Zoeken - Creatief Schrijven

Als de poppen dansen

De poppen dansen. In het donker deinen ze, van stoel naar kast, van koets naar kar. De nacht bezielt de doodse makelijk. Denkelijk is het alleen een eigen dwaze hersenschim, die dan weer afstrijkt, dan weer schijnt. Maar schaduwen krioelen, stilte druist door toonloos ruim. Het stof dat lijvig strandt op mijn week, maar wakend verstand besmeurt mijn kalmte met ongerustheid. Het landschap kraamt zich dreigend uit. Ik zwerf, door slapeloze fenomenen. En ik zou zweren dat de poppen dansen. Heimelijk, waarzeggend; dat het morgen grimmig wordt.

Zwerfkat

8 0

Tip

Vrolijke boel

Wat een vrolijke boel is het hier. Ik hou mijn hoofd koel zonder bier. Bei mir bist du schön. Ik probeer het uit te leggen. Faites tourner, faites tourner. Joyeux bordelle. Wat een vrolijke boel is het hier. Dat interesseert de viroloog geen zier. Tumbalaika spiel balalaika. Ik probeer het uit te leggen. Joyeux bordelle. Verder valt er niks te zeggen.

Casper Hoogenboezem

130 6

Het vriest

Hiernevens slaapt de dichter daarachter zitten vogeltjes die hij lokt met Pernod en juliennesoepgroentes het vriest te hard om nog vogeltjes te kunnen lokken daarom schrijft hij hierop nog een gewaagd, ijskoud gedicht eronder schuilt betekenis ’s ochtends hoort hij vrolijk getsjirp en getsjierp het kinkt als poëzie in z’n frisse oren tot daar en tot hier.

Casper Hoogenboezem

20 1

De Nacht

De nacht gaat me ontkleden want ik ben met kleren en al en schoenen en al en stomdronken en al op de eenpersoons matras gevallen en in slaap tijdens de eerste droom zakt m’n broek vanzelf af en al de tweede speelt zich af in Poetins Siberië maar ik vind twee warme dekens en een fotoboek van een moderne, Bauhaus avant-gardistische en al Russische fotograaf veel contrast z’n foto’s zijn hartverwarmend en al de derde droom herinner ik me niet uit de vierde droom ontwaak ik broodnuchter trek mijn stinkende sokken en ondergoed uit en draai me op mijn linkerzij, zodat ik het kussen kan knuffelen en fantaseren over mijn lief en al de nacht heeft me ontkleed ik word naakt wakker de ochtend als kunstwerk ik denk Goddank en Vandaag wordt een geweldige dag.

Hubert Grimmelt

11 1

AFSPRAAK MET…

Een man (A) van middelbare leeftijd komt aangejogd . Hij hijgt heel erg en pakt naar zijn borst en zet zich op het bankje. Het is vroeg in de ochtend, er is nog weinig beweging in het park. Of is er toch nog iemand? A Hijgt en kreunt B Manman, dat klinkt niet goed! (praat erg beschaafd) A Jesus! Ge doet me verschieten! Ben ik blij dat gij hier ook zijt, ik dacht effe dat ik hier alleen was B Eigenlijk is een mens nooit alleen… A Zoude gij voor mij naar de 112 kunnen bellen want ik voel me niet heel goed en ik heb geen gsm bij… B Dan moet u mij verontschuldigen, want ik ben niet in het bezit van dergelijke toestellen… A Kunt ge dan misschien ‘ergens’ hulp gaan halen, ik voel me echt niet goed… B Waar zou ik op dit onchristelijk uur hulp moeten vinden? Trouwens, het feit dat ik hier ben, zal u helpen… A Bent u dokter? God zij dank…ik denk dat het mijn hart is, ik heb zo’n druk… B Neen, geen dokter…Daar zou u trouwens op dit punt niet veel meer aan hebben A Meent ge dat nu? Wat scheelt er eigenlijk met u? B Met mij scheelt er niks, met u daarentegen… Hoe oud bent u eigenlijk? A 65, waarom? B En u dacht, laat ik eens wat aan mijn conditie doen…? A Is daar wat mis mee misschien? B U merkt toch zelf ook wel dat daar wel degelijk iets mis mee is! A Maar wat bedoelt u? B Wat ik zeg, zo, ondoordacht beginnen joggen is voor een man van uw leeftijd, onverantwoord! Toch? A Man, zit daar niet zo te prediken! Haal hulp alstublieft! B En dan ook nog op een moment dat het erg onwaarschijnlijk is dat u iemand zal tegenkomen die u kan helpen… ttt A Ik ga zelf wel…Auw…staat op maar valt dadelijk weer neer B Komkom, geen domme dingen doen, daar is het te laat voor… A Maar wie zijt gij eigenlijk? Wat doet ge hier op dit uur? B Laat ons zeggen dat ik hier ben voor u… A Voor mij? Hoe wist ge dat ik hier zou zijn? B Intuïtie? A Maar waarom helpt ge me dan niet? B Maar, dat doe ik wél, mijn vriend A Vriend? Ik ken u niet eens! B Maar ik ken u beter dan u kan vermoeden … bijna beter dan dat ik mezelf ken… A Ge spreekt in raadsels man! B Ik heb al een tijdje een oogje op u! A Meent ge dat nu? Ik lig hier te creveren en gij gaat me zitten opvrijen of wat? B Oh neen, sorry, u begrijpt me verkeerd! Niet zo’n oogje! Moeilijk uit te leggen… A Oh man, ik heb verschrikkelijk veel pijn op mijn borst…als u niets doet… B Ik doe alles wat in mijn macht is om uw pijn te verzachten, om het zo gemakkelijk mogelijk te maken voor u. A U schijnt hier een macaber genoegen in te scheppen! B Laat ons zeggen dat het bij de job hoort… A auwauw B Kom leg uw hoofd op mijn schoot A man kreunt en legt zich neer B Mooi zo, zo moeilijk was dat niet…luister naar het ontwaken van de dag, uw laatste dag A Neen, ik … B Geef u over…het is mooi geweest…misschien niet zo lang als u had gehoopt maar het bobijntje waar u mee geboren bent is volledig afgerold… A kreunt B SStt, stil maar, het is zo voorbij, vecht niet meer… A doodsreutel B Laat de rest nu maar aan mij over… … naderende voetstappen C Meneer, meneer, gaat het met u? Oh mijn god, die man is dood…

Suzette

14 0

AMERIKA, DAT IS VER

Mathilde (A), een dame van vrij hoge leeftijd (80) zit op een bankje. Een jonge vrouw (Laura) (B) met kindje komt aangewandeld. De dame kijkt naar het kindje in de kinderwagen. A Maar toch, wat een schoon kindje! Hoe oud is ze? B Dank u! Ze is net 3 maand geworden! A En hoe heet ze? B Jeanne, naar mijn grootmoeder! A Dat is schoon! Uw grootmoeder zal fier zijn op haar achterkleinkind! B Dat zou ze zeker geweest zijn maar ze is een maand voor Jeanne haar geboorte overleden. A Oh sorry…Toch niet aan… B Ze zeggen dat het Corona was, het is heel snel gegaan… ik …snikt A Maar kindje toch, Het zijn al zo’n moeilijke tijden en als je dan nog iemand verliest… B Ik heb geen afscheid mogen nemen! Ik was zwanger, het risico was te groot zeiden ze…Voor Corona ging ik minstens één keer per week naar haar. Op woensdagmiddag, dan maakte ze altijd mijn lievelingsslaatje. We aten samen en we babbelden tot een eind in de namiddag. A Daar zal ze zeker erg van genoten hebben! Dat zijn schoon herinneringen, die kunnen ze u niet afpakken! B Neen, dat is waar. Is het goed dat ik me even bij u zet A Dat is zeker dat! Ik babbel ook graag! B Ge doet me op de één of andere manier aan haar denken! Hebt gij ook kinderen? A Ik heb één zoon maar die is op zijn 45° gestorven aan een hersentumor… B Dat is verschrikkelijk! A Ja, ik kan niet zeggen dat dat niet waar is…Mijne zoon, dat was mijn alles, zo een schone vent en zo lief voor zijn moeder! B Een kind zou niet mogen sterven voor de ouders! Dat is gewoon tegen de natuur! Ik vind het heel erg voor u! Hebt ge nog contact met uw schoondochter? A In ’t begin was er nog een warm contact met mijn schoondochter, we konden bij elkaar terecht met ons verdriet. Maar gaande weg pakte zij de draad terug op, ze kreeg een nieuwe relatie en alhoewel dat ik haar dat van harte gunde, ik heb haar dat ook dikwijls gezegd: Ge zijt nog jong, ge moogt niet alleen blijven…Toch voelde ze zich precies schuldig tegenover mij en het contact is stilaan uitgedoofd. Dat was alsof mijne zoon voor den tweede keer doodging… B En had ge dan niemand meer om dat verdriet mee te delen? Uwe man? A Mijne man lijdt aan jong dementie, het was al bezig als onze Robert stierf en zijn dood heeft er geen goed aan gedaan. Ik heb lang zelf voor hem kunnen zorgen maar een paar jaar geleden werd de zorg zo zwaar dat ik hem heb moeten laten opnemen… met heel veel spijt in mijn hart, want, ook al kent hij mij al lang niet meer, ik voel nog altijd dat hij mij graag ziet en ik hem. Ik ga alle dagen op bezoek, ook al maakt het voor hem geen verschil, het doet mij goed om er op die manier toch nog voor hem te zijn… B Amaai mevrouwtje, dat is heavy allemaal… A Zeg maar Mathilde! Ach ’t lijkt nu precies of heel mijn leven is een tranendal geweest en dat is niet zo hoor! Ik heb een schoon jeugd gehad, buiten den oorlog dan maar daar weet ik niet veel meer van. Ik kom uit een kroostrijk gezin, we waren met 8 kinderen thuis. Ik was de jongste, een achterkomerke! B Het kakkernestje zoals ze zeggen! Verwend door al uw broers en zussen! A Ja echt, ik had meer dan één moederke! En mijn broers verdedigden mij met hun leven! B Ik heb maar één broer en dat was tot enkele jaren geleden een grote pestkop! Maar nu komen we goed overeen! Nu we elk ons eigen leven hebben…hij is peter van ons Jeanneke! A Het nadeel van de jongste te zijn is wel dat ge ze één voor één ziet gaan…Ik was ook maar 30 als mijn moeder en vader al dood waren…Ze waren dan ook al tegen de 50 als ze mij kregen… B Dat is spijtig natuurlijk…als ik zie wat mijn moeder nu nog allemaal voor mij doet en voor ons Jeanneke…Trouwens, had uw zoon geen kinderen? A Jaja toch wel, ene zoon! Thomas heet hij, slimme gast, heeft voor advocaat gestudeerd! B En ziet ge die vaak? A Zag… B Dat meent ge niet, die is toch ook niet… A Neenneen! Gelukkig maar! Hij is getrouwd met een heel lief vrouwtje en ze hebben sinds kort een zoontje, ja ik doe in jongens, ons Jackske! B Waarom zegt ge dan ‘zag’? A Omdat ze, vlak voordat ze zwanger was, naar Amerika verhuisd zijn! B Oei, da’s ver… A Da’s heel ver! Toen hij het kwam zeggen heb ik hem proficiat gewenst…het was, hoe zei hij het: An offer you can’t defjoes, oma! B Refuse! Een aanbod dat hij niet kon weigeren! A Zoiets ja, hoe gaat dat, ge zijt jong en ge wilt wat hé… avontuur…ik begrijp dat wel… maar als hij weg was heb ik me een oog uitgebleit! Mijne kleinzoon, mijn enige lichtpuntje! Naar de andere kant van de wereld! B Ocharme! Als het mocht, zou ik u eens goed vastpakken! A Dat zou deugd doen! Het is al lang geleden dat iemand mij heeft vastgepakt! B En hebt ge veel contact met uw kleinzoon? A Hij heeft voor hij vertrok voor mij een smartphone gekocht! En een internet abonnement! B En kunt ge er goed mee overweg? A Belange niet! Ik moet altijd de hulp van een neefje of nichtje inroepen om mij te helpen als ik wil bellen naar Amerika. En als hij belt dan krijg ik dat spel niet opgepakt! Sleuren zijn het! B Het is niet hetzelfde als in ’t echt maar toch leuk dat ge ze regelmatig kunt zien hé! A Natuurlijk wel! En ze stellen het daar goed! B Waar is het ergens in Amerika? A In Los Angeles! Altijd goed weer, ze wonen ook vlak bij de oceaan! Ze sturen veel foto’s, dat vind ik heel plezant! B Zullen we eens een selfie van ons 2 nemen, hier op dat bankje? A Een wat? B Gewoon, een foto die ik zelf maak, van ons 2! Kom een beetje dichter! A Lachen heeft niet veel zin met dat masker hé… B Lach toch maar, ge ziet dat aan uw ogen! Zo, we staan er op! Precies Oma en kleindochter! Geef me uw telefoonnummer, dan zal ik de foto doorsturen! A Oei kindje, die weet ik niet van buiten hoor! Wacht, ik heb hem hier in mijn agenda staan. 0485269547 Bliep B Voilà, hij staat op uwe What’s app! Ge kunt direct mijn nummer ook opslaan, ge weet nooit dat ge me eens nodig hebt… A Een nummer opslaan…hoe moet ge dat doen? B Mag ik? A Ja, graag! Maar ik ga hem voor alle zekerheid ook opschrijven in mijn agenda! Zeg eens… B 0496235689 A en uw naam? God ja, ik zit hier maar over mezelf te jengelen en ik heb uw naam niet eens gevraagd! B Laura! A Dat is een schone naam, voor een schoon meiske! B Zijn dat fotootjes in uw agenda? A Ja! Lisa, het vrouwtje van onze Thomas maakt elk jaar voor mij zo een foto agenda. Wilt ge eens kijken? B Ja graag! A Dat is Thomas en Lisa, schoon koppeltje hé! Die waren al samen als ze nog maar 16 waren! En dat is onze kleine Jack! B Maar toch, zo een tof ventje! Wanneer is hij geboren? A 22 april! Toen ze me dat zeiden aan de telefoon, dat er een achterkleinkindje op komst was, heb ik gebleit, tegelijk van blijdschap maar ook van verdriet! B Dat begrijp ik! Ge wilt daar graag bijzijn hé, dat buikje zien groeien, dat kindje vastpakken… A Ach meiske, het had allemaal zo schoon kunnen zijn… B Hebt ge er nog niet aan gedacht om eens naar daar te gaan? A Hoe graag ik dat ook zou doen, dat is onmogelijk…ik kan George, mijne man, hier niet voor een maand of zelfs nog geen week, achterlaten! En zo alleen naar Amerika vliegen, dat durf ik precies toch niet. B En wanneer komen zij terug? A Normaal gesproken was ze hier komen bevallen! Maar met die Corona konden ze daar niet weg… B Ja, Corona…het zet alles op zijn kop hé! Maar ik geloof dat het nu wel aan het beteren is! Binnenkort zullen ze wel eens op bezoek kunnen komen! A Dat hoop ik… Zeg maar, hebt gij geen zin om eens bij mij te komen eten, op een woensdagmiddag? Ik heb feitelijk niemand in mijn bubbel. B Eu, ja denk ik, dat zou wel fijn zijn! A Ik kan heel goed slaatjes maken!

Suzette

22 0

Woorden vinden voor verdriet

Een diagnose, uitleg, verklaring, duiding,... kan verlossend werken.Alsof de puzzelstukjes pas dan eindelijk in elkaar lijken te passen.Dat gevoel had ik na het lezen van het boek 'Goed Leven' van Dirk De Wachter en Manu Keirse.En dan vooral het hoofdstuk over rouwen.Ik had tot voor kort nog nooit gehoord over 'levend verlies'.Maar hoe meer ik erover las, hoe herkenbaarder het verhaal werd en hoe minder vreemd mijn situatie leek. Sinds maart 2019 ben ik kleine stukjes van mezelf kwijt geraakt.De auto-immuunziekte stak de kop op en ik ging mee in de rollercoaster van ziekenhuizen, medicatie, onderzoeken,...Bij elk klein stukje 'verlies' van wie ik was, huilde ik even om nadien zo snel mogelijk terug door te gaan.Ik wil/wou ziek zijn gemakkelijk laten lijken, denk ik.'Hier is niets aan de hand. ' Niet opgeven, de kleine golfjes verdriet trotseren en vooruit kijken, het leek me de enige uitweg.Ondertussen bleef alles maar door gaan. Ik veranderde van job, zocht meer rust, zag mijn lichaam veranderen na vier cortisonekuren, probeerde met angst te leven, leerde voltijds werken loslaten, kwam steeds minder buiten, verloor plukken haar door medicatie, zei mijn laatste kinderwens vaarwel, 'leerde wennen' aan het verzwakte immuunsysteem en leven met pijn, bouwde met mijn gezin een leven rond ziekenhuisafspraken en behandelingen.En al deze golfjes wist ik 'goed' te trotseren.Tot ik in september op weg naar het werk bijna een ongeval kreeg.Ik zag dubbel, kon amper nog horen, stotterde en toen ik thuis iets op de kalender wou schrijven kon ik geen woord meer correct neerpennen.Ik had het ergens wel voelen aankomen want de twee maanden ervoor had ik reeds vijf kuren antibiotica achter de rug maar ik kon/ging volhouden. Het gehoor en de oogspier vielen niet te herstellen, wel wat op te lappen.Toen dat begin oktober duidelijk werd, tussen alle onderzoeken door, kwam de tsunami pas echt.Al die kleine golfjes waren niet gecounterd.Ik zat/zit met een groot verdriet om alles wat ik beetje bij beetje heb moeten loslaten of afgeven.Daarnaast kwam er ook een overweldigend schuldgevoel de kop opsteken.Ik voelde me schuldig tegenover mijn collega's die met extra werk zaten, mijn man die nooit voor deze situatie of mij in deze situatie had gekozen, mijn kinderen die ik niet alles kon geven, mijn ouders die ook telkens met een bang hart mee afwachten wat er nog komt, mijn vriendinnen die ik niet altijd kan vragen hoe het met hen gaat omdat ik de kracht niet heb,...En dan was er nog de boosheid. Gewoon irrationele boosheid op het leven, de ziekte, mijn man die me teveel wilde helpen, op mezelf wanneer ik het moeilijk had,... Ik begon me te vergelijken met anderen die met zwaardere ziektes kampen en er toch nog in slagen om te werken of die het vast veel moeilijker hadden dan ik... Een warboel aan gevoelens die ik niet meester kon.En het feit dat ik ze had vond ik onbegrijpelijk.Laat staan dat ik het kon benoemen wanneer mensen voorstelden om hen eens te sturen wanneer het nodig was of niet meer ging. Dan leg(de) ik de telefoon telkens terug aan de kant. (Ook nu nog want dan komt het schuldgevoel terug piepen: iedereen heeft het moeilijk, elk huisje heeft zijn kruisje, je moet anderen niet lastig vallen met jouw pijn, je kan het zelf wel...) Tot ik dus het boek las en meer te weten kwam over levend verlies: over hoe je ook rouwt om stukjes van je gezondheid, identiteit, mogelijkheden, dromen,... die je kwijtraakt door een chronische ziekte, een ongeval,... Het werd (be)grijpbaar, vatbaar.Ik weet nu ook dat ik me niet schuldig moet voelen.Dat andere mensen die mijn parcours zouden afleggen soms ook eens in een hoekje willen kruipen om te huilen of stilletjes de wereld vervloeken.Maar ik heb nog een hele weg te gaan.De oude strategie van oppakken en verder gaan, die werkt niet meer.Ik moet een nieuwe weg vinden om met dit alles te leren leven.En ook met wat er misschien nog komt.Koesteren wat er nog rest van de oude ik, leren leven met wat er is weggevallen en dan bouwen aan een nieuwe identiteit waar ziek zijn slechts een onderdeel van is.Maar ik weet dat zoiets tijd vraagt en taal.Dus schrijf ik erover, lees en probeer erover te praten wanneer het lukt.Het is een blijvende zoektocht naar 'een' goede weg om hiermee om te gaan. Want de goede weg om hiermee om te gaan of met eender welke (chronische) ziekte, die bestaat niet.Ik verwacht dus nog een aantal valpartijen op mijn pad.Kleurrijke pleisters heb ik alvast aangeschaft.

Alice Bremt

15 1

Weg van de dag

Ik loop weer weg Van de dag vandaag, terug naar gisteren Om mijn blonde haren te laten wapperen In windstille grijze straten Weg van de wijze raad De eigen waarheid achterna Die mij een spiegel geeft met doornen Als ik hulp zoek Zoek ik naar jou die ik wegduw Huil ik om jou glimlach Bijt ik in de helpende hand Terwijl mijn hersenen verkeerd kronkelen Weg van jullie normaal Dat mijn vreemde eend blijft Mijn vijand nummer één Ik wil niets Niets dan jou Niets dan gewoon Niets is veel Te veel voor een simpele duif Die vliegt onder een oceaan En lava spuwt over dromen Voor de zandman slapen zal Ik doe maar voort Vandaag, één dag na gisteren Voort de eigen weg Weg van alles, dicht nabij Met mijn eigen klei Onwennig aan jou zij https://autismestorm.home.blog

Autisme Storm

5 0

Wil jou drukte niet

Kon ik maar ontsnappen Aan de storm in de woestijn Aan de drukte in een bos zonder bomen Kon ik maar dromen zonder beelden In een lege wereld Zonder mensen die praten Zonder raadsels en emoties In een wereld die klein en eenvoudig bleef In een dag die gewoon zweeg https://autismestorm.home.blog

Autisme Storm

24 2

Cursus

Start to autobiography : online groepstraject

Start op 23 feb 2021

Regio Online

Cursus

Start to autobiography : online groepstraject

Start op 23 feb 2021

Regio Online

Ongeduld

"We kunnen ons anders daar even tegen de kerk zetten" hoor ik een jongen zeggen tegen zijn vriend wanneer ik door de Belfortstraat fiets. Ze komen uit een nachtwinkel die blijkbaar ook bij valavond open is en dragen beide een krat wijn.Normaal zit het hier vol met duo's als die twee, en ik bedenk me dat het pleintje waar ik net overheen reed waarschijnlijk voor het eerst in decennia niet stinkt zo midden in de week eind juli. Dat vind ik triest, eigenlijk, maar ook wel mooi zo, gezien de omstandigheden.Die omstandigheden, daar ga ik niet over schrijven. Bleekwater biedt geen genezing, inkt - zo bleek de voorbije maanden - evenmin. Ongeduld dan.Ik ben een ongeduldig persoon. 'Alles komt goed' vind ik een vreselijke mededeling.Ofwel is het goed, ofwel moet er iets veranderen.'We zullen wel zien' antwoord ik dan. En ik denk: we zullen niks zien, we regelen dat hier gewoon even.Maar ik schreef een doctoraat de voorbije jaren, dus ik heb het eigenlijk wel wat getraind, dat geduld. Heel erg goed zelfs. Ik zei 'We zien wel' terwijl ik dacht 'Fuck dit, ik heb geen been om op te staan en geen enkel beetje fut meer om verder te zoeken'. Ik knikte begrijpend bij 'Alles komt goed' en hoorde in mijn achterhoofd niks dan een cynische 'HA.HA.HA'.Ik werd een heel erg geduldig persoon. En dat was goed blijkbaar, want ik kreeg het diploma, ik heb het papiertje in mijn bureaulade liggen. Ik ontving de instemmende knikjes en de speech.Dat ik onderweg niet enkel mijn ongeduld verloor, maar ook mijn nieuwsgierigheid, mijn interesse, mijn geloof in heel de academische wereld en mijn plezier in het sociale leven dat me ooit zo lief was, staat niet op mijn diploma, noch in het ellenlange supplement.Maar goed misschien, want ik zou het zo weer inruilen. En wat dan nu? We kunnen ons anders daar even tegen de kerk zetten.

Fien

26 0

Espresso

'Een espresso alsjeblieft'. Ik zeg het en zwaai alvast met mijn bankkaart, alsof er op plaatsen en momenten als deze nog iemand contant betaalt. De vrouw aan de kassa wijst met haar kin naar het betaalbakje terwijl ze aan de koffiemachine draait. We wachten samen op het biep-geluid en ik lach schaapachtig als onze ogen kruisen. Dat laatste is een tic van me die ik eigenlijk wil afleren, net als al te vaak sorry zeggen en mopjes maken in situaties die ik pijnlijk vind. Ik herpak me en ga op het terras zitten met mijn zonnebril op. Ik nip er van mijn espresso en klap mijn laptop vastberaden open. Alsof ik op deze vroege ochtend al niet én van de trap viel bij de dermatoloog (ik ben ok), én yoghurt op mijn kleed morste én schaapachtig stond te lachen aan een betaalbakje in een koffiezaak. Het voordeel van alleen koffie gaan drinken is dat niemand de haperende voorgeschiedenis van jou en dat moment daar aan die tafel kent. Daar zo, met mijn zonnebril, mijn koperkleurig schuimende espresso en mijn verhaal zou ik zo maar een zelfverzekerd kordaat schrijver kunnen zijn.

Fien

17 1

Leren schake(le)n

Hier zijn je regels. Dit is je spel. Je raakt alles aan. Loopt op de rand van het perron. Voelt even aan de vuilnisbak. Alle zwarte tegels zijn van jou, alle witte laat je los. Elke paal die langs de stoep staat, tik je. Iedere krul die je draait in je haar, leg je vast in een knoopje. Opnieuw. Herhaalt stap 2. Weer naar stap 1. Praat mooi, loopt recht, lacht, glimt. Je keert terug naar stap 2. Tikt opnieuw. Nog eens. Nee, doe toch nog maar eens. Steekt je been door de linkerpijp. Nee, de andere. Of nee toch de andere. En nu je toch bezig bent; maakt het knoopje los en dan weer vast. Zo zit het wel vast. Ben je zeker? Doet het toch nog maar eens. Vandaag lopen we aan de rechterkant. Rechterhand, rechtersteen, rechterbaanvak, rechte rug. Bijt op je nagel. Bijt terug. Millimeter voor millimeter. En opnieuw. Millimeter voor millimeter. Plaat tot riem. Wit tot roze. Of rood, voor de zekerheid. Knippert met je ogen. Wrijft in je ogen. Draait met je ogen. Rolt met je ogen. Wees voorzichtig. Elke regel telt. Geen herkansing. Verloren? Dan verlies je. Een zus misschien, of een moeder. Verloren? Dan veroorzaak je. Een verre ruzie, of een brand. Verloren? Dan verdwijn je. Voor even, of voor echt. Verloren? Dan verlies je. Jouw hoofd is de handleiding. Verzet je op de tegels. Herhaal stap 1. Ga terug naar stap 8. Mat in vier beurten. Hier is je spel. Dit zijn je regels.

Kaat

10 0

Het spinnenweb in mijn hoofd

Wanneer het licht is gedoofd in de zon En het geluid is gesmoord in de fanfare Atleten bevroren wassen beelden worden Dan blijft neonlicht mijn ogen doorboren Auto’s de hoogste toerentellen halen In het spinnenweb in mijn hoofd Kon ik maar het gaspedaal loslaten De uitgang vinden naar ginds Naar het land van de stilte Een sluier dragen om het kabaal te verstommen De straat verlaten die chaos heet Adem vinden in het bos van het leven En niet meer achterom kijken https://autismestorm.home.blog

Autisme Storm

38 1

Zweverig

Het kleven van labels op mijn ervaringen is iets dat mij werd aangeleerd. Als kind maakte ik geen onderscheid tussen echt en fantasie. Tussen tastbaar en voelbaar. Gaandeweg werd er een lijn getrokken; tot hier en niet verder. Want wat verder ligt, dat is quatsch. Alles dat achter de lijn ligt, daar lachen we eens mee. Om vervolgens terug over te gaan tot de orde van de dag, waarbij we aangemoedigd worden om te denken binnen de grenzen van een rationeel bestaan. Maar er is meer. Ik kan meer. Ik wil meer. Ik kan mijn ogen ervoor sluiten en de magie die ik voel plat rationaliseren. Uiteraard dient alles in vraag te worden gesteld, dus ook datgene waaraan ik mij optrek. Geen huisje is te heilig, ik ben bereid om al mijn constructies tegen de vlakte te gooien. Als dat helpt om klaar en ver te zien. Groeipijn schrikt mij niet af, ook de kunst van het loslaten bestudeer ik vol overgave. Ik las boeken die mijn ervaringen op losse schroeven zetten. En absorbeerde theorieën die met overtuiging aantoonden dat ik niet meer ben dan wat mijn brein ervan maakt. Ik probeerde levensvisies uit die haaks op mijn authenticiteit stonden, als ware het modieuze zonnebrillen. Om maar te zeggen dat mijn empirisch onderzoek niet over één nacht ijs is gegaan. Hoe dan ook, de uitkomst bleef dezelfde. De conclusie luidt: ik heb een brein, maar ik ben het niet. Ik ben meer.Zonder spiritualiteit, zit er een gat in mijn leven. Een gapende holte die mij naar binnen zuigt. Ik heb het niet over religie of (bij)geloof. Die woorden zijn beladen met connotaties die niet passen op wat ik voel. Maar de term spiritualiteit lijkt de lading wel te dekken. Al is het arme woord ook besmeurd met labels die achter de zogezegde lijn thuishoren. In mijn huisje vind je klankschalen, edelstenen, beeldjes van Oosterse Goden en smudge sticks. Soms voer ik spontaan rituelen uit met deze objecten, aan de hand van een intentie en gevoel. Spelen met energie noem ik dat. Ik heb daarvoor in principe geen voorwerpen nodig. Maar ze helpen wel, als symbolische dragers van mijn intentie. Ook woorden hebben die functie. De woorden die ik tijdens een ritueel uitspreek of neerschrijf, verscherpen de focus op hetgeen ik met mijn handelingen wil bewerkstelligen. Zweverig is het woord waarmee men doorgaans bovenstaande praktijken samenvat. Ik hoor het wel vaker. Een deel van mij voelt enige schroom om ermee naar buiten te komen. Maar dat is wat ik doe en altijd gedaan heb: mezelf blootgeven. Mij openbaar kwetsbaar opstellen. Waarom? Omdat ik daar schoonheid in zie. Als ware het mijn roeping. Misschien is spiritualiteit niet meer dan een copingmechanisme. Een manier om de zinloze grilligheid van het leven te verteren. Dat kan. Zoals ik al zei heb ik die piste uitgebreid bewandeld. Maar ik laat de weerstand en argwaan nu eindelijk los en erken wat ik voel. Het verstrijken der jaren doet de opgelegde grenzen vervagen. De grens tussen realiteit en imaginatie. Tussen werk en spel. Tussen binnen en buiten. Tussen de wereld en mezelf. Tussen leven en dood. Groeien betekent voor mij alles geleidelijk in elkaar laten vloeien.https://www.karoliendeman.com/blog/2021/2/16/zweverig

KarolienDeman

16 2

ODE AAN HET LICHAAM

Een ode aan het lichaam. Aan de lijn die een streep werd, de huid die niet meer glad is, maar bedekt met striemen, het bekken dat nog altijd niet stabiel is. En vooral ook een ode aan de borsten. BoobytimeDe borsten die voor de borstvoeding nog pront vooruit staken en nu enkele verdiepingen naar beneden zijn verhuisd. Zo kunnen ze nu kennis maken met mijn ellebogen en in bepaalde posities ook eens op de koffie gaan bij mijn navel. “Hallo sexy mama!” kan je denken. Mijn borsten zijn er alvast blij mee. Nu hebben ze eindelijk eens wat meer gesprekspartners. Ikzelf ben nog in dubio. Moet ik dit nieuwe lichaam accepteren zoals het is of ga ik er aan werken? Nu in het geval van mijn borsten moeten we spreken over aan laten werken, want ik weet niet of er sporten bestaan met een katrolfunctie. Van lijnen naar strepenDie streep kan misschien wel weer een lijn worden. Zo toont Instagram me althans. #postpartumbody staat zo overwegend vol met moeders die hun figuur meer dan terug hebben. Het lijkt er bijna op alsof ze allemaal een kind adopteerden. Zo perfect ziet hun lichaam er alweer uit. Ik hoef er dan ook geen tekening bij te maken dat ik niet tot die soort behoor. ‘Perfect is not my kind of style’. Of zo wijst de realiteit opnieuw uit. Terwijl ik al huilend aan het emo-eten ben in de zetel en ondertussen door Instagram scroll besef ik dat deze houding niet instagramwaardig is. Ik moet mezelf zien te herpakken. Aanvaarding?Alleen: hoe doe ik dat? Hoe raakt iemand met een depressie uit de zetel? Ik ben zo moe dat het lijkt alsof er een tractor over me gereden is. Ook die sport met katrolfunctie ben ik niet tegengekomen, anders kon die me ineens uit de zetel hijsen. De zwaartekracht is een lastige tegenstander. Misschien moet ik iets anders proberen? Misschien moet ik proberen mijn situatie te aanvaarden. GrootsMijn lichaam is veranderd. Dat zeker. Mijn lichaam heeft iets meegemaakt. Nog beter, mijn lichaam heeft iets groot gemaakt. Om precies te zijn een baby van vijftig cm. Waar voorheen enkel ingewanden zaten werd er plots ook nog een baby aan toegevoegd. Een grote surplus eigenlijk in het geheel van mijn lichaam. En mijn lichaam heeft niet enkel iets groot gemaakt. Mijn lichaam wist die baby ook nog eens de uitgang te wijzen. Jammer genoeg voor mij heeft die baby mijn oriëntatiegevoel geërfd waardoor het een zoektocht van twee dagen werd. Gelukkig vond hij uiteindelijk het licht aan het einde van de tunnel. En zodra die baby de uitgang vond waren er mijn borsten om dat hongerige mondje te voeden. Erg lang zijn ze niet in gebruik geweest, borstontstekingen zijn namelijk echt geen pretje. Toch hebben ze even kunnen doen waarvoor ze ontworpen zijn. En daarom, omdat ze kort en krachtig hun taak uitvoerden gingen ze dan maar op vakantie richting zuiden. Ik kan ze niet echt ongelijk geven. Ik trek ook graag richting zuiden. Dit alles doet me denken dat we als moeder misschien niet zo streng moeten zijn voor ons lichaam. Het heeft namelijk iets meegemaakt en mag daarom ook de tijd nemen om te herstellen. We hoeven niet allemaal na zes weken op een of andere catwalk paraderen. In de zetel hangen is ook dik ok. Of toch tot de zetel me niet meer hebben wil.

Nathalie B

3 1

START

Een blog beginnen. Klinkt simpel. En dat is het ergens ook. Anderzijds is het ook een beetje jezelf blootgeven. Iets minder simpel. KennismakenOm te beginnen zal ik mezelf even voorstellen. Wie ben ik? Goede vraag. Daar knelt ook meteen het schoentje. Ik ben namelijk mezelf een beetje kwijtgeraakt en voorlopig heb ik nog geen idee waar ik uithang. Nu de feiten zijn wat ze zijn. Ik ben een vrouw en recent werd ik ook moeder. Naast moeder worden, werd ik depressief. Kan gebeuren zo blijkt. Een soort twee voor de prijs van een, tot niemands vreugde. Zorgen vs. Zetelhangen Dat eerste, dat moeder zijn, maakt mij een zorgend persoon. Altijd druk in de weer met pampers en flessen. Terwijl het tweede me een professioneel zetelhangster maakt, steeds in pyama met een slechte lichaamshygiëne. Beiden gaan niet bepaald hand in hand. Zo wijst de praktijk toch uit. Je kan niet professioneel zetelhangen en ondertussen pampers verversen. Zo ligt de zetel binnen de kortste keren vol met vieze pampers en is er geen ruimte meer om professioneel zetel te hangen. Je merkt al snel, naast moeder en depressief zijn heb ik ook echt hulp nodig. Die krijg ik gelukkig ook. EenzaamVan de hulp die ik krijg, krijg ik dan te horen dat ik niet alleen ben. Een postpartum depressie, zo zijn er nog zo blijkt. Alleen vraag ik me dan af, waar zijn die andere moeders? Als ik op sociale media scroll kom ik alleen perfecte plaatjes tegen van gelukkige moeders met hun schattige baby’s. Zo ben ik niet. Pyama nog steeds aan, baby in de arm en bezig aan de derde huilbui van de dag. Ik dan, mijn baby is eerder van het blije soort. Deze keer omdat mijn baby een vieze pamper had en ik het pas te laat doorhad waardoor zijn billetjes nu vuurrood zien. Zo erg is dat toch niet denk je misschien? Wel, in depressieland is dat het einde van de wereld. Naast een goede lichaamshygiëne gooi je tevens ook alle relativeringszin overboord. Imperfecte plaatjesNiet bepaald het perfecte plaatje om op instagram te delen. Of misschien net wel. Misschien mag er wat meer tegenwicht geboden worden aan al die perfecte plaatjes. Misschien hebben al die perfecte plaatjes wel een keerzijde. De mijne in ieder geval wel en ik voel de nood om dit te delen. Het is namelijk goed om te zeggen dat het niet altijd geweldig is. Het maakt er ons alleen echter door. Dus daarom, voor al mijn mededepressie moeders, maar ook voor de moeders die het moederschap niet altijd geweldig vinden: ExitGrijzeWolk. Mijn verhaal. Sit back, relax and I hope you enjoy.

Nathalie B

2 2

Papa

ze zeggen dat er vijf stappen zijnom om te gaan met dees soort verdrietontkenning, onderhandeling, woede, depressie en het onuitstelbare aanvaarden in't laatmaar in al deze -ik noem t pijn- kan ik u zeggen papaik geloof t niet ... ik ben alleen maar kwaad ik ontken niet dat dees u overkomt..ik onderhandelde wel, op brommertaxis in pataya bad ik tot welke god dan ook dat nadat uwen teen bewoog ge mijn stem zou herkennen en mijn geur ook rook, en in mijn gedachten ging uwe wil, om er voor mij te zijn, er voor mij te blijven, blijven alsof dage tot dan zou wachten om teken te geven al wast maar met één oog, zodat ik meer zou hebben om te hopen dan alleen die ene teen die dat bewoog der rest mij niks dan kwaad zijnkwaad op alles en iedereen want ik wil niet aanvaarden dat net nu alles terug ok is, ge mij hier zou achterlaten, moederziel alleenik ben kwaad op alle mensen die u beter kennen dan ik,ik ben kwaad op alle plaatsen waar ge vaker kwammaar ik ben vooral kwaad op u , om dage daar zo ligtlevenloos.. verslagen.. tam!!!! gij die zo onsterfelijk leek gij die ons beloofde dat onkruid niet vergaatgij die nooit op u horloge keek alsof oud worden niet voor u opgaat gij met al u grappen, u gelach en u lawijt gij die "nooit" fouten maakte en leefde zonder spijtgij die beweerde ge leeft maar ene keeroch papa van al uw fouten doet die nog t meeste zeer leven doe ge al u dagen zelfs als ge niks doet leeft ge nog en al zit t er is tegender is altijd morgen nogleven kunt ge zonder moeitege ga slapen , ge staat op maar papa, sterven is eenmalig dan zijn al u morgens ophier ligt ge schoon met uwen uitlegwaar is nu u masterplanhebt ge nu nen uitweg of was dit het dan? ik heb u tijdens uwe coma ne kus gegevenen gezegd dak u graag zien dak u nog ni af wil geven en heel veel spijt heb van alle ruzie voordienwant ze zeiden dage alles opnamwat wij daar zeiden tegen u dage alles opsloeg woord voor woord maar papa had toch wakker geworden dan had ik t u muug gezegd zodat ge t ook int echt had gehoordge leerde mij de beatles, die ik niets vondte apprecieren en toen ik elf was en we samen woodstock keken hebt ge mij hun nummer door joe cocker van buiten doen lerenen toen we samen naar Richie havens improvisatie van freedom staarden ontwikkelde ik mijn zwak voor bakkebaarden..ik ga u zo hard missen , daar zijn geen woorden voor, en om van u afscheid te nemen, bestaat geen groot genoeg kooruwe smaak is veel te eigen , te goed, te authentiekdaarom fuck protocol en gewoontewie wij vandaag afgeven was niet gewoon iemand ziekge zij nen held voor zoveel mensen ne speciale, ne rasechte artiest daarom spelen we vandaag wat gij graag hoorde voor u geen dodemansgedoe, geen doodgezongen triestik wil vieren da ge geweest zijt papa, niet treuren dager aan mist ik dacht aan Herman Brooddie zij treur niet maak ervan nog een feest.ge zijt voor mij mijn ouder, mijn papa,mijn karakterfoutje, mijn Belgie Antwerpen, Patayain mijn hart leeft ge nog t meest.door u heb ik leren discuteren, tot grote ergernis van iedereen die mij kent door u leer ik ook mezelf analysereniets wat gij ondanks wat ander denken, blijven doen bent ik heb spijt van veel dak gedaan heb dat niemand weet , of iedereen kan zien en kijk , maar waar ik wel heel trots op ben is dat ik in heel veel dingen op u lijkik zie u graag papa dat verandert nooit niet meer en dat ik u nu stap vijf moet nemen doe mij heel, heel heel veel zeerik blijf kwaad ondanks alles, al is maar om u plezier te doen want de kus die ik u laatst gaf is niet mijn laatste zoenik ga alles wat ge mij geleerd hebt meenemen en u laten zien dat ambetant klein joenk van u is niks vergeten en ik pak alles wak verdienergens blijf ik denken dat dees een grap is als voordien gelijk voor t u zo grappig isdage ergens achter nen hoek verstopt naar mij stond te zienom te kijken of ik u wel mis, om dan van zodra t echt is , en ge mij kunt wenen zien ge naast mij springt en roept slip slip boeleke, bleter , ge moet toch beter weten...papa zou u toch niet echt vergeten ook al lees ik dit nu, zogezegd dager niet zijt in gedachten ziek u hier vanachter staanmet een been tegen de muur, gelijk in alle zalen waar der werd geveildaandachtig maar met zwans, zie ik u alles gade slaan. ik moet niet vragen waar ge zit papge zit in alles wat ik mij herinner , in de na veel gebedel verkregen sjaal, ge zit in mij papa, in heel mijn leven , mijn heel geleefd en nog te leven verhaal ik neem geen afscheidik hou je altijd bij me voor altijd u kleinste

Esje Volter

222 1

Toename van jeugd

Uit wat toen maakbaar was concluderen dat er de vinger op leggen nog niet nodig is.In de kamer waar de tijd duidelijker op je ligt te wachten, daar ga je heen.En door noodzaak beamen dat alles - en dus niets wezenlijks - anders is nu. Er werd naar buiten gegaan zonder nicotine, de lucht bracht zaken bijeendie, toegegeven, nog geen naam hadden. Hier en nu waar herinnering brandt. De gedachte aan jong zijn maakt je jongeren dat is maar even zo.

Dries Verhaegen

16 1

Ik sta. Ik leef.

Buiten is het stil, donker, doods. Op het kussen naast mij in bed regent het. 'Monastery drizzle' heet de soundscape die speelt. Blijkbaar klinkt regen op een kloosterdak anders dan die op een huis, loods of schapenstal. Hoe dan ook, het getokkel brengt mij tot rust en duwt me opnieuw de slaap in.Ik slaap rommelig. Droom dat ik een boom ben met wortels tot aan Australië. Mijn kruin kraakt in een storm, danst alle kanten op. Terwijl ik onder de douche sta, zuigt Maurice in de andere badkamer alle haartjes en pluisjes op. Ik hoor hem zacht brommen, soms piept een wieltje in een bocht. Ook op mijn hoofd regent het anders dan op een kloosterdak. Ik houd mijn gezicht naar beneden zodat er geen water in mijn ogen komt, kijk naar het schuim dat moeizaam in het smalle gootje verdwijnt. Maurice laat een deuntje horen, hij is klaar met zijn taak. Een tuin. Indirect licht. Een boom, winterkaal. Ver weg blaft een hond. De ochtendlucht heeft een kleur van roest, ze bijt in mijn longen. Ik stap door de poort, de straat op, activeer mijn pols.Ik ren beheerst, het natte asfalt rolt onder me door. De wereld, een loopband zonder uitknop. Achter mij meen ik plofjes te horen, maar wanneer ik over mijn schouder kijk, is daar niemand. Niet alle lucht heeft dezelfde temperatuur. Ik ben, ik ben, ik ben. Hier is het zwembad dat er niet meer is. Er ligt nu een grote berg zand, maar daarboven zijn ergens nog het water, de springplank, de gladde tegels met Verboden Te Lopen. En juf Vivianne die dreigt: wie nù niet in het water durft te springen, die dùw ik erin! Knikkende knieën, de geur van chloor, mijn haren verpletterd onder de blauwe rubberen muts. Kneusjes op een hoopje; verderop duiken de anderen uitgelaten in het diepe. Hun kreten galmen.Ik weet zeker dat ik zal verdrinken in de meter water diep onder mij. En dat juf Vivianne mij niet zal redden.Ik spring op het moment dat mijn angst voor haar die voor het water overstijgt. Met armen wijd uitgestrekt, de adem ingehouden. Mijn handpalmen ploffen op het water, ik sta. Ik leef.Op één na, hebben alle kneusjes gesprongen. Juf Vivianne doet alsof we niets bijzonders hebben gedaan. Ze is nog steeds boos, maar het overgebleven kind wordt niet in het water geduwd.Dit alles hangt hardnekkig boven de berg aarde. Binnenkort komt hier een parking, maar ook dan zullen de kleedhokjes, de zwemplankjes, de chloor, de angst niet verdwijnen. Op weg naar huis tokkelt de lucht haar roest op mijn kruin.

Katrin Van de Velde

8 0