds kort gooi ik het over een andere boeg. Ik werp zonder scrupules al zijn potentiële prooien in de vuilnisbak.   Sindsdien is het stiller in huis.   Ongetwijfeld waart het monster nog ergens rond maar ik slaag er steeds beter in zijn aanwezigheid te negeren, ja, zelfs te vergeten.   De zolder wordt binnenkort een kinderkamer.

Koenraad Vuncker
63 0

Anonieme gelukzoeker

Door de nood zwaar in het rood Ellende aan een radeloze vlucht ontsproot Eenzame sardien in een helse vloot Overleef je of wordt het de dood Jou hart moeders’ smart Jou leven te vroeg getart Verzuip jij als een onbekende Die vluchtte en rende Geen letter over jou in de krant Radeloze op zoek naar een land Waar alles beter zou zijn Naar een paradijs zo fijn Maar haal je ooit de bestemming   Of cirkel je in een doodsring Een kans zo klein Ontvluchten die pijn Armoede, oorlog en geweld Leven op een vuilnisbelt Een hart van hoop Een toekomst te koop Een verleden begraven Een dorst snel laven Maar hoe onzeker is de toekomst Een boot als een zeepspons Golven te hoog Dromen te groot Het verre land ligt te ver Enkel rest ons een ster Die in jou naam zal schijnen Wanneer jou leven zal verdwijnen Vluchteling je stierf niet alleen Voor jou geen traan, geen geween Een anoniem graf in een havenstad Want ze hebben het gehad Met zij die zoeken en vluchten Waarvoor we niet langer zuchten Maar aanvaarden wat niet te aanvaarden is Ze hebben pech, ze hebben het mis Ze mogen zinken en verdrinken Zonder knipperen of verpinken Hun dood heeft immers geen waarde In onze steen van harde aarde   https://autismestorm.home.blog

Autisme Storm
3 0

Cursus

Online workshop: een rijk verhaal voor een schrijfwedstrijd schrijven

Start op 12 mei 2020

Regio Online

Cursus

Online workshop: een rijk verhaal voor een schrijfwedstrijd schrijven

Start op 12 mei 2020

Regio Online

Binnendieren.

 Samen met mijn kater zit ik achter frisgewassen tralies van glas. De wereld ging op slot, alweer vijftig dagen geleden. Het nieuwe gewoon.De anderhalvemetermaatschappij en burgerzin zijn begrippen geworden die we dagelijks lezen in de krant. Een gemeten geweten, toch lossen cijfers niet alles op.De lente doet haar best, knoppen ontploffen, zelfs binnen tranen mijn ogen als gevolg van een pollenallergie, deze kent geen grenzen. De zon probeert ons uit onze tent te lokken maar we zijn moedig en houden vol. Kinderstemmetjes klinken door de dunne stadsmuren waar ze eigenlijk buiten zouden moeten klateren, als fris water na lange droogte. De wolken razen voorbij, enkel de wolken, mensen razen niet meer. Ik praat tegen de planten, de kat en natuurlijk tegen mezelf. Zoveel verloren woorden, die vallen voordat ze zijn aangekomen. We luisteren naar elkaars verhalen, draadloos verbonden verdrinken we in eenzaamheid. De glimlach, verstopt achter een zelf genaaid masker, zo zien we eruit als bandieten in een western. Ogen blikken angstig weg. We zijn allemaal potentieel gevaarlijk, virusdragers, tot de dood erop volgt. Pijlen op de grond als een speurtocht voor kinderen, moeten verhinderen dat we elkaar voor de voeten lopen in leeg gehamsterde winkels.Haren groeien onverstoorbaar verder net als het gras in het park. Waar je niet mag gaan zitten, enkel in beweging, snel snel een frisse neus. Boetes voor te dichtbij worden uitgedeeld als zoete broodjes op een zondagochtend. De dagen verliezen hun betekenis. Kinderen verwelken nog in de knop, oudere worden behandeld als dor hout. Ramen zijn etalages van verstilt leven waaruit witte lakens wapperen vol overgave. Elke avond klappen we ons naar de waanzin voor helden die tot voor kort wegbezuinigd werden.Economisch gezien is het een ramp, orakelt het nieuws. Mentaal een catastrofe fluisteren we zacht tegen de muren. Mijn huid hongert waar stille hoop groeit dat we mogen beseffen wat er werkelijk toe doet in een gelukkig leven.Ik sta op, geef de kat zijn brokjes en maak de essentiële verplaatsing naar de bank. Weer een dag op de kalender en de zon gaat onder. Hanneke van de Kerkhof    (2-5-2020)

Miss Blue Sky.
14 2

Even heel hard stilstaan

Je komt niet aan. Je bent er.Je gaat, loopt, rent niet maar je staat er.Even. Heel hard. Stilstaan. Dan en daar. Je weet niet hoe vaak iemands leven begint – dat zal wel voor iedereen anders zijn – maar je denkt dat het voor jou dan en daar de tweede keer is. Je ademt in. Je ademt uit. In. Uit. En dan komt het. Je neemt de brief van de tafel, bekijkt, leest, herleest en verscheurt. Dan en daar. Zelfmoord is eenzaamheid waar te hard is over nagedacht. De dood zet je niet zomaar op papier. Een sorry moet volstaan. 

Jürgen NaKielski
9 1

Oploskoffie

Twee lepels. Witte mok.Kokend water uit een waterkoker waarvan de maatstreep neonblauw oplicht als hij aanstaat. Je hield niet eens van blauw, wel van de eenvoud van een machine met slechts één knop. Aan. Uit hoefde zelfs niet. Minimaal mechanisme. Twee klontjes. Een slok. Te heet.Je koelt de binnenkant van je mond onder de kraan, spoelt, slikt door en haalt diep adem.In. Uit. Blust binnensmonds gevloek. Aan de keukentafel staat een stoel te veel. Sigaret. De doffe kuch om jezelf op gang te blazen. Het inhaleren slechts een binnenwaartse zucht. Lauwe koffie.Hoe traagheid haar gevolgen heeft.

Jürgen NaKielski
23 0

De vraag van de dag

Hij ligt op tafel. De vraag van elke dag. "Wat eten we straks?" Als het compromis er eindelijk is, schrijven we de benodigdheden en de rest van de boodschappen op een geel notitiepapiertje. Inkopen doen, het kleurt tegenwoordig je dag. Bij de supermarkt worden we in de wachtrij begroet door een kennis. "Ik ga naar Italië", lacht hij. "Straks maken we zelf pizza. En jullie? Naar de zee? Dan moet ge naar de visafdeling. Och, je mag toch een beetje plezier hebben." Aan de winkelkarren wacht een medewerker ons op. Met de beste wil van de wereld versta ik niet wat hij zegt. Zijn mondkapje zit er voor iets tussen. Ik schakel over op mijn dovemansmechanisme. Doen alsof je het begrepen hebt, tegelijk ja en nee knikken, hm hm murmelen, maar in werkelijkheid niet weten wat er gezegd wordt. Maar mijn tactiek werkt niet. Hij houdt me tegen. "We moeten allebei een kar nemen", zegt onze jongste. “Oké”, zeg ik, waarna ik een jeton uit mijn portefeuille haal en de tweede winkelkar losmaak. Het doet me plots aan een botsauto van de kermis denken. Wat in de groenteafdeling niet overdreven is, want door de drukte is een botsing niet uitgesloten. We besluiten om elk een deel van de boodschappen te doen. Om hem terug te zoeken ga ik achteraan in de supermarkt de rijen af om ze volledig te overzien. Maar hij doet tegelijkertijd hetzelfde, waardoor we elkaar missen. Gelukkig hebben we allebei een telefoon. Ik hoor hem vlakbij ‘hallo’ zeggen. Bij het inladen krijg we een stortbui op ons hoofd. Kletsnat stappen we de auto in. We lijken wel twee kletsnatte honden die uit het water komen en zich droogschudden. Ik doe er nog een luid hondengeblaf bij. Maar soms moet je ook weten wanneer het genoeg is geweest.  

Rudi Lavreysen
7 0

Argumentatie (55 w verhaal)

'Lawaaibeperking: dierenambulances hoeven geen sirenes meer, blauwe zwaailichten volstaan.’ Een dierenactiviste verzet zich.  Een ex-vriendje maakt brandhout van haar argumenten. Op de sociale media post ze een teruggevonden foto van hem en zijn hondje met het rijmpje ‘Als ik ooit moet verzaken, zal mijn hondje over jou waken’.  De dierenambulancesirenes loeien als nooit tevoren.

Vic de Bourg
16 0

Aanvaller (55 w verhaal)

Een medestudent was achtereenvolgens ‘wonderkind’, spits en trainer bij een bekende voetbalploeg. Zijn hooghartig en hoogst onsportief spel op het veld maakte dat ik een grondige hekel aan de sport overhield. Toch mistte ik geen match van ons schoolteam.  Als verslaggever voor de schoolkrant kon ik hem op mijn manier tegen de schenen stampen.

Vic de Bourg
18 1

2030 (55 w verhaal)

Met gemak haalde zelfs België zijn geplande klimaatdoelstellingen. Bij het begin van de jaren twintig zorgde het lamleggen van het verkeer op de weg en in de lucht ervoor dat de onbereikbare reductie van zesendertig miljoen ton CO2 reeds tegen het eind van 2021 bereikt werd. De toenmalige reductie van de wereldbevolking was navenant.

Vic de Bourg
7 0
Laad meer ...