Zoeken - Creatief Schrijven

DE CODE NAPOLEON EN DE SHARIA.

Toen Napoleon Egypte binnenviel, was hij verwonderd over het wettelijk kader dat in Egypte gebruikt werd. Hij verplichtte zijn ministers zich te baseren op de sharia om in europa de code Napoleon te ontwerpen. Foto: VERF ED, encyclopedische mens, encyclopedic man, homme encyclopédique FOTO GALLERY VERF ED https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/

verf ed: Contemporary ArtTIST

96 0

die fractie

misschien ben je een ogenblik een fractie en wil ik je grijpen wetend dat je uitfladdert straks mijn leven voorbij, als die zucht teveel vasthouden wil ik, dit elk ogenblik, aan fractie genoeg voor mijn wereld vervullend wetend, straks ben je voorbij

de jutte acrobate

5 2

de sleutel

de sleutel van het huis waar ik hoordemiste ik de sleutel, onwijsvoelde als vuur mijn strijdniet snel nam ik de benenook al miste ik er de clue in sleutel lag antwoordook in die dorpel verhaaldie achterdeur, het tuindeer weelderig voor schaarsnoei best knip machtig maar ik kon niet binnener dorpel me te hoogook al blies ik er luidstampvoette ik strijden straatstenen tot mul ik bleek te verzandenvoor inbreken, leek ikzelfs aan die achterdeurstond ik te mekkerenals dat onnozele schaap zwart weelderig krullig meer voer voor snoeischaarte machtig werd me hetik blies nog één keer luiden droop stampvoetend af tuintegels toch al oneffenhet deed me pijn, teveelvuur was en grote teenme te weelderig blauw nog van die vorige stamp

de jutte acrobate

3 0

onvaardig

onvaardig beeld mocht geüpgraded hoogte in, zelfbeeld nieuw gewassen, gestreken strak het juiste water vond ik nog niet die temperatuur als rebel de tobbe te klein ik liep rond, mijn beeld me lang beu en dan woorden te lezen, me grauw sloegen die gezicht, rillingen liepen voorbij nooit, dat beeld er het mijne te laat voor eigen geluk in tobben zat mogelijk toch oplossing niet verwateren teveel ik liep op te korte benen liever niet als stond er water in mijn kelder beu broek anders gewassen erin joeg slaande woord of grabbelde ik beter naar grint, petanque bolwijs er niet het kleine rode hoefde ik, enkel dat beetje richting, tegen krimpen ik wou fladderen, beschut met zonder vleugels genoeg plaats op mijn droogrek als hernieuwde geloften achter gordijn, legde ik af voor gewafelde spreekvlak zat er mijn biechtvader niet langer tobben, zei hij voorbij was, voorbij weer vaarwaardig mijn beeld wie mijn zelfbeeld joeg in hoogte, was onvaardig hij zei nog, wedden dat je die partij petanque van gestelde jager wint

de jutte acrobate

7 0

Winterblues

De eenzaamheid is een kille rilling die zich stiekem huisvest op mijn huid. Vertrouwd, maar onwennig voel ik hoe ze binnendringt. Ik keer weer in mijzelf, zoekend naar comfort in elke herinnering aan vroeger. Terwijl het heden naar het vriespunt neigt.

LanaSalamone98

3 0

Little Light Lady

Little light lady Always setting her matchstick figure on fire To keep others warm

LanaSalamone98

5 0

Elf

Oma? Ja jongen, vertel het eens. Oma, jij hebt zo puntige oren. Zo, hier zo. Vind je dat? Nu je het zegt. Ze zijn inderdaad wel wat spits, zo te voelen. Oma, dat is niet erg hoor. O, ik vind het heel mooi en je er oorbellen in hangen. Als jij het mooi vindt, dan is oma blij. Oma? Ja jongen, vertel het eens. Ik heb eens naar jouw rug gekeken. O ja? Daar zijn geen vleugels. Dat is gek. Hoe komt dat nou? Wel jongen, oma's kunnen niet vliegen. Ze bakken wafels en drogen tranen van kindjes met verdriet. Maar oma, dat gaat niet. Hoezo, dat gaat niet? Maar dan ben jij geen elf. En als jij geen elf bent, wie haalt dan mijn bal uit de boom?

Els Wouters

10 1

die web

ken je die web met zonder spin zo een dat fijntjes aan verhalen kleeft als ding is het gretig en bovenal plakkerig beter kijk je niet, het glinstert aanlokkelijk en onwijs als het is, kleeft het aan verhalen het liefste naar mijn bescheiden mening weet het niets anders te doen aan die strohalm hangt het moedig als was het de allerlaatste op rij een web aan verhalen verknocht, het was als van zonden getabberd, die averij weerklonk meer van een fijnere soort, iets kleefde me als echt, aldus ik weer belabberd er was al verhaal genoeg, niets miste ik nog, voor meer had ik plaats, me er verkleven nooit er glinsterde boodschap, uit dat web geraken, lastig, beter zweeg ik in meerdere taal, over die spin

de jutte acrobate

3 0

als zeep

als zeep aan het plafond hing een stuk, als zeep geurde het niet naar bloemen rijk, niet uitnodigend scherp het er hangen mocht, voor ander doel beschikken me wassen wilde ik liever met heilzaam materiaal vreemd als was, verzeepte het beeld mijn netvlies het uitspoelen kon niet, ik wist, erin lag mijn leed ik wou me ontrukken, deze keer niet, blijf ik weg riep ik mezelf toe, het stuk, weer vergoelijkte ik beeld zou wel vervagen, zolang het verzeepte werd het kleiner, dat het geurde naar stoepkrijt een reden op straten vendelde leed beter, in stof kon verdwijnen nu en dan opwaaien en door monden harten breken maar niet het mijne, ik geurde liever naar waarheid nog puurder mijn kracht, en als stof op die ene keer bij me binnen waaide, wist ik mijn bezem stond klaar vreemd leek mijn beeld, ik kon borstelen als geeneen

de jutte acrobate

2 0

meer rijen

meer rijen het klonk als diepgraven tussen meer rijen bloemenme weten te stoppen aldus, het topje van mijn tongafbijten, wild weten dat zwijgen als vermoord erbijhet meeste zeggen zou, uitgegraven wilde ik nieterin lag een stuk van mijn ziel, het verrichte werkmocht nooit nog gezien, in meer weelde bloemenlag het verschil, nooit zou men er zoeken, ertussen bleef het meestal stil, mijn wil gromde er geen wet nog een ogenblik, dacht ik, was het alsof mijn rupszich instant ontpopte, ik wilde vliegen hoog, aanzienhet verrichte leed, weten in te schatten mijn vergelijkondanks mijn vleugels frêle, behendig leren aan zetniets in doofpotten stoppen, maar uitdragen liefdeals die bloemen diepgraven, in hun stilte kon bloeienik prevelde nog, stoppen, geen vergelijk en gooide meer rijen dicht, niet herbeginnen wou ik mijn strijd

de jutte acrobate

3 0

Mama?

Zij was zo opzoek naar zichzelf, dat ze mij niet kon vinden. Haar leven was al geleefd, dat is toch wat zij geloofde. Ze zag me enkel als een schets van wie zij wou zijn, iemand die ze nooit zou kunnen worden. Haar wonden kon ze enkel verzorgen door zout over de mijne te strooien. Dus probeerde ze mij te boetseren, haar kleine meisje van klei. Ze wreef over me, telkens weer, iedere keer harder dan de vorige keer. Tot haar grote frustratie, kreeg ze mijn scherpe randen en plooien nooit gladgestreken. Wanneer ik verharde, deukte ze me in. Nu blijf ik achter, onafgemaakt en nooit volledig. Voor altijd op zoek naar wie ik wil zijn. Ik hoop dat ik haar ooit in me vind.

LanaSalamone98

5 0

In de jaren 90tig ontmoeten ik een roedel jongeren en Matthias Schoenaerts

In de jaren '90 ontmoette ik een groep jongeren. In die groep was er één die ASIMOV had gelezen, hij reciteerde de wetten van de robot. Zomaar uit de losse pols. Ik was verbluft. Een jongeman met cultuur. En wat voor cultuur? DE TOEKOMST. Hij was jaren geleden als puber en enthousiaste zeiler, alleen met een klein bootje naar Engeland gevaren. Hij dronk geen alcohol. Hij kende de ellende van alcohol. Daarnaast fietste hij rond en gaf regelmatig een agressor in een auto een flinke trap tegen de auto. De nieuwe generatie. Ik had steeds meer bewondering voor. Ze waren niet agressief maar zeer assertief. Samen met zijn vrienden bracht hij kleur in de grijze, vieze Oost-Europese muren van de stad met vrolijke graffiti. Daarbij werden ze vaak achterna gezeten door de Belgische stasi. Ze vonden het leuk en spannend. Zij wilden die vaal kleurloze muren niet accepteren. Ze lieten niet toe dat hun kansen werden weggenomen. Ze lieten de kaas niet zomaar van hun boterham pikken. Zijn stiefvader, die in een elektronicafabriek werkte, bracht regelmatig spelletjes voor hem mee. Dit interesseerde hem mateloos, en zo werd de schoolmoe jongen later/nu een zeer gerespecteerde computerdeskundige. Zo zat ik samen met Matthias Schoenaerts, tijdens het filmen, en de ploeg graffiti kunstenaars samen een paar uur in de gevangenis. Foto: VERF ED graffiti DUCK en MATTHIAS SCHOENAERTS in Gent FOTO GALLERY VERF ED https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/

verf ed: Contemporary ArtTIST

37 0

schijn

schijn in de schemer lag mijn ziel te verkommeren ik dacht aan de tijd om te gaan, niet wou ik vechten, op sommige dagen miste ik geluk op dat dienblad, lag een weinig, het dreunde ik wist niet of beter kon, immer voortvarend geen wil, enkel wet leefde, als schijnzegen kwam wat ik nodig had, meer kattenjongen spuugde men me best gretig in volle gezicht ik keek de tijd in de ogen, wou me omdraaien hollen tot klaverrijk, aan dat dekselse wou ik ontsnappen, weer wreed was wat ik er kreeg erin wou ik niet kijken, erin zag ik geen groei toch bleek, toen ik beter keek, klaver onbenut in rijk wou ik niet zien, als die blinde vertoeven op mijn koningsstoel veronderstelde ik wil wet ik verdiende slechts goud, nimmer het dekselse tijd viel bijna stil, ik besefte ineens, mijn leven was geen koningschap, in schijnzegen leefde ik plots scheen mijn licht feller, ik mocht blijven voor het mindere, ging ik meteen, groei lag erin

de jutte acrobate

5 0

ontzet

ontzet als voor wilde voeten gegooid, werd ik ontzet uit mijn ritme, alsof ik me snel wenden moest in verschrikking school verdriet, die waarheid wou ik ontlopen, het liefste de rug toekeren bedampen, oprollen en rusten laten, dit euvel wilde verstreken, als onder enige stijfsel vers uit monden vielen grauwe woorden uit onwil als wolven beestig, bliezen weg vrije eenheid uit dat verhaal, niet we er naar adem happen er was niet meer, niet minder, voldongen feit die regen na zonneschijn, storm zonder wind het verdict een beleefd vriendelijke schuifaf tussen lijnen lag afstand het niet durven delen dat hart koos niet zelf, het waren die anderen hun vingers wezen me weg, uit bestaan nodig als die volle vuilniszak werd ik vroegtijdig buitengezet, er verkommeren naar inhoud ongezien projectiel, er verdampen in de zon niet die afwijzing, voelen er de boodschap bleek me veelzeggend, tussen die lijnen lag ik te blinken mijn trots gelukkig hoog rekenschap ook wist ik een beetje al, immers voorvoeld deze uitsluiting kon, als realiteit aannam ik niet gevloerd wilde ik, niet ontmanteld ik er uit mijn heilige graal teder nog, putte ik me erin kern, voor blinden voelbaar materiaal in liefde werd ik vaker geslagen, zelfs zonder die anderen, hun gelederen braken niets, wij hun illusie, verbonden onzichtbaar voor beeld dan nog was, elk verhaal kwam tot een einde

de jutte acrobate

0 0

Gesprekje onder vrienden

‘Onder die chique pelsen jas ben je ook maar gewoon een rat,’ zei Duif tegen Eekhoorn. ‘En jij een rat met vleugels,’ kaatste Eekhoorn terug, ‘die bovendien overal op poept!’ ‘Stelletje wannabe’s!’ klonk het plots vanuit de goot, waar Rat zich lekker uitrekte, ‘Het lijkt wel alsof jullie jaloers zijn op deze oude verschoppeling.’ Hij rolde zichzelf in een waterplasje en schuurde zijn rug over de bodem. Duif en Eekhoorn keken elkaar beteuterd aan. Tja, dat was waarschijnlijk wel zo. ‘De enige rat hier ben ik!’ zei Rat. Hij draaide zich om en plensde vrolijk verder in zijn rioolwaterbad.

Amanda Bos

22 4

Geen gruwelijker woord dan livestock

‘Zonder horizon geen perspectief’, zegt mijn copilote terwijl we door het Spaanse binnenland rijden op zoek naar een tankstation. Ze wijst naar een driekoppig bergmassief dat zich voor ons uitstrekt en doorprikt daarmee een beladen stilte die de auto innam na het passeren van een vrachtwagen vol varkens. Livestock, lezen we in het voorbijrijden en ik bedenk dat er geen gruwelijker woord bestaat dan dat: livestock, een levende voorraad. In tegenstelling tot mensen kunnen varkens niet rechtstreeks opkijken. Zo zien ze wel de grond waarin ze wroeten onder zich, struiken, elkaar en de voeten van passanten voor zich - in het beste geval. In een slechter geval zien ze duisternis afgewisseld met TL-licht, metalen stangen, heel veel van elkaar van heel dichtbij. Vervolgens laarzen die hen een vrachtwagen inpoken. Geen bergen, lucht of zon, laat staan horizon of perspectief. Niets om naar op te kijken ook in die vrachtwagen die we passeren op weg naar een tankstation op weg naar een slachthuis. We rijden in stilte voorbij en kunnen niet niet kijken. Roze billen steken zij aan zij opeengepakt de tralies uit en ik weet niet wat triester is: een volle vrachtwagen op weg naar dat einde of een lege die ervan terug komt.

Storm Stoorik

5 2

er was die muur

er was die muur er was die muur, koud, hard, hooger tegenaan wilde ik staan, nietdie voelen beuken, het waaromweten, wat er tussen ons kwam er was die muur, opgetrokken hoogtot hemellauw, van rode baksteengeen ruis doorliet die, muurvast zat ik er tegenaan, strak raakte me er was die muur, geen korrel liet zich zien, zijn voegen vaal vinnig ontglipten me, niet mijn wil wethij verkilde, hij wou beuken hard er was die muur, lagen mededogenrecht voor raap, ertussen wrong hijmijn lijnen, doorhaalde geen streep liet hij, zag door koude bril geen mij er was die muur, opgetrokken beeldweerslag, kwetste mijn boord, raakte zijn steen er naar vorm klam en koel aarde mee schuivend, me van hem af er was die muur, in de weg stond dieme geen klim nog waard, ik machtigniet in stenen vergrijp bleef over enkelcement en mortelstof, elke steen werd er was die muur, die naar hemel reiktehoofd, verstand, hield uit hart, roepweerklonk, geen ladder genoeg hooglied zat er in klaagmuur verscholen er was die muur, heelal in meer lagenwaarom ontbrak, hoe hij dacht diepzich te verzoenen, ik keerde omme hemellauw, ik werd er weer stil

de jutte acrobate

1 0

zonder kamer

zonder kamer er was er geen kamer, als onderweg was ik met zonder zag ik, in stapzin gaf het me niet met zonder vier muren, die plaats waar ik was kamer niet een punt, zonder, verging me goed geen extra zorg, die met zonder verkwikkend niet te hoeven die vinden, erin vertoeven tot kamer niet langer deel, uit denken, hield ik was vredig het punt, ging om ik met zonder naar stapzin vier muren, geen zorg met zonder bleef ik onderweg tot waar de kamer lag, er eerst verkwikkend niet hoeven mijn plaats het was die kamer, nu even, ik met zonder

de jutte acrobate

0 0

Cursus

Kom op verhaal in het Arboretum

Start op 14 mei 2023

Regio Antwerpen

Cursus

Kom op verhaal in het Arboretum

Start op 14 mei 2023

Regio Antwerpen

Cursus

WORKSHOP: ontdek je schrijftalent!

Start op 14 mei 2023

Regio Antwerpen

Cursus

WORKSHOP: ontdek je schrijftalent!

Start op 14 mei 2023

Regio Antwerpen