Zoeken

Activiteit

Co-writing space bij Creatief Schrijven

Begint op 16 jun 2023

Activiteit

Co-writing space bij Creatief Schrijven

Begint op 16 jun 2023

Activiteit

Co-writing space bij Creatief Schrijven

Begint op 9 jun 2023

Activiteit

Co-writing space bij Creatief Schrijven

Begint op 9 jun 2023

Activiteit

Co-writing space bij Creatief Schrijven

Begint op 2 jun 2023

Activiteit

Co-writing space bij Creatief Schrijven

Begint op 2 jun 2023

Een sfeerbeeld onder de coronastolp

Voorwoord Beste lezer, Graag, voor je mijn gewogen woorden leest, een kort woordje over de humus, die deze tekst voedde. Vrouwlief Christine en ik zien dagelijks, vanop ons appartement, drie hoog, in Berchem, het Antwerpse Middelheimziekenhuis. Toen we in 2006 ons appartement betrokken, wisten we niet welke rol dit imposant gebouw, dit ziekenhuis, in ons leven zou spelen. We schrijven 19 maart 2008, vijftig jaar na de eerste steenlegging van dit gebouw. Hugo Claus is op weg naar het Middelheimziekenhuis, waar de veerman op hem staat te wachten. Hugo, de aanbeden, literaire duizendpoot, wiens gedachten meer en meer eindeloze wan-delingen begonnen te maken in de kelder van zijn geheugen, vertrekt 's namiddags naar de overoever. Acht jaar later, 6 augustus 2016. Twee uur 's nachts: mijn vrouw brengt me - de verkeerslichten negerend - naar de spoeddienst, jawel, van het Middelheimziekenhuis. Dezelfde veerman, die van Hugo Claus, zal die nacht werkeloos toekijken: de chirurgen houden me bij de les. Ik blijf leven! Ze  kunnen het aneurysma in mijn buikholte, een lekkend aorta, na tien lange en spannende uren, dichten. Mijn herstel wordt een lange weg. Er volgden tien weken op de afdeling intensieve zorg, waarvan drie vierde in comateuze toestand. Voor mijn sterke en moedige vrouw en voor onze warmhartige, bezorgde kinderen helse weken! Ik verlaat eind december, 5 maanden later, mijn 'vakantiehuis' Middelheim. Met mijn weggesmolten spieren probeer ik terug te leren stappen en tracht ik dagelijks  d.m.v. fijn motorische oefeningen terug te kunnen... schrijven. Het orgelpunt van deze operatiekruisweg wordt zeven maanden later, in 2017, gezet in het AZ Gasthuisberg, waar mijn buikwand definitief wordt gesloten.  Drie jaar later... We schrijven 3 februari 2020: het startschot van de Belgische coronacrisis.  18 maart: ons landje gaat in lockdown. Twee dagen later worden de landsgrenzen gesloten. Ondertussen drie hoog in Berchem... Eerst ongeloof over de bijzonder snelle impact van deze pandemie. Tijdens een van de eerste coronareportages tijdens het VRT-programma Pano, keken we naar een verslag over de afdeling intensieve zorg, jawel, van het Middelheimziekenhuis, waar de eerste coronapatiënten uit onze regio werden verzorgd.  Mijn vijf maanden durend 'vakantieverhaal' in 2016 in Middelheim lag terug plots - tastbaar - voor mijn voeten! Het PICS - Post Intensive Care Syndroom - deed terug zijn intrede: angst, slapeloosheid, stress,... Toen beseften we maar pas, wat deze coronaslachtoffers te wachten stond! Tijdens de daaropvolgende maanden werd duidelijk welke schade COVID-19 kon aanrichten. Onze schutkring veranderde langzaamaan in een FaceTime-kring: de communicatie met ons (jonge) volkje verliep nu meestal via de digitale tamtam.  Tijdens deze eerste lockdown applaudisseerden we vanop onze derde verdieping elke avond om 8 u. - van maart tot begin juni - plichtsgetrouw én met graagte met onze buren voor onze zorgsoldaten aan het coronafront.  Mondmaskers en ontsmettingsgel werden onze dagelijkse levensgezellen.  Nieuwe (oude) woorden werden (her-)uitgevonden: social distancing, huidhonger, quarantaine, contact tracing, coronavet, tweedehandslucht, ... Wat later deed ik een poging om deze ervaringen prozaïsch te duiden, toen nog niet besef-fend, dat deze pandemie tot op vandaag, een lang verhaal met een héél lange schaduw zou worden.  Nu mijn schrijfsel, mijn overpeinzing, mijn gewogen woorden, toen ik door mijn venster keek. Jawel, met het het Middelheimziekenhuis op de achtergrond!   Een sfeerbeeld onder de coronastolp   Een man en een vrouw bouwjaar 1951 en 1952 babyboomers.   Vandaag onverwacht de kwetsbare generatie. Opgegroeid met analoge technologie, worden ze nu peilloos bezorgd over de kwetsbaarheid van zichzelf en van hun schutkring.   De voorbije dagen dagen al surfend op de digitale golven ontdekkend de nieuwe 'il postino': de viroloog, de medicijnman, de woorden wegende pastor, de behoedzame profeet. Elke dag pratend over de altijd maar krimpende werking van ons sociaal verkeer.   Dit nauwelijks te vatten verhaal bedekt geruisloos de items van links en rechts: de milieuproblematiek en de asielscrisis.   Het woord 'kot' krijgt een ander soortelijk gewicht.   Vanuit hun opgelegde quarantaine kijken ze beiden naar hun applaudisserende buren: wordt dit vanaf nu de moderne vorm van smetloos socializen?   Ondanks alles kunnen ze zich vandaag langzaamaan warmen aan de spontane solidariteit en bezorgdheid.   Worden dit blijvers na het COVID-19-verhaal?     

Johan Mortelmans
21 0

ik grijp

ik grijp van anderen en hun spelen waar het voor me kankijk ik af, her en der pik ikals aldus voelt, doe ik hen naeen immere balans in ophefsoms praat ik, soms zwijg ik   in dat afkijken, die ophefverlies ik immere balansik lees mijn kantje, pik engelief wat bij anderen leefthet verblijdt me, geen kansgaat aan me voorbij, ik grijp

de jutte acrobate
2 0

Activiteit

⚡Welkom bij TOTAAL, community voor jonge taalmakers⚡

Begint op 24 jan 2024

Activiteit

⚡Welkom bij TOTAAL, community voor jonge taalmakers⚡

Begint op 24 jan 2024

Los op

“Los mijn gedachten op, kneed mijn frustraties weg en wikkel me liefelijk in.” “Gaf me op, liet me niet vallen, laat me wel staan, en nu zijn we weer vreemden voor elkaar.” “Een traan rolt een weg naar beneden, ‘Nee!’ vang het niet op, laat het rollen. Tot tranen niet meer uit ooghoeken rollen, laat het rollen die woede, dat onvermogen, die pijn en dat gemis.” “Bloemen geven me alles wat jij niet geven kon. Natuur zegt zoveel meer, doet zoveel meer voor ons: ‘helen zullen jullie, enkel voor jullie zelf.’”

Zonsondergangdromen
7 0

to be or not to be

to be or not to be   zelfs als ik ben, lijkt het alsof ik niet ben weinig vat heb ik somtijds op wat in me leeft  in me, neigt het naar veelte, put niet te vatten  in put, naar die onzichtbare bodem reik ik  behoedzaam, er deel van me nimmer licht   in put, onbereikbaar voor anderen, weinig vat wik ik, weeg ik, een veelte, ik ben, ik ben niet wel verblijf ik behoedzaam, leegte neemt plaats ertussen neigt put, deel van me blinkt, ik belicht bodem en knik, zelfs als ik be, ben ik ook not  

de jutte acrobate
3 0

mijn ik

mijn ik iets zat me in de weg, was het mijn schaduwmijn ik, de tijd, iets ging te snel, niet grijpenkon ik, beduusd om wat was en niet kon geduid het zat me in de weg, als haast voor het momenthet niet willen beleven, niet weten waarom het me in de weg liep, ook al wist ik, niet ik kon het grijpen, best snel ging het ogenblik, die tel greepme zelf gauw alsof niet ik er nog was, weg was al de tijd, het moment er voorbij en haast riep me na wees nooit bang voor moment, niets grijpt je tochmaar niet ik had geleefd, de tijd stond er stil, het was angst die me greep, tegelijk ogenblik, ik de tel kwijt mijn schaduw slaakte een zucht, niet de tijd, maarmijn ik in mijn weg, ik vergat, in twijfel vergingelke tel snel en met tijd tegelijk, ook het moment

de jutte acrobate
0 0

Aniston men budor. Water is het beste.

Straks ligt een gedeelte van Noord-Europa in het smerige glasheldere  water ergens in het zuiden, meer bepaald in Griekenland of Spanje.  Ergens in een baaitje. Tijdens een vroege avond lag ik te plonzen ergens in een baaitje in Spanje tussen het achtergelaten vuil, plastieken zakjes, ritselende plastieken inpakpapier tjes die niet meer ritselen omdat ze nat zijn. Zelfs bijna niet meer glashelder water. Nogal een verschil met het poepbruine Noordzee water.  Maar vergis je niet dat water is veel properder dan het glasheldere water van de Middellandse zee. Dat komt omdat water van de Noordzee vooral poep bruin is van het zand. Het glasheldere water van de Middellandse zee golft over rotsen. Dat water en de bijhorende vuiligheid komt uit Rusland, Oekraïne, Moldavië, Roemenië, Bulgarije, Turkije, om niet te spreken uit Syrië, Libanon, Israël, Egypte. Al de stront en vuiligheid gaat richting Griekenland waar het grootste gedeelte van Noord Europa in het water ligt te plonzen.  Jawel, in het glasheldere Griekse water. Nadat ik daar heb gezwommen zwem ik tegenwoordig liever in water met wat chloor.  foto gallery VERF ED https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/

verf ed: Contemporary ArtTIST
16 0

weerklank

weerklank weerklank, inner weten, weerklinkt in eigen velheel soms raakt die door mond naar schreeuwbest moeilijk, het waarom wij weerklank schuwen weet ik niet, er is dwingelandij, vingers wijzen in die richting staan onprettig, als die verstotene wezen naar eigen vel pijnlijk, inkrimpen onnodigzegt het hart, in liefde mag van vel naar mond schreeuw naar inner weten weerklinken eigen kleur waarom ook ik bij schrijven die weerklank in nekvel blazen voel, weet ik niet, voor waarom hoef ik niet te buigen, ik schrijf verder, mijn weerklank scherponzinnig inner weten als schreeuw niet kan gehoord

de jutte acrobate
1 0

opkomen

opkomen voor jezelf dat verhaal schrijven weten wat goed voor je is het zeggen waarom voelt dit als een misdaad in zijn ogen zag ik in zijn stem hoorde ik die duw liet omvallen was het trots die knabbelde was het angst die aanmat  zijn hart leefde iets niet te vatten waarom opkomen voor jezelf dat verhaal ook zijn deel werd weersloeg op gedachten als pleegde hij die misdaad om viel hij en zijn relaas in verhaal stak zijn waarheid alsof dit niet uitgerold mocht  stokken in wielen angst trots iets niet te vatten klein liep hij rond dat juk droeg hij scherp van de snede zijn toon hij overtuigde nog steeds wist niet te stoppen als werd hij niet gehoord in weerklank lag spot duizenden stukken op grond  vermorzeld werd zijn verhaal zijn drijfveer werd ontdaan onthoofd als onbezield bleef het stil aan overkant waarom opkomen voor jezelf als pijn aan de overkant lag spot je verdreef ik knikte werd stil ik wist wat ik zag wat hij bedoelde

de jutte acrobate
1 0

iets rinkelde

iets rinkelde   mijn luchtbel stropte voor even liet mijn gevoel me vertelde het me dat ik beter hapte niet te lang wachtte in leven een risico op tekort   een bel kon uiteenspatten rijven wat er te rijven viel mijn nieuwe elan werkte naar heerlijk beleg op boterhammen wat soep als afwerkende lucht   mijn bel rinkelde als werd het mijn laatste avondmaal er in dat goede gezelschap het liefste vertelde gevoel me niet langer stroppen een risico   op oud brood en lege koelkast als lucht nimmer te scheppen  eigen verhaal eerst voorkomen er zelf uiteenspatten ook rijven wat rijven kon er rinkelen bel   dat nieuwe elan alsof ik hapte iets spatte er het werd vlek tekort in goed gezelschap me verscheen brede glimlach iets rinkelde dat het goed zat  

de jutte acrobate
0 0

haar lied

haar lied   Sterrenstof riep me, er voor even onder te vertoeven, haar verhaal er te doorbladeren, weten waarom het me beval, behaaglijke erin riep   als warme sneeuw en pluizige dekens oud maar wijs, naar levenslust, stof onderstoppende, wekte bevallige grein mijn hart, tot in mijn keel sloeg het   voor even was het, zei Sterrenstof me dwarrelend vleide het zich, in mijn rijk  haar diktes in boekvorm verspreidend haar lijnen riepen woorden, me toe    Sterrenstof doorliep mijn lijf lavend als wandelde het verhaal een beetje  als het mijne niet langer wreed weg aanzag ik mijn levensloop vervlakte   in sneeuw zag ik pluizige vleugels  oud maar wijs, zochten ogen de mijne voor even, las ik nog, de rest vergat ik het was Sterrenstof, stil werd haar lied   

de jutte acrobate
0 0

Brooddronken, deel 2, hoofdstuk 4

4 Jimmy wandelt terug naar zijn werkpost. Zijn maag blijft draaien, maar hij mag niets meer laten blijken. Het Reginaldkrediet voor vandaag is met het akkefietje van daarstraks weer gespendeerd, en elke aanvaring kan leiden tot een handgemeen. Bruno zit aan de werkpost met een pakje brieven in de hand. ‘Hebt gij al uw casiers gelicht?’ vraagt hij aan Jimmy, hem streng aankijkend. ‘Ja, waarom?’ Bruno zwaait met het pakje brieven. ‘Omdat er nog een hele handgreep brieven in zat voor de Izegemsestraat. ’t Is belangrijk dat ge heel uw casier ielt, hé,’ zegt hij. ‘Maar ik héb de werkpost geleegd. Ik mag hier ter plekke doodvallen als het geen waar is,’ protesteert Jimmy. ‘Het is wel raar dat het allemaal brieven zijn voor de Izegemsestraat,’ zegt Bruno. ‘Ik denk…’ begint Jimmy, maar hij wordt onderbroken door Marc Jolicoeur. ‘Ge moet hier niet peinzen, De Post peinst voor u,’ zegt hij, terloops terwijl hij zijn boterham in zijn koffie dopt. Ook Reginald moeit zich in het gesprek. ‘Awel, Jimmy, zijt ge ne casier vergeten te lichten, ja? Slechte punten hé,’ zegt hij, gevolgd door een vettige bulderlach waarvan iedereen kan opmaken dat hij het gedaan heeft, of toch zeker er meer van weet. Een voor Jimmy onbekende postbode, wiens meest prominente eigenschap een aardbeineus is waarop een Aviator van de jaren 80 is geperst en wiens haar en baard respectievelijk bruin en grijs zijn, sloft voorbij. ‘Ah ja, Bruno,’ zegt hij, Bruno aanporrend, ‘hebt ge die brieven gehad voor de Izegemsestraat? Ik heb ze aan Sabbe gegeven. Er zijn er hier toch wel die hun tri moeten leren. Jonge gasten.’ Hij sloft verder richting de dienstdeur die naar de lift leidt, mompelend over hoe het destijds geen waar zou geweest zijn. ‘Wel die godverdomme,’ zegt Bruno. Jimmy komt dichter staan. ‘Wat heb ik gedaan?’ vraagt hij. ‘Gij niet, uwen ouden. Hij heeft de brieven die hij van Marcel gekregen heeft, gewoon weer in de casier gewupt. Soit, ik heb er de doodsbrieven uit gehaald, die gaan vandaag nog mee. De rest heb ik in een liasse gedraaid en die vliegt in de overlast, voor morgen.’ ‘Mag dat?’ vraagt Jimmy. ‘Neen. Maar wij gaan niet opdraaien voor de toeren van uw vader, zulle. Als ge uwe pa ziet, begaart van pijkens, zo pest ge hem nog het meest. Zijt ge gereed?’ ‘Ja, ik denk het wel,’ antwoordt Jimmy en hij omgordt zijn ransel. Bruno draait Jimmy’s ransel zodat deze op diens rug rust. ‘Ik ga er van uit dat ge uw schoeren en uw rug nog een tijd wil gebruiken?’ zegt hij. ‘Ja.’ ‘Dan draait ge uw ransel op uw rug,’ zegt Bruno en hij zet zijn kepie op. ‘Vergeet uw kepie ook niet hé, of ’t is model 9.’ Snel zet Jimmy zijn kepie op. Gehuld in uniformstukken, sommigen nog ouder dan hijzelf, gaat hij Bruno achterna, om de koude buitenwereld te trotseren.

Miguel
6 0

geen val

  geen  val in mist lag geen val, mist hield enkel klein vroeg naar vertragen, naar voorzichtige weg misschien wist val aldus, in mist vertragen werd niet gesmaakt, mist kon lijken als val niet mist overtrof, juist in hoogmoed lag val mist als een uitnodiging, durven vertragen erdoor beter zien, geen val, erin enkel groei  

de jutte acrobate
0 0

gegons

gegons   als onzeker voelde het tussen beide oren gonsde het naar het waarom als in sluimermodus weten het niet te weten tegelijk vluchten niet horen willen gegons als vernietigde ik stekelbezen onderweg stak ik meloenen veel  te rond erin lag toch geen geknik het bleef razen voor behoud van   niet weten tegelijk gunstig op vandaag voor oren onzeker ik vermoedde het waarom te scherp beter  vernietigde ik vluchtte in sluimermodus stak voelde het als onzeker het bleef tussen beide oren en dat bakje stekelbezen rond was er nog niet dus liep ik te gonzen ik wist toch niet waarom  

de jutte acrobate
0 0

haar woord

bijna was het alsof iemand me terugriep mijn pen tot papier, en wist ik veel wat  te schrijven, de eerste drie regels vlotten  wonderwel, alsof de tijd me verlichtte in woorden vergat mijn pen me te duiden  waarover het ging, hing het betekenisloze als betekenisvol, een dagelijkse gegeven voor velen als niets in niets schuilde meer het was als luisteren naar mijn ziel, durven  terugkeren naar mijn pen tot papier vlotten  als wonderlijke werk, in regels haar woord

de jutte acrobate
0 0

die ene mat

die ene mat die ene mat wou ik oprollenop het containerpark dumpenin de hoop dat die zich straks voor iemand anders uitroldeals dat helgroene gras wildvan zon overgoten, helderblauwe hemel, fijne wolken  ik zag voor ogen gekniptmaar hield de mat nog evenonder mijn voeten wat kleinkort voelen dat wat er was bewust deuren dichtklappenal kwam stofzuiger voorbijeruit kloppen, zelf alle stof  deed me goed, niet die andermocht boeten voor leeuwer ikhoog vloog die toen machtigmet beladen vlerken geen blijfmaar die mat vertrok straksen wat een geluk, ik had eraldus geteld, amper nog vijf

de jutte acrobate
0 0

DE CODE NAPOLEON EN DE SHARIA.

Toen Napoleon Egypte binnenviel, was hij verwonderd over het wettelijk kader dat in Egypte gebruikt werd. Hij verplichtte zijn ministers zich te baseren op de sharia om in europa de code Napoleon te ontwerpen.   Foto: VERF ED, encyclopedische mens, encyclopedic man, homme encyclopédique FOTO GALLERY VERF ED https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/

verf ed: Contemporary ArtTIST
96 0
Laad meer ...