Zoeken

Een verlofdag

Een collega stuurt me een mail met de vraag of ze op de 17e van deze maand een verlofdag kan inplannen. Ik geef ze geen ongelijk. Een mens heeft het nodig om er af en toe tussenuit te glippen. Op een weekdag toch je wekker zetten en dan beseffen dat je niet moet opstaan. Je voelt je dan als een koning te rijk. Al zal die ook regelmatig vroeg uit de vorstelijke veren moeten, als hij de opdracht heeft om aan de andere kant van het land een lintje door te knippen. In bed blijven liggen en in een boek lezen. Pas opstaan als je honger hebt. Tijd hebben voor een tweede tas koffie. Samen naar de bakker. Een derde tas koffie op een terras. Ik heb haar vraag dan ook zonder omkijken goedgekeurd. Maar mijn akkoord heeft geen belang. Ik heb er geen sikkepit aan te vertellen. Ze heeft zich van e-mailadres vergist. Het was een andere Rudi, die ze moest hebben. Dat heb je met automatische aanvulling in het e-mailprogramma. “Ik had het niet gezien”, antwoordt ze op mijn mail waarin ik haar vertel dat ze het maar best aan die andere Rudi vraagt. Ik zal Rudi maar een bericht sturen. Met de vraag of hij het goedkeurt. Ze kan die verlofdag goed gebruiken.

Rudi Lavreysen
9 0

De hond

Het is een vraag die er in mijn geval niet toe doet, omdat ik er geen heb, maar wat is een goede naam voor een hond? Ik vraag het me af. In een mooie reportage over een Nederlandse boekhandel lees ik dat de hond des huizes er naar de naam Tsjip luistert. Naar de titel en het personage uit de gelijknamige roman van Willem Elsschot. Tsjip was de koosnaam voor zijn kleinzoon. Het doet er me aan denken. Laat ik deze zomer nog wat werk van Alfons Jozef de Ridder herlezen. De tijd lijkt dan altijd wat langzamer te gaan. “Goed gekozen”, zeg ik luidop tegen de uitbaters van de boekhandel, die het niet horen want ik zit alleen in huis met de krant. “Tsjip. Tsjip.” Ik zeg het een paar keer luidop. Maar goed dat mijn huisgenoten er niet zijn. Ze zouden denken: ‘nu moeten we er toch iets aan doen, hij begint als een vogel te fluiten.’ Tsjip. Wat klinkt het goed. Ik zou mijn hond ook geen mensennaam geven. De naam moet trouwens ook bij de gestalte van de hond passen. Tsjip is een teckel, zo lees ik en zie ik op de foto in de krant. Een dobermann met dezelfde naam zou bespottelijk zijn. Een naam naar een personage uit een boek is ook een goed idee. Het springt me zo een-twee-drie niet te binnen welk personage ik zou kiezen, maar het is een klein onderzoek waard. ’s Avonds bij de tv, terwijl ik met mijn hoofd nog bij het onderzoek naar de hondennaam zit, betrap ik me erop dat er een ‘Tsjip’ uit mijn mond ontsnapt. Ik zie mijn vrouw met een half oog naar me kijken. ‘Tsjip Tsjip’, zeg ik.

Rudi Lavreysen
7 0

De foto

Mijn broer appt me een foto. Het is een familiefoto van minstens 35 jaar geleden met ouders, neven, nichten, nonkels, tantes en een aantal lieven en vrijers. Het is een tijdsdocument. Iedereen was er nog. Onze pa zit gehurkt achter ons. Hij had er duidelijk plezier in. Andere mensen, die vandaag zo alomtegenwoordig zijn, waren nog niet voorbijgekomen. We hadden geen idee waar het naartoe zou gaan met ons leven. We waren er niet mee bezig. Zeker die dag niet. Het was een zomerse familie-uitstap, de korte broeken zijn het bewijs, met op het einde van de dag een groepsfoto. Wat er zich de rest van de dag afspeelde is na 35 jaar uit mijn hoofd verdwenen. Mijn broer probeert een bal in de lucht te houden, dus het zal vooral voetballen geweest zijn. Die bal ken ik nog goed. Het witte en zwarte leder was al snel van de bal, maar we hebben er jaren plezier aan gehad. De foto is een stille getuige van een tijd die voorbij is. Zelfs de bal hangt even stil. Na het nemen van de foto ging het wellicht verder naar de picknick, of naar een frituur. Of terug naar de auto. Ik weet het niet meer. De 35 jaren hebben het meegenomen. Wat ik wel zeker weet, is dat het een uitstap naar Bokrijk was, waar de tijd altijd een beetje stil staat. Wie de foto genomen heeft, kan ik me ook niet herinneren. Misschien was het een voorbijganger.

Rudi Lavreysen
29 2

Het antwoord

We fietsen langs de zaak waar we met ons ma ooit naartoe gingen voor een koffie na de middag. Niet ver van het appartement waar ze woonde. Voor het pand staan twee achtergelaten terraspanelen. Ze vormen samen een hoek en staan er ietwat verloren. Ze lijken de herinnering te bewaren van het café dat al jaren leeg staat. We zijn op weg naar het woonzorgcentrum. Het is opnieuw mooi weer, dus het coronabezoek kan buiten doorgaan. Ze zit al klaar aan haar zijde van de nadarhekken, die met slingers mooi versierd zijn. We zwaaien van ver. Ook staan er plastic windmolens, zoals op het strand. Ze doen goed hun best, alsof ze willen zeggen: zelfs dit waait wel over. Ik zet mijn linkervoet op de onderste richel van de nadar, anderhalve meter tegenover haar. “We staan hier precies alsof we naar de koers aan het kijken zijn,” zeg ik luid. In een glimp zie ik ons allemaal met een koerspetje op het hoofd. Ik heb er eentje van Roger De Vlaeminck. Vraag me niet waarom. De koers brengt verhalen mee. “Weet ge nog dat vroeger zich wel eens een coureur in de garage kwam omkleden,” zeg ik. “Bij de kermiskoers.” De renners kregen dan een stoel en een teil water om zich te wassen na de wedstrijd. Een basseng, zei grootvader. Niemand had een mobilhome om naar de kermiskoers te trekken. Terug thuis, in de keuken, valt mijn oog op de kaart die we in het begin van de lockdown van haar kregen. We hadden er ook eentje gestuurd. Ze schrijft niet meer zoveel, je ziet het aan haar geschrift. Het is een geruststellende kaart met slechts drie zinnen: “Ik krijg mijn tijd wel om. Het is hier goed. We hebben niets tekort.” Moeders weten meestal, ook ongevraagd, het antwoord.

Rudi Lavreysen
8 0

In de zetel ploffen met een essay over poëzie in je handen

1. In de zetel ploffen met een essay over poëzie in je handen. 2. Meteen rechtstaan om een glas te vullen met water. 3. In de zetel ploffen met een essay over poëzie in je handen en een glas water in je buurt. 4. Meteen weer rechtstaan om een stylo te nemen voor aantekeningen. 5. In de zetel ploffen met een essay over poëzie en een stylo in je handen en een glas water in je buurt. 6. Water drinken en beseffen dat de vaatwasser veel kabaal maakt. 7. Meteen weer rechtstaan om een plaat op te leggen. 8. In de zetel ploffen met een essay over poëzie in je handen en een glas water in je buurt. 9. Beseffen dat je stylo nu naast de platenspeler ligt. 10. Meteen weer rechtstaan om de stylo te nemen die naast de platenspeler ligt. 11. In de zetel ploffen met een essay over poëzie en een stylo in je handen en een glas water in je buurt. 12. Een bromvlieg horen met een essay over poëzie in je handen. 13. Beslissen om een tekst te schrijven.

Antony Samson
45 0

Apocalyps

De drukte aan de hemelpoort was erger dan  aan de toegang  van Tomorrowland. Hoe jolig het er op aarde ook aan toeging, wat er hoog boven de hoofden besproken werd, was heel andere koek. Iedereen was aanwezig: de oude Griekse , Romeinse, Noorse, Keltische,  Indische en Aziatische Oppergoden, de God van de moslims, Joden en  christenen. Deze laatste had de bijeenkomst georganiseerd.  Hij had ervoor plaats zat,  een beetje zoals zijn aardse vertegenwoordigers  in Vaticaanstad. Thema van deze ultieme topconferentie was de beslissing over het verloop van de Apocalyps. Onverwacht en als nooit tevoren kwam men snel tot een unaniem slotakkoord. Gezien de mensheid het  totaal  verknoeid  had en haar  lieflijke blauwe planeet tot één grote plastic vuilnisbelt had herschapen, moest ze door haar eigen dwaasheid vernietigd worden. Het besluit zou stante pede worden uitgevoerd, en zo geschiedde…. Het laatste koolwitje muteerde in een ordinaire witte wasknijper.

Vic de Bourg
21 0

Zwarte dagen

De wereld staat in brand. Nog maar eens. Het virus is nog niet afgekoeld of daar zijn de nieuwe brandhaarden. Zeker in de USA, waar de president het niet kan laten om stokebrand te spelen. Om nog wat olie op het vuur te gooien. Ik verdenk hem ervan dat hij vroeger graag met lucifers speelde. Dat hij ze stiekem uit de keukenschuif haalde. The Donald staat op de trappen van het Saint John Paul II National Shrine in Washington. Samen met zijn vrouw Melania. Ze draagt een pikzwarte zonnebril. Ook haar kleedje is zwart. Ze kijkt allesbehalve vrolijk. De president moet toch weten dat tegenwoordig alles op film staat. Zeker na de dood van George Floyd. De bewijzen staan op beeld en worden massaal gedeeld. Plots ziet de president het sombere gezicht van zijn geliefde. Hij vraagt haar om even te lachen. Melania geeft de fotografen en de cameralui een geforceerde smile. Alsof ze probeert te zeggen: “Nee jongen. Het is allemaal niet om mee te lachen, wat er nu gebeurt. Het zijn zwarte dagen. In alle betekenissen van het woord.” Melania. Een van oorsprong Griekse naam die letterlijk ‘zwart’ betekent. Hoe betekenisvol kan je naam vandaag zijn.

Rudi Lavreysen
15 0

Stilleven

Voor de tweede keer werd hij plots wakker.  En weer hoorde  hij de verpleegsters zachtjes praten.  Over al die sukkelaars hier, de comapatiënten.  Ja, corona ! Hij kon alleen maar staren naar die mottige grijze vloer.  Want hij lag op zijn buik. Zijn vrouw, zijn kinderen, de vrienden, kennissen, zelfs de kat … niemand had hij nog gezien sedert … ja hoe lang al ? Die stilte, de wanhoop … Wist er iemand eigenlijk dat hij nu wakker was ?   Trek het maar uit, die stekker, zei de dokter. ’t Is hopeloos. En alles werd zwart.          

Geert53
8 0

Een halve emmer water

Ik zie hem vanuit mijn kantoor, waar het al behoorlijk warm is, met sierlijke armbewegingen de ramen reinigen. Misschien heeft de glazenwasser wel het ultieme zomerberoep. Alleszins beter dan de ober die op een overvol terras iedereen een frisse consumptie mag overhandigen. De gasten drinken gulzig van hun biertje waarna ze een duidelijke hoorbare en verzadigde kreet uitstoten. De dorst is eindelijk gelest. De ober mag het aanschouwen. Een lauw watertje naast de spoelbak is zijn deel. Nee, dan de glazenwasser. Hij kan zichzelf af en toe een halve emmer water over het hoofd kiepen als het te broeierig wordt op zijn schedel. Zoals ik wel eens op mijn toetsenbord ratel alsof het een piano is. Maar dat helpt voor de rest geen zier. Al zeker niet tegen de warmte.

Rudi Lavreysen
48 0

Groots (2)

Thuisgekomen met mijn boodschappen, waarbij ik voor het hoogste schap van de keukenkast op de toppen van mijn tenen moest staan om een pakje koffie een vaste plek te geven, zit het me nog hoog. In de auto heb ik er verder over nagedacht. Vooral het feit dat de lengte van mensen afgeleiden kent in onze taal, die het een betekenis geven die niets met de grootte van diezelfde mensen te maken heeft. Neem Prince. Je kan hem met zijn 1 meter zestig bezwaarlijk een grote meneer noemen. Daarom droeg hij schoenen met hoge hakken, maar dat terzijde. Toch zal niemand ontkennen dat hij een grote meneer was, maar in die andere betekenis. Een groots muzikant. A great musician. Of neem het liedje van Randy Newman. Short People. Heel wat mensen dachten abusievelijk dat het over kleine mensen ging. “Short people got no reason to live.” Hij kreeg wat over zich heen. Maar de ironie droop ervan af. ‘Short people’ betekent ook zoveel als ‘kleintjes’ of bekrompen mensen. Of kleingeestige lui. Zie je het ook? Groots komt van groot en is positief. Kleintjes is een afgeleide van klein en dus negatief. Hoog tijd dat dit verandert. Ik ben al met een tegenoffensief gestart. In de supermarkt heb ik een aantal pakken met kleine flesjes mineraalwater op de grond gezet. Thuis is de koffie ook een schap naar beneden verhuisd. Zolang mijn vrouw het niet ziet natuurlijk.

Rudi Lavreysen
30 0

Groots (1)

Een vrouw spreekt me aan in de supermarkt. Of ik de kleine flesjes bronwater op het hoogste schap kan aangeven. “Natuurlijk, met plezier”, zeg ik. “Dat heb ik vaker aan de hand”, zegt ze. “Ik ben zelf ook niet de grootste”, lach ik nog. Op de klasfoto’s van de lagere school zie je me telkens op de eerste rij. De kleintjes moesten op hun gat zitten, in kleermakerszit op die koude tarmac. De grootste leerlingen mochten achteraan op de Zweedse bank staan, die tijdens de jaarlijkse klasfotodag uit de turnzaal werd gehaald. Opvallend op de foto’s is de jongen uit onze klas die al vroeg zijn scheut gekregen had. Op een gegeven moment was hij zelfs groter dan de meester die naast hem stond. Heel wat mensen die de foto zagen, hielden hem dan ook voor de meester.

Rudi Lavreysen
5 0

Aankomsttijd

Eindelijk! Na al die jaren mocht het.  Staat hier echt een spotlicht? Ze wachtte, onwennig prutsend aan de revers van haar jas. Het herkenningsteken was snel gekozen, zichtbaar voor diegene die ervan wist. Voor voorbijgangers gaf het, zo mogelijk, alleen een oubollige indruk, die broche van haar grootmoeder zaliger. De klok in de hal wees vijf over aan. Kleine vertraging, dat kan. Natte handpalmen verraadden haar. Ze zocht. Het zal toch wel doorgaan? Een nieuwsflits op een tv-scherm. Een flits in haar hoofd! Een onbeheerste vloek in de hal. Natuurlijk! Het laatste weekend van maart. Zomeruur! Haar aankomsttijd was vervallen.

Anemos
33 1

Stofzuigdilemma

Het zit zo. Ik maak een voorwaartse beweging met de stofzuigerstang en ik zie het mini legoblokje pas op enkele centimeters van de zuigmond. Nu heb ik nog de keuze: de actie onderbreken of niet. Ik ben mij ervan bewust dat doorglijden betekent dat het onfortuinlijke blokje nooit meer het daglicht zal zien. Maar op hetzelfde moment beseft mijn brein dat onderbreken een grotere inspanning vergt dan doorglijden. En tijdens het stofzuigen kies ik liever de weg van de minste weerstand. Mijn geweten komt zich ook moeien, maar door het kabaal van de stofzuiger begrijp ik er geen hol van.Floep.Het is gebeurd terwijl ik met mijn ogen knipperde. Niemand heeft het gezien, op enkele verbouwereerde legomannetjes na. Dit was nochtans niet de eerste keer. Ik heb tot nader order geen klachten ontvangen van de gedupeerden.

Antony Samson
13 1

Een goddelijke maand

Misschien valt ze uit de lucht nu we het haar vertellen, maar de Romeinse godin Juno, naar wie onze zesde maand genoemd is, heeft een goddelijke culinaire maand op het aardse leven gezet. Vandaag stonden er opnieuw verse asperges op het thuismenu. Nog even en we hebben ze voor een jaar gehad. Maar niet getreurd, de mosselen zijn terug. Voor mij liefst op Italiaanse wijze, met goed wat look. Het lookgeurtje achteraf neem ik er graag bij. Al heb ik daar zelf niet veel last van. Ook asperges laten een geurtje na, zij het op een andere plek. Leve juni, de geurmaand. Leve Juno, want het is toch vooral heur maand.

Rudi Lavreysen
26 0

Het zal hun glazen boterham zijn

Ver is het niet. Het is voor mij amper 200 meter om elke ochtend tot op mijn werkplek te geraken. De plaats waar ik mijn boterham verdien. Omwille van wegwerkzaamheden moet ik een omweg maken. Daarom gaat, nee rijdt, mijn fiets mee. Het is 7.10 uur. Bij de bakker staat al vroeg op de dag een corona file. Het is een perfecte anderhalve meter rij waartussen ik moet slalommen. Nadat ik de stilstaande aanschuivers ontweken heb (ze lijken wel de paaltjes met de rode vlaggetjes op de skipiste) bots ik bijna op twee langzaam wandelende heren met een blikje bier in hun rechterhand. Ze horen er precies niet thuis. Het is 7.10 uur. Het zal hun glazen boterham zijn. Een blik op hun ogen zegt genoeg.

Rudi Lavreysen
32 1

Een aarzelende schoonheid

We zijn op weg naar Brussel, voor een concert van onze favoriete band. Ze spelen voor de tweede avond op rij een uitverkochte show. "Heb je gezien wat ze gisteren speelden?", vraagt mijn vriend aan het stuur naast me. "Serieus, staat die playlist online?", vraag ik terwijl ik mijn telefoon uit mijn broekzak haal. "Ze spelen nooit twee avonden na elkaar allemaal dezelfde nummers", zegt hij. "Anders is het voor hen ook niet plezant." "Ja, daar is iets van", zeg ik. "Dat is alsof je elke dag hetzelfde zou eten. Alhoewel, vroeger bakten we thuis op maandag de overschot van de op zondag gekookte aardappelen in de pan. Met wat er over was van de groenten. Ik vond het dan nog beter smaken.” We hebben tijd om over vroeger te mijmeren. "Ze hebben gisteren 'Hesitating beauty' gespeeld", zeg ik met een blik op de setlist. "Wist je dat Woody Guthrie die song geschreven heeft?" Natuurlijk weet hij dat. “Dat wordt geen aarzelende schoonheid vanavond”, zegt hij. We hebben tijd om taallolligheden in het rond te strooien. Nog meer dan het liedje zelf, is de titel van de song een parel. Schoonheid begint aarzelend. Het laat zich niet meteen zien. Soms moet je twintig keer naar een schilderij kijken om die schoonheid te zien. Of een song telkens opnieuw beluisteren. Of dertig keer een gedicht lezen. Echte pracht neemt een aarzelende start, maar blijft dan hangen. Maar dat vertel ik allemaal niet in de auto. "Van Brussel zeggen ze ook dat het een aarzelende schoonheid is”, zeg ik. “Na een tijdje ga je ervan houden.” Dat aarzelend blijkt te kloppen. De bus die ons vanaf de randparking naar de concertzaal brengt, moet aan een slakkengangetje rijden. Brussel zit potdicht. Alsof het prachtig concert ook aarzelend op gang moest komen.  

Rudi Lavreysen
31 1

Alles wacht

Alles wacht. Tobias, languit op de kokosmat bij de voordeur, de stoel met kuiltjes in de zitting waar jouw billen precies in passen, het kopje waar je altijd een restje koffie in achter laat, de gordijnen, onbewogen achter het glas.Pas als de schemer valt, wint de ratio van de hoop. Ik sta op, sluit de gordijnen en zet het kopje terug in de kast. Ik klik Tobias aan zijn riem. Stram maken we onze ronde. Terwijl hij plast kijkt hij me aan en ik zeg: 'Morgen, misschien.'       Beeld: Grand Foulard

Grand Foulard
80 2

Aliens Alliance

Op de kerktoren wijst het verlichte uurwerk vijf over acht aan.  Klokslag acht is hij begonnen aan zijn dagelijkse avondwandeling met zijn Golden Retriever. Vreemd, dat het kerkplein leeg is op dit uur. Er hangt iets onheilspellend in de lucht, alsof er elk moment iets te gebeuren staat. Dan merkt hij het vliegend gevaarte dat achter de kerktoren vandaan komt alsof het er zich al die tijd had verscholen. Hij ziet ook de lege lijnbus die voor de kerk geparkeerd staat. De hond gromt vervaarlijk. Het plein baadt plots in een oogverblindend licht. Hij moet de ogen sluiten. Als hij de ogen terug opent, ziet hij de totaal uitgebrande bus aan de bushalte.  Het ding dat hij als een ruimtetuig bestempelt verdwijnt zo snel het gekomen is in het wolkendek. Later leest hij in zijn favoriete krant: Was het de kleur of het nummer van de lijnbus?  Men had er het raden naar wat deze creaturen bezielde toen ze het stilstaande voertuig aan de halte eerst met een alles verschroeiende vuurstraal bestookten om het meteen daarna met ijskoud sneeuwschuim  te blussen. Gelukkig zat niemand op de bus en de bestuurder, die net terugkeerde van een plaspauze was de enige getuige. Het idee werd als ongeloofwaardig afgevoerd dat dit een reclamestunt betrof van een lokaal wellnesscenter. Hun poster  op het wachthuisje had het over:  ‘Eerst heerlijk warm in de sauna, dan lekker rillen in de ijskamer.’ De bekende roddelkrant  had een fortuin betaald voor het exclusieve verhaal van de buschauffeur. Veel later had hij vernomen dat de (on)fortuinlijke man ontslag had genomen en nooit nog met een bus had gereden. Hij had nochtans  ook op het plein gestaan maar had zijn ogen hard dicht geknepen bij de lichtflits. Wie zal dit ooit geloven?  

Vic de Bourg
17 0

Mens

Soms dan heb ik dat gevoel, Ik ben niet waar ik zijn moet, weet je wat ik bedoel? De tv gaat aan, de deur die sluit, de stilte is oorverdovend en alle lichten gaan uit. Opgeslorpt door ergernis, totaal verdoofd door bekommernis want niemand weet wat liefde is, en niemand geeft om jou.   Het kan anders, Het kan anders mensen. Je gaat en je staat, je vloekt, komt te laat, maar dit is het niet waard.   Er is een oorlog, een oorlog in mijn hoofd die niet te stoppen is, vraag jij je af waardoor? Maar ik kan je vertellen, wat ik heb gehoord: dat er een duivel is, een van het ergste soort.   Die duivel, in de vorm van een mens, heeft nu echt alle macht, ooh Jezus ik verwens. Zelfs al mijn talenten, onze talenten, die deze gehele onheil bracht.

JK
22 0

Herfst

Ze zou van grot moeten veranderen. Het besef sijpelde als een droevige regen door haar gedachten. In sommige vroegere culturen werden grotten en tenten ingedeeld. Een ruimte voor ouderen. Een ruimte voor jonge mannen. Een ruimte voor moeders met kinderen. En het moment zou gekomen zijn dat zij nu zou gevraagd worden te verhuizen. Ophoepelen.Zou een raad van oude ( mannelijke ongetwijfeld) wijzen het voor haar beslist hebben? Of zou er langzaam maar zeker minder ruimte voor haar zijn, waardoor zij wel genoodzaakt zou zijn te verhuizen? Alsmaar meer, jongere moeders die hun eigen plaats kwamen opeisen. En wat zou de doorslag gegeven hebben? De kinderen die hun eigen weg gingen? De maandelijkse bloedingen die uitblijven? ( zou daar werkelijk iemand zich mee bezig houden buiten zijzelf?) Of ,toegegeven, het toch wel wat humeurig zijn? Tegen minder drukte kunnen?Het maakte op zich niet uit. Ze zou toch van grot veranderen. Vroeg of laat had het toch moeten gebeuren. En met een kleine boosaardigheid keek ze naar al die jongere, begriploze vrouwen rondom haar. Jullie tijd komt ook ,dacht ze. Jullie nieuwe grot wacht ook.

Katrien Vandeginste
5 0
Laad meer ...